บทนำ ลวงใจ 1/1

บทที่

ลวงใจ

เขายัดเยียด ตราหน้าเธอว่าเป็นเมียน้อย 

ไม่มีสิทธิ์แม้แต่แก้ต่างให้กับตัวเอง…

“มึงพอเลย หยุดพูดถึงผู้หญิงคนนั้นสักทีเถอะ แค่นี้กูก็เบื่อยัยนั่นจะแย่อยู่แล้ว!” เสียงทุ้มของอัลฟ่าพูดกับญาติผู้น้องอย่างรามิล วันนี้มันนัดดื่มกับเขาที่ผับหรูกลางใจเมืองกรุงเทพ กว่ามันจะโผล่หน้ามาหาที่กรุงเทพได้ก็นานโข เขาจึงยอมรับนัดของมันในคืนนี้

และไม่ว่าจะนานแค่ไหน มันก็ยังคงแซวถึงเรื่องที่เขาตามจีบกอหญ้า สาวธรรมดาคนหนึ่งที่เปิดร้านขายข้าวแกงในซอยสลัม

ซึ่งตอนนี้เขาคบกับเธอมาเกือบปีหนึ่งได้แล้วกระมัง

“เบื่อเขา แล้วไปจีบไปคบกับเขาทำไม?” รามิลถามอัลฟ่า ญาติผู้พี่ของตนอย่างสงสัยใคร่รู้ ที่ผ่านมาตลอดระยะเวลาที่รู้จักกับอัลฟ่า เขาไม่เคยเห็นมันจีบผู้หญิงคนไหน นอกจากผู้หญิงเหล่านั้นจะตามติด และเสนอตัวให้กับมันเอง

มันไม่จำเป็นต้องตามจีบพวกเธอเลยด้วยซ้ำ! แต่อัลฟ่าลงสนามด้วยตัวเองแบบนี้ มันจึงน่าแปลกใจอยู่บ้างในความคิดของเขา…

อัลฟ่าถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ เขาเองก็เบื่อที่ต้องมานั่งทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน แต่เขาก็ต้องจำใจหลอกจีบยัยเฉิ่มเชยนั่น

จีบจนติด… จนตอนนี้ยังหาทางบอกเลิกเธอไม่ได้!

“เพราะเธอเป็นเมียน้อยสามีของอันนา ฉันไม่อยากให้น้องเสียใจ ก็เลยต้องกันยัยนั่นออกมาด้วยตัวเองแบบนี้”

“อ่อ~ ใช่คนที่ให้ผมสืบป่ะ” เขาจำได้ ครั้งก่อนอัลฟ่ายกสายสั่งให้เขาไปสืบผู้หญิงคนหนึ่ง

“ใช่!”

“แต่พี่ก็ลงทุนเกินไปนะ ไม่เห็นต้องพาตัวเองไปเกลือกกลั้วกับคนแบบนั้น ใช้เงินฟาดไปก็จบเรื่อง ผู้หญิงแบบนี้เห็นแก่เงินจะตายไป!”

“ใครบอกว่ากูไม่ทำ กูให้ไอ้เฟย์ไปมาแล้ว มันโดนไล่ออกร้านทั้งตะหลิวทั้งหม้อ เมื่อคุยกันดี ๆไม่ได้ ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ!” หลอกให้รักแล้วก็เททิ้งทันที เมื่อกันเธอออกไปจากไอ้กายได้

“โหดว่ะ!” รามิลยกแก้วเหล้าสีอำพันจรดริมฝีปากดื่ม แอบขำที่คนของอัลฟ่าถูกกอหญ้ากระทำแบบนั้น เหมือนจะแสบไม่ใช่น้อยเลย

อัลฟ่ายังจำได้ว่าก่อนที่เขาจะจีบยัยเฉิ่ม เขาให้มือขวาของเขายื่นข้อเสนอให้กับเธอ บอกให้เธอเลิกยุ่งกับน้องเขยของเขา แต่เธอกลับปฏิเสธ และไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นเมียน้อยของไอ้กาย

ไอ้เฟย์ถึงกับโดนไล่ออกร้านพร้อมกับ หม้อ ตะหลิว มันโดนไล่ออกร้านมาอย่างทุลักทุเล ใบหน้ามีแต่รอยช้ำ

เหตุเพราะไปกล่าวหาว่าเธอเป็นเมียน้อย

ก็เธอเป็นเมียน้อยไอ้กายจริง ๆ หลักฐานทุกอย่างเขาก็มี แต่เธอก็ยังยืนกราน ยังหน้าด้านหน้าทนว่าตัวเองไม่ได้เป็นเมียน้อยใคร!

