บทที่2 ความจริงปรากฏ 1/1

บทที่2

ความจริงปรากฏ 

 

เช้าวันต่อมา…

กอหญ้าตื่นแต่เช้ามืดเพื่อทำกิจวัตรประจำวันของเธอ ในเวลาเช้ามืดที่ยังคงมีเสียงน้ำค้างจากสายฝนหยดลงกระทบบนหลังคา ร่างเล็กยังคงนั่งนิ่ง ๆ มือบางถือสมาร์ทโฟนเก่า ๆ ไว้ในมือด้วยอาการสั่นเทาด้วยเสียงสะอื้น

ทุกอย่างเงียบ เงียบจนใจของเธอรู้สึกปวดร้าว เบอร์โทรหรือแม้แต่ข้อความ ไร้วี่แววที่อัลฟ่าจะติดต่อกลับมา ทั้งที่เขาอ่านข้อความของเธอแล้วแท้ ๆ แต่เขาไม่คิดตอบกลับเธอสักข้อความเดียว…

กอหญ้านั่งจ้องสมาร์ทโฟนของตัวเองนิ่ง ๆ อย่างไม่เข้าใจ พลันน้ำตาก็ไหลหยดลงมาที่หน้าจอมือถืออย่างไม่รู้ตัว

ตอนที่เห็นหยดน้ำตาที่หยาดริน เธอถึงได้รู้ว่าตัวเองร้องไห้แล้ว…

กอหญ้ารีบสูดน้ำมูกขึ้นฟุดฟิด ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาออกไปอย่างลวก ๆ เธอไม่ควรร้องไห้ให้กับคนที่ไม่เห็นค่าในความรักของเธอ…

กอหญ้าคิดว่านี่คงเป็นความเปลี่ยนแปลงในรอบหนึ่งปี ความรักของเธอกับอัลฟ่าคงใกล้จบลงแล้วจริง ๆ แต่ทั้งหมดทั้งมวลเธอเพียงแค่อยากรู้ว่า เพราะอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปกะทันหันแบบนี้…

หรือเขาเบื่อเธอที่มันเฉิ่มเฉย หรือว่าเขาเจอคนอื่นที่ถูกใจกว่า… หรือเขาไม่สบายใจอะไรเกี่ยวกับตัวเธอ วันนี้เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไปถามเขาให้รู้แน่ชัด 

และถ้าหากมันจะจบ ก็ให้มันจบลงวันนี้ไปเลยก็แล้วกัน…

เมื่อติดต่อไม่ได้ ไม่คิดอยากคุยกัน ก็คุยกันให้เคลียร์ซึ้ง ๆ หน้าไปเลย!

เธอเข้าใจเขานะ ถ้าหากเขาจะเจอคนที่ถูกใจกว่า เพราะชีวิตของเธออยู่ในแวดวงตลาดข้างสลัม ไม่ค่อยได้เปิดหูเปิดตาเจอใคร แถมยังไม่เก่งเรื่องการแต่งตัว เฉิ่มและเฉยไม่เร้าใจเหมือนสังคมของเขา

เธอเหมือนเด็กกะโปโล กบในกะลาเสียมากกว่าหากเทียบกับสังคมในบริษัทของอัลฟ่าที่ต้องเจอในทุกวัน

…เมื่อคืนคำของแม่ทำให้เธอนึกคิดขึ้นมาได้ เธอจะไม่รอเขาเป็นฝ่ายบอกเลิก หากนี่ไม่ใช่ความรักที่เธอต้องการ เธอก็ควรปล่อยมันไป และมูฟออนเริ่มต้นใหม่ 

ตามหาผู้ชายที่เขารักและดูแลเอาใส่ใจเธอ ให้ได้เหมือนพ่อที่รักแม่

ความรักของเธอมีความรักของพ่อที่มีต่อแม่เป็นตัวอย่าง หากวันนี้อัลฟ่าไม่ใช่ แม้จะรักเขามากแค่ไหนเธอก็ต้องปล่อยมือ

ความรักของเธอต้องอยู่บนพื้นฐานของความสบายใจ วันนี้ความสบายใจนั้นถูกอัลฟ่าทำลายมันลงเพียงแค่เวลาไม่กี่วัน เธอควรพอได้แล้ว แค่ความรักที่ไม่สมหวังและต้องเลิกรากัน มันจะเจ็บปวดหนักหนาสักแค่ไหนกันเชียว

