บทที่5 ตอแย1/2

กอหญ้าเดินแจกใบปลิวอยู่หน้าห้างสรรพสินค้าชื่อดัง เธอยื่นใบปลิวให้กับทุกคนที่เดินผ่านด้วยรอยยิ้มหวาน การแจกใบปลิวเริ่มทำให้กอหญ้ารู้สึกสนุกมากยิ่งขึ้น เมื่อมีคนรับใบปลิวของเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ

“เสริมความงามให้กับตัวเรา ด้วยคลินิกนิวเจน บนชั้นสองได้เลยนะคะ” กอหญ้าก้มหน้ายิ้มให้กับผู้คนที่รับใบปลิวจากเธอ 

ตอนนี้เธอแจกใบปลิวได้เกือบครึ่งทางแล้ว กับเวลาที่เหลืออีกไม่มาก…

“อีกนิดเดียว…” กอหญ้าเอ่ยให้กำลังใจตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเงยทอดมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดดำ

“ฟ้ามืดอีกแล้ว… ต้องรีบแจกแล้วล่ะ!” กอหญ้ารีบสาวเท้าวนเวียนแจกใบปลิวอยู่หน้าห้าง ทว่าความเร่งรีบทำให้เธอไม่ทันระวัง ถูกชายชราคนหนึ่งเดินชนเข้ากับไหล่บางจนเธอล้มลงกับพื้น

“อ่ะ!”

ตุบ!

“เกะกะ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ!” เป็นผู้ชายสูงวัย เขาเดินชนเธอจนล้มไม่พอยังขึ้นเสียงต่อว่าเธอเดินไม่ดี กอหญ้ามองตามร่างชราที่เดินกะเผลกไปด้านหน้าพร้อมไม้เท้า จึงค่อย ๆพยุงตัวลุกขึ้นอย่างนอยด์ ๆ 

ใจร้ายจัง…เธอไม่ได้ตั้งใจจะชนคุณลุงเสียหน่อย

ได้เพียงต่อว่าชายสูงชราคนนั้นอย่างน้อยใจ ก่อนจะตั้งสติรีบเก็บใบปลิวที่ร่วงล้นกระจายเต็มพื้น มือบางรีบกวาดใบปลิวอย่างเร่งรีบเพราะกลัวว่าจะรบกวนผู้คนที่เดินผ่านไปมา  

พึ่บ!

เธอเก็บจนเกือบหมดแล้ว แต่อีกใบกลับถูกลมพัดปลิวไปไกล เธอจึงต้องรีบวิ่งตามไปเก็บมัน

ได้สักที…

ร่างเล็กก้มลงจับไปที่ปลายกระดาษ ทว่ากลับมีรองเท้าหนังสีดำหรูของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาเหยียบย้ำ เธอดึงมันออกมาไม่ได้ กอหญ้าเม้มริมฝีปากแน่น อยากจะรู้นักว่าคนนิสัยไม่ดีตรงหน้าคือใคร เธอจึงแหงนเงยมองเขาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ก็เจอเข้ากับดวงหน้าคมคายที่ดูคุ้นเคย

เขาคือ 'อัลฟ่า' ผู้ชายใจร้าย ที่เธอไม่ควรพบเจอเขาที่สุดในชีวิตนี้!

“กรุณาขยับเท้าของคุณออกไปจากใบปลิวของฉันด้วยค่ะ” กอหญ้าเอ่ยบอกเขาเสียงนิ่ง แต่อัลฟ่าไม่ยินยอมที่จะปล่อยตามคำขอ กอหญ้าจึงตัดสินใจหยัดกายยืดตัวขึ้น มองเขาด้วยแววตานิ่งเรียบ พลางเหลือบมองไปที่ผู้หญิงที่ควงแขนอยู่ข้างกายของเขาแล้วก็แสยะยิ้ม

“แฟนใหม่หน้าคุ้นๆ นะคะ” กอหญ้าเอ่ยถาม ทำสีหน้ายียวน นึกถึงเรื่องก่อนหน้านั้น ที่ลิลลี่ตามติดอัลฟ่าอยู่ช่วงหนึ่ง เธอแอบไม่สบายใจสุดท้ายจึงเลือกที่จะถามเขาตรง ๆ ว่าตกลงแล้วเขากับลิลลี่เป็นอะไรกัน

อัลฟ่าบอกกับเธอว่า ลิลลี่เป็นแค่เพื่อน…

เหอะ! เป็นแค่เพื่อน แต่ตอนนี้กลับควงแขนใกล้ชิดกัน จนแทบจะสิงกันได้แล้ว 

เพื่อนบ้าบออะไรกัน!

สีหน้าแววตาของกอหญ้าทำเอาอัลฟ่าถึงกับแสยะยิ้ม ยักไหล่คล้ายไม่ใส่ใจ แต่ในใจกลับชอบใจที่เห็นใบหน้าหวานบึ้งตึงยามที่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น กอหญ้ามักจะเป็นเช่นนี้เสมอ

ไม่ต่างจากวันที่เรายังคบกัน…

“แล้วไง ลิลลี่อาจจะดีกว่าเธอ…ฉันจะคบต่อก็ไม่แปลก หรือต้องโพทนาให้รู้ล่ะว่าตัวเองเป็นอะไร? และทำไมฉันถึงต้องเลิกกับเธอ” มือบางกำแน่นขึ้นทันที ที่เขาต่อว่า ดูถูกเธอต่อหน้าคนอื่นแบบนี้

 

กอหญ้าสูดลมหายใจ พยายามใจเย็นอย่างถึงที่สุด และถอดถอนลมหายใจที่มันยังคงเจ็บและวูบโหวงหน่วงอยู่ในใจลึก ๆ ออกมา ทั้งที่พยายามจะไม่เจอ และลืมเขาไปแล้วแท้ ๆ ยังจะวนกลับมาเจออีก! ที่ก็มีตั้งมากมาย! ทำไมต้องมาเจอกันที่นี่ด้วย!