 ในเมื่อทำทุกทางแล้วไม่ได้ผล ผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอไม่คิดยอมรับว่าตนเองนั้นผิด เขาจึงจำเป็นต้องลงสนามเองแบบนี้!

ตอนนี้เหมือนว่าเขาจะสามารถแยกทั้งคู่ออกจากกันได้แล้ว กอหญ้าไม่ได้ไปมาหาสู่น้องเขยอย่างไอ้กายอีก 

...แต่เพราะเขาเองก็ยังไม่มั่นใจมากนัก จึงคิดดึงกอหญ้าไว้ข้างกายแบบนี้ต่อไปจนกว่าจะมั่นใจอีกสักหน่อย

ไม่ก็ให้เธอเป็นฝ่ายทนไม่ไหว บอกเลิกเขาไปเองก็แล้วกัน หนึ่งปีแล้วนะ… เลิกกับเขาเธอก็คงไม่กลับไปหาไอ้กายหรอกกระมัง…

ครืด~

เสียงเรียกเข้าสมาร์ทโฟนหรูของอัลฟ่าสั่นดังขึ้น อัลฟ่ามองหน้าจอที่ปรากฏชื่อของกอหญ้า ก็ถอนหายใจลงอย่างหนัก โทรมาอีกแล้วเขาล่ะหน่ายใจกับเธอจริง ๆ

เขาไม่รับก็ควรรู้ว่าเขาไม่ว่างคุย แต่กอหญ้ากลับทำตัวน่าเบื่อ โทรตามเขาอยู่ได้ นับวันชอบทำตัวให้เขาเบื่อเธอมากขึ้นทุกวัน ๆ!

“รับสิ” สายตาคมกริบมองรามิลนิ่ง ๆ แววตาคมราบเรียบที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายนั้น ทำเอารามิลกลั้นยิ้มขำ

ให้ตาย เบื่อเขาขนาดนั้นเชียว!

“กูเบื่อ…” อัลฟ่าเอ่ยเพียงแค่นั้นก็คว่ำจอมือถือลง พลางยกแก้ววิสกี้ดื่มอีกครั้ง สายตากวาดมองสาวๆ ที่เต้นยั่วยวน ส่งสายตามาให้แต่เขากลับไม่คิดสนใจใครสักเท่าไรในวันนี้

“เห็นว่าคลับที่เชียงใหม่กำลังไปได้ดี ไอ้คินเพื่อนมึงนี่ทำงานเก่งเป็นบ้า” อัลฟ่าเปลี่ยนเรื่องพูดถึงธุรกิจที่เขาเองก็ลงทุนมีหุ้นร่วมด้วย

“อืม ปกติของมัน พวกเราก็เลยนั่งรอเงินปันผลจากคลับมันรัว ๆ” รามิลยิ้ม มองหาสาวที่ถูกใจไปด้วย

“อยากได้สักคนมั้ยล่ะ?” รามิลเอ่ยถามอัลฟ่า เขาแอบมีหุ้นส่วนอยู่ที่นี่ และเขาสามารถเรียกเด็กมาเอนเตอร์เทนอัลฟ่าได้

“ไม่ดีกว่า กูอยากเมาแล้วกลับไปนอนที่เพนท์เฮ้าส์”

“อ่อ~ นึกว่ารีบกลับไปหายัยเฉิ่มที่พูดถึงคนนั้น”

“ไม่! บอกไว้เลยกูไม่มีวันแตะต้องเธอ” ผู้หญิงทำตัวเละเทะ น่ารังเกียจแบบนั้น แค่เอาตัวลงไปเกลือกกลั้วคบด้วยก็ขยะแขยงพอทนแล้ว ยังจะให้ลึกซึ้งถึงขั้นลากขึ้นเตียงคงทำไม่ไหว

ผ่านมากี่คนแล้วก็ไม่รู้…

ทำหน้าทำตาใสซื่อ ทั้งที่จริงแล้วร้ายตัวแม่!

