บทที่21 เกาะลับมาเวลลิน 1/1

บทที่21

เกาะลับมาเวลลิน

ใช้เวลาไม่นาน… กอหญ้าก็เดินลงมาจากชั้นบนด้วยชุดนอนกระโปรงยาวแขนสั้นสีชมพูน่ารัก เธอพยายามตั้งสติ และไม่ร้องไห้ให้พ่อกับแม่ต้องเป็นห่วง การห่างไกลจากบ้านครั้งนี้ทำให้ใจเธอรู้สึกหวิว ไม่อยากไป ไม่อยากต้องห่างพ่อกับแม่

แต่สุดท้ายไม่ว่าเธอจะอยากไป หรือไม่อยากไป เธอก็ต้องไปอยู่ดี…

“มาแล้วเหรอ ทานข้าวทานปลามาหรือยัง?” เรือนรองเอ่ยถามบุตรสาวที่กำลังย่ำก้าวมาหาพวกเธอ

“ทานแล้วจ้ะ”

“งันมีเรื่องอะไรจะคุยกับพ่อแม่?” อดิศรถามต่อ กอหญ้าจึงคลานไปนั่งตรงหน้าพ่อกับแม่

“วันนี้หนูไปทำงานมาค่ะ แล้วหัวหน้าหญ้าเขาแนะนำงานให้ รายได้ดีมาก หนูสนใจเลยอยากไปทำ”

"พ่อไม่อยากให้เราไป…" พอได้ยินว่าลูกสาวขอไปทำงานที่อื่น ที่ไม่ใช่ร้านของตัวเอง อดิศรก็ไม่เห็นด้วย…

"…" กอหญ้าเริ่มคิดหนัก จะหาเหตุผลอะไรให้พ่อยอม

"ไหนบอกว่าร้านเรากลับมาปกติจะเลิกงานทุกอย่าง…" อดิศรเลิกคิ้วถาม เรือนรองจึงจับมืออดิศรให้ใจเย็น ให้ฟังลูกพูดก่อน

"หนูแค่อยากลองทำตามความฝันตัวเองดูค่ะ โอกาสมาถึงมือก็เลยไม่อยากปฏิเสธ" กอหญ้าจำต้องโกหกพ่อแม่ และใช้ความฝันของตัวเองเพื่อให้พ่อกับแม่ยอมให้เธอไป

"ให้ลูกไปเถอะค่ะ ยัยหญ้าเรียนจบมา ยังไม่ได้ทำอาชีพที่ตัวเองใฝ่ฝันเลย" ยังดีที่มีแม่ช่วยพูด

"…" อดิศรเงียบนิ่งไป มองดวงหน้าหวานนิ่งงัน แววตาทำให้กอหญ้ารู้ว่าพ่อกำลังคิดหนัก…

“...งันก็ไปสิ ถ้ามันคือสิ่งที่ลูกรัก และอยากทำ” เรือนรองเอียงคอมองลูกยิ้มทันที ที่อดิศรอนุมัติให้กอหญ้าไปทำงานที่ลูกชอบ ถึงแม้ในใจจะอยากให้ลูกทำงานด้วยกันที่ร้านก็ตาม

แต่ลึก ๆ เธอก็อยากให้ลูกได้ออกไปดูโลกภายนอกบ้าง

“ขอบคุณค่ะพ่อ” กอหญ้าจึงยิ้มแป้น ทั้งที่ในใจกำลังเจ็บปวด เธอที่ไม่เคยโกหกพ่อกับแม่ วันนี้เธอกลายเป็นเด็กไม่ดี ขี้โกหกไปแล้ว…

“…แต่งานนี้ ต้องไปทำที่ต่างจังหวัดและคงอีกนานกว่าจะได้กลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่ พ่อกับแม่ไม่ว่าอะไรใช่มั้ยจ้ะ”

"…" ทั้งสามีภรรยาต่างเงียบไป มองหน้ากันนิ่งๆ ยังทำใจไม่ได้หากลูกต้องห่างไกลจริง ๆ

