บทที่25 ความจริง 1/1

บทที่25

ความจริง

ปัง!

มือหนาทุบลงบนโต๊ะเมื่อได้ยินคำรายงานทุกคำจากเฟย์ต้า

“มึงหมายความว่ายังไง!?” ภาพตรงหน้าทำให้มือหนากำหมัดแน่น ตัวสั่นจนแทบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ นักสืบจากรามิลทำงานได้ดี แกะรอยรถที่ชนอันนาได้ภายในวันเดียว รวมถึงไอ้กายที่มันหนีไปได้อย่างไร้ร่องรอย

แต่มันจะหนีไปจากดวงตาของนักสืบไอ้รามิลไม่ได้นานหรอก!

วันเดียวก็เกินพอแล้ว!

ตอนนี้ภาพของกาศิตกำลังหนีคนของรามิลหัวซุกหัวซุน หนีไปพร้อมๆ กับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งจากที่เฟย์ต้ารายงานคือพี่สาวของกอหญ้า

น้ำอิง…

“เมียน้อยคุณกาศิตคือคุณน้ำอิงครับ” ความจริงจากปากไอ้เฟย์ต้า ทำเอาหัวใจแกร่งกระตุก เมียน้อยตัวจริงของไอ้กาศิตคือน้ำอิงไม่ใช่กอหญ้า!

ที่ผ่านมาเขาเข้าใจผิดกอหญ้ามาโดยตลอด!

ตอนนี้ความรู้สึกผิดกำลังโจมตีเขาอย่างหนักหน่วง เมื่อความจริงถูกเปิดเผย!

"นี่ครับหลักฐาน" เฟย์ต้าตอกย้ำความผิดพลาดที่เขากล่าวหา โยนความผิดให้กับกอหญ้าด้วยการยื่นเอกสารการหลักฐานทุกอย่างที่หามาได้ เหตุและผลที่ทำให้พวกเขาสืบผิดคน

ทุกอย่างคงเป็นแผนของน้ำอิงและกาศิตที่คิดใช้กอหญ้าเป็นหมากตัวหนึ่งในความสัมพันธ์ุของพวกมัน คนที่น่าสงสารที่สุดคือกอหญ้า เธอถูกพี่สาวตัวเองโยนความผิดที่ร้ายแรงให้ไม่พอ ยังถูกเขาผสมโรงรังแกเธอโดยไร้ความผิด

เธอมันโง่ กอหญ้า!

อัลฟ่ากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เรื่องความรู้สึกผิด เข้าใจผิด เขาควรละทิ้งไว้ก่อน ยังไงซะในตอนนี้ ไม่ว่าเขาจะเข้าใจผิดหรือรังแกกอหญ้าไปมากแค่ไหน

เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปเพียงเพราะเรื่องพวกนี้แน่ ยังไงตอนนี้กอหญ้าก็คือเมียของเขา

สิ่งสำคัญคือลากตัวคนผิดมาลงโทษให้ได้!

"แล้วได้ตัวพวกมันมาแล้วใช่มั้ย!?" อัลฟ่าเอ่ยถามเสียงเข้ม

“ครับ” เฟย์ต้ากุมมือตอบ

“ไอ้กายปล่อยมันไว้ที่คุกก่อน ส่วนเมียน้อยของมัน เมื่อกล้าทำร้ายน้องสาวของกู ก็ให้ไปทำงานที่หลังเกาะ เลือกงานที่ทรมานที่สุดอย่างหลังฟาร์มมุกก็แล้วกัน” เดิมทีเขาคิดจะพากอหญ้าไปทำงานที่นั่นหลังจากวันนี้ แต่ความจริงดันเปิดเผยก่อน  

คนที่สมควรไปก็คือพี่สาวของเธอ!

“ครับนาย”

และหลังจากนี้เขาจะไปซ้อมไอ้กายด้วยตัวเอง และจะซ้อมมันจนตายคาตีนเลย!

ในเมื่อกฎหมายทำอะไรมันไม่ได้ เขานี่แหละที่จะทำมันเอง!

