บทที่3
คำกล่าวหา
“กอหญ้า…” สุ้มเสียงทุ้มต่ำลง เมื่อกอหญ้าปรากฏตัวที่นี่…
“ไม่ต้องถามว่าหนูมาได้ยังไง ตอนนี้พี่ต้องตอบหนูมาก่อนว่าพี่อยากเลิกกับหนูใช่มั้ย!? ที่ผ่านมาพี่แค่หลอกให้หนูรักพี่ เพราะพี่คิดว่าหนูเป็นเมียน้อยของใครก็ไม่รู้ที่หนูไม่รู้จัก!” กอหญ้าถามเขาเร็วพลัน ไม่สนใจด้วยว่าตอนนี้เขาจะมองจะคิดดูถูกกับเธอยังไง
ส่วนเกินอย่างมาร์ตินยังอึ้ง รู้สึกเป็นส่วนเกินขึ้นมายังไงบอกไม่ถูก เมื่อตอนนี้ทั้งสองยืนจ้องหน้าฟาดฟันกันนิ่งงัน ไร้ซึ่งคำตอบกลับจากเพื่อนของเขา มาร์ตินจึงยักไหล่ถอนหายใจ ตัดสินใจเดินออกมาเงียบ ๆเพื่อให้ทั้งคู่ได้เคลียร์กัน
“…” มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านเข้ามาที่ดวงหน้าของเธอ จนน้ำตาเริ่มแอบซึม แต่เธอจะไม่ร้องไห้ให้เขาสมเพชเธอเด็ดขาด!
“ทั้งหมดเป็นเรื่องโกหกหลอกลวงใช่มั้ยคะ หนึ่งปีที่ผ่านมาพี่ไม่เคยรักหนูเลยใช่มั้ยคะ!?” กอหญ้าเอื้อนเอ่ยคำถามต่อหน้า พยายามมองหาคำตอบจากแววตาของร่างสูงที่สูงกว่าเธอหลายเท่าตัว
“ได้ยินหมดเลยสินะ…” แต่ทำได้เพียงเอ่ยเสียงเบา ๆและแค่นยิ้ม อัลฟ่าหรี่ตามองคนตัวเล็กตรงหน้านิ่งงัน แววตาเจือไปด้วยความเย็นชา และโกรธเคือง
“ตอบมาสิคะ!? ตอบให้หนูหายโง่หน่อย!” บอกเธอให้ชัด ๆหน่อย ว่าเธอมันโง่ที่ไปรักผิดคนอย่างเขา โง่ให้เขาหลอกได้!
“ใช่! ฉันไม่ได้รักเธอ และหลอกให้เธอรักมาโดยตลอด ไอ้สุภาพบุรุษที่เธอเห็นมันก็แค่หน้ากากจอมปลอมของฉันที่สวมมันเพื่อหลอกคนไม่มีศีลธรรมแบบเธอก็เท่านั้น!” ร่างบางแทบล้มทั้งยืน เมื่อได้ยินคำพูดเล่านี้ออกจากปากคนที่เธอรักมาตลอดหนึ่งปีนี้!
“หนูทำอะไรผิด…” เธอเอ่ยถามเขาอย่างหมดเรี่ยวแรง
“หนูไปทำอะไรให้พี่ พี่ถึงต้องทำร้ายกันขนาดนี้…” น้ำตาเริ่มซึมออกรอบกระบอกตา เธอพยายามที่จะกลั้นมันเอาไว้ และจะไม่ยอมให้มันไหลออกมาประจานตัวเองในตอนนี้
“รู้จักไอ้กายมั้ย?” คิ้วเรียวบางขมวดคิ้ว นิ่งคิด กายงันเหรอ… จะบอกว่าไม่รู้จักเลยก็คงไม่ เพราะเธอไม่รู้ว่าคนชื่อกายที่อัลฟ่าหมายถึง
คือ คุณกายเจ้านายของพี่สาวของเธอหรือเปล่า ถ้าหากใช่ เธอก็อยากจะรู้ว่าเขาเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้!?
“…”
“อย่าบอกว่าไม่รู้จักนะ…”
“ไม่มั่นใจค่ะ” กอหญ้าเอ่ยตามตรง อัลฟ่าจึงแค่นยิ้มร้าย ก่อนจะกดสมาร์ทโฟนโชว์รูปของเธอที่กำลังยืนคุยกับคุณกายเจ้านายของพี่เธอ กอหญ้ากะพริบตามอง
“เธอเล่นชู้กับมันไม่ใช่เหรอ? เป็นเมียน้อยมันไม่ใช่ไง!?” อัลฟ่าถามขึ้นอย่างเย้ยหยัน กอหญ้าส่ายหน้าในทันที
"พี่เข้าใจผิดแล้ว หนูไม่ได้เป็นเมียน้อยของผู้ชายคนนี้!”
“หลักฐานชัดเจนขนาดนี้เธอยังจะแก้ตัว? เหอะ! หน้าด้านไปมั้ยถามจริง?”
“มันไม่ใช่ ไม่ใช่จริงๆ นะคะ เขาเป็นเจ้านายของพี่สาวของหนูค่ะ” กอหญ้ารีบอธิบาย อัลฟ่ากอดอก
มองว่ากอหญ้ากำลังเล่นละครอยู่! ได้สิ! เขาเองก็อยากดูว่าเธอจะตอแหล เล่นละครไปถึงไหน!