“…งันติดต่อกลับมาบ้างได้มั้ย?” เรือนรองเอ่ยถาม

“ได้สิคะ หนูต้องโทรหาพ่อกับแม่อยู่แล้วล่ะ” กอหญ้าว่าพลางจับมือพ่อกับแม่ให้คลายความกังวล

“ถ้าหนูไปต้องคิดถึงพ่อกับแม่มากแน่ ๆ แต่หนูต้องไปค่ะ” เมื่อลูกสาวยืนยันที่จะไป พ่อกับแม่อย่างพวกเธอก็ต้องอนุญาตให้ลูกไป ทำตามความฝันของตัวเอง

“พ่อกับแม่ก็คิดคิดถึงเรา แต่ลูกเองก็ต้องเติบโต พ่อแม่เข้าใจที่ลูกเลือกเส้นทางนี้” อดิศรแม้จะเงียบ แต่เขาก็ยังลูบหัวลูกสาวเบา ๆ

“ขอบคุณค่ะที่เข้าใจหนู แล้วหนูจะโทรหาพ่อกับแม่ทุกวันเลย” กอหญ้าซบดวงหน้าหวานบนมือของพ่อแม่ พยายามซึมซับไออุ่นของพวกท่าน เพื่อเป็นกำลังใจให้เธอสู้ต่อในวันต่อ ๆ ไป

“แล้วต้องไปเมื่อไหร่หืม?” อดิศรถาม

“พรุ่งนี้ค่ะ” สองเฒ่าหันมองหน้ากัน ไม่คิดว่าจะกะทันหันขนาดนี้

“กะทันหันเกินไปหรือเปล่า เห้อ… ต่อไปก็คงเหลือพ่อกับแม่ที่อยู่ที่นี่ รู้มั้ยว่าพี่เราก็โทรมาหาแม่ บอกว่าจะไปทำงานต่างประเทศสักพัก ตอนนี้ลูกก็ยังจะไปอีก พ่อกับแม่คงเหงาน่าดู” กอหญ้ายิ้ม ทั้งที่ในใจเจ็บจนแทบสาหัสได้

พี่น้ำยังคงคิดหนีความผิด และโยนความผิดให้กับเธอต่อ…

ไม่คิดว่าพี่สาวของเธอ ที่เธอรักมากคนหนึ่ง จะกลายเป็นแบบนี้ไปได้…

ช่างเถอะ! เมื่อทำอะไรไม่ได้แล้ว เธอจะชดใช้ให้อัลฟ่า และหวังว่าเรื่องนี้จะไม่ทำให้พ่อกับแม่ของเธอต้องเสียใจภายหลังก็พอ

เช้าวันต่อมา…

ก๊อก ก๊อก ก็อก

“แม่เข้าไปนะจ๊ะ”

“ค่ะแม่” กอหญ้าเก็บกระเป๋าเสร็จแล้ว กำลังจะออกไปรอคนของอัลฟ่าที่หน้าบ้าน แต่แม่กลับเข้ามาหาเธอก่อน กอหญ้าจึงเอียงคอถามแม่

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“แม่แค่อยากถาม แม่คิดว่ามันกะทันหันเกินไป ที่ลูกจะไปทำงานที่อื่น …เพราะคนรักคนนั้นของลูกหรือเปล่า?” กอหญ้านิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า ให้แม่คิดว่าเธอหลบไปทำงานที่อื่นเพราะอกหักน่าจะดีกว่า…

“ค่ะ แม่คงไม่ว่าหนูใช่มั้ยคะที่หนูเลือกที่จะหนีแบบนี้”

“ไม่เลย อกหักเป็นเรื่องธรรมดาที่จะเจ็บปวด ลูกคิดดีแล้ว แม่ก็ต้องตามใจอยู่แล้ว แม่เชื่อว่าลูกจะดีขึ้น” เรือนรองจับมือบางขึ้นมากุม กอหญ้าเบะปากจะร้องไห้ เรือนรองจึงจับดวงหน้าหวานเบาๆ

