ขอหัวใจคืน

เนติกาเหลือบมองร่างเล็กในชุดพยาบาลสีขาวสะอาดนั้น แววตาไหววูบขึ้นมาเมื่อนึกถึงอดีต ตอนนั้นเจ้าหล่อนกำลังจะหมั้นนี่นา แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ หรือว่าย้ายตามสามีมาอยู่ที่นี่ ร่างโปร่งคิดไปไกลสารพัด

“อ้าวตื่นแล้วเหรอตัว” ด้วยความเคยชิน นีรนิลจึงเอ่ยพลางรีบเข้ามาประคอง

“เอ่อๆ ไม่ต้องหรอก ฉันลุกเองได้” นีรนิลหน้าชาเกือบทันที หญิงสาวทำหน้าไม่ถูก แต่เธอก็พยายามปรับสีหน้าให้มันเป็นปกติให้มากที่สุด

“ตัวหิวอะไรไหม ข้าวต้มที่โรงพยาบาลคงไม่ถูกปากตัวเท่าไหร่”

“ไม่หิว แล้วก็ไม่อยากกินด้วย ฉันอยากอยู่คนเดียว” เนติกาเบนหน้าหนีสายตานั้นเธอไม่อยากมองหน้าอีกฝ่ายมากนัก มันรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ตรงหัวใจของเธอ

“อ่อ แต่ว่าตัวยังลุกขึ้นไม่ถนัดนะ ให้เค้าอยู่ดูแลน่ะดีแล้ว” เสียงหวานเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอพยายามไม่ใส่ใจกับการกระทำที่สุดแสนจะหมางเมินของอีกฝ่ายนั้น

“ไม่ต้องหรอก คุณไปทำงานของคุณเถอะ”

“เอ่อๆ” นีรนิลทำหน้าไม่ถูก นี่เป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั๊งที่เขาออกปากไล่เธอแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อวานเลยก็ว่าได้

“แล้วก็เลิกเรียกว่าตัวด้วย เราไม่ได้รู้จักกัน” เนติกามองออกไปนอกหน้าต่าง ประโยคที่แสนทิ่มแทงหัวใจคนฟังนั้นทำให้คนตัวเล็กถึงกับสะอึก เธอหันมามองเขาน้ำตาคลอ

“จริงเหรอ เราไม่ได้รู้จักกันจริงเหรอ ตัวลืมวันเวลาที่เราอยู่ด้วยกันได้จริงเหรอ แต่ก็คงลืมได้เร็วซินะ ขนาดบอกเลิกเค้าไม่ถึง6เดือน ก็มีแฟนใหม่แล้วนี่” หญิงสาวระเบิดคำพูดออกมา

“อย่าพูดเหมือนกับว่าฉันเป็นคนผิดนะ ใครกันแน่ที่โกหกหลอกลวง นอนกับอีกคนแล้วไปแต่งงานกับอีกคน”

“ใครบอกว่าเค้าแตะ...”

ก๊อกๆๆๆ!! เสียงนั้นเข้ามาขัดจังหวะของนีรนิลพอดิบพอดี ร่างเล็กรีบหมุนตัวแล้วปาดน้ำตา เนติกาพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติมากที่สุด

“ว่าไงคะคนป่วย ดีขึ้นรือยัง” เสียงนั้นดังเข้ามาพร้อมกับกระเช้าผลไม้ ร่างของหญิงสาวในนักศึกษาปรากฏขึ้น

“น้องสา” เนิติยิ้มหลูกของเจ้าน่ายตัวเองที่สนิทกันจนใครๆ ก็คิดว่าเราสองคนชอบพอกัน

“พี่เน เป็นไงบ้างคะ พอรสาทราบข่าวจากพ่อรสาก็รีบมาเลยค่ะ”

“ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ พี่เป็นคนเดียว”

“อื้อ พี่เนอ่ะ ไหนดูสิ อื้อ ดีนะคะเฉียดหัวใจไปนิดเดียวเอง”

“ถึงโดนหัวใจพี่ก็ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เพราะใจของพี่มันตายไปตั้งนานแล้ว” เนติกาตั้งใจจะให้อีกคนได้ยิน เด็กสาวที่มาใหม่อมยิ้ม พลางเดินเข้าไปใกล้แล้วก้มลงเป่าเหมือนกับเด็กๆ

