บทที่8 ความรู้สึกที่น่าสมเพช NC 1/1

บทที่8

ความรู้สึกที่น่าสมเพช

 

“อ่า… รักผมอยู่นี่เอง” 

“คุณ!” นี่เขากวนประสาทเธอ! กอหญ้าชี้หน้าเขา ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น พลางบอกตัวเองให้ใจเย็น บอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่าไม่ควรทะเลาะ ห้ามทะเลาะกับเขา!

ฮึบ ๆ ยัยหญ้า!

“จะให้หญ้าทำอะไรอีก” สุดท้าย กอหญ้าก็ผ่อนอารมณ์ลง เธอเชิดหน้ากัดฟันถามเขาเสียงเรียบนิ่ง

“ทายา” อัลฟ่าพูดเพียงแค่นั้น ก็พาร่างสูงโปร่งของตัวเองเดินไปนั่งที่โซฟากลางโถงใหญ่ กอหญ้าเดินตามเขา มองอัลฟ่าที่นั่งไขว่ห้างหันมองมาที่เธอ

ทั้งที่เธอไม่จำเป็นต้องทำตามเขาทุกอย่างแบบนี้ก็ได้! 

แต่เพราะอำนาจ อิทธิพลของเขา ที่ทำให้เธอกลัว 

เธอไม่อยากมีความรู้สึกกดดันอะไรแบบนี้เลย… ถ้ารู้ว่าเขาเป็นมาเฟีย มีอิทธิพลแบบนี้เธอคงไม่เข้าไปยุ่งกับเขาให้ตัวเองรู้สึกด้อยค่า ต่อกรอะไรเขาไม่ได้แบบนี้แน่!

เกลียดตัวเองชะมัด!! ที่ครั้งหนึ่งเคยมองว่าเขาเป็นคนใจดี อบอุ่น เหมือนพ่อ!

“กล่องยาอยู่บนหลังตู้โชว์ที่เธอกำลังเดินผ่าน” 

กึก…

เท้าบางชะงัก เหลือบมองกล่องปฐมพยาบาลที่วางไว้หลังตู้โชว์โมเดลหุ่นยนต์ขนาดเล็ก เธอเพิ่งสังเกต อัลฟ่าสะสมโมเดลหุ่นยนต์ด้วย เขาก็คงเป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบการสะสมโมเดลพวกนี้เหมือนเด็กผู้ชายคนหนึ่งทั่วไป

กอหญ้าเอื้อมไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลขึ้นมาถือในมือ และเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ เขา 

กอหญ้าเปิดกล่องหยิบยาทาแก้ช้ำขึ้นมาทารอยช้ำบนดวงหน้าคมเบา ๆ นิ้วเรียวลูบรอยช้ำที่บนแก้มสากเบา ๆ รู้ตัวอีกทีดวงหน้าคมคาย สายตาคมก็จับจ้องมองทุกการกระทำของเธอเสียแล้ว

นิ้วเรียวที่แตะเบาๆ ลงบนแก้มสากก็พลันชะงัก เธอสบตากับเขา เรื่องราวของเราสองคนก็พลันไหลวนกลับมาเป็นสายน้ำ

หัวใจของเธอเต้นแรงเพราะความเจ็บ ทั้งเสียใจทั้งผิดหวัง พยายามบอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้…

ยิ่งนึกถึงวันที่ได้ยินว่าเขาไม่ได้รัก หัวใจของเธอยิ่งปวดร้าว เจ็บแสบ กอหญ้ากะพริบตาเล็กน้อย หลบสายตาของอัลฟ่า คิดถอยห่างทว่าอัลฟ่ากลับไม่ยอมให้เธอถอยออกไปง่าย ๆ มือหนากระชับเอวบางเข้ามาใกล้ ดุกร้าวตามแรงรั้ง

“จะทำอะไร!?” กอหญ้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก อัลฟ่ากลับยักไหล่ไม่สนใจในความตื่นตระหนกของเธอ

“คิดว่าสภาพของเราสองคนสมควรทำอะไร? …เลิกเล่นตัวแล้วทำตามที่ใจปรารถนาเถอะ คืนนี้เธอทำให้ฉันพอใจ ฉันอาจจะให้ทิปเธอมากหน่อยก็ได้” ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มร้าย มองเธออย่างเย้ยหยันจนหัวใจดวงนี้เจ็บปวดในทุกคำที่เขาเอ่ยและกระทำ

“ไม่!” กอหญ้าปฏิเสธ ทั้งพยายามผลักอกแกร่งที่แนบชิดเข้ามา มือบางจึงรีบผลักดันมันเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอตัวติดกับเขาไปมากกว่านี้!

