Novels by โบตั๋นสีกลีบบัว

ในที่สุดวันที่เขาจะได้เจอลูกแฝดของเขาแล้ว.. เขาทั้งตื่นเต้นและดีใจมากๆท่านแม่ท่านพ่อและพระญาติของท่านแม่ต่างพากันเห่อหลานตั้งแต่ยังไม่คลอดเลยก็ว่าได้.. ทุกพระองค์ต่างเสด็จมาเยี่ยมมาพูดคุยกับเขาและกานกันอย่างเป็นกันเอง.. และเมื่อถึงกำหนดคลอดทุกพระองค์ก็พากันมายืนรอที่หน้าห้องคลอด.. ท่านแม่เป็นคนเล่าให้ทางฝั่งพระญาติฟังว่าสะใภ้ของท่านน้ำคล่ำแตกแล้วและบอกว่าเขาได้พาไปที่โรงพยาบาลก่อนแล้ว.. หลังจากนั้นไม่นานพระญาติฝั่งท่านแม่ก็พากันมาเฝ้าธันยกานต์ที่นี่กันเต็มหน้าห้องคลอดเลย...เวลาที่ทุกคนรอคอยตอนนี้ก็มาถึงเมื่อประตูห้องคลอดเปิดออกมาทุกพระองค์ทุกท่านก็รีบกรูกันมายังรถเข็นอันเล็กๆที่มีร่างจ่ำม้ำของแฝดชายอยู่..กว่าเขาและลูกแฝดจะผ่านด่านไปได้ก็เล่นเอาเหนื่อยไปตามๆกัน..ภายในห้องพักตอนนี้ทุกพระองค์ต่างพากันพูดคุยส่งเสียงหัวเราะกันด้วยความสนุกสนานราวกับว่าวันนี้เป็นวันรวมญาติยังไงก็ไม่รู้.." เอาเป็นว่าเดี๋ยวถ้าสะใภ้หญิงศศิออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรฉันจะไปเยี่ยมที่วังนะ..."" เพคะท่านพี่... " ท่านหญิงศศิวารีขานรับด้วยความยินดี.. ท่านพี่หญิงของเธอทรงกล่าวเอาไว้แล้วว่าไม่อยากจะรบกวนเด็กๆและหลานสะใ

เสียงโอ้กอากที่ดังออกมาจากห้องน้ำในคอนโดทำให้ทินกรถึงกับอยากจะแพ้ท้องแทนธันยกานต์ เขานึกสงสารน้องกานเหมือนกันนะ นี่ขนาดท้องไปได้สามเดือนแล้วแต่อาการแพ้ท้องมันยังไม่เบาบางลงเลยสักนิด แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะการแพ้ท้องของธันยกานต์ทำให้อย่างน้อยเขาได้อยู่กับธันยกานต์ได้ทั้งวันจนแทบจะนั่งสิงกันอยู่แล้ว..." กานครับ.. กลั่วปากหน่อยนะ แล้วอะดมซะ..." ทินกรเดินเข้าไปหาเมียตัวน้อยของเขาทันทีพร้อมกับอ้าแขน กว้างๆรอให้ธันยกานต์ได้เข้ามาซุกไซร้ที่ตามคอของเขา.. หึหึใช่ธันยกานต์แพ้ท้องแบบว่าติดกลิ่นของเขา ไม่เพียงแค่สูดดมนะจะมีบ้างที่เจ้าตัวเผลอดูดที่ลำคอของเขา.. เมื่อไรที่เจ้าตัวดูดที่คอของเขาเมื่อนั้น.. เพลงรักอันร้อนฉ่าของเขาและเธอก็เริ่มขึ้นทันทีโดยที่ไม่มีอะไรมาหยุดความต้องการของว่าที่คุณแม่ลูกแฝดได้นอกจากว่าเจ้าตัวจะพอใจและสุขสม.... เมื่อนั้นเจ้าตัวถึงจะอาการดีขึ้น.. ส่วนเขาน่ะเหรอก็ติดกลิ่นเมียนะ.. เวลาเขาไปไหนมาไหนเขาจะต้องมีกางเกงชั้นในของน้องกานติดไปด้วยเสมอ บางทีเขารู้สึกว่าเหมือนตัวเองจะอาเจียนเขาก็จะหยิบกางเกงชั้นในของน้องกานออกมาสูดดมราวกับคนโรคจิต.. แต่เขาก็ไม่ได้สนใจสักเท่าไรเพราะมันคือเ

ตอนนี้ทินกรและธันยกานต์ไม่ว่าจะไปแห่งหนตำบลไหนก็จะเห็นเขาและเธอไปไหนมาไหนด้วยกัน.. ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเธอและเขามันก็เริ่มดีขึ้นมาบ้างแล้ว.. ตอนนี้ทินกรสามารถจับมือและโอบไหล่ธันยกานต์ได้แล้วโดยที่เจ้าตัวไม่บ่นหรือปัดมือเขาหนี.. และที่สำคัญเขาจัดเต็มทุกคืนและเวลาที่เขาไปเฝ้าธันยกานต์ที่บริษัทเขาก็จะจับธันยกานต์กินนานนับชั่วโมงเพื่อเร่งน้ำเชื้อของเขาให้มันเดินเร็วขึ้น.. อาหารการกินและไหนจะเครื่องดื่มที่เขาจัดหามาให้อย่างเต็มที่เขาคิดว่าอีกไม่นานธันยกานต์ก็น่าจะท้อง...." อยากกินอะไร? พี่อยากกินหอยนางรมอ่ะ เราไปหาร้านที่หายหอยนางรมกินกันดีกว่าไหม แบบว่ายำหอยนางรม ร้านซีฟู้ดเป็นไง ไปกินกุ้งกัน กุ้งตัวโตๆ หอยนางรมตัวใหญ่ๆ.. ไปกัน.." ทินกรไม่รอให้กานได้ตอบตกลงหรือว่าตอบปฏิเสธเขาเลยสักนิดเขาเลือกที่จะจัดแจงทุกอย่างด้วยตัวเขาเองโดยการถามเองและตอบเอง.. แต่จะว่าไปอยู่ๆเขาก็อยากกินอาการทะเทขึ้นมา... สงสัยคงจะต้องหาเวลาว่างพากานไปเที่ยวทะเลไปหาอาหารทะเลสดๆกินกันดีกว่า...เมื่อทั้งสองคนมานั่งร้านอาหารที่ติดริมแม้น้ำเจ้าพระยาเพียงเดินเข้ามาทั้งสองคนก็ถึงกับน้ำลายแตกกันถ้วนหน้า.. ไม่รู้เพราะกลิ่

