Novels by โบตั๋นสีกลีบบัว

ในที่สุดวันที่เขาจะได้เจอลูกแฝดของเขาแล้ว.. เขาทั้งตื่นเต้นและดีใจมากๆท่านแม่ท่านพ่อและพระญาติของท่านแม่ต่างพากันเห่อหลานตั้งแต่ยังไม่คลอดเลยก็ว่าได้.. ทุกพระองค์ต่างเสด็จมาเยี่ยมมาพูดคุยกับเขาและกานกันอย่างเป็นกันเอง.. และเมื่อถึงกำหนดคลอดทุกพระองค์ก็พากันมายืนรอที่หน้าห้องคลอด.. ท่านแม่เป็นคนเล่าให้ทางฝั่งพระญาติฟังว่าสะใภ้ของท่านน้ำคล่ำแตกแล้วและบอกว่าเขาได้พาไปที่โรงพยาบาลก่อนแล้ว.. หลังจากนั้นไม่นานพระญาติฝั่งท่านแม่ก็พากันมาเฝ้าธันยกานต์ที่นี่กันเต็มหน้าห้องคลอดเลย...เวลาที่ทุกคนรอคอยตอนนี้ก็มาถึงเมื่อประตูห้องคลอดเปิดออกมาทุกพระองค์ทุกท่านก็รีบกรูกันมายังรถเข็นอันเล็กๆที่มีร่างจ่ำม้ำของแฝดชายอยู่..กว่าเขาและลูกแฝดจะผ่านด่านไปได้ก็เล่นเอาเหนื่อยไปตามๆกัน..ภายในห้องพักตอนนี้ทุกพระองค์ต่างพากันพูดคุยส่งเสียงหัวเราะกันด้วยความสนุกสนานราวกับว่าวันนี้เป็นวันรวมญาติยังไงก็ไม่รู้.." เอาเป็นว่าเดี๋ยวถ้าสะใภ้หญิงศศิออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรฉันจะไปเยี่ยมที่วังนะ..."" เพคะท่านพี่... " ท่านหญิงศศิวารีขานรับด้วยความยินดี.. ท่านพี่หญิงของเธอทรงกล่าวเอาไว้แล้วว่าไม่อยากจะรบกวนเด็กๆและหลานสะใ

เสียงโอ้กอากที่ดังออกมาจากห้องน้ำในคอนโดทำให้ทินกรถึงกับอยากจะแพ้ท้องแทนธันยกานต์ เขานึกสงสารน้องกานเหมือนกันนะ นี่ขนาดท้องไปได้สามเดือนแล้วแต่อาการแพ้ท้องมันยังไม่เบาบางลงเลยสักนิด แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะการแพ้ท้องของธันยกานต์ทำให้อย่างน้อยเขาได้อยู่กับธันยกานต์ได้ทั้งวันจนแทบจะนั่งสิงกันอยู่แล้ว..." กานครับ.. กลั่วปากหน่อยนะ แล้วอะดมซะ..." ทินกรเดินเข้าไปหาเมียตัวน้อยของเขาทันทีพร้อมกับอ้าแขน กว้างๆรอให้ธันยกานต์ได้เข้ามาซุกไซร้ที่ตามคอของเขา.. หึหึใช่ธันยกานต์แพ้ท้องแบบว่าติดกลิ่นของเขา ไม่เพียงแค่สูดดมนะจะมีบ้างที่เจ้าตัวเผลอดูดที่ลำคอของเขา.. เมื่อไรที่เจ้าตัวดูดที่คอของเขาเมื่อนั้น.. เพลงรักอันร้อนฉ่าของเขาและเธอก็เริ่มขึ้นทันทีโดยที่ไม่มีอะไรมาหยุดความต้องการของว่าที่คุณแม่ลูกแฝดได้นอกจากว่าเจ้าตัวจะพอใจและสุขสม.... เมื่อนั้นเจ้าตัวถึงจะอาการดีขึ้น.. ส่วนเขาน่ะเหรอก็ติดกลิ่นเมียนะ.. เวลาเขาไปไหนมาไหนเขาจะต้องมีกางเกงชั้นในของน้องกานติดไปด้วยเสมอ บางทีเขารู้สึกว่าเหมือนตัวเองจะอาเจียนเขาก็จะหยิบกางเกงชั้นในของน้องกานออกมาสูดดมราวกับคนโรคจิต.. แต่เขาก็ไม่ได้สนใจสักเท่าไรเพราะมันคือเ

