บทที่23 ขอของเล่นคืน 1/1

บทที่23

ขอของเล่นคืน

ปัง ปัง ปัง!

“ใคร!?” ลีโอตะโกนถาม หันไปมองประตูที่มีเงารองเท้าเยอะผิดปกติ คิ้วเรียวขมวดพลางหันกลับมาสบตากับกอหญ้าเงียบๆ

"เปิดประตู!" เสียงของอัลฟ่าทุบประตูด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ตั้งแต่ที่ได้รับรายงานว่า กอหญ้ากำลังสนุกกับไอ้ลีโอ!

ผู้หญิงบ้าอะไรโคตรร่านฉิบหาย!

แควก!

ไม่พูดพร่ำทำเพลง มือหนารีบปลดสายคล้องคอขอวกอหญ้าออก ตอนนี้เนินอกของเธอแทบเปลือย จมูกคมสัน ริมฝีปากหนา กดจูบขบเม้มลงบนผิวกายของเธอซ้ำ ๆ จนกอหญ้าทุบตีเขาอย่างตื่นตกใจ

ปัง ปัง ปัง!

“นี่! เดี๋ยว! ไหนบอกจะไม่ทำไง” กอหญ้าต่อว่าลีโอ ทั้งตกใจกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“ต้องทำ ใครมาไม่รู้หรือไง?”

“อัลฟ่า…” เธอจำเสียงเขาได้

“ใช่! ดังนั้นก็เล่นละครกับฉัน” กอหญ้าหยุดนิ่งทันที บทบาทที่เธอเพิ่งได้รับ ทำให้เธอต้องหยุดนิ่ง กอหญ้าจำต้องหลับตาลงแน่น ปล่อยให้ลีโอกระทำกับร่างกายของเธออย่างสมยอม

ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วหนิ!

"กูบอกเปิดประตู!" อัลฟ่าเกรี้ยวกราดยิ่งขึ้นเมื่อคนด้านในห้องไม่ยอมเปิดประตูให้ ยิ่งตอนนี้ในหัวของเขาจินตนาการไปถึงไหนต่อไหน ยิ่งโกรธจัด!

ปัง ปัง ปัง!

ลีโอไม่ยอมลุกไปจากกายของกอหญ้า เขาฝากรอยเอาไว้เพื่อดูปฏิกิริยาของพี่ชายอย่างอัลฟ่า 

และสำหรับกอหญ้าแล้ว ตอนนี้เธอจำต้องกระโดดลงไปในบทที่ลีโอปูทางให้

หากให้เลือก เธอย่อมเลือกเส้นทางของลีโอมากกว่าอัลฟ่า

เธอจะไม่ยอมให้อัลฟ่าจับตัวเธอไปให้ใครต่อใครรังแกได้ตามใจ

เธอควรเกาะลีโอให้แน่น!

อื้ออ~

ให้อัลฟ่าเข้าใจผิดว่าเธอเป็นของลีโอ ดีกว่าถูกเขาโยนเธอไปมา ให้คนอื่นย่ำยีเล่นเป็นของเล่นไร้ค่า!

ปัง!!

หมดความอดทน!

เมื่อเคาะเท่าไร ไม่มีใครยอมเปิด อัลฟ่าจึงให้เฟย์ต้าพังประตูเข้าไปทันที เขาไม่อาจปล่อยให้กอหญ้าสนุกกับผู้ชายคนอื่นได้นอกจากเขา! และยิ่งเฟย์ต้ามารายงานว่ากอหญ้าสมยอม ไม่มีดิ้นรนขัดขืนอย่างที่เขาคิดเอาไว้ 

ยิ่งทำให้หัวใจของเขาร้อนรน ไม่สามารถอยู่กับเนื้อกับตัวได้อีกต่อไป!

กอหญ้าทำให้เขาอยากบดขยี้ และสับเธอให้เละละเอียดคามือ!

เธอกล้าครางเสียงดัง แสดงว่าตัวเองมีความสุขกับการได้นอนแบขาให้กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขา!

…ทั้งที่เขาต้องการให้เธอเจ็บปวด ทรมาน!

นอกจากเธอจะไม่ร้องไห้ เสียใจ เจ็บปวดอย่างที่เขาต้องการจะเห็นแล้ว เธอยังสมยอมมันอีกด้วย!

ดูสิ่งที่เธอทำ! มันช่างตรงกันข้ามกับคำพูดที่ร้องอ้อนวอนเขา!

ไหน! ผู้หญิงที่คลานเข่ามาขอร้องอ้อนวอนเขา ไหน! คนที่ขอร้องให้เขาเก็บเธอไว้เล่นเอง!

พอเจอไอ้ลีโอเข้าหน่อย ครางเสียงหลงจนถึงหน้าประตู!!

ความโกรธเคืองขุ่น ความหงุดหงิดขัดใจที่เกิดขึ้นอยู่ภายในใจ มันหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียว ทำให้เขาละทิ้งทุกอย่าง และรีบรุดมาหาเธอที่นี่ทันที!

…มาเพื่อจัดการลากผู้หญิงสกปรก แรดและร่านอย่างเธอ ไปลงทัณฑ์ให้สาแก่ใจ!!

ปัง!!

เมื่อประตูถูกพังลง ภาพที่เห็นตรงหน้าคือกอหญ้ากำลังคล้องคอจูบกับไอ้ลีโอ โดยที่ลีโอกำลังคร่อมอยู่เหนือเรือนร่างของกอหญ้า สภาพของกอหญ้าในตอนนี้ มันสามารถทำให้ไฟในอกแกร่ง แผดเผาและรุกโชนร้อนขึ้นอย่างรุนแรง!