เพี๊ยง!! หายนะคะ” ท่าทางที่น่ารักนั้นมันทำให้นีรนิลคิดถึงตัวเองตอนที่คบอยู่กับเขา แต่กระนั้นเธอก็ต้องเบนหน้าหนีเมื่อเห็นว่าเด็กสาวนั้นก้มลงไปจุ๊บแก้มเขา

จุ๊บ!!หายไวๆ นะคะคนเก่งของรสา”

นีรนิลรีบหันหลังแล้วค่อยๆ ถอยออกจากห้อง ภาพนั้นทำให้เธอทำใจไม่ได้ ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นอะไรกัน หวานกันขนาดนั้น ตอนนั้นอีกคน ตอนนี้ก็อีกคน นี่เขากลายเป็นคนเจ้าชู้ตั้งแต่เมื่อไรกัน หญิงสาวคิดแล้วรู้สึกห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก

“พยาบาลคนนั้นสวยจังค่ะพี่เน ไม่เคยเห็นหน้าเลย”

“อืม...อาจจะสวยแต่รูปก็ได้ค่ะ” เนติกาเอ่ยแล้วมองไปยังประตูที่เพิ่งปิดไปก่อนหน้านี้

“แหมรสาว่าไม่หรอกค่ะ ดูพี่เขาไม่ค่อยมีจริตเท่าไหร่เลย น่ารักดีจัง โสดหรือเปล่าน๊า”

“แต่งงานแล้วจ๊ะ”

“อ้าว พี่รู้ได้ยังไงคะ”

“เอ่อๆ พี่เดาเอาน่ะ”

“ว๊า รสาว่าจะจีบให้พี่สาวเราสักหน่อย” เด็กสาวทำหน้าเซ็ง เนติกาอมยิ้มหลังจากนั้นก็มีเพื่อนร่วมงานอีกหลายคนที่เดินทางมาเยี่ยมเนติกา แต่ทว่าไม่มีใครบังคับให้เนติกากินยาได้เลย

“คุณพยาบาลคะ คนไข้ไม่ทานยาเลยทำยังไงดีคะ” เสียงนั้นทำให้นีรนิลละสายตาจากเอกสารในมือ

“เตียงไหนคะ”

“ก็ห้องพิเศษ 403 นะซิคะ ผู้กองเนนะคะ ดื้อมากเลย เดี๋ยวก็ไม่หายอีก”

“อ้อ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ” นีรนิลเอ่ย หลังจากนั้นก็รีบเดินไปยังห้องของเขา สายตามองไปบนเตียง อ้าวแล้วนี่ไปไหนแล้ว แผลยังใหม่อยู่เลย เขาห้ามขยับนี่ คนตัวเล็กรีบเดินไปที่ห้องน้ำ

“ตัวๆ! ตะ อุ๊ย! ..” นีรนิลชะงักเรียก เธอนึกขึ้นได้ว่าเขาห้าม เดี๋ยวแฟนเขามาได้ยินอีก

“เอ่อๆ คุณคนไข้คะ อยู่ในนั้นหรือเปล่า หมอห้ามขยับมากนะคะ” หญิงสาวรีบตะโกน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ นีรนิลรู้สึกเป็นห่วงจึงรีบเปิดประตูเข้าไป

ปึง!

“นี่คะ อุ๊ย!” ร่างน้อยสะดุ้งเมื่อเห็นว่าเขากำลังง่วนอยู่กับการผูกเชือกกระโปรงชุดคนไข้ นีรนิลอมยิ้ม

“ชุดบ้าอะไรไม่รู้ รำคาญจริงเชียว” เนติกาสบถ พร้อมกำมันแน่น นีรนิลอมยิ้มแล้วเดินเข้าไปหยุดตรงหน้า

“มาค่ะ ฉันช่วย”

