เมื่อความอดทนมันสิ้นสุดลง สิ่งเดียวที่ทำได้คือการลาจาก และภาวนาว่าขออย่าให้เขามาเจอเพราะการลาจากด้วยการหนี!! มันคือสิ่งอันตรายที่สุดสำหรับเธอและดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างเธอทำให้เขามาเจอเธอและมันก็ทำให้เธอต้อง..
View Moreเอกดนัยโทรบอกคนเป็นพ่อเขาว่าเขาเจอลูกสะใภ้ของท่านแล้ว และตอนนี้ก็อยู่กับเขาด้วยที่สำคัญท้องด้วย พ่อเขาถึงกับดีใจยกใหญ่ บอกว่าจะบินมาหา เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ตอนแรกพ่อบอกว่าจะมาตอนนั้นเลย แต่เขาบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยมาก็แล้วกัน เพราะมันก็เย็นมากแล้ว ไปไหนมาไหนลำบาก พ่อเขาจึงยอม...." ยัยหน้าเงิน.. พรุ่งนี้พ่อจะมา มาหาเธอมาหาหลาน... แต่งตัวสวยๆนะ เสื้อผ้าฉันจัดไว้ให้เต็มตู้หมดแล้วเลือกใส่ได้เลย กางเกงชั้นในลายสวยๆ เสื้อชั้นในลายสวยก็มี ชุดนอนไม่ได้นอนก็เยอะ เลือกเอาเลยว่าจะใส่อะไร เพราะฉันได้หมดไม่ติด...." เอกดนัยขยิบตาให้กับพิมาญาหนึ่งครั้งเขาขยิบตาได้ไม่นานเขาก็โดนฝ่ามืออรหันต์ทันทีเพี๊ยะ..."โอ๊ยยยย ยัยนี่นิ.. ฟาดลงมาได้ แขนฉันหลุดแล้วเนี่ย.." เสียงเอะอะโวยวายพร้อมกับการเล่นเกินเบอร์ของเอกดนัยดังขึ้นมาทันทีที่พิมาญาตีลงมาที่แขนล่ำๆของเขา" เวอร์แล้วค่ะคุณเอกดนัย... คุณนี่ทุเรศน่าเกลียด คิดได้แต่เรื่องอย่างว่า..." " ก็ไม่ได้ทำนานแล้วนี่.. ครั้งก่อนนู้นนนนน ก่อนที่จะเจอเธอฉันก็ไม่ได้ปลดปล่อยมันออกมาเกือบสามเดือนเลยนะยัยหน้าเงิน.... และครั้งสุดท้ายก็วันนั้น นี่มันก็จะเดือนหนึ่งแล้วไหม... ส
เอกดนัยถึงกับตกใจที่ยัยหน้าเงินตะโกนใส่หน้าเขาต่อคนหมู่มาก... คอยดูเถอะรอให้คนพวกนี้กลับไปก่อนเขาจะชำระแค้นนี้ให้ดู...แต่สิ่งที่เขาคิดไว้มันคือ... ผิดพลาดไปหมด ไม่เพียงคนพวกนี้จะไม่กลับแต่ยังหน้าหนาหน้าทนนั่งเล่นอยู่ในบ้านของเขาราวกับว่าตัวเองไม่มีศาลให้ประจำเป็นหลักเป็นแหล่ง ราวกับเป็นผีไร้ศาลให้ตายเถอะวะ " คุณป๊าลองทานนี่ดูค่ะ แพททำเอง..." แพทตี้ขอให้คนของคุณเอกดนัยไปซื้อของมาให้เธอเพื่อทำกับข้าว เธออยากกินต้มยำกุ้งเปรี้ยวๆ อยากกินยำวุ้นเส้นรสจัดๆ เธออยากกินไก่ผัดพริกแกง... และข้าวสวยร้อนๆ แกงจืดไข่เจียว และในที่สุดเธอก็ได้ทำมันกิน เมื่อก่อนเธอยอมรับว่าเธอต้องประหยัดและอดออม แต่ในเมื่อมีคนหน้าใหญ่พยายามอวดรวยดีนัก เธอก็สนองให้ตามแรงศรัทธา " ตักอันนั้นให้หน่อยสิอยากกิน..." เอกดนัยถึงกับหน้าตึงที่ยัยหน้าเงินตักกับข้าวให้กับคนอื่นโดยที่ไม่ตักให้เขาเลยสักนิด...." ตักเองสิคะ คุณก็น่าจะตักถึง..." อยู่ใกล้แค่นี้ยังจะมาใช้เธออีกบ้าป่ะ..." ตักให้หน่อยสิ... อยากกินอันนั้นอ่ะ " เอกดนัยชี้ไปยังแกงจืดที่ใช้ไข่เจียวทำ เขาไม่เคยกินเลยสักครั้งยัยนี่ตอนอยู่บ้านไม่ยอมทำให้กินเลยสักครั้ง หรือว่าทำ