อัลฟ่าโกรธจนหน้ามืด หลงลืมทุกสิ่งทุกอย่าง เขาย่ำก้าวเดินเข้าไปกระชากร่างแกร่งของลีโอออกไปจากร่างบางของกอหญ้า พร้อมทั้งชกหน้าของน้องชายตัวดีไปหนึ่งแมทซ์

ตุบ!

เมื่อลีโอล้มลงกับพื้น เขาไม่คิดซ้ำ แต่กลับมุ่งตรงไปกระชากกอหญ้าที่อยู่ในสภาพที่เกือบโป๊ จนเธอลอยหวือเข้ามาปะทะกับอกแกร่งอย่างรุนแรงตามอารมณ์ที่มันคุกรุ่น

“อะไร!? นั่นมันสินค้าของฉันนะ!” ลีโอแสร้งโวยวายขึ้นมาทันที เฝ้ามองการกระทำของพี่ชายตัวเองเงียบ ๆ

“คนนี้ไม่ได้!” อัลฟ่าเอ่ยเสียงเข้ม ส่วนกอหญ้าพยายามผลักดันกายให้ออกห่างจากอัลฟ่า แต่อัลฟ่ากลับกดเธอไว้แนบหน้าอกแน่น

อื้อ!

“แต่กูประมูลไปแล้วนะ!” ลีโอขึ้นเสียงใส่พี่ชายต่างมารดาอีกครั้ง

“กูจะคืนเงินทั้งหมดของมึงให้” อัลฟ่าสวนกลับ

“อะไรวะ!?” ลีโอยังคงแสร้งไม่เข้าใจ ทั้งที่เขาเริ่มเข้าใจดีอย่างถ่องแท้

“มึงอย่ายุ่งกับคนของกูอีก!” สิ้นเสียงอัลฟ่าที่ประกาศกร้าว ลีโอจึงได้เข้าใจว่านอกจากกอหญ้าจะมอบหัวใจให้อัลฟ่าแล้ว ไอ้อัลฟ่าก็มีใจให้กอหญ้าเช่นกัน

มีเรื่องสนุก ๆให้ลงมือเล่นแล้วสินะ…

“เสียดายของ?” ลีโอยังคงกวนคนปากแข็งไม่หยุด

“ฉันไม่จำเป็นต้องเสียดายของจำพวกนี้” ลีโอเบะปากใส่ มองคนที่บอกว่าไม่เสียดายของ แต่หวงเขาจนหน้ามืดตามัวแบบนี้

ไม่สมกับคนที่เคยสุขุม เคร่งขรึม เด็ดขาดแบบเมื่อก่อนเลยสักนิด...

“อ่าห๊ะ งันก็ตามนั้น จะเอาไปก็เชิญ เล่นจนเบื่อล่ะ ...แถมได้เงินคืนอีก ก็โออยู่นะ” เมื่อลีโอยียวนเขาจนแทบคลั่ง อยากจะเข้าไปซัดมันอีกสักครั้ง หากแต่มันเอ่ยประโยคต่อมา มันยอมทำตามเขาง่ายๆ อัลฟ่าจึงไม่คิดใส่ใจอีก

เพราะตอนนี้! คนที่เขาอยากจะจัดการมากที่สุด คือกอหญ้า!

อัลฟ่าไม่คิดสนใจใครอีก เขากระชากร่างบางของกอหญ้าให้เดินตามหลังทันที

"ฉันเจ็บนะ!" กอหญ้าโวยวาย แต่ลีโอตะโกนแทรกขึ้นตามมา

“เฮ้ย! เบาๆ เดี๋ยวของก็เสียหมดหรอก เสื้อผ้ายันนั่นก็หลุดลุ่ยหมดแล้ว มึงจะรุนแรงกับเขาเพื่อ แล้วแน่ใจเหรอ!? ว่าจะให้เธอออกไปในสภาพนี้นะ” ลีโอเตือน จนอัลฟ่าที่โกรธจนหน้ามืดตามัวชะงักนิ่ง เริ่มได้สติ เขาเหลือบมองกอหญ้าที่ใช้มืออีกข้างปิดบังร่างกายของตัวเองไว้ด้วยตัวสั่น ๆ พลางกวาดสายตามองไปที่ลูกน้องของตนเอง

ทุกคนต่างอยู่นอกห้อง แต่ถ้าเขาพากอหญ้าออกไปในสภาพแบบนี้ ย่อมไม่ดีอย่างที่ลีโอว่า!

อัลฟ่าหลับตาพยายามสงบสติอารมณ์ เขาลากกอหญ้าไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดหาชุดคลุมอาบน้ำก่อนจะดึงมันมาสวมใส่ให้กับเธอ

อัลฟ่าสำรวจความเรียบร้อยให้กับกอหญ้า ตอนนี้กอหญ้าไม่ได้โป๊อย่างเมื่อครู่อีก…

 ร่างสูงโปร่งก้าวเดินออกจากห้องของลีโออย่างมั่นคง ปรับสีหน้าแววตาให้เข้าสู่สภาวะปกติ เคร่งขรึม สุขุม และสง่าแผ่รังสีอำนาจ บารมีเหมือนเช่นเดิม

มือหนายังกระชากข้อมือของกอหญ้าไม่ยอมปล่อย เขาพาเธอกลับไปที่ห้องห้องทำงานของเขาดังเดิม

“หญ้าเจ็บนะ!” กอหญ้าทุบตีมือหนามาตลอดทางเดิน พอมาถึงห้องทำงาน เธอก็ถูกเหวี่ยงไปที่โซฟาหรูกลางห้อง

“ร่าน!” เอ้า! แล้วมาด่าเธอเฉยเลย! เธอทำผิดอะไร!? เขาเป็นคนโยนเธอให้ผู้ชายพวกนั้นประมูลเล่นเองนะ!