จากกล้องวงจรปิดที่ได้มา เป็นหลักฐานได้ดีว่าจริง ๆพวกมันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าอันนา แต่เพราะอันนาจะยิงพวกมัน กาศิตถึงป้องกันตัวและเผลอผลักอันนาจนรถชน

ถึงเขาจะทำอะไรพวกมันทางกฎหมายไม่ได้ แต่ที่นี่เกาะของเขา ไม่มีกฎหมาย มีแต่ศาลเตี้ยที่มีเขาเป็นผู้พิพากษา เขาจะพิพากษาพวกมันทั้งสองเอง!

เขาจะทรมานพวกมันในทุกวัน ทรมานไอ้กาศิตรอวันที่อันนาฟื้นขึ้นมา และเขาจะให้น้องสาวลงทัณฑ์พวกมันด้วยตนเองอีกครั้ง!

“ช่วงนี้ฉันจะกลับไปอยู่ที่เกาะส่วนตัว ที่นี่ก็ฝากมึงด้วย อย่าลืมดูไอ้ลีโอด้วยล่ะ ส่วนอาหารสดเอาไปให้อาทิตย์ล่ะสองครั้งก็พอ”

“ครับ เอ่อ…นายจะอยู่ที่นี่นานเลยใช่มั้ยครับ” เฟย์ต้าเอ่ยถาม

“อืม กูต้องการให้อันนาอยู่กับสิ่งแวดล้อมที่ดีที่สุด” เผื่อว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาไวกว่าเดิม…และยังมีเรื่องของกอหญ้าที่ตอนนี้เขายังคิดไม่ออกว่าจะเอายังไงกับเธอ…

“ครับนาย” อัลฟ่าก้าวกำลังจะก้าวจากห้องทำงาน

กึก…

เท้าหนาชะงัก เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้…

"เรื่องที่พี่สาวกอหญ้าถูกจับมาที่นี่ อย่าให้เธอรู้เด็ดขาด ถ้ามันจำเป็นต้องบอก ฉันจะบอกเธอเอง…"

"ครับนาย" เฟย์ต้ารับคำสั่ง อัลฟ่าจึงก้าวออกจากห้องทำงานของเขา ตรงไปยังคุกใต้ดิน เพื่อไปจัดการกับกาศิตก่อนจะกลับไปหากอหญ้า…

***

ตกดึกมากแล้วในตอนที่เขาก้าวเข้ามาในบ้านอีกหลัง ที่นี่คือบ้านพักของอันนาที่เขาสร้างไว้ให้เธอในวันเกิดตอนอายุครบยี่สิบปี หลังจากไปซ้อมไอ้กาศิตจนสะบักสะบอมมาแล้ว เขาก็เลือกที่จะมาหาอันนาก่อนที่จะกลับไปหากอหญ้า

อัลฟ่าค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ พูดคุยกับน้องสาวของเขาในเรื่องที่สามารถจับกาศิต และเมียน้อยของมันมาลงทัณฑ์ได้

“พี่จะทำให้พวกมันสองคนทรมานใจมากที่สุด” และเขาจะทำลายทุกอย่างของพวกมันจนเหลือศูนย์ มือหนากุมมืออันนาไว้แน่น แววตาเต็มไปด้วยความแค้นที่ยากจะหายไปได้ในวันสองวัน

อัลฟ่านั่งนิ่ง มองดวงหน้าหวานที่เขารักและเลี้ยงดูเธอมาดังดุจเจ้าหญิง อันนาถูกเลี้ยงมาอย่างดีเขาไม่ทางปล่อยคนที่ทำลายทุกอย่างของเธอไปง่าย ๆ

เขาจะทำให้พวกมันตายทั้งเป็นอยู่บนเกาะนี้! จะทำให้พวกเหมือนตกนรกทั้งเป็นทั้งคู่!!

"ฝากคุณพยาบาลด้วยนะครับ" อัลฟ่าเอ่ยฝากอันนาไว้กับพยาบาลพิเศษที่ลุงหมอส่งมาดูแลอันนา จากนั้นเขาก็ตรงดิ่งกลับไปที่บ้านพักของเขา เท้าหนาเหยียบย่ำลงบนพื้นบ้านได้ เขาก็ก้าวเดินไปยังห้องนอนของตัวเอง