ทินกรรีบเดินกลับมาหาธันยกานต์อย่างรวดเร็ว สายตาของเขาและเธอต่างจ้องมองกันอย่างไม่มีใครคนใดคนนึงหลบหลีกสายตาอันร้อนแรงของกันและกัน..." พี่จะไม่ขอหรือถามกานแต่พี่จะทำในสิ่งที่พี่ต้องการ พี่เป็นของกาน และกานก็เป็นของพี่.. ต่อจากนี้ไปพี่จะเป็นของกานคนเดียวและกานก็จะเป็นของพี่แค่คนเดียว...." แล้วถ้าฉันไม่ต้องการละคะคุณจะทำยังไง..."หึหึหึ..." พี่ก็จะบังคับ.. เมื่อพี่ต้องการอะไรหรืออยากได้อะไร.. พี่ก็จะไม่รอช้าอีกต่อไป.. ฉะนั้นน้องกานเตรียมตัวได้เลยครับเพราะหลังจากวินาทีนี้พี่จะทำทุกวิถีทางให้กานนั้นมาเป็นของพี่.. ถึงแม้ว่าจะต้องใช้วิธีที่สกปรกพี่ก็จะทำ..."จุ๊บ...ทินกรจูบลงไปที่ริมฝีปากสีแดงสวยสดใสของธันยกานต์อย่างแผ่วเบา.. เขาค่อยๆแทะเล็มและกลืนกินริมฝีปากสวยสดของธันยกานต์อย่างตั้งอกตั้งใจ.. ฝ่ามือที่เรียวนิ่มตามประสาคนที่ไม่เคยต้องทำงานหนักค่อยๆลูบไล้และบีบนวดกระตุ้นให้ร่างกายสวยสมส่วนมีอารมณ์ไปกับเขา..ธันยกานต์แอ่นตามอารมณ์ที่เธอมีร่วมไปกับเขา... ทุกสัมผัสที่เขามอบให้มันความเคยชินที่เธอเคยได้รับมาจากเขา.. สัมผัสที่มันเบาหวิวราวกับขนนกที่พัดผ่านอย่างแผ่วเบาตามร่างของเธอ..ร่างกายเปล

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก... ตอนนี้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนเขาได้สองอาทิตย์แล้ว.. ช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับคนรักเก่าของเขาตอนนี้ท่านป้าดำเนินคดีจนถึงที่สุดในข้อหาพยายามฆ่า ถึงแม้ว่าทางนั้นจะปฏิเสธเพียงใดแต่คำพูดและการกระทำถูกบรรทึกเอาไว้จากทางร้านอาหารนั้นหมด.. มันจึงทำให้อดีตคนรักเก่าของเขาไม่สามารถหลุดพ้นข้อหานั้นได้.. ไม่เพียงแค่จะติดคุกแต่อดีตคนรักเก่าของเขาหรือคุณชายทินกรพยายามขอความช่วยเหลือจากคนที่หล่อนเคยอยู่ด้วยหลายปีแต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ยอมยื่นมือลงมาช่วยเพราะคนที่หญิงสาวได้ไปทำร้ายนั้นเป็นถึงครอบครัวราชนิกุลใครบ้างจะไม่รู้จักท่านผู้หญิงศศิวารี และคุณชายพิรัตน์ ดังนั้นคนที่คอยสนับสนุนหญิงสาวมาตลอดจึงเลือกที่จะตัดหางปล่อยวัดและหุบกิจการร้านอาหารของเธอทันที.."เสียใจไหมคะคนรักเก่าของคุณถูกจับและไม่ได้ประกันตัว..." มือบางที่กำลังจัดแจงผลไม้ใส่จานอยู่แต่ปากก็ขยับเขยื้อนเอ่ยถามออกไปด้วยความใคร่รู้..." เอ.. ถามแบบนี้.. หึงรึเปล่าน๊า... หึหึ" ทินกรหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ.. ตั้งแต่ที่เขาเจ็บตัวธันยกานต์ก็คุยกับเขามากขึ้น..ถึงแม้ว่ามีบ้างที่เจ้าตัวเอ่ยคำประชดประชั

ธันยกานต์เดินไปเดินมาหน้าห้องผ่าตัดนานนับชั่วโมงจนเพื่อนสนิทของเธออย่างคุณยาต้องเดินมาหาและเอามือเรียวของเธอมาวางไว้ที่ไหล่เล็ก..." เราไปนั่งรอกันตรงนู้นดีกว่ากาน.. เดินไปเดินมายาปวดหัว.. อีกสักพักท่านแม่และท่านพ่อก็น่าจะมาแล้ว...." ทิติยากรรีบชักชวนเพื่อนของเธอให้ไปนั่งรอที่เก้าอี้ว่างหน้าห้องผ่าตัดทันที.. เธอน่ะปวดหัว ตาลายมากๆเลยจะบอกให้....เพียงแค่สองสาวก้นแตะถึงเก้าอี้ทีมแพทย์และพยาบาลก็เปิดประตูห้องออกมาด้วยสีหน้าอันเหนื่อยล้า....ตึกตึกตึก...." คุณหมอค่ะ.. พี่กรเป็นยังไงบ้างคะ?" ธันยกานต์เก็บความเป็นห่วงเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไปเธอต้องการที่จะรู้ว่าอาการของเขาหนักหรือไม่.. เธอจะดีใจมากถ้าคุณหมอบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก...." ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีครับ แต่ถึงอย่างนั้นก็คงจะต้องให้อยู่ในห้องปลอดเชื้อไปก่อนและรอให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนนะครับถ้าทุกอย่างปกติดีพรุ่งนี้เราจะย้ายผู้ป่วยไปอยู่ในห้องพิเศษ.. ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ...""ค่ะ..ขอบคุณนะคะ...." ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เธอเบาใจขึ้นมาได้แต่เธอก็ยังคงไม่หายกังวลอยู่ดี" เอานะพี่กรอยู่กับทีพยาบาลและหมออย่างใกล้ชิดแล้ว.. ยาว่าไม่น่าจะมีอะไรหน้าเ