ตอนนี้ทินกรและธันยกานต์ไม่ว่าจะไปแห่งหนตำบลไหนก็จะเห็นเขาและเธอไปไหนมาไหนด้วยกัน.. ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเธอและเขามันก็เริ่มดีขึ้นมาบ้างแล้ว.. ตอนนี้ทินกรสามารถจับมือและโอบไหล่ธันยกานต์ได้แล้วโดยที่เจ้าตัวไม่บ่นหรือปัดมือเขาหนี.. และที่สำคัญเขาจัดเต็มทุกคืนและเวลาที่เขาไปเฝ้าธันยกานต์ที่บริษัทเขาก็จะจับธันยกานต์กินนานนับชั่วโมงเพื่อเร่งน้ำเชื้อของเขาให้มันเดินเร็วขึ้น.. อาหารการกินและไหนจะเครื่องดื่มที่เขาจัดหามาให้อย่างเต็มที่เขาคิดว่าอีกไม่นานธันยกานต์ก็น่าจะท้อง...." อยากกินอะไร? พี่อยากกินหอยนางรมอ่ะ เราไปหาร้านที่หายหอยนางรมกินกันดีกว่าไหม แบบว่ายำหอยนางรม ร้านซีฟู้ดเป็นไง ไปกินกุ้งกัน กุ้งตัวโตๆ หอยนางรมตัวใหญ่ๆ.. ไปกัน.." ทินกรไม่รอให้กานได้ตอบตกลงหรือว่าตอบปฏิเสธเขาเลยสักนิดเขาเลือกที่จะจัดแจงทุกอย่างด้วยตัวเขาเองโดยการถามเองและตอบเอง.. แต่จะว่าไปอยู่ๆเขาก็อยากกินอาการทะเทขึ้นมา... สงสัยคงจะต้องหาเวลาว่างพากานไปเที่ยวทะเลไปหาอาหารทะเลสดๆกินกันดีกว่า...เมื่อทั้งสองคนมานั่งร้านอาหารที่ติดริมแม้น้ำเจ้าพระยาเพียงเดินเข้ามาทั้งสองคนก็ถึงกับน้ำลายแตกกันถ้วนหน้า.. ไม่รู้เพราะกลิ่

ทินกรรีบเดินกลับมาหาธันยกานต์อย่างรวดเร็ว สายตาของเขาและเธอต่างจ้องมองกันอย่างไม่มีใครคนใดคนนึงหลบหลีกสายตาอันร้อนแรงของกันและกัน..." พี่จะไม่ขอหรือถามกานแต่พี่จะทำในสิ่งที่พี่ต้องการ พี่เป็นของกาน และกานก็เป็นของพี่.. ต่อจากนี้ไปพี่จะเป็นของกานคนเดียวและกานก็จะเป็นของพี่แค่คนเดียว...." แล้วถ้าฉันไม่ต้องการละคะคุณจะทำยังไง..."หึหึหึ..." พี่ก็จะบังคับ.. เมื่อพี่ต้องการอะไรหรืออยากได้อะไร.. พี่ก็จะไม่รอช้าอีกต่อไป.. ฉะนั้นน้องกานเตรียมตัวได้เลยครับเพราะหลังจากวินาทีนี้พี่จะทำทุกวิถีทางให้กานนั้นมาเป็นของพี่.. ถึงแม้ว่าจะต้องใช้วิธีที่สกปรกพี่ก็จะทำ..."จุ๊บ...ทินกรจูบลงไปที่ริมฝีปากสีแดงสวยสดใสของธันยกานต์อย่างแผ่วเบา.. เขาค่อยๆแทะเล็มและกลืนกินริมฝีปากสวยสดของธันยกานต์อย่างตั้งอกตั้งใจ.. ฝ่ามือที่เรียวนิ่มตามประสาคนที่ไม่เคยต้องทำงานหนักค่อยๆลูบไล้และบีบนวดกระตุ้นให้ร่างกายสวยสมส่วนมีอารมณ์ไปกับเขา..ธันยกานต์แอ่นตามอารมณ์ที่เธอมีร่วมไปกับเขา... ทุกสัมผัสที่เขามอบให้มันความเคยชินที่เธอเคยได้รับมาจากเขา.. สัมผัสที่มันเบาหวิวราวกับขนนกที่พัดผ่านอย่างแผ่วเบาตามร่างของเธอ..ร่างกายเปล

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก... ตอนนี้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนเขาได้สองอาทิตย์แล้ว.. ช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับคนรักเก่าของเขาตอนนี้ท่านป้าดำเนินคดีจนถึงที่สุดในข้อหาพยายามฆ่า ถึงแม้ว่าทางนั้นจะปฏิเสธเพียงใดแต่คำพูดและการกระทำถูกบรรทึกเอาไว้จากทางร้านอาหารนั้นหมด.. มันจึงทำให้อดีตคนรักเก่าของเขาไม่สามารถหลุดพ้นข้อหานั้นได้.. ไม่เพียงแค่จะติดคุกแต่อดีตคนรักเก่าของเขาหรือคุณชายทินกรพยายามขอความช่วยเหลือจากคนที่หล่อนเคยอยู่ด้วยหลายปีแต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ยอมยื่นมือลงมาช่วยเพราะคนที่หญิงสาวได้ไปทำร้ายนั้นเป็นถึงครอบครัวราชนิกุลใครบ้างจะไม่รู้จักท่านผู้หญิงศศิวารี และคุณชายพิรัตน์ ดังนั้นคนที่คอยสนับสนุนหญิงสาวมาตลอดจึงเลือกที่จะตัดหางปล่อยวัดและหุบกิจการร้านอาหารของเธอทันที.."เสียใจไหมคะคนรักเก่าของคุณถูกจับและไม่ได้ประกันตัว..." มือบางที่กำลังจัดแจงผลไม้ใส่จานอยู่แต่ปากก็ขยับเขยื้อนเอ่ยถามออกไปด้วยความใคร่รู้..." เอ.. ถามแบบนี้.. หึงรึเปล่าน๊า... หึหึ" ทินกรหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ.. ตั้งแต่ที่เขาเจ็บตัวธันยกานต์ก็คุยกับเขามากขึ้น..ถึงแม้ว่ามีบ้างที่เจ้าตัวเอ่ยคำประชดประชั

