Share

บทที่6 การกระทำที่ตรงกันข้าม 1/1

บทที่6

การกระทำที่ตรงกันข้าม

 

“กลัวตายก็อย่าปากเก่งอีก!” กอหญ้ากะพริบตาปริบ ๆ มองเขาด้วยหัวใจที่แตกสลาย เธอทำอะไรเขาไม่ได้และเขาก็ออกหน้า รังเกียจ เกลียดกันขนาดนั้น เธอเชื่อว่าเขากล้าที่จะกำจัดเธอให้พ้นทาง ให้พ้นสายตาของเขาแน่ หากเขาคิดจะทำ!

“ค่ะ ฉันมันไม่เจียมตัวปากเก่งเอง ดังนั้นคุณปล่อยฉันได้หรือยัง” สายตากลมโตมองมือหนา ที่ยังคงจับแขนเรียวของเธอเอาไว้แน่น รอยยิ้มร้ายยกขึ้นมุมปาก มองคนที่ทำเป็นอวดเก่งด้วยแววตาแสนเย็นชาและนึกสนุก

“ได้สิ ฉันปล่อยเธอแน่!” 

ตูม

ซ่า~

เพียงพริบตาเดียว ร่างบางก็มือหนาเหวี่ยงลงไปในสระน้ำพุ กลางลานห้างสรรพสินค้า! กอหญ้าพยายามตะเกียกตะกายขึ้นเหนือน้ำ ดีที่น้ำไม่ลึกเท่าไหร่ เธอจึงพยุงตัวยืนอยู่กลางสระได้

“…แต่ปล่อยเธอลงไปในนั้นนะ! จะได้ล้างสิ่งสกปรกในตัวออกไปบ้าง จะได้ไม่น่ารังเกียจสกปรกแบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้!” อัลฟ่าเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา เขาย่อตัวคุกเข่าข้างเดียว มองเธอที่ยืนมองเขาอยู่กลางสระน้ำด้วยแววตาที่แสนเจ็บปวด

รู้สึกดีที่ได้เห็นมัน…

“พอใจคุณแล้วใช่มั้ย พอใจแล้วก็เชิญค่ะ” กอหญ้าชี้นิ้วไล่เขาด้วยความรวดร้าวที่เกิดขึ้นภายในใจ อยากให้เขาไปไกลๆ จากตรงนี้ ก่อนที่เธอจะทำอะไรที่มันรุนแรงและทำให้ตัวเองลำบากไปด้วย!

ความคับแน่นในอก ยากที่จะสงบลงได้ หากเขาไม่ไปจากตรงนี้ และเมื่อเธอขึ้นไปได้ คงได้มีมวยสักยกแน่!

…กอหญ้าพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นลง พยายามถึงที่สุดจนต้องเบือนหน้าหนี ตัดสินใจหนีอัลฟ่าไปอีกฝั่ง ไม่สนใจว่าอัลฟ่าจะมองตามเธอยังไง เธอคิดเพียงว่าเธอต้องขึ้นบนฝั่ง แล้วรีบไปจากที่นี่ทันที

เธอไม่อยากทะเลาะกับอัลฟ่าให้เป็นเรื่องอีกแล้ว…อยู่ให้ห่างไกลจากเขา เป็นเรื่องที่เธอต้องทำที่สุด!

เมื่อกอหญ้าปีนขึ้นฝั่งได้ก็ก้าวขาออกไปอีกทางทันที ร่างสูงโปร่งสูงเก้าสิบสี่เซนติเมตรมองตามกอหญ้า ก็กำหมัดแน่น เมื่อร่างบางที่เปียกปอนไปด้วยน้ำก้าวขายาวไปอีกทาง คิดจะหนีหน้ากัน

ดูเหมือนอยากจะหนีหน้าเขามาก แต่เสื้อยืดขาว ของเธอที่แนบเข้ากลับลำตัวจนเห็นบราสีดำ มันเด่นชัด สะกิดใจเขา อัลฟ่ากำหมัดแน่นทันที

หมับ!

“ฟ่าค่ะ ลี่ว่าพอเถอะค่ะ คนมองกันใหญ่แล้ว” ลิลลี่รีบคว้าแขนแกร่งเอาไว้ เมื่ออัลฟ่าคิดจะตามติดผู้หญิงคนนั้น แล้วทิ้งเธอไว้ตรงนี้

หลังจากที่มองทั้งสองทะเลาะกันอยู่นาน เดิมทีก็เหมือนส่วนเกินอยู่แล้ว ถ้าจะให้อัลฟ่าทิ้งเธอ แล้วตามกอหญ้าไป 

เธอไม่มีวันยอมแน่!

วันนี้อัลฟ่ายอมมาทานข้าวกับเธอ เธอจะปล่อยโอกาสนั้นให้หลุดไปไม่ได้ คุณพ่อเปิดทางให้แล้ว นายหญิงของตระกูลมาเวลินคนต่อไปต้องเป็นเธอ

“อย่ายุ่ง! แล้วก็กลับไปซะ วันนี้ฉันจะจัดการกับยัยนั่น!!” อัลฟ่าใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล จึงเผลอขึ้นเสียงใส่ลิลลี่ เวลานี้เขาไม่คิดอายสายตาใครต่อใครทั้งสิ้น 

คนที่เขาอยากสั่งสอนคือคนที่เดินหนีเขาไปตอนนี้มากกว่า!