แอด~

หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้ว อัลฟ่าก็ก้าวเข้าไปในห้องเก็บของที่ถูกทำความสะอาดแล้วเงียบ ๆ ในห้องมืดมิดแต่กลับมีแสงจัทนร์สาดส่องกระทบถึงเรือนร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบนฟูกน้อย ๆ เขาเห็นเช่นนั้นจึงก้าวขายาวเข้าไปหาเธอ ค่อย ๆล้มตัวนอนข้างๆ เธอ

ตอนนี้เขาไม่รู้ต้องทำอย่างไร ความรู้สึกผิด และความรู้สึกโกรธเคืองสะสมปนเป

เธอรู้ว่าเขาเข้าใจผิด ที่ผ่านมาเธอพยายามอธิบายให้เขาฟังแล้ว แต่เขาไม่คิดสนใจ

จวบจนเธอยอมรับความผิดนั่นเอาไว้ และยอมชดใช้ให้กับเขาเอง

ทั้งที่เธอไม่มีความผิด!

แต่เป็นเขาที่ค่อยยัดเยียดความผิดนั้นให้กับเธอ ตราหน้าเธอว่าเป็นเมียน้อย!

ทั้งความรู้สึกผิดชอบ ชั่วดี ปะปนจนเขาเองก็สับสนจนใจ…

เมื่ออีกด้านมืดในใจก็เอาแต่ตะโกนก้อง ว่ากอหญ้าเป็นน้องสาวของน้ำอิง เธอเองก็ช่วยปกปิดทุกอย่าง ให้พี่สาวของเธอ

เขาควรที่เกลียดเธอด้วย!!

แต่อีกใจหนึ่งก็ยังคงเถียงกลับมา ว่าเขาเป็นคนยัดเยียดความผิดให้กับเธอเช่นกัน!

ยิ่งคิดร่างสูงยิ่งรู้สึกเหนื่อยล้าที่หัวใจ ทั้งที่เขาควรสบายใจที่สามารถจับคนเลวสองคนนั้นมาอยู่ในเงื้อมมือได้

สุดท้ายเขากลับต้องมานั่งคิดมากกับเรื่องของกอหญ้าต่อ!

ในขณะที่เขานอนนึกคิด ความรู้สึกผิดที่มากกว่าความเกลียดชัง ทำให้อัลฟ่ากกกอดกอหญ้าจากทางด้านหลัง

'ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณ' คำพูดนั่นวกวนกลับมา ทำให้หัวใจแกร่งรู้สึกกลัว เขากลัวว่าถ้าหากเธอรู้ว่าเขารู้ความจริงทุกอย่างแล้วเธอจะหนีเขาไป จะใช้ข้ออ้างนี้เพื่อขอให้เขาปล่อยเธอไปหรือเปล่า

แล้วเรื่องที่ผ่านมาที่เขาเอาแต่ทำร้าย รังแกเธอ เธอจะยอมให้อภัยเขาหรือไม่…

หรือเธอจะไม่ยอมให้อภัยเขาอย่างที่พูดมันออกมาจริง ๆ…

อัลฟ่าเฝ้าคิดเรื่องของเธอเต็มหัวไปหมด ความผิดที่เขาก่อ รังแกเธอมีมากเหลือเกินกับผู้หญิงตรงหน้า…

ใจขณะที่กำลังนึกคิด กอหญ้าก็พลิกตัวหันเข้ามาหาเขา ตอนนี้ดวงหน้าหวานหลับตาพริ้มโดยมีแสงจันทร์กระทบลงที่ซีกแก้มเนียน ทำให้เขามองเห็นดวงหน้าหวานขึ้นอย่างชัดเจน

ยอมรับ ว่าเขาดีใจที่เธอไม่ใช่เมียน้อยของกาศิต และยิ่งดีใจที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา หัวใจของเธอเป็นของเขาแค่เพียงคนเดียว

แต่เขาก็รู้สึกเสียใจที่ตัวเองเป็นคนทำร้ายหัวใจ ทำร้ายความรักของเธอเองกับมือ

 ไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของกอหญ้าจะยังคงเป็นของเขาอยู่หรือไม่…

ศีรษะน้อยหนุนแขนแกร่ง เจ้าของจึงปล่อยจอย นอนจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นโดยไร้คำตอบที่เขาต้องการในใจลึก ๆ

