บทที่19 เหตุที่เกิดกะทันหัน 1/1

บทที่19

เหตุที่เกิดกะทันหัน

รถแท็กซี่จอดลงที่หน้าปากซอยเช่นเดิมเหมือนทุกวัน กอหญ้าจ่ายเงินพร้อมกับก้าวลงมาจากรถ เธอเดินเข้าไปในซอยเส้นประจำที่เธอเคยเดินมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต

กอหญ้าเดินทอดน่องด้วยจังหวะที่มั่นคงแต่เชื่องช้า เธอคิดถึงใบหน้าของอัลฟ่าที่อยู่ ๆก็บึ้งตึง ปั้นปึ่งใส่เธอ

"อยู่ๆก็โกรธกัน เป็นโรคใบโพล่าหรือไง!? หรือกำลังเข้าสู่อารมณ์พวกวัยทอง" กอหญ้าบ่นพึมพำ ยิ่งเห็นอาการที่เขาปฏิบัติกับเธอแล้ว หัวใจยิ่งรู้สึกอยากเตะเขาสักพันครั้ง!

แต่ก็นั่นแหละ! อย่างเธอจะทำอะไรเขาได้!

"เอ๊ะ! พี่น้ำหนิ! มาทำอะไรตรงนี้ดึก ๆดื่น ๆ" กอหญ้าพึมพำ ก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่สาวที่กำลังยืนอยู่ข้าง ๆรถหรูของใครสักคน

พึ่บ!

จู่ๆพี่ของเธอก็ล้มลง กอหญ้าจึงรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างนึกเป็นห่วง

"พี่…"

“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” เสียงทะเลาะแทรกขึ้นมากะทันหัน กอหญ้าชะงักและมองเหตุการณ์ตรงหน้าผ่านความมืดมิดที่มีเพียงแสงจากหลอดไฟบนเสาไฟฟ้า

“มันใช่มั้ย! เมียน้อยของคุณ!”

“เลิกบ้าสักทีเถอะ! นา ผมไม่ได้รักคุณแล้ว!”

“ไม่รัก! แต่หลายวันที่ผ่านมาคุณตามง้อฉัน ขออ้อนวอนกับฉัน มันหมายความว่าไง …แล้วเธอ! รู้ทั้งรู้ว่าเขามีเมียแล้วยังจะยุ่ง!!” อันนาเดินตรงเข้าไปหาน้ำอิงที่ล้มลงบนพื้น เธอไม่คิดว่ากาศิตจะมาหาเธอที่นี่ และยิ่งไม่คิดว่าอันนาจะสะกดรอยตามกาศิตมาพบเจอกับเธอ!

ความแตกแล้ว!

"อย่ายุ่งกับน้ำ" กาศิตรีบเข้ามาขว้างอันนาเอาไว้ ไม่ให้เธอทำอะไรกับน้ำอิง กาศิตปกป้องน้ำอิง ทำให้อันนายิ้มหัวเราะเหมือนคนบ้า! เธอเริ่มเสียสติ ที่กาศิตตามง้อเธอ เธอเกือบใจอ่อนแล้ว หากไม่นึกสงสัยแล้วแอบตามมาที่นี่

เธอก็ยังเป็นคงโง่ คิดว่าเขารักเธอ เลือกเธอ!

เธอยกฟ้องเขา แต่สิ่งที่ได้รับกลับคืนมาคือ กาศิตยังตามตอแยน้ำอิงอยู่

ที่เจ็บกว่านั้นคือเขาบอกไม่ได้รักเธออีกแล้ว เขารักผู้หญิงสารเลวคนนี้!

"หญิงก็ร้าย! ชายก็ชั่ว! พวกแกมันสมควรแล้วที่จะอยู่ด้วยกัน หลอกตาคนไม่พอ มีความสุขมากสินะที่โยนความผิดไปให้คนอื่นได้โดยไม่รู้สึกผิดแบบนี้!" อันนาต่อว่าชายชั่วหญิงเลวตรงหน้า กล้ามากที่ป้ายสีคนอื่น แล้วมาเสวยสุขด้วยกันโดยไม่มีความละอายใจแบบนี้!