“คร้าบบ เชื่ออ” ต้องเชื่ออยู่แล้วล่ะ เพราะคนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องสนใจผู้หญิงที่ผ่านมาร้อยสังเวียนแบบกอหญ้า คนอย่างเขาแค่กระดิกนิ้วครั้งเดียว ก็ได้สาวสวยๆ สวยสดกว่าผู้หญิงอย่างกอหญ้าแล้ว…

ดวงหน้าคมคายนึกคิด เขาคือผู้นำตระกูลมาเวลลิน เขาดำรงตำแหน่งนี้มานานหลายปีแล้ว ตั้งแต่อายุยี่สิบสองจวบถึงวันนี้ ก็ย่างเข้าปีที่สิบห้าแล้ว

ตอนนี้เขาอายุสามสิบเจ็ดปี ด้วยความเด็ดขาดเก่งกาจรอบด้าน ทำให้เขาผลิตฟาร์มไข่มุกที่ใหญ่ที่สุดได้ในเวลาเพียงไม่กี่ปี

และยังมีธุรกิจสีเทาแอบแฝงมากมายที่เป็นเจ้าของ มีหุ้นธุรกิจในเครือของเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆด้วย

ด้วยความที่มีเพื่อน พี่น้องโพร์ไฟล์ดี แต่ล่ะคนอำนาจสูงส่ง ต่างมีอิทธิพลมีเส้นสายใหญ่โตในทุก ๆที่ ทำให้เขาทำอะไรสะดวกขึ้น และกลายเป็นผู้นำตระกูลที่มีอิทธิพลในลำดับต้น ๆ ของวงการมาเฟียในประเทศและต่างประเทศ

เขามีเกาะลับของตระกูลมาเวลลิน และที่นั่นมีธุรกิจหลากหลาย รวมถึงธุรกิจของเขา ซึ่งเป็นธุรกิจเพาะพันธุ์ไข่มุกที่ดีที่สุด 

ภายในเกาะมีธุรกิจโรงแรมเข้าขั้นระดับห้าดาว คนชั้นสูง รวยถึงรวยเท่านั้นที่จะสามารถเข้าไปได้ 

ซึ่งบนเกาะมีสิ่งอโคจรครบทุกอย่าง ใครไปก็ต้องติดใจและไม่วายต้องลงทุนด้วยเงินมหาศาลเพื่อที่จะได้เข้าไปพักบนเกาะอีกครั้งด้วยการสมัครสมาชิกวีวีไอพี

เขามีทุกอย่างมากกว่าเธอเป็นพันเท่า คงไม่คิดยกตำแหน่งนายหญิงเพียงคนดียวของเขาให้เธอหรอกนะ…

กอหญ้าไม่มีค่าให้คู่ควรกับตำแหน่งนั้นเลยสักนิด…

ครืด~

เสียงเรียกเข้าดังขึ้นมาอีกครั้ง เรียกสติเขาให้กลับมาสู่ปัจจุบัน อัลฟ่ามองรายชื่อของกอหญ้าแล้วรู้สึกรำคาญใจ นิ้วเรียวยาวจัดการกดปิดสมาร์ทโฟนหรูทันที

“ใจพี่มันได้ว่ะ!” รามิลนั่งดื่มมองการกระทำของอัลฟ่าอย่างทึ้ง ๆ

“ก็แค่ผู้หญิงทำตัวไร้ค่าคนหนึ่ง ริอาจอยากเป็นเมียน้อย จะสนใจอะไรนัก ที่หลอกให้รักให้หลงก็เพราะกันไม่ให้เธอไปยุ่งกับน้องเขยกูอีกก็เท่านั้น”

“ตอนนี้เธอก็น่าจะไม่ยุ่งกับน้องเขยพี่แล้วหรือเปล่า”

“ไม่มั่นใจ… กูเองก็ไม่ค่อยแน่ใจว่ะ” เขายอมรับตรง ๆ ที่ยังดึงเธอเอาไว้แบบนี้ คงเพราะว่ายังไม่มั่นใจนั่นแแหละ!

