ไปป์อยู่ที่ไหน ไปป์อยู่กับใคร.. เขาจะหาไปป์จากที่ไหนได้ ไปป์… นายอยู่ไหนกัน.. ขอโทษได้ไหม ฉันอยากบอกว่าฉันขอโทษที่ทำให้นายงอนฉัน.. ฉันขอโทษที่ทำให้นายเสียความรู้สึก… นายจะให้อภัยฉันได้ไหม… ตามสบาย อยากไปไหนก็ไปเถอะ เพราะคำนี้คำเดียว ด้วยทิฐิของคำว่าเจ้านาย และเจ้าของบ้านมันเลยทำให้เขาไม่นึกถึงความรู้สึกของไปป์และของเขา... ขอโทษ ถ้าเขารู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้สักหน่อย ถ้าเขารู้ว่าตัวเองรักไปป์มากขนาดนี้.. เขาจะไม่ทำให้ไปป์เสียใจ เขาจะทำทุกอย่างให้ไปป์ไม่จากเขาไป... ใครจะไปคิดว่าคนอย่างเขาจะรักใครเป็นและดันไปรักผู้ชายตัวเล็กหน้าสวยคนนี้ เขาเนี่ยนะไม่อยากจะเชื่อ แต่เชื่อเถอะครับก็มันรักไปแล้วนิ รักมาก หลงมาก รักไอ้เด็กซื่อบื่อมากๆ หวง ห่วง รัก รักที่สุด ไปป์ของพี่
View Moreถ้าเธอรู้ว่าการที่เธอไปหาเรื่องไอ้ผู้ชายคนนั้นของพี่ณุแล้วจะทำให้ครอบครัวของเธอมีปัญหาถึงเพียงนี้…“แกไปทำอะไรให้ภาณุเขาโกรธแกช่วยบอกฉันมาได้ไหมยัยสา..”“คุณพ่อ… แล้วคุณพ่อจะถามอะไรหนักหนาคะ? เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว..” ใช่เรื่องมันผ่านมาแล้วแต่.. ธุรกิจของทางบ้านเธอมันยังคงมีปัญหาอยู่นี่สิ.. เธอจำได้หลังจากวันที่เธอไปหาเรื่องผู้ชายคนนั้น.. ผู้ชายของพี่ณุ.. หลังจากนั้นไม่นานพ่อของเธอก็โทรตามเธอกลับบ้านเมื่อเธอมาถึงบ้านเธอก็โดนพ่อตบเข้าให้ที่ใบหน้าของเธอ.. แม่ของเธอไม่ได้ช่วยหรือพูดอะไรเลยสักนิด.. เมื่อคุณพ่อเริ่มพูดเธอก็ถึงรู้ว่าพี่ณุได้ยกเลิกสินค้าทุกสิ่งทุกอย่างของครอบครัวเธอไป ยกเลิกสัญญาทุกอย่างที่บริษัทของเธอและของพี่ณุทำร่วมกัน.. ไม่เพียงเท่านั้นกิจการเล็กๆของเธอก็ถูกดิสเครดิตไปด้วย..มันทำให้เธอถึงกับไปต่อไม่เป็น เธอต้องฝ่าฝันมรสุมครั้งนี้อยู่นานเลยทีเดียวแต่มันก็ไม่ได้ดีขึ้นมาเลยสักนิด…“ถ้าแกไปขอโทษเขา… ไม่แน่ทุกอย่างอาจจะดีขึ้นกว่านี้…”นั่นคือสิ่งที่พ่อเธอพูดกรอกหูมาตลอด.. เธอไม่อยากไปขอโทษเพราะเมื่อใดที่เธอไปขอโทษนั่นก็หมายความว่าเธอเป็นคนผิด.. เธอไม่ผิด เธอไม่ชอบผู้ชายคนนั้น.