ชะเอมขยับตัวเข้าไปหาพี่เอิร์ธทันที.. เธอก็สงสารพี่เอิร์ธอยู่นะตั้ง5ปีเลยนะที่เธอให้บทเรียนกับพี่เอิร์ธและพี่เอิร์ธก็ทำได้ดีด้วยสิ... ถึงแม้ว่าพี่เอิร์ธสามารถที่จะหาเศษหาเลยจากข้างนอกได้แต่พี่เอิร์ธก็ไม่ทำ.. พี่เอิร์ธเคยให้คำมั่นสัญญาทั้งต่อหน้าอัฐิแม่ขวัญและในงานแต่งต่อหน้าคนหมู่มากว่าเขาจะรักและให้เกรียติเธอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะให้เกรียติเธอทุกอย่างและทุกเรื่อง.. เรื่องผู้หญิงเขาสัญญาและสาบานว่าเขาจะไม่มีใครและจะไม่ทำให้ชะเอมต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีก.. ถ้าเกิดว่าวันไหนเขาเผลอทำเรื่องนั้นไป ขอให้เขาไม่ตายดี.. ทุกคนในงานแต่งถึงกับส่งเสียงฮือออกมาอย่างดัง.... ในตอนนั้นเธอแค่รู้สึกว่าเธอต้องให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์และเขาก็พิสูจน์ใหเธอเห็นแล้ว... เขาทำได้.. เขาทำได้ดีเลยทีเดียว... แต่เธอนี่สิ เธอเรียกร้องมากเกินไป เธออยากเรียนเธอขอเรียนต่อพี่เอิร์ธก็ให้เธอเรียนจนจบ เธออยาช่วยดูแลร้านคาเฟ่แมวพี่เอิร์ธก็ไม่ห้ามและสนับสนุนเธออีกด้วย.. แต่ดูพี่เอิร์ธในตอนนี้สิ.. เขาน่าสงสารจัง เธอทบสอบพี่เอิร์ธแรงเกินไปไหม..."อืมมมม อ่าส์~~~ ชะเอม... จะทำอะไร.. อู้ว...." บดินทร์ถึงกับตัวงอเลยทีเดียวเพราะตอนนี้เมี

บดินทร์และชะเอมแต่งงานกันมาได้5ปีแล้วแต่ชะเอมก็ยังไม่ยอมท้องให้กับบดินทร์เลย.. จะเพราะอะไรล่ะก็เจ้าตัวบอกว่ายังไม่พร้อม รอให้น้องอ้ายโตก่อน.. ดูสิตอนนี้น้องอ้ายก็6ขวบกว่าแล้วนะ และแม่คุณก็เรียนจบแล้วเถอะ แต่ก็ยังไม่ยอมีลูกให้เขาอีกสักคนสองคนเลย..ตอนนี้ไอ้ก้องมันมีไปแล้วสอง ดูเขาสิ.. ยังมีแค่น้องอ้ายคนเดียวอยู่เลย..." ชะเอม.. เมื่อไรจะมีน้องให้พี่สักที.. ชะเอมก็เรียนจบแล้วนะ.. น้องอ้ายก็6ขวบแล้วนะ.. และดูสิไอ้ก้องมันมีลูกคนที่สองแล้วนะ.. ชะเอมรู้ไหมว่ามันบอกว่าพี่ไม่มีน้ำยา.. จะไปมีน้ำยาได้ยังไงกันก็ชะเอมเล่นบล็อกพี่ทุกทาง.. นางฟ้าทั้งห้าของพี่มันถลอกไปหมดแล้วเนี่ย.. ไม่สงสารผัวบ้างเหรอครับ? ถ้าคนอื่นรู้ว่าพี่แต่งเมียแล้วยังต้องใช้มือช่วยตัวเองเหมือนคนโรคจิตแบบนี้.. โดนล้อจนตายแน่เลยชะเอม.. ชะเอมจ๋า..." อือ.. ก็ตามนั้นแหละ ตั้งแต่คืนแรกที่แต่งงานเขาก็โดนไอ้หมาขี้เรื้อนก้องกับเพื่อนคนอื่นมอมเหล้าจนเรื้อน และพวกมันก็ถ่ายวีดีโอเอาไว้ด้วย.. และทุกครั้งพวกมันก็เอาคลิปนั่นมาข่มขู่เขาตลอด ถ้าพวกมันอยากได้อะไรเขาก็ต้องหามาให้พวกมัน..และเมียของเขาก็ไม่ยอมให้เขามีอะไรๆโบ๊ะบ๊ะๆก็ไม่มี มีเพียงแค่

ตอนนี้อากาศที่เชียงใหม่ดีมาก.. เธอไม่เคยไปไหนไกลๆเลยสักครั้ง ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้เธออายุ23ปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกของเธอที่เธอได้ไปไหนไกลๆ นอกเสียจากว่าครั้งนั้น.. ครั้งที่เธออยู่อยุธยา.. แต่ตอนนี้เธอได้มาไกลถึงเชียงใหม่และขึ้นเครื่องบินมาด้วยนะ เธอเคยฝันว่าเธออยากจะมีโอากาสสักครั้งที่จะขึ้นมัน.. และวันนี้มันก็สมหวังแล้วเธอได้ขึ้นเครื่องบินแล้ว...เมื่อเธอมาถึงสนามบินเชียงใหม่คุณลุงณรงค์วิทย์ก็มายืนรอรับเธอพร้อมกับน้องขิมและน้องคิม.. ทุกคนโบกมือเรียกเธอเพื่อให้เธอได้เห็นว่าพวกเขาอยู่ตรงไหน.. และที่สำคัญเธอไม่ได้มาแค่คนเดียว น้องอ้ายและคุณบดินทร์ก็มาด้วย..." ไม่อยากให้มาเลยฉันกลัวเธอจะติดใจที่นี่แล้วไม่ยอมกลับบ้านของเรา..." บดินทร์บ่นกระปอดกระแปดตลอดทาง ตั้งแต่วันที่ชะเอมตัดสินใจว่าจะลองมาที่เชียงใหม่สักครั้ง เธอไม่ได้ต้องการมรดกอะไรทั้งนั้นเธอแค่อยากจะมาดูให้แน่ใจว่าเธอนั้นมีแม่กับเขาจริงๆ เธอมีครอบครัวกับเขาจริงๆ... เธอต้องการแค่นั้นเอง...." คุณจะตามมาทำไมล่ะคะ? ฉันบอกแล้วว่าจะมาแค่ไม่กี่วัน.."ชะเอมเบื่อที่จะฟังคุณเขาบ่นแล้วอ่ะ หลังจากที่คุณลุงณรงค์วิทย์บอกว่าเธอสามารถบินมาหาคุณตาค