เช้าวันต่อมา…

กอหญ้าลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงสายมากแล้ว อาจเพราะเมื่อวานเธอเหนื่อยล้าจนเกินไป วันนี้ถึงได้ตื่นสายขนาดนี้ เปลือกตาบางกะพริบสู้แสงเพียงเล็กน้อย ก่อนจะมองเห็นมือบางของตัวเองถูกกุมด้วยมือหนา เธอเลือนสายตาไปตามลำแขนแกร่ง

ตรงหน้าของเธอคือดวงหน้าคมคายดังเทพบุตร อัลฟ่า…

เขากลับมาตั้งแต่ตอนไหน ในตอนนี้หัวใจของเธอเต้นรัวเมื่อเขาอยู่ใกล้กันเพียงแค่นี้ กอหญ้าค่อยๆ ดึงมือกลับ แอบนอนนิ่งๆ มองดวงหน้าคมที่หลับตา

ขนาดนอนเขายังหล่อมากขนาดนี้ ทำไมคนใจร้าย นิสัยเสียถึงได้มีหน้าตาดีขนาดนี้กันนะ…

กอหญ้าแอบนึกคิด นอนตะแคงมองอัลฟ่าอยู่อย่างนั้น เนิ่นนานจนรู้สึกตัวอีกที มือบางของเธอก็ลูบลงที่แก้มสากแล้ว กอหญ้ายิ้มมุมปากเล็กน้อย เธอชอบที่ได้นอนมองหน้าเขาแบบนี้…

เธออยากให้อัลฟ่าเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งจัง…

และเขาไม่ได้เป็นพี่ชายของอันนา…

อื้ออ~

มือหนายกขึ้นมากุมมือที่วางไว้บนแก้มสากของเขา กอหญ้าตกใจที่จู่ ๆอัลฟ่าก็ลืมตาขึ้นมามองเธอ ทั้งยังกุมมือของเธอเอาไว้ดวย

เธอกลัวว่าเขาจะต่อว่าเธอ กอหญ้าจึงรีบดึงมือออก ทว่าอัลฟ่ากลับจับมันไว้แน่น ไม่ยอมให้เธอได้ทำตามใจ…

ทุกอย่างจึงกลับมาเงียบนิ่งเช่นเดิม เขาไม่ต่อว่าแต่กลับนอนนิ่งๆ มองหน้าเธออยู่อย่างนั้น…

กอหญ้าแววตาสั่นระริก ขมวดคิ้วมองเขาเล็กน้อยด้วยความงุนงงสงสัย

“ทำไม?” เธอเอ่ยถามเขาที่ยังคงนิ่ง

“ทำไม?” เขาเอ่ยถามขึ้นเช่นกัน

กอหญ้าส่ายหน้า เม้มริมฝีปากลงเป็นเส้นตรง เมื่อเขาไม่รุนแรงหรือตื่นมาต่อว่า ดูถูกเธอเหมือนแต่ก่อน

"ทำไมฉันถึงไม่ต่อว่า สาดคำพูดด่าเธอเหมือนอย่างทุกครั้ง คือสิ่งที่เธออยากถามฉันใช่มั้ย?" อัลฟ่านอนหนุนหมอนจ้องสบตากอหญ้านิ่ง ๆ

กอหญ้าเม้มริมฝีปากเบา ๆอีกครั้ง จ้องมองเขาแล้วพยักหน้าเบา ๆ

"เธอโกหกฉัน…" กอหญ้ายิ่งงุนงง แววตายังคงมีแต่คำถามจนอัลฟ่ายกยิ้ม หัวใจเต้นแรงเช่นกัน

"เธอยังรู้สึกยังไงกับฉัน…" อยู่ ๆก็อยากรู้ความในใจของกอหญ้า

หัวใจของกอหญ้าพลันเจ็บปวดยามที่อัลฟ่าเอ่ยถามเธอเช่นนี้…

"…" ความรู้สึกสำหรับเขา เธอมองไม่ออกนานแล้ว รู้แค่ว่าเธอรักเขา แต่ตอนนี้ทุกอย่างมีแต่ความรู้สึกที่ถูกทำร้ายจนแหลกละเอียด จนไม่สามารถต่อมันจนเหมือนเดิมได้อีกแล้ว

และเราก็ต่างกันเกินกว่าจะรักกันได้ สิ่งที่พบเจอ สถานที่ การดำรงชีวิตอยู่ของอัลฟ่า ไม่ใช่ชีวิตที่เธอต้องการ