สิ่งที่เขาทำกับไปป์มันคือความรู้สึกจริงๆของเขา… เขาไม่เคยรักใครมาก่อนแต่เขากลับมาแพ้ทางให้กับผู้ชายตัวเล็กคนนี้.. ผู้ชายหน้าสวย ทำกับข้าวเก่ง น่ารัก ใสซื่อ.. รักครอบครัวคนนี้… เขารักหัวปรักหัวปรำ ไปป์ไม่ต้องเล่นคุณไสยมนต์ดำอะไรใส่เขาเลย แค่รอยยิ้ม แค่ความโก๊ะ ความเปิ่นของไปป์มันก็ทำให้เขาหลงจนหาทางออกไม่เจอแล้ว.. วันนี้เขาต้องทำอะไรสักอย่าง… เขาไม่อยากเสียไปป์ไปแล้ว เพียงแค่ไม่กี่วันที่ไปป์ไปจากเขามันก็ทำให้เขาแทบจะไม่มีแรงใช้ชีวิตแล้ว.. และถ้าเขาปล่อยให้ไปป์หลุดมือไปอีก.. เขาคงจะต้องขาดใจตายแน่ๆ..“ จะไปไหนครับ?” อยู่ๆคุณณุก็พาเขาขึ้นรถโดยไม่ยอมบอกอะไรเลยสักนิด.. และดูเหมือนคุณณุจะดูรีบร้อนยังไงบอกไม่ถูก“มาเถอะนา.. ไม่ต้องถามมากถึงแล้วก็จะรู้เองนั่นแหละ.. ” ขยันสงสัย.. เรื่องขี้สงสัยนี่ยืนหนึ่ง.. แต่ถามว่าเข้าใจไหมก็ไม่ แต่ขอแค่สงสัยไว้ก่อนเฮ้อ.. เขาก็เลยไม่รู้อะไรเลยสินะ.. แต่ช่างเถอะแค่ไม่พาเขาไปทิ้งทะเลก็พอแล้ว…….“เอ๊ะ.. นี่มัน.. มาทำไมครับคุณณุ…” ทำไมคุณณุถึงพามาบ้านปาล์มล่ะ… หรือว่า.. ดีใจจังคุณณุจำได้ด้วยว่าเขาอยากเจอหลานๆ..“ลงมาเถอะ.. เข้าไปในบ้านกันได้แล้ว..” สงสัยเก่ง ข
เรื่องราวของเขาที่กำลังเจออยู่มันเป็นเรื่องบ้าบอขั้นสุดเลยก็ว่าได้.. จากที่เขาคิดว่าเขาจะได้อยู่อย่างเงียบสงบและทำในสิ่งที่เขาชอบแต่มันไม่ใช่.. ตอนนี้เขามีคุณณุที่เทียวไปเทียวมาเขามันบ้า เขาออกไปทำงานตั้งแต่เช้าการไปมาระหว่างที่นี่และที่ทำงานมันต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 1 ชั่วโมงในการขับรถแต่คุณณุเขาไม่ยอมแพ้.. คุณณุบอกว่า ถ้าเขาไม่กลับไปอยู่ที่บ้านของคุณณุ คุณณุจะไปๆมาๆที่นี่กับบริษัท.. และคุณเขาก็ทำจริงๆด้วยสิ“ เมียครับ.. ไปทำงานก่อนนะเดี๋ยวผัวจะรีบไปรีบกลับ อาบน้ำปะแป้งรอหอมๆเลยนะครับ.. หิว…”โอ้ย.. ทำไมเขาเป็นแบบนี้นะ ทำไมคุณณุถึงเป็นคนแบบนี้นะ.. ทะลึ่ง คิดแต่เรื่องบนเตียงอยู่ได้.. แค่นี้เขาก็จะตายแล้วนะ.. ไม่ไหวแล้ว..“ ไม่ต้องรีบครับ คุณณุควรจะขยันทำงานด้วยนะครับไม่ต้องรีบ..” เฮ้อ.. เหนื่อยนะคุณณุช่วงนี้ทำตัวเหมือนเด็กน้อยที่กำลังงอแงอยากได้ของเล่นชิ้นหนึ่งเอามากๆ และเขาขี้งอแงมากๆด้วย.. เฮ้อ…“ไม่.. ถ้าอยากให้ทำงานนานๆก็ต้องมาทำด้วยกัน.. ขอโทษได้ไหมครับเมีย.. ขอโทษนะครับ.. ตอนนั้นมันไม่รู้จะทำตัวยังไงนี่นา.. แต่ตอนนี้รักม้ากมาก.. กลับไปอยู่ด้วยกันนะครับเพราะว่าคิดถึง.. อยากเห็นหน้