“พี่สาวของเธอชื่อกอหญ้างันเหรอ? เธอมีแฝดไม่พอยังชื่อเหมือนกันอีกด้วยสินะ?” เขาเอียงคอถามอย่างยียวนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เย็นชา จนคนฟังรู้สึกเย็นเหยียบไปถึงขั้วหัวใจ
เธอไม่มีแฝด... และมันต้องมีอะไรที่ผิดพลาดไปแน่?
แล้วอะไรที่ทำให้อัลฟ่าคิดว่าเธอคือเมียน้องของคุณกาย หรือเพียงเพราะแค่หลักฐานที่เขาว่า
เพียงแค่รูปนี้ ที่ทำให้เขาตัดสินเธอ...
“หนูไม่มีแฝด หนูคิดว่าต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ค่ะ ในภาพหนูแค่เอาเอกสารสำคัญไปส่งให้คุณกายเท่านั้น เพราะพี่สาวหนูไม่ว่าง”
“พี่สาวเธอชื่อกอหญ้าอย่างงันเหรอ?”
“ไม่…” ยิ่งพูดยิ่งงง กอหญ้าเริ่มส่ายหน้า
“ตามที่สืบและหลักฐานที่มี เมียน้อยของน้องเขยฉันชื่อ 'กอหญ้า บรรทัดศร' และเธอคนนั้นก็ดันหน้าเหมือนเธอ เธอจะแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ งี้เหรอ? เธอคิดว่าฉันโง่หรือไง!?”
“…” เขาไม่เคยเห็นใครหน้าด้านหน้าทนเท่ากับกอหญ้ามาก่อนเลยจริงๆ ทุกอย่างก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเธอคือเมียน้อยของไอ้กาย ทั้งชื่อทั้งรูปลักษณ์ จะปฏิเสธแบบนี้ มันจะเกินไปหน่อยหรือเปล่า
ข้อความที่กู้กลับคืนมาเป็นชื่อของกอหญ้าที่ติดต่อกับไอ้กายทั้งหมด ไหนจะสลิปเงินที่ไอ้กายเปย์กระเป๋าราคาแพงให้อีก ทุกครั้งที่ให้ไม่มีชื่ออื่นใดอีก! อันนาตามหาคนชื่อกอหญ้าแทบพลิกแผ่นดิน ตามติดไอ้กายจนเจอว่าทั้งสองอยู่ด้วยกัน
และคนนั้นมันก็คือเธอ ‘กอหญ้า บรรทัดศร’
มันคือความจริงที่พวกเขาได้เห็นกับตา แต่ผู้หญิงตรงหน้ากลับแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ปัดความผิดไปให้ไกลตัวแบบหน้าด้าน ๆ
ต้องถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนกัน ถึงทำตัวแบบนี้ได้! ช่างเป็นผู้หญิงที่ทำตัวน่ารังเกียจที่สุด เท่าที่เขาเคยเจอมา…
กอหญ้างุนงงกับสิ่งที่ได้ยิน ได้เห็น เรื่องของน้องเขยของอัลฟ่า เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ เธอรู้เพียงว่าเขาคือเจ้านายของพี่สาวของเธอ เธอเคยเจอเขาเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น และเธอไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางของความสัมพันธ์ระหว่างพี่สาวและคุณกาย
ทั้งสองเป็นอะไรกันเธอยิ่งไม่รู้ และยิ่งไม่เข้าใจว่าทำไมอัลฟ่าถึงคิดว่าเธอคือเมียน้อยแบบนี้
กับเรื่องบางอย่างที่เธอเพิ่งได้รู้ วันนี้เธอคงต้องไปถามพี่สาวของเธอให้รู้เรื่อง! เพราะชื่อ หลักฐานยืนยันชัดเจนว่าเป็นเธอ
ในเมื่อเขาเข้าใจว่าเป็นเธอไปแล้ว และคิดจะอธิบายเท่าไร ตอนนี้เขาก็ไม่คิดฟังกัน ดังนั้นเธอและเขาควรเคลียร์และจบทุกอย่างในวันนี้…
“หนูไม่รู้ว่าทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ แต่หนูพอจะเข้าใจแล้วว่าที่พี่เข้าหาหนูเพราะจุดประสงค์อะไร”
"..." อัลฟ่าไม่ตอบ เพราะทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้ว ว่าเธอมันร่านมากแค่ไหน ขนาดตอนนี้มีเขาอยู่แต่ยังแอบไปหาไอ้กายได้ ยอมใจความเงี่ยน ความอยากได้อยากมีของเธอจริง ๆ
“...วันนี้พี่อยากจบกับหนูใช่มั้ย?"