“ใช่! หญ้ามันร่าน! ร่านแล้วไง คุณเป็นคนให้หญ้าทำแบบนั้นเองนะ!” เธอโมโห น้อยใจเขาเช่นกัน จึงต้องเถียงประชดกลับ

แม้ในใจจะกลัว แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาโยนความผิดมาให้เธอแบบมั่วๆ!

“เอ่อ! แล้วไงวะ?”

“แล้วไง…” จะให้แล้วไง เธอปฏิเสธเขาได้เหรอ! กอหญ้าทำหน้างุนงงขุ่นเคือง มองร่างสูงที่โตกว่าเธอหลายเท่าด้วยความสั่นกลัว

เหมือนเขาจะเมามากด้วย! ถึงพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้!

“ดูสภาพ เหอะ!” รอยแดงช้ำ เสื้อผ้าบ้านี่อีก! พอคิดว่าลีโอได้สัมผัสกอหญ้าไปถึงไหนต่อไหน อัลฟ่ายิ่งขุ่นเคืองใจ ดึงตัวกอหญ้าเข้ามาใกล้ชิด กระชากชุดคลุมออกเพื่อสำรวจรอยช้ำ รอยจูบ

ยิ่งเห็นยิ่งโมโหที่กอหญ้าบังอาจปล่อยให้ไอ้ลีโอมาซ้ำรอยเขาได้!

“เป็นไงบ้างล่ะ!? ชอบหรือไม่ชอบ แบขาอ้าขาให้มันเอาน่ะ ห๊ะ!” กอหญ้ามองเขานิ่ง กำหมัดแน่นขึ้น มองคนที่ไร้สติ ต่อว่าเธอตรงหน้าอย่างไร้เหตุผล

เขาเป็นคนอยากให้เธอทำแบบนั้นเองแท้ ๆ ตอนนี้กลับมาต่อว่าเธอ เหมือนเธอเป็นคนผิด!

“ชอบมาก มันส์ด้วย! อ๊ะ!” เมื่อเขาคิดดูถูกกัน เธอจึงยอมรับ และประชดกลับไปให้สมใจเขา

“กอหญ้า!!” อัลฟ่าตะคอกใส่กอหญ้าที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขาแบบนี้!

"ทำไม!?" กอหญ้าปล่อยอารมณ์ที่เคืองโกรธอัลฟ่าครอบงำ ลืมทุกอย่างสิ้นว่าเธอไม่มีทางสู้เขาได้ ตอนนี้จึงได้ใจกล้าปะทะฝีปากกับเขา

“ชอบก็ดี ต่อไปจะได้รู้ว่าทำงานที่นี่ มันต้องรับแขกวันล่ะกี่คน! สอง สามคน พอไหวมั้ยล่ะ วันนี้ได้กับไอ้ลีโอแล้ว ก็ลองเพิ่มฉันเข้าไปอีกคนก็แล้วกัน! วันหนึ่งได้ลองคxxผู้ชายเป็นสิบเธอคงชอบมันมาก!”

เพี้ยะ!!

คำดูถูกของอัลฟ่าทำให้กอหญ้าลืมตัว ตบเข้าแก้มสากของอัลฟ่าจนหน้าหัน

“คนเลว! อ๊ะ อื้อออ~” อัลฟ่าจากที่โกรธจัดอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก! เมื่อกอหญ้ากล้าตบหน้าเขา!

ในเมื่อเธอทำเขาเจ็บ เธอก็ต้องเจ็บยิ่งกว่า!

อัลฟ่ากระชากแขนบางของกอหญ้าเข้ามาจูบ พร้อมกับผลักดันเธอไปจนถึงโซฟา ดึงกระชากเสื้อผ้าของเธอออกไปจนขาดวิ่น เรือนร่างเปลือยเปล่าปรากฏตรงหน้า ร่างบางจึงพยายามปกป้องตัวเองจากคนใจร้ายทันที

“อย่าทำแบบนี้! ปล่อยหญ้า” กอหญ้ามองร่างสูงที่กำลังปลดเข็มขัดออกจากกัน เขาย่างสุมเข้ามาหาเธอ ความเย็นปะทะร่างกาย จึงรู้ว่าตอนนี้ตนเองไม่เหลืออะไรติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว!

กอหญ้าพยายามตะเกียกตะกายหนี แต่กลับถูกมือหนารั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดติดอกแกร่ง

“ไม่…ช่วยด้วยค่ะ! ” กอหญ้าร้องให้คนช่วย ทั้งที่รู้ว่าที่นี่คือถิ่นของเขา 

ไม่มีใครช่วยเธอได้!

พึ่บ!

