Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

หลังจากที่ครามได้สอบถามแพทตี้เรื่องต่างๆนานา เขาก็ทำได้แค่.. นั่งรอ และช่วยป้าแมวบ้าง เพราะเอาจริงๆ เขาไม่ถนัดทำกับข้าวหรอก ได้แต่กิน และตอนนี้ก็คงจะต้องรอยัยน้องกลับมา แต่ก็คงจะอีกนานเลย ดังนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เขาจึงไปหามุมสงบๆนั่งทำงานของเขาไป แต่ในช่วงที่เขาทำงานนั้น เขาก็จะเหลือบตามองไปยังหญิงสาวตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้น เธอเป็นคนหน้าเล็กๆ ผมดำยาวสลวย มือเล็กๆ ปากเล็กนั่น ดูไปมันก็เข้ากันดีไปหมด เสียงหัวเราะที่ดังออกมาเป็นระยะๆ มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายและมีบ้างเป็นบางครั้งที่เขาถึงกับต้องยิ้มออกมาเพราะเสียงหัวเราะนั่น... " คุณครามคะ อยากได้ของทานเล่นไหมคะ เดี๋ยวแพทไปเอามาให้" หญิงสาวถามออกมาด้วยความใจดี อันที่จริงเธอไม่สมควรถามเลยด้วยซ้ำไปเพราะคุณครามเป็นพี่ของน้ำขิง แต่เธอนี่สิทำตัวราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง"ไม่เป็นไร เรียกว่าเฮียครามดีกว่าจะได้เหมือนยัยน้อง เราน่ะ นั่งนิ่งๆบ้าง เดินกะเผลกๆไปมาๆอยู่ทั้งวันเนี่ย... ระวังเถอะจะไม่ได้ถอดเฝือก..." ครามพูดออกไปด้วยความเป็นห่วง นี่ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งนะเขาจะตีก้อนให้เข็ดเลย" พอดีพรุ่งนี้จะไปทำงานน่ะค่ะ ต้องเร

ทันที่รถเคลื่อนที่มาถึงจุดหมายปลายทาง แพทตี้ก็ถูกเขาลากลงมาจากรถทันที..." เจ็บค่ะ... เบาๆหน่อยได้ไหมคะฉันเจ็บ" แพทตี้ทำได้แค่ร้องขอแต่เขาจะทำตามรึเปล่า.... เธอก็ไม่อาจรู้ได้..." เรื่องมาก..." เอกดนัยตะคอกออกไปเสียงดังพร้อมกับคว้าร่างเล็กของยังผู้หญิงหน้าเงินคนนี้.... เขาเห็นท่าทางที่ยัยนี้เดินแล้วก็หงุดหงิดดังนั้นการแบกคงจะเป็นทางเดียวที่เขาต้องทำ...หมับ!!! ว๊ายยยยแพทตี้ถึงกับหลุดอุทานออกมาเพราะความตกใจ ตอนแรกเขาฉุดกระชากเธออย่างบ้าคลั่ง แต่ตอนนี้อยู่ๆเขาก็แบกเธอพาดไว้ที่บ่าหนาและแข็งแกร่งของเขา..."ปล่อยนะ... ปล่อยฉันนะคุณเอกดนัย ฉันอยากกลับบ้าน... พาฉันกลับไปบ้านที...." น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเชิงร้องขอและขอความเห็นใจถูกใช้ออกมาเธอต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เขาเห็นใจและสงสารเธอให้ได้... เธอไม่อยากอยู่ที่นี่...." หุบปากของเธอซะก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวแล้วจับเธอโยนลงน้ำ...." น้ำเสียที่เรียบถูกเอ่ยออกมาจากปากของเขา ยัยนี่ทำให้เขาโมโหหลายเรื่องแล้วนะ ตึกตึกตึก.....ตุ๊บ!!" โอ๊ย... อู้ย....." เสียงโอดโอยจากปากเล็กจิ้มลิ้มดังออกมาทันทีที่ชายร่างยักษ์โยนเธอลงบนเตียงคิงไซซ์ เขาไม่มีความปรานีต่อ

แพทตี้กลับมาอยู่ในนรกแห่งนี้อีกครั้ง เธอทำตัวไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่เธอได้เห็นหรือสิ่งที่เธอได้ยิน ตอนนี้เธอเป็นเหมือนทาสรับใช้ให้กับคนพวกนั้น เธอไม่มีรายได้ เธอไม่มีเงินเข้ามา เธอมีเพียงเศษเงินที่หลงเหลือจากการไปจับจ่ายตลาด เพียงแค่ครั้งละสิบ ยี่สิบบาท และทุกครั้งที่เธอไปซื้อของสด ผู้ชายคนนั้นก็จะให้คนของเขาเดินประกบเธอไปด้วยทุกครั้ง มีบ้างเป็นบางครั้งที่เธอมองเห็นน้ำขิงจากไกลๆ เธออยากจะขอความช่วยเหลือ แต่น้ำขิงก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากตีเนียนมายืนใกล้ๆและทำทีว่าน้ำขิงเลือกซื้อของ และถามเธอบางสิ่งบางอย่างที่เธอไม่ค่อยแน่ใจ เธอทำได้แค่ใช้สายตาเพื่อเป็นการสื่อสารว่ามีคนอยู่กับเธอ บ่อยครั้งที่เธอสัมผัสไปที่มือของน้ำขิงเพื่อเป็นการปรามไม่ให้น้ำขิงทำอะไรบู่มบ่าม... มีบ้างเป็นบางครั้งที่เธอคุยกับน้ำขิงผ่านทางคนขายผักขายหมูเธอไม่สามารถพูดคุยได้ตามปกติเพราะคนของเขาตามติดเธอแจ เธอแทบจะไม่มีช่องว่างให้พูดคุยกับน้ำขิงเลยสักนิด...." แยมอยากกินข้าวต้มกุ้ง เธอไปทำให้แยมกินที..." อยู่ๆเอกดนัยก็เริ่มเบื่อกับแยม เขาไม่รู้สิว่าทำไมช่วงนี้แยมชอบทำตัวน่ารำคาญใส่เขา เขามีงานที่ต้องทำ เขามีสิ่งที่ต้อง