ธันยกานต์เดินไปเดินมาหน้าห้องผ่าตัดนานนับชั่วโมงจนเพื่อนสนิทของเธออย่างคุณยาต้องเดินมาหาและเอามือเรียวของเธอมาวางไว้ที่ไหล่เล็ก..." เราไปนั่งรอกันตรงนู้นดีกว่ากาน.. เดินไปเดินมายาปวดหัว.. อีกสักพักท่านแม่และท่านพ่อก็น่าจะมาแล้ว...." ทิติยากรรีบชักชวนเพื่อนของเธอให้ไปนั่งรอที่เก้าอี้ว่างหน้าห้องผ่าตัดทันที.. เธอน่ะปวดหัว ตาลายมากๆเลยจะบอกให้....เพียงแค่สองสาวก้นแตะถึงเก้าอี้ทีมแพทย์และพยาบาลก็เปิดประตูห้องออกมาด้วยสีหน้าอันเหนื่อยล้า....ตึกตึกตึก...." คุณหมอค่ะ.. พี่กรเป็นยังไงบ้างคะ?" ธันยกานต์เก็บความเป็นห่วงเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไปเธอต้องการที่จะรู้ว่าอาการของเขาหนักหรือไม่.. เธอจะดีใจมากถ้าคุณหมอบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก...." ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีครับ แต่ถึงอย่างนั้นก็คงจะต้องให้อยู่ในห้องปลอดเชื้อไปก่อนและรอให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนนะครับถ้าทุกอย่างปกติดีพรุ่งนี้เราจะย้ายผู้ป่วยไปอยู่ในห้องพิเศษ.. ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ...""ค่ะ..ขอบคุณนะคะ...." ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เธอเบาใจขึ้นมาได้แต่เธอก็ยังคงไม่หายกังวลอยู่ดี" เอานะพี่กรอยู่กับทีพยาบาลและหมออย่างใกล้ชิดแล้ว.. ยาว่าไม่น่าจะมีอะไรหน้าเ

เมื่อชะเอมฟื้นขึ้นมาเธอก็รับรู้ถึงแรงกดดันที่คุณบดินทร์ส่งออกมา... มันเกิดอะไรขึ้น.. ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่..."ทำไมดิฉันมาอยู่ที่นี่ได้คะ..." ชะเอมจำได้ว่าเธอเดินทอดน่องไปเรื่อยๆที่ทางเดิน.... แล้วทำไม ทำไมเธอถึงมาอยู่โรงพยาบาลได้...." มึงกลับไปก่อนไอ้ก้อง... ตอนนี้คนขับรถที่บ้านมาถึงแล้ว... " บดินทร์เลือกที่จะไล่เพื่อนของเขาให้พ้นหน้าทันทีที่คนของท่านย่าตื่น...." อืม... ชะเอม.. เดี๋ยวว่างๆพี่มาเยี่ยมนะ..." ก้องลูบหัวของชะเอมด้วยความแผ่วเบา... เขาช้าไปหนึ่งก้าว... น้องชะเอมท้อง น้องชะเอมท้องกับใคร... กับไอ้คุณชายเหรอ? เป็นไปไม่ได้หรอก มันไม่น่าจะกินเด็กในบ้านหรอก... ก้องเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ.. ยังไงเขาก็ต้องได้เจอน้องชะเอมอีก.. เอาไว้ถ้าเจอรอบหน้าเขาค่อยถามก็แล้วกันว่าใครเป็นพ่อ...เมื่อก้องออกไปจากห้องพัก ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ... ชะเอมก็ไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรเพราะตอนนี้คุณบดินทร์เขาดูเหมือนว่าจะอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ....บดินทร์ได้รับข้อความจากคนขับรถของที่บ้านว่ามาถึงแล้ว...กลับ!!!ชะเอมถึงกับตกใจเพราะคุณบดินทร์ถึงกับตะคอกออกมาซะเสียงดัง... เธอทำอะไรให้คุณบดินทร์โกรธอีกหน๊อ.