หมับ…“หยุดนะไปป์ นายหนีฉันไม่ได้อีกแล้ว.. นายหนีฉันไม่พ้นแล้ว..” บ้านก็หลังแค่นี้จะวิ่งหนีไปไหนได้อีก..แฮ่กๆๆ“คุณณุ.. คุณณุปล่อยผม ปล่อยผมก่อน..” เหนื่อยมาก เหนื่อยสุดๆไปเลย แล้วแรงคุณณุก็มีมากมายมหาศาลแบบนี้.. เล่นเอาเขาเหนื่อยหอบไปเลยน่ะสิ“ นายจะหนีฉันอีกไหมไปป์ นายยังคิดหนีฉันอีกรึเปล่า?” เอาสิ ถ้าหนีเขาก็จะตาม ตามไปจนกว่าจะตายกันไปข้างนึงเลย..“ไม่ครับ.. ไม่แล้ว.. เหนื่อยแล้ว.. คุยกันดีๆนะครับคุณณุ.. ” เขาจะหนีไปไหนได้ล่ะตอนนี้เพราะมันไม่มีที่ให้หนีแล้วยังไงเล่า.. และที่สำคัญมันดันมาอยู่ในห้องนอนของเขาอีกนี่สิ…“ดี.. ดีมาก..”ในที่สุดยอด.. ในที่สุดเขาก็เจอสักที ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับถูกกระชากหัวใจออกไป ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องว้าวุ่นกระวนกระวายหัวใจ..ไปป์ที่เสียเปรียบคุณณุอย่างจังเขาทำได้แค่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียงนอนของเขา.. การที่คุณณุนั่งคล่อมเขาอยู่จากข้างบนมันทำให้เขารู้สึกแปลกๆขึ้นมา.. ไม่รู้สิและการที่คุณณุจ้องมาที่เขา.. มันทำให้เขาทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน…มือหนาของเขาค่อยๆเอื้อมไปยังใบหน้าของไปป์อย่างเชื่องช้า.. เขาไม่รู
เสียงโหวกเหวกที่ดังอยู่หน้าบ้านทำให้เขาต้องลุกไปมองเพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นอะไร อันที่จริงเขาพึ่งมาอยู่ที่นี่ได้จะสองอาทิตย์แล้วแต่ก็นะ ทุกอย่างคือใหม่สำหรับเขาหมด ไม่ว่าจะเพื่อนบ้าน คนรอบข้างหรืออะไรก็ตาม เขาเลือกที่จะมาอยู่ที่นี่เพราะมันไม่มีใครที่รู้จักเขา โชคดีที่อย่างน้อยมิ้นก็ช่วยเขาเรื่องที่อยู่.. มิ้นให้เขามาอยู่แถวบ้านมิ้นที่ต่างจังหวัด นั่นเลยทำให้เขาอยากที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่อีกครั้ง.. และสิ่งที่เขาทำก็คือทำอาหารขาย ตอนแรกก็คิดว่าไม่น่าจะรอดหรอก เพราะแถวนี้ก็มีคนขายเยอะเหมือนกันแต่พอเขาได้เริ่มขายและช่วงแรกๆอาศัยทำแจกบ้างแถมบ้าง