กอหญ้าเลือกที่จะนั่งอยู่ด้านนอกร้าน เธอสั่งเพียงน้ำและเค้กมาทานเพื่อเฝ้าดูอัลฟ่าที่กำลังนั่งไขว่ห้างคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ หากให้เดาคงเป็นเพื่อนของเขา…
ไม่มีผู้หญิงอย่างที่เธอแอบคิด… แต่ทำไมเขาถึงได้เมินเฉยกับเธอขนาดนี้นะ…
กอหญ้าเม้มริมฝีปากนึกทบทวน จวบจนอัลฟ่าเดินไปข้างๆ ร้าน เธอจึงแอบตามไปเงียบ ๆ จนถึงจุดที่เขาและผู้ชายอีกคนยืนสูบบุหรี่สนทนากันอยู่…
กอหญ้าแอบพิงกำแพงแอบฟังเงียบ ๆ แอบฟังพวกเขาคุยกัน เธออยากจะรู้ว่าอัลฟ้าจะสนทนาอะไรกับเพื่อนของเขาบ้าง อาจจะมีเรื่องของเธอบ้างก็ได้...
“งานไปถึงไหนแล้วที่เกาะ”
“ก็ดี เพาะพันธุ์ไข่มุกสวย ๆ ได้เรื่อย ๆ”
“แล้วโรงแรม?”
“ก็ไปได้ดี”
“ไม่มีอะไรผิดปกติแน่นะ?” ผู้ชายอีกคนเอ่ยถาม เสียงกระซิบเสียมากกว่า
“ถ้ามึงหมายถึงสายลับ ไม่มีทางที่พวกมันจะเข้าไปได้ เกาะกูไม่มีทางปล่อยผ่านง่ายๆ นอกจากจะเป็นพวกสายลับของพวกมึงที่จับได้ แล้วเอามาทิ้งขว้างให้คนของกูทรมานเล่น” เกาะของเขา…
หมายถึงอะไร? อัลฟ่ามีเกาะส่วนตัวด้วยเหรอ…
“ก็ดี ส่วนกาสิโนกูลักลอบเข้ามาเยอะจัด แต่ก็นะ ไม่มีทางรอดสายตากูได้สักคน” มาร์ตินอวยตัวเอง
“ก็ดีแล้ว ถ้ามึงปล่อยมาสืบความลับของตระกูลมึงได้ ก็บรรลัยล่ะ!”
“ไม่มีทางครับ” อัลฟ่ายิ้มขำเพื่อนที่กระแทกเสียงใส่เขา พลางพิงขอบกำแพงปล่อยควันบุหรี่ออกมาอย่างผ่อนคลาย อยู่ ๆ ก็คิดหนักในบางเรื่องของกอหญ้า
ตั้งแต่เมื่อคืนเขาไม่ได้ตอบกลับกอหญ้า จนถึงตอนนี้ก็ยัง และดูเหมือนเธอก็เงียบหายไปเช่นกัน...
อาจจะโกรธเขาอยู่…
“แต่สีหน้ามึงคิดหนักนะ มีไรป่ะ?”
“ไม่มี เรื่องเล็กๆ น่ะ เริ่มจัดการได้แล้ว” เขาเอ่ยเสียงนิ่ง สายตาคมมองบุหรี่ที่คีบในมืออย่างงุนงงในความรู้สึก
เขารู้สึกอะไรในตอนนี้…
“เหอะ! มีอะไรไม่สบายใจก็เล่าละกัน” มาร์ตินแค่นยิ้มให้เพื่อน ก่อนจะสูบบุหรี่ต่อ เขารู้ว่าเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวของเพื่อน มีให้จัดการเยอะแยะมากมาย จึงไม่แปลกที่จะเห็นมันมีสีหน้าเคร่งเครียดแบบนี้บ่อย ๆ
ครืด~
เสียงเรียกเข้าสั่นสะท้านอยู่ในกระเป๋ากางเกง ทำให้สายตาคมกริบหรี่มอง ในใจลึก ๆ หวังว่าจะเป็นเบอร์ของกอหญ้า
แต่ไม่ใช่! คนที่โทรมาคือ อันนาน้องสาวของเขาเอง…
“อืม” เขากรอกเสียงลงไปตามสาย เสียงของอันนาก็โวยวายร้องไห้กลับมา
“พี่ฟ่า! ยัยคนนั้นมันยังติดต่อพี่กายอยู่ พี่กายหลงมันหัวปักหัวปำ! เมื่อวันก่อนถึงกับเปย์กระเป๋าแบรนด์เนมให้มันด้วย!”