หลังจากวันนั้นชะเอมเลือกที่จะหลบหน้าทุกคน ไม่ว่าจะเป็นคุณท่าน คุณบดินทร์ และพี่ไหม เธอยังทำใจไม่ได้ เพียงแค่เธอเห็นหน้าพวกเขามันก็ทำให้ร่างกายของเธอมีปฏิกิริยาขึ้นมาทันที หน้าอกของเธอมันรู้สึกถึงความอัดแน่นไปด้วยมวลของความเสียใจ... ถ้าเธอเผลอสบตาพวกเขาเหล่านั้น... มันก็ทำให้ต่อมน้ำตาของเธอทำหน้าที่ของมันทันที....นี่ก็เป็นเวลาเกือบสองอาทติย์แล้วที่เธอหลบเลี่ยงคนพวกนั้น แต่วันนี้เป็นวันที่โชคร้ายที่สุดของเธอ เพราะวันนี้คุณก้องมาหาคุณบดินทร์ที่บ้านและนั่นจึงทำให้เธอไม่สามารถหลบหลีกได้ เธอได้เจอหน้าคุณเขาอีกครั้งหลังจากที่เธอพยายามอยู่ถึงสองอาทิตย์...." น้องชะเอม.."ชะเอมมองไปตามเสียงที่ดังขึ้น เธอที่ยืนจัดของว่างอยู่ก็ต้องชะงักหยุดกับการกระทำของตัวเองชั่วคราว..." คุณก้อง... อยากได้อะไรรึเปล่าคะทำไมถึงเข้ามาในครัว..." เธอจัดจานใกล้จะเสร็จแล้วแต่ดูเหมือนว่าเธอยังช้าอยู่ดีสินะไม่งั้นคุณก้องก็คงไม่เดินเข้ามาในนี้หรอก..." ไม่ๆพี่ได้อยากได้อะไร แค่มาดูน่ะว่าชะเอมทำอะไร ว่าแต่.. ชะเอมได้ใช้ของที่พี่ให้บ้างรึเปล่าเนี่ย..." พูดจบก้องก็ก้มหน้าของเขาลงมาและทำท่าดมหากลิ่นน้ำหอมที่เขาเป็นคนเลือกใ

จากวันนั้นคุณบดินทร์ก็คอยจับผิดเธอเสมอเวลาเพื่อนของคุณเขามาที่บ้าน.. เธอไม่ได้อยากที่จะพูดคุยหรือว่าต้องการที่จะอยู่เจอเพื่อนคุณเขาเลยสักนิด แต่เธอก็เลี่ยงไม่ได้เพราะทุกครั้งที่เพื่อนคุณเขามาเธอก็มักจะต้องคอยถือของว่างมาให้คุณบดินทร์และเพื่อนของคุณบดินทร์...และที่สำคัญช่วงนี้คุณบดินทร์ก็จัดหนักเธอแทบทุกวัน ทุกครั้งที่คุณเขาจับเธอกินคุณเขามักจะบอกว่าให้เธอรีบท้องสักที คุณเขาจะได้เลิกทำเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้สักที เพราะสิ่งที่คุณท่านทำกับคุณบดินทร์นั้นมันคือการลิดรอนสิทธิเสรีภาพของคุณบดินทร์ เพียงแค่เธอได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของคุณบดินทร์... เธอก็รู้สึกว่าตัวเองมันไม่มีคุณค่าอะไรเลยสักนิด ความเป็นคนของเธอมันก็ดูต่ำลงไปเรื่อยๆ เธอจะทำอะไรได้ล่ะในเมื่อเธอเลือกเกิดไม่ได้แต่เธอเลือกที่จะเป็นคนดี เธอเลือกที่จะทำตัวให้ตัวเองอยู่ในกรอบในรอย...วันนี้คุณก้องมาขอร้องให้เธอออกไปช่วยเลือกของวันเกิดให้คุณแม่ของเขาเธอที่ปฏิเสธยังไงเขาก็ไม่ฟัง จนคุณก้องนั้นโทรไปขอคุณบดินทร์ว่าจะให้เธอไปช่วยเลือกของขวัญให้แม่ของคุณก้อง คุณก้องบอกว่าจะไม่พามาส่งช้าและที่สำคัญคุณท่านก็อนุญาตแล้วคุณบดินทร์จึงไม่มีสิทธ์ปฏิ