“อย่าทำแบบนี้ หญ้าไม่ชอบ…” เธอบอกกับเขา ยืนยันทางสายตาว่าเธอไม่ชอบให้เขากระทำและลวนลามทางวาจากับเธอแบบนี้

“จะเล่นตัวให้ได้อะไรขึ้นมาถามจริง!? ทำยังกับไม่เคย!” เขาถามเธออย่างเย้ยหยัน ทั้งที่เขาเองก็มีดีและเพียบพร้อมมากกว่าไอ้กาย แต่กอหญ้ากลับเอาแต่ผลักไสเขาออกไป จนบางทีเขาแทบจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าเธอแสร้งแกล้งทำหรือไม่สนใจเขาจริง ๆ!!

“แล้วถ้าหญ้าบอกว่าหญ้าไม่เคยจะเชื่อมั้ย!?” อย่างน้อยถ้าเขารู้ว่าเธอไม่เคย อาจคิดสงสารกันบ้าง

“เหอะ! คงบ้าเชื่อเธอล่ะ!?” เขาว่า ถ้าไม่เคย… อะไรที่ทำให้ไอ้กายหลงหัวปักหัวปำขนาดนี้ …และมันจะปล่อยให้กอหญ้ารอดมือมาได้ถึงทุกวันนี้งันเหรอ…

เงินที่มันเปย์ไป เขาไม่เชื่อหรอกนะว่าจะเปย์ให้ โดยไม่ได้อะไรตอบแทนกลับมา…!

สายตาคมจ้องมองสบตากับกอหญ้าที่ยังคงผลักดันเขา โดยที่เธอยังคงส่งสายตาอ้อนวอนให้เขาเห็นใจ

“นี่!” กอหญ้าเบือนหน้าหนีเมื่ออัลฟ่าคิดฉวยโอกาสใช้จมูกคม ฉกลงมาหอมที่แก้มเนียนนุ่มของเธอ

“นี่หอม เดี๋ยวจะมากกว่าหอม” เขาหยอกเย้า ลองใจ

“คุณมันบ้า! ผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วยยังจะยัดเยียด!” ทว่าคำพูดของกอหญ้าทำให้เขาฉุนกึก คิ้วเรียวขมวดมองเธออย่างหาเรื่อง

“ปากดี! ถึงว่าไอ้กายมันหลงหัวปักหัวปำ เงินก็แทบไม่มีแต่ก็เปย์ให้ไม่ขาดสาย! ให้มันเอาจนนับไม่ถ้วนแล้ว จะเล่นตัวทำไม?!” กอหญ้าได้ฟังสิ่งที่เขาพ่นพูดออกมา ก็ขมวดคิ้วทำสีหน้าบึ้งตึงขึ้น

“หญ้าจะปากดี ใครจะเปย์หญ้า มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ใครจะหลงหญ้ายังไง มันก็เป็นเรื่องของหญ้า และหญ้าจะสนใจใคร จะให้ใครเอามันก็เป็นเรื่องของหญ้าเช่นกัน แต่หญ้าขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า หญ้าไม่มีวันเอากับคุณ และไม่เคยคิดลากคุณขึ้นเตียงด้วย! อื้ออ~” เพราะความปากดี ปากเก่งของกอหญ้าทำให้สติของอัลฟ่าขาดผึ่ง มือหนาล็อกท้ายทอยกอหญ้าให้ยอมรับริมฝีปากหนาของเขาที่กดตะโบมจูบเธออย่างรุนแรง รุกเข้าหาเธอ สูบวิญญาณเธอจนแทบหมดลมหายใจ!