“อย่าร้อง แม่ไม่ได้เข้ามาหา เพื่อให้ลูกร้องไห้ใส่แม่แบบนี้นะ”

“โถ่หนูแค่กลัวคิดถึงพ่อกับแม่…”

“งันก็พอเลย ป่ะ ไปทานข้าวกัน”

“ค่ะ”

กอหญ้าทานข้าวต้มที่แม่ทำให้เป็นมื้อสุดท้ายของการอยู่ที่บ้านหลังนี้ หลังจากนี้ชีวิตของเธอจะเป็นยังไง จะไปทิศทางไหน เธอไม่อาจรู้ได้เลย

คงแล้วแต่โชคชะตาที่จะนำพาเธอไปให้พบเจอกับอะไร…

แต่เธอเพียงขอให้สิ่งร้าย ๆ ผ่านไปให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน…

สนามบินส่วนตัวมาเวลลิน

ในที่สุดรถหรูที่เธอนั่งมาตลอดทาง ก็ถูกจอดลงในพื้นที่สนามบินขนาดใหญ่ ตรงหน้าของเธอมีเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวจอดอยู่ ผู้ชายชุดดำมากมายยืนเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ให้เดาเธอคิดว่าคงเป็นบอดี้การ์ดของอัลฟ่า

กอหญ้าสะพายกระเป๋าเป้ที่ใส่เสื้อผ้าข้าวของของตนเองก้าวเดินตามเฟย์ต้า  เขาให้เธอยืนรอที่ข้าง ๆเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว ไม่นานร่างสูงโปร่งสมส่วนก็ปรากฏ ตามมาด้วยรถเข็นผู้ป่วยของอันนา 

เธอจึงเข้าใจทุกอย่าง อัลฟ่าจะพาอันนาไปรักษาที่เกาะด้วย

กอหญ้ามองร่างบางของอันนาผ่านไปจนลับสายตา ร่างสูงโปร่งของอัลฟ่าก็ก้าวมาอย่างสุขุมและเคร่งครัดจนน่าเกรงขาม จนเธอแอบกลัวเขาอยู่ลึกๆ ร่างบางสั่นเทาขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ตอนที่คบกัน เธอคิดว่าเขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งจึงมองเขาเป็นเพียงชายที่เธอรัก ไม่มีความน่าเกรงขามน่ากลัวเหมือนในเวลานี้…

ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว ทั้งฐานะและความสัมพันธ์...

“ขึ้นไป” สุ้มเสียงเข้มออกคำสั่งกับกอหญ้า เรียกสติให้เธอตื่นจากความคิดในใจ กอหญ้าจึงเดินตามร่างสูงของอัลฟ่าขึ้นไปบนเจ็ทส่วนตัว ไม่นานตอนนี้เธอก็นั่งข้างๆเขาอีกฝั่ง จากนั้นเธอก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกับเขาอีก

และเขาก็ไม่คิดพูดคุยสนทนากับเธอด้วย สายตากลมโตจึงเลือกที่จะเหม่อมองออกไปไกล มองออกไปนอกหน้าต่างที่มีเพียงปุยเมฆขาวสวย

ไม่ได้มีอารมณ์ชื่นชมความสวยงามบนท้องฟ้าเลยสักนิด หัวใจบางรู้สึกเจ็บปวด วูบโหวง เบาหวิว เมื่อคิดว่าชีวิตของเธอต่อจากนี้

กำลังจะเปลี่ยนไป…

เกาะลับมาเวลลิน

เกาะลับของอัลฟ่าอยู่ทางใต้ของประเทศ ที่นี่เป็นความลับ ส่วนน้อยที่จะมีคนรู้จัก การเดินทางไปยังเกาะต้องเดินทางด้วยฮอล์หรือไม่ก็เจ็ทส่วนตัวเครื่องเล็กเดินทางต่อไปยังเกาะลับอีกรอบ