" สวัสดีครับผม บดินทร์ เจริญภิภักดิ์ เป็นสามีและเป็นพ่อของน้องอ้าย... ส่วนนี่ก็แม่จ๋าของน้องอ้ายครับหรือเรียกกันตามประสาคนกันเองก็เมียของผมเอง... ครับทุกคนได้ยินไม่ผิดชะเอมคือภรรยาของผม และเราสองคนก็มีลูกด้วยกันแล้วหนึ่งคนแต่วันนี้ไม่ได้มาด้วยเพราะว่าน้องอ้ายติดแมวมากกว่าแม่จ๋าครับ..."เสียงหัวเราะของคนในงานดังขึ้นทันที่ได้ยินเพราะทุกคนไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างบดินทร์จะเป็นคนขี้เล่นแบบนี้.. ดูสิแล้วดูท่าทางที่คุณบดินทร์ที่มองภรรยาของตัวเองแล้วมันก็แสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวจะดูเป็นคนหลงเมียขนาดหนัก.. หรือว่าคุณบดินทร์เมา?"แล้วว่าที่ภรรยาล่ะครับ.. เป็นใครมาจากไหน.."ชะเอมถึงกับไปไม่เป็นเลยทีนี่เธอจะต้องตอบยังไงดี เธอต้องตอบความจริงสินะ..." เอ่อ.. สวัสดีค่ะดิฉันชื่อ อารียา กล้ามี เป็นคนที่ท่านผู้หญิงอุปถัมภ์ค่ะ..."เพียงเท่านั้นคนในฮอลล์ก็ส่งเสียงฮือฮากันออกมาจำทำให้เธอรู้สึกประหม่า..."เอ่อ... หมายความว่ายังไงครับ? ที่ว่าอุปถัมภ์" "อ่อ... ท่านย่ารักและเอ็นดูชะเอมมากน่ะครับท่านเลยทำเหมือนกับว่าท่านอุปถัมภ์ชะเอมให้เป็นหลานตัวเองคนนึงทั้งที่ครอบครัวของชะเอมก็มีแต่ท่านย่าก็รักชะเอมจนแทบจะเอาชะเ

เรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างบดินทร์และชะเอมมันก็ผ่านพ้นไปราวสองเดือนได้.. ตอนนี้ชะเอมได้มาอยู่ในงานแต่งงานของคุณก้องและคุณแก้วนางแบบแถวหน้าของเมืองไทยที่ท้องอ่อนๆและถือว่าโชคดีที่ทางฝั่งเจ้าบ่าวรักและเอ็นดูคุณแก้วเป็นอย่างมาก... ดูสิทั้งคู่ถึงแม้ว่าจะมีการ บ่นๆกันบ้างเป็นบางครั้งแต่มันก็ดูน่ารักดี เพราะคุณก้องเขาชอบแหย่ให้เข้าสาวโมโหเพื่อที่จะให้เจ้าสาวบ่นคุณก้องเขา และบ่อยครั้งที่เธอแอบเห็นคุณก้องยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อให้กับคุณแก้วอย่างทะนุถนอม... ถ้าจะบอกว่าคุณก้องไม่ได้รักคุณแก้ว... เธอขอเถียงเลยเพราะเท่าที่ดูจากสายตาของคุณก้องแล้วนั้น... มันมีแค่คำว่าเป็นห่วง หลงไหล และคลั่งรักในตัวของคุณแก้วแค่ไหน...."มองแบบนั้นอิจฉาแก้วเหรอ? " บดินทร์ที่เห็นว่าชะเอมมองเจ้าบ่าวเจ้าสาวอยู่นานสองนานเขาก็อยากจะรู้ว่าชะเอมกำลังคิดอะไรอยู่..." ใครอิจฉากันคะ ฉันก็แค่สังเกตุอาการของคุณก้องที่มีให้คุณแก้วก็เท่านั้นเอง... ดูสิถ้าใครบอกว่าคุณก้องไม่รักคุณแก้วฉันขอเถียงนะคะดูสิคะ ดูสายตาคุณก้องที่มองคุณแก้วและไหนจะเอาอกเอาใจหยอกล่อคุณแก้วอยู่ตลอดเวลาด้วย... ดูยังไงก็รู้ค่ะว่าคุณก้องหลงไหลในตัวคุณแก้ว

ย้อนกลับมาเรื่องของแก้วและก้อง.. ก้องที่รู้ว่าแก้วเป็นคนที่ไอ้คุณชายคุยอยู่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากในตอนนั้นแต่เป็นเขาเองที่รู้สึกงงนิดๆ เพราะในช่วงนั้นก่อนที่เขาจะไปช่วยงานคุณลุงน้องเอมท้องเรื่องนั้นเขาจำได้แต่เขาก็ไม่รู้ว่าน้องเอมท้องกับใครและเขาก็ไม่รอยู่ที่ไทยแล้ว กว่าเขาจะกลับมามันก็ผ่านไปเกือบสองปีแล้ว วันนั้นเขาจำได้ดีเลยเขาพาคู่ค้าของทางคุณลุงไปเดินห้างสรรพสินค้าชื่อดังและเขาเองก็กำลังที่จะพาสาวคนนั้นไปหาของกินอยู่ๆไอ้คุณชายมันก็เดินมาหาเขาและถามเขาด้วยคำถามแปลกๆ... ถามว่าเขาเอาลูกกับเมียไปไว้ที่ไหน? What? คืออะไร? ลูก? เมีย? ใครคือลูก? และใครคือเมีย? เขาก็งงสิ เขาก็ไม่เข้าใจในคำถามของมันนัก และมันก็เริ่มด่าเขา ทั้งด่าทั้งต่อยเขาก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่สิ.. เขาเถียงกับไอ้คุณชายอยู่นานสองนานจนมันพูดออกมาและกล่าวหาว่าเขาเป็นคนทำให้น้องเอมท้อง เขาเป็นพ่อของเด็กในท้องของน้องเอม.. เฮ้ย.. บ้าบอสิ เขาไม่เคยมีอะไรกับน้องเอมเลยเขาเคยคิดอยู่บ่อยครั้งเวลาที่เขาพาน้องเอมออกไปข้างนอกด้วยกันสองต่อสอง แต่มันเป็นแค่ความคิดที่เกิดขึ้นชั่ววูบก็เท่านั้นเพราะแค่เขาได้พูดคุยกับน้องเอมแล้วมันทำให้เขารู้สึกว