“ยังติดต่อกันอยู่งันเหรอ?” อัลฟ่าเอ่ยถามเสียงเบา แต่เขาไม่น่าพลาดนะ ที่ผ่านมากอหญ้าแทบจะอยู่กับเขาตลอด เช้ามาคอลหา เย็นไปรับเธอมาเดินเล่น เที่ยวด้วยกัน ใช้เวลาร่วมกันจนดึกดื่น พอส่งเธอกลับบ้านก็คอลกันส่งเข้านอนฝันดี แล้วเธอจะเอาเวลาที่ไหนไปหาไอ้กายอีก
หรือว่าช่วงหลัง ๆ เขาไม่สนใจเธอก็เลยกลับไปหาไอ้กาย?
ร่านฉิบหาย!
“ก็ใช่น่ะสิคะ พี่ดูมันยังไง ปล่อยให้มันมายุ่งกับสามีนาอีก!!"
“ไม่มีทางหรอก กอหญ้าอยู่กับพี่ตลอด เธอจะไปอยู่กับสามีนาได้ยังไง?” เขายังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่อันนาพูดสักเท่าไร
“ก็ได้ค่ะ ไม่เชื่อนาจะส่งใบเสร็จใบสลิปให้ดูว่ามันเป็นชื่อของใคร!!” ตึ่ง~ ภาพใบเสร็จสลิปโอนเงินเป็นชื่อของกอหญ้าจริง ๆ สุดท้ายเขาก็กันเธอออกจากไอกายไม่ได้จริง ๆ สินะ!
เธอยังคงแอบพบปะกันตอนที่เขาเผลอ ชะล่าใจ…
“เห็นหรือยัง ว่ามันยังไม่เลิกยุ่งกับพี่กาย และมันก็นอกใจพี่!” อันนาขยี้ใจเขาขั้นสุด กอหญ้าแรดเกินไปแล้ว กล้านอกใจเขาแบบนี้เลย
เหอะ!
“อย่าบอกนะที่พี่ไม่เชื่อนา เพราะพี่ก็หลงมันเข้าให้แล้วน่ะ” อันนาถามย้ำ หากใช่! เธอจะไม่มีวันยอมแน่ เพราะเธอจะไม่มีวันยอมนับญาติกับมัน และจะไม่มีวันยอมให้มันมาเป็นพี่สะใภ้ของเธอเด็ดขาด!
“หยุดความคิดนั้นซะอันนา พี่ไม่ได้รักกอหญ้า วางใจเถอะ มันจะไม่มีวันนั้นแน่นอน ไม่มีวันที่พี่จะหลงรักยัยนั่นเข้าใจมั้ย?!" เขาพูดอย่างมั่นใจ และไม่ต้องการให้อันนาอาละวาดใส่หูเขาแบบนี้
"ก็ขอให้จริงเถอะค่ะ" อันนากำหมัดแน่น
"..."
“น้องจะสบายใจก็ต่อเมื่อพี่เลิกกับมัน! และกำจัดมันออกไปจากพี่กาย” อันนาย้ำกับอัลฟ่า อัลฟ่าจึงถอนหายใจลงหนัก ๆ ตอนนี้เขาไม่ต่างจากโดนสวมเขา ยังไม่ทันเลิกก็เสนอหน้ากลับไปหาสามีคนอื่นแล้ว
เธอนี้มันไว้ใจอะไรไม่ได้จริง ๆ นะกอหญ้า
"พี่จะจัดการให้เรา ให้ไวที่สุด และเราก็ต้องจัดการไอ้กายด้วย เอามันไม่อยู่หมัดอย่าให้ถึงมือพี่ เพราะถ้าถึงมือพี่เมื่อไหร่ มันไม่ได้ตายดีแน่ และนาอาจจะได้ดูแลสามีที่พิการก็ได้" เขาว่าตามความจริง หงุดหงิดที่รู้ว่า กอหญ้ากับไอ้กายยังติดต่อกันอยู่ เขาเริ่มอยากจะฆ่ามันให้ตายไปซะ จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว!