การเดินทางสิ้นสุดลง ตอนนี้กอหญ้าได้ก้าวเท้าเหยียบย่ำลงบนพื้นดินเกาะลับนี้แล้ว สถานที่ที่เธอไม่คิดว่ามันจะมีอยู่จริง ๆ

ที่นี่เป็นเหมือนความมั่งคั่งย่อม ๆที่ถูกสังสรรค์ไว้

“พาตัวไปเริ่มงานวันนี้เลย” กอหญ้าหันหน้าไปมองอัลฟ่าทันที แอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ไม่คิดว่าอัลฟ่าจะใจร้าย ให้เธอเริ่มทำงานตั้งแต่วันที่ก้าวมาถึง

เฟย์ต้ามือขวาของเขาก้าวเข้ามาหาเธอ พ่ายมือเชิญเธอให้เดินตาม ส่วนอัลฟ่าแยกตัวไปอีกทางพร้อมกับอันนาที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง สักพักเธอก็เห็นคุณหมอคนหนึ่งเดินตรงไปหาอัลฟ่า ด้วยความสงสัยกอหญ้าจึงหันไปถามเฟย์ต้าที่เดินนำหน้าเธออยู่ในตอนนี้

“ที่นี่มีคุณหมอด้วยเหรอคะ?”

“ครับ” กอหญ้าพยักหน้าเล็กน้อย เดินตามกอดกระเป๋าตัวเองแน่นเมื่อเข้าสู่ทางเดินที่เริ่มคับแคบลง จนเข้าสู่ประตูหลัง ทุกอย่างตรงหน้าเปลี่ยนไปทันที ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ ผู้หญิงสวยๆ เดินหัวเราะคุยกันอย่างมีความสุข

บางคนก็กำลังแต่งหน้าทำผม หัวใจของกอหญ้าเต้นเร็วแรงมากขึ้น เมื่อพอจะเดาออกแล้วว่างานที่ต้องทำคืองานอะไร…

งานที่เขาว่าคืองานขายบริการ…

“ฉันอยากรู้ว่างานที่ฉันต้องทำคืองานอะไรคะ?” กอหญ้าถามเฟย์ต้าเสียงสั่น ถามทั้งที่พอจะเดาออกได้แล้วตั้งแต่ก้าวเข้ามาที่นี่ได้

“เดี๋ยวคุณวาลิจะบอก และแนะนำงานที่ต้องทำให้คุณกอหญ้ารู้เองครับ” เฟย์ต้าพูดขึ้นในขณะที่ก้าวพาเธอเดินตรงไปจนถึงห้อง ๆหนึ่ง

วาลิ คงเป็นผู้หญิงที่รออยู่ในห้องตรงหน้านี้สินะ…

“ผมขอตัว…” เฟย์ต้าก้มหน้า และก้าวจากไป ปล่อยให้เธอยืนอยู่ตรงหน้าผู้หญิงที่ชื่อว่า 'วาลิ'

“คุณคือ 'คุณกอหญ้า' ผู้หญิงคนใหม่ที่นายส่งมาใช่มั้ย?” วาลิกอดอกเอ่ยถาม เดินสำรวจร่างกายของกอหญ้าตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ค่ะ…” กอหญ้ารับคำเสียงเบา “ฉันจะอธิบายงานของที่นี่ให้ฟังคร่าว ๆนะคะ ที่นี่เป็นสถานบันเทิงที่หรูและแพงที่สุดในเกาะ ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นระดับวีวีไอพี กฎเหล็กของเรา คือพนักงานทุกคนที่อยู่ที่นี่ เราจะไม่ทำให้ลูกค้าไม่พอใจ และลูกค้าคือพระเจ้า”