เธอเข้าใจผิดผู้หญิงอีกคนมาตลอดหนึ่งปีกว่า ให้พี่ชายไปตามกันผู้หญิงคนอีกคนที่ไม่รู้อะไรด้วยเลย!

พวกเขามันเลวทั้งคู่จริงๆ!

"จะพูดอะไรก็แล้วแต่ ต่อไปนี้พี่จะไม่ตามตอแยนาอีก พี่รักน้ำอิงและลูกมาก"

"ชั่ว! ถึงขั้นมีลูกด้วยกันงันเหรอ!?" ความจริงที่เพิ่งได้รับรู้ ทำเอาอันนาหัวใจแทบแตกสลาย สามีที่เธอเทิดทูนบัดนี้เลวสิ้นดี!

"พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะยอมหย่ากับนา จะไม่ตอแยนาอีก …แต่ปล่อยพี่กับน้ำไปได้มั้ย ถือว่าสงสารลูกในท้องของน้ำ เขาคือลูกพี่" กาศิตได้รับสายจากน้ำอิง น้ำอิงโทรมาบอกเขาว่าเธอกำลังท้องลูกของเขา

เขาดีใจมาก จึงรีบรุดมาหาน้ำอิง แต่ใครจะคิดว่าอันนาจะสะกดรอยแอบตามมา เมื่อความจริงถูกเปิดเผย เขาจะไม่ปิดบังอีกต่อไป

แต่จะขอร้องให้อันนาปล่อยเขาและน้ำอิงไปแทน…

"คิดว่าขอโทษแล้วเรื่องจะจบงันเหรอ ไม่มีทาง!" อันนาโกรธจัดเสียแล้ว ทุกอย่างกำลังประดังประเดเข้ามา  เธอที่หยิ่งพยองคิดว่าผู้ชายคนนี้กลับมาสยบแทบเท้าแล้ว แต่กลับคิดขอให้เธอยกโทษให้และจะไปเสวยสุขกับเมียน้อยคนนี้

หึ! อย่าได้หวัง!

"ฮรึกฮื้ออ" น้ำอิงเอาแต่ร้องไห้ ในใจกำลังคับแค้นที่เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้ แต่เธอท้อง ท้องในเวลาที่เกือบจะตัดกาศิตออกไปชีวิตได้

แต่สุดท้ายต้องกลับมาอยู่ในที่จุดเดิม เพื่อลูกในท้องของเธอ!

"ถือว่าสงสารเด็กนะนา" กาศิตร้องขอความเห็นใจ

"คนอย่างอันนา มาเวลลิน ไม่มีวันสงสารใคร! และใครที่กล้าหยามหน้าหยามเกียรติฉัน ฉันจะฆ่ามันให้หมด" อันนาล้วงปืนขึ้นมา หมายจะยิงน้ำอิง กอหญ้ารีบวิ่งเข้าไปปกป้องพี่สาวของตนเองทันที

"อย่าทำอะไรพี่น้ำนะ!" กอหญ้าพยุงน้ำอิงเอาตัวบังพี่สาวของเธอไว้ อันนาจึงยกยิ้มสมเพชทันที

"เหอะ เธอมันโง่ พี่สาวของเธอทำขนาดนี้ ยังมีหน้ามาปกป้องมัน มีคนโง่แบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย!"

"…" กอหญ้าหน้าชาไม่น้อยที่ถูกด่าว่าโง่ ใช่เธอโง่! โง่ที่ปล่อยให้พี่สาวทำตามอำเภอใจแบบนี้ แต่เธอรักพี่สาวของเธอมากเช่นกัน เธอถึงได้ปกป้องแบบนี้!

ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเธอถึงต้องปกป้องและรับผิดเองแบบนี้! ไม่มีใครเข้าใจเธอหรอก!

ตั้งแต่เด็กน้ำอิงยอมให้เธอตลอด ดูแล ปกป้องเธอ ใครที่รังแกเธอน้ำอิงจะไปจัดการให้เสมอ แม้สุดท้ายน้ำอิงจะถูกรังแก ถูกตบตีกลับมา น้ำอิงก็ยอมเจ็บเพราะเธอ โดนครูเรียก พ่อแม่ลงโทษ น้ำอิงก็ไม่เคยปริปาก

พี่น้ำรักเธอขนาดนี้ เธอถึงได้รักพี่น้ำมาก มากจนยอมเป็นตัวแทนรับความผิดนี้ให้ได้โดยไม่มีข้อแม้!

"นาเก็บปืนดีกว่านะ ใจเย็น ๆนะนา" กาศิตพยายามบอกให้อันนาใจเย็น ๆ เขากำลังหาช่องว่างที่จะเข้าไปเอาปืนจากมืออันนา

"ฮ่า ๆๆ รักกันมากใช่มั้ย งันก็ตายตามกันไปกันเลย!!"

ปัง!!

เสียงปืนดังขึ้น กอหญ้ารีบกอดพี่สาวของเธอเอาไว้ในทันที

"กรี๊ดดด~ ปล่อยฉัน!" เสียงยื้อฉุดกระชากระหว่างกาศิตกับอันนาเริ่มขึ้น

ปัง!!!!

กาศิตยังคงยื้อกระชากปืนกับอันนาที่ตอนนี้เริ่มอาละวาดและบ้าคลั่งขึ้นกว่าเดิม เธอคิดจะฆ่าทุกคนที่ขว้างหน้า กาศิตพยายามยื้อ กระทั่งแย่งปืนมาจากอันนาได้ เขาจึงผลักเธอล้มไปอีกทาง เพื่อให้เธอสงบสติอารมณ์ และอยู่ให้ไกลจากน้ำอิง

ในขณะที่เขาผลัก เขาเองก็เซเพราะแรงของอันนาที่ผลักเขาเช่นกัน

พึ่บ

ต่างฝ่ายต่างล้มจนเสียงกรีดร้องของอันนาดังขึ้น

“อร้ายยย!”

ทุกอย่างรวดเร็วจนแทบไม่ทันตั้งตัว มีเพียงเสียงกระแทกจากรถที่ชนเข้ากับร่างของอันนา ดังก้องจนเต็มหูของกาศิต 

ปึก!!

อึก!

"…!!"

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงบ เมื่อรถคันนั้นได้ขับหนีไปแล้ว! มีเพียงความมึนงง ตกตะลึงของทั้งสามคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ใครจะคิดว่าอยู่ ๆรถส่งของจะขับผ่านมา และได้ชนอันนาเข้าให้อย่างจัง!!

ตอนนี้อันนานอนเลือดท่วมตัวมองไปที่กาศิตนิ่ง เธอแทบไม่มีแรงขยับตัวเพราะความเจ็บปวดทั่วร่างกาย กาศิตมือสั่นถือปืน เขาได้สติจึงรีบทิ้งปืน และเดินเข้าไปหาน้ำอิงทันที

นั่นยิ่งทำให้อันนานอนมองภาพนั้นอย่างปวดใจ น้ำตาไหลรินเมื่อกาศิตเลือกไปหาน้ำอิง และปล่อยให้เธอนอนเจ็บอยู่ตรงนี้…

"คุณนา…" กอหญ้าปล่อยพี่เมื่อได้สติ เธอรีบวิ่งไปหาอันนา มือบางสั่นเทาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร พอได้สติจึงล้วงมือถือโทรเรียกกู้ภัยทันที ทว่าต่อมาพี่สาวของเธอกลับถูกกาศิตกระชากไปขึ้นรถ กอหญ้ารีบตามไปช่วยพี่ของเธอแทน

"หยุดนะคะคุณกาย คุณจะพาพี่น้ำไปไหน!" กอหญ้ารีบดึงข้อมือพี่สาวของเธอเอาไว้ ไม่ยอมให้กาศิตพาพี่สาวของเธอไป

"น้ำเราต้องหนี!" กาศิตจ้องมองน้ำอิง ให้เธอสลัดน้องสาวไป น้ำอิงหันมองกอหญ้า พลันหันกลับไปที่กาศิตอีกครั้ง

ตอนนี้ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี!