"…" เขายังวนคิดอยู่ ว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง…
"…งันเราก็จบกันเถอะค่ะ ต่อไปนี้เราสองคนจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก” เมื่ออัลฟ่าเลือกที่จะเงียบ เธอจึงเป็นฝ่ายขอจบก่อนเอง เรื่องมาถึงขั้นนี้เธอคงไม่ฝืนคบต่อหรอกนะ
อัลฟ่าแค่นยิ้ม เมื่อได้ยินคำว่าจบกันจากปากกอหญ้า อยากจะจบง่าย ๆ คงเพราะอยากกลับไปหาไอ้กายสินะ
"เธอเองก็คงอยากเลิกกับฉันอยู่แล้วสิ ได้กระเป๋าแบรนด์เนมไปตั้งหลายแสนนี่ ตอนนี้คงคิดอยากคิดปีนป่ายอยากได้คนมีเจ้าของอย่างไอ้กายขึ้นมาอีกแล้วสินะ" เขาเย้ยหยันเธอจนดวงหน้าหวานหน้าชาขึ้นมา
"ถ้าหนูบอกว่า เรื่องนี้หนูไม่รู้เรื่องพี่จะเชื่อหนูมั้ยคะ?" กอหญ้าเงยมองดวงหน้าคมอีกครั้ง อยากรู้ว่าเขาจะเชื่อเธอหรือเปล่า หากเธอปฏิเสธทุกข้อกล่าวหาของเขา
"ไม่! ฉันเชื่อในหลักฐานที่มี""งันหญ้าก็ไม่มีสิทธิ์โต้เถียง หากพี่คิดไปแล้วว่าหญ้าคือคนแบบนั้น" เธอจะยอมให้เขาตราหน้าไปก่อน และเธอจะต้องหาความจริงให้ได้ว่าทำไมชื่อของเธอถึงกลายเป็นเมียน้อยของคุณกายเธอจะต้องแก้มลทินที่ถูกตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยของคนที่เธอไม่รู้จักมักจีให้ได้ในสักวัน และเขาจะต้องเสียใจที่ทำกับเธอแบบนี้!“หึ! ฉันก็ต้องคิดแบบนั้นแน่นอนอยู่แล้วสิ เพราะเธอเป็นเมียน้อยของมันจริง ๆ” กอหญ้าผ่อนลมหายใจหนัก ๆ อีกครั้ง“เอาเป็นว่าหนูจะไม่ยุ่งกับเขาอีก! และจะเลิกติดต่อเขาอย่างเด็ดขาด”“ได้! ฉันก็ขอให้เธอเลิกยุ่งกับมันจริง ๆ ...งันเธอต้องการเท่าไหร่ก็บอกมา ฉันจะโอนให้เลยตอนนี้ แลกกับคำสัญญาที่เธอเอ่ยมันออกมา”“หนูไม่ต้องการเงินของคุณ เมื่อหนูบอกว่าจะไม่ยุ่งก็คือไม่ยุ่งค่ะ และหวังว่าหลังจากจบกัน คุณจะไม่มาวุ่นวายกับหนูอีก!""ฮ่าๆๆๆๆ" อัลฟ่าระเบิดเสียงหัวเราะดังขึ้น หรี่ตามองเธอด้วยความบ้าคลั่ง พูดออกมาได้ว่าเขาจะไปวุ่นวายกับเธอ เธอน่ะสิที่จะมาวุ่นวายกับครอบครัวของเขา!"ใครกันแน่ที่จะมาวุ่นวาย เลิกกับไอ้กายให้ได้เด็ดขาดก่อนเถอะ แล้วค่อยมาพูด! และถ้าฉันยังเห็นว่าเธอยุ่งเกี่ยวกับสามีน้
บทที่4คำกล่าวหาที่เป็นจริงก๊อก ก๊อก ก๊อกแอด~บานประตูห้องของพี่สาวถูกเปิดออก สิ่งแรกที่กอหญ้าได้เห็นทำให้เธออึ้งไปชั่วขณะ เมื่อคนที่เธอถูกกล่าวว่าเป็นเมียน้อยของเขา กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ“คุณกาย…”“มาหาพี่สาวเหรอ” กาศิตที่สวมเพียงกางเกงเปลือยท่อนบน เอ่ยถามเธออย่างไม่สะทกสะท้าน เมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงนี้“ค่ะ”นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! กอหญ้ารู้สึกจะล้มทั้งยืนเป็นรอบที่สอง สิ่งที่อัลฟ่าต่อว่าเธอ มันคือเรื่องจริงสินะ เพียงแต่เป็นพี่สาวของเธอที่เป็นเมียน้อยคุณกาย...“ครับ…” กายถอยหลังให้กอหญ้าเดินเข้ามาในห้อง ส่วนพี่ส