มันก็เลยเป็นการประกาศไปทั่วหมู่บ้านว่าเขาทำอาหารขายมีทั้งแบบสั่งออนไลน์ และสั่งหน้าร้าน มันก็ทำให้เขาพอมีรายได้เข้ามาบ้าง…“ มีอะไรกันเหรอครับป้าหนึ่ง..” เสียงมันดังมาจากฝั่งตรงข้ามบ้านเขานั่นเองที่สำคัญมันดังมากๆด้วยสิ“ ผัวเมียทะเลาะกันน่ะไปป์.. เห็นว่าผัวไปมีเมียน้อยล่ะมั้ง เมียจับได้เลยทะเลาะกันใหญ่โตเลยล่ะ.. ก็อย่างว่านะ เมียน้อยท้องเกือบ 5เดือนแล้วน่ะสิ.. เสียดายนะ เมียออกจะนิสัยดีขนาดนั้น วันๆก็อยู่บ้านทำนั่นทำนี่ ดูแลบ้าน
ได้ดิในเมื่อเขาเรียกก็แล้วแต่เจ้าตัวยังไม่เปิดประตูออกมา.. งั้นเขาก็ทำตามประโยคถัดไปก็แล้วกัน…“ไปป์… ออกมานะ มาคุยกันให้รู้เรื่อง.. ไปป์.. ไปป์..”ตึกตึกตึก…ไปไหนวะ ทำไมห้องเงียบๆ.. หรือว่าจะลงไปหาของกินข้างล่าง..เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นของเจ้าของบ้านดังลงมาจากชั้นบนของบ้านอย่างเร่งรีบ.. ฝีเท้าของเจ้าของบ้านปรี่มายังห้องครัวของบ้านทันทีเพราะเขาต้องการพูดคุยกับคนที่ทำให้เขาโมโหร้ายมาเป็นอาทิตย์…“ไปป์.. ไปป์..” ไม่อยู่.. ไม่อยู่ในครัว.. แล้วไปไหน..ผู้ชายร่างสูงใหญ่กำยำเดินไปเดินมาทั่วบ้านเพื่อหาใครบางคน.. ขายาวๆของเขาก้าวไปทั่วทิศทางของตัวบ้าน.. ทุกห้องที่เขามี ทุกที่ที่เขาอยู่เขาก็ไล่ตามหาคนที่เขาต้องการคุยมากที่สุด.. คนที่เขาอยากได้ยินคำว่าขอโทษ“ไปป์.. ไปป์!!! ฉันไม่ตลก ออกมานะ ออกมาเดี๋ยวนี้!!” ให้ตายสิวะ เขาเดินรอบบ้านแล้วนะ ทุกห้องทุกบริเวณของตัวบ้านเขาก็เดินจนครบแล้วนะทำไมไม่เจอตัวต้นเรื่องนะ..ตึกตึกตึก….“พวกแก.. เห็นไปป์ไหม?” ไม่ได้การเขาต้องถามคนเฝ้ายามประตูสักหน่อย..“อ๋อ.. ออกไปแล้วครับ ออกไปไหนไม่รู้ครับเห็นหอบกระเป๋าไปด้วย..”“อะ.. อะไรนะ? ออกไปแล้ว แล้วให้ออกไปได้ยังไ
ในระยะเวลาที่พี่นพมาสารภาพว่าชอบและเริ่มจีบเขา.. คุณณุก็ดูแปลกไป บางวันก็อารมณ์ดี บางวันก็อารมณ์บูดใส่เขา เขาที่ไม่รู้จะต้องทำตัวยังไงดีเขาไม่รู้จริงๆว่าเขาจะเริ่มพูดเริ่มถามถึงเหตุผลหรือสาเหตุที่ทำให้คุณณุดูแปลกไป.. เขาไม่รู้ว่าจะถามยังไงและถามเรื่องไหนก่อนดี บางวันคุณณุก็ดูตึงๆใส่เขา เขาทำตัวไม่ถูกและยิ่งตอนที่อยู่บ้านด้วยกันเขาไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี“คุณณุครับตอนเย็นอยากทานอะไรครับผมจะได้ไปตลาดและไปซื้อของเข้ามาทำให้ครับ…” ช่วงนี้คุณณุค่อนข้างยุ่งเขาก็ไม่ค่อยได้เจอคุณณุบ่อยนัก