เปิดตัวประมูล
กอหญ้ายืนน้ำตาคลอหลังจากที่ออกจากห้องทำงานของอัลฟ่า ตอนนี้เธอยืนนิ่ง ๆอยู่หน้ากรงขนาดใหญ่ ถูกวาลิถอดชุดคลุมออกให้เหลือเพียงชุดเมดผ้าลูกไม้ที่แสนเซ็กซี่
วาลิยิ้มกริ่มพอใจกับพนักงานคนใหม่ของคลับ กอหญ้าสวยมากจริง ๆ
สวยขนาดที่พูดได้เต็มปากเต็มคำว่า 'สวยจนไร้ที่ติ…'
สายตากลมโตของกอหญ้าน้ำตาเอ่อซึม เธอกำลังยืนมองกรงทองขนาดใหญ่ ตรงกลางมีโซฟาหรูสีแดงสด …สิ่งที่ปรากฏตรงหน้า เธอคิดว่ามันคงเป็นที่ที่เธอต้องเข้าไปนั่งอวดโฉมประมูลในค่ำคืนนี้
พอนึกคิดหัวใจบางก็พลันวูบไหว เต้นแรงไม่เป็นส่ำ ยิ่งประตูกรงทองนั้นถูกเคลื่อนออก หัวใจของเธอยิ่งเต้นแรงมากขึ้น มือบางกุมมือกันแน่น เธอไม่สามารถรอดพ้นไปจากตรงนี้ได้เลย
จะมีใครสักคนมั้ยที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเธอได้…
ช่วย… ถ้าจะมีคนมาช่วย ที่นี่ก็คงมีเพียงอัลฟ่าเท่านั้น ที่สามารถช่วยเธอได้!
ซึ่งเขาประกาศก้องแล้วว่าเขาไม่มีทางช่วยเธอ…
วันนี้เธอคงทำได้เพียงแค่เดิมพัน เดิมพันกับตัวเองว่าอัลฟ่าจะเปลี่ยนใจ เปลี่ยนใจให้เธอกลับไปเป็นของเล่นของเขาดังเดิม…
***
ร่างแกร่งนั่งอยู่บนโซฟาหรูสีแดงราคาแพงกลางห้อง ตรงหน้ามีกระจกบานใหญ่สีดำรอบด้าน เขาสามารถเห็นทุกโซนของคลับได้จากตรงนี้ ส่วนด้านนอกจะไม่มีใครสามารถมองผ่านเข้ามาในนี้ได้
อัลฟ่ามองสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของตัวเองผ่านกระจกนิ่งงัน แววตายังคงมีความขุ่นเคืองเล็กน้อย เมื่อหวนนึกถึงคำพูดของกอหญ้าเมื่อครู่ เขาถอนหายใจลงหนัก ๆ เฝ้ามองสถานที่ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และเหล่าผู้คนสนทนากันอย่างมีความสุข
ในโซนฝั่งขวา ซึ่งเป็นโซนของการประมูล ทุกคนต่างนั่งบนเก้าอี้วีไอพีที่จัดเตรียมไว้อย่างตระการตา มหาเศรษฐีหลายต่อหลายคน ต่างเชื้อชาติ หลายประเทศ
ตอนนี้มารวมตัวกันเพื่อชมดูสิ่งของประมูลในค่ำคืนนี้
บัดนี้สายตาทุกสายตาจับจ้องไปที่กรงขังสีทอง มีผ้าคลุมสีแดงขนาดใหญ่คลุมเอาไว้ ซึ่งมันกำลังเคลื่อนตัวออกมาอย่างเชื่องช้า สายตาคมของเขาเองก็จับจ้องมองมันเช่นกัน รอยยิ้มร้ายยกเหยียดยิ้ม เมื่อผ้าคลุมกำลังเปิดกว้าง
เขาอยากจะรู้ว่าคืนนี้ ราคาของผู้หญิงน่ารังเกียจอย่างกอหญ้าถูกตีราคาจากวาลิเท่าไร…
“นายครับ คุณวาลิมาแล้วครับ” เฟย์ต้าเปิดประตูเข้ามารายงาน
“อืม…ให้เธอเข้ามา” มือหนาที่คีบบุหรี่ไว้ในมือ บัดนี้ถูกขยี้ลงในที่เขี่ยบุหรี่แล้ว วาลิก้าวเข้ามาในห้อง เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของอัลฟ่า เพื่อรายงานผลตีราคาของกอหญ้า
“รายงานค่ะนาย สำหรับกอหญ้าวาตีราคาประมูลเริ่มต้นได้ที่หนึ่งล้านบาทถ้วนค่ะ”
“อืม…” อัลฟ่าพยักหน้ารับรู้ ทั้งที่สายตายังคงจับจ้องมองที่กรงทองนั่น เขาเองก็พอเข้าใจว่าทำไมเธอถึงถูกตีราคาได้แพงขนาดนั้น…
“ค่ะ ไม่มีตำหนิ ทุกอย่างโอเค” ราคาของกอหญ้าสูงเท่ากับระดับดารานางแบบที่ผันตัวมาทำงานกับเขา
เธอทำให้เขาอยากจะรู้ ว่าคืนนี้ราคาประมูลตัวเธอจะจบลงที่เท่าไร
“ครับ งันผมจะรอดู ว่าคืนนี้วาจะดูคนผิดอีกหรือเปล่า” อัลฟ่าหยอกแซว วาลิยิ้มกริ่ม พลางเดินไปนั่งข้างๆ เขา
เธอมีตำแหน่งเป็นหัวหน้าผู้จัดการของที่นี่ และมีอภิสิทธิ์เหนือใคร นั่นก็เพราะอัลฟ่าเป็นคนมอบอำนาจเหล่านั้นให้กับเธอ
นอกจากจะได้ทำงานที่ดีแล้ว เบื้องหลังเธอยังเป็นถึงคู่นอนระดับพรีเมียร์ของอัลฟ่า อำนาจทุกอย่างที่เธอมี ก็ได้มาจากการที่เธอคอยดูแล เอาใจอัลฟ่า และอยู่เป็น...
มือบางเริ่มชงเหล้าสีอำพันให้กับอัลฟ่า เอาใจซุกไซ้ลูบแขนแกร่งอย่างยั่วยวน
เรื่องบนเตียงเธอกับเขาห่างกันมาสักพักแล้ว หลังจากที่เขากลับไปเคลียร์งานที่กรุงเทพ ความคิดถึงทำให้วาลิดึงดวงหน้าคมโน้มลงมาหมายจะจูบ
ทว่าอัลฟ่ากลับผลักเธอออกเบา ๆ เบือนหน้าคมสันหนีเพื่อปฏิเสธ วาลิหน้าเสียเล็กน้อยที่วันนี้อัลฟ่าชัดเจนว่ายังไม่ต้องการเธอ
เขาต้องการให้เธอนั่งเคียงข้างเขา และคอยปรนนิบัติเขาโดยการชงเหล้าอย่างเดียวเท่านั้น…
วาลิเม้มริมฝีปากลงเล็กน้อย แอบมองตามสายตาคม อัลฟ่ากำลังจับจ้องมองกอหญ้าอย่างไม่วางตา ความสนใจของอัลฟ่าที่มีต่อกอหญ้า ทำให้วาลิเอ่ยถามเสียงนิ่ง
“สนใจเหรอคะ?”
“เปล่า…” อัลฟ่ายกแก้วเหล้าสีอำพันกรอกเข้าปากตัวเอง วาลิจึงยิ้มอ่อนๆ
“คนนี้ของดีนะคะ กลัวว่าถ้าคุณฟ่าสนใจจริงๆ วาคงได้ตกกระป๋องแน่ ๆ…” วาลิหยอกแซว พูดทีเล่นทีจริง
หึ… อัลฟ่าเห็นด้วยกับที่วาลิพูด เขาแค่นยิ้มมุมปากอีกครั้ง รู้ดีแก่ใจว่ากอหญ้ามีดีอย่างที่วาลิพูดจริง ๆ
แต่ความรู้สึกนั่น เขาไม่จำเป็นต้องบอกใคร!
