หึงขึ้นหน้า

นีรนิลนั่งมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเศร้าหมอง ภาพของเขากับคนรักทำให้เธออกหักซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันจะหวานเกินไปหรือเปล่าหญิงสาวคิดแล้วเมินหน้าหนี

"น้ำหวานทานนี่สิครับ"

"ขอบคุณค่ะคุณหมอ" นีรนิลทำหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก เพราะสิ่งที่หมอนพตักให้คือยำซึ่งมีหอมใหญ่กับผักชี เพราะเธอเกลียดผักทั้งสองชนิดนี้เป็นที่สุดแต่เธอรับเพราะความเกรงใจ คนตัวเล็กตักเฉพาะเนื้อสัตว์

"หืม ยำนี้น่ากินอ่ะ "เนติการีบหยิบจานเอามาวางตรงหน้า แล้วเอาปลาสามรสไปวางแทน นีรนิลช้อนสายตามองหน้าเขา แอบยิ้มในใจที่มีคนเอาออกไปจากตรงหน้าเธอนั้น

"อื้อ พี่เนอ่ะ ชอบกินผักก็ไม่บอก" รสามองเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทแล้วอมยิ้ม

"กินผักอร่อยจะตายไป" ร่างโปร่งแอบเหน็บ

"อื้อ ดื่มกันหน่อยครับ เอ้า ยินดีต้อนรับผู้กองเนกลับมาอีกครั้งครับ" พ่อของรสาเอ่ยพร้อมยกแก้วขึ้นนำ หลังจากนั้นทุกคนก็ร่วมกันยกแก้วร่วมยินดีที่เนติกาหายป่วย

เกร่ง!!

"น้ำตาลทานอีกนิดได้นะครับ พรุ่งนี้หยุดด้วย เดี๋ยวผมไปส่งครับ” สายตากรุ่มกริ่มของหมอนพไม่บอกก็รู้ว่าเขาคิดยังไง ทำเอาคนที่แอบฟังทุกการกระทำนั้นหงุดหงิดหัวใจเหลือเกิน

“จะดีหรอคะเมาแล้วจะยุ่งนะคะ” ประโยคนั้นเนติกา หันไปมองอย่างฉับพลัน ในใจคิดถึงเรื่องที่จะลองมีน้ำเมาเข้าคอ เป็นไปได้อย่าให้เจ้าหล่อนดื่มจะดีที่สุด

“เดี๋ยวผมดูแลเองครับ ที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ไหน บ้านนายพลประสานไม่ใช่ใครที่ไหนเพื่อนพ่อผมเอง”

“นอนที่นี่ก็ได้ค่ะพี่น้ำตาล”

“ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะเดี๋ยวยังไงให้หมอนพไปส่งอยู่แล้ว ขอบคุณนะคะคุณรสสา”

"ค่ะพี่น้ำตาล แบบนี้หมอนพชอบเลยแหละจริงไหมล่ะคะหมอนพ"

“คุณรสาก็พูดเกินไปครับผมเขินหมดแล้วเนี่ย” หมอนพมองไปยังนีรนิล ซึ่งสายตาหวานเยิ้มจนคนข้างๆ นั้นแดงก่ำ

“พี่เนคะ ตักอันนี้ให้น้องหน่อย น้องอยากกินค่ะ”

“ได้ค่ะ งั้นเอาต้มอันนี้ด้วยรสาชอบไม่ใช่เหรอ”

“อื้อ พี่เนเนี่ย รู้ใจน้องจริงเชียว” ทุกการโต้ตอบของทั้งสองนั้นนีรนิลเริ่มอึดอัด เธอจึงหันไปบอกหมอนพว่าเธอขอตัวไปโทรศัพท์ แต่จริงๆ แล้วเธอไม่อยากเห็นภาพหวานนั้นต่างหาก เธอจึงมาหามุมตรงศาลาพักที่บ้านสวนนั่งปลดปล่อยอารมณ์พร้อมกระดกน้ำเมาลงคอถี่ๆ

“ไหนบอกว่าเมาแล้วจะยุ่งไง แล้วดื่มทำไม” เสียงเข้มดังขึ้นจากด้านหลัง นีรนิลรีบหันกลับไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นเขาใบหน้าสวยก็เบ้บึ้งทันที

“ทำไมเหรอ พอเห็นว่าไม่ใช่หมอ ผิดหวังขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ทำไมเหรอคะ ผิดหวังไม่ได้งั้นเหรอ” นีรนิลเชิดจมูกใส่เขา พลางลุกขึ้นหมายจะเดินออกไปจากตรงนั้น

หมับ!

“อะ! อื้อ นี่ตัวจะทำอะไรนะ” น้ำเสียงของนีรนิลขึ้นจมูก เมื่อร่างของเธอถูกเขารั้งเข้าไปกอด เธอเงยหน้ามองเขาสายตาตัดพ้อเป็นที่สุด

“กลับบ้านเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวจะไปส่ง” เสียงเข้มออกคำสั่ง

“ไม่ต้องลำบากค่ะ เดี๋ยวหมอนพไปส่ง” นีรนิลเน้นชื่อชายหนุ่ม เนติกาเม้มปากแน่นแล้วรัดร่างนั้นแน่นมากขึ้นร

“หึ กลับๆ หมอนพงั้นเหรอ ป่านนี้ยังเรียกช่างมาเปลี่ยนยางอยู่เลย” เนติกายกยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงสิ่งที่ทำให้ล้อของหมอนพเป็นแบบนั้น งานนี้อ่วมแน่ 4 ล้อไปเลย

“ตัวหมายความว่าไง”

“ก็หมายความว่า กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้”

“อื้อ ไม่กลับ เค้าไม่กลับกับตัวหรอก อื้อ ปล่อยนะ อื้อ” หญิงสาวดันร่างเขาออก เธอไม่อยากปวดหัวใจไปมากกว่านี้อีก หญิงสาวพยายามดีดดิ้น แต่ทว่ายิ่งดิ้นก็เหมือนกับว่ายิ่งแน่น แน่นจนเนื้ออกอิ่มเบียดกับร่างของเขาจนปูดโปน

“ทำไม อยากให้ไอ้หมอ มันเคลมอย่างนั้นเหรอ”

“อื้อ ช่ายแล้วตัวจะทำไม”

“หึ จะทำไมอย่างนั้นเหรอ” เนติกาเค้นเสียงรอดไรฟัน จากนั้นก็ก้มลงไปหา สายตาเกรี้ยวกราดนั้นทำให้นีรนิลเพิ่งรู้ตัว ตัวเองคงท้าทายเขามากเกินไป คนตัวเล็กยกเท้าถอยหลัง

“อ๊ะ อุ๊บ จุ๊บ อื้อ” แล้วเสียงที่ท้าทายนั้นก็ขาดหายไปในทันที เนติกาไม่ปล่อยให้มันไปทิ่มแทงโสตประสาทของเธอนั้น แล้วมันก็ทำให้ทิ่มแทงหัวใจของเธอด้วย ปกติก็ทำใจไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งมาได้เจอกันอีก แถมต้องใกล้ชิดกันแบบนี้อีก เธอเริ่มหมดความอดทนซะแล้ว หญิงสาวคิดพลางกดริมฝีปากนุ่มนั้นหนักหน่วงแถมดันร่างนั้นให้หลบเข้าไปหลังพุ่มไม้ ความมืดที่เริ่มคืบคลานมันทำให้อำพลางสายตาทุกคู่ได้เป็นอย่างดี....>>>>>