ช่วงนี้เขาเองก็มาทำงานเอง คุณณุมักจะออกมาก่อนเมื่อเขาเห็นงานที่คุณณุทำในช่วงนี้เขาก็พอเข้าใจได้ว่ามันเยอะมาก เยอะสุดๆเขาก็สงสารนะดังนั้นเขาเลยเลือกที่จะช่วยงานเอกสารต่างๆที่มันสำคัยและที่เขาสามารถทำได้ให้มันมากที่สุดเท่ากับที่คุณณุไว้ใจเขา และพาเขาเข้ามาทำงานด้วยการใช้เส้นสาย…“ไม่เป็นไรไม่รบกวน..”“อ่า.. ครับ..” เฮ้อ.. อีกแล้วน่ะ คุณณุแสดงท่าทางเฉยชาใส่เขาอีกแล้วนะ…ไม่เป็นไรนะไปป์ ทำงาน ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้.. ตอนนี้เขาขอโฟกัสเรื่องงานก็แล้วกันแต่… เขาก็ยังคงรู้สึกแปลกๆอยู่ดีที่คุ
ให้ตายสิวะไอ้ณุ มึงเป็นบ้าอะไรวะเนี่ยทำไมทำตัวเหมือนกับกำลังหึงไปป์กับไอ้นพไอ้แนพอะไรนั่นวะ อาการแบบนี้อย่าบอกนะว่าชอบไปป์.. บ้านะ จะเป็นไปได้ยังไง เขาไม่ได้ชอบแนวนี้สักหน่อย เขาชอบผู้หญิงเว้ย ไม่ใช่ผู้ชาย.. แต่แม่ง.. ไม่ชอบวะ ไม่ชอบเลยที่ไอ้หมอนั่นมันมองและยิ้มแบบนั้นให้กับไปป์มันทำให้เขาไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก“คุณณุไม่ทานเหรอครับ? อร่อยนะครับ อันนี้ก็อร่อย เดี๋ยวผมจะลองหัดทำบ้าง คุณณุชอบไหมครับ? คุณณุอยากกินอะไรก็บอกนะครับผมจะลองทำให้ทาน..” ช่วงนี้เวลาพักเที่ยงคุณณุมักจะชวนเขามากินข้าวที่ห้องทำงานของคุณณุอยู่บ่อย แต่ก็ดีนะที่คุณณุไม่ได้หักค่ามื้อเที่ยงเพราะถ้าหักนะมีหวังเงินเดือนเขาที่ได้รับน่าจะหายไปเกือบครึ่งนึงเลยล่ะ“นาย..” เวรล่ะ นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย..“ครับ? เรียกผมทำไมเหรอครับ? คุณณุอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ ถ้าอันไหนที่พอทำได้ผมก็จะลองทำให้” เอาจริงๆเขาก็ไม่แน่ใจหรอกว่าเขาจะทำได้รึเปล่า?“นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนกินยาก นายทำอะไรฉันก็กินหมดแหละ..” เกือบไปแล้วไหมล่ะไอ้ณุมึง.. คิดอะไรอยู่วะเนี่ยทำไมถึงพูดอะไรบ้าบอออกมาแบบนี้เนี่ย..“ครับ.. ถ้าอย่างนั้นผมจะลองนึกดูนะครั