เธอไม่ควรรักเขา…

"เงียบ?" เนิ่นนานที่กอหญ้าเงียบไป เขาจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง…

"เกลียดค่ะ เกลียดที่คุณทำร้ายกัน…" ทั้งเกลียดทั้งรัก…

"หึ…" อัลฟ่าแสยะยิ้ม เขายกนิ้วเรียวขึ้นไปเกลี่ยเบาๆบนดวงหน้าหวาน มองสบตากับเธอเลื่อนไล้มองเธอนิ่ง ๆด้วยแววตารู้สึกผิดและเสียใจ

ไม่แปลกที่เธอจะเกลียดเขา…

"ถ้าฉันให้โอกาสหนีจะหนีไปจากฉันหรือเปล่า" อัลฟ่ายังคงเฝ้ามองดวงหน้าหวาน

"ค่ะ" มุมปากแสยะยิ้มขึ้นมาทันที ที่กอหญ้าตอบมันออกมาโดยไม่นึกลังเล

เธออยากไปจากเขาทุกเมื่อจริงๆสินะ…

"แล้วหัวใจของเธอล่ะ? มันยังเป็นของฉันอยู่หรือเปล่า" ที่ผ่านมาเขามั่นใจว่าเธอรักเขา

"…" กอหญ้าเริ่มกลัว วันนี้อัลฟ่าถามเธอแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่า…

"มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมถึงถามเรื่องพวกนี้" กอหญ้ามองแววตาของอัลฟ่าที่ไร้ความเคืองโกรธ แต่กลับมีแววนึกคิดมากมายในใจ มันทำให้เธอนึกไปถึงเรื่องของกาศิต

เขาทำเหมือนรู้สึกผิดกับเธอ…

หรืออัลฟ่ารู้ความจริงแล้ว!

“คุณเจอคุณกาศิตหรือยัง” กอหญ้าเอ่ยถามเขาตรง ๆ อัลฟ่าขยับดวงหน้าคมของตัวเองเล็กน้อย เขามองกอหญ้าที่มีแววตาสั่นระริกเป็นห่วง

เขาไม่คิดว่าเธอจะห่วงกาศิต แต่เธอเป็นห่วงอีกคนมากกว่า…

“ถ้าฉันบอกว่าเจอแล้วล่ะ” ดวงตาเบิกกว้าง ตื่นตกใจ ริมฝีปากสั่น ๆของเธอทำให้อัลฟ่าเหยียดยิ้มมุมปาก

“มันได้รับกรรมของมันแล้ว” กอหญ้ากะพริบตาถี่ๆ แล้วเธอจะถามเขาเช่นไรในเรื่องของพี่สาวของเธอ

“แล้ว…” อัลฟ่ารู้ว่าเธอจะถามถึงใคร เมื่อคืนเขาคิดว่าจะไม่บอกความจริงกับเธอว่าเขารู้เรื่องทุกอย่างแล้ว แต่พอมานึกๆ ดูเขาควรบอกเธอ

เพื่อให้เธออยู่ต่อ… อยู่ข้างๆเขาแบบนี้

เขาจะใช้วิธีเดิม ๆล่อลวงเธอให้เดินเข้าสู่กับดักของเขา…

เพราะหากเขาตามใจเธอ เธอเลือกที่จะออกไปจากเงื้อมมือของเขาแน่นอน

ซึ่งเขาไม่มีวันให้มันเกิดขึ้น!

“อยากรู้ว่าอีกคนเป็นยังไงงั้นเหรอ?” พูดเสียงเรียบนิ่งจนใจกอหญ้าเต้นแรง เขารู้ความจริงแล้วจริง ๆ มือบางรีบจับมือหนาที่กำลังเกลี่ยเล่นที่แก้มของเธอ

“คุณทำอะไรพี่สาวหญ้า…”

“ลงทัณฑ์ตามความผิด”

“ไม่! ที่นี่ไม่ใช่ศาลเตี้ยของคุณ”

“อ่าห๊ะ แต่ฉันอยากจะบอกเธอไว้นะที่นี่คือที่ของฉัน ฉันเป็นเจ้าของ ใครที่ยืนอยู่บนเกาะที่นี่ จะต้องเคารพและเชื่อฟัง…” กอหญ้ามองอัลฟ่าด้วยสายตาอ้อนวอน เธอรู้ว่าเขาเกลียดพวกเธอไปแล้ว แต่น้ำอิงเป็นผู้หญิงเขาเองก็ควรผ่อนปรน