และสุดท้ายแพทตี้ก็ไม่ได้กลับบ้านจนตอนนี้2ทุ่มเข้าไปแล้วเธอก็ยังตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาไม่ได้ทำอะไรเธอ การที่เขาไม่ทำอะไรเธอหรือต่อว่าเธอแรงๆมันทำให้เธอรู้สึกกลัวเขาพิลึก เพราะเธอไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาคิดยังไงกันแน่เธอเดาไม่ถูกจริง เขาทำแบบนี้เธอไม่ชินเลยสักนิด..." ยัยหน้าเงินมานี่หน่อยอ๋อไม่สิ ฉันจะต้องเดินไปหาเธอเองถ้ารอให้เธอมาคงจะไม่มีทางเป็นไปได้..." เอกดนัยเดินเข้ามาหาพิมาญาพร้อมด้วยกล่องพัสดุกล่องใหญ่ ซึ่งของพวกนั้นเขาสั่งออนไลน์แบบรวดเร็วทันใจ และที่สำคัญเขาสามารถเช็กระยะการส่งของได้ด้วยแบบนี้สิมันถึงจะดีแพทตี้ก็ยังคงรู้สึกเกร็งทุกครั้งที่อยู่กับเขาขนาดตอนนี้แล้วเธอก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงเลย...เอกดนัยยกชุดเอี้ยมที่ดูน่ารัก(สำหรับเขา)ขึ้นมา ราคาก็ไม่ใช่บาทสองบาท เขาสั่งจากร้านที่เป็นเสื้อผ้านำเข้า ดังนั้นคุณภาพและการตัดมักจะสวยเป็นธรรมดา เขายกขึ้นมาแล้วเอาไปทาบไว้ที่ตัวของพิมาญาทันที"เอาไปใส่ให้ดูหน่อย.. เร็วสิถ้าชักช้าฉันจะใส่ให้เธอเองเลือกเอาว่าจะเอาแบบไหน ใส่เองหรือฉันใส่ให้..." และเขาก็คงเป็นเขาเหมือนเดิม ดังนั้นเธอจึงขอทำเลือกที่จะใส่เองดีกว่า... ก๊อกๆๆ"เสร็จ
ครามโทรหาแพทตี้หลายต่อหลายครั้ง เขารู้สึกเป็นห่วงแพทตี้เป็นอย่างมาก แต่ทำยังไงแพทก็ไม่รับ..มันยิ่งทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงแพทมากขึ้นและทำให้เขาต้องรับพาตัวเองไปยังโรงพยาบาลที่แพทตี้ไปฝากครรภ์ตู๊ดดดดด กริ๊ก.." แพท... แพทอยู่ไหน... พี่โทรหาตั้งนานทำไมไม่รับ รู้ไหมพี่กับป๊าเป็นห่วง.." เพียงแค่ปลายสายกดรับเท่านั้นครามก็พรั่งพรูคำพูดต่างๆนาๆออกมาเสียยาวยืด..."เมียกูหลับอยู่ มึงอย่ามาจุ้นจ้านกับเมียกูให้มากนัก..ระวังตัวมึงเอาไว้ให้ดี..." "คุณ... แพทอยู่ไหนคุณทำอะไรแพท แพทท้องอยู่ คุณอย่างทำอะไรบ้าๆนะ... ถ้าคุณทำร้ายแพทอีกครั้ง ผมจะแจ้งความจับคุณ หลักฐานผมมีทุกอย่าง" อันที่จริงเขาไม่มีอะไรหรอกแค่ขู่ไปงั้นเอง..." ชู้แบบมึงไม่มีสิทธิ์ เอาสิแจ้งเลยกูจะได้ฟ้องชู้แบบมึงด้วยที่มายุ่งกับเมียกู และทำให้เมียกูท้อง กูจะพาเมียกูไปเอาลูกของมึงออกเองมึงไม่ต้องห่วง..."" คุณมันบ้า ถ้าคุณทำอะไรแพทกับเด็กในท้องคุณจะเสียใจไปตลอดชีวิตผมบอกคุณเอาไว้เลย และที่สำคัญถ้าแพทยินดีให้ผมเป็นพ่อของเด็กในท้องผมก็เต็มใจในเมื่อเด็กมันทีพ่อเลวแบบคุณแล้วมันไม่ดี งั้นผมก็จะเป็นพ่อให้แทน.. " ตู๊ดๆๆ" ไอ้เวรเอ๊ย... ทำไมมัน