สายตาคมหันมองวาลิ ใช้นิ้วเรียวเกลี่ยลงที่ดวงหน้าหวานเสี้ยวลูกครึ่งของเธอ
“ใครจะทำให้ผมติดใจได้แบบคุณกัน…” วาลิยิ้มพอใจที่อัลฟ่าพูดเอาใจ แม้จะรู้สถานะ ว่าเธอเป็นได้แค่ไหนสำหรับเขา แต่เธอก็พึ่งพอใจกับตำแหน่งนี้
เป็นคู่นอนเพียงคนเดียวของเขา ในยามที่เขากลับมาดูแลที่เกาะลับแห่งนี้
แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว…
เพื่อเงินและรักษาตำแหน่งอันสูงส่งนี้ไว้ เธอไม่ควรหึงหวง หรือออกอาการว่าไม่พอใจจนเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป…
และแล้วเวลาของการประมูลก็ได้เริ่มต้นขึ้น เสียงประกาศดังขึ้นเต็มห้องโถง ก่อนที่ม่านแดงจะถูกเปิดออก ร่างกายผิวเนียนเปล่งประกาย ความงดงามกระทบกับแสงไฟ เรือนร่างที่เผยความงามในทุกสัดส่วนทำให้ทุกคนต่างร้องว้าวขึ้นมาพร้อมกัน
เมื่อสินค้าตรงหน้าสวยมากจนละสายตาไปไหนไม่ได้!
ไม่แม้แต่อัลฟ่าที่แอบกำมือแน่น หัวเริ่มอุ่น ๆ เมื่อเห็นความงดงามของร่างกายของกอหญ้าและชุดที่เธอใส่!
“เป็นยังไงคะ? วาจัดการสินค้าของประมูลได้ดีมั้ย…คืนนี้เพชรน้ำงามอย่างกอหญ้าจะทำเงินให้ไนต์คลับของเราอย่างมหาศาล…”
“…” มีเพียงความเงียบที่ปกคลุม อัลฟ่ายังคงมองไปที่กอหญ้านิ่งด้วยแววตาดุกร้าว ยิ่งหวงแหนมากขึ้นยามที่ได้มองไปโดยรอบ มองสายตาของเหล่านักท่องเที่ยวที่จ้องมองไปยังที่เธอมากมาย!
“เริ่มประมูล!”
สองล้าน
สาม
สี่
ราคาประมูลเริ่มเยอะขึ้นเรื่อย ๆ กอหญ้านั่งมองคนที่ยกไม้ประมูลขึ้น น้ำตาก็ไหลซึม ตัวสั่นเทา พยายามนั่งกุมมือตัวเองนิ่ง ๆ เพื่อลดความสั่นกลัว แม้ผู้ชายหลายต่อหลายคนตรงหน้าจะดูดีมีระดับ รวยหล่อเวอร์วังแค่ไหน
หากคืนนี้ใครประมูลเธอไปได้ เธอก็คงไม่ต่างจากตกนรกตายทั้งเป็น…
กอหญ้ากวาดสายตามองหาอัลฟ่า เธออยากจะอ้อนวอนขอให้เขาเปลี่ยนใจอีกครั้ง แต่ก็ไร้เงาไร้วี่แวว
น้ำตากอหญ้าเอ่อซึมเมื่อรู้สึกหมดหวัง เสียงราคาประมูลสูงขึ้นเรื่อย ๆไม่รู้เลยว่าจะหยุดลงที่ตรงไหน…
“สิบล้าน!” จากห้าล้านก้าวกระโดดขึ้นมาสิบล้านในพริบตา กอหญ้าขมวดคิ้ว เพ่งสายตามองไปยังคนที่ประมูลเธอด้วยราคาแพงขนาดนั้น พอได้เห็นดวงหน้าคมตรงหน้าอย่างชัดเจนแล้ว หัวใจบางก็สั่นไหวเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง
เป็นเขา! ผู้ชายที่ให้เธอยืมเสื้อคลุมในวันนั้น…
วันนี้เธอได้เจอกับเขาอีกครั้งแล้ว...
และหากเขาประมูลเธอได้ เธออาจจะขอร้องเขาให้ช่วยเหลือเธอได้! เธอมีความหวังแล้ว…
“สิบเอ็ดล้าน!” มีเสียงแข่งประมูลดังแทรกขึ้นมา 'ลีโอ' มองไปยังคนที่กล้าประมูลแข่งกับเขา เมื่อเห็นแล้วจึงยกยิ้มมุมปากให้กับผู้ชายอีกคนทันที
“ยี่สิบล้าน”
อู้วว…
เสียงตื่นตกใจ! ที่มีคนทุ่มเงินเพื่อให้ได้สาวสวยคนใหม่ในค่ำคืนนี้ และราคาประมูลก็สูงสุดเป็นประวัติศาสตร์ของที่นี่อีกด้วย
“กอหญ้าทำได้ไม่เลวนะคะ” วาลิเอ่ยขึ้น หันมองอัลฟ่าที่เริ่มจุดบุหรี่ยัดปอดตัวเอง คล้ายจะนั่งไม่ติดเองเสียแล้ว
“ก็ต้องรอดูต่อไป” แต่อัลฟ่าก็ยังคงเก็บอาการที่แสดงออกมาทางสีหน้าได้เป็นอย่างดี ทั้งที่เขากำลังหงุดหงิดเกรี้ยวกราดอยู่ภายในใจ เขายังคงนั่งนิ่งจ้องมองการประมูลตรงหน้านิ่งงัน และมองไอ้ผู้ชายคนนั้น ที่มันกล้าลงทุนประมูลกอหญ้าเยอะจนเขาแอบกำหมัดแน่น
สำหรับอัลฟ่าตีราคากอหญ้าเป็นเพียงผู้หญิงสกปรกคนหนึ่ง และต้องการให้เธอตกนรกทั้งเป็นต่อจากนี้ …แต่ทว่าตอนนี้ กลับกลายเป็นเขา ที่อยากลงไปกระชากเธอออกมาจากตรงนั้นเสียเอง!
มึงหยุดความคิดบ้า ๆนี้เลยนะไอ้อัลฟ่า! มึงไม่ควรปล่อยให้กอหญ้ามีอิทธิพลกับมึงอีก มึงเลือกที่จะโล๊ะของเล่นชิ้นนี้ทิ้งแล้ว มึงก็ไม่ควรที่จะหวงของอีก!
มึงต้องจดจำเอาไว้ สิ่งที่กอหญ้าสมควรได้รับในตอนนี้ คือตกนรกทั้งเป็น!…
“ยี่สิบล้าน! เคาะ!” จบประมูลที่ยี่สิบล้าน และคนที่ประมูลได้เธอไปครอบครอง คือรองผู้นำตระกูลมาเวลลิน น้องชายต่างมารดาของเขา!
“ฮ่าๆๆ กอหญ้าคงดีใจที่ตัดสินใจมาทำงานกับนายนะคะ มาวันแรกก็รวยแล้ว” วาลิเอ่ยขึ้น ดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อกอหญ้าถูกประมูลในราคายี่สิบล้าน!
คนล่าสุดที่ประมูล สูงสุดก็แค่ห้าล้านเอง ไม่คิดว่ากอหญ้าจะสวยจนทะลุเป้าขนาดนี้!
“เหอะ!” อัลฟ่าเบือนหน้าหนี วันนี้รวยแล้วยังไง เงินส่วนแบ่งเขาไม่เคยคิดจะให้เธอ แม้แต่เงินเดือนเขาก็ไม่ให้ ชีวิตกอหญ้าที่อยู่ที่นี่จะต้องเหมือนตายทั้งเป็นเท่านั้น!
“ดูเหมือนว่านายจะไม่ชอบเธอ?” วาลิเริ่มสังเกตเห็น อัลฟ่าจึงนั่งไขว่ห้างยกแก้วดื่มน้ำสีอำพันจรดริมฝีปากแล้วแสยะยิ้ม
“ใช่! ผมไม่ใช่แค่ไม่ชอบเธอ แต่ผมยังเกลียดเธอมากอีกด้วย!” พูดทั้งที่ยังคงจ้องมองร่างเล็กที่กำลังถูกส่งตัวให้กับ 'ลีโอ' น้องชายต่างมารดาของเขา
ปัง!