นี่เป็นครั้งแรกที่บดินทร์ให้เด็กของท่านย่านอนบนเตียงของเขา เพราะเขากินแรงเด็กคนนี้ไปเยอะหรอกไม่งั้น.. คงจะไม่มีใครหน้าไหน หรือว่าใครคนใดมานอนบนเตียงเขาได้แบบนี้... เด็กคนนี้ก็เช่นกัน เตียงนี้เขายังหาคนที่จะมาเป็นเจ้าของผู้ใช้ร่วมกับเขาได้เขายังไม่เจอใครสักคน ใครคนนั้น.. คนที่เขาคิดว่าใช่เขายังไม่เจอ ดังนั้นวันนี้เด็กคนนี้ของท่านย่าเลยมีสิทธิ์ใช้ชั่วคราวก็ในเมื่อเขาเล่นกับเจ้าหล่อนจนแทบขาดใจตายไปถึงขนาดนั้นแล้วนี่.. ถือซะว่าเป็นค่าชดใช้ก็แล้วกัน....บดินทร์ลุกขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีหลังจากที่เขาเสร็จกิจกับเด็กของท่านย่านี่ก็เย็นมากแล้วดังนั้นเขาก็ใส่ชุดนอนเลยก็แล้วกัน... เขาเลือกลงไปยังด้านล่างเพื่อลงไปดูว่ากับข้าวมื้อเย็นนั่นมาส่งรึยัง และเมื่อเขาลงไปเขาก็เห็นเด็กไหมที่ยืนรออยู่ในห้องนั่งเล่นอยู่ก่อนแล้ว...." กลับไปได้แล้ว หมดธุระแล้วไม่ใช่เหรอ?" บดินทร์ไม่ค่อยชอบให้ใครมาวุ่นวายพื้นที่ส่วนตัวของเขามากนัก แต่เรื่องของเด็กคนนั้น คนที่นอนเหมือนซ้อมตายอยู่บนเตียงของเขาเป็นข้อยกเว้นเพราะท่านย่าเป็นคนนั่งและเป็นคนจัดหามาให้เขา..." ให้ไหมอยู่เป็นเพื่อนก่อนก็ได้ค่ะ ไม่รู้ว่าแม่เด็ก

ชะเอมถูกลากเข้าไปยังห้องแต่งตัวทันที ตอนนี้เธอแทบจะโป๊เปือยเพราะพี่ๆพนักงาน3คนต่างกรูกันเข้ามาหาเธอพร้อมกับกระชากลากถูเธอไปทำอะไรต่อมิอะไร ไม่เพียงแค่เสื้อผ้าที่พี่เขาเลือกให้เธอ แต่ยังมีชุดชั้นในอีก พี่เขาสั่งให้พนักงานหนึ่งใน3คนไปเรียกพนักงานที่อยู่แผนกชุดชั้นในชื่อดังมาที่ร้านพร้อมกับวัดขนาดหน้าอกของเธอ..เพียงไม่นานชุดชั้นในแสนสวยราคาแพงก็เริ่มถยอยยกมาให้เธอเลือก... แต่เธอไม่ต้องการชุดชั้นในใหม่เลยสักนิด... แต่แล้วยังไงพี่ๆเขาไม่สนใจคำคัดค้านของเธอเลยสักนิด..." ถ้าคุณน้องไม่เปลี่ยนเอง... พี่ช่วยนะคะ..จะเอายังไง จะทำเองหรือว่าให้พี่ๆเป็นคนช่วย..." พนักงานแผนกชุดชั้นในพูดออกมาพร้อมกับส่งสายตากดดันมาทางเธอ... ไม่เพียงแค่คนเดียวแต่เป็นทุกคนเลย... เธอกลัวอ่ะ..." ได้ค่ะได้... งั้นออกไปรอด้านนอกได้ไหมคะ.. ถ้าพี่ๆอยู่กันตรงนี้.. หนูอายค่ะ " พี่ๆเขาต้องการแกล้งเธอรึเปล่าเนี่ย ทำไมทุกคนถึงดูสนุกกับการจับเธอหันซ้ายหันขวากันจัง.." ได้ๆถ้าเสร็จก็เรียกพวกพี่นะ..."ชะเอมค่อยๆถอดชุดชั้นในตัวเก่าของเธอออกพร้อมกับค่อยๆบรรจงใส่ตัวใหม่ที่ยังไม่ได้ซักเข้าไปเธอก็งงนะ ชุดชั้นในชุดนี้มันดูโป๊ม๊าก... ด

