All Chapters of ไม่ขอ(รัก)คนเลว: Chapter 1 - Chapter 10

แพทตี้พนักงานต้อนรับสาววัย24ปี เธอทำงานที่โรงแรม PP Group เธอทำงานที่นี่มาได้ 1ปีแล้ว เธอทุ่มเทแรงกายของเธออย่างเต็มที่ เธอและพ่อได้มีโอกาส มาทำงานที่นี่ เพราะว่าพ่อของเธอรู้จักกับเจ้าของโรงแรมนี้โดยบังเอิญ ที่ว่าบังเอิญก็คือพ่อของเธอรู้จักกับเจ้าของที่นี่ ท่านทั้งสองเป็นเพื่อนกัน คุณลุง ภพกูล ที่เป็นเจ้าของโรงแรมในเครือPP Group ท่านได้เจอรถเฉี่ยว มันเลยทำให้พ่อและเธอวิ่งเข้าไปช่วย รถมอร์ไซต์คันนั้นขับหนีหายไป แต่คุณลุงภพกูลเจ็บนิดหน่อย ถึงว่าท่านบอกว่านิดหน่อยแต่เธอก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี เธอเลยพาคุณลุงภพกูลไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล เมื่อคุณลุงภพกูลมองเธอและพ่อดีๆ ท่านก็จำได้ว่าพ่อของเธอเป็นเพื่อนของท่าน ท่านทั้งสองจึงเริ่มพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบกันตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน และเป็นโชคดีของพ่อเธอ เพราะพ่อของเธอตกงานจากที่ทำงานเก่า และเธอก็กำลังหางานทำเช่นกันคุณลุงภพกูลเลยรับเธอเข้าทำงาน พ่อของเธอทำงานเป็นพนักงานบัญชีตำแหน่งเล็กๆ ส่วนเธอทำงานในตำแหน่งพนักงานต้อนรับหน้าเคาท์เตอร์ เธอชอบมาก เธอชอบพูดคุย และดูแลลูกค้า เธอมีเพื่อนสนิทในที่ทำงานหนึ่งคนชื่อน้ำขิง น้ำขิงเป็นสาวมั่นมาก สวยแซ่

แพทตี้รีบมาเข้างานอย่างเคย ไม่มีใครรู้ว่าเธอแต่งงานกับลูกชายคนโตของท่านประธานใหญ่ เธอไม่ใส่แหวนแต่งงาน เธอถูกเขาดึงแหวนแต่งงานออกจากนิ้วทิ้งตั้งแต่หลังจบพิธี พิธีแต่งงานของเธอและเขาไม่ได้จัดอะไรมาก นอกจากครอบครัวเขาและพ่อของเธอ ดังนั้นจึงไม่มีใครมางานแต่งที่โสมมครั้งนี้เธอคิดว่ามันก็ดีเหมือนกันที่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ และสามีของเธอเขาก็ไม่ได้เต็มใจที่จะแต่งงานและไม่เต็มใจที่จะเห็นเธออยู่ในบ้านหลังนั้น แต่แล้วยังไงล่ะไม่ใช่แค่เขาที่ไม่อยากเห็นเธอก็เหมือนกันเธอไม่อยากเห็นเขาและผู้หญิงของเขา ถามว่าเสียใจไหม ตอบตามตรงว่าเสียใจ แต่มากรึเปล่า ไม่มากนะ เพราะเธอไม่ได้รักเขาไง ถ้าเธอรักเขามันก็อีกเรื่องแต่เมื่อคนสองคนที่ไม่ชอบกันเกลียดขี้หน้ากันมาแต่งงานด้วยกัน มันเลยทำให้เธอและเขาเหมือนกับโลกขู่ขนาน.... " แพทตี้จ๋า...วันนี้ตอนเย็นแพทตี้จะไปไหนต่อรึเปล่าจ๊ะ" น้ำขิงถามเพื่อนสนิทในสายงานเดียวกับเธอ วันนี้เธออยากไปเดินตลาดนัดแต่เธอไม่อยากไปเดินคนเดียว เธอเลยอยากชวนแพทตี้ที่รักของเธอไปด้วย...." ไปได้ไม่นานน่ะขิง เพราะวันนี้ต้องไปเฝ้าพ่อน่ะ ไปได้แต่ห้ามดึกไม่งั้นไม่มีรถกลับแน่นอน.." อันที่จริงเธอไ

แพทเองออกมาห้องน้ำเธอพยายามอย่างเป็นที่สุด ที่จะขจัดคราบโสโครกที่เขาทำกับเธอ เธออยากมอบร่างกายให้กับชายที่เธอรัก และเขาก็รักเธอแต่ตอนนี้... ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วเธอมีราคีมีตราบาปที่เธอไม่สมยอม เธอเกลียดเขา ถ้าไม่ติดว่าคุณลุงเป็นผู้มีพระคุณ เธอฆ่าเขาแน่ เธอทำแน่ "คุณพ่อขา.... หนูจะทนได้อีกนานไหมคะคุณพ่อ" ร่างเล็กล้มตัวลงบนที่นอนขนาด 3ฟุต ห้องที่เล็กแคบมันยังไม่อึดอัดเท่ากับหัวใจที่มันคับแคบของเขา เธอสัญญาเลยเธอจะรีบหาเงินให้ได้เยอะๆ แล้วเอามาคืนให้กับคุณลุงภพกูลเธอไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว ไม่อยากอยู่แล้วด้วยร่างกายและหัวใจที่บอบช้ำของแพทตี้ มันทำให้เธอเผลอหลับลงไปโดยที่เธอไม่ได้ปิดไฟเอกดนัยมายืนอยู่ที่หน้าห้องเล็กๆคล้ายห้องเก็บของ ห้องที่เป็นที่สุดของบ้านแต่มันก็เหมาะกับผู้หญิงคนนี้แล้วแต่เพราะอะไร ทำไมเขาต้องมาอยู่ที่หน้าห้องของยัยปลิงดูดเงินนี้ด้วย....มือหนาจับไปที่ลูกบิดของห้องเล็กๆนั่น เขารู้ว่ายัยนี่ต้องล็อกประตูแน่นอน ดังนั้นเขาจึงใช้กุญแจไขเข้าไปเพื่อที่จะดูว่ายัยผู้หญิงหน้าเงินคนนี้ทำอะไรอยู่เพียงแค่เอกดนัยก้าวเข้าไปภายในเขาก็ต้องตกใจเพราะภายในห้องเล็กแคบนี้เปิดไฟทิ้