"นาให้พี่จัดการคนของพี่ ไม่ใช่ให้จัดการคนของน้อง!"
"แต่พี่จะไม่ยอมให้มันทำร้ายน้องพี่" อันนารู้ถึงความห่วงใยของพี่ชาย เธอจึงลดน้ำเสียงกร้าวลง
"ค่ะ… นาจะพยายาม"
"นาควรเข้าใจนะ ว่าจะโทษแต่ฝ่ายหญิงไม่ได้ นาต้องจัดการคนของนาให้อยู่หมัดก่อน อย่าปล่อยให้มันมายุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอีก!"
"พี่ฟ่า!"
“เอ่อๆ แค่นี้นะ เรื่องคนของพี่ พี่จะจัดการให้! เราก็จัดการคนของเราเอง” เขาไม่อยากเสวนาความให้ยืดเยื้อ จึงชิงตัดสาย เพราะตอนนี้เขาเองก็อารมณ์ไม่ดีเช่นกัน!
ติ้ด!
นิ้วเรียวกดวางสาย กับอีกคนที่แอบฟังน้ำตาไหล กอหญ้าได้ยินทุกอย่างแล้ว เขาบอกว่าไม่รักเธอ แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร และตัวตนจริง ๆ ของเขาคือใครกันแน่ ทำไมถึงดูมีลับลมคมใน ทำไมถึงได้ดูอันตราย…
และเมียน้อยนั่นเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ!
ตอนนี้มีอะไรที่เธอไม่รู้เกี่ยวกับเขาบ้าง ที่ผ่านมาเธอเหมือนคนโง่งมมากสินะ ที่ถูกเขาหลอก ความจริงที่เขาเข้าหาเธอ หลอกให้เธอรัก มันเป็นเพราะอะไรกันแน่…
เล็บบางจิกลงบนฝ่ามือของตัวเองแน่น เสียงของเพื่อนอัลฟ่าก็เอ่ยถาม หัวใจของเธอยิ่งคล้ายกับถูกบีบรัดด้วยมือที่มองไม่เห็น!
“ยังจัดการเมียน้อยไอ้กายไม่ได้?” มาร์ตินที่รู้เรื่องของสามีอันนามาบ้าง จึงเอ่ยถามเพื่อนเพราะอยากรู้
“อืม... ตอนนี้บอกให้กูไปจัดการกอหญ้า ไม่ให้ไปยุ่งกับไอ้กายอีก”
“อ่อ แล้วมึงจะเอาไง?” อัลฟ่าส่ายหน้า สมองกำลังนึกคิดอยู่ว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง
“ตอนแรกก็กะว่าจะเลิกจะเขี่ยเธอทิ้งแล้ว แต่ใครจะคิดว่าทำตัวเมิน ห่างใส่แค่ไม่กี่วัน เธอจะวิ่งแจ้นกลับไปหาไอ้กายอีก” แถมยังแอบทำเงียบเฉียบเสียด้วย
"โอ้วว เด็ดอยู่นะกูว่า" มาร์ตินกอดอกว่า คิดอยากเห็นหน้ากอหญ้าเสียแล้วสิ ว่าจะงดงามขนาดไหน
หากถามว่าเด็ดมั้ย เขาคงตอบได้ว่าเด็ด แค่ได้จูบเธอเพียงครั้งเดียวเขาก็อยากจะลิ้มรสมันอีกซ้ำ ๆ ได้กอด หอม ได้สัมผัสเขาก็อยากสานต่อไปให้ไกลกว่านั้น ทั้งที่ในหัวใจของเขาเอาแต่ร่ำร้องว่าเกลียดเธอ
แต่ด้วยความที่เขาสวมบทบาทเป็นสุภาพบุรุษ สุดท้ายเรื่องทุกอย่างจึงต้องหักห้ามใจ ไม่คิดเกินเลยต่อเธอกว่านั้น...