“ค่ะ…” กอหญ้ารับฟัง งานที่เธอต้องทำ ง่าย ๆ คือเอนเตอร์เทน หรือไม่ก็ขายบริการ เธอสามารถเลือกทางอื่นอีกได้มั้ยนะ…

“และวันนี้พนักงานที่เข้าใหม่จะต้องถูกประมูล รายได้เงินจากการประมูลคือส่วนแบ่ง 60-40เปอร์เซ็นต์ของรายได้ทั้งหมด 60%จะตกเป็นของเธอ ไม่รวมเงินเดือนที่จะได้รับและทิปที่ลูกค้ามอบให้” งานที่ได้เงินมหาศาลแบบนี้ แน่นอนเธอไม่อยากทำมันเลยสักนิดเดียว…

“ถ้าเราไม่อยากทำงานแบบนี้ พอจะมีงานอื่นให้ทำมั้ยคะ” กอหญ้าตัดสินใจถามออกไป ทั้งที่รู้ว่างานนี้ อัลฟ่าต้องการให้เธอทำ!

“ฉันว่าเธอพูดติดตลกใช่มั้ย?” วาลิเอ่ยถามเสียงขำกับสิ่งที่กอหญ้าเอ่ยถามออกมา

“ทำไมคะ?” ทว่ากอหญ้ากลับงุนงง

“นายรับเฉพาะคนที่สมยอมทำงานแบบนี้เท่านั้น ที่นี่ไม่มีการบังคับ และคุณ นายเป็นคนเลือกมา ฉันคิดว่าคุณคงไม่ถูกบังคับมาให้ทำงานแบบนี้หรอกใช่มั้ย?”

“…” หากพูดตามความจริงเธอถูกบังคับให้ทำงานนี้ และเธอไม่สามารถปฏิเสธมันได้เลย…

“ว่าไงคะ? หากไม่อยากทำ เราคงต้องส่งคุณกลับไปให้นายจัดการเอง และดูเหมือนว่าคุณคือคนแรกที่ถูกบังคับให้มาทำงานที่นี่” วาลิเริ่มแอบสงสัย กอหญ้าพูดเหมือนตัวเองถูกบังคับมา หากเป็นเช่นนั้น

ผู้หญิงคนนี้อาจจะมีเรื่อง หรือทำเรื่องที่ไม่น่าพอใจให้อัลฟ่าขุ่นเคืองใจมา…

“ไม่ค่ะ ฉันยอมทำเองค่ะ” หากถูกส่งกลับไปคงได้มีเรื่องแน่! เธอไม่อยากมีเรื่องกับเขาอีก 

“งันขอดูผิวพรรณหน่อยนะคะ เผื่อต้องขัดผิวเพิ่ม”

“ค่ะ…” วาริตรวจเช็คผิว ร่างกายที่สมส่วน งดงาม ผิวพรรณอยู่ระดับดีมาก เธอแอบชื่นชมในใจลึก ๆ กอหญ้าเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งรูปร่างผอมเพรียวส่มสวน ผิวกายเนียนนุ่มเปล่งประกายคล้ายถูกดูแลมาเป็นอย่างดี

ดวงหน้าหวานจิ้มลิ้ม อมชมพูขาว วาลิจึงเริ่มตีราคาให้

“ราคาดี วันนี้คุณอาจได้เงินมหาศาล…” วาลิยิ้มพอใจกับส่วนแบ่งที่จะได้ในคืนนี้ด้วย เมื่อสินค้าตรงหน้าไร้ที่ติ วาลิจึงจัดการร่างกายให้กับกอหญ้า เพื่อให้เธอพร้อมสำหรับรับแขกในคืนนี้

บนร่างกายของกอหญ้าสะอาดหมดจนไร้ขนเนียนนุ่ม เป็นฝีมือของพนักงานนวดฝีมือดีของที่นี่ ซึ่งมีหน้าที่ อาบน้ำ นวด จัดการร่างกายของสาว ๆที่ต้องเริ่มการประมูลใหม่ในครั้งแรก