เธอเชื่อว่าสักวันเธอจะต้องลืมเขาได้ แม้จะใช้เวลานานเท่าไร่เธอจะทำได้แน่ และเมื่อทำได้เธอก็อาจจะเจอคนนั้น คนที่รักเธอด้วยหัวใจ และเข้ากับเธอได้เป็นอย่างดี

กอหญ้าปาดน้ำตาออกไปอีกครั้ง พยายามที่จะเข้มแข็งและจะไม่เสียใจกับสิ่งที่ตนเลือกนี้…

 

ช่วงเช้าในเวลาตีห้าของทุกวัน กอหญ้าจะเป็นลูกมือช่วยพ่อกับแม่ทำข้าวแกงขาย เมื่อทำเสร็จแล้วเธอมักจะช่วยพ่อยกหม้อไปตั้งไว้หน้าร้านและเริ่มตักใส่ถาดสำหรับใส่แกงเพื่อขายให้ลูกค้าที่แวะเวียนมาอุดหนุน ทั้งใส่ถุงและทานในร้าน 

ช่วงเช้าจะวุ่นวายหน่อย ๆ เพราะลูกค้ามักจะทยอยกันเข้ามาร้านอย่างไม่ขาดสาย กอหญ้าสนุกกับการช่วยพ่อแม่ขายกับข้าวมาตั้งแต่เด็ก หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยในสาขาที่ตนเองชอบ เธอก็เฟดตัวมาช่วยพ่อแม่ขายข้าวแกงอย่างเต็มตัว

“พ่อพี่น้ำไม่กลับบ้านหรือคะ?” เพราะไม่เห็นพี่สาวลงมาช่วย จึงถามหา น้ำอิงเป็นพี่สายต่างสายเลือดของเธอ ซึ่งเธอทำงานเป็นนางแบบที่โด่งดังอยู่ในแวดวงการบันเทิงในขณะนี้

“ใช่ เห็นว่างานยุ่งน่ะ เมื่อคืนเลยค้างที่คอนโด” อดิศรตอบลูก

“อ่อค่ะ” กอหญ้ารับรู้ ก่อนจะตั้งใจช่วยขายข้าวแกงกับพ่อ โดยมีแม่เป็นพนักงานเสิร์ฟ และเมื่อว่างจากงานที่ทำ เธอก็จะเสิร์ฟแทนแม่เพื่อให้ท่านได้พัก สลับกันอยู่แบบนั้น…

ช่วงสายลูกค้าเริ่มทยอยลดน้อยลง หัวใจกอหญ้าเริ่มเต้นแรงขึ้น เมื่อถึงเวลาที่เธอต้องไปหาอัลฟ่าแล้ว พักเที่ยงคือเวลาที่เธอจะไปพบเขาและขอเคลียร์ใจกันให้รู้เรื่อง

มือบางเลือกที่จะตักข้าวแกงในหม้อใส่กล่องไปให้พี่เขาด้วย อย่างน้อยเธอก็จะได้มีข้ออ้างเพื่อที่จะไปหาเขา

“พ่อคะ แม่คะ หนูไปข้างนอกก่อนนะคะ” กอหญ้าขออนุญาตพ่อกับแม่ อดิศรและเรือนรองพยักหน้ารับ มองตามร่างบางที่หันหลังเดินออกจากร้านจนลับสายตา

“ยัยหญ้าเอากับข้าวไปให้ใคร” อดิศรแอบถามภรรยา

“ให้เพื่อนมั้งคะ” เรือนรองยังไม่อยากบอกเรื่องที่ลูกมีความรักให้สามีได้รับรู้ เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้กอหญ้ามีปัญหาเล็กน้อยกับคนรักอยู่ พูดไปก็กลัวสามีจะคิดหนักเรื่องลูกอีก

“ยัยลูกคนนี้ อย่าให้รู้ว่าแอบมีแฟนนะ หึ!” อดิศรว่า เขายังไม่อยากให้ลูกมีความรัก ถ้ามีเขาก็อยากให้ลูกพามาแนะนำให้เขารู้จักก่อน จะได้ช่วยดูให้ว่า ดีหรือไม่ดี

"โธ่ ลูกคงยังไม่มีหรอกค่ะ" เรือนรองช่วยพูดให้กับลูก ก่อนที่สามีจะส่ายหน้า 

"ก็ดีแล้วที่ไม่มี" อดิศรนึกโล่งใจ ก่อนจะนั่งดูทีวีรอลูกค้าหน้าร้านต่อ

 