"เด็ดแล้วยังไง ทำตัวไร้ค่าไร้ราคา แอบกินขโมยกินของคนอื่นก็ไม่ต่างจากกะหรี่มานักหหรอกนะ"
"มึงก็พูดแรงเกินไป"
"ไม่แรงหรอก ผู้หญิงอย่างเธอก็เหมาะแล้วกับคำเหล่านี้"
ไม่รัก...
เลิก...
เมียน้อย…
คำดูถูกที่พ่นออกจากปากของคนที่รักสุดหัวใจ กอหญ้าไม่อาจทนได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อก่อนก็มีคนมากล่าวหาเธอแบบนี้ และเธอไม่อยากจะคิดเลยว่า ทั้งหมดทั้งมวล จริง ๆ แล้ว มันก็เป็นแผนการของเขาเช่นกัน!
“อยากเลิกใช่มั้ยคะ?!” สุดท้ายกอหญ้าก็กล้าพอที่จะออกเสียงถาม และก้าวเดินออกไปประเชิญหน้ากับอัลฟ่า ความงุนงงสงสัย ความเจ็บปวดที่แทบสลายในใจในตอนนี้ มันแค่ต้องการคำตอบ
เพียงต้องการแค่คำตอบเดียวจากเขา เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นตลอดในระยะหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ มันเคยมีเรื่องจริงบ้างมั้ย...
ที่เขาบอกว่ารักเธอ จริงๆ แล้วมันเป็นเรื่องจริง หรือแค่เรื่องลวงหลอก?!!
บทที่3คำกล่าวหา“กอหญ้า…” สุ้มเสียงทุ้มต่ำลง เมื่อกอหญ้าปรากฏตัวที่นี่…“ไม่ต้องถามว่าหนูมาได้ยังไง ตอนนี้พี่ต้องตอบหนูมาก่อนว่าพี่อยากเลิกกับหนูใช่มั้ย!? ที่ผ่านมาพี่แค่หลอกให้หนูรักพี่ เพราะพี่คิดว่าหนูเป็นเมียน้อยของใครก็ไม่รู้ที่หนูไม่รู้จัก!” กอหญ้าถามเขาเร็วพลัน ไม่สนใจด้วยว่าตอนนี้เขาจะมองจะคิดดูถูกกับเธอยังไงส่วนเกินอย่างมาร์ตินยังอึ้ง รู้สึกเป็นส่วนเกินขึ้นมายังไงบอกไม่ถูก เมื่อตอนนี้ทั้งสองยืนจ้องหน้าฟาดฟันกันนิ่งงัน ไร้ซึ่งคำตอบกลับจากเพื่อนของเขา มาร์ตินจึงยักไหล่ถอนหายใจ ตัดสินใจเดินออกมาเงียบ ๆเพื่อให้ทั้งคู่ได้เคลียร์กัน“…” มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านเข้ามาที่ดวงหน้าของเธอ จนน้ำตาเริ่มแอบซึม แต่เธอจะไม่ร้องไห้ให้เขาสมเพชเธอเด็ดขาด!“ทั้งหมดเป็นเรื่องโกหกหลอกลวงใช่มั้ยคะ หนึ่งปีที่ผ่านมาพี่ไม่เคยรักหนูเลยใช่มั้ยคะ!?” กอหญ้าเอื้อนเอ่ยคำถามต่อหน้า พยายามมองหาคำตอบจากแววตาของร่างสูงที่สูงกว่าเธอหลายเท่าตัว“ได้ยินหมดเลยสินะ…” แต่ทำได้เพียงเอ่ยเสียงเบา ๆและแค่นยิ้ม อัลฟ่าหรี่ตามองคนตัวเล็กตรงหน้านิ่งงัน แววตาเจือไปด้วยความเย็นชา และโกรธเคือง“ตอบมาสิคะ!? ตอบให้หนูหายโง่หน่อย