หลังจากวันที่ทั้งคู่ได้พากันไปซื้อของที่ห้างกันแค่สองคนตอนนี้ดูเหมือนว่าบดินทร์และชะเอมพูดคุยกันมากขึ้นกว่าเก่าถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดคุยกันมากนักแต่ก็ยังถือว่ามากกว่าช่วงแรกๆ... ตอนนี้ชะเอมมาอยู่กับคุณท่านได้สองเดือนแล้วแต่เธอก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะท้องเพราะต้นเดือนที่ผ่านมาเธอพึ่งจะมีรอบเดือน...เสียงพูดคุยของผู้ชายสองคนที่คนนึงเธอคุ้นเคยส่วนอีกคนเธอไม่เคยได้ยินมาก่อน..." นี่แม่ชะเอมเอาของว่างไปให้คุณเอิร์ธที วันนี้น่าจะมีเพื่อนมาหาด้วย...." แม่อิ่มได้ยินเสียงคุณเอิร์ธกับเพื่อนของคุณเขาพูดคุยกันมาตลอดทาง และด้วยน้ำเสียงที่เธอได้ยินน่าจะเป็นคุณก้องเพื่อนสนิทของคุณเอิร์ธนั่นเอง..." ให้ฉันเอาไปให้ก็ได้นี่ป้า... ไม่เห็นต้องให้แม่นี่ถือไปให้เลย.. ดีไม่ดีสุ่มส่ามทำหกหมดคุณเอิร์ธอดกินอีก...นี่เป็นของโปรดของคุณเอิร์ธด้วย..." ไหมเสนอตัวด้วยความเร็วแสง.. เธออยากจะถือไปเสิร์ฟเอง เธอจะได้เจอคนหล่อตั้งสองคนคุณห้องก็หล่อเหลาทรงโอปป้าขนาดนั้น.. ถึงแม้ว่าจะหล่อขนาดไหนแต่ก็สู้คนเอิร์ธของเธอไม่ได้หรอก หล่อดิบเถื่อน... กร้าวใจมากแม่...." สาระแน งานของหล่อนทำให้เสร็จก่อน แม่ชะเอมมีหน้าที่คอยดูแลคุณเอิร์ธ

ถ้าเธอรู้ว่าการที่เธอไปหาเรื่องไอ้ผู้ชายคนนั้นของพี่ณุแล้วจะทำให้ครอบครัวของเธอมีปัญหาถึงเพียงนี้…“แกไปทำอะไรให้ภาณุเขาโกรธแกช่วยบอกฉันมาได้ไหมยัยสา..”“คุณพ่อ… แล้วคุณพ่อจะถามอะไรหนักหนาคะ? เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว..” ใช่เรื่องมันผ่านมาแล้วแต่.. ธุรกิจของทางบ้านเธอมันยังคงมีปัญหาอยู่นี่สิ.. เธอจำได้หลังจากวันที่เธอไปหาเรื่องผู้ชายคนนั้น.. ผู้ชายของพี่ณุ.. หลังจากนั้นไม่นานพ่อของเธอก็โทรตามเธอกลับบ้านเมื่อเธอมาถึงบ้านเธอก็โดนพ่อตบเข้าให้ที่ใบหน้าของเธอ.. แม่ของเธอไม่ได้ช่วยหรือพูดอะไรเลยสักนิด.. เมื่อคุณพ่อเริ่มพูดเธอก็ถึงรู้ว่าพี่ณุได้ยกเลิกสินค้าทุกสิ่งทุกอย่างของครอบครัวเธอไป ยกเลิกสัญญาทุกอย่างที่บริษัทของเธอและของพี่ณุทำร่วมกัน.. ไม่เพียงเท่านั้นกิจการเล็กๆของเธอก็ถูกดิสเครดิตไปด้วย..มันทำให้เธอถึงกับไปต่อไม่เป็น เธอต้องฝ่าฝันมรสุมครั้งนี้อยู่นานเลยทีเดียวแต่มันก็ไม่ได้ดีขึ้นมาเลยสักนิด…“ถ้าแกไปขอโทษเขา… ไม่แน่ทุกอย่างอาจจะดีขึ้นกว่านี้…”นั่นคือสิ่งที่พ่อเธอพูดกรอกหูมาตลอด.. เธอไม่อยากไปขอโทษเพราะเมื่อใดที่เธอไปขอโทษนั่นก็หมายความว่าเธอเป็นคนผิด.. เธอไม่ผิด เธอไม่ชอบผู้ชายคนนั้น.

สิ่งที่เขาทำกับไปป์มันคือความรู้สึกจริงๆของเขา… เขาไม่เคยรักใครมาก่อนแต่เขากลับมาแพ้ทางให้กับผู้ชายตัวเล็กคนนี้.. ผู้ชายหน้าสวย ทำกับข้าวเก่ง น่ารัก ใสซื่อ.. รักครอบครัวคนนี้… เขารักหัวปรักหัวปรำ ไปป์ไม่ต้องเล่นคุณไสยมนต์ดำอะไรใส่เขาเลย แค่รอยยิ้ม แค่ความโก๊ะ ความเปิ่นของไปป์มันก็ทำให้เขาหลงจนหาทางออกไม่เจอแล้ว.. วันนี้เขาต้องทำอะไรสักอย่าง… เขาไม่อยากเสียไปป์ไปแล้ว เพียงแค่ไม่กี่วันที่ไปป์ไปจากเขามันก็ทำให้เขาแทบจะไม่มีแรงใช้ชีวิตแล้ว.. และถ้าเขาปล่อยให้ไปป์หลุดมือไปอีก.. เขาคงจะต้องขาดใจตายแน่ๆ..“ จะไปไหนครับ?” อยู่ๆคุณณุก็พาเขาขึ้นรถโดยไม่ยอมบอกอะไรเลยสักนิด.. และดูเหมือนคุณณุจะดูรีบร้อนยังไงบอกไม่ถูก“มาเถอะนา.. ไม่ต้องถามมากถึงแล้วก็จะรู้เองนั่นแหละ.. ” ขยันสงสัย.. เรื่องขี้สงสัยนี่ยืนหนึ่ง.. แต่ถามว่าเข้าใจไหมก็ไม่ แต่ขอแค่สงสัยไว้ก่อนเฮ้อ.. เขาก็เลยไม่รู้อะไรเลยสินะ.. แต่ช่างเถอะแค่ไม่พาเขาไปทิ้งทะเลก็พอแล้ว…….“เอ๊ะ.. นี่มัน.. มาทำไมครับคุณณุ…” ทำไมคุณณุถึงพามาบ้านปาล์มล่ะ… หรือว่า.. ดีใจจังคุณณุจำได้ด้วยว่าเขาอยากเจอหลานๆ..“ลงมาเถอะ.. เข้าไปในบ้านกันได้แล้ว..” สงสัยเก่ง ข