มือหนายกดื่มวิสกี้ในมืออีกครั้ง โดยสายตาคมยังคงมองเหล่าผีเสื้อราตรีในค่ำคืน ที่โชว์ลวดลายการเต้นอย่างเร่าร้อนแก้เซ็งกับความรู้สึกบ้า ๆในใจ

***

“ขอโทษค่ะ เลขหมายปลายทางที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้…ตูด ตูด ตูด” กอหญ้าถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้ เมื่อแฟนหนุ่มไม่ยอมรับสาย และตอนนี้เขาก็ปิดเครื่องหนีเธอไปแล้ว

ช่วงนี้อัลฟ่าเปลี่ยนไป… ไม่ค่อยอยากพบเธอ ไม่อยากคุยกับเธอ หลีกเลี่ยงที่จะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเช่นเคย วันนี้ครบรอบหนึ่งปีแล้วที่เราคบกัน

รู้สึกว่าความรักของเธอมันคงน่าเบื่อสำหรับเขาไปแล้ว…

กอหญ้านั่งเท้าคางเฝ้ามองเค้กที่ตนเองทำเองกับมือเงียบๆ มองอาหารที่เธอตั้งใจทำเพื่อเซอร์ไพรส์วันเกิดและวันครบรอบของการเป็นแฟนกัน แต่ตอนนี้เธอกลับถูกอัลฟ่าเซอร์ไพรส์กลับ เขาไม่อยู่ห้อง มีเพียงห้องที่เงียบสงบ ไร้เงาของเขาแถมยังไม่ยอมรับสาย ไม่สามารถติดต่อเขาได้อีก…

ช่างเป็นวันครบรอบที่ดีจริง ๆ

“ไปไหนของพี่นะ…” กอหญ้านั่งมองเค้กนิ่ง ๆ สายตาเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนนี้จะเที่ยงคืนแล้ว จะหมดวันเกิดของแฟนหนุ่ม กอหญ้าเม้มริมฝีปากลงเล็กน้อย ตัดสินใจ จุดไฟเทียนบนเค้กที่แสนน่ารัก มือบางกุมมือเข้าหากัน พลางหลับตาอธิษฐานแทนเจ้าของวันเกิด

“ขอให้พี่ฟ่ามีความสุขมากๆ นะคะ” รอยยิ้มหวานปรากฏ ก่อนจะเบะคว่ำลงคล้ายอยากจะร้องไห้ ตอนนี้ดวงใจของเธอกำลังแตกสลาย เมื่อการกระทำของแฟนหนุ่มเข้าขั้นคล้ายไม่รักกันแล้ว…

ความรักที่เสมอต้นเสมอปลายจากชายคนหนึ่งที่จะมอบให้หญิงคนรัก เธอรู้ว่าคงค้นพบยากในชีวิตจริง และมันคงเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วกับความสัมพันธ์ชายหญิง ที่จะมีรักและหมดรัก…

กอหญ้ามองโลกในแง่ดีเสมอมา และเธอพยายามที่จะไม่คาดหวังกับความรักครั้งนี้สักเท่าไร อัลฟ่าเข้าในชีวิตเธอปุ๊บปั๊บ ที่ผ่านเขาไม่เคยเปิดตัวเธอกับใคร ไม่ว่าพ่อ แม่ หรือ เพื่อนของเขา

เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย รู้เพียงว่าเขาเป็นพนักงานแผนกITของบริษัทมาเวลลินเท่านั้น และอาศัยอยู่ที่อพาร์ทเมนส์แห่งนี้ในบางช่วงเวลาเท่านั้น บางวันเขาก็กลับไปนอนที่บ้านพ่อกับแม่

เขาไม่เคยเปิดเผยข้อมูลของตนเองให้เธอรู้ เขาให้เธอรู้จักเขาเท่าที่เขาอยากให้รู้จัก ซึ่งนั้นมันก็ชัดเจนแล้วว่าเขายังไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ของเรา

เขาต้องการเพียงแค่คุยกัน เป็นแฟนกันลับๆ แบบนี้ไปวัน ๆ เท่านั้น

ทั้งที่พยายามไม่คาดหวัง แต่สุดท้ายเธอก็ยังเจ็บเพราะมันอยู่ดี…

อาจเพราะที่ผ่านมาเขาแสนดี และใจดีขนาดนั้น เป็นผู้หญิงคนไหนก็คงต้องหวั่นไหว อัลฟ่าหน้าตาดีหล่อคม ร่างสูงโปร่งสมส่วนออกกำลังกายตลอดเวลา