ประตูถูกปิดลง กอหญ้ารีบปีนขึ้นเตียงดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองทันที
“หึ! ใจร้อนอยากขึ้นเตียงกับผมมากเลยเหรอ…” น้ำเสียงกะล่อนทำให้กอหญ้าทำหน้าย่นใส่เขาทันที
“คุณก็รู้ว่าฉันไม่เต็มใจ” พูดไปน้ำตาก็ไหล ลีโอกอดอกมองกอหญ้านิ่งๆ คิดจะใช้น้ำตาให้เขาสงสารสินะ
“คุณคงไม่คิดว่าผมจะใช้เงินยี่สิบล้านประมูลคุณมาเพื่อนั่งดูเฉยๆหรอกนะ?”
“แล้วคุณจะขืนใจฉันเหรอคะ? ฉันไม่เต็มใจนะ” ให้ตาย… นอกจะสวยหวานจิ้มลิ้มแล้ว หน้าตาของเธอยังน่าสงสาร ใสซื่ออีกด้วย!
“ไม่เต็มใจแล้วไง?” กอหญ้าเม้มริมฝีปากแน่น
“ละเว้นฉันเถอะนะคะ” และเอ่ยปากขอร้อง ทำหน้าอ้อนวอนต่อเขา
ชู่ว~
ลีโอก้าวเดินเข้าไปใกล้เธออย่างเชื่องช้า ยกนิ้วชี้แตะลงที่ริมฝีปากนุ่มของเธอเบา ๆ
พึ่บ!
“นี่!” กอหญ้าตกใจจนสะบัดหน้าหนี เมื่อจู่ ๆลีโอก็ขึ้นคร่อมเธอ พลางดึงผ้าห่มจากมือบางที่กำแน่น ขึ้นมาคลุมร่างกายของเขาและเธอ
“ถ้าไม่อยากให้ผมทำอะไรคุณ ก็เล่นละครฉากนี้กับผมก่อน”
“คะ?”
“มีคนแอบฟัง…” ลีโอชี้นิ้วไปที่ประตู มีแสงไฟและเงารองเท้า เธอคิดว่าคงเป็นวาริหรือไม่ก็คนของอัลฟ่าแน่นอน
“แล้วต้องทำยังไงบ้างคะ?”
“นอนกับผมไง ยี่สิบล้านเลยนะ” ลีโอหยอกกอหญ้า
“คุณจะใจร้ายกับฉันจริง ๆ เหรอ ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดี ที่ป้ายรถเมลวันนั้น คุณก็ช่วยฉัน” กอหญ้าพูดเอาใจด้วยการบอกว่าเขาเป็นคนดี
“งันขอโทษแล้วกันนะ ที่ผมทำให้คุณผิดหวัง ผมไม่ใช่คนดีครับ” เขาย้ำ แต่พอเห็นน้ำตาของคนตรงหน้าเริ่มไหลลงมาก็เริ่มใจอ่อน เริ่มไม่คิดอยากกลั่นแกล้งเธอต่ออีก
“ทำยังกับไม่เคย ถ้าไม่อยากทำแล้วมาทำงานที่นี่ทำไม?” ลีโอว่า ที่นี่ไม่เคยบังคับใคร!
“ฉัน…ฉัน”
“ถูกบังคับ? มีเรื่องกับไอ้ฟ่า?” ดูเหมือนลีโอ จะมองทะลุปรุโปร่ง
“อื่อ ฉันมีเรื่องกับคุณอัลฟ่าค่ะ…” กอหญ้ากระซิบเสียงเบา
“คุณช่วยฉันได้มั้ยคะ?” กอหญ้ากะพริบตาปริบๆ อยากให้เขาช่วยเธอให้อยู่รอดปลอดภัยในระหว่างที่อยู่ที่นี่
“หูตาไอ้อัลฟ่าเยอะขนาดนั้น ถ้าผมช่วยคุณ ผมจะได้อะไรตอบแทนบ้างล่ะ”
“…แล้วคุณอยากได้อะไรคะ?” ในตอนนี้เธอไม่มีอะไรมาตอบแทนเขาได้เลย...
“คุณไง กอหญ้า…”
“ตัวฉันคงไม่ได้ เพราะฉันไม่อยากเป็นของเล่นของใคร ฉันแค่อยากมีชีวิตที่เรียบง่าย สงบสุขเท่านั้น ...ฉันไม่อยากทำเรื่องแบบนี้กับใครมั่วๆ คุณเข้าใจฉันมั้ยคะ” กอหญ้าบอกกับคนตรงหน้า บอกถึงความต้องการในใจของเธอ
ตอนนี้อัลฟ่าโยนของเล่นชิ้นนี้ทิ้งแล้ว เธอก็ไม่ต่างจากได้อิสระไปด้วย
ถ้าชายหนุ่มตรงหน้าช่วยเธอ เธอก็จะไม่ได้เป็นของเล่นที่ถูกโยนให้ใครต่อใครอย่างที่อัลฟ่าต้องการเห็นอีก
“อ่า…แต่เหมือนเธอก็เป็นของเล่นไอ้ฟ่านะ?” กอหญ้าก้มหน้านิ่งยิ้มเศร้า ที่เธอยอมเพราะทุกอย่างเป็นความผิดที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ และลึก ๆแล้วสำหรับอัลฟ่า เธอไม่เคยนึกรังเกียจเขา
นั่นคือสิ่งที่เธอทำได้ ทำได้โดยไม่รู้สึกรังเกียจตัวเอง เท่ากับนอนกับผู้ชายคนอื่น
“เรื่องบางเรื่องมันก็พูดยากค่ะ…” กอหญ้าก้มหน้าแววตาเศร้าหมอง เธอรู้ว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ชีวิตเธอจบลงตั้งแต่ยกชีวิตและหัวใจให้กับอัลฟ่าแล้ว…
แต่ถ้าเขายอมช่วย เขาเหมือนมาจุดประกายความหวังให้เธอขึ้นมาอีกครั้ง!
"เหอะ! จะบอกว่ารักมันก็พูดมาเถอะ" ลีโอมองออก ว่ากอหญ้าคิดยังไงกับอัลฟ่า ไม่ใช่แค่เธอที่จะคิดเกินตัวได้แบบนี้ แต่ผู้หญิงทุกคนที่อัลฟ่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือให้ความสนใจ พวกหล่อนย่อมคิดเกินตัวกันอยู่แล้ว
กอหญ้าก็คงไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้น...
"รักเหรอ? เขาเกลียดฉันขนาดนั้น ฉันจะรักเขาได้ยังไงกัน" ประโยคนี้คือเธอย้ำเตือนตัวเอง เพราะทุกอย่างชัดเจนแล้ววันนี้ อัลฟ่าไม่ได้รักเธอ เขากลัาโยนเธอทิ้งเหมือนเศษขยะ โยนเธอให้ไปกับผู้ชายคนอื่นอย่างง่ายดาย...
ในหัวใจเขาไม่มีเธอเลย...
"รักข้างเดียว" ลีโอซ้ำเติมต่อ พลางก้มมองคนที่อยู่ใต้ร่างของเขาแน่นิ่ง ถ้าหัวใจของเธอไม่มีเจ้าของ เขาคงอยากจะสานต่อความสัมพันธ์ให้มากกว่านี้
"จะว่าอย่างงันก็ได้" เธอยอมรับตรง ๆเพราะคำว่ารักด้วย ที่ทำให้เธออดทน ยอมอัลฟ่าทุกอย่างแบบนี้...
เธอมันโง่ที่ไม่สามารถตัดใจจากอัลฟ่าได้สักที
"ยอมรับง่าย ๆเลย?" ลีโอเลิกคิ้วถาม
"อืม..." ความรักน้อความรัก เขาเกลียดความรักก็เพราะแบบนี้ ความรักที่สามารถกักขังคน ๆหนึ่งได้โดยไร้ข้อแม้
เขาเกลียดมันจริง ๆ
"เอาเถอะ! เธอจะรักใครมันก็เรื่องของเธอ วันนี้ฉันช่วยเธอแล้ว ดังนั้นฉันจะช่วยเธอจนถึงที่สุด ต้องขอบคุณวันที่เราเจอกันครั้งแรกนะ เธอทำให้ฉันถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ" เขาชอบเธอตั้งแต่วันที่เจอกันครั้งแรกแล้ว วันนั้นเธอดึงดูดเขาให้ก้าวเดินเข้าไปหา รู้ตัวอีกที เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ
พอรู้สึกตัวได้ ตอนนั้นจึงแก้เก้อด้วยการยื่นสูทให้เธอคลุม และยืนมองเธอเดินจากไปเงียบ ๆ
“แต่เงินที่คุณเสียไปต้องมีสิ่งตอบแทน เพราะฉะนั้นคุณอยากให้ฉันทำอะไร หากฉันทำได้ฉันจะทำให้คุณแน่นอนค่ะ…อนาคตฉันมีเงิน ฉันออกไปจากที่นี่ได้ ฉันจะหามาคืนคุณทั้งหมด” กอหญ้าบอก และแอบตะลึงไม่น้อยที่รู้ว่า ชายหนุ่มแปลกหน้าถูกชะตากับเธอตั้งแต่แรกพบ แต่มันไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกของเธอในตอนนี้
เธอไม่ได้รู้สึกกับเขาแบบนั้น เธอต้องการเพียงตอบแทนเขากลับเท่านั้น
หากวันนี้เขาช่วยเหลือเธอ...
