จุดเริ่มต้นที่แสนขมขื่น...

แพทตี้พนักงานต้อนรับสาววัย24ปี เธอทำงานที่โรงแรม PP Group เธอทำงานที่นี่มาได้ 1ปีแล้ว เธอทุ่มเทแรงกายของเธออย่างเต็มที่ เธอและพ่อได้มีโอกาส มาทำงานที่นี่ เพราะว่าพ่อของเธอรู้จักกับเจ้าของโรงแรมนี้โดยบังเอิญ ที่ว่าบังเอิญก็คือพ่อของเธอรู้จักกับเจ้าของที่นี่ ท่านทั้งสองเป็นเพื่อนกัน คุณลุง ภพกูล ที่เป็นเจ้าของโรงแรมในเครือPP Group ท่านได้เจอรถเฉี่ยว มันเลยทำให้พ่อและเธอวิ่งเข้าไปช่วย รถมอร์ไซต์คันนั้นขับหนีหายไป แต่คุณลุงภพกูลเจ็บนิดหน่อย ถึงว่าท่านบอกว่านิดหน่อยแต่เธอก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี เธอเลยพาคุณลุงภพกูลไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล เมื่อคุณลุงภพกูลมองเธอและพ่อดีๆ ท่านก็จำได้ว่าพ่อของเธอเป็นเพื่อนของท่าน ท่านทั้งสองจึงเริ่มพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบกันตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน และเป็นโชคดีของพ่อเธอ เพราะพ่อของเธอตกงานจากที่ทำงานเก่า และเธอก็กำลังหางานทำเช่นกันคุณลุงภพกูลเลยรับเธอเข้าทำงาน พ่อของเธอทำงานเป็นพนักงานบัญชีตำแหน่งเล็กๆ ส่วนเธอทำงานในตำแหน่งพนักงานต้อนรับหน้าเคาท์เตอร์ เธอชอบมาก เธอชอบพูดคุย และดูแลลูกค้า เธอมีเพื่อนสนิทในที่ทำงานหนึ่งคนชื่อน้ำขิง น้ำขิงเป็นสาวมั่นมาก สวยแซ่บ แต่นิสัยดี น้ำขิงเป็นที่หมายปองของใครต่อใครไม่ว่าจะเป็นพนักงานที่นี่ หรือว่าลูกค้าที่มาใช้บริการ และน้ำขิงก็เป็นตัวนำโชคให้เธอเสมอ ไม่ว่าแขกไปใครมา มักจะมีของเล็กๆน้อยติดมือมาฝากน้ำขิงอยู่ตลอด แล้วเธอก็ได้อานิสงในบุญบารมีของน้ำขิงที่เพื่อแผ่มาให้เธอเสมอ...

" พิมาญา ตามผมมาหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย..." เสียงเรียกจากภพกูลดังขึ้นมาขณะที่แพทตี้กำลังก้มหน้าก้มตาคีย์ข้อมูลอยู่....

" ค่ะท่านประธาน..." แพทตี้ตอบรับคำคุณลุงภพกูลอย่านอบน้อม....

" จะไม่โดนไล่ออกใช่ไหมแพทตี้..." น้ำขิงถามเพื่อนสาวคนสนิทออกมาด้วยความเป็นห่วง....

" ไม่หรอก แต่ต้องรอดูว่าจะเป็นยังไง เดี๋ยวมานะ อย่ามัวแต่ตกผู้ชายล่ะ ทำงานด้วยนะคะคุณน้ำขิงที่รัก" แพทตี้เอ่ยแซวน้ำขิงเป็นประจำ ไม่ว่าพี่ๆพนักงานผู้ชายผ่านไปผ่านมามักจะเรียกน้ำขิงว่าที่รักๆเสมอ แต่น้ำขิงก็ไม่ได้เล่นด้วยสักครั้ง เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมน้ำขิงถึงไม่มีแฟนเธอไปเล่นที่ห้องของน้ำขิงบ่อยแต่ไม่เคยเห็นเสื้อผ้าผู้ชายเลยสักตัว แต่ก็ช่างเธอมันคือเรื่องส่วนตัวของน้ำขิง..

" คุณลุงภพกูลมีอะไรให้แพทรับใช้คะ" แพทตี้รีบเดินตามออกมาแต่ไม่ไกลจากจุดที่เธอทำงานมัก เพราะเธอกลัวว่าพนักงานคนอื่นจะเอาเธอและคุณลุงไปพูดในทางที่เสียหาย สำหรับเธอน่ะ เธอไม่เป็นไร แต่คุณลุงภพกูลนี่สิท่านะเสื่อมเสียได้..