“หญ้าไม่อยากคุยกับคุณอีกแล้ว ขอตัวนะคะ” สุดท้ายเธอจึงเลือกที่จะหันหลังให้กับเขา เหนื่อยที่ต้องมานั่งทะเลาะกับคนอย่างเขา ตอนนี้เรื่องของเรามันจบลงแล้ว และเขาจะไปกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับเธออีก! 

ดังนั้นสงบนิ่ง หันหลังใส่เขาไปเลย

นั่นแหละ คือสิ่งที่เธอควรทำที่สุดในเวลานี้!

 

“ไม่แน่จริง…” 

กึก~

กอหญ้าชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดินจากไป ใช่! เธอไม่แน่จริงอย่างที่เขาพูด ทั้งที่คิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอแล้ว แต่ลึกๆ หัวใจกลับยังคงเต้นแรงและยังคงเจ็บปวดเมื่อได้เจอกับเขาอีกครั้ง…

เธอไม่เหมือนเขาหนิ ที่เข้ามาในชีวิตของเธอโดยไร้ความรัก!

“…” กอหญ้าเงียบไป ก่อนที่เธอจะหันไปมองเขาอีกครั้ง จ้องมองเขาผ่านแววตาที่เจ็บปวด อัลฟ่าเองก็มองเห็นถึงความเจ็บปวดนั้นในแววตาของเธอได้

“เราไม่ควรเจอกันอีก และหวังว่าจากนี้เมื่อคุณเห็นฉัน ขอร้องให้มองผ่านเลยไป ทำเหมือนไม่รู้จักกันเลยยิ่งดี…” กอหญ้าแสดงความอ่อนแอเพียงแค่แวบเดียว จากนั้นเธอก็พยายามทำตัวเองให้เข้มแข็งเหมือนเดิม

ความเจ็บที่อัดแน่นในอกทำให้กอหญ้าคิดสาวเท้าเดินจากไป เธออยากไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

 

หมับ!

“เดี๋ยวสิ!” หากทว่ายังก้าวไปไม่ถึงไหน มือหนาของอัลฟ่าก็จับหมับเข้าให้ เขายังไม่อนุญาตให้เธอไป เธอจะสะบัดหน้าหนีเขาไปแบบนี้ไม่ได้!

“อะไรอีกคะ?” กอหญ้าหันมามองมือหนาที่จับแขนของเธอเอาไว้ อัลฟ่าเองก็ไม่ได้ต้องการทำแบบนี้ แต่ร่างกายของเขามันไปเอง ร่างสูงจึงได้สติ อัลฟ่าถอนหายใจ มองดวงหน้าหวานที่มันขัดตาขัดใจเขานัก!

“ถ้าอยากให้ฉันทำเป็นไม่รู้จักเธอมันก็ยากหน่อยนะ อย่าลืมว่าเธอเป็นตัวบ่อนทำร้ายความสุขของน้องสาวของฉัน ฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ได้ยังไง อย่างน้อยก็ต้องแน่ใจก่อนสิ ว่าเธอจะไม่กลับเข้ามายุ่งกับครอบครัวน้องสาวฉันอีก” 

“วางใจได้ นี่ก็เดือนหนึ่งแล้วนะคะ เห็นหญ้าไปยุ่งกับคุณกายมั้ยล่ะ! หญ้าน่ะพูดคำไหนคำนั้น บอกไม่ยุ่งก็คือไม่ยุ่ง” ไม่เหมือนเขา ปากบอกว่าเบื่อ รำคาญ รังเกียจเธอ แต่ก็ยังตามกลั่นแกล้งกันไม่หยุด!

หากทำได้ เดินผ่านเธอไปไม่ดีกว่าเหรอ!

“ฉันไม่มีทางเชื่อว่าเธอจะไม่ยุ่งกับมัน!” อัลฟ่าขึ้นเสียงกร้าวต่ำ ยิ่งดวงหวานอวดเก่ง คิดหันหลังให้เขา ทำเป็นไม่รู้จักเขา หัวใจแกร่งก็ยิ่งกระตุก หงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก

“แล้วต้องทำไงคะถึงจะเชื่อ หญ้าต้องตายก่อนมั้ยคุณถึงจะเชื่อว่าหญ้าจะไม่ยุ่งกับคุณกายอีก” 

“แล้วทำได้มั้ยล่ะ!?” เขาเอ่ยออกมาเสียงนิ่ง จ้องมองเธอพร้อมกับมือหนาที่กำรอบแขนบาง เพิ่มความเจ็บให้กับเธอจนเธอรู้สึกถึงความด้านชานั้น…

แววตาสั่นระริกจ้องมองกันและกันอย่างฟาดฟัน และไม่มีใครยอมใคร…