“หญ้าขอร้องได้มั้ย…” เสียงเธอเบาหวิว นั่นทำให้อัลฟ่ายกยิ้มมุมปากอีกครั้ง

“แลกกับอะไรล่ะ?” กอหญ้าเม้มริมฝีปากแน่น เงยมองสบตาเขาอีกครั้ง ก่อนจะขยับเอ่ยอีกครั้งเมื่อคิดได้

“ทุกอย่างที่คุณฟ่าต้องการ” เขารู้ว่ากอหญ้าจะพูดแบบนี้ ยอมเขาเพื่อช่วยเหลือพี่สาวของตัวเอง…

ซึ่งมันก็เข้าทางเขาเหมือนเดิม…

“ได้! งันชีวิตลมหายใจที่เคยยกให้ผมจะยังคงเดิม?” ที่เขาเรียกร้องฟังจากปากของเธออีกครั้ง เพราะต้องการผูกมัดเธอไว้ข้างกายด้วยคำพูดของเธอ

“…” กอหญ้าเงียบ ลึกๆ แล้วเธอคิดอยากจะจากไปเมื่อความจริงปรากฏ เธอจะใช้ความจริงที่เธอไม่ผิดนี้ติดปีกหนีไปจากเขา

แต่เขาก็คงอยากให้เธอกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของเขาดังเดิม สุดท้ายเธอก็หนีเขาไปไม่ได้อยู่ดี!

"…" กอหญ้ายังคงใช้ความคิด เนิ่นนานจนเขาสามารถเดาใจเธอได้ ว่าเธอคิดมากเรื่องอะไร ตอนนี้เธอรู้ว่าเขารู้ความจริงแล้วว่า เธอไม่ใช้เมียน้อยของกาศิต เธอกำลังคิดว่าเขาจะปล่อยเธอไป แต่ถ้าเธอตกลงตามที่เขาเอ่ยบอกเธอจะก้าวออกไปจากเงื้อมมือของเขาไม่ได้อีก

…แต่เสียใจด้วยนะกอหญ้า ไม่ว่าเธอจะเลือกทางไหน เขาก็สามารถตัดปีกเธอได้เสมอ ถ้าเธอเลือกที่จะก้าวออกไป

เธอเป็นเมียเขา เธอก็ต้องอยู่กับเขา แม้จะทรมานใจแค่ไหน เธอก็ต้องอยู่ข้างกายของเขาเช่นนี้ตลอดไป

“ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่กอหญ้า...” อัลฟ่ายังคงมีสีหน้าที่เลือดเย็นเรียบนิ่ง ไม่มีความรู้สึกผิดเจือปนอีก เมื่อการกระทำของกอหญ้าชัดเจนแล้วว่า

อยากหนีไปจากอ้อมแขนของเขา…

“คุณ…” เพราะน้ำเสียงนิ่งๆ ที่ทำให้เธอเจ็บปวดลึก...

“ถ้าเธออยู่ที่นี่กับฉัน มอบร่างกาย หัวใจ และจิตวิญญาณของเธอทั้งหมดให้ฉัน ฉันอาจจะพิจารณาเรื่องการปล่อยพี่สาวของเธอไปโดยไม่ใช้ศาลเตี้ย…” 

“แต่คุณก็รู้ว่าหญ้าไม่ได้ทำผิด…ไม่ได้เป็นเมียน้อยคุณกายอย่างที่คุณคิด” กอหญ้าเอ่ยขึ้น อย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่เขารู้ความจริงแล้วแท้ ๆ

“ใช่ฉันรู้ แต่ทุกอย่างมันผิดที่เธอ ผิดที่ทำให้ฉันติดใจจนไม่สามารถปล่อยไปง่าย ๆ ได้…”

“…” สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าเขาจะรู้ความจริงหรือไม่รู้ ผลลัพธ์ก็ไม่ได้ต่างกันเลย สุดท้ายเขาไม่คิดปล่อยเธอไป และยังคงคิดกักขังกันเอาไว้เช่นเดิม

โดยมีพี่สาวของเธอเป็นตัวประกัน

ไม่ว่าตอนนั้นหรือตอนนี้ ผลลัพท์ก็ยังคงเดิม...