"ไม่! ฉันเชื่อในหลักฐานที่มี""งันหญ้าก็ไม่มีสิทธิ์โต้เถียง หากพี่คิดไปแล้วว่าหญ้าคือคนแบบนั้น" เธอจะยอมให้เขาตราหน้าไปก่อน และเธอจะต้องหาความจริงให้ได้ว่าทำไมชื่อของเธอถึงกลายเป็นเมียน้อยของคุณกายเธอจะต้องแก้มลทินที่ถูกตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยของคนที่เธอไม่รู้จักมักจีให้ได้ในสักวัน และเขาจะต้องเสียใจที่ทำกับเธอแบบนี้!“หึ! ฉันก็ต้องคิดแบบนั้นแน่นอนอยู่แล้วสิ เพราะเธอเป็นเมียน้อยของมันจริง ๆ” กอหญ้าผ่อนลมหายใจหนัก ๆ อีกครั้ง“เอาเป็นว่าหนูจะไม่ยุ่งกับเขาอีก! และจะเลิกติดต่อเขาอย่างเด็ดขาด”“ได้! ฉันก็ขอให้เธอเลิกยุ่งกับมันจริง ๆ ...งันเธอต้องการเท่าไหร่ก็บอกมา ฉันจะโอนให้เลยตอนนี้ แลกกับคำสัญญาที่เธอเอ่ยมันออกมา”“หนูไม่ต้องการเงินของคุณ เมื่อหนูบอกว่าจะไม่ยุ่งก็คือไม่ยุ่งค่ะ และหวังว่าหลังจากจบกัน คุณจะไม่มาวุ่นวายกับหนูอีก!""ฮ่าๆๆๆๆ" อัลฟ่าระเบิดเสียงหัวเราะดังขึ้น หรี่ตามองเธอด้วยความบ้าคลั่ง พูดออกมาได้ว่าเขาจะไปวุ่นวายกับเธอ เธอน่ะสิที่จะมาวุ่นวายกับครอบครัวของเขา!"ใครกันแน่ที่จะมาวุ่นวาย เลิกกับไอ้กายให้ได้เด็ดขาดก่อนเถอะ แล้วค่อยมาพูด! และถ้าฉันยังเห็นว่าเธอยุ่งเกี่ยวกับสามีน้
บทที่4คำกล่าวหาที่เป็นจริงก๊อก ก๊อก ก๊อกแอด~บานประตูห้องของพี่สาวถูกเปิดออก สิ่งแรกที่กอหญ้าได้เห็นทำให้เธออึ้งไปชั่วขณะ เมื่อคนที่เธอถูกกล่าวว่าเป็นเมียน้อยของเขา กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ“คุณกาย…”“มาหาพี่สาวเหรอ” กาศิตที่สวมเพียงกางเกงเปลือยท่อนบน เอ่ยถามเธออย่างไม่สะทกสะท้าน เมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงนี้“ค่ะ”นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! กอหญ้ารู้สึกจะล้มทั้งยืนเป็นรอบที่สอง สิ่งที่อัลฟ่าต่อว่าเธอ มันคือเรื่องจริงสินะ เพียงแต่เป็นพี่สาวของเธอที่เป็นเมียน้อยคุณกาย...“ครับ…” กายถอยหลังให้กอหญ้าเดินเข้ามาในห้อง ส่วนพี่ส
“พี่จะเลิกยุ่งกับเขา” น้ำอิงให้คำมั่น อย่างไรเสียตระกูลมาเวลลินก็ไม่ควรที่จะแตะต้องอยู่แล้ว เธอไม่ควรเสี่ยง...“จริงๆ นะคะ” กอหญ้าบีบมือพี่สาว เงยมองพี่สาวด้วยแววตาจริงจัง เธอไม่อยากกลับไปเกี่ยวข้องกับอัลฟ่าอีกแล้ว และยิ่งไม่อยากพบเจอเขาอีก เธอเจ็บมามากพอแล้วจริง ๆ“อืม…เดิมทีเราไม่ควรไปยุ่งกับเขาอยู่แล้ว คนตระกูลมาเวลลินอันตรายมาก พวกเขามีอิทธิพลเหลือล้น เป็นมาเฟียตระกูลใหญ่ด้วย ตอนนี้เขามาข่มขู่หญ้าแบบนี้ พี่ต้องขอโทษจริงๆ ที่ทำให้หญ้าเจอคนอันตรายแบบนั้น” น้ำอิงขอโทษกอหญ้าอีกครั้ง"ต่อไปหญ้าอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับคุณอัลฟ่าอีกเข้าใจมั้ย?" น้ำอิงเอ่ยเตือน กอหญ้าสวยขนาดนี้ เธอกลัวว่าอัลฟ่าอาจจะสนใจกอหญ้าก็ได้ในอนาคต และหากรู้ความจริงขึ้นมา…เธอกลัว..."