“ไปป์.. เอาเอกสารชุดนี้ไปดูให้ที… แต่เอาไว้ก่อนๆ นายเข้ามาประชุมด้วยนะ และคอยจดสิ่งที่มันสำคัญๆให้หน่อยก็แล้วกัน…”อืม.. ตามนั้น ตอนนี้เขาได้มาช่วยงานบริษัทของคุณณุเต็มตัวแล้ว.. วันแรกที่เขาก้าวเข้ามาบอกตามตรงว่าเขาเองก็เกรงเหมือนกันนะเพราะเขาไม่ได้สมัครเข้ามาแต่เป็นเพราะคุณณุพาเข้ามาเองเลย มันเลยทำให้เขาเป็นที่จับจ้องของทุกคนในบริษัทเป็นอย่างมากเพราะดูยังไงเขาก็คงเป็นเหมือนเด็กเส้นที่ถูกฝากหรือถูกนำเข้ามา“ผมต้องเข้าด้วยเหรอครับคุณณุ” เขาไม่อยากเข้าเลยเพราะคุณณุเองก็มีเลขาของเขาและคุณเลขาก็นิสัยดีด้วยจะให้เขาไปนั่งโง่ๆฟังและแย่งงานคุณเลขา.. เขาทำไม่ได้หรอก“ ใช่สินายต้องเข้าไปด้วย ไปเถอะน๊า… เพื่อวันไหนเลขาฉันมันมีงานด่วนที่จะต้องไปทำแทนนายจะได้พอเข้าใจว่าจะต้องทำอะไรบ้าง ไปๆ เอางานวางไว้ก่อน ตอนนี้ไปประชุมกับฉันก่อน.. เร็วๆล่ะ…” ไหนๆก็จ้างแล้วก็ต้องใช้งานให้คุ้มกับเงินเดือนสักหน่อย เขาน่ะจ่ายค่าจ้างไปป์ไปตั้ง 2 หมื่น5 เลยนะ ที่เขาให้เงินเดือนเยอะแบบนั้นเพราะเจ้านี่ทำงานดีหรอกและไหนจะทำอาหารด้วย… เขาก็ต้องจ่ายให้เหมาะสมกับค่าแรงหน่อยสิ“แต่ว่า..”“ไม่มีแต่.. ฉันรอก็แล้วกันจะได้เดินเข
สวัสดีวันที่น่าเบื่อสำหรับผม… อ๋อ ผมชื่อไปป์ อายุ 26 ปี เป็นพนักงานบัญชีทั่วไปที่ทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งนึงที่ทำมาได้นานสองปีแล้ว.. ชีวิตประจำวันผมก็ได้ทำงานทำงานและก็ทำงานไปเรื่อยๆ ชีวิตก็วนลูปอยู่แบบนี้ประจำนั่นแหละ“ ไปป์ ช่วยเอาเอกสารชุดนี้ไปช่วยตรวจให้หน่อยสิ.. ฝากด้วยนะ…” นั่นไง.. งานที่เขาไม่จำเป็นต้องทำมันก็จะถูกส่งมาให้เขาทำเช่นนี้อยู่เสมอ เขาก็อยากจะปฏิเสธบ้างแต่เขาก็ไม่กล้าทำ.. ดังนั้นเขาก็เลยต้องทำแทนทุกคนแต่ก็ไม่เป็นไรหรอกถือว่าเป็นการฝึกงานและเพิ่มประสบการณ์ให้ตัวเองไปในตัว เรื่องแบบนี้เขาจะมาจมปรักอยู่แต่กับความรู้ที่ตัวเองเคยเรียนมาก็ไม่ได้เพราะโลกสมัยนี้ถ้าทำได้หลายอย่างมันก็ยังดีกว่าทำเป็นแค่อย่างเดียวประเภทเดียวจริงไหม?“ครับเดี๋ยวไปป์จะดูให้นะครับ…” ตึกตึกตึก….“ไปป์.. ไปป์ควรปฏิเสธบ้างนะ งานตัวเองยังเหลืออีกตั้งเยอะยังจะไปเอางานคนอื่นมาทำเพิ่มอีกเหรอ? น่าเบื่อ…” หึหึหึ…“งั้นมิ้นเอาไปช่วยไหมล่ะจะได้เสร็จเร็วๆ ว่าแต่.. นี่จะเที่ยงแล้วเราไปหาอะไรกินกันเถอะ ” ตลอดเลยนะมิ้นเนี่ยแต่เขาก็เข้าใจได้นะเพราะว่ามิ้นเป็นห่วงเขาหรอกมิ้นเลยดุ แต่ก็อย่างที่บอกถ้าทำได้หลายอย่าง...
Comments