บริษัทมาเวลลิน

เรือนร่างบอบบางก้าวลงจากแท๊กซี่ สายตากลมโตแอบมองไปที่บริษัทที่อัลฟ่าทำงานอยู่ในที่ไกลๆ เธอรอเวลาเพื่อที่เจอกับเขา พักเที่ยงเธอมั่นใจว่าจะต้องได้เจอเขาอย่างแน่นอน กอหญ้าค่อย ๆ นั่งลงบนเก้าอี้ข้างฟุตบาทข้างถนนตรงข้ามบริษัทเพื่อรอเวลา 

ในตอนแรกเธอคิดจะโทรบอกเขาก่อนว่ามาหา แต่ในส่วนลึกกลับอยากมาให้เห็นกับตา อยากเห็นว่าเขามีคนอื่นอย่างที่เธอแอบคิดไว้หรือเปล่า…

รอแล้วรอเล่า สายตากลมโตมองนาฬิกาที่ข้อมือไปด้วย หัวใจเต้นแรงมากขึ้นตามเข็มนาฬิกาเมื่อบัดนี้เข็มนาฬิกาบ่งบอกว่า เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว…

กอหญ้าชะเง้อมองไปที่หน้าบริษัท สักพักรถพนักงานก็ทยอยกันออกมา เธอจำรถของอัลฟ่าได้ ทว่ารอเท่าไรก็ไม่เจอแม้แต่เงาของเขาเลย

เธอควรแอบเข้าไปข้างในมั้ยนะ…และถ้าเขาจับได้ เขาจะโกรธเธอหรือเปล่า…

กอหญ้าขบคิดยืนขึ้น เขย่งเท้า ชะเง้อมองจนในที่สุดร่างแกร่งสูงโปร่งก็ก้าวออกมาจากบริษัท วันนี้อัลฟ่าอยู่ในชุดสูทดูภูมิฐาน สุขุมจนกอหญ้าขมวดคิ้วอดที่จะแปลกใจไม่ได้

พนักงานITต้องแต่งตัวดีขนาดนี้เลยเหรอ…?

เขาดูไม่เหมือนพนักงานธรรมดาทั่วไป ชุดสูทที่เขาสวมใส่คล้ายมีตำแหน่งที่สูงในบริษัทมากกว่า…

แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง เขาบอกกับเธอเองว่าเขาเป็นเพียงแค่พนักงานITเล็กๆ ไหนจะห้องเช่าที่เขาเช่าไว้ที่อพาร์ทเมนราคาถูกอีก หากเขามีตำแหน่งที่สูงในบริษัทนี่จริง คงซื้อคอนโดหรูอยู่ไปแล้ว…

กอหญ้าส่ายหน้ารีบปัดความคิดพิลึกของตัวเองออกไป พลางมองร่างสูงขึ้นรถสปอร์ตหรูที่จอดรอรับอยู่ เขาไปกับใครสักคนหนึ่งที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร 

รถสปอร์ตหรูติดฟิล์มดำจนมองไม่เห็นคนข้างใน กอหญ้าจึงรีบโบกแท็กซี่แอบตามติดพวกเขาไปในทันที

หากเขารู้ว่าเธออะไรแบบนี้ มีหวังคงโดนด่าจนหูชาแน่! เขาคงต่อว่าเธอไม่ไว้ใจเขา แต่เธอเองก็อยากรู้นี่นา ว่าเขามีคนอื่นจริงมั้ยถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้!

“ตามรถสปอร์ตคันหน้าไปเลยค่ะ คันสีดำ” กอหญ้าบอกลุงขับรถแท๊กซี่

“ครับ” 

ตอนนี้เธอกลายนักสืบตามจับผิดแฟนที่แอบมีกิ๊กไปเสียแล้ว ตั้งแต่โตมาเธอไม่เคยต้องมานั่งทำอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง หากต้องคบเขาแล้วมานั่งจับผิดแบบนี้ทุก ๆ วันเธอคงเป็นบ้าตายแน่!

หัวใจกอหญ้าเต้นตึกตัก เมื่อรถหรูเลี้ยวเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่ง กอหญ้าจึงให้แท็กซี่ขับเลยหน้าร้านไปนิดหนึ่ง ก่อนที่เธอจะจ่ายเงินและก้าวลงจากรถติดตามทั้งสอง