มือบางเริ่มระดมทุบตีหน้าอกแกร่งดังหินผา พยายามผลักดันเขาให้ออกไป จนแทบเป็นเธอที่เริ่มหมดแรงเสียเอง ริมฝีปากหนาบดจูบกอหญ้าแทบไม่มีผ่อนปรน จูบ ดูดดึง ลิ้มรสชิมความหวานที่เคยได้ลองมาหลายต่อหลายครั้ง 

แต่ครั้งนี้อาจจะรุนแรงจนกอหญ้าเจ็บจนแทบทนไม่ไหว เธอตัดสินใจรวบรวมความกล้ากัดลิ้นเขาเข้าไปหนึ่งที แต่เขากลับยังคงบดจูบเธอต่อ จนได้กลิ่นเลือดคาวคลุ้ง

เขาทนต่อความเจ็บที่เธอกัดเขา กอหญ้าพยายามเบือนหน้าหนี แต่อัลฟ่าก็ตามติด คิดบังคับ ล็อกคอเธอให้เชิดเงยริมฝีปากให้เขาเชยชมได้อย่างสะดวกยิ่งขึ้น

อัลฟ่าตะโบมจูบเธออย่างตะกละตะกลาม น้ำลายของเธอและเขาต่างเปียกชื้นเลอะเทอะไปหมด อัลฟ่ามอบจูบแสนดุดันให้แก่เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือบางที่คอยผลักไส ยามนี้ขยำสาบเสื้อขุดคลุมของอัลฟ่าแน่น

เธออ่อนแรง หายใจไม่ทัน! คิดว่าหากเขายังคงดูดกลืนพลังงานของเธอเช่นนี้ต่อไป เธอได้ตายด้วยน้ำมือเขาแน่!

อื้ออ~

กอหญ้าเบือนหน้าหลบหนีต่อต้าน ครางประท้วงว่าเธอแทบจะหมดแรงต่อต้านแล้ว! ซึ่งปฏิกิริยาของกอหญ้าทำให้อัลฟ่ารู้ว่าเธอไม่ไหวแล้วจริง ๆ เขาจึงค่อย ๆผ่อนปรนลง

ผละออกเพียงเล็กน้อย คล้ายให้เธอได้มีแรงสูดอากาศเข้าปอดอีกครั้ง กอหญ้าเผยอปากสูดลมหายใจรีบโกยเอาอากาศเท่าที่จะทำได้ กลืนน้ำลายหายใจเข้าจนเต็มปอด ปล่อยให้เขาได้เชยชมขบเม้มเล่นที่ริมฝีปากทั้งบนและล่างของเธออยู่เช่นนั้น

กอหญ้าร่างกายสั่นเทา ไม่มีแรงที่จะผลักไสหรือต่อว่าเขาอีก เสียงหายใจหอบทำให้อัลฟ่าพึงพอใจ เขาใช้ลิ้นหนาเรียวเลียจูบซับไปตามคางเล็ก จูบซับน้ำลายของเขากับเธอให้เหือดแห้งและวนกลับมาบดจูบเธออีกครั้ง…

กอหญ้าขมวดคิ้วหลับตา ขยำเสื้อคลุมพยายามออกแรงผลักดันเขาอีก แต่มือหนากลับล็อกท้ายทอยของเธอเอาไว้แน่น บ่งบอกว่าเขายังไม่คิดหยุด ไม่ว่าตอนนี้เธอจะผลักไสเขาออกไปเท่าไร เธอจะไม่มีวันได้รับอิสระ…

เอวบางถูกลงโทษที่กล้าผลักไสเขาด้วยการกระชับกอดแน่นด้วยมือหนาอีกข้าง ตอนนี้เธอจึงไม่ต่างกับการถูกเขากอดรัดกักขังแนบชิดติดกาย 

ไม่สามารถหนีออกไปจากวงแขนนี้ได้เลยเพียงสักนิด…

 

อื้อออ~

มีเพียงเสียงครวญครางในลำคอ เสียงหอบหายใจกะเซ่าที่ดังอยู่รอบกาย จากนั้นเธอถึงได้สติอีกครั้ง ยามที่มือหนาปล่อยพันธนาการที่เอวบาง เลื่อนมากอบกุมบีบเคล้นที่อกอิ่มของเธอ

"อ่อยย!"

“เลิกดิ้นสักทีเถอะ! ใช่ว่าเธอกับฉันจะไม่เคยทำอะไรแบบนี้” แค่ตอนนั้นความเป็นสุภาพบุรุษที่แสร้งเป็น ทำให้ต้องหยุดกลางคันไปก็เท่านั้น…

แม้ปากจะบอกว่าไม่มีวันแตะต้องเธอ แต่พอได้แตะต้องเท่านั้น เขากลับลืมทุกอย่างจนหมดสิ้น!