เอกดนัยได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องของเขาที่เขาให้ตามยัยผู้หญิงหน้าเงินคนนั้นไป มันโทรมาบอกเขาว่า พิมาญา หนีไปแล้ว... แค่นั้นเอง... แค่คำว่าหนี... มันก็ทำให้เขาถึงกับคลั่ง ถ้าไม่เพราะแยมบอกว่ามีจะฆ่xตัวตายเพราะกลัวว่าเขาทิ้งเธอล่ะก็.... เขาไม่มีทางปล่อยให้ยัยนั้นออกไปไหนมาไหนกับลูกน้องหน้าโง่เด็ดขาด...ผลัวะ... ผลัวะ... ผลัวะ.....แฮ่กๆ....เอกดนัยรีบบึ่งรถออกมาจากบ้านของแยมทันที เพียงแค่ได้ยินจากได้ลูกน้องหน้าโง่ว่ายัยนั่นหนีไปได้ เขาก็ไม่สนใจห่าเหวอะไรอีกแล้ว... " มึงมันโง่... ผัวะ.... มึงมันโง่!!" ผลัวะ .... อั๊ก....เอกดนัยทั้งเตะทั้งต่อยลูกน้องของเขา จนสภาพมันไม่เหลือเค้าโครงของคนที่หน้าตาดีหลงเหลืออยู่เลย....'ผมยืนเฝ้าเธออยู่ตลอดครับคุณเอกดนัย... แต่เภสัชกรบอกว่าจะขอค้นตัวเธอ... ผมทำอะไรไม่ได้ เพราะเภสัชกรคนนั้นบอกว่าคุณแพทเธอยัดของเขาไปที่ชุดชั้นใน...' คำอธิบายของลูกน้องถูกเอ่ยออกมาเพื่อที่จะได้อธิบายให้เจ้านายได้รับรู้..." กูถึงบอกไงว่ามึงมันโง่ ยัยนั้นมันไม่เคยขโมยของ มึงมันโง่!!! " ผลัวะ.... อั๊ก....โถ่เว้ย!!เอกดนัยแทบจะเป็นบ้าตาย หลังจากที่เขาได้ยินข่าวว่ายัยนั่นหนีไปได้

เอกดนัยไปเฝ้ามองเพื่อนของยัยนั้นอยู่เป็นเดือน แถมยังลงทุนซื้อบ้านในหมู่บ้านเดียวกับยัยนี่อีก เขาเริ่มไม่แน่ใจสักเท่าไรว่าทำไมยัยนี่ถึงมีเงินมากมายขนาดนี้ หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านคนมีเงิน ราคาต่ำสุดอยู่ที่8ล้าน แพงสุดก็เกือบ20ล้าน ยัยผู้หญิงคนนี้ไปเอาเงินมากมายมาจากไหนกัน หรือว่าจะเป็นเด็กเสี่ย.... ไม่ได้การ เขาจะต้องสืบให้รู้....แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้สืบหาข้อมูลความเป็นมาเป็นไปของเพื่อนยัยนั่นเลย พ่อของเขาก็ส่งเขาไปดูงานที่ภูเก็ต เขาไม่ได้อยากจะไปสักเท่าไร แต่เพียงแค่พ่อของเขาบอกว่าถ้าไม่ไปก็จะให้ไอ้ลูกเมียน้อยไปแทน ดังนั้นเขาจึงต้องไปเอง ถ้าขืนให้มันไปมันคงจะได้ฮุบสมบัติของเขาทั้งหมดแน่...เอกดนัยมาถึงสนามบินภูเก็นในช่วงเย็นๆ เขาก็ให้คนขับรถของโรงแรมในเครือ PPGroupมารับ โดยโรงแรมนี้ใช้ชื่อ The Freedom ในเครือPPGruoup ไม่ได้มีเพียงแค่โรงแรม แต่ยังมีอาหารข้าวของเครื่องใช้ อุปโภค บริโภค อาหารที่ทำส่งสายการบินใหญ่ๆระดับชาติ นำเข้าสินค้าแบรนด์หรูไฮเอนด์ต่างๆ ครอบครัวเขาเป็นคนทำทุกอย่าง จะว่ารวยหมื่นล้านก็ไม่ผิด แต่ทุกอย่างมันสมควรจะเป็นของเขาทั้งหมดโดยไม่เกี่ยวกับไอ้ลูกเมียน้อย... ดังนั้