" ลุงอยากให้แพทช่วยลุงหน่อย ลุงคุยกับพ่อเราแล้ว พ่อเราให้ลุงมาถามเรา.. คือว่าลุงอยากให้แพทช่วยแต่งงานกับลูกชายลุงที ลุงอยากจะกันผู้หญิงคนปัจจุบันให้ออกไปจากชีวิตลูกชายของลุง ผู้หญิงคนนี้ไว้ใจไม่ได้เธอเข้ามาเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง มีแค่หนูคนเดียวที่ลุงไว้ใจ หนูช่วยลุงอีกสักครั้งจะได้ไหมแพท ไม่นาน แค่สองปีจะได้ไหม ลุงจะให้ค่าเสียเวลากับหนู ได้โปรดช่วยลุงด้วยนะแพท ลุงไม่รู้จะหาใครแล้ว ลุงคิดว่าหนูเหมาะที่สุด" ภพกูลต้องแบกหน้าลงมาขอร้องหนูแพทถึงข้างล่าง เขารู้ว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำมันทำให้หนูแพทเสื่อมเสีย มันจะทำให้ชีวิตของหนูแพทมีตำหนิ แต่ไม่มีใครแล้วที่เขาจะสามารถไว้ใจได้ มีหลายเรื่องที่เขาไม่สามารถอธิบายหรือพูดออกไปได้ แต่เขาหวังเล็กๆว่าหนูแพทจะตอบตกลง...

" แพทลองคิดดูก่อนนะคะคุณลุง.. ให้เวลาแพทหน่อยนะคะ" แพทตี้แค่ได้ยินในสิ่งที่คุณลุงภพกูลขอร้องเธอก็ถึงกับตัวชา เธอยังไม่อยากแต่งงาน เธออยากใช้ชีวิตแบบนี้ของเธอไปอีก... เธอไม่รู้ เธอไม่รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างไรต่อไปถ้าเธอแต่งงานแล้ว ลูกชายของคุณลุงคงจะเกลียดเธอเป็นแน่ เธอไม่รู้ เธอขอเวลาหน่อยจะได้ไหม...

" ได้สิแพท แพทยังมีเวลาคิด ขอบใจมากนะที่แพทไม่ปฏิเสธลุงเลย ไปทำงานเถอะ ลุงรบกวนเวลาหนูแพทมามากแล้ว"  

" ค่ะคุณลุง งั้นแพทไปทำงานต่อนะคะ.." แพท ยกมือไหว้เจ้าของโรงแรมด้วยความอ่อนน้อม ไม่ว่าจะเป็นใครถ้าอายุมากกว่าเธอ เธอก็ทำแบบนี้เสมอ..

" แพท.. มีอะไรรึเปล่า เป็นอะไร? " น้ำขิงรีบถามออกมาด้วยความห่วงใย เธอเป็นห่วงแพทตี้ของเธอ ดูสิแค่โดนเรียกไปคุยไม่นาน แพทตี้ก็มีสีหน้ายุ่งเหยิงจนคิ้วมันขมวดเป็นปม...

" ไม่มีอะไรหรอก แค่มีเรื่องติเตียนนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไร ทำงานต่อเถอะ..." 

แพทตี้ทำงานของเธอตามปกติอย่างเช่นทุกวัน แต่วันนี้ไม่รู้ว่ามันเป็นวันอะไรสำหรับเธอ เมื่ออยู่ๆพี่ในแผนกบัญชีวิ่งหน้าตั้งมาหาเธอแล้วบอกว่าพ่อของเธอเป็นลมหมดสติ แต่ตอนนี้ถูกพาไปโรงพยาบาลแล้ว... แพทตี้แทบจะไม่มีกระจิดกระใจทำงานต่อ แต่เธอก็ไม่สามารถทิ้งงานตรงนี้ไปได้ เธอจึงเลือกที่จะทำงานต่อไป... 

~~~~~

หลังจากวันนั้นวันที่พ่อของเธอต้องเข้าโรงพยาบาลเธอก็จำเป็นต้องยอมรับข้อเสนอของคุณลุงภพกูล... เพราะค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดและรักษาพ่อของเธอ มันเกินกว่ากำลังทรัพย์และสวัสดิการที่เธอและพ่อของเธอได้ในการรักษาพยาบาล..

" ลุงดีใจที่หนูมาเป็นครอบครัวเดียวกับลุง ถึงแม้ว่ามันจะมีเรื่องเกี่ยวกับเงินเข้ามาด้วยก็ตาม แต่เรื่องนี้จะไม่มีใครรู้มีเพียงเราสองคน หนูไม่ต้องห่วงนะแพท พ่อของแพทต้องหายดี ลุงรับรอง แพทไปทำงานเถอะลูก ลุงช่วยหาพยาบาลมาช่วยดูแลในช่วงที่หนูไปทำงานให้แล้ว" 

แพทตี้ติดหนี้บุญคุณครั้งนี้ของคุณลุงภพกูล พ่อของเธอไม่สามารถไปทำงานได้อีกต่อไป... เธอคือคนเดียวของบ้านที่ทำงาน โชคดีที่บ้านของเรามีแค่เธอกับพ่อ เธอไม่มีพี่น้องไม่มีแม่ เพราะแม่ได้หย่ากับพ่อไปนานแล้ว ดังนั้นเธอจะเป็นทุกอย่างให้พ่อเอง...