เมื่อกอหญ้าดิ้นพล่าน อัลฟ่าจึงกำราบเธอด้วยการกดท้ายทอยของกอหญ้าติดกับโซฟา อีกข้างปลดเข็มขัด ควงเอวของเธอเอาไว้ให้กึ่งรับตัวตนของเขาอย่างรุนแรง

“กับไอ้ลีโอแม่งให้เอาง่ายจังนะ ทีกับฉันจะดิ้นเพื่อ!?” กอหญ้าร้องไห้ส่ายหน้า พยายามดื้นรนขณะที่ดวงหน้าหวานติดกับเบาะโซฟาราคาแพง

“อย่าทำหญ้า! หญ้าจะให้ใครเอามันก็เรื่องของหญ้า นี่มันร่างกายของหญ้า อื้ออ!” อัลฟ่าผลักดันแก่นกายอันแข็งแกร่ง แทงยับเข้าไปในโพรงสวาสของกอหญ้าภายในครั้งเดียว

ความเจ็บปวดทำให้กอหญ้าจิกเล็บลงที่โซฟาอย่างแรง เพื่อระบายความเจ็บปวดที่ไร้การเล้าโลม ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกลางกายของเธอในตอนนี้ ทำให้กอหญ้าร้องไห้ ยิ่งคำพูดดูถูกของเขายิ่งทำให้เธอเสียใจ

เธอเสียใจและขุ่นเคืองตัวเอง ที่มันไม่สามารถต่อกรกับเจ้าชีวิตอย่างอัลฟ่าได้เลย!

“ฮ่าๆๆ เธอลืมไปแล้วเหรอ? ลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนี้ชีวิตของเธอมันเป็นของใคร? หึ!..."

"ฮื้ออ ฮรึกก" เธอไม่ตอบ เอาแต่ร้องไห้ ดื้อดึงที่จะผละดันตัวออกจากเขา อัลฟ่าอยากกำราบเด็กดื้อ เขากดท้ายทอยของเธอแน่น

จนกอหญ้าาเจ็บ  และดิ้นรน…

แต่สำหรับอัลฟ่าแล้ว ยิ่งเธอดิ้นรนเขายิ่งสะใจ...

"วันนี้ ฉันจะทำให้เธอรู้ว่า คนที่ดื้อด้านอย่างเธอจะพบจุดจบที่แท้จริงยังไง!”

อ๊ะ...

อ่าห์~~

"และฉันจะลบรอยพวกนี้ รอยที่เธอบังอาจให้ผู้ชายคนอื่นมาซ้ำรอยฉัน!"

"ฮรึกก อืออ~..."

"…"

เช้าวันต่อมา…

ร่างบางกะพริบเปลือกตาขึ้นลง เมื่อเริ่มรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง… ตอนนี้ในห้องมืดมิดจนเธอมองไม่ออกเลยว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาไหนแล้ว…

กอหญ้าเริ่มขยับตัว ทว่าความเจ็บปวดแล่นทั่วทั้งร่างกาย พลันความเจ็บแสบก็เกิดขึ้นมาตามเรือนร่างของเธอ ยิ่งความบอบช้ำตรงส่วนล่างของเธอ มันวูบไหวม้วนจุกที่ท้องน้อย มือบางจึงรีบกุมที่หน้าท้องเบา ๆ

เจ็บ… นั่นคือสิ่งที่เธอรู้สึกได้

ซึ่งมันไม่แปลกเลยสักนิด ที่เธอจะเจ็บได้ขนาดนี้ เมื่อคืนอัลฟ่าไม่คิดปรานีเธอเลยสักนิด เขาซัดเธอไม่ยั้งทั้งคืน…

เขารังแกเธอหนักมาก หนักมากกว่าครั้งไหนๆ…

มือบางลูบวนตามผิวบางที่บอบช้ำ เธอหลับตาสัมผัสถึงความเจ็บแสบ ความแสบทำให้เธอนึกถึงริมฝีปากหนาที่ค่อยขบเม้มมันตลอดทั้งคืน กอหญ้าเลื่อนขึ้นมาลูบไล้ตามลำคอ ไหปลาร้า จนถึงไหล่เรียวบางของเธอเบาๆ

ทุกอย่างย้ำเตือนว่าเมื่อคืนอัลฟ่าใจร้ายกับเธอมากแค่ไหน…

เธอจะไม่มีวันให้อภัยเขา...

มือบางยกขึ้นมาปัดน้ำตาที่ไหลลงที่หางตาออกไปช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆหยัดกายลุกขึ้นนั่งเอนตัวพิงที่หัวเตียง พยายามมองฝ่าความมิดไปรอบ ๆห้องที่ไร้เงาของอัลฟ่า

จากโซฟาด้านนอก จนถึงเตียงนอนในห้องนี้ ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้กอหญ้าก้มหน้ายกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเบา ๆ เพื่อปกปิดความช้ำ ไม่ปล่อยให้น้ำตาที่อ่อนแอไหลลงมาซ้ำอีก…

บทที่24

ของเล่น สัตว์เลี้ยง

แอ๊ดด~

เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้กอหญ้าหันกลับไปมองร่างสูงที่ก้าวเข้ามาในห้องอย่างเชื่องช้า ร่างสูงก้าวเดินมาพร้อมกับมองร่างเล็กที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียง

มีเพียงไหล่มนที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มหนา ร่างสูงจึงเดินไปหยุดยืนที่ตรงผ้าม่าน เขากระชากเปิดมันออก แสงแดดจ้าจึงสาดส่องเข้ามาในห้องกระทบกับร่างบอบบางที่มีแต่รอยช้ำจากฝีมือของเขา