ถ้าเธอรู้ว่าการที่เธอไปหาเรื่องไอ้ผู้ชายคนนั้นของพี่ณุแล้วจะทำให้ครอบครัวของเธอมีปัญหาถึงเพียงนี้…“แกไปทำอะไรให้ภาณุเขาโกรธแกช่วยบอกฉันมาได้ไหมยัยสา..”“คุณพ่อ… แล้วคุณพ่อจะถามอะไรหนักหนาคะ? เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว..” ใช่เรื่องมันผ่านมาแล้วแต่.. ธุรกิจของทางบ้านเธอมันยังคงมีปัญหาอยู่นี่สิ.. เธอจำได้หลังจากวันที่เธอไปหาเรื่องผู้ชายคนนั้น.. ผู้ชายของพี่ณุ.. หลังจากนั้นไม่นานพ่อของเธอก็โทรตามเธอกลับบ้านเมื่อเธอมาถึงบ้านเธอก็โดนพ่อตบเข้าให้ที่ใบหน้าของเธอ.. แม่ของเธอไม่ได้ช่วยหรือพูดอะไรเลยสักนิด.. เมื่อคุณพ่อเริ่มพูดเธอก็ถึงรู้ว่าพี่ณุได้ยกเลิกสินค้าทุกสิ่งทุกอย่างของครอบครัวเธอไป ยกเลิกสัญญาทุกอย่างที่บริษัทของเธอและของพี่ณุทำร่วมกัน.. ไม่เพียงเท่านั้นกิจการเล็กๆของเธอก็ถูกดิสเครดิตไปด้วย..มันทำให้เธอถึงกับไปต่อไม่เป็น เธอต้องฝ่าฝันมรสุมครั้งนี้อยู่นานเลยทีเดียวแต่มันก็ไม่ได้ดีขึ้นมาเลยสักนิด…“ถ้าแกไปขอโทษเขา… ไม่แน่ทุกอย่างอาจจะดีขึ้นกว่านี้…”นั่นคือสิ่งที่พ่อเธอพูดกรอกหูมาตลอด.. เธอไม่อยากไปขอโทษเพราะเมื่อใดที่เธอไปขอโทษนั่นก็หมายความว่าเธอเป็นคนผิด.. เธอไม่ผิด เธอไม่ชอบผู้ชายคนนั้น.

สิ่งที่เขาทำกับไปป์มันคือความรู้สึกจริงๆของเขา… เขาไม่เคยรักใครมาก่อนแต่เขากลับมาแพ้ทางให้กับผู้ชายตัวเล็กคนนี้.. ผู้ชายหน้าสวย ทำกับข้าวเก่ง น่ารัก ใสซื่อ.. รักครอบครัวคนนี้… เขารักหัวปรักหัวปรำ ไปป์ไม่ต้องเล่นคุณไสยมนต์ดำอะไรใส่เขาเลย แค่รอยยิ้ม แค่ความโก๊ะ ความเปิ่นของไปป์มันก็ทำให้เขาหลงจนหาทางออกไม่เจอแล้ว.. วันนี้เขาต้องทำอะไรสักอย่าง… เขาไม่อยากเสียไปป์ไปแล้ว เพียงแค่ไม่กี่วันที่ไปป์ไปจากเขามันก็ทำให้เขาแทบจะไม่มีแรงใช้ชีวิตแล้ว.. และถ้าเขาปล่อยให้ไปป์หลุดมือไปอีก.. เขาคงจะต้องขาดใจตายแน่ๆ..“ จะไปไหนครับ?” อยู่ๆคุณณุก็พาเขาขึ้นรถโดยไม่ยอมบอกอะไรเลยสักนิด.. และดูเหมือนคุณณุจะดูรีบร้อนยังไงบอกไม่ถูก“มาเถอะนา.. ไม่ต้องถามมากถึงแล้วก็จะรู้เองนั่นแหละ.. ” ขยันสงสัย.. เรื่องขี้สงสัยนี่ยืนหนึ่ง.. แต่ถามว่าเข้าใจไหมก็ไม่ แต่ขอแค่สงสัยไว้ก่อนเฮ้อ.. เขาก็เลยไม่รู้อะไรเลยสินะ.. แต่ช่างเถอะแค่ไม่พาเขาไปทิ้งทะเลก็พอแล้ว…….“เอ๊ะ.. นี่มัน.. มาทำไมครับคุณณุ…” ทำไมคุณณุถึงพามาบ้านปาล์มล่ะ… หรือว่า.. ดีใจจังคุณณุจำได้ด้วยว่าเขาอยากเจอหลานๆ..“ลงมาเถอะ.. เข้าไปในบ้านกันได้แล้ว..” สงสัยเก่ง ข

เรื่องราวของเขาที่กำลังเจออยู่มันเป็นเรื่องบ้าบอขั้นสุดเลยก็ว่าได้.. จากที่เขาคิดว่าเขาจะได้อยู่อย่างเงียบสงบและทำในสิ่งที่เขาชอบแต่มันไม่ใช่.. ตอนนี้เขามีคุณณุที่เทียวไปเทียวมาเขามันบ้า เขาออกไปทำงานตั้งแต่เช้าการไปมาระหว่างที่นี่และที่ทำงานมันต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 1 ชั่วโมงในการขับรถแต่คุณณุเขาไม่ยอมแพ้.. คุณณุบอกว่า ถ้าเขาไม่กลับไปอยู่ที่บ้านของคุณณุ คุณณุจะไปๆมาๆที่นี่กับบริษัท.. และคุณเขาก็ทำจริงๆด้วยสิ“ เมียครับ.. ไปทำงานก่อนนะเดี๋ยวผัวจะรีบไปรีบกลับ อาบน้ำปะแป้งรอหอมๆเลยนะครับ.. หิว…”โอ้ย.. ทำไมเขาเป็นแบบนี้นะ ทำไมคุณณุถึงเป็นคนแบบนี้นะ.. ทะลึ่ง คิดแต่เรื่องบนเตียงอยู่ได้.. แค่นี้เขาก็จะตายแล้วนะ.. ไม่ไหวแล้ว..“ ไม่ต้องรีบครับ คุณณุควรจะขยันทำงานด้วยนะครับไม่ต้องรีบ..” เฮ้อ.. เหนื่อยนะคุณณุช่วงนี้ทำตัวเหมือนเด็กน้อยที่กำลังงอแงอยากได้ของเล่นชิ้นหนึ่งเอามากๆ และเขาขี้งอแงมากๆด้วย.. เฮ้อ…“ไม่.. ถ้าอยากให้ทำงานนานๆก็ต้องมาทำด้วยกัน.. ขอโทษได้ไหมครับเมีย.. ขอโทษนะครับ.. ตอนนั้นมันไม่รู้จะทำตัวยังไงนี่นา.. แต่ตอนนี้รักม้ากมาก.. กลับไปอยู่ด้วยกันนะครับเพราะว่าคิดถึง.. อยากเห็นหน้