“หึ! ได้ ตามที่คุณว่า" ลีโอเองก็ไม่คิดจะฝืนใจเธออยู่แล้ว เขาแค่ถูกชะตากับเธอ เมื่อเธอไม่ต้องการมีอะไรกับเขา เขาก็จะไม่บังคับ
“ผมชื่อลีโอ”
“กอหญ้าค่ะ”
“คืนนี้แค่เล่นละครกับผม ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด” ลีโอกระซิบ กอหญ้าพยักหน้าเบาๆ
“ออกเสียง”
"หือ?" ทำหน้างุนงง จนลีโอกลั้นขำ
"ครางไง เล่นละครให้ไอ้ที่ยืนเฝ้าหน้าห้องของเราเชื่อ เดี๋ยวมันก็ไปรายงานกับเจ้านายมันแล้ว!"
“คุณจะบ้าเหรอ ฉัน ฉัน…” เธอจะทำแบบนั้นได้ยังไง
“อ๊ะ!”
อื้ออ~
ลีโอจูบจริง เขาทั้งจูบทั้งสัมผัสเธอ ในครั้งแรกเธอดีดดิ้น แต่ลีโอเลื่อนลงไปที่ใบหู พลางกระซิบ
"แสดงให้สมจริงหน่อย อยากรอดไม่ใช่หรือไง เธอต้องทำให้พวกมันเชื่อว่าเรามีไรกันจริง ๆ" กอหญ้าจึงหลับตานิ่ง สุดท้ายจึงพยายามเปล่งเสียงครางออกมาตามที่เขาต้องการ
จนในที่สุดคนของอัลฟ่าก็หายไปจริง ๆ
“เห็นมั้ย มันไปแล้ว” ลีโอว่า แต่ยังไม่ยอมลุกไปจากตัวของกอหญ้า เขาจ้องมองกอหญ้านิ่ง ๆเธอสวยจนเขาคลั่ง คิดหาเศษหาเลยกับเธอเล็กน้อย
แอบชอบเธอจริง ๆนะเนี่ย "ข้อดีที่เราทำแบบนี้ คือทุกคนจะเข้าใจว่าเธอคือคนของฉัน ต่อไปจะไม่มีใครรังแกเธอ เพราะฉันจะคุ้มกะลาหัวเธอเอง..."
“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น เวลที่ใครประมูลได้จะมีคนมาแอบฟังแอบดูแบบนี้เหรอคะ?” หรืออัลฟ่าต้องการให้เธอตกนรกทั้งเป็น เขาส่งคนมาดูเพื่อความมั่นใจงันเหรอ…
เขาต้องการมั่นใจว่าสิ่งที่เขาทำในวันนี้สำเร็จแล้วสินะ
เขาอยากให้เธอเจ็บปวดและทรมานใจ เหมือนตกนรกเป็น!...
“ไม่หรอก แต่ฉันคิดว่าคงเป็นอัลฟ่าที่ส่งมันมา ...กับผู้หญิงคนอื่นมันคงไม่มานั่งทำเรื่องบ้า ๆแบบนี้หรอก แต่เพราะเป็นเธอ!” ลีโอผละกายออกจากร่างกายของกอหญ้าเล็กน้อย
กอหญ้าคิดจะลุกตาม แต่ลีโอกลับผลักเธอลงไปนอนราบอีกครั้ง พลางส่ายหน้าไม่อนุญาตให้กอหญ้าลุกขึ้น
“ไปมีเรื่องอะไรกับมัน มันถึงได้เกลียดขนาดนี้?” เขาเอ่ยถาม อยากใส่ใจ เพราะอัลฟ่าไม่เคยคิดทำร้ายผู้หญิง กอหญ้าคือคนแรกที่ทำให้อัลฟ่ารังแกได้ถึงขนาดนี้
ยอมแหกกฏของไนต์คลับ บังคับคนไม่เต็มใจให้ทำงานนี้
“แค่เรื่องเข้าใจผิด แต่ช่างมันเถอะค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังชดใช้ให้เขาอยู่” กอหญ้าไม่คิดปกปิด อย่างน้อยถ้าเธอพูดความจริง อาจจะเรียกร้องความสงสารจากลีโอได้ และเขาจะช่วยปกป้องเธอเมื่อเธอทำงานอยู่ที่นี่
“เก่ง?” เขาถาม ตัวเล็กแค่นี้ใจกล้ายกชีวิตให้อัลฟ่าเพื่อชดใช้
“ไม่เก่งหรอก ฉันแค่อ่อนแอเกินไป” อ่อนแอ อ่อนไหวกับทุกอย่าง จนถูกกระทำรังแกจากคนรอบข้างได้ง่ายๆ แบบนี้
“น่าสงสาร... งันบอกมาว่าผู้หญิงที่มันพามาที่นี่คือใคร? ” กอหญ้าขมวดคิ้ว เรื่องนี้เธอไม่อยากบอก เธอไม่รู้ว่าเธอไว้ใจลีโอได้มากแค่ไหน
“ฉันไม่ได้ทำอะไรหรอกนะ ที่นี่ก็ธุรกิจพ่อของฉัน และฉันก็เป็นน้องของมัน แค่สงสัยน่ะว่ามันพาใครมา เมียมันหรือเปล่าแค่นั้น”
“ไม่ใช่เมียค่ะ แต่เป็นคุณอันนาค่ะ” อันนา น้องสาวต่างมารดาของเขา...
“อ่อ! ฉันได้ยินว่าเกิดอุบัติเหตุเป็นเรื่องจริงสินะ” เขามีลูกน้องที่ไว้ใจ รับใช้อยู่ที่คฤหาสน์มาเวลลิน เขาวางคนของเขาไว้ในนั้นเยอะพอควร ที่ทำก็เพื่อรายงานเหตุการณ์ที่นั่นได้เรื่อย ๆ ตามคำสั่งของคุณพ่อที่แอบเป็นห่วงคนบ้านใหญ่
เขาอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่คนของเขารายงานว่ามีอุบัติเหตุ แต่จู่ ๆก็เงียบหายไป ไม่ชัดเจนว่าใครที่เกิดอุบัติเหตุ อยู่ ๆไอ้อัลฟ่าก็ปิดข่าวเงียบไป...
“ใช่ค่ะ” ลีโอพยักหน้า คิดว่ากอหญ้าใสซื่อเกินกว่าจะทำงานอยู่ที่นี่
“อยากไปจากที่นี่มั้ย?” ลีโอคิดอยากจะช่วยกอหญ้า กอหญ้าเบิกตาตื่นเต้น จนปิดแววตาที่ดีใจออกมาไม่มิด เขาดูออกว่าเธอดีใจ ...ทว่าอยู่ ๆแววตานั้นก็หม่นแสงลง ริมฝีปากบางอวบอิ่มขยับเอ่ยเบา ๆ
“ฉันออกไปไม่ได้หรอกค่ะ ฉันกำลังชดใช้กรรมให้คุณอัลฟ่าอยู่...”
“เฮ้อ~ เอาจริงดิ?" เมื่อกี้ยังมีทีท่าดีใจ ตอนนี้ทำหน้าเศร้าอีกแล้ว "ที่มันโกรธเธอขนาดนั้น เกี่ยวข้องกับอันนาหรือเปล่า?” เขาถาม กอหญ้าจึงพยักหน้าเบะปากเบา ๆ
"ค่ะ"
“เลิกทำหน้าตาแบบนี้เถอะ เห็นแล้วไม่ชอบเลยว่ะ” ลีโอไม่ชอบเห็นสีหน้าอ่อนแอของกอหญ้าเลยสักนิด เห็นแล้วเขาใจอ่อน อยากดึงเธอเข้ามากอดปลอบ ทั้ง ๆที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง
นี่สินะที่เขาบอกว่ารักแรกพบ...