อัลฟ่าแสยะยิ้มอย่างพอใจ เขาเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ เธอที่ขอบเตียง แววตามองเธออย่างสงสัยใคร่รู้ คล้ายมีคำถามอยู่ในแววตามากมาย…

นิ้งเรียวค่อย ๆ เกลี่ยผมของเธอบางเบา มองสำรวจแววตาที่สั่นระริกดังลูกนก จมูกแดงที่ดูก็รู้ว่าคงผ่านการร้องไห้มา ริมฝีปากอวบอิ่มที่ตอนนี้บวมเปล่งเพราะเขาจูบเธอแทบจะกลืนกิน ลำคอระหงที่มีกลิ่นหอมหวาน กลิ่นกายที่ไม่เหมือนใคร…

ไหล่มน… ปลายนิ้วเรียวไล้วนสัมผัสมันจนกอหญ้าสั่นเทา ยิ่งเขาวางลงที่รอยช้ำแดงยิ่งทำให้กอหญ้านั่งนิ่งงัน

ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นของเขา…

พึ่บ

มือหนาเลื่อนไล้ไปที่ท้ายทอย จากนั้นจึงล็อกให้เธอเงยหน้าสบตากับเขา แววตาคมกริบแสนร้ายกาจทำกอหญ้าหลุบสายตาต่ำลง ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเขา

“ชดใช้ในสิ่งที่เธอก่อ ต่อไปนี้เธอคือสัตว์เลี้ยงของฉัน ทำหน้าที่เป็นของเล่นบำเรอให้ดี แล้วฉันอาจจะใจดีกับเธอ” กอหญ้าเงยมองอัลฟ่าเพียงเล็กน้อย เธอยอมมาที่นี่ก็เพียงคำว่าชดใช้ ซึ่งตอนนี้เขาให้เธอกลับมาเป็นของเล่นบำเรอกามของเขาแล้ว

เธอจะไม่ปฏิเสธ เธอยอมบำเรอความใคร่ให้กับเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ซึ่งมันย่อมดีกว่ามีหลายคน…

ดวงหน้าหวานพยักหน้ารับตกลง ริมฝีปากหนาจึงฉกจูบเธอ ทว่ากอหญ้ากลับยกมือปิดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ทัน

“ทำไม? คิดจะขัดใจฉัน จุดจบจะเป็นยังไง…สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอก็พอจะรู้นะ…” ใช่! เธอรู้และรู้ว่าเขารุนแรงกับเธอได้มากกว่าที่คิด

“หญ้าเพิ่งตื่น น้ำไม่ได้อาบ ฟันก็ไม่ได้แปรง คุณอาจจะรังเกียจ…” กอหญ้าลดความดื้อลง…

“อย่าทำเป็นรู้ดี ฉันรังเกียจเธอแน่ไม่ต้องพูดถึง แต่เรื่องนี้หากได้พัวพันกันแล้วเรื่องรังเกียจน่ะทิ้งไปได้เลย”

พึ่บ!

กอหญ้าถูกผลักให้นอนลงที่นอนอีกครั้ง มือหนากระชากผ้าห่มออกไป บนเรือนร่างของเธอซึ่งเต็มไปด้วรอยแดงของเขาที่มีทั้งทับรอยของลีโอและทำเพิ่ม

“ทำไมเมื่อคืนไอ้ลีโอ มันไม่ทำอะไรเธอ” เขาสงสัยในเรื่องนี้ ทั้งที่สภาพในตอนนั้น สิ่งที่เขาเห็นเขานึกว่ากอหญ้ามีอะไรกับมันไปแล้ว!

เขาโกรธจนควันออกหู แต่พอได้สำรวจตรวจด้วยตัวเอง กอหญ้าไม่มีแม้แต่น้ำกามที่หล่อลื่น ตอนที่เขาสอดแทรกเข้าไปหาเธอ

มันฝืนเคืองจนเขาปวดหนึบ!

“ยังไม่ทันค่ะ คุณเข้ามาก่อน…”

“หึ…” มีเพียงเสียงแค่นยิ้มในลำคอ กอหญ้าจึงเชิดหน้ายามที่จมูกคมดมดอมอยู่ที่ซอกคอขาวของเธอ ริมฝีปากหนาสัมผัสจนเธอรู้สึกแสบร้อน ร้อนรนวูบวาบในทุกสัมผัสที่เขาสัมผัสเจอ…

มือหนาที่เคยกดข้อมือบาง ตอนนี้เลื่อนมากอบกุมบีบเคล้น พร้อมทั้งดูดกลืนยอดถันเม็ดชมพูอีกข้างอย่างพึงพอใจ

กอหญ้าที่ถูกขาเรียวยาวแยกกลางถูกสัมผัสถูกไถจากแก่นกายอันแข็งแกร่งของเขาที่ขยับขึ้นลงจนมันแข็งขืนในเวลาต่อมา…

“อ๊ะ…” จมูกคมเริ่มสำรวจ สายตาคมคายเฝ้ามองเรือนร่างตรงหน้าอย่างตีตรา เมื่อคืนเขาเมาอยู่บ้าง จึงทำทุกอย่างตามอารมณ์โดยไร้เหตุผล และลงมือรังแกเธอหนักมือไปหน่อย

แสงแดดที่สาดส่องในยามเช้าทำให้เขาสำรวจทุกอย่างบนเรือนร่างอ่อนนุ่มของกอหญ้าได้ดี ความงามของกอหญ้าไร้ที่ติ เธอน่ารัก อ่อนนุ่มมากในสายตาของเขา