 ผิวพรรณนั้นไม่ต้องพูดถึง เนียนสะอาดคล้ายคนอาบน้ำตลอดเวลามีกลิ่นหอมประจำตัว และเธอก็ชอบดมกลิ่นเขาจนถึงขั้นเสพติดและจำได้ในครั้งเดียว

ทุกอย่างที่เป็นอัลฟ่า ริมฝีปากหนาหยักลึกแดงคล้ำ จมูกโด่งคมสัน ดวงตาคมกริบดั่งนกเหยี่ยวนั่น ทุกอย่างบนเบ้าหน้า ร่างกายของเขาเหมือนดังฟ้าประทานให้มา เธอแอบอิจฉาที่เขาหล่อในทุกทาง แต่ความรักสำหรับเธอไม่ได้มองเขาจากจุดนี้

ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาพี่เขาสุภาพ ให้เกียรติ เป็นสุภาพบุรุษกับเธอมาก และเขาก็พูดจาดีจนเธอหลงรักเขาเข้าแล้วจริง ๆ

รู้อะไรมั้ยตั้งแต่ที่คบกันมา พี่ฟ่าไม่เคยแตะต้องเธอเลยสักครั้ง อย่างมากก็แค่จูบและหอมแก้ม ซึ่งเป็นความประทับใจอย่างหนึ่งที่ทำให้เธอเลือกที่จะคบกับพี่เขาอย่างไร้ความคาดหวัง

อาจเพราะที่เป็นอยู่ในทุกๆ วัน เธอคิดว่ามันดีแล้ว ดีแล้วที่มันเป็นแบบนี้ แค่พี่ฟ่าเป็นเซฟโซนที่ดี เป็นกำลังใจในการใช้ชีวิตในแต่ล่ะวันให้กับเธอได้ และเราก็ให้กำลังใจกันและกันในทุก ๆวัน…

ความรู้สึกเหล่านี้ ทำให้เธอเลือกที่จะเพิกเฉยกับความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ พยายามไม่คิดน้อยใจเขา ที่ไม่ยอมเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวให้เธอรู้ไปมากกว่านี้

แต่วันนี้… มันอาจจะถึงเวลาที่เธอต้องทำใจและเลิกหลอกตัวเองสักที…

กอหญ้าเม้มริมฝีปากแน่นกลั้นน้ำตาเอาไว้ให้ลึกสุดใจ เธอสูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะเก็บอาหารส่วนของเธอ เหลือไว้เพียงเค้กและอาหารจานโปรดของอัลฟ่าเพียงหนึ่งจานไว้ในตู้เย็น

‘สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่ฟ่า’

มือบางเขียนโน๊ตไว้ให้ ก่อนจะส่งข้อความบอกเขาว่าอย่าลืมทานเค้กที่เธอทำให้ด้วย หลังจากนั้นจึงก้าวออกจากห้องพักของอัลฟ่าไปอย่างเชื่องช้า เผื่อหวังว่าเขาจะกลับมา กลับมาทันก่อนที่เธอจะกลับบ้าน…

‘เซอร์ไพร์~’ เสียงทุ้มนุ่มลึกเอ่ยขึ้นยามที่เปิดดวงตาให้กับเธอ ภาพจำครั้งนั้นยังคงจดจำไว้ในใจ วันแรกที่อัลฟ่าขอเธอเป็นแฟน ซึ่งก็คือวันนี้ วันที่อัลฟ่าขอของขวัญวันเกิดจากเธอครั้งแรก

เขาขอให้เธอตอบตกลงเป็นแฟนกับเขา และเขาสัญญากับเธอว่าจะรักและดูแลเธอให้ดีที่สุด…

แต่วันนี้วันที่เขาเคยเอ่ยปากสัญญา กลับเป็นวันที่เขาทำตัวเมินเฉยต่อกันเช่นนี้…

ร่างบางระหงก้าวเดินต่อไปในจังหวะที่มั่นคง เธอเหม่อคิดถึงเรื่องวันวานที่มีร่วมกันเช่นนั้น จวบจนตอนนี้เธอหยุดยืนอยู่หน้าอพาร์ทเมนต์ของเขาเรียบร้อยแล้ว

"ไม่กลับมาจริง ๆ สินะ..." สุดท้าย...เขาก็ไม่คิดกลับมา และคงลืมไปแล้วว่าวันนี้คือวันอะไร…