เรื่องราวของเขาที่กำลังเจออยู่มันเป็นเรื่องบ้าบอขั้นสุดเลยก็ว่าได้.. จากที่เขาคิดว่าเขาจะได้อยู่อย่างเงียบสงบและทำในสิ่งที่เขาชอบแต่มันไม่ใช่.. ตอนนี้เขามีคุณณุที่เทียวไปเทียวมาเขามันบ้า เขาออกไปทำงานตั้งแต่เช้าการไปมาระหว่างที่นี่และที่ทำงานมันต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 1 ชั่วโมงในการขับรถแต่คุณณุเขาไม่ยอมแพ้.. คุณณุบอกว่า ถ้าเขาไม่กลับไปอยู่ที่บ้านของคุณณุ คุณณุจะไปๆมาๆที่นี่กับบริษัท.. และคุณเขาก็ทำจริงๆด้วยสิ“ เมียครับ.. ไปทำงานก่อนนะเดี๋ยวผัวจะรีบไปรีบกลับ อาบน้ำปะแป้งรอหอมๆเลยนะครับ.. หิว…”โอ้ย.. ทำไมเขาเป็นแบบนี้นะ ทำไมคุณณุถึงเป็นคนแบบนี้นะ.. ทะลึ่ง คิดแต่เรื่องบนเตียงอยู่ได้.. แค่นี้เขาก็จะตายแล้วนะ.. ไม่ไหวแล้ว..“ ไม่ต้องรีบครับ คุณณุควรจะขยันทำงานด้วยนะครับไม่ต้องรีบ..” เฮ้อ.. เหนื่อยนะคุณณุช่วงนี้ทำตัวเหมือนเด็กน้อยที่กำลังงอแงอยากได้ของเล่นชิ้นหนึ่งเอามากๆ และเขาขี้งอแงมากๆด้วย.. เฮ้อ…“ไม่.. ถ้าอยากให้ทำงานนานๆก็ต้องมาทำด้วยกัน.. ขอโทษได้ไหมครับเมีย.. ขอโทษนะครับ.. ตอนนั้นมันไม่รู้จะทำตัวยังไงนี่นา.. แต่ตอนนี้รักม้ากมาก.. กลับไปอยู่ด้วยกันนะครับเพราะว่าคิดถึง.. อยากเห็นหน้

หมับ…“หยุดนะไปป์ นายหนีฉันไม่ได้อีกแล้ว.. นายหนีฉันไม่พ้นแล้ว..” บ้านก็หลังแค่นี้จะวิ่งหนีไปไหนได้อีก..แฮ่กๆๆ“คุณณุ.. คุณณุปล่อยผม ปล่อยผมก่อน..” เหนื่อยมาก เหนื่อยสุดๆไปเลย แล้วแรงคุณณุก็มีมากมายมหาศาลแบบนี้.. เล่นเอาเขาเหนื่อยหอบไปเลยน่ะสิ“ นายจะหนีฉันอีกไหมไปป์ นายยังคิดหนีฉันอีกรึเปล่า?” เอาสิ ถ้าหนีเขาก็จะตาม ตามไปจนกว่าจะตายกันไปข้างนึงเลย..“ไม่ครับ.. ไม่แล้ว.. เหนื่อยแล้ว.. คุยกันดีๆนะครับคุณณุ.. ” เขาจะหนีไปไหนได้ล่ะตอนนี้เพราะมันไม่มีที่ให้หนีแล้วยังไงเล่า.. และที่สำคัญมันดันมาอยู่ในห้องนอนของเขาอีกนี่สิ…“ดี.. ดีมาก..”ในที่สุดยอด.. ในที่สุดเขาก็เจอสักที ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับถูกกระชากหัวใจออกไป ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องว้าวุ่นกระวนกระวายหัวใจ..ไปป์ที่เสียเปรียบคุณณุอย่างจังเขาทำได้แค่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียงนอนของเขา.. การที่คุณณุนั่งคล่อมเขาอยู่จากข้างบนมันทำให้เขารู้สึกแปลกๆขึ้นมา.. ไม่รู้สิและการที่คุณณุจ้องมาที่เขา.. มันทำให้เขาทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน…มือหนาของเขาค่อยๆเอื้อมไปยังใบหน้าของไปป์อย่างเชื่องช้า.. เขาไม่รู