ทุกอย่างขาวเนียนอมชมพู ดวงหน้าจิ้มลิ้มที่หลับตาเผยอริมฝีปากครางเพราะความเสียวซ่าน ทำให้อัลฟ่ายิ้มอย่างพอใจในทุกครั้งที่ได้สัมผัส ได้อยู่ในตัวของเธอ…

ปลายนิ้วเรียวกรีดลงไปที่หน้าท้องแบนราบ กอหญ้าหดเกร็งจนเขารู้สึกได้ อัลฟ่ายกยิ้มพลันเลื่อนปลายนิ้วลงไปที่เม็ดเสียวอมชมพูของเธอ

“หึ…” ร่างกายของเธอโคตรร่านเลยรู้มั้ย…” พูดไปพร้อมกับลูบไล้ลงที่ขาอ่อน ยกมันขึ้นตั้งเพื่อที่เขาจะช่วยเธอได้สะดวก

อื้ออ~

กอหญ้าบิดเร้าด้วยความเสียว เล็บเท้าจิกเกร็งลงที่ที่นอนเพื่อระบายความเสียวที่เกิดขึ้น ยิ่งแรงขับเคลื่อนของนิ้วเรียวหนาซัดโหมกระหน่ำ ยิ่งเรียกความแฉะและเสียวจนต้องครางให้กับกอหญ้าอย่างสุขสม

ริมฝีปากหนาเม้มลงเมื่อเห็นเม็ดเสียวกลีบกุหลาบอมชมพู อัลฟ่าอดทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาโน้มตัวลงไปดูดกลืนกินมันซ้ำๆ พร้อมกับเร่งนิ้วเรียวที่เข้าออกในกายของเธอ

อ๊ะ!

แรงกระตุกทำเอากอหญ้าหลับตาแน่นลง จิกมือลงกับที่นอน เมื่ออัลฟ่าปรนเปรอเธอจนเสร็จสม…

ดวงหน้าคมผงกหัวขึ้นมามองกอหญ้าที่ดิ้นเร้า เขาเลื่อนตัวขึ้นมาสบตากับกอหญ้าอย่างเชื่องช้า ตอนนี้เขาอยู่เท่าเทียมกับเธอแล้ว ริมฝีปากหนาโน้มลงกดจูบริมฝีปากบางอวบอิ่ม ทั้งสองแลกลิ้นพัวพัน

มือหนาก็จัดการกับกางเกงขายาวสบายในชุดนอนให้หล่นลงครึ่งสะโพก จากนั้นจึงเริ่มดันแก่นกายเข้าใกล้ช่องรักสวาท ถูไถความบวมช้ำที่เขาเป็นคนทำ

แต่แม้จะบวมช้ำแค่ไหน เช้านี้เขาเองก็ต้องการ ดังนั้นกอหญ้าต้องอดทนกับเขาให้มาก ๆ

อื้ออ~

แก่นกายร้อนอุ่นถูกสอดผสานเข้ามาเชื่อมเป็นหนึ่ง กอหญ้ามองทุกอย่างที่เป็นเขาด้วยลมหายใจที่ร้อนรุ่ม ความเสียวทำให้เธอลืมทุกอย่าง กลายเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาที่อยากลิ้มลองเซ็กส์ที่อัลฟ่าเป็นคนมอบให้ซ้ำๆในทุกครั้ง

อ๊ะ~

หน้าท้องหดเกร็งไม่ต่างจากร่างแกร่งที่กัดฟันแน่นยามที่ถูกกายนุ่มบีบรัดจนปวดหนึบ เมื่อคืนเขาไร้ความปรานีกระแทกเธอโดยไม่สนใจความบีบรัด ตอดแน่นเหล่านี้ เขาหวังเพียงเร่งเร้าเอาเธอจนสาแก่ใจด้วยความโกรธร้อนรุ่มทั้งหมดที่มี เพื่อระบายลงกับเรือนร่างของเธอ

"คุณฟ่า…" กอหญ้าครางชื่อของเขา นั่นยิ่งทำให้อัลฟ่ารู้สึกพอใจ

สายตาคมลึกล้ำ เขาหยัดกายมองสำรวจร่างบางที่เปลือยเปล่าอีกครั้ง มองเรือนร่างที่แสนงดงามดังฟ้าประทานมาให้อย่างชื่นชม

แรงจากสะโพกสอบ มือหนาที่ควงเอวบางให้รับน้ำหนักของเขาที่ดันด้วยแรงกระแทก บีบรัดจนเกิดรอยแดง และเขาก็รู้สึกพึงพอใจทุกครั้งที่ร่องรอยบนร่างกายของกอหญ้าเป็นร่องรอยที่เกิดจากฝีมือของเขา

เขากำลังตีตราดูดกลืนชิมความหอมหวานจากร่างบางอย่างช้า ๆบีนเคล้นคลึงย้ำซ้ำ ๆ วกวนดูดกลืนยอดถันสีชมพูอย่างร้อนแรงเพิ่มความเสียวซ่านที่พลุ่งพล่านขึ้นเรื่อย ๆ เขาชิมทั้งสองเต้างาม วกขึ้นจูบซับขบเกี่ยวที่ไหปลาร้า และไหล่มน

มือหนาลูบวนปลอบโยนทั้งร้อนแรงตามลำดับ…

กอหญ้ามีแรงดึงดูดเพศตรงข้ามสูงมากจริง ๆ ซึ่งเขาได้ทดลองมาแล้ว และเขาจะเป็นเพียงคนเดียวที่ได้ครอบครองทดลองเธอ

กอหญ้า…

หลังจากที่รองรับอารมณ์ใคร่ของอัลฟ่าจวบจนเที่ยงวัน กอหญ้าไม่มีข้าวตกถึงท้องเลยสักเม็ดเดียว พอได้รับอิสระ อัลฟ่าก็สั่งให้เธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อแต่งตัวเสร็จ กอหญ้าจึงเดินออกจากห้องนอน คล้ายว่าที่นี่จะเป็นห้องทำงานของเขา…

“เสร็จแล้ว?”