ไหนจะชุดที่เปียกโป้แทบเปลือยนี่อีก เขาทนมองไม่ได้!

และยิ่งไม่อยากให้ใครเห็นเรือนร่างของเธอด้วย!!

 

"…!!" หากทว่าสายตาตื่นตกใจของลิลลี่ ทำให้เขาเริ่มได้สติ ร่างสูงผ่อนลมหายใจหนักๆ "กลับไปก่อน เดี๋ยวผมให้เฟย์ไปส่งลี่" อัลฟ้าพยายามใจเย็นลดเสียงลง พูดเพียงแค่นั้น ก็รีบก้าวขายาวตามกอหญ้าไปทันที!

 

“เดี๋ยว!” 

เพี๊ยะ!

เธอหนี เขาก็ยังตามมาราวีกันอีก! กอหญ้าจึงหมดความอดทน เมื่อมือหนาจับหมับเข้าที่ข้อมือ เธอจึงเหวี่ยงฝ่ามือไปตบเขาในทันที 

วันนี้เขาทำให้เธออับอายไม่พอใช่มั้ย จะแกล้งกันจมดินให้ได้เลยสินะ!

“กอหญ้า!” ไม่นึกไม่ฝันว่ากอหญ้าจะใจกล้าตบเขาจนหน้าหันแบบนี้ ทั้งชีวิตเขาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าแตะต้อง ตบตีเขาเลยสักคนเดียว!!

สายตาคมดุกร้าวหันมาจ้องมองเธอ กอหญ้าชะงักมือค้างไว้อยู่อย่างนั้น เมื่อได้สติว่าตนนั้น ใจกล้าอาจหาญตบหน้าอัลฟ่าไป  เธอกลืนน้ำลายมองดวงหน้าคม ที่กัดฟันกรอดใส่กัน แววตาโกรธเคืองลุกเป็นไฟจนใจเธอเต้นสั่นแรง สั่นเทาไปด้วยความกลัว!

พึ่บ!

กอหญ้าคิดสะบัดตัวหนี แต่มือหนายังคงกำข้อมือเธอเอาไว้แน่น “ปล่อยหญ้า หญ้าไม่ผิดนะคะ คุณทำหญ้าก่อนอ่ะ!” กอหญ้ารีบต่อว่าเขาและบอกว่าเธอไม่ผิด กอหญ้าพยายามบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของเขาอีกครั้ง

แต่อัลฟ่ายิ่งบีบรัดเธอแน่นขึ้น แน่นจนกอหญ้าต้องบี้หน้าด้วยความเจ็บปวด!

“หญ้าเจ็บค่ะ!” เธอสู้แรงเขาไม่ไหว ยิ่งสู้เธอก็ยิ่งเจ็บ จึงผ่อนแรงลงพยายามที่จะพูดดี ๆ กับเขาแทน

“เจ็บก็ช่างหัวเธอสิ เธอยั่วโมโหฉันก่อน!” 

พึ่บ!

“ถ้าไม่อายสายตาผู้ชายพวกนั้น ก็สวมมันซะ!” มือหนากระชากถอดสูทของตัวเองออก และโยนให้กอหญ้าสวมคลุมเพื่อปิดบังร่างกายของตัวเอง เขารู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก เมื่อสายตาของผู้ชายพวกนั้นแอบมองดูเรือนร่างของกอหญ้าในตอนนี้ 

และไม่อาจทนให้กอหญ้ายืนเปียกโชกอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายแบบนี้ได้ มือหนาจึงจับจูงเธอก้าวเดินไปที่รถสปอร์ตของเขา

"เดี๋ยวสิ! ปล่อยก่อน ถ้าไม่ปล่อยหญ้าจะคลุมเสื้อยังไง!?” เธอขึ้นเสียงถามเขา ร่างสูงจึงชะงักคิดได้ พลางหยุดนิ่ง ยอมปล่อยมือเธออีกครั้ง ถอยออกมายืนมองร่างบางสวมเสื้อของเขานิ่ง ๆ จับตามองทุกการกระทำของเธอไม่ให้คาดสายตา

ตึบ!

แต่กอหญ้ากลับใช้เวลาในตอนที่เขาเผลอ กระทืบเท้าเข้ากับเท้าหนาทันทีที่มีโอกาส “ทำบ้าอะไรของเธอ!” อัลฟ่าต่อว่าเธอ ก้มลงกุมเท้าของตัวเอง พอเงยหน้าขึ้นมองเธอ เธอกลับวิ่งหนีเขาไปไกลแล้ว!

“โธ่เว้ย!” กล้าทำเขาขนาดนี้ อย่าหวังว่าเขาจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ! 

ยอมรับเลย!! ว่ากอหญ้าคือผู้หญิงที่ทำให้เขาโมโห ปั่นหัวเขาได้เก่งที่สุด! เธอเก่งมากที่ให้เขาหัวเสียได้มากขนาดนี้! 

เขาจะต้องจัดการเธอให้สยบแทบเท้าให้ได้!

 

 

 

 

 

SunFlower365

อ่านให้สนุกนะคะ ฝากกดติดตาม กดเข้าชั้น เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้าส์~

| Like

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status