เอกดนัยเลือกที่จะไม่ตอบโต้ผู้หญิงบ้าคนนี้ แต่เขาเลือกพายัยบ้านี่เข้ามาในตัวบ้านของเขา..." คุณเอกดนัย... ได้โปรดเถอะนะคะ ปล่อยฉันเถอะนะคะ... ฉันต้องไปแล้ว ฉันต้องกลับแล้ว ฉันต้องไปทำงาน" ถึงแม้ว่าเธอจะขอร้องเขายังไงแต่เขากลับไม่ฟังเธอเลย และที่สำคัญเขายังไม่ยอมเปิดปากคุยกับเธอเลยสักคำตั้งแต่บนรถ...ขวับ!!! ว๊ายยยยแพทตี้ถึงกับตกใจ... เพียงแค่เขาหันกลับมาหาเธอ เธอก็ต้องตกใจร้องออกมา อยู่ๆเขาก็หันกลับมาหาเธอ พร้อมกับกระชากตัวเธอเอาไปพิงกับกำแพง... เอกดนัยกักขังพิมาญาเอาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง เขาต้องรู้ให้ได้ว่ายัยบ้านี่ท้องได้ยังไง.... ท้องกับใคร....สมองของเขามันตีกันไปหมด ใจหนึ่งก็กลัวว่ายัยนี่จะสวมเขาให้เขา แต่อีกใจก็ยังคงสับสนว่าถ้าเกิดเด็กคนนี้เป็นลูกของเขาจริง เขาควรจะรู้สึกอย่างไรดี.. ดีใจไหม หรือว่าเขาควรจะทำยังไงดี..." ท้อง... เธอท้อง... ลูกของใคร ของฉันหรือของมัน..." เขาพอจะนึกได้ถึงไอ้ผู้ชายคนนั้น ที่มันจับแขนของยัยผู้หญิงหน้าเงินในครั้งนั้น...." ไม่ใช่ลูกคุณ ไม่ใช่.... " แพทตี้ไม่มีทางที่จะให้เขารู้ได้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของใคร..." มองตาฉันแล้วตอบพิมาญา.... ตอบ!!" เอกดนัยตะโกนอ
หนึ่งอาทิตย์แล้วที่เอกดนัยมาอยู่ที่ภูเก็ต ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เขาเบื่อหน่ายในการใช้ชีวิตอยู่บ้าง แต่ก็ยังดีกว่าการที่เขาต้องคอยรับมือกับแยมในทุกๆวัน เขายอมรับว่าช่วงที่เขามาอยู่ที่นี่ มันคือสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขแปลกๆ เขาไม่ต้องการแยมในเรื่องอย่างว่า เขาไม่ต้องการเรื่องอย่างว่าตั้งแต่ยัยผู้หญิงคนนั้นหนีเขาไป เขาไม่ต้องการเลย ดูสินี่ก็จะเข้าเดือนที่สามแล้ว เพียงแค่เขาต้องการหาใครสักคนมารองรับอารมณ์เปลี่ยวของเขา เพียงแค่พวกหล่อนก้าวเท้าเข้ามายืนใกล้ๆมันก็ทำให้เขาต้องรีบพุ่งตัวเข้าไปยังห้องน้ำทันที บางคนถึงกับพูดแซวว่าเขาทำเหมือนกับคนที่แพ้ท้องแทนเมีย เขาก็คิดตามนะ แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเขาเป็นคนยื่นยาคุมให้ยัยนั่นกับมือ และที่สำคัญถ้าแยมท้อง แยมก็ไม่เก็บเงียบเอาไว้แบบนี้แน่.. ดังนั้นไม่มีทางที่จะเป็นไปได้...ตึกตึกตึก..." คุณเอกครับ... แฮ่กๆ.. เกิดเรื่องครับ เกิดเรื่องแล้ว.." ลูกน้องคนสนิทของเขาวิ่งหน้าตื่นมาหาเขา ตอนนี้เขานั่งอยู่ในห้องทำงานที่แยกส่วนออกมาจากโรงแรม เขาเป็นคนเสนอให้พ่อของเขาสร้างมันเป็นสำนักงานแยกออกมาจากโรงแรม.. เพื่อที่พื้นที่ของโรงแรมจะได้มีเอาไว้ใช้สอยได้เต็ม