“ค่ะ…” กอหญ้าพยักหน้า อัลฟ่าจึงนั่งลงบนโต๊ะกับข้าว มองร่างบางนิ่ง

“มาทานข้าวสิ” กอหญ้านั่งลงมองอาหารตรงหน้าของเธอถูกคุกข้าวด้วยเนื้อไก่และไข่ดาว

“คุณจะให้หญ้ากินข้าวจานนี้?" เธอถามเขา

"ใช่ มีปัญหา?” เขากำลังทำให้เธอพึงประจักษ์ว่า ตอนนี้เธอเป็นสัตว์เลี้ยงของเขา

“…” กอหญ้าเงียบไม่ตอบเขาอีก ด้วยความหิวกอหญ้าจึงตักข้าวที่เขาทำให้เธอทานเข้าปาก เขาที่นั่งจิ้มเนื้อแสนอร่อยเข้าปาก ก็พลันชะงัก 

ไม่คิดว่ากอหญ้าจะกล้าทานมัน!

“รีบทาน ทานเสร็จก็ไปเตรียมตัวฉันจะพาไปอีกเกาะ”

“จะพาหญ้าไปไหนอีก?” กอหญ้าเงยมองเขาอย่างต้องการคำตอบ

“จะพาไปทำงานที่ใหม่ หรือเธออยากทำงานที่นี่ รับแขกวันล่ะสองสามคน ก็คิดดูดีๆ แล้วกัน” อัลฟ่าทำสีหน้ายียวน จนกอหญ้าแอบกำหมัดแน่น

“หญ้าต้องแล้วแต่เจ้าชีวิตสิคะ เจ้าชีวิตต้องการแบบไหนหญ้าทำให้ได้ทั้งนั้น”

“หึ!” เขาหัวเราะขำ ก็จริง ตอนนี้ชีวิตทั้งชีวิตของกอหญ้าเป็นของเขา เขามีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวเธอ!

อัลฟ่าพากอหญ้ามาที่เกาะส่วนตัวอีกฝั่งหนึ่ง ที่นี่เขามีไว้เพื่อพักผ่อนส่วนตัว ด้านหลังจะมีทางเชื่อมไปยังฟาร์มไข่มุกของเขา  เพราะวิวแสงธรรมชาติของที่นี่สวยมาก มากจนเขาเก็บไว้เป็นที่พักอาศัยส่วนตัวไม่ให้ใครเข้ามานอกจากคนที่สนิทกันจริงๆเท่านั้น

อัลฟ่าสร้างบ้านหลังเล็กกะทัดรัดสวยสีขาว เป็นเหมือนบ้านในฝันของเธอ…

น่าอยู่… แต่หากให้พูดตามความจริง มันไม่ต่างจากคุก…

“ห้องของเธอคือห้องนี้ อาจจะเก่าแต่มันก็เหมาะกับเธอแล้ว” กอหญ้าเปิดประตู ก้าวเข้าไปในห้อง มันเหมือนห้องเก็บของมากกว่า…ฝุ่นคลุ้งออกมาขนาดนี้…

แค่ก แค่ก แค่ก

“ทำความสะอาดเองก็แล้วกัน ฉันมีธุระต้องไปจัดการ” ร่างสูงทิ้งท้ายปล่อยให้กอหญ้าจัดการห้องพักของเธอเอง กอหญ้าหันมองคนที่เดินจากไปนิ่งงัน ก่อนจะค่อย ๆก้าวเข้าไปในห้องที่ฝุ่นฟุ้งเต็มห้อง

เธอไม่ได้ลำบากใจที่จะนอนห้องนี้ กอหญ้าแม้จะเหนื่อยกายจากเรื่องเมื่อคืนและเช้านี้ แต่เธอจะไม่มีวันอ่อนแอเด็ดขาด มือบางรีบจัดห้อง ดึงผ้าขาวคลุมออก ทำความสะอาดห้องที่อัลฟ่าให้เธออยู่เงียบ ๆเพียงลำพัง ซึ่งใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงกอหญ้าก็ทำสำเร็จ

ห้องของเธอสะอาดเอื้อมน่านอนแล้ว และเพราะมันน่านอนนี่แหละที่ทำให้ร่างบางนอนแผ่หล่าอยู่บนฟูกนอนเก่า ๆ ปวดเนื้อปวดตัว จนเผลอหลับไปอย่างอ่อนเพลียจริง ๆ…

ตกดึก

ไร้แสงไฟในยามมืดมิด กอหญ้าลืมตาตื่นมีเพียงเสียงคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่ง เธอค่อยหยัดกายลุกขึ้นเอื้อมมือไปเปิดไฟเล็กที่หัวเตียง โชคดีที่มันไม่เสีย และยังคงดีอยู่