“เลือกเอาก็แล้วกัน ฉันไม่บังคับ!” กอหญ้าส่ายหน้า อัลฟ่าจึงคิดใช้มาตราการเด็ดขาด นิ้วเรียวยาวเกลี่ยผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงออกไปจากกรอบดวงหน้าหวาน เท้าแขนมองเธอนิ่งเพื่อรอฟังคำตอบ

“ว่ายังไง?” อัลฟ่ายังไงก็คืออัลฟ่า เขามีเล่ห์เหลี่ยมมากพอที่จะกักขังเธอเอาไว้ข้างกาย

กอหญ้าเม้มริมฝีปากลง เอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ

“ตกลงค่ะ หญ้าตกลงทุกอย่าง ขอเพียงแค่ปล่อยพี่น้ำไป พี่น้ำผิดพลาดก็จริงที่เข้าไปยุ่งกับคนอย่างกาศิต แต่พี่น้ำพยายามเลิกยุ่งมาตลอด แต่เป็นเขาที่ไม่ยอมปล่อย ให้ความเป็นธรรมพี่น้ำด้วยนะคะ

อีกอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นอุบัติเหตุจริง ๆค่ะ ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นเลย” กอหญ้าพูดมาเสียยาวเยียด แต่เธอก็ควรรู้ว่า พี่สาวของเธอก็เป็นหนึ่งในต้นเหตุที่ทำให้อันนาต้องเป็นเจ้าหญิงนิทรา จะให้ปล่อยไปง่ายตามที่เธอคงทำไม่ได้

แต่เพื่อที่เขาจะไม่เสียเธอไป เขาจะแสร้งทำเป็นยอมรับคำขอร้องจากเธอ...

“ได้…”

พึ่บ

อัลฟ่าพลิกกายขึ้นเหนือตัวกอหญ้า มืออีกข้างจับลงที่มือบางเพื่อประสาน กอหญ้าเงยมองสบตาเขานิ่ง แต่แววตานั่นเจ็บปวดไม่น้อยเลย

“ตราบใดที่เธอยังคงอยู่ในโอวาท ฉันจะไม่ทำอะไรพี่ของเธอ…” สุดท้ายเธอก็ตกอยู่ใต้เท้าอัลฟ่าเช่นเดิม...

อื้อ~

กอหญ้าหลับตาลง ยอมรับความจริงว่าเธอไม่สามารถหนีไปจากเงื้อมมือของอัลฟ่าได้ และเธอก็ยังคงเป็นสัตว์เลี้ยงของเขาตราบที่เขาจะปล่อยมันให้เป็นอิสระ

รสจูบและสัมผัสทุกสัมผัสจากอัลฟ่า ให้ให้กอหญ้าหลับตาลง ยอมรับทุกสัมผัสจากเขาอย่างว่าง่าย รู้สึกเพียงมือที่กอบกุมกำปั้นน้อยของเธอ และมืออีกข้างที่ค่อย ๆถอดเสื้อผ้าของเธอและเธอ ออกไปพร้อม ๆกัน

จุฟ

น้ำลายแปดเปื้อนไปทั่วคางของเธอและเขา มือหนาเกี่ยวบราขึ้นเหนืออกอิ่ม ใช้นิ้วขยี้ยอดถัน เรียกความเสียวซ่าน ปลุกเร้าอารมณ์ของเธอให้ตื่นขึ้นมาร่วมรักกับเขา

แก่นกายเริ่มอัดแน่น ตอกอัดเข้ากลางกายของกอหญ้าซ้ำๆ กอหญ้าในตอนนี้ถูกอัลฟ่าลวงล่อให้หลงมัวเมา ยกมือคล้องคอเขา แอ่นกายเข้าหาพร้อมรับทุกแรงกระแทก ร่างบางสั่นสะท้านกระเพื่อมไปตามแรงที่โยกสั่นคลอน

ปึก ปึก ปึก

จังหวะร้อนแรงเริ่มขึ้น เนื้อกระทบเนื้อตามด้วยเสียงครางหอบกระเซ่าของทั้งสองต่างดังระงมทั่วห้องเก็บของ…