“พี่จะเลิกยุ่งกับเขา” น้ำอิงให้คำมั่น อย่างไรเสียตระกูลมาเวลลินก็ไม่ควรที่จะแตะต้องอยู่แล้ว เธอไม่ควรเสี่ยง...“จริงๆ นะคะ” กอหญ้าบีบมือพี่สาว เงยมองพี่สาวด้วยแววตาจริงจัง เธอไม่อยากกลับไปเกี่ยวข้องกับอัลฟ่าอีกแล้ว และยิ่งไม่อยากพบเจอเขาอีก เธอเจ็บมามากพอแล้วจริง ๆ“อืม…เดิมทีเราไม่ควรไปยุ่งกับเขาอยู่แล้ว คนตระกูลมาเวลลินอันตรายมาก พวกเขามีอิทธิพลเหลือล้น เป็นมาเฟียตระกูลใหญ่ด้วย ตอนนี้เขามาข่มขู่หญ้าแบบนี้ พี่ต้องขอโทษจริงๆ ที่ทำให้หญ้าเจอคนอันตรายแบบนั้น” น้ำอิงขอโทษกอหญ้าอีกครั้ง"ต่อไปหญ้าอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับคุณอัลฟ่าอีกเข้าใจมั้ย?" น้ำอิงเอ่ยเตือน กอหญ้าสวยขนาดนี้ เธอกลัวว่าอัลฟ่าอาจจะสนใจกอหญ้าก็ได้ในอนาคต และหากรู้ความจริงขึ้นมา…เธอกลัว..."เราไม่ควรเกี่ยวพันกับตระกูลมาเวลลิน พวกเขาเป็นถึงมาฟียที่อันตราย สามารถฆ่าคนเป็นผักเป็นปลาได้เลยนะ" น้ำอิงบอกเตือนน้องสาว กอหญ้าส่า
บทที่5ตอแยหลังจากที่ออดอ้อนพ่อแม่แล้ว กอหญ้าก็กลับเข้าห้องนอนของเธอ กอหญ้ากระโดดขึ้นเตียงนอน เปิดจอสมาร์ทโฟนเครื่องเก่าค้นหางานพาร์ทไทม์ที่ทำได้ช่วงเวลาเย็น ซึ่งงานที่น่าสนใจมาก ทำเพียงไม่กี่ชั่วโมงเป็นงานแจกใบปลิว ได้ค่าตอบแทนที่โอเคสำหรับเธอมากอยู่กอหญ้าจึงลองลงทะเบียนสมัครงานไป และไม่นานสมาร์ทโฟนราคาถูกของเธอก็สั่นขึ้นด้วยเสียงเรียกเข้าครืดด~นิ้วเรียวรีบกดรับทันที ไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้…“สวัสดีค่ะ”“สวัสดีค่ะ คุณ 'กอหญ้า บรรทัดศร' ใช่มั้ยคะ”“ค่ะ”“เราจากสำนักงานแจกใบปลิวนะคะ เล็งเห็นความสามารถของคุณ สามารถมาสัมภาษณ์งานและเริ่มงานได้เล
กอหญ้าเดินแจกใบปลิวอยู่หน้าห้างสรรพสินค้าชื่อดัง เธอยื่นใบปลิวให้กับทุกคนที่เดินผ่านด้วยรอยยิ้มหวาน การแจกใบปลิวเริ่มทำให้กอหญ้ารู้สึกสนุกมากยิ่งขึ้น เมื่อมีคนรับใบปลิวของเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ“เสริมความงามให้กับตัวเรา ด้วยคลินิกนิวเจน บนชั้นสองได้เลยนะคะ” กอหญ้าก้มหน้ายิ้มให้กับผู้คนที่รับใบปลิวจากเธอตอนนี้เธอแจกใบปลิวได้เกือบครึ่งทางแล้ว กับเวลาที่เหลืออีกไม่มาก…“อีกนิดเดียว…” กอหญ้าเอ่ยให้กำลังใจตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเงยทอดมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดดำ“ฟ้ามืดอีกแล้ว… ต้องรีบแจกแล้วล่ะ!” กอหญ้ารีบสาวเท้าวนเวียนแจกใบปลิวอยู่หน้าห้าง ทว่าความเร่งรีบทำให้เธอไม่ทันระวัง ถูกชายชราคนหนึ่งเดินชนเข้ากับไหล่บางจนเธอล้มลงกับพื้น“อ่ะ!”ตุบ!“เกะกะ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ!” เป็นผู้ชายสูงวัย เขาเดินชนเธอจนล้
บทที่6การกระทำที่ตรงกันข้าม“กลัวตายก็อย่าปากเก่งอีก!” กอหญ้ากะพริบตาปริบ ๆ มองเขาด้วยหัวใจที่แตกสลาย เธอทำอะไรเขาไม่ได้และเขาก็ออกหน้า รังเกียจ เกลียดกันขนาดนั้น เธอเชื่อว่าเขากล้าที่จะกำจัดเธอให้พ้นทาง ให้พ้นสายตาของเขาแน่ หากเขาคิดจะทำ!“ค่ะ ฉันมันไม่เจียมตัวปากเก่งเอง ดังนั้นคุณปล่อยฉันได้หรือยัง” สายตากลมโตมองมือหนา ที่ยังคงจับแขนเรียวของเธอเอาไว้แน่น รอยยิ้มร้ายยกขึ้นมุมปาก มองคนที่ทำเป็นอวดเก่งด้วยแววตาแสนเย็นชาและนึกสนุก“ได้สิ ฉันปล่อยเธอแน่!” ตูมซ่า~เพียงพริบตาเดียว ร่างบางก็มือหนาเหวี่ยงลงไปในสระน้ำพุ กลางลานห้างสรรพสินค้า! กอหญ้าพยายามตะเกียกตะกายขึ้นเหนือน้ำ ดีที่น้ำไม่ลึกเท่าไหร่ เธอจึงพยุงตัวยืนอยู่กลางสระได้“…แต่ปล่อยเธอลงไปในนั้นนะ! จะได้ล้างสิ่งสกปรกในตัวออกไปบ้าง จะได้ไม่น่ารังเกียจสกปรกแบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้!” อัลฟ่าเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา เขาย่อตัวคุกเข่าข้างเดียว มองเธอที่ยืนมองเขาอยู่กลางสระน้ำด้วยแววตาที่แสนเจ็บปวดรู้สึกดีที่ได้เห็นมัน…“พอใจคุณแล้วใช่มั้ย พอใจแล้วก็เชิญค่ะ” กอหญ้าชี้นิ้วไล่เขาด้วยความรวดร้าวที่เกิดขึ้นภายในใจ อยากให้เขาไปไกลๆ จากตรงนี้ ก่อน
อัลฟ่าวก้าวขายาวตามติดกอหญ้า เขาวิ่งเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอแล้ว“อย่าคิดหนี ไม่อายคนหรือไง!” เขาขึ้นเสียงเตือนสติเธอ กอหญ้าจึงมองไปรอบกายจำต้องหยุดนิ่ง มีคนมองมากที่พวกเธอจริง ๆทุกอย่างเป็นเพราะเขา!ถ้าเขาไม่กลั้นแกล้งเธอ ไล่วิ่งจับกันแบบนี้ คนอื่นเขาก็คงไม่มองมาแบบนี้แน่อ่ะ!คนบ้า เขามันบ้าที่สุด!“แล้วจะพาหญ้าไปไหน!” ในที่สุดเธอก็หยุดนิ่ง ไม่หนีเขาไปไหนอีก มือหนาจึงดึงรั้งข้อมือกอหญ้า กระชากพาเธอเดินไปพร้อมกันกับเขาในทันที“นี่!! ถ้าไม่บอก หญ้าไม่ไปด้วยนะ!” เธอรั้งตัวเองไว้ แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของอัลฟ่าได้! ร่างบางจึงเซถลาไปข้างหน้ากับเขา“ที่เธอทำกับฉัน คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ หรือไง!?” “…” แอบน่ากลัวนะ! เขาจะทำอะไรเธอหรือเปล่า…“คุณจะไม่ทำอะไรหญ้า?” เธอลองเชิงถามเขา กลัวว่าเขาจะพาเธอไปฆ่า ใบหน้า การกระทำที่อุกอาจแบบนี้ มันทำให้เธอนึกกลัวจริง ๆ“คิดว่าไงล่ะ?” กอหญ้าขบเม้มริมฝีปากคิดหนัก พยายามบิดข้อมือออกจากเขาอีกครั้ง “เข้าไป และอย่าดื้อ คนของฉันอยู่รอบกาย เธอหนีไปไหนไม่ได้หรอก!” ทว่าคำสั่งเสียงเข้มดังขึ้นเหนือหัว ทำให้เธอหยุดการกระทำทุกอย่างลง กอหญ้ามองรอบกาย ไม่เห็นมีใครส
บทที่7ยิ่งอ่อนแอยิ่งน่ารังแก“คุณ!” เธอไม่มีทางเข้าบ้านไปกับเขาแน่!“จะเล่นตัวเพื่อ เธอก็ผ่านมาเป็นร้อยสังเวียนแล้วมั้ง! เอาฉันเพิ่มเข้าไปอีกคน มันคงไม่ได้ทำให้เธอดูไม่ดีขึ้นหรอกนะ! หรือกลัวว่าไอ้กายมันจะจับได้ว่ากินกับพี่เขยของมัน หืม!?""…หรือว่าเล่นตัวเพื่อเรียกร้องความสนใจจากฉัน เห็นฉันรวยมหาศาลขนาดนี้ คิดเปลี่ยนใจใช้วิธีเล่นตัวเพื่อจับฉันหรือไง? บอกเลยนะว่าไม่ได้ผล!” กอหญ้ากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ กับความคิดสกปรกของผู้ชายคนนี้ รู้ว่าเขารวย แล้วไง? ยิ่งรู้ว่าเขารวยน่ะสิ! เธอถึงอยากตีตัวออกห่าง ใครเขาอยากเล่นตัวเพื่อเรียกความสนใจจากมาเฟียอย่างเขากัน!!“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น!” เขาอันตรายยิ่งกว่าอะไร อำนาจ บารมี ความสูงส่งของเขาทำให้เธอไม่กล้าอาจเอื้อมหรอก!ชีวิตที่แตกต่างของเธอและเขา ไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้หรอก เธอต้องการความรักที่แสนธรรมดา ไม่ใช่ไล่จับคนรวยอย่างที่เขาว่า!และเธอจะไม่มีทางเอาตัวไปยุ่งเกี่ยวหรือรักเขาอีกแน่นอน!“คุณน่ะ! เลิกคิดไปได้เลย ว่าฉันจะจับคุณ!” กอหญ้าพูดจบก็เบือนหน้าหนีไปอีกทาง เธอจะไม่ยอมลงจากรถด้วย!อัลฟ่าแสยะยิ้ม เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพอได้ขึ้นเตียงกับเขาแล