"ไม่! พี่น้ำ อย่าไปนะ! อย่าเชื่อเขา!" กอหญ้ารู้ว่ากาศิตกำลังจะหนีความผิด! และเขาจะพาพี่สาวของเธอไปด้วย!

“น้ำบอกน้องสิ ว่าเราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว เราต้องหนี!” กาศิตขึ้นเสียง มองน้ำอิง และมองกอหญ้าที่ดึงแขนพี่สาวเอาไว้ไม่ให้ไปกับเขา

“เราอยู่ที่นี่ไม่ได้! อย่าลืมว่าไอ้อัลฟ่ามันเหี้ยมโหดแค่ไหน มันฆ่าพวกเราได้! ถ้ามันรู้ว่าเราทำอะไรกับอันนา” กาศิตตะคอกใส่น้ำอิง จนน้ำอิงเริ่มคิดและกลัว มือบางพยายามดึงมือของกอหญ้าออกทันที

เธออยู่ไม่ได้แล้ว เกียรติศักดิ์ของอัลฟ่าเหี้ยมโหดแค่ไหนทุกคนต่างรู้ดี!

"หญ้าปล่อยพี่!" ตอนนี้น้ำอิงกลัวไม่ต่างจากกาศิต ความผิดนี้ร้ายแรงมาก และอาจถึงตายได้ เธอไม่อยากตาย! หรืออาจจะต้องตายทั้งเป็น!

"…" คล้ายวิญญาณหลุดลอยจากร่าง เมื่อพี่สาวจะคิดจะหนีตามกาศิตไปจริง ๆ

“พวกพี่จะทิ้งคุณอันไว้อย่างนี้เหรอคะ” กอหญ้าถามทั้งสอง เธอไม่คิดว่าพวกเขาจะใจร้ายขนาดนี้ กอหญ้าเมื่อถูกพี่สาวสะบัดมือออก จึงรีบเดินกลับไปหาอันนาที่นอนแน่นิ่งอยู่บนถนน

“ต้องทำ! ไป และถ้าไม่อยากให้หญ้ารับกรรมก็พาไปด้วยกัน!” เขาว่า กอหญ้าส่ายหน้า เธอจะไม่หนีและจะช่วยอันนา

“หมายความว่าไงคะ!?” น้ำอิงถามทั้งที่ยังมึนและอึ้ง

“สิ่งที่เราทำคืออะไร หญ้ารับบทเป็นเมียน้อยผมนะ ไอ้อัลฟ่าไม่ปล่อยกอหญ้าไปแน่” กอหญ้าหัวใจเต้นตึกตักกับสิ่งที่ได้ยิน ใช่! อัลฟ่าจะต้องจัดการกับเธอให้ถึงที่สุดแน่ แต่จะให้เธอหนีแล้วทิ้งอันนาไว้นี้ เธอทำไม่ได้!

เธอไม่เหี้ยมโหดพอ ได้เหมือนกับพวกเขา!

"หญ้าไม่ไป!"

"หญ้า! หญ้าต้องไปกับพี่!" คราวนี้น้ำอิงเป็นฝ่ายเข้าไปกระชากกอหญ้าให้ตามติดเธอ แต่กอหญ้าขืนดึงตัวเองไว้ ไม่ยอมไปกับน้ำอิง

"หญ้าไม่ไป!"