เอกดนัยไปเฝ้ามองเพื่อนของยัยนั้นอยู่เป็นเดือน แถมยังลงทุนซื้อบ้านในหมู่บ้านเดียวกับยัยนี่อีก เขาเริ่มไม่แน่ใจสักเท่าไรว่าทำไมยัยนี่ถึงมีเงินมากมายขนาดนี้ หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านคนมีเงิน ราคาต่ำสุดอยู่ที่8ล้าน แพงสุดก็เกือบ20ล้าน ยัยผู้หญิงคนนี้ไปเอาเงินมากมายมาจากไหนกัน หรือว่าจะเป็นเด็กเสี่ย.... ไม่ได้การ เขาจะต้องสืบให้รู้....แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้สืบหาข้อมูลความเป็นมาเป็นไปของเพื่อนยัยนั่นเลย พ่อของเขาก็ส่งเขาไปดูงานที่ภูเก็ต เขาไม่ได้อยากจะไปสักเท่าไร แต่เพียงแค่พ่อของเขาบอกว่าถ้าไม่ไปก็จะให้ไอ้ลูกเมียน้อยไปแทน ดังนั้นเขาจึงต้องไปเอง ถ้าขืนให้มันไปมันคงจะได้ฮุบสมบัติของเขาทั้งหมดแน่...เอกดนัยมาถึงสนามบินภูเก็นในช่วงเย็นๆ เขาก็ให้คนขับรถของโรงแรมในเครือ PPGroupมารับ โดยโรงแรมนี้ใช้ชื่อ The Freedom ในเครือPPGruoup ไม่ได้มีเพียงแค่โรงแรม แต่ยังมีอาหารข้าวของเครื่องใช้ อุปโภค บริโภค อาหารที่ทำส่งสายการบินใหญ่ๆระดับชาติ นำเข้าสินค้าแบรนด์หรูไฮเอนด์ต่างๆ ครอบครัวเขาเป็นคนทำทุกอย่าง จะว่ารวยหมื่นล้านก็ไม่ผิด แต่ทุกอย่างมันสมควรจะเป็นของเขาทั้งหมดโดยไม่เกี่ยวกับไอ้ลูกเมียน้อย... ดังนั้
แพทตี้ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เพียงแค่เธอมาถึงหน้าหมู่บ้านของน้ำขิงเธอก็เห็นพี่ครามมายืนรออยู่ และเพียงแค่เธอก้าวลงมาจากแท็กซี่ พี่ครามก็รีบถลาตัวมากอดเธอเอาไว้แนบอกทันที...." ไม่เป็นไรแล้ว.. ไม่เป็นไร.. ยัยน้องโทรมาบอกพี่แล้ว... เรารีบไปกันเถอะ... ไม่ต้องกลัวไปอยู่กับพี่นะ จะไม่มีใครรู้นอกจากยัยน้อง... เราไปกันเถอะ พี่รับรองว่าที่ที่เราจะไปมันปลอดภัย..." ครามถึงกับสงสารแพทตี้ทันทีที่เห็นสภาพของสาวน้อย... ใบหน้าที่ดูก็รู้ว่าถูกทำร้ายมาโดยการถูกตบ แต่ใครตบนั้นเขาไม่รู้เลย.. และรอยแดงๆที่บริเวณคออีก... รอบนี้เหมือนว่าแพทจะผอมไปกว่าครั้งก่อนที่เห็นอีก..." ฮึก.... แพทขอโทรหาพ่อก่อนจะได้ไหมคะ...." เธอเป็นห่วงพ่อของเธอมากถ้าเธอไปอยู่ไกลๆใครจะคอยดูแลท่าน แล้วถ้าคุณลุงภพกูลรู้เข้า... ท่านจะยกเลิกคนมาคอยดูแลพ่อของเธอรึเปล่า...." ขึ้นรถก่อนๆ เราต้องรีบไป ไปโทรในรถก็ได้..." ครามต้องรีบพาแพทไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด.... เขาไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคนนั้น... เอกดนัย พิจารุวรรณจะโผล่มาตอนไหนบ้างแพทตี้พยักหน้าให้พร้อมกับเดินตามไปยังรถอีกคันที่ไม่ใช่รถของน้ำขิง... เมื่อขึ้นมาแล้วเธอก็รับมือถือของพ