กอหญ้าเป็นเหมือนแม่มดร้ายที่น่าขยะแขยง เธอร่ายมนตร์ให้เขาลุ่มหลง ทำให้เขาอยากได้เธอ

 

แต่มันก็แค่อยากได้เท่านั้น… เขาแค่อยากได้เธอเท่านั้น พอได้สมใจอยากแล้ว ก็เบื่อ!

อื้ออ~ กอหญ้าทำได้เพียงส่ายหน้าทั้งที่ถูกอัลฟ่าล็อกท้ายทอยเอาไว้

“วันนี้ไม่ต้องเสแสร้งอะไรอีกแล้ว ฉันยอมลดตัวลงมาเล่นกับสิ่งของเน่าเฟะแบบเธอ ก็ถือว่าเป็นวาสนาของเธอแล้วกอหญ้า …แค่เธอทำให้ฉันพอใจ เธอจะได้มากกว่าที่ไอ้กายมันให้เธอ” อัลฟ่าเลื่อนกระซิบข้างหู พลางบังคับเอียงศีรษะของกอหญ้าเล็กน้อย เพื่อให้เขานั้นได้ขบเม้มลงไปที่ไหล่มนของเธอง่ายขึ้น

กอหญ้าน้ำตาซึม คลอเบ้า เกลียดคำพูดทุกคำของเขาเป็นที่สุด!

“หยุดสักทีเถอะค่ะ หยุดดูถูกหญ้า หญ้าไม่เคยต้องการวาสนาอะไรแบบนี้!” เธอพยายามผลักเขาออกอีกครั้ง เพราะแรงขัดขืน ทำให้อัลฟ่าจำต้องผลักร่างบอบบางลงไปนอนกับโซฟา ตามติดด้วยการแทรกกลางระหว่างขา กดคร่อมเธอเอาไว้ 

ใช้มือหนารวบข้อมือของเธอไว้เหนือหัวตัวเองด้วยมือเดียวของเขา ตอนนี้กอหญ้าจึงไม่ต่างถูกอัลฟ่ากักขังล็อกตัวไว้ไม่ให้ดิ้นหนีได้อีก

กอหญ้าปล่อยน้ำตาเอ่อซึมรอบกระบอกตา ขมวดคิ้วจ้องมองเขาด้วยความเกลียดชัง ผิดหวัง เสียใจ…

“หยุดทำแบบนี้กับหญ้า…” เธอคล้ายขอร้องด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงเสียมากกว่า น้ำเสียงที่เว้าวอนขอร้องขอความเมตตาจากเขา

"ไม่รักกัน… เกลียดกัน… ก็อย่าทำแบบนี้…" เธอเชิดหน้าขึ้นตามที่นิ้วเรียวหนาเชยให้เงยมองจ้องตากับเขา และอยากให้เธอฟังให้เข้าใจ และ ชัดเจน ในเรื่องที่ผู้ชายคนหนึ่งจะมีอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่ง…

“เรื่องแบบนี้ฉันเคยบอกไปแล้วนะ ว่ามันไม่สำคัญว่าเราจะรักกันมั้ย จะเกลียดกันมากแค่ไหน แต่มันอยู่ที่ตรงนี้ จุดเชื่อมต่อระหว่างเรา" ไม่ว่าเปล่า แต่เขายังใช้ความแข็งแกร่งนั้นแนบลงที่เนินสาวของเธอผ่าน เสื้อคลุมและกางเกงที่เธอสวมกั้น

"มันที่ให้ความสุข ปลดปล่อย และสามารถเข้าขากันได้ดีในช่วงที่มันกระแทกอยู่ในกายของเธอ… ก็แค่สานต่อ ในใจเธอก็ต้องการมัน อย่าคิดปฏิเสธเล่นตัว แค่ทำตามใจที่เธอปรารถนา ปลดปล่อยสิ่งที่เธอต้องการ ทุกอย่างจบ เธอจะได้รับสิ่งตอบแทนมากกว่าที่ไอ้กายมันมอบให้" อัลฟ่าเชยคางให้เธอกลับมาจ้องมองเขาอีกครั้ง

"…แค่ทำให้ฉันพอใจเท่านั้น กอหญ้า…” อัลฟ่าไม่คิดหยุด เขาคิดจะโน้มน้าวให้เธอเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา…

วันนี้เขาจะต้อนเธอให้จนมุมให้ได้!