เสียดายที่รักแรกพบของเขามีเจ้าของหัวใจแล้ว
“ฉันจะพยายาม” กอหญ้าเงยมองเขานิ่ง กักเก็บน้ำตาเอาไว้ พลางรีบเช็ดน้ำตาออกไปอย่างลวก ๆ
“งันฉันจะช่วยเธอโดยการปกป้อง ฉันจะให้เธอรับใช้เพียงแค่ฉันคนเดียวในระหว่างที่เธอทำงานอยู่ที่นี่ ยังไงซะ กฎของที่นี่ผู้ประมูลจะสามารถเล่นกับของเล่นที่ประมูลมาได้จนกว่าจะเบื่อ” กอหญ้ารับฟังก็ยิ้มแป้น ที่ลีโอคิดจะปกป้องเธอ
อย่างน้อยเขาก็ยอมช่วยเหลือ ปกป้องเธอทั้งที่ไม่รู้จักกันดีเลยด้วยซ้ำ... และก็แปลกที่เธอเองก็ไหลตามเขาไปง่ายๆแบบนี้
"ขอบคุณค่ะ" กอหญ้าพนมมือไหว้ ลีโอจึงดันมือกอหญ้าลง
“ไม่ต้องขอบคุณฉัน แค่เล่นละครให้แนบเนียนก็พอแล้ว...”
"อืม..."
บทที่23ขอของเล่นคืนปัง ปัง ปัง!“ใคร!?” ลีโอตะโกนถาม หันไปมองประตูที่มีเงารองเท้าเยอะผิดปกติ คิ้วเรียวขมวดพลางหันกลับมาสบตากับกอหญ้าเงียบๆ"เปิดประตู!" เสียงของอัลฟ่าทุบประตูด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ตั้งแต่ที่ได้รับรายงานว่า กอหญ้ากำลังสนุกกับไอ้ลีโอ!ผู้หญิงบ้าอะไรโคตรร่านฉิบหาย!แควก!ไม่พูดพร่ำทำเพลง มือหนารีบปลดสายคล้องคอขอวกอหญ้าออก ตอนนี้เนินอกของเธอแทบเปลือยจมูกคมสัน ริมฝีปากหนา กดจูบขบเม้มลงบนผิวกายของเธอซ้ำ ๆ จนกอหญ้าทุบตีเขาอย่างตื่นตกใจปัง ปัง ปัง!“นี่! เดี๋ยว! ไหนบอกจะไม่ทำไง” กอหญ้าต่อว่าลีโอ ทั้งตกใจกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง“ต้องทำ ใครมาไม่รู้หรือไง?”“อัลฟ่า…” เธอจำเสียงเขาได้“ใช่! ดังนั้นก็เล่นละครกับฉัน” กอหญ้าหยุดนิ่งทันที บทบาทที่เธอเพิ่งได้รับ ทำให้เธอต้องหยุดนิ่ง กอหญ้าจ
บทที่25ความจริงปัง!มือหนาทุบลงบนโต๊ะเมื่อได้ยินคำรายงานทุกคำจากเฟย์ต้า“มึงหมายความว่ายังไง!?” ภาพตรงหน้าทำให้มือหนากำหมัดแน่น ตัวสั่นจนแทบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ นักสืบจากรามิลทำงานได้ดี แกะรอยรถที่ชนอันนาได้ภายในวันเดียว รวมถึงไอ้กายที่มันหนีไปได้อย่างไร้ร่องรอยแต่มันจะหนีไปจากดวงตาของนักสืบไอ้รามิลไม่ได้นานหรอก!วันเดียวก็เกินพอแล้ว!ตอนนี้ภาพของกาศิตกำลังหนีคนของรามิลหัวซุกหัวซุน หนีไปพร้อมๆ กับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งจากที่เฟย์ต้ารายงานคือพี่สาวของกอหญ้าน้ำอิง…“เมียน้อยคุณกาศิตคือคุณน้ำอิงครับ”ความจริงจากปากไอ้เฟย์ต้า ทำเอาหัวใจแกร่งกระตุก เมียน้อยตัวจริงของไอ้กาศิตคือน้ำอิงไม่ใช่กอหญ้า!ที่ผ่านมาเขาเข้าใจผิดกอหญ้ามาโดยตลอด!ตอนนี้ความรู้สึกผิดกำลังโจมตีเขาอย่างหนักหน่วง เมื่อความจริงถูกเปิดเผย!"นี่ครับหลักฐาน" เฟย์ต้าตอกย้ำความผิดพลาดที่เขาก
บทที่26คำขอโทษของคนเห็นแก่ตัวตนกอหญ้าใช้เวลากับอัลฟ่าจนถึงเที่ยงวัน กว่าเขาจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ กำปั้นน้อยทุบเขาแล้วทุบอีก กว่าที่อัลฟ่าจะยอมผละออกไปจากเธอตอนนี้เขาจึงนอนตะแคงตระกองกอดเธออยู่จากด้านหลัง…เคล้นคลึงเต้าสองเต้า ของเธอเล่นอย่างสนุกมือ ส่วนจมูกคมสันเริ่มเกาะเกี่ยวขบเม้มลงที่ต้นคอของเธอเบาๆเซ็กส์ครั้งนี้ของอัลฟ่าไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อคืนเท่าไหร่นักหากทว่าผสมผสานไปด้วยความอ่อนโยนเสียมากกว่า หากให้เลือกเธอเพียงอยากให้เขาปฏิบัติกับเธอเช่นนี้มากกว่าปฏิบัติต่อเธอเหมือนสัตว์เลี้ยง…มือหนาเชยดวงหน้าหวานให้หันมองสบตา นิ้วโป้งของเขาลูบลงที่ริมฝีปากบางอวบอิ่มเบาๆ“หญ้าหวังว่าคุณจะไม่โกหกหญ้าแบบครั้งก่อน…” สายตาคมวูบไหว เธอยังจำได้ดี ใช่! เธออาจจะคิดกลัวว่าเขาจะไม่ทำตามที่พูดซึ่งมันก็ถูกอย่างที่เธอคิดกลัวเขาไม่คิดทำตามที่เธอขอร้อง!เหตุใดเขาต้องปฏิบ
บทที่ลวงใจเขายัดเยียด ตราหน้าเธอว่าเป็นเมียน้อย ไม่มีสิทธิ์แม้แต่แก้ต่างให้กับตัวเอง…“มึงพอเลย หยุดพูดถึงผู้หญิงคนนั้นสักทีเถอะ แค่นี้กูก็เบื่อยัยนั่นจะแย่อยู่แล้ว!” เสียงทุ้มของอัลฟ่าพูดกับญาติผู้น้องอย่างรามิล วันนี้มันนัดดื่มกับเขาที่ผับหรูกลางใจเมืองกรุงเทพ กว่ามันจะโผล่หน้ามาหาที่กรุงเทพได้ก็นานโข เขาจึงยอมรับนัดของมันในคืนนี้และไม่ว่าจะนานแค่ไหน มันก็ยังคงแซวถึงเรื่องที่เขาตามจีบกอหญ้า สาวธรรมดาคนหนึ่งที่เปิดร้านขายข้าวแกงในซอยสลัมซึ่งตอนนี้เขาคบกับเธอมาเกือบปีหนึ่งได้แล้วกระมัง“เบื่อเขา แล้วไปจีบไปคบกับเขาทำไม?” รามิลถามอัลฟ่า ญาติผู้พี่ของตนอย่างสงสัยใคร่รู้ ที่ผ่านมาตลอดระยะเวลาที่รู้จักกับอัลฟ่า เขาไม่เคยเห็นมันจีบผู้หญิงคนไหน นอกจากผู้หญิงเหล่านั้นจะตามติด และเสนอตัวให้กับมันเองมันไม่จำเป็นต้องตามจีบพวกเธอเลยด้วยซ้ำ! แต่อัลฟ่าลงสนามด้วยตัวเองแบบนี้ มันจึงน่าแปลกใจอยู่บ้างในความคิดของเขา…อัลฟ่าถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ เขาเองก็เบื่อที่ต้องมานั่งทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน แต่เขาก็ต้องจำใจหลอกจีบยัยเฉิ่มเชยนั่นจีบจนติด… จนตอนนี้ยังหาทางบอกเลิกเธอไม่ได้!“เพราะเธอเป็นเมียน้อยสาม