หมับ…“หยุดนะไปป์ นายหนีฉันไม่ได้อีกแล้ว.. นายหนีฉันไม่พ้นแล้ว..” บ้านก็หลังแค่นี้จะวิ่งหนีไปไหนได้อีก..แฮ่กๆๆ“คุณณุ.. คุณณุปล่อยผม ปล่อยผมก่อน..” เหนื่อยมาก เหนื่อยสุดๆไปเลย แล้วแรงคุณณุก็มีมากมายมหาศาลแบบนี้.. เล่นเอาเขาเหนื่อยหอบไปเลยน่ะสิ“ นายจะหนีฉันอีกไหมไปป์ นายยังคิดหนีฉันอีกรึเปล่า?” เอาสิ ถ้าหนีเขาก็จะตาม ตามไปจนกว่าจะตายกันไปข้างนึงเลย..“ไม่ครับ.. ไม่แล้ว.. เหนื่อยแล้ว.. คุยกันดีๆนะครับคุณณุ.. ” เขาจะหนีไปไหนได้ล่ะตอนนี้เพราะมันไม่มีที่ให้หนีแล้วยังไงเล่า.. และที่สำคัญมันดันมาอยู่ในห้องนอนของเขาอีกนี่สิ…“ดี.. ดีมาก..”ในที่สุดยอด.. ในที่สุดเขาก็เจอสักที ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับถูกกระชากหัวใจออกไป ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องว้าวุ่นกระวนกระวายหัวใจ..ไปป์ที่เสียเปรียบคุณณุอย่างจังเขาทำได้แค่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียงนอนของเขา.. การที่คุณณุนั่งคล่อมเขาอยู่จากข้างบนมันทำให้เขารู้สึกแปลกๆขึ้นมา.. ไม่รู้สิและการที่คุณณุจ้องมาที่เขา.. มันทำให้เขาทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน…มือหนาของเขาค่อยๆเอื้อมไปยังใบหน้าของไปป์อย่างเชื่องช้า.. เขาไม่รู

เสียงโหวกเหวกที่ดังอยู่หน้าบ้านทำให้เขาต้องลุกไปมองเพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นอะไร อันที่จริงเขาพึ่งมาอยู่ที่นี่ได้จะสองอาทิตย์แล้วแต่ก็นะ ทุกอย่างคือใหม่สำหรับเขาหมด ไม่ว่าจะเพื่อนบ้าน คนรอบข้างหรืออะไรก็ตาม เขาเลือกที่จะมาอยู่ที่นี่เพราะมันไม่มีใครที่รู้จักเขา โชคดีที่อย่างน้อยมิ้นก็ช่วยเขาเรื่องที่อยู่.. มิ้นให้เขามาอยู่แถวบ้านมิ้นที่ต่างจังหวัด นั่นเลยทำให้เขาอยากที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่อีกครั้ง.. และสิ่งที่เขาทำก็คือทำอาหารขาย ตอนแรกก็คิดว่าไม่น่าจะรอดหรอก เพราะแถวนี้ก็มีคนขายเยอะเหมือนกันแต่พอเขาได้เริ่มขายและช่วงแรกๆอาศัยทำแจกบ้างแถมบ้าง มันก็เลยเป็นการประกาศไปทั่วหมู่บ้านว่าเขาทำอาหารขายมีทั้งแบบสั่งออนไลน์ และสั่งหน้าร้าน มันก็ทำให้เขาพอมีรายได้เข้ามาบ้าง…“ มีอะไรกันเหรอครับป้าหนึ่ง..” เสียงมันดังมาจากฝั่งตรงข้ามบ้านเขานั่นเองที่สำคัญมันดังมากๆด้วยสิ“ ผัวเมียทะเลาะกันน่ะไปป์.. เห็นว่าผัวไปมีเมียน้อยล่ะมั้ง เมียจับได้เลยทะเลาะกันใหญ่โตเลยล่ะ.. ก็อย่างว่านะ เมียน้อยท้องเกือบ 5เดือนแล้วน่ะสิ.. เสียดายนะ เมียออกจะนิสัยดีขนาดนั้น วันๆก็อยู่บ้านทำนั่นทำนี่ ดูแลบ้าน

ได้ดิในเมื่อเขาเรียกก็แล้วแต่เจ้าตัวยังไม่เปิดประตูออกมา.. งั้นเขาก็ทำตามประโยคถัดไปก็แล้วกัน…“ไปป์… ออกมานะ มาคุยกันให้รู้เรื่อง.. ไปป์.. ไปป์..”ตึกตึกตึก…ไปไหนวะ ทำไมห้องเงียบๆ.. หรือว่าจะลงไปหาของกินข้างล่าง..เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นของเจ้าของบ้านดังลงมาจากชั้นบนของบ้านอย่างเร่งรีบ.. ฝีเท้าของเจ้าของบ้านปรี่มายังห้องครัวของบ้านทันทีเพราะเขาต้องการพูดคุยกับคนที่ทำให้เขาโมโหร้ายมาเป็นอาทิตย์…“ไปป์.. ไปป์..” ไม่อยู่.. ไม่อยู่ในครัว.. แล้วไปไหน..ผู้ชายร่างสูงใหญ่กำยำเดินไปเดินมาทั่วบ้านเพื่อหาใครบางคน.. ขายาวๆของเขาก้าวไปทั่วทิศทางของตัวบ้าน.. ทุกห้องที่เขามี ทุกที่ที่เขาอยู่เขาก็ไล่ตามหาคนที่เขาต้องการคุยมากที่สุด.. คนที่เขาอยากได้ยินคำว่าขอโทษ“ไปป์.. ไปป์!!! ฉันไม่ตลก ออกมานะ ออกมาเดี๋ยวนี้!!” ให้ตายสิวะ เขาเดินรอบบ้านแล้วนะ ทุกห้องทุกบริเวณของตัวบ้านเขาก็เดินจนครบแล้วนะทำไมไม่เจอตัวต้นเรื่องนะ..ตึกตึกตึก….“พวกแก.. เห็นไปป์ไหม?” ไม่ได้การเขาต้องถามคนเฝ้ายามประตูสักหน่อย..“อ๋อ.. ออกไปแล้วครับ ออกไปไหนไม่รู้ครับเห็นหอบกระเป๋าไปด้วย..”“อะ.. อะไรนะ? ออกไปแล้ว แล้วให้ออกไปได้ยังไ