เมื่อตรวจสอบทุกอย่างว่าโอเคแล้ว วาลิจึงปล่อยกอหญ้าออกไปแต่งหน้าทำผม โดยชุดที่กอหญ้าต้องสวมใส่ในคืนนี้คือ ชุดคอสเพย์เมดน้อยผู้น่ารัก ที่แสนเซ็กซี่และโป๊เปลือยมากสำหรับเธอ แต่ยังดีที่วาลิยังใจดี อนุญาตให้เธอสวมชุดคลุมปกปิดร่างกายเอาไว้ก่อน

กอหญ้าแอบถอนหายใจลงอย่างหนัก อัลฟ่าจะให้เธอชดใช้แบบนี้จริงๆ เหรอ…

อย่างน้อยเขาก็คือคนแรกของเธอ เขาควรรู้ว่าเธอไม่เคยผ่านมือใครมา ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายกับเธอแบบนี้

…ลึกๆแล้วเขาเคยหวงแหนของเล่นชิ้นนี้บ้างหรือเปล่า! หรือเรื่องที่เกิดขึ้น อัลฟ่าคิดจะโล๊ะของเล่นชิ้นนี้ทิ้งแล้วจริง ๆ

เขาไม่ต้องการเธอแล้วใช่มั้ย…

"ฉันอยากคุยกับคุณอัลฟ่าค่ะ" กอหญ้าหันไปสบตากับวาลิ บอกความต้องการของตัวเอง วาลิกอดอกมองกอหญ้าเล็กน้อย เดิมทีเธอไม่มีสิทธิ์ขอพบกับนายในเวลานี้ แต่การะกระทำที่กอหญ้าแสดงออกมา

เธอคล้ายไม่อยากทำงานนี้

เธอเองก็ไม่อยากบังคับใคร…

เธอจะช่วยเท่าที่ช่วยได้ก็แล้วกัน…

"ได้ ฉันจะพาเธอไปพบ แต่ต้องขออนุญาตจากนายก่อน"

"ได้ค่ะ ขอบคุณคุณวามากๆค่ะ" วาลิยิ้ม พลางขอตัวออกไปต่อสายหาอัลฟ่า

"นายค่ะ กอหญ้าอยากคุยกับนาย" วาลิรายงาน อัลฟ่าแสยะยิ้ม คงร้อนใจสินะที่รู้ว่างานที่ตนเองต้องทำคืองานอะไร ยิ่งร้อนใจ ยิ่งกลัว เขายิ่งชอบ และยิ่งสะใจเมื่อเห็นเธอทุกข์ทรมานอย่างทุรนทุราย

"ให้มาพบฉันที่ห้องทำงาน" อัลฟ่าเหยียดยิ้มเบา ๆ อยากจะรู้นักว่ากอหญ้าจะอ้อนวอน ร้องขอเขายังไง…

แกร็ก…

เสียงประตูปิดลง กอหญ้าก้าวขายาว ๆเข้าไปยืนกลางห้องทำงานของอัลฟ่า… อัลฟ่านั่งพิงกับขอบโต๊ะทำงาน ในมือโคลงแก้วเหล้าไปมา สายตามองกอหญ้าแล้วยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว

"ทำไม? งานที่ฉันให้ไปทำ มันไม่ถูกใจเหรอ?" เขาเอ่ยถามเสียงเหี้ยม…สายตาคมยังคงมองเธออย่างเย้ยหยัน จนหัวใจบางเจ็บลึก

"หญ้าไม่อยากทำ…" กอหญ้าบอกตรง ๆ "หญ้าไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากคุณ คุณก็รู้ งานที่คุณให้หญ้าทำไม่ต่างจากอะไรกับงานขายบริการ" กอหญ้าพูดทั้งน้ำตาซึมรอบกระบอกตา