บทที่1เมื่ออีกคนเปลี่ยนไปแปะ~ แปะ แปะกลิ่นและหยดน้ำฝน ทำให้กอหญ้ายื่นมือออกมารองรับน้ำฝน ที่หยดแหมะลงบนฝ่ามือน้อยของเธอ สายตากลมโตเหม่อมองหยดน้ำหนึ่งดวงบนฝ่ามือก็ยกยิ้มขึ้นมันคล้ายหยดน้ำตาของเธอ…แววตา ริมฝีปากเล็กอวบอิ่มสั่นระริก แหงนมองสายฝนที่เริ่มหยาดหยดลงมาทีล่ะเม็ด คิดว่าอีกไม่นานมันคงเทกระหน่ำลงมาแน่ ๆ …พลันสายตาของเธอก็มองหาแท็กซี่สักคัน จนมีคันหนึ่งที่ผ่านมา… มือบางจึงโบกขึ้นทันทีกึก…แท็กซี่คันนั้นจอดลงแล้ว กอหญ้าจึงบอกสถานที่ที่จะไปต่อจากนี้ให้คนขับรับรู้ เมื่อลุงคนขับรับทราบแล้ว เธอจึงปล่อยตัวเองนั่งจมอยู่กับความคิดในใจอีกครั้งทุกอย่างผิดปกติไปจริง ๆ… เธอเฝ้าถามตัวเองว่าระหว่างทางเธอทำอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่า ทำอะไรให้พี่ฟ่าไม่พอใจหรือไม่ เฝ้าวนเวียนถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายก็ไร้ซึ่งคำตอบ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด มีแต่เขาที่เปลี่ยนไป…นิ้วเรียวลองกดโทรออกหาเขาอีกครั้ง ปลายทางยังคงปิดเครื่อง…น้ำตาที่พยายามกลั้นเก็บเอาไว้ก็ไหลรินลงมา ลงมาพร้อมกับเสียงสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างรุนแรง ความคิด ความรู้สึกในตอนนี้คงเหมือนพายุสายฝนลูกนี้ที่ตกกระทบลงบนกระจกรถตอนนี้เธอรู้สึก
“อาจจะหมดโปรล่ะมั้งคะ” กอหญ้าไม่อยากให้แม่เครียดไปกับเธอ จึงเอ่ยออกมาแล้วยิ้มขำกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้“เขา?” “อยู่ ๆ ก็เงียบ ติดต่อไม่ได้ คนหาย ไลน์ก็ไม่ตอบ” กอหญ้าพูดติดตลก ทั้งที่ในใจแทบแตกสลายได้แล้ว“พี่เขาเป็นอะไรหรือเปล่า…” นั่นสินะ… เขาเป็นอะไรหรือเปล่า…รอจนถึงพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ถ้าเขายังไม่ติดต่อมา เธอจะไปหาเขาที่บริษัท เพราะเธอเคยไปหาอัลฟ่าที่บริษัทครั้งหนึ่งแล้ว เอาของที่เขาลืมไปให้ จากนั้นก็ไม่ได้ไปอีกเลยเขาบอกถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องไปหาเขาที่บริษัทอีก เธอจึงเลือกที่จะเชื่อฟังและไม่ไปตามที่เขาบอก…ส่วนบ้านพ่อแม่ หรือที่ประจำที่เขาชอบไป อย่าพูดถึงเลย เธอเองก็ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยจริง ๆ“ไว้พรุ่งนี้หญ้าจะลองโทรหาพี่ฟ่าอีกครั้งค่ะ” “อืม ใจเย็น ๆ ใช้เหตุผลนะลูก อย่าใช้อารมณ์เหนือเหตุผล ไม่งันความรักอาจจะจบลงง่าย ๆ โดยที่เราไม่สามารถยื้อมันไว้ได้” “ค่ะแม่” “ลูกอยากได้ผู้ชายเหมือนพ่อ ตอนนี้ลูกบอกแม่ว่าเขามีนิสัยเหมือนพ่อมาก ดังนั้นต้องรักษาเขาเอาไว้ให้ดีๆ นะ” “ค่ะแม่ …แต่ว่า” กอหญ้ารู้สึกดีว่าเขาอาจจะเบื่อเธอแล้ว อาจจะไม่รักเธอแล้ว และสักวันจุดจบมันก็ต้องมาถึง
บทที่2ความจริงปรากฏ เช้าวันต่อมา…กอหญ้าตื่นแต่เช้ามืดเพื่อทำกิจวัตรประจำวันของเธอ ในเวลาเช้ามืดที่ยังคงมีเสียงน้ำค้างจากสายฝนหยดลงกระทบบนหลังคา ร่างเล็กยังคงนั่งนิ่ง ๆ มือบางถือสมาร์ทโฟนเก่า ๆ ไว้ในมือด้วยอาการสั่นเทาด้วยเสียงสะอื้นทุกอย่างเงียบ เงียบจนใจของเธอรู้สึกปวดร้าว เบอร์โทรหรือแม้แต่ข้อความ ไร้วี่แววที่อัลฟ่าจะติดต่อกลับมา ทั้งที่เขาอ่านข้อความของเธอแล้วแท้ ๆ แต่เขาไม่คิดตอบกลับเธอสักข้อความเดียว…กอหญ้านั่งจ้องสมาร์ทโฟนของตัวเองนิ่ง ๆ อย่างไม่เข้าใจ พลันน้ำตาก็ไหลหยดลงมาที่หน้าจอมือถืออย่างไม่รู้ตัวตอนที่เห็นหยดน้ำตาที่หยาดริน เธอถึงได้รู้ว่าตัวเองร้องไห้แล้ว…กอหญ้ารีบสูดน้ำมูกขึ้นฟุดฟิด ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาออกไปอย่างลวก ๆ เธอไม่ควรร้องไห้ให้กับคนที่ไม่เห็นค่าในความรักของเธอ…กอหญ้าคิดว่านี่คงเป็นความเปลี่ยนแปลงในรอบหนึ่งปี ความรักของเธอกับอัลฟ่าคงใกล้จบลงแล้วจริง ๆ แต่ทั้งหมดทั้งมวลเธอเพียงแค่อยากรู้ว่า เพราะอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปกะทันหันแบบนี้…หรือเขาเบื่อเธอที่มันเฉิ่มเฉย หรือว่าเขาเจอคนอื่นที่ถูกใจกว่า… หรือเขาไม่สบายใจอะไรเกี่ยวกับตัวเธอ วันนี้เธอตัดสินใจแล้วว่าจ
กอหญ้าเลือกที่จะนั่งอยู่ด้านนอกร้าน เธอสั่งเพียงน้ำและเค้กมาทานเพื่อเฝ้าดูอัลฟ่าที่กำลังนั่งไขว่ห้างคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ หากให้เดาคงเป็นเพื่อนของเขา…ไม่มีผู้หญิงอย่างที่เธอแอบคิด… แต่ทำไมเขาถึงได้เมินเฉยกับเธอขนาดนี้นะ…กอหญ้าเม้มริมฝีปากนึกทบทวน จวบจนอัลฟ่าเดินไปข้างๆ ร้าน เธอจึงแอบตามไปเงียบ ๆ จนถึงจุดที่เขาและผู้ชายอีกคนยืนสูบบุหรี่สนทนากันอยู่…กอหญ้าแอบพิงกำแพงแอบฟังเงียบ ๆ แอบฟังพวกเขาคุยกัน เธออยากจะรู้ว่าอัลฟ้าจะสนทนาอะไรกับเพื่อนของเขาบ้าง อาจจะมีเรื่องของเธอบ้างก็ได้...“งานไปถึงไหนแล้วที่เกาะ” “ก็ดี เพาะพันธุ์ไข่มุกสวย ๆ ได้เรื่อย ๆ” “แล้วโรงแรม?” “ก็ไปได้ดี” “ไม่มีอะไรผิดปกติแน่นะ?” ผู้ชายอีกคนเอ่ยถาม เสียงกระซิบเสียมากกว่า“ถ้ามึงหมายถึงสายลับ ไม่มีทางที่พวกมันจะเข้าไปได้ เกาะกูไม่มีทางปล่อยผ่านง่ายๆ นอกจากจะเป็นพวกสายลับของพวกมึงที่จับได้ แล้วเอามาทิ้งขว้างให้คนของกูทรมานเล่น” เกาะของเขา…หมายถึงอะไร? อัลฟ่ามีเกาะส่วนตัวด้วยเหรอ…“ก็ดี ส่วนกาสิโนกูลักลอบเข้ามาเยอะจัด แต่ก็นะ ไม่มีทางรอดสายตากูได้สักคน” มาร์ตินอวยตัวเอง“ก็ดีแล้ว ถ้ามึงปล่อยมาสืบความลับของตระกูลมึ