เราไม่ควรเกี่ยวพันกับตระกูลมาเวลลิน พวกเขาเป็นถึงมาฟียที่อันตราย สามารถฆ่าคนเป็นผักเป็นปลาได้เลยนะ" น้ำอิงบอกเตือนน้องสาว กอหญ้าส่า
บทที่5ตอแยหลังจากที่ออดอ้อนพ่อแม่แล้ว กอหญ้าก็กลับเข้าห้องนอนของเธอ กอหญ้ากระโดดขึ้นเตียงนอน เปิดจอสมาร์ทโฟนเครื่องเก่าค้นหางานพาร์ทไทม์ที่ทำได้ช่วงเวลาเย็น ซึ่งงานที่น่าสนใจมาก ทำเพียงไม่กี่ชั่วโมงเป็นงานแจกใบปลิว ได้ค่าตอบแทนที่โอเคสำหรับเธอมากอยู่กอหญ้าจึงลองลงทะเบียนสมัครงานไป และไม่นานสมาร์ทโฟนราคาถูกของเธอก็สั่นขึ้นด้วยเสียงเรียกเข้าครืดด~นิ้วเรียวรีบกดรับทันที ไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้…“สวัสดีค่ะ”“สวัสดีค่ะ คุณ 'กอหญ้า บรรทัดศร' ใช่มั้ยคะ”“ค่ะ”“เราจากสำนักงานแจกใบปลิวนะคะ เล็งเห็นความสามารถของคุณ สามารถมาสัมภาษณ์งานและเริ่มงานได้เล
กอหญ้าเดินแจกใบปลิวอยู่หน้าห้างสรรพสินค้าชื่อดัง เธอยื่นใบปลิวให้กับทุกคนที่เดินผ่านด้วยรอยยิ้มหวาน การแจกใบปลิวเริ่มทำให้กอหญ้ารู้สึกสนุกมากยิ่งขึ้น เมื่อมีคนรับใบปลิวของเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ“เสริมความงามให้กับตัวเรา ด้วยคลินิกนิวเจน บนชั้นสองได้เลยนะคะ” กอหญ้าก้มหน้ายิ้มให้กับผู้คนที่รับใบปลิวจากเธอตอนนี้เธอแจกใบปลิวได้เกือบครึ่งทางแล้ว กับเวลาที่เหลืออีกไม่มาก…“อีกนิดเดียว…” กอหญ้าเอ่ยให้กำลังใจตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเงยทอดมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดดำ“ฟ้ามืดอีกแล้ว… ต้องรีบแจกแล้วล่ะ!” กอหญ้ารีบสาวเท้าวนเวียนแจกใบปลิวอยู่หน้าห้าง ทว่าความเร่งรีบทำให้เธอไม่ทันระวัง ถูกชายชราคนหนึ่งเดินชนเข้ากับไหล่บางจนเธอล้มลงกับพื้น“อ่ะ!”ตุบ!“เกะกะ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ!” เป็นผู้ชายสูงวัย เขาเดินชนเธอจนล้