"แล้ว?" อัลฟ่าเอียงคอถาม ตอนนี้ความเอ็นดูเล็ก ๆที่เคยมีให้ผู้หญิงตรงหน้า สำหรับเขาแล้ว มันหมดไปตั้งแต่วันที่เธอกับกาศิตร่วมมือกันทำร้ายน้องสาวอย่างอันนา 

ไม่ว่าวันนี้เธอจะอ้อนวอนขอร้องเขาแค่ไหน

เขาจะไม่ใจอ่อน…

"หญ้าขอร้องคุณ ให้หญ้าทำงานอื่นได้มั้ย งานอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่งานแบบนี้" อัลฟ่ายิ้มเหี้ยม เหยียดยิ้มร้ายขึ้นมา พลางยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มจิบเบา ๆ ท่าทางแสนยียวนกวนมากในสายตาของกอหญ้า

"ยิ่งเธอไม่อยากทำมัน ฉันยิ่งต้องการให้เธอทำ" คราวนี้กอหญ้ารู้แล้วว่า เขาต้องการทรมานจิตใจของเธอ ยิ่งทรมานเธอได้เท่าไรเขาคงสาแก่ใจมากเท่านั้น!

เธอรู้ว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน และเธอเองก็ยอมชดใช้ให้ทุกอย่าง แต่เธอขอเพียงแค่ใจดีกับเธอหน่อยเท่านั้น…

ไม่ได้เลยเหรอ…

พึ่บ!

สุดท้ายกอหญ้าก็ตัดสินใจคุกเข่าลง เธอยกมือขึ้นไหว้เพื่อขอร้องเขา อัลฟ่ายิ่งแสยะยิ้มร้ายได้ใจ

...แต่อย่าได้ฝัน ว่าเขาจะใจอ่อน!

"อย่าคิดคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนฉันอีกกอหญ้า ไม่ว่าต่อจากนี้เธอจะกราบตีนฉัน ฉันก็ไม่ใจอ่อน!" ร่างสูงโปร่งก้าวเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้ากอหญ้า

กอหญ้าที่พนมมือไหว้เขาปล่อยน้ำตาลงมาเงียบ ๆ ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอขยับร้องขอ

"ให้หญ้าเป็นของเล่นของคุณแค่คนเดียวได้มั้ย จะกระทำย่ำยียังไงหญ้าก็จะอดทน แต่ขอร้องให้หญ้ารับใช้คุณแค่คนเดียว…"

"ฮ่าๆๆๆๆ" สิ่งที่กอหญ้าขอร้อง ทำให้เขาหัวเราะสมเพช เวทนาเธอทันที กล้าพูดออกมาได้ว่าอยากเป็นของเล่นของเขาแค่คนเดียว แล้วถามเขาหรือยัง ว่าต้องการของเล่นอย่างเธออยู่อีกหรือเปล่า!

"ฉันไม่ต้องการของเล่นอย่างเธออีกแล้ว แค่คิดว่าต้องลดตัวลงไปเล่นด้วยเหมือนที่ผ่านมาก็ขยะแยงเต็มทีแล้ว!" อัลฟ่าตะคอกใส่หน้ากอหญ้า มือหนาเชิดคางให้กอหญ้าเงยมองสบตากับเขา แววตามืดบอดดุกร้าวจนกอหญ้าสั่นกลัว

เธอไม่เคยเจออัลฟ่าในเวอร์ชั่นนี้มาก่อน อีกด้านที่เธอไม่อยากเห็นและไม่อยากพบเจอ…

ตอนนี้เขาหน้ากลัวมากจริง ๆ

"…ฮรึก" กอหญ้าทำได้เพียงเงยสบตากับเขาทั้งน้ำตาที่พร่ามัว นึกคิด เขาคงไม่ต้องการเธออีกแล้ว เขาเขี่ยของเล่นที่ไร้ค่าอย่างเธอทิ้งแล้ว