บทที่26คำขอโทษของคนเห็นแก่ตัวตนกอหญ้าใช้เวลากับอัลฟ่าจนถึงเที่ยงวัน กว่าเขาจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ กำปั้นน้อยทุบเขาแล้วทุบอีก กว่าที่อัลฟ่าจะยอมผละออกไปจากเธอตอนนี้เขาจึงนอนตะแคงตระกองกอดเธออยู่จากด้านหลัง…เคล้นคลึงเต้าสองเต้า ของเธอเล่นอย่างสนุกมือ ส่วนจมูกคมสันเริ่มเกาะเกี่ยวขบเม้มลงที่ต้นคอของเธอเบาๆเซ็กส์ครั้งนี้ของอัลฟ่าไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อคืนเท่าไหร่นักหากทว่าผสมผสานไปด้วยความอ่อนโยนเสียมากกว่า หากให้เลือกเธอเพียงอยากให้เขาปฏิบัติกับเธอเช่นนี้มากกว่าปฏิบัติต่อเธอเหมือนสัตว์เลี้ยง…มือหนาเชยดวงหน้าหวานให้หันมองสบตา นิ้วโป้งของเขาลูบลงที่ริมฝีปากบางอวบอิ่มเบาๆ“หญ้าหวังว่าคุณจะไม่โกหกหญ้าแบบครั้งก่อน…” สายตาคมวูบไหว เธอยังจำได้ดี ใช่! เธออาจจะคิดกลัวว่าเขาจะไม่ทำตามที่พูดซึ่งมันก็ถูกอย่างที่เธอคิดกลัวเขาไม่คิดทำตามที่เธอขอร้อง!เหตุใดเขาต้องปฏิบ
บทที่25ความจริงปัง!มือหนาทุบลงบนโต๊ะเมื่อได้ยินคำรายงานทุกคำจากเฟย์ต้า“มึงหมายความว่ายังไง!?” ภาพตรงหน้าทำให้มือหนากำหมัดแน่น ตัวสั่นจนแทบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ นักสืบจากรามิลทำงานได้ดี แกะรอยรถที่ชนอันนาได้ภายในวันเดียว รวมถึงไอ้กายที่มันหนีไปได้อย่างไร้ร่องรอยแต่มันจะหนีไปจากดวงตาของนักสืบไอ้รามิลไม่ได้นานหรอก!วันเดียวก็เกินพอแล้ว!ตอนนี้ภาพของกาศิตกำลังหนีคนของรามิลหัวซุกหัวซุน หนีไปพร้อมๆ กับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งจากที่เฟย์ต้ารายงานคือพี่สาวของกอหญ้าน้ำอิง…“เมียน้อยคุณกาศิตคือคุณน้ำอิงครับ”ความจริงจากปากไอ้เฟย์ต้า ทำเอาหัวใจแกร่งกระตุก เมียน้อยตัวจริงของไอ้กาศิตคือน้ำอิงไม่ใช่กอหญ้า!ที่ผ่านมาเขาเข้าใจผิดกอหญ้ามาโดยตลอด!ตอนนี้ความรู้สึกผิดกำลังโจมตีเขาอย่างหนักหน่วง เมื่อความจริงถูกเปิดเผย!"นี่ครับหลักฐาน" เฟย์ต้าตอกย้ำความผิดพลาดที่เขาก
บทที่23ขอของเล่นคืนปัง ปัง ปัง!“ใคร!?” ลีโอตะโกนถาม หันไปมองประตูที่มีเงารองเท้าเยอะผิดปกติ คิ้วเรียวขมวดพลางหันกลับมาสบตากับกอหญ้าเงียบๆ"เปิดประตู!" เสียงของอัลฟ่าทุบประตูด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ตั้งแต่ที่ได้รับรายงานว่า กอหญ้ากำลังสนุกกับไอ้ลีโอ!ผู้หญิงบ้าอะไรโคตรร่านฉิบหาย!แควก!ไม่พูดพร่ำทำเพลง มือหนารีบปลดสายคล้องคอขอวกอหญ้าออก ตอนนี้เนินอกของเธอแทบเปลือยจมูกคมสัน ริมฝีปากหนา กดจูบขบเม้มลงบนผิวกายของเธอซ้ำ ๆ จนกอหญ้าทุบตีเขาอย่างตื่นตกใจปัง ปัง ปัง!“นี่! เดี๋ยว! ไหนบอกจะไม่ทำไง” กอหญ้าต่อว่าลีโอ ทั้งตกใจกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง“ต้องทำ ใครมาไม่รู้หรือไง?”“อัลฟ่า…” เธอจำเสียงเขาได้“ใช่! ดังนั้นก็เล่นละครกับฉัน” กอหญ้าหยุดนิ่งทันที บทบาทที่เธอเพิ่งได้รับ ทำให้เธอต้องหยุดนิ่ง กอหญ้าจ
บทที่22เปิดตัวประมูลกอหญ้ายืนน้ำตาคลอหลังจากที่ออกจากห้องทำงานของอัลฟ่า ตอนนี้เธอยืนนิ่ง ๆอยู่หน้ากรงขนาดใหญ่ ถูกวาลิถอดชุดคลุมออกให้เหลือเพียงชุดเมดผ้าลูกไม้ที่แสนเซ็กซี่วาลิยิ้มกริ่มพอใจกับพนักงานคนใหม่ของคลับ กอหญ้าสวยมากจริง ๆสวยขนาดที่พูดได้เต็มปากเต็มคำว่า 'สวยจนไร้ที่ติ…'สายตากลมโตของกอหญ้าน้ำตาเอ่อซึมเธอกำลังยืนมองกรงทองขนาดใหญ่ ตรงกลางมีโซฟาหรูสีแดงสด …สิ่งที่ปรากฏตรงหน้า เธอคิดว่ามันคงเป็นที่ที่เธอต้องเข้าไปนั่งอวดโฉมประมูลในค่ำคืนนี้พอนึกคิดหัวใจบางก็พลันวูบไหว เต้นแรงไม่เป็นส่ำ ยิ่งประตูกรงทองนั้นถูกเคลื่อนออก หัวใจของเธอยิ่งเต้นแรงมากขึ้น มือบางกุมมือกันแน่น เธอไม่สามารถรอดพ้นไปจากตรงนี้ได้เลยจะมีใครสักคนมั้ยที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเธอได้…ช่วย… ถ้าจะมีคนมาช่วยที่นี่ก็คงมีเพียงอัลฟ่าเท่านั้น ที่สามารถช่วยเธอได้!ซึ่งเขาประกาศก้องแล้วว่าเขาไม่มีทางช่วยเ
บทที่21เกาะลับมาเวลลินใช้เวลาไม่นาน… กอหญ้าก็เดินลงมาจากชั้นบนด้วยชุดนอนกระโปรงยาวแขนสั้นสีชมพูน่ารัก เธอพยายามตั้งสติ และไม่ร้องไห้ให้พ่อกับแม่ต้องเป็นห่วง การห่างไกลจากบ้านครั้งนี้ทำให้ใจเธอรู้สึกหวิว ไม่อยากไป ไม่อยากต้องห่างพ่อกับแม่แต่สุดท้ายไม่ว่าเธอจะอยากไป หรือไม่อยากไป เธอก็ต้องไปอยู่ดี…“มาแล้วเหรอ ทานข้าวทานปลามาหรือยัง?” เรือนรองเอ่ยถามบุตรสาวที่กำลังย่ำก้าวมาหาพวกเธอ“ทานแล้วจ้ะ”“งันมีเรื่องอะไรจะคุยกับพ่อแม่?” อดิศรถามต่อ กอหญ้าจึงคลานไปนั่งตรงหน้าพ่อกับแม่“วันนี้หนูไปทำงานมาค่ะแล้วหัวหน้าหญ้าเขาแนะนำงานให้ รายได้ดีมาก หนูสนใจเลยอยากไปทำ”"พ่อไม่อยากให้เราไป…" พอได้ยินว่าลูกสาวขอไปทำงานที่อื่น ที่ไม่ใช่ร้านของตัวเอง อดิศรก็ไม่เห็นด้วย…"…" กอหญ้าเริ่มคิดหนัก จะหาเหตุผลอะไรให้พ่อยอม"ไหนบอกว่าร้าน