ให้รู้กันไปข้างหนึ่ง ว่าจริง ๆ แล้วเธอน่ะเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่!

“ไม่” แต่กอหญ้าก็ยังคงยืนกรานปฏิเสธหนักแน่น อัลฟ่าจึงแสยะยิ้มสมเพช

"…ไม่ว่าตอนนี้หญ้าจะถูกคุณปลุกความรู้สึกบ้า ๆ นั่นขึ้นมา หรือคิดปรารถนาอยากขึ้นเตียงคุณ บอกไว้เลยว่าหญ้าจะหยุดมัน จะไม่ให้เรื่องของเราบานปลายไปมากกว่านี้!" เพราะเธอจะไม่มีวันยอมตกเป็นรองเขา จะไม่ยอมให้เขาใช้เท้าที่ทรงอำนาจนั้นบดขยี้หัวใจเธอให้จมดินได้อีก!

“ปล่อยหญ้าไป… อย่าลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับคนที่คุณคิดรังเกียจเลยค่ะ หากใครรู้เข้าว่าพี่เขยแอบกินเมียน้อยของน้องเขยตัวเองมันคงไม่ดีแน่ และคุณอาจจะเสียเกียรติได้ เพราะนอนกับคนที่คุณกล่าวหาเธอว่าเป็นเมียน้อย” และเธอจะทำให้เขาเปลี่ยนใจให้ได้!

“หึ! ใช้คำได้ดี…” อัลฟ่าก้มมองคนที่ทำปากเก่งปากดี ใช้คำมาให้เขาฉุกคิดรังเกียจเธอ ริมฝีปากหนาจึงกระตุกยิ้มมุมปาก กอหญ้าเห็นเช่นนั้นจึงเบือนหน้าหลบหนี ไม่อยากแม้แต่จะสบตากับเขา เธอไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ และยิ่งไม่อยากเห็นแววตาที่แสนดูถูกเธอนั่นด้วย

เพราะมันทำเธอเจ็บ! 

เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าสิ่งที่เขากระทำ มันทำให้เธอเจ็บปวดมากแค่ไหน…

 

 

แววตาสั่นระริกของกอหญ้าเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง น้ำตาของเธอทำให้เขาใจอ่อน…

ทั้งที่ไม่ควรสนใจ หรือมีความรู้สึกนี้กับเธอเลยสักนิด…

“…” 

“มันก็จริงอย่างที่เธอพูดนะ แต่ลองแค่ครั้งเดียวมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกสะอิดสะเอียนเท่าไรนักหรอกมั้ง แค่อยากรู้เธอมันน่ะเด็ดแค่ไหนก็เท่านั้นเอง…” แต่แค่นี้มันไม่ได้ทำให้เขาใจดีกับเธอมากขึ้นหรอก! แม้น้ำตาของเธอจะมีผลต่อความรู้สึกของเขา แล้วยังไง!? 

เขาก็ยังคงอยากเห็นธาตุแท้ของเธออยู่ดี! 

มือหนาเลื่อนมืออีกข้างลงไปสัมผัสเอวบาง ใช้นิ้วเรียวยาวเกี่ยวดึงชายเสื้อของเธอให้เลิกขึ้นเหนือหน้าอกอิ่ม ตอนนี่มีบราปิดบังเอาไว้อยู่

แรงหายใจสั่นกระเพื่อม มาพร้อมกับเสียงสะอื้นจากเรือนร่างของเธอ…

“…ฮรึก” ทั้งที่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วแท้ ๆ แต่พอมือหนาสัมผัสผ่านร่างกายของเธอไปพร้อม ๆ กับคำพูดที่แสนดูถูกนั้นแล้ว เธอกลับอ่อนแอปล่อยน้ำตาไหลซึมออกมาประจานตัวเองเสียอย่างนั้น…

“…เธอทำให้ฉันหมดอารมณ์จนได้สินะ” อัลฟ่ากดเสียงเอ่ยนิ่ง ๆ เมื่อน้ำตาของกอหญ้าไหลรินลงที่หางตา

สรุปแล้วคำตอบที่เขาได้รับ กลับไม่เป็นที่น่าพอใจ แถมยังหงุดหงิดที่เธอเอาแต่ปฏิเสธเขาอีกด้วย! และยิ่งเจ็บ ยิ่งน่าสมเพช คือเขาใจอ่อนกับน้ำตาของเธอ…

รู้สึกเกลียดตัวเองเช่นกัน ที่แพ้น้ำตาของผู้หญิงอย่างกอหญ้า 

ผู้หญิงที่ทำร้ายครอบครัวของน้องสาวของเขา 

ผู้หญิงที่เขาควรจะเกลียดเธอที่สุด!