จากวันที่เขาเจอมอลลี่ถีบออกมาจากห้องเขาก็รีบตรงดิ่งไปหาลูกน้องเขาทันที พวกมันก็ดูสับสนเหมือนกันที่อยู่ๆเขาเอ่ยปากถามพวกมันว่าเขาควรจะทำยังไงกับมอลลี่ดี.. ดูเหมือนมอลลี่จะไม่ยอมกลับไปกับเขาง่ายๆ.. เมื่อเขาเปิดปากพูดกับไอ้แม็กซ์เกี่ยวกับเรื่องของมอลลี่ มันก็พูดบางสิ่งออกมาและนั่นทำให้เขาโมโหและถีบมันเข้าให้หนึ่งที..“ ตรงไหน.. เกรี้ยวกราดตรงไหน เอาแต่ใจตัวเองตรงไหน… พูดดีๆนะไอ้แม็กซ์..” ไอ้แม็กซ์มันกล่าวหาว่าเขาเป็นคนเกรี้ยวกราดและเอาแต่ใจตัวเอง.. ถ้าเขาลดตรงนี้ลงมาได้บางทีมอลลี่อาจจะกลับไปกับเขาก็ได้…“เจ้านายเป็นทุกตรงครับไม่เชื่อก็ลองถามคนอื่นดูได้.. ถ้าเจ้านายลดอีโก้ที่สูงปรี๊ดของเจ้านายลงมาสักนิด… ผมว่าคุณมอลลี่เธออาจจะพูดดีๆด้วยก็ได้นะครับ.. ผมอยากให้เจ้านายมีครอบครัวที่น่ารัก.. ใครๆก็รู้และดูออกว่าเจ้านายหวงคุณมอลลี่ และการหวงของเจ้านายนั่นก็หมายถึงว่าเจ้านายรู้สึกดีกับคุณมอลลี่..เชื่อผมเถอะครับเผื่ออะไรๆจะดีขึ้น.. ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยต้องการผู้ชายที่อ่อนโยน หวงใย และใส่ใจครับ..” จะบอกว่าเขาไม่เคยมีความรักก็ไม่ใช่ เขาเคยมีแฟนเขาเคยมีคนรักแต่ด้วยอาชีพที่เขาทำมันทำให้เขาต้องคอยระแวง

ตอนแรกเขาก่ะว่าจะเช่าโรงแรมพักแบบสบายๆแต่ดูเหมือนว่ามอลลี่จะดื้อและพยศเอามากๆ ไม่ใช่แค่มอลลี่แต่ยังมีแม่สาวน้อยตัวจิ๋วนี่ด้วยเพียงแค่เปลี่ยนที่เจ้าตัวก็ร้องไห้โย ร้องไห้เสียงดังจนห้องข้างๆต้องมาเคาะประตูว่าเสียงเด็กรบกวน.. เขาล่ะอยากจะตะบันให้หน้าแหกไปเลย.. เสียงเด็กร้องใครจะไปห้ามได้เล่า และเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่มอลลี่พูดว่าสาวน้อยตัวจิ๋วติดที่นอนของตัวเองและไหนจะตุ๊กตาตัวโปรดด้วยมันเลยทำให้เขาต้องตามมาที่หมู่บ้านเล็กๆคับแคบที่เขาน่าจะเรียกกันว่าหมู่บ้านชาวประมง.. เขาจะนอนได้ไหมเนี่ย.. แต่ไม่ได้เขาจะต้องเฝ้ามอลลี่กับแม่หนูจิ๋วคนนี้เอาไว้ตลอด…“นั่นใครน่ะหนูมล.. หล่อน่ะ แต่จะดูไปก็คล้ายๆกับหนูมีนาของป้าอยู่นะ… พ่อฝรั่ง.. โอ้.. เฮโล่..”“สวัสดีครับผมพูดไทยได้ ฟังไทยได้ แม่ผมเป็นคนไทยครับ.. ผมหน้าเหมือนมีนามากเหรอครับ?”“อือๆ ใช่ๆ ดูสิโครงหน้าเดียวกันเลยนะ จมูกโด่งๆนี่ด้วย แล้วไหนจะสีผมอีก.. ว่าแต่.. หายหัวไปไหนมาล่ะถึงได้มาเอาจนป่านนี้.. ฉันกำลังจะหาผัวใหม่ให้แม่หนูมลอยู่เลย ลูกชายเจ้าของโรงแรมน่ะหล่อนะ รวยด้วย และชอบแม่หนูมลกับมีนามากๆด้วย.. ”เสียงลมหายใจฟึดฟัดๆของเขามันทำให้เธอรู้สึก

จากวันที่เขาได้แวะไปหาเพื่อนสนิทของมอลลี่เขาก็สั่งให้คนของเขากลุ่มหนึ่งไปคอยเฝ้าดูอยู่ห่างๆเผื่อว่ามอลลี่จะแวะมาหาเพื่อนแต่แล้วก็ไม่มีความคืบหน้าอะไรเลยสักนิด… ส่วนบ้านของเธอที่มีพ่อและแม่อยู่เขาก็ให้คนอีกกลุ่มเฝ้าเอาไว้.. ดูเหมือนไม่มีการเคลื่อนไหวเลยสักนิด.. เขาเองก็จนปัญญาเพราะเขาไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหนได้.. แล้วของสำคัญชิ้นนั้นมันคืออะไร.. หน้าตามันเป็นแบบไหน ชิ้นเล็กหรือชิ้นใหญ่… โอ้ย คิดแล้วก็ปวดหัว…“นายครับ.. พวกเราไปดูทุกที่ที่คิดว่าคุณมอลลี่จะไปได้จนหมดแล้วนะครับ.. ผมคิดว่าคุณมอลลี่ไม่น่าจะเสี่ยงพาตัวเองมาเจอเพื่อนสนิทและครอบครัว.. ถ้าสมมุติว่าเธอขโมยของของครอบครัวเจ้านายจริง.. ผมว่าเธอจะต้องนำไปขายและจะต้องพาตัวเองไปกบดานที่ที่ไม่มีใครรู้จักเธอนะครับเพราะถ้าเธอออกมาให้ครอบครัวหรือว่าเพื่อนสนิทพบเจอ.. มันอาจจะไม่ปลอดภัยกับตัวเธอ..”“นั่นสิ.. มึงนี่ฉลาดนะไอ้แม็กซ์ เป็นครั้งแรกที่มึงพูดได้ดี.. ว่าแต่.. จะไปหาที่ไหนได้วะ..” นั่นสิทำไมเขาไม่คิดถึงเรื่องนี้ ถ้าเธอขโมยของจริงๆเธอคงจะไม่พาตัวเองมาในพื้นที่สุ่มเสียงแบบนี้ และยิ่งเป็นของสำคัญของครอบครัวเขาด้วยแล้ว.. เออๆ เป็นครั้งแร