แสงไฟอ่อน ๆ จากโคมไฟเล็ก ทำให้กอหญ้ามองหาสิ่งของในกระเป๋านั่นก็คือมือถือ

หน้าจอมืดดำ บ่งบอกว่าแบตหมด ตอนนี้พ่อกับแม่เป็นห่วงเธอแล้วแน่ ๆ กอหญ้าจึงรีบหาสายชาร์ท และชาร์จทันที

สมาร์ทโฟนเปล่งแสงเมื่อชาร์จแบตได้ กอหญ้าจึงรีบเปิดเครื่องและติดต่อหาพ่อกับแม่

“แม่คะ”

“กว่าจะโทรมาหาแม่ได้ แม่เป็นห่วงรู้มั้ย?” เรือนรองดีใจที่กอหญ้าติดต่อกลับมา ไม่หายไปนานจนเธอเป็นห่วง

“ขอโทษพอดีหนูเริ่มงานใหม่ ก็เลยยุ่งๆ ตอนนี้เริ่มโอเคแล้วเลยโทรหาแม่ได้ หญ้าขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง”

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย ที่พัก งาน คน” เรือนรองถามยาวเหยียด

“ดีค่ะ ดีมากๆ เลยด้วย”

“โอเคจ้ะ ได้แค่นี้แม่กับพ่อก็หายห่วงแล้ว”

“อย่าลืมทานข้าวทานปลาให้อิ่มๆ ล่ะ” กอหญ้ายกยิ้ม อย่างน้อยก็มีครอบครัวของเธอที่เป็นห่วง พอนึกน้ำตาก็ซึมจึงรีบขอตัววางสาย

“งันหนูไปหาข้าวกินก่อนดีกว่า แล้วหญ้าจะโทรหาใหม่นะคะ”

“จ้ะ พักผ่อนเยอะ ๆนะ”

“พ่อรักลูก” เสียงพ่อกับแม่แย่งกันพูดตามสาย ทำให้กอหญ้ายิ้มเศร้าด้วยความคิดถึง…

“หญ้าก็รักพ่อกับแม่จ้ะ แค่นี้นะคะ”

ติ้ด~

นิ้วเรียวรีบกดตัดสายทันที เธอไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าพ่อกับแม่เมื่อวางสมาร์ทโฟนไว้ข้างตัว กอหญ้าค่อยยกเข่าขึ้นมากอด เธอนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน เพียงเวลาแค่หนึ่งวันที่เธอเหยียบลงพื้นของที่นี่

เธอต้องมาพบกับอะไรเจอหนักหนามากมายขนาดนี้

ไม่อยากจะคิดถึงวันข้างหน้าเลยสักนิด…

จ้อก~

เมื่อร้องไห้จวบจนพอใจแล้ว  ความหิวก็เข้ามาเยือน ท้องเริ่มร้องประท้วง ตอนนี้ร่างกายของเธอเริ่มอยากอาหารแล้ว กอหญ้าเช็ดน้ำตาออกไปลวก ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นออกจากห้องพักไปหาของกินที่ห้องครัวทันที

อัลฟ่าบอกเธอว่ามีธุระ แต่เขาไม่ได้บอกว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ในบ้านเงียบสงบ มีเพียงไฟหนึ่งดวงที่ถูกเปิดไว้หน้าบ้าน

เขาไปไหนนะ…

กอหญ้ากวาดสายมองหาเขาแต่ก็ไร้วี่แวว

ช่างเถอะ! เขาไม่อยู่ที่นี่ก็ช่างสิ เธอจะได้ไม่ต้องอดทนมองหน้าคนใจร้าย คนบ้าอำนาจอย่างเขา!

กอหญ้าทำได้พึมพำบ่นในใจ เธอมองหาห้องครัวจนเจอ ข้าวของไม่ได้มีอะไรมาก มีมาม่า ปลากระป๋อง และข้าวสาร ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่ค่อยมีใครมาอยู่

กอหญ้าเลือกที่จะต้มน้ำเพื่อต้มมาม่า ดีที่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าอยู่ไม่งันเธอได้มานั่งก่อไฟเองแน่ ๆ

กอหญ้ารอกาน้ำเดือด จากนั้นก็เทน้ำลงในมาม่าที่เธอแกะใส่ชามทิ้งไว้ เมื่อกลิ่นหอมลอยฟุ้ง เส้นนุ่มแล้ว กอหญ้าก็ลงมือทานมาม่าแสนอร่อยทันที เมื่อทานเสร็จก็อาบน้ำทำกิจวัตรประจำวันจนเสร็จ

ไร้วี่แววที่อัลฟ่าจะกลับมา เขาคงไปที่ไนต์คลับนั่นแน่ ๆ…

กอหญ้าตัดสินใจเข้านอนโดยไม่สนใจอัลฟ่าอีก มือบางกดปิดสวิตช์ไฟข้างๆฟูก ความมืดเริ่มครอบงำ เธอนอนตะแคงมองออกไปนอกหน้าต่าง มองท้องฟ้า ฟังเสียงจากคลื่น รอฟังเสียงของใครหนึ่งกลับมา

แต่ก็ยังคงไร้วี่แวว…

ปานนี้เขาจะทำอะไรอยู่…

แล้วตอนนี้พี่สาวของเธอจะเป็นยังไงบ้าง…

ในหัวของเธอมีเรื่องหนักใจให้คิดเต็มไปหมด จวบจนเธอรู้สึกถึงเปลือกตาที่หนักอึ้ง มันค่อย ๆปิดลง จนในที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไปอย่างอ่อนเพลีย…