บทที่27คนผิดคำพูดเมื่อวาลิจากไป อัลฟ่าจึงรีบออกมาตามหากอหญ้า เขาเห็นเธอเดินหนีออกไปทางหน้าบ้าน จึงคิดว่าน่าจะออกมาเดินเล่นแถบริมหาดทราย"เดินไวจริง!" ทว่าพอเขาหยุดยืนอยู่ริมหาดทรายหน้าบ้านก็มองหากอหญ้าไม่เจอเสียแล้วไปไหนของเธอ!“โธ่เว้ย!” อารมณ์เสีย! ตามหาเมียไม่เจอ เมียดันไม่หึงอีก!ไม่หวงฉันเลยเหรอว่ะ!?อัลฟ่าก้าวขายาวๆ บ่นพึมพำ ขัดใจที่เมียไม่หึงตน ไม่พอยังปล่อยเขาให้อยู่กับวาลิตามลำพังอีกไม่โวยวายที่เขามีผู้หญิงคนอื่นมาเกาะเกะด้วย!แค่นี้ยังไม่เท่าไรนะ! คำพูดที่เธอพูดกับวาลิ เขาได้ยินทั้งหมด และมันทำให้เขาหัวเสียมาก กะอยากจะประชดเธอให้หวงเล่นเสียหน่อยสรุปกอหญ้าช็อตฟิลเขากลับ ด้วยการเดินหนีออกมา ปล่อยให้เขาอยู่กับวาลิเพียงลำพังจริง ๆเหอะ!!เด็กบ้า!ร่างสูงกระแทกเท้าเดินตามหากอหญ้าตามชายหาดอยู่นาน แต่กลับหาไม่เจอ อัลฟ่าเท้าสะเอวดูก็รู้ว่ากอหญ้าคงจะหล
บทที่26คำขอโทษของคนเห็นแก่ตัวตนกอหญ้าใช้เวลากับอัลฟ่าจนถึงเที่ยงวัน กว่าเขาจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ กำปั้นน้อยทุบเขาแล้วทุบอีก กว่าที่อัลฟ่าจะยอมผละออกไปจากเธอตอนนี้เขาจึงนอนตะแคงตระกองกอดเธออยู่จากด้านหลัง…เคล้นคลึงเต้าสองเต้า ของเธอเล่นอย่างสนุกมือ ส่วนจมูกคมสันเริ่มเกาะเกี่ยวขบเม้มลงที่ต้นคอของเธอเบาๆเซ็กส์ครั้งนี้ของอัลฟ่าไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อคืนเท่าไหร่นักหากทว่าผสมผสานไปด้วยความอ่อนโยนเสียมากกว่า หากให้เลือกเธอเพียงอยากให้เขาปฏิบัติกับเธอเช่นนี้มากกว่าปฏิบัติต่อเธอเหมือนสัตว์เลี้ยง…มือหนาเชยดวงหน้าหวานให้หันมองสบตา นิ้วโป้งของเขาลูบลงที่ริมฝีปากบางอวบอิ่มเบาๆ“หญ้าหวังว่าคุณจะไม่โกหกหญ้าแบบครั้งก่อน…” สายตาคมวูบไหว เธอยังจำได้ดี ใช่! เธออาจจะคิดกลัวว่าเขาจะไม่ทำตามที่พูดซึ่งมันก็ถูกอย่างที่เธอคิดกลัวเขาไม่คิดทำตามที่เธอขอร้อง!เหตุใดเขาต้องปฏิบ
บทที่25ความจริงปัง!มือหนาทุบลงบนโต๊ะเมื่อได้ยินคำรายงานทุกคำจากเฟย์ต้า“มึงหมายความว่ายังไง!?” ภาพตรงหน้าทำให้มือหนากำหมัดแน่น ตัวสั่นจนแทบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ นักสืบจากรามิลทำงานได้ดี แกะรอยรถที่ชนอันนาได้ภายในวันเดียว รวมถึงไอ้กายที่มันหนีไปได้อย่างไร้ร่องรอยแต่มันจะหนีไปจากดวงตาของนักสืบไอ้รามิลไม่ได้นานหรอก!วันเดียวก็เกินพอแล้ว!ตอนนี้ภาพของกาศิตกำลังหนีคนของรามิลหัวซุกหัวซุน หนีไปพร้อมๆ กับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งจากที่เฟย์ต้ารายงานคือพี่สาวของกอหญ้าน้ำอิง…“เมียน้อยคุณกาศิตคือคุณน้ำอิงครับ”ความจริงจากปากไอ้เฟย์ต้า ทำเอาหัวใจแกร่งกระตุก เมียน้อยตัวจริงของไอ้กาศิตคือน้ำอิงไม่ใช่กอหญ้า!ที่ผ่านมาเขาเข้าใจผิดกอหญ้ามาโดยตลอด!ตอนนี้ความรู้สึกผิดกำลังโจมตีเขาอย่างหนักหน่วง เมื่อความจริงถูกเปิดเผย!"นี่ครับหลักฐาน" เฟย์ต้าตอกย้ำความผิดพลาดที่เขาก