วืบ! “อ๊ะ!” เนติกาตกใจที่จู่ๆ อีกฝ่ายก็โน้มตัวเอื้อมแขนทั้งสองข้างโอบเอวของเธอ จากนั้นก็ดึงเชีอกมันมาข้างหน้าแล้วก้มลงผูกมันอย่างชำนาญ ระยะห่างที่ไม่ถึงคืบทำให้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยนั้นโชยแตะจมูก พร้อมกับเนื้อตัวนุ่มนิ่มของอีกฝ่ายมันทำให้เลือดในกายของเธอพุ่งพล่าน บ้าจริงเน ท่องไว้ว่าเขามีเจ้าของแล้ว ท่องไว้ๆ ห้ามหวั่นไหวเด็ดขาด หญิงสาวบอกตัวเอง สายตามองการกระทำนั้นอย่างเพลินตา

“อื้อเสร็จแล้วค่ะ มาค่ะเดี๋ยวฉันพยุงค่ะ”

“อื้อ ไม่ต้องค่ะ ฉันเดินเองได้” เนติกาเอ่ยพลางขยับตัวเองพร้อมกับถือถุงน้ำเกลือไปด้วย แต่ทว่าขาของเธอก็ยังขัดอยู่กับการล้มลุกขลุกคลานตอนที่ถูกยิงนั้นมันจึงเดินไม่ถนัด

“อ๊ะ อื้อ” เนติกาเผลอร้องออกมาเมื่อเธอรู้สึกเจ็บปวด

“อื้อ เห็นไหมคะ มานี่ค่ะเดี๋ยวฉันช่วยเอง”

ควับ! พูดเสร็จนีรนิลก็รีบเดินเข้าใต้รักเอามือข้างหนึ่งของเขากอดคอเธอเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็โฮบร่างโปร่งแน่นแล้วพยุงให้เดินไปยังเตียงคนไข้ ระหว่างนั้นสายตาคู้หวานก็เผลอช้อนขึ้นไปมองหน้าของเขา ทำให้คนที่มองอยู่ก่อนแล้วสะดุ้งไปไม่เป็นเลยทีเดียว

“อุ๊ย!” เนติกาสะดุ้งพลางรีบเฉสายตามองไปทางอื่น นีรนิลอมยิ้ม เธอแอบดีใจที่เธอยังอยู่ในสายตาของเขาบ้าง เนติกาเม้มปากแน่น เธฮไม่เอ่ยคำใด เอาแต่เร่งฝีเท้าเพื่อให้ถึงเตียงคนไข้โดยเร็ว และนั่นมันทำให้ขาของเธอสะดุดกันอย่างจัง

“อ๊ะ อ๊ะ.."

“ว๊าย...ตัว!” นีรนิลตกใจที่เขาจะหน้าคว่ำ คนตัวเล็กรีบไปรอรับด้านหน้า

ตุ๊บ!

“อื้อ.....” นีรนิลครางออกมาอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเธอตัดสินใจถูกที่จับเขาไว้ทัน แถมโชคดีที่ถึงเตียงพอดี ร่างของเธอจึงล้มหงายพาดขวางไปกับเตียงโดยมีร่างของเขาทาบทับอยู่ด้านบน คนตัวเล็กถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ทว่าใบหน้าสวยกลับร้อนผ่าวหัวใจเธอกลับเต้นแรงขึ้นทุกขณะ ตอนนี้ใบหน้าของเขาลอยอยู่บนหน้าของเธอนี้ ริมฝีปากเราชิดกันมาก ไม่รู้ว่าช่วงชุลมุนนั้นมันแตะกันไปบ้างหรือยัง

เนติกามองใบหน้าสวยใสใกล้ๆ อย่างสำรวจ ความสวยของเจ้าหล่อนไม่ได้ลดลงเลย แม้จะผ่านช่วงเวลาเฟสชี่มาห้าหกปีแล้วก็ตาม แก้มยังขาวใส ผิวพรรณเนียนละเอียด แถมริมฝีปากยังแดงระเรื่อเหมือนเช่นเดิม นีรนิลหลุบสายตามองริมฝีปากของเขาตามที่เขาจ้องมองริมฝีปากหล่อน หัวใจเธอเต้นระทึกเป็นที่สุดมันเต้นแรงเสียจนเกรงว่ามันจะทะลุออกมาด้านนอกนั้น....>>>>>