เสียงโหวกเหวกที่ดังอยู่หน้าบ้านทำให้เขาต้องลุกไปมองเพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นอะไร อันที่จริงเขาพึ่งมาอยู่ที่นี่ได้จะสองอาทิตย์แล้วแต่ก็นะ ทุกอย่างคือใหม่สำหรับเขาหมด ไม่ว่าจะเพื่อนบ้าน คนรอบข้างหรืออะไรก็ตาม เขาเลือกที่จะมาอยู่ที่นี่เพราะมันไม่มีใครที่รู้จักเขา โชคดีที่อย่างน้อยมิ้นก็ช่วยเขาเรื่องที่อยู่.. มิ้นให้เขามาอยู่แถวบ้านมิ้นที่ต่างจังหวัด นั่นเลยทำให้เขาอยากที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่อีกครั้ง.. และสิ่งที่เขาทำก็คือทำอาหารขาย ตอนแรกก็คิดว่าไม่น่าจะรอดหรอก เพราะแถวนี้ก็มีคนขายเยอะเหมือนกันแต่พอเขาได้เริ่มขายและช่วงแรกๆอาศัยทำแจกบ้างแถมบ้าง มันก็เลยเป็นการประกาศไปทั่วหมู่บ้านว่าเขาทำอาหารขายมีทั้งแบบสั่งออนไลน์ และสั่งหน้าร้าน มันก็ทำให้เขาพอมีรายได้เข้ามาบ้าง…“ มีอะไรกันเหรอครับป้าหนึ่ง..” เสียงมันดังมาจากฝั่งตรงข้ามบ้านเขานั่นเองที่สำคัญมันดังมากๆด้วยสิ“ ผัวเมียทะเลาะกันน่ะไปป์.. เห็นว่าผัวไปมีเมียน้อยล่ะมั้ง เมียจับได้เลยทะเลาะกันใหญ่โตเลยล่ะ.. ก็อย่างว่านะ เมียน้อยท้องเกือบ 5เดือนแล้วน่ะสิ.. เสียดายนะ เมียออกจะนิสัยดีขนาดนั้น วันๆก็อยู่บ้านทำนั่นทำนี่ ดูแลบ้าน

ได้ดิในเมื่อเขาเรียกก็แล้วแต่เจ้าตัวยังไม่เปิดประตูออกมา.. งั้นเขาก็ทำตามประโยคถัดไปก็แล้วกัน…“ไปป์… ออกมานะ มาคุยกันให้รู้เรื่อง.. ไปป์.. ไปป์..”ตึกตึกตึก…ไปไหนวะ ทำไมห้องเงียบๆ.. หรือว่าจะลงไปหาของกินข้างล่าง..เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นของเจ้าของบ้านดังลงมาจากชั้นบนของบ้านอย่างเร่งรีบ.. ฝีเท้าของเจ้าของบ้านปรี่มายังห้องครัวของบ้านทันทีเพราะเขาต้องการพูดคุยกับคนที่ทำให้เขาโมโหร้ายมาเป็นอาทิตย์…“ไปป์.. ไปป์..” ไม่อยู่.. ไม่อยู่ในครัว.. แล้วไปไหน..ผู้ชายร่างสูงใหญ่กำยำเดินไปเดินมาทั่วบ้านเพื่อหาใครบางคน.. ขายาวๆของเขาก้าวไปทั่วทิศทางของตัวบ้าน.. ทุกห้องที่เขามี ทุกที่ที่เขาอยู่เขาก็ไล่ตามหาคนที่เขาต้องการคุยมากที่สุด.. คนที่เขาอยากได้ยินคำว่าขอโทษ“ไปป์.. ไปป์!!! ฉันไม่ตลก ออกมานะ ออกมาเดี๋ยวนี้!!” ให้ตายสิวะ เขาเดินรอบบ้านแล้วนะ ทุกห้องทุกบริเวณของตัวบ้านเขาก็เดินจนครบแล้วนะทำไมไม่เจอตัวต้นเรื่องนะ..ตึกตึกตึก….“พวกแก.. เห็นไปป์ไหม?” ไม่ได้การเขาต้องถามคนเฝ้ายามประตูสักหน่อย..“อ๋อ.. ออกไปแล้วครับ ออกไปไหนไม่รู้ครับเห็นหอบกระเป๋าไปด้วย..”“อะ.. อะไรนะ? ออกไปแล้ว แล้วให้ออกไปได้ยังไ