เอกดนัยได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องของเขาที่เขาให้ตามยัยผู้หญิงหน้าเงินคนนั้นไป มันโทรมาบอกเขาว่า พิมาญา หนีไปแล้ว... แค่นั้นเอง... แค่คำว่าหนี... มันก็ทำให้เขาถึงกับคลั่ง ถ้าไม่เพราะแยมบอกว่ามีจะฆ่xตัวตายเพราะกลัวว่าเขาทิ้งเธอล่ะก็.... เขาไม่มีทางปล่อยให้ยัยนั้นออกไปไหนมาไหนกับลูกน้องหน้าโง่เด็ดขาด...ผลัวะ... ผลัวะ... ผลัวะ.....แฮ่กๆ....เอกดนัยรีบบึ่งรถออกมาจากบ้านของแยมทันที เพียงแค่ได้ยินจากได้ลูกน้องหน้าโง่ว่ายัยนั่นหนีไปได้ เขาก็ไม่สนใจห่าเหวอะไรอีกแล้ว... " มึงมันโง่... ผัวะ.... มึงมันโง่!!" ผลัวะ .... อั๊ก....เอกดนัยทั้งเตะทั้งต่อยลูกน้องของเขา จนสภาพมันไม่เหลือเค้าโครงของคนที่หน้าตาดีหลงเหลืออยู่เลย....'ผมยืนเฝ้าเธออยู่ตลอดครับคุณเอกดนัย... แต่เภสัชกรบอกว่าจะขอค้นตัวเธอ... ผมทำอะไรไม่ได้ เพราะเภสัชกรคนนั้นบอกว่าคุณแพทเธอยัดของเขาไปที่ชุดชั้นใน...' คำอธิบายของลูกน้องถูกเอ่ยออกมาเพื่อที่จะได้อธิบายให้เจ้านายได้รับรู้..." กูถึงบอกไงว่ามึงมันโง่ ยัยนั้นมันไม่เคยขโมยของ มึงมันโง่!!! " ผลัวะ.... อั๊ก....โถ่เว้ย!!เอกดนัยแทบจะเป็นบ้าตาย หลังจากที่เขาได้ยินข่าวว่ายัยนั่นหนีไปได้
แพทตี้พนักงานต้อนรับสาววัย24ปี เธอทำงานที่โรงแรม PP Group เธอทำงานที่นี่มาได้ 1ปีแล้ว เธอทุ่มเทแรงกายของเธออย่างเต็มที่ เธอและพ่อได้มีโอกาส มาทำงานที่นี่ เพราะว่าพ่อของเธอรู้จักกับเจ้าของโรงแรมนี้โดยบังเอิญ ที่ว่าบังเอิญก็คือพ่อของเธอรู้จักกับเจ้าของที่นี่ ท่านทั้งสองเป็นเพื่อนกัน คุณลุง ภพกูล ที่เป็นเจ้าของโรงแรมในเครือPP Group ท่านได้เจอรถเฉี่ยว มันเลยทำให้พ่อและเธอวิ่งเข้าไปช่วย รถมอร์ไซต์คันนั้นขับหนีหายไป แต่คุณลุงภพกูลเจ็บนิดหน่อย ถึงว่าท่านบอกว่านิดหน่อยแต่เธอก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี เธอเลยพาคุณลุงภพกูลไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล เมื่อคุณลุงภพกูลมองเธอและพ่อดีๆ ท่านก็จำได้ว่าพ่อของเธอเป็นเพื่อนของท่าน ท่านทั้งสองจึงเริ่มพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบกันตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน และเป็นโชคดีของพ่อเธอ เพราะพ่อของเธอตกงานจากที่ทำงานเก่า และเธอก็กำลังหางานทำเช่นกันคุณลุงภพกูลเลยรับเธอเข้าทำงาน พ่อของเธอทำงานเป็นพนักงานบัญชีตำแหน่งเล็กๆ ส่วนเธอทำงานในตำแหน่งพนักงานต้อนรับหน้าเคาท์เตอร์ เธอชอบมาก เธอชอบพูดคุย และดูแลลูกค้า เธอมีเพื่อนสนิทในที่ทำงานหนึ่งคนชื่อน้ำขิง น้ำขิงเป็นสาวมั่นมาก สวยแซ่...
Comments