บทที่6การกระทำที่ตรงกันข้าม“กลัวตายก็อย่าปากเก่งอีก!” กอหญ้ากะพริบตาปริบ ๆ มองเขาด้วยหัวใจที่แตกสลาย เธอทำอะไรเขาไม่ได้และเขาก็ออกหน้า รังเกียจ เกลียดกันขนาดนั้น เธอเชื่อว่าเขากล้าที่จะกำจัดเธอให้พ้นทาง ให้พ้นสายตาของเขาแน่ หากเขาคิดจะทำ!“ค่ะ ฉันมันไม่เจียมตัวปากเก่งเอง ดังนั้นคุณปล่อยฉันได้หรือยัง” สายตากลมโตมองมือหนา ที่ยังคงจับแขนเรียวของเธอเอาไว้แน่น รอยยิ้มร้ายยกขึ้นมุมปาก มองคนที่ทำเป็นอวดเก่งด้วยแววตาแสนเย็นชาและนึกสนุก“ได้สิ ฉันปล่อยเธอแน่!” ตูมซ่า~เพียงพริบตาเดียว ร่างบางก็มือหนาเหวี่ยงลงไปในสระน้ำพุ กลางลานห้างสรรพสินค้า! กอหญ้าพยายามตะเกียกตะกายขึ้นเหนือน้ำ ดีที่น้ำไม่ลึกเท่าไหร่ เธอจึงพยุงตัวยืนอยู่กลางสระได้“…แต่ปล่อยเธอลงไปในนั้นนะ! จะได้ล้างสิ่งสกปรกในตัวออกไปบ้าง จะได้ไม่น่ารังเกียจสกปรกแบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้!” อัลฟ่าเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา เขาย่อตัวคุกเข่าข้างเดียว มองเธอที่ยืนมองเขาอยู่กลางสระน้ำด้วยแววตาที่แสนเจ็บปวดรู้สึกดีที่ได้เห็นมัน…“พอใจคุณแล้วใช่มั้ย พอใจแล้วก็เชิญค่ะ” กอหญ้าชี้นิ้วไล่เขาด้วยความรวดร้าวที่เกิดขึ้นภายในใจ อยากให้เขาไปไกลๆ จากตรงนี้ ก่อ
อัลฟ่าวก้าวขายาวตามติดกอหญ้า เขาวิ่งเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอแล้ว“อย่าคิดหนี ไม่อายคนหรือไง!” เขาขึ้นเสียงเตือนสติเธอ กอหญ้าจึงมองไปรอบกายจำต้องหยุดนิ่ง มีคนมองมากที่พวกเธอจริง ๆทุกอย่างเป็นเพราะเขา!ถ้าเขาไม่กลั้นแกล้งเธอ ไล่วิ่งจับกันแบบนี้ คนอื่นเขาก็คงไม่มองมาแบบนี้แน่อ่ะ!คนบ้า เขามันบ้าที่สุด!“แล้วจะพาหญ้าไปไหน!” ในที่สุดเธอก็หยุดนิ่ง ไม่หนีเขาไปไหนอีก มือหนาจึงดึงรั้งข้อมือกอหญ้า กระชากพาเธอเดินไปพร้อมกันกับเขาในทันที“นี่!! ถ้าไม่บอก หญ้าไม่ไปด้วยนะ!” เธอรั้งตัวเองไว้ แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของอัลฟ่าได้! ร่างบางจึงเซถลาไปข้างหน้ากับเขา“ที่เธอทำกับฉัน คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ หรือไง!?” “…” แอบน่ากลัวนะ! เขาจะทำอะไรเธอหรือเปล่า…“คุณจะไม่ทำอะไรหญ้า?” เธอลองเชิงถามเขา กลัวว่าเขาจะพาเธอไปฆ่า ใบหน้า การกระทำที่อุกอาจแบบนี้ มันทำให้เธอนึกกลัวจริง ๆ“คิดว่าไงล่ะ?” กอหญ้าขบเม้มริมฝีปากคิดหนัก พยายามบิดข้อมือออกจากเขาอีกครั้ง “เข้าไป และอย่าดื้อ คนของฉันอยู่รอบกาย เธอหนีไปไหนไม่ได้หรอก!” ทว่าคำสั่งเสียงเข้มดังขึ้นเหนือหัว ทำให้เธอหยุดการกระทำทุกอย่างลง กอหญ้ามองรอบกาย ไม่เห็นมีใครส