หมดหวังแล้วจริงๆสินะ…

"ไม่ว่าเธอจะขอร้องอ้อนวอนฉันมากแค่ไหน ฉันจะไม่มีวันสงสารคนอย่างเธออีก สิ่งที่เธอสมควรได้รับ คือตายทั้งเป็น อยู่ที่นี่เหมือนตกนรกทั้งเป็น! เข้าใจมั้ย!?" กอหญ้าสะอื้นจนตัวโยนเมื่อเขาพูดจบ ครั้งนี้เธอร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสารเมื่ออัลฟ่าไม่คิดอ่อนโอนให้เธออีกแล้ว

เขาโล๊ะเธอทิ้งอย่างไม่ใยดีแล้วจริง ๆ…

"ออกไปซะ! ฉันไม่มีวันกลับไปเล่นของเล่นที่มีจิตใจสกปรกโสมมแบบเธออีก! กอหญ้า!"

พึ่บ!

อัลฟ่าสะบัดคางจนกอหญ้าล้มลงบนพื้น เธอนั่งพับเพียบก้มหน้าร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลรินบ่งบอกว่าเธอนั้นเจ็บปวดกับการกระทำของอัลฟ่ามากแค่ไหน

เขาไม่เคยรักเธอเลย…

บางทีการกระทำบางอย่างของเขา ทำให้เธอแอบหวังว่าเขายังคงเหลือความรู้สึกดีๆให้กันบ้าง

แต่วันนี้รู้แล้วว่ามันไม่มีเลย ไม่มีแม้แต่รัก หรือเอ็นดูเธอ

สำหรับเขาเธอคือสิ่งสกปรก โสครก คือคนที่ทำให้น้องสาวของเขาเจ็บปวดจนปางตาย และสิ่งที่เธอต้องได้รับคือ ความเจ็บปวดที่น่าสิ้นหวังนี้

ในวันนี้เขาชัดเจนแล้วว่าเขาไม่ต้องการคนอย่างเธอออีก

"อย่าเสียใจทีหลัง และสักวันหนึ่งหากหญ้าออกไปจากที่นี่ได้ หญ้าจะไม่มีวันให้อภัยคุณ!" กอหญ้าร้องให้สะอึกสะอื้น เอ่ยบอกเขาถึงความในใจของเธอ

พยายามบอกตัวเองให้ยอมรับ และเดินหน้าต่อ เมื่อชีวิตนี้อัลฟ่าคือคนที่กำหนดชีวิตของเธอ

เธอจะตกนรกทั้งเป็นหรือตาย ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับเขาเพียงคนเดียวแล้ว!

และเมื่อวันนี้เขาบอกให้เธอกระโดดลงไปในหลุมนรกนี้แล้ว  เธอก็จะกระโดดลงไป! ให้สาสมกับสิ่งที่เขาต้องการ!

"ออกไป!" อัลฟ่าไม่อยากสนทนาอะไรกับกอหญ้าอีก เขาจึงไล่เธอออกไปให้พ้น ๆหน้าเสียที! 

ส่วนกอหญ้าเมื่อถูกไล่อีกครั้ง จึงเริ่มขยับตัวลุกขึ้นยืน พยายามตั้งสติและก้าวพาร่างกายที่อ่อนแอออกจากห้องของอัลฟ่าโดยไร้จิตวิญญาน…

เพล้ง!!!

กอหญ้าสะดุ้งสุดตัวกับเสียงแก้วที่แตกที่ดังตามหลัง หลังจากปิดประตูลง เธอไม่รู้ว่าเขาโมโหมีโทสะขึ้นมาเพราะอะไร…

แต่คงไม่เท่ากับคนที่ยืนมองเศษแก้วที่มันแตกกระจายเต็มพื้นในตอนนี้ เขาโมโห โมโหและเกลียดชังตัวเอง! ทั้งที่ควรเกลียดเธอให้มากขึ้น!

แต่แค่คำว่า 'จะไม่มีวันให้อภัย!' ทำไม! ทำไมถึงได้รู้สึกวูบโหวงและหน่วง กลัวที่หัวใจแบบนี้!

 ทำไม!?