ในที่สุด… ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว.. การกลับมาครั้งนี้ของเธอมันมีความเปลี่ยนแปลงหลายเรื่องเลยทีเดียว.. เธอกลับมาไทยครั้งนี้เธอไม่ติดต่อใครจริงๆจัง เบอร์มือถือของเธอเธอก็เปลี่ยนใหม่หมด มีบ้างเป็นบางครั้งที่เธอโทรไปหาแม่และพ่อ บอกข่าวของเธอให้พวกท่านทราบให้พวกท่านได้รู้ว่าเธอยังอยู่ดีมีแรงไม่เป็นอะไร เธอขออยู่เงียบๆคนเดียวเธอให้เหตุผลกับพวกท่านไปว่าเธออยากจะอยู่ที่ที่สงบๆ เธออยากอยู่แบบคนธรรมดากับชีวิตที่สุดแสนจะธรรมดาและเธอก็ได้เจอแล้ว..“แม่หนูมล.. กินข้าวๆ.. เร็วๆ”“จ้า.. กำลังจะไปจ้ะ…”อึบ…“ไปกินข้าวกันนะคะ…”เธอที่ปลีกตัวออกจากความวุ่นวายในทุกด้าน.. ตั้งแต่เธอกลับมาจากอเมริกาเธอก็เลือกไปที่ที่ไกลที่สุด ถามว่าไกลสำหรับคนอื่นไหม.. ก็อาจจะไม่นะแต่สำหรับเธอมันก็ยังไกลอยู่ดีเพราะเธอไม่ค่อยได้ออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้เลยเวลาเธอจะไปเที่ยวไหนเธอมักจะมีพ่อและแม่ของเธอติดสอยห้อยตามไปด้วยแต่ครั้งนี้ไม่มีพวกท่านมาด้วยสำหรับเธอมันเลยดูไกล.. เรื่องที่เธอมีลูกสาว… เธอยังไม่ได้บอกใครทั้งนั้นว่าเธอมีน้อง.. ตอนเธอมาที่นี้ใหม่ๆเธอเองก็ยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าเธอท้องเธอแค่รู้สึกว่าตัวเองเห

เขายอมรับว่าวันนั้นเขาได้ทำรุนแรงกับเธอไปนิดแต่แล้วยังไงละ ในเมื่อเขาเคยบอกเคยเตือนแล้วแต่มอลลี่ไม่ยอมฟัง.. เขาก็ต้องสั่งสอนกันบ้าง.. หลังจากวันนั้นเธอแทบจะไม่พูดไม่จา ไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงหัวเราะหรือเสียงทะเลาะกับเจมส์เลย… ลูกชายของเขาก็พยายามที่จะชวนเธอทะเลาะแต่เธอเลือกที่จะเงียบใส่และนิ่งเฉย.. และนั่นมันเริ่มทำให้เขารู้สึกได้ว่าเจมส์เปลี่ยนไปอีกครั้ง…ตึกตึกตึก…“เจสัน.. เจสัน!!! ออกมาคุยกับแม่หน่อย…”เฮ้อ.. แม่เขามาทำไมอีกเนี่ย… ท่านยอมขับรถจาก Mexico มา Arizona มาหาเขาแบบนี้.. คงจะมีเรื่องอะไรอีกแล้วสินะ… น่าเบื่อจริงๆ เขากับแม่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาเสมอ แม่ที่พยายามจัดแจงให้เขาอยู่ในกรอบแบบไทยๆ ส่วนแด๊ดก็พยายามสอนให้เขาวางตัวเป็นผู้นำแข่งแกร่ง อย่าไปยอมใคร.. เขาเลยขอเลือกตามแบบที่แด๊ดสอน ส่วนแม่ของเขา เขาก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง.. แล้วแต่อารมณ์น่ะแต่จะไม่ฟังเสียส่วนใหญ่…“มีอะไรครับมาดาม วิลตัน.. ”“ เด็กคนนั้นอยู่ไหน… ”“คนไหนครับ? ”“แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน ไปตามเด็กคนนั้นลงมาคุยกับฉันหน่อย…”“มอลลี่น่ะเหรอ? แม่มีอะไรจะคุยกับเธอ?” เขารู้สึกแปลกๆแล้วนะ ทำไมแม่ต้องอยากคุยกับมอลลี่ด้

Arizona…ตั้งแต่ที่เขามีมอลลี่ติดสอยห้อยตามมาด้วยทุกอย่างในชีวิตก็แปลกไปหมดทุกเรื่อง ทั้งเรื่องลูกน้อง ลูกชาย และบ้าน.. มันแปลกไป แปลกไปในทิศทางที่นำพาซึ่งความปวดหัว…“เจมส์ ยูจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ…”นั่นไง.. ตอนนี้ทะเลาะกับลูกชายสุดที่รักของเขาแล้ว.. ทะเลาะกันได้ทุกวัน ทะเลาะกันได้ทั้งวัน เขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมแค่มอลลี่มาอยู่ที่นี่เจมส์ถึงเป็นคนพูดเยอะ ชอบแกล้ง และมีความยิ้มมุมปากบ่อยขึ้น..“แล้วยูจะทำไม ทุกอย่างในบ้านนี้เป็นของแด๊ด.. เงิน และของทุกอย่างที่นี่.. ไอจะทำหรือจะกินอะไรก็ได้ ยูเป็นแค่ผู้อยู่อาศัยและไม่รู้ว่าจะไปเมื่อไรดังนั้นยูไม่ควรจะทำแบบนี้กับไอ..”“รู้.. ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่..”ขวับ…เธอเองก็รู้ว่าเธอไม่ใช่เจ้าของบ้านเธอเป็นผู้อยู่อาศัยที่ถูกจับมาด้วยเรื่องราวบ้าๆบอๆที่เธอก็ไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าไร… เธอจำได้ว่าวันนั้นเธอตื่นขึ้นมาและเธอพยายามหนีเออออกมาได้นะแต่เมื่อเธอลองเดินไปเรื่อยๆเธอก็รู้ว่าเธออยู่ที่ประเทศเพื่อนบ้าน.. ไม่นานคนของเจสันก็มาเอาตัวเธอกลับไป.. เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านหลังนั้นเขาก็ตะคอกใส่เธอ ด่าว่าเธอด้วยคำพูดคำจาที่เธอเองก็ทั้งตกใจและเสียใจอยู่ ถามว่า