บทที่20ชดใช้ทั้งชีวิต“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่ว่าจะไม่ฟื้นตัวขึ้นมาในช่วงเวลานี้แน่นอน ผลจากการถูกกระทบกระเทือนที่ศีรษะ ทำให้คนไข้เสี่ยงที่จะเป็นเจ้าหญิงนิทรา…”“อะไรนะครับ!? แล้วน้องผมจะมีสิทธิ์ฟื้นมั้ย?” หัวใจแกร่งวูบโหวง ราวกับถูกบดขยี้เมื่อได้ยินว่าน้องสาวของเขาอาจจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา“มีสิทธิ์ครับ แต่นานแค่ไหนหมอเองก็ยังบอกไม่ได้…” อัลฟ่าส่ายหน้า ไม่อยากจะเชื่อเลย“แล้วสามีของคนไข้มามั้ยครับ?”“มันตายไปแล้ว!” พอได้ยินคำว่าสามีของอันนา เขาก็เผลอขึ้นเสียงใส่คุณหมอทันที น้ำเสียงเหี้ยมที่เอ่ยขึ้น ทำให้คุณหมอรู้สึกถึงไอรังสีอำมหิตในตัวของชายหนุ่มตรงหน้าได้เป็นอย่างดี“ญาติคนไข้ควรใจเย็นๆ นะครับ สิ่งที่ต้องฟังต่อจากนี้ ต้องทำใจนิดหน่อยนะครับ” เมื่อพี่ชายของคนไข้หัวร้อนขนาดนี้ คุณหมอจึงพยายามเกลี้ยกล่อมให้ใจเย็นลง“บอกมาเถอะครับ เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว!”“คนไข้เสียเลือดมาก หมอจึงช่วยเด็กไว้ไม่ได้”“เด็ก? หมายความว่ายังไง?” เหมือนสมองของเขาเบลอไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินคำว่าเด็ก“คนไข้ตั้งครรภ์อ่อนๆ ครับ ถูกแรงกระแทกพอควร จึงตกเลือดเยอะหมอไม่สามารถช่วยได้ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ” อึ้งไป
บทที่19เหตุที่เกิดกะทันหันรถแท็กซี่จอดลงที่หน้าปากซอยเช่นเดิมเหมือนทุกวัน กอหญ้าจ่ายเงินพร้อมกับก้าวลงมาจากรถ เธอเดินเข้าไปในซอยเส้นประจำที่เธอเคยเดินมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโตกอหญ้าเดินทอดน่องด้วยจังหวะที่มั่นคงแต่เชื่องช้า เธอคิดถึงใบหน้าของอัลฟ่าที่อยู่ ๆก็บึ้งตึง ปั้นปึ่งใส่เธอ"อยู่ๆก็โกรธกัน เป็นโรคใบโพล่าหรือไง!? หรือกำลังเข้าสู่อารมณ์พวกวัยทอง" กอหญ้าบ่นพึมพำ ยิ่งเห็นอาการที่เขาปฏิบัติกับเธอแล้ว หัวใจยิ่งรู้สึกอยากเตะเขาสักพันครั้ง!แต่ก็นั่นแหละ! อย่างเธอจะทำอะไรเขาได้!"เอ๊ะ! พี่น้ำหนิ! มาทำอะไรตรงนี้ดึก ๆดื่น ๆ" กอหญ้าพึมพำ ก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่สาวที่กำลังยืนอยู่ข้าง ๆรถหรูของใครสักคนพึ่บ!จู่ๆพี่ของเธอก็ล้มลง กอหญ้าจึงรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างนึกเป็นห่วง"พี่…"“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” เสียงทะเลาะแทรกขึ้นมากะทันหัน กอหญ้าชะงักและมองเหตุการณ์ตรงหน้าผ่านความมืดมิดที่มีเพียงแสงจาก
บทที่18ไม่ควรรู้สึกช่วงบ่ายสองเป็นช่วงที่ลูกค้าเริ่มทยอยลดน้อยลง อาหารข้าวแกงถูกขายจนเกลี้ยง กอหญ้าจึงเตรียมตัวไปหาอัลฟ่า“หนูไปทำงานก่อนนะคะ” กอหญ้าบอกพ่อกับแม่ พลางสวมรองเท้าผ้าใบคู่โปรดที่แม่ซื้อให้“เดินทางดีๆ นะ” เรือนรองอวยพร ส่วนอดิศรยกยิ้มรับรู้ กอหญ้าจึงโบกมือลาพวกท่าน และรีบย่ำก้าวออกไปหน้าปากซอย มองหารถแท็กซี่เพื่อไปหาอัลฟ่าที่เพนท์เฮ้าส์ของเขาเฮ้อ! ไม่รู้ว่าเธอจะทำแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่!ตอนนี้บ่ายสามโมงพอดีเป๊ะ เธอมาถึงหน้าเพนท์เฮ้าส์แล้ว เท้าบางจึงรีบย่ำเท้าเข้าไปหาอัลฟ่าทันที เธอไม่อยากทำให้เขาโกรธเธอ และอยากคุยเรื่องพี่สาวอีกครั้งดี ๆระหว่างทางเดินเธอเห็นเฟย์ต้ากำลังพูดคุยกับผู้ชายชุดดำ หากให้เดาคงเป็นบอดี้การ์ด แต่สำหรับเฟย์ต้าแล้ว เธอไม่รู้ว่าเขานับว่าเป็นอะไรของอัลฟ่า กอหญ้ามองเขาเพียงแค่แวบเดียว ก็เปิดประตูและปิดมันลงเท้าบางเหยียบย่ำเข้ามาในเพนท์เฮ้าส์ของอัลฟ่าเงียบ ๆ คิดว่าตอนนี้เขาอาจจะอยู่ในห้อง เธอจึงผ่อนลมหายใจลงเบา ๆ เท้าบางทอดน่องเดินไปที่โซฟา พลางชะงักเมื่อเธอเห็นอัลฟ่ากำลังพิงพนักเอนหลัง หลับตาอยู่ที่เบาะโซฟาเดี่ยวข้างหน้าต่างกระจก ในมือถือไอแพด เอกสา
บทที่17เหมือนโดนฟันแล้วทิ้งมือหนาล็อกท้ายทอยกอหญ้าให้เงยรับจูบจากเขา อัลฟ่าจูบเธออย่างหิวกระหาย ตะกละตะกลามทั้งเขายังบดจูบจนเธอรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปาก มือบางพยายามผลักดันไปที่อกแกร่ง เพื่อประท้วงเขาให้รับรู้ว่า เธอเจ็บ…หากทว่าในเวลาต่อมา ความเจ็บที่ริมฝีปากไม่อาจเท่าความเจ็บกลางกาย บัดนี้ถูกดันด้นสดเข้ามาจนสุดปลายด้าม อัลฟ่าที่ใช้แขนแกร่งประคองเรียวขาบาง เขาพาดมันไว้ที่แขนแกร่งข้างหนึ่ง เพื่อให้เข้าถึงตัวเธอได้ลึกที่สุด เท่าที่จะทำได้…ปึก ปึก ปึก!แรงกระแทกกระทั้นเริ่มขึ้นซ้ำ ๆเน้นและถี่เขาใช้สิทธิ์ในการเป็นเจ้าของแสดงความไม่อ่อนโยน และไร้ปรานีต่อเธอ เพียงแค่เขากำลังเตือนเธอหากเธอถือท่า ปากดี คิดต่อต้านเขาอีก จุดจบของเธอจะเป็นเช่นไร…"ถ้าไม่อยากให้ฉันทำรุนแรงก็อย่าคิดขัดใจฉัน" สิ้นเสียงคำสั่ง ที่ออกคำสั่งลงมาเหนือหัว กอหญ้าแอบถอดถอนหายใจสุดท้ายแม้อยากจะทำตามใจตัวเองสักแค่ไหน เธอก็ต