บทที่23ขอของเล่นคืนปัง ปัง ปัง!“ใคร!?” ลีโอตะโกนถาม หันไปมองประตูที่มีเงารองเท้าเยอะผิดปกติ คิ้วเรียวขมวดพลางหันกลับมาสบตากับกอหญ้าเงียบๆ"เปิดประตู!" เสียงของอัลฟ่าทุบประตูด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ตั้งแต่ที่ได้รับรายงานว่า กอหญ้ากำลังสนุกกับไอ้ลีโอ!ผู้หญิงบ้าอะไรโคตรร่านฉิบหาย!แควก!ไม่พูดพร่ำทำเพลง มือหนารีบปลดสายคล้องคอขอวกอหญ้าออก ตอนนี้เนินอกของเธอแทบเปลือยจมูกคมสัน ริมฝีปากหนา กดจูบขบเม้มลงบนผิวกายของเธอซ้ำ ๆ จนกอหญ้าทุบตีเขาอย่างตื่นตกใจปัง ปัง ปัง!“นี่! เดี๋ยว! ไหนบอกจะไม่ทำไง” กอหญ้าต่อว่าลีโอ ทั้งตกใจกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง“ต้องทำ ใครมาไม่รู้หรือไง?”“อัลฟ่า…” เธอจำเสียงเขาได้“ใช่! ดังนั้นก็เล่นละครกับฉัน” กอหญ้าหยุดนิ่งทันที บทบาทที่เธอเพิ่งได้รับ ทำให้เธอต้องหยุดนิ่ง กอหญ้าจ
บทที่22เปิดตัวประมูลกอหญ้ายืนน้ำตาคลอหลังจากที่ออกจากห้องทำงานของอัลฟ่า ตอนนี้เธอยืนนิ่ง ๆอยู่หน้ากรงขนาดใหญ่ ถูกวาลิถอดชุดคลุมออกให้เหลือเพียงชุดเมดผ้าลูกไม้ที่แสนเซ็กซี่วาลิยิ้มกริ่มพอใจกับพนักงานคนใหม่ของคลับ กอหญ้าสวยมากจริง ๆสวยขนาดที่พูดได้เต็มปากเต็มคำว่า 'สวยจนไร้ที่ติ…'สายตากลมโตของกอหญ้าน้ำตาเอ่อซึมเธอกำลังยืนมองกรงทองขนาดใหญ่ ตรงกลางมีโซฟาหรูสีแดงสด …สิ่งที่ปรากฏตรงหน้า เธอคิดว่ามันคงเป็นที่ที่เธอต้องเข้าไปนั่งอวดโฉมประมูลในค่ำคืนนี้พอนึกคิดหัวใจบางก็พลันวูบไหว เต้นแรงไม่เป็นส่ำ ยิ่งประตูกรงทองนั้นถูกเคลื่อนออก หัวใจของเธอยิ่งเต้นแรงมากขึ้น มือบางกุมมือกันแน่น เธอไม่สามารถรอดพ้นไปจากตรงนี้ได้เลยจะมีใครสักคนมั้ยที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเธอได้…ช่วย… ถ้าจะมีคนมาช่วยที่นี่ก็คงมีเพียงอัลฟ่าเท่านั้น ที่สามารถช่วยเธอได้!ซึ่งเขาประกาศก้องแล้วว่าเขาไม่มีทางช่วยเ
บทที่21เกาะลับมาเวลลินใช้เวลาไม่นาน… กอหญ้าก็เดินลงมาจากชั้นบนด้วยชุดนอนกระโปรงยาวแขนสั้นสีชมพูน่ารัก เธอพยายามตั้งสติ และไม่ร้องไห้ให้พ่อกับแม่ต้องเป็นห่วง การห่างไกลจากบ้านครั้งนี้ทำให้ใจเธอรู้สึกหวิว ไม่อยากไป ไม่อยากต้องห่างพ่อกับแม่แต่สุดท้ายไม่ว่าเธอจะอยากไป หรือไม่อยากไป เธอก็ต้องไปอยู่ดี…“มาแล้วเหรอ ทานข้าวทานปลามาหรือยัง?” เรือนรองเอ่ยถามบุตรสาวที่กำลังย่ำก้าวมาหาพวกเธอ“ทานแล้วจ้ะ”“งันมีเรื่องอะไรจะคุยกับพ่อแม่?” อดิศรถามต่อ กอหญ้าจึงคลานไปนั่งตรงหน้าพ่อกับแม่“วันนี้หนูไปทำงานมาค่ะแล้วหัวหน้าหญ้าเขาแนะนำงานให้ รายได้ดีมาก หนูสนใจเลยอยากไปทำ”"พ่อไม่อยากให้เราไป…" พอได้ยินว่าลูกสาวขอไปทำงานที่อื่น ที่ไม่ใช่ร้านของตัวเอง อดิศรก็ไม่เห็นด้วย…"…" กอหญ้าเริ่มคิดหนัก จะหาเหตุผลอะไรให้พ่อยอม"ไหนบอกว่าร้าน
บทที่20ชดใช้ทั้งชีวิต“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่ว่าจะไม่ฟื้นตัวขึ้นมาในช่วงเวลานี้แน่นอน ผลจากการถูกกระทบกระเทือนที่ศีรษะ ทำให้คนไข้เสี่ยงที่จะเป็นเจ้าหญิงนิทรา…”“อะไรนะครับ!? แล้วน้องผมจะมีสิทธิ์ฟื้นมั้ย?” หัวใจแกร่งวูบโหวง ราวกับถูกบดขยี้เมื่อได้ยินว่าน้องสาวของเขาอาจจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา“มีสิทธิ์ครับ แต่นานแค่ไหนหมอเองก็ยังบอกไม่ได้…” อัลฟ่าส่ายหน้า ไม่อยากจะเชื่อเลย“แล้วสามีของคนไข้มามั้ยครับ?”