 

กอหญ้า…

เธอมันคือนางมารร้าย

เธอทำให้เขาสลัดความคิดไปจากเธอไม่ได้!

เธอทำให้เขานั่งคิดถึงเธอทุกวัน หลังจากที่เลิกรากันจริง ๆ 

ทั้งที่เขาเมินเฉย คิดบีบบังคับให้เธอเป็นฝ่ายเลิกกับเขาเอง แต่พอเธอยอมเลิกไปง่าย ๆ ไม่เรียกร้อง หรือโวยวายกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น 

กลับเป็นเขาที่ยังนั่งนึกถึงวันเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน

 

ทั้งที่เธอเลือกเดินออกไปจากชีวิตของเขาเงียบๆ ไร้การติดต่อกลับมาอ้อนวอนขอร้องให้เขากลับไป

ทั้งที่มันควรที่จะเป็นแบบนั้น แต่ทำไมทุกอย่างถึงยังอยู่ในหัว ในความรู้สึกของเขาตลอดเวลา…

ยังคงมองหาเธอ มองหาข้อความทักทายทุกเช้า ทุกเที่ยง ทุกคืนจากเธอ 

ยังคงเฝ้ารอข้อความบอกฝันดีก่อนนอน 

มันใช่เรื่องมั้ยที่เขาจะต้องมานั่งคิดถึงเธอแบบนั้น!

มันไม่ใช่เรื่องเลย…

และเขามันบ้า! บ้าตั้งแต่ที่พาเธอมาที่นี่แล้ว!

“จะไปก็ไปซะตอนนี้ ตอนที่ฉันหมดอารมณ์ที่จะเล่นสนุกกับเธอ!” สิ้นเสียงเข้ม เขาปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ หยัดกายพลิกตัวนั่งลงบนโซฟา หันหน้าไปอีกทางอย่างไม่สบอารมณ์

ส่วนกอหญ้าเมื่อได้รับอิสระจากเขาก็รีบลุกขึ้นหนีห่างกายจากทันที 

“ขอบคุณค่ะที่ไม่ทำอะไรหญ้า แต่จะขอขอบคุณมากกว่านี้ หากวันข้างหน้าพบเจอกันอีก ก็ขอให้คุณเดินเลยผ่านไป ทำเป็นไม่รู้จักกันด้วยนะคะ” เอ่ยเพียงแค่นั้น กอหญ้าไม่คิดเอ่ยคำร่ำลาอะไรอีก เธอรีบย่ำเท้าก้าวออกจากบ้านของเขาโดยไม่คิดลังเลอะไร

เฟย์ต้าที่ยืนเฝ้าหน้าบ้าน ได้รับคำสั่งจากนายในทันท่วงทีว่าให้ไปส่งกอหญ้าที่บ้าน ในตอนแรกกอหญ้าไม่อยากรับน้ำใจของคนพวกนี้ 

แต่มันก็ดึกมากแล้วและฝนก็ยังคงพรำๆ เธอจึงยอมให้เฟย์ต้าไปส่งเธอที่บ้าน…

ทางด้านอัลฟ่า ตอนนี้นั่งเอนหลังพิงพนักที่เบาะโซฟานิ่ง ๆ แล้วแสยะยิ้มร้าย หัวเราะเยาะตัวเองขึ้นมา จะไม่หัวเราะเยาะตัวเอง สมเพชตัวเองได้ยังไง!

…ในเมื่อตอนนี้ เขาก็เป็นหนึ่งในผู้ชาย ที่ดันไปรู้สึกกับผู้หญิงอย่างกอหญ้า ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเมียน้อยของน้องเขยตัวเอง!