คุณเอกดนัยพาผู้หญิงของเขามาอยู่ด้วยเกือบจะครบอาทิตย์แล้วพวกเขาเป็นพวกที่... น่าขยะแขยงที่สุด เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าการที่พวกเขาจะเป็นลูกคุณหนูมีเงินมีทองมากมายก่ายกองขนาดนี้ พวกเขาจะไม่มีสามัญสำนึกเลยสักนิด ไม่เพียงแค่เธอมีงานประจำที่ต้องทำ เธอกลับบ้านมาเธอก็ต้องมาเก็บกวาดเช็ดล้างในสิ่งที่เธอไม่ได้ก่ออีก มันเหนื่อยนะ เหนื่อยสายตัวแทบขาดเลย เธอไม่อยากอยู่แล้ว แต่เธอก็ไปไหนไม่ได้เธอไม่มีที่ไป กลับไปอยู่บ้านนานๆก็ไม่ได้เพราะเขาจะหาเรื่องไปตามเธอกลับบ้านพร้อมกับตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จว่าเธองอนเขา เธอไม่เคยงอนเขาสักนิดไม่เลย เธอไม่เคยเลยจริงๆ เธอแค่เกลียดเขากับคนของเขา เธอก็ผู้หญิงคนหนึ่งน่ะ เธอเจ็บได้ร้องไห้เป็น หลายต่อหลายครั้งที่เธอพยายามที่จะไม่คิดเรื่องที่มันเกิดขึ้นกับเธอ แต่มันก็ยังมีบางครั้งที่อยู่ๆเธอก็คิด... ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้แต่เธอก็เผลอคิดไปแล้ว สิ่งที่เธอคิดน่ะเหรอ เธอแค่อยากให้เขาคุยกับเธอดีๆบ้าง เห็นใจเธอหน่อย สงสารเธอบ้างก็ได้ เธอก็คนเหมือนกัน แต่สิ่งที่เขาทำมันไม่ต่างกับหมู หมา กา ไก่ ที่ถ้าวันไหนเขาต้องการบีบให้ตาย... เธอก็คงจะตายคามือของเขา แต่สำหรับผู้หญิง

แพทตี้มาอยู่ที่บ้านหลังเล็กของน้ำขิงได้สองวันแล้ว เธอไม่ได้ไปทำงานด้วยสภาพที่ไม่เป็นใจให้เธอไปทำงานหาเงิน เธอจึงขอยืมโทรศัพท์ของน้ำขิงโทรไปลางาน ทำเรื่องลาป่วย ถึงแม้ว่าทางฝ่ายบุคคลจะเรื่องมากไปหน่อย เธอจึงถ่ายรูปและส่งไปให้เขาจริงปล่อยผ่านไป "ขิงแพทฝากซื้อชุดทำงานหน่อยได้ไหม สักสามชุด อันเก่ามันขาดอ่ะ ไปฝากซักที่ร้านมา แล้วไม่รู้ว่าเขาซักรวมกับอะไรบ้าง หรืออาจจะใช้น้ำยาอะไรก็ไม่รู้ทำให้ชุดเราขาด แต่ไม่ต้องห่วงเราได้ค่าเสียหายมาแล้วถึงแม้ว่ามันไม่มากแต่ก็พอที่จะซื้อชุดทำงานใหม่ได้ ฝากด้วยนะ" ขอโทษอีกครั้งนะน้ำขิงที่ต้องโกหกอีกแล้ว " อืมๆว่าแต่ มีโทรศัพท์ใช้ไหม เอาเครื่องเก่าขิงไปใช้ก่อนก็ได้นะ มันนอนอยู่เฉยๆอ่ะ เอาไปใช้ก่อน เครื่องเก่าที่มันพังเดี๋ยวจะลองเอาไปซ่อมให้..." น้ำขิงสงสารแพทตี้มาก มันจะซวยอะไรซ้ำซ้อนขนาดนั้น ตกบรรได้ลงมาแล้วโทรศัพท์ยังกระเด็นตกลงมาพร้อมอีก... น่าสงสารจริงๆที่รักของน้ำขิง ถ้ามาเป็นแฟนน้ำขิงนะ น้ำขิงคนนี้จะเลี้ยงให้ดีเลยทีเดียว" ขอบใจนะ งั้นเราฝากขิงด้วย ถ้าเงินเดือนออกเราจะ ทยอยๆคืนให้นะ เพราะเราไม่มีเงินมากขนาดนั้น ห้ามปฏิเสธเรานะขิง แค่นี้เราก็เกรงใจขิง