“มันตายไปแล้ว!” พอได้ยินคำว่าสามีของอันนา เขาก็เผลอขึ้นเสียงใส่คุณหมอทันที น้ำเสียงเหี้ยมที่เอ่ยขึ้น ทำให้คุณหมอรู้สึกถึงไอรังสีอำมหิตในตัวของชายหนุ่มตรงหน้าได้เป็นอย่างดี“ญาติคนไข้ควรใจเย็นๆ นะครับ สิ่งที่ต้องฟังต่อจากนี้ ต้องทำใจนิดหน่อยนะครับ” เมื่อพี่ชายของคนไข้หัวร้อนขนาดนี้ คุณหมอจึงพยายามเกลี้ยกล่อมให้ใจเย็นลง“บอกมาเถอะครับ เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว!”“คนไข้เสียเลือดมาก หมอจึงช่วยเด็กไว้ไม่ได้”“เด็ก? หมายความว่ายังไง?” เหมือนสมองของเขาเบลอไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินคำว่าเด็ก“คนไข้ตั้งครรภ์อ่อนๆ ครับ ถูกแรงกระแทกพอควร จึงตกเลือดเยอะหมอไม่สามารถช่วยได้ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ” อึ้งไป
บทที่19เหตุที่เกิดกะทันหันรถแท็กซี่จอดลงที่หน้าปากซอยเช่นเดิมเหมือนทุกวัน กอหญ้าจ่ายเงินพร้อมกับก้าวลงมาจากรถ เธอเดินเข้าไปในซอยเส้นประจำที่เธอเคยเดินมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโตกอหญ้าเดินทอดน่องด้วยจังหวะที่มั่นคงแต่เชื่องช้า เธอคิดถึงใบหน้าของอัลฟ่าที่อยู่ ๆก็บึ้งตึง ปั้นปึ่งใส่เธอ"อยู่ๆก็โกรธกัน เป็นโรคใบโพล่าหรือไง!? หรือกำลังเข้าสู่อารมณ์พวกวัยทอง" กอหญ้าบ่นพึมพำ ยิ่งเห็นอาการที่เขาปฏิบัติกับเธอแล้ว หัวใจยิ่งรู้สึกอยากเตะเขาสักพันครั้ง!แต่ก็นั่นแหละ! อย่างเธอจะทำอะไรเขาได้!"เอ๊ะ! พี่น้ำหนิ! มาทำอะไรตรงนี้ดึก ๆดื่น ๆ" กอหญ้าพึมพำ ก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่สาวที่กำลังยืนอยู่ข้าง ๆรถหรูของใครสักคนพึ่บ!จู่ๆพี่ของเธอก็ล้มลง กอหญ้าจึงรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างนึกเป็นห่วง"พี่…"“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” เสียงทะเลาะแทรกขึ้นมากะทันหัน กอหญ้าชะงักและมองเหตุการณ์ตรงหน้าผ่านความมืดมิดที่มีเพียงแสงจาก
บทที่18ไม่ควรรู้สึกช่วงบ่ายสองเป็นช่วงที่ลูกค้าเริ่มทยอยลดน้อยลง อาหารข้าวแกงถูกขายจนเกลี้ยง กอหญ้าจึงเตรียมตัวไปหาอัลฟ่า“หนูไปทำงานก่อนนะคะ” กอหญ้าบอกพ่อกับแม่ พลางสวมรองเท้าผ้าใบคู่โปรดที่แม่ซื้อให้“เดินทางดีๆ นะ” เรือนรองอวยพร ส่วนอดิศรยกยิ้มรับรู้ กอหญ้าจึงโบกมือลาพวกท่าน และรีบย่ำก้าวออกไปหน้าปากซอย มองหารถแท็กซี่เพื่อไปหาอัลฟ่าที่เพนท์เฮ้าส์ของเขาเฮ้อ! ไม่รู้ว่าเธอจะทำแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่!ตอนนี้บ่ายสามโมงพอดีเป๊ะ เธอมาถึงหน้าเพนท์เฮ้าส์แล้ว เท้าบางจึงรีบย่ำเท้าเข้าไปหาอัลฟ่าทันที เธอไม่อยากทำให้เขาโกรธเธอ และอยากคุยเรื่องพี่สาวอีกครั้งดี ๆระหว่างทางเดินเธอเห็นเฟย์ต้ากำลังพูดคุยกับผู้ชายชุดดำ หากให้เดาคงเป็นบอดี้การ์ด แต่สำหรับเฟย์ต้าแล้ว เธอไม่รู้ว่าเขานับว่าเป็นอะไรของอัลฟ่า กอหญ้ามองเขาเพียงแค่แวบเดียว ก็เปิดประตูและปิดมันลงเท้าบางเหยียบย่ำเข้ามาในเพนท์เฮ้าส์ของอัลฟ่าเงียบ ๆ คิดว่าตอนนี้เขาอาจจะอยู่ในห้อง เธอจึงผ่อนลมหายใจลงเบา ๆ เท้าบางทอดน่องเดินไปที่โซฟา พลางชะงักเมื่อเธอเห็นอัลฟ่ากำลังพิงพนักเอนหลัง หลับตาอยู่ที่เบาะโซฟาเดี่ยวข้างหน้าต่างกระจก ในมือถือไอแพด เอกสา