อัลฟ่ามาเฟียผู้เพียบพร้อมทุกอย่าง มีทุกอย่างที่อยากได้ เขาที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ ตอนนี้กลับถูกผู้หญิงอย่างกอหญ้าปฏิเสธ ไม่สนใจ 

แถมยังบอกให้เขาทำเป็นไม่รู้จักกันอีก!!

เหอะ!!

รู้สึกสมเพชตัวเองเป็นบ้า! เขาหลอกลวงความรู้สึกตัวเอง ที่กระทำกับเธอทั้งหมดก็เพราะต้องต้องการให้เธอเผยธาตุแท้ออกมา ทว่าสุดท้ายเป็นเขาที่คว้าน้ำเหลว กลับกลายเป็นเขาที่แสดงความรู้สึก ความต้องการของตัวเองออกมามากกว่า…

พ่ายแพ้ต่อน้ำตาของเธอ…

คนที่น่าสมเพชที่สุดก็คงเป็นเขา!

ยิ่งเขาลองปล่อยเธอ… เธอก็พร้อมที่จะเดินจากเขาไปจริง ๆ

พอเขาเริ่มเข้าหา เธอก็พร้อมที่ถอยออกไปหนึ่งก้าว

พอเขาต้องการเธอ เธอก็เอาแต่ปฏิเสธและหันหลังหนี

เธอพร้อมที่จะวิ่งหนีเขาไปให้ไกล…และทำเหมือนไม่รู้จักกัน

แต่เขาจะทำได้ยังไง!? จะทำเหมือนไม่รู้จักกับเธอได้ยังไงกัน! 

แล้วทำไมเขาถึงทำไม่ได้!…

ในหัวมีแต่คำถามบ้าๆ พวกนี้วนเวียนอยู่ เขาเกลียดกอหญ้า เกลียดที่เธอทำเป็นเฉยชาต่อเขา หมางเมินใส่เขาทั้งที่สายตาของเธอแสดงทุกอย่างว่ากำลังเจ็บปวดเพราะเขา!

ทั้งที่เธอแสดงว่ายังรักเขา… แต่เธอกลับเลือกที่จะไม่จับเขาให้อยู่หมัด 

กอหญ้าเลือกที่จะไม่ขึ้นเตียงกับเขาเพราะอะไร…ทั้งที่เขาเสนอเงินและสิ่งตอบแทนที่มากกว่าให้

ทั้งที่เธอเองก็ยอมเป็นเมียน้อยไอ้กายเพราะเงิน…

ความแตกต่างที่ต่างกัน มันทำให้เขามองเธอในแง่ดีไม่ได้เลยจริง ๆ

หรือชีวิตมันท้าทายไม่มากพอ 

หรือเพียงแค่อยากอัพตัว รู้ว่าเขาเริ่มต้องการเธอ จึงคิดอุบายนี้ขึ้นมา

อยากให้เขาไล่ล่าเธอมากกว่าตอนนี้ อยากให้เขาอยากได้เธอมากกว่านี้…

และยอมลงทุนมหาศาลเพื่อให้ได้ตัวเธอมา และสุดท้ายแผนของเธอก็จะสำเร็จ

เธอได้ในสิ่งที่เธอต้องการ

และเธอก็ชนะเขา ส่วนเขาก็แพ้เธออย่างราบคาบ…

เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่นะ กอหญ้า…

ศีรษะที่พิงขอบเบาะโซฟาลืมตามองเพดานนิ่ง ๆ พลันเหลือบมองไปที่โมเดลหุ่นยนต์ที่เขาชอบสะสม…

ของเล่นที่เขาชอบ หากเขาอยากได้ เขาก็จะต้องได้มันมาครอบครอง และไม่ว่าจะได้มันมาครอบครองด้วยวิธีไหน ยากเย็นเพียงใด

สุดท้ายโมเดลเหล่านั้นจะตกมาอยู่ในมือของเขา…

และเธอ 'กอหญ้า' ไม่ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแบบไหน หากวันหนึ่งเธอปั่นหัวเขาเอามาก ๆ สลัดทิ้งเท่าไร ก็ไม่ยอมออกไป

สักวันเธออาจจะเหมือนโมเดลหุ่นยนต์พวกนั้น! ที่เขาเก็บเอาไว้แค่เชยชมข้างกาย…

โดยไม่สนใจว่าของเล่นชิ้นนี้จะมีตำหนิมากแค่ไหน…