“โธ่เว้ย!" กาศิตเริ่มหัวเสีย "ตอนนี้ไม่มีทางให้เถียงกันแล้วหรอกนะ ถ้าอัลฟ่ามาจบเห่แน่!” กาศิตเตือน จับข้อมือบางของน้ำอิงให้ไปกับเขา เขาจะพาน้ำอิงหนี น้ำอิงคิดดึงข้อมือกอหญ้าไปด้วย แต่กอหญ้าปฏิเสธ

“หญ้าไม่ไป! หญ้าจะไปช่วยคุณอันนา!” มือบางรีบกดโทรหากู้ภัย รถพยาบาลอีกครั้ง อันนาไม่ได้ผิดอะไร แต่ต้องมานอนตายโดยไร้คนช่วยไม่ได้!

ครืดดด~

เสียงฟ้าร้องดังขึ้น ก่อนที่เสียงสายฝนจะเทกระหน่ำลงมา น้ำอิงส่ายหน้าไม่ให้น้องไป แต่กอหญ้าไม่ฟังเธอบิดข้อมือออกจากพี่สาว กาศิตจึงถือโอกาสนั้นดึงน้ำอิงไปโดยที่เธอยังคงลังเล

“เราสองคนอาจถูกฆ่าได้ ไปกับผม! แล้วปล่อยน้องคุณไป!” คำว่าฆ่า ทำให้น้ำอิงตื่นตกใจ ความกลัวทำให้เธอเลือกที่จะเห็นแก่ตัว สุดท้ายจึงยอมขึ้นรถไปกับกาศิตทันที

กอหญ้านั่งอยู่ท่ามกลางสายฝน หันมองรถหรูของกาศิตขับหนีออกไป น้ำตาของเธอไหลรินลงมาอย่างเสียใจกับสิ่งที่พี่สาวของเธอก่อเอาไว้

สายตากลมโตเต็มไปด้วยน้ำตาและหยาดฝน เธอเฝ้ามองร่างของอันนานิ่ง ๆ เธอไม่รู้ว่าอันนาตายไปแล้วหรือยัง กอหญ้ารีบเข้าไปจับตัวที่อุ่น ใช้มืออังจมูกของอันนาที่ยังมีลมหายใจรวยริน สายตากลมโตยังคงปรือขึ้นอย่างอ่อนแรง และลมหายใจยังคงมี

กอหญ้ารู้สึกโล่งใจ…

"ไม่เป็นไรนะ คุณจะไม่เป็นอะไร…" กอหญ้าจับมืออันนาแน่น เธอไม่กล้าที่จะขยับตัวของอันนาตามที่พยาบาลแนะนำ จึงทำได้เพียงมองรถ และพยายามกันรถไม่ให้เข้ามาตรงส่วนที่อันนานอนอยู่

กอหญ้าน้ำตาไหลลงมา มองสภาพของอันนาก็หดหู่ในใจ  ความรักเป็นยังไงกันแน่นะ…ทำไมคนที่รักมากถึงต้องถูกกระทำจากคนที่ขึ้นชื่อว่าสามี และคิดทรยศกันได้เลือดเย็นมากขนาดนี้

ส่วนพี่สาวของเธอทำไมถึงรักผู้ชายคนนั้นได้ลงคอ คนที่ทำร้ายภรรยาของตัวเองและทิ้งภรรยาไปอย่างเลือดเย็นแบบนี้ เขาไม่ควรค่าให้รักเลยด้วยซ้ำ!

ทำไม? มีแต่คำว่าทำไม ๆ เต็มหัวของเธอไปหมด

กึก!

เสียงเครื่องยนต์ดับลง ทำให้กอหญ้าเงยหน้าขึ้น มองฝ่าแสงไฟรถที่เริ่มดับลงกลางสายฝน ร่างแกร่งที่วิ่งลงรถมา ถึงได้เห็นว่าเป็นอัลฟ่า

เขามาที่นี่ได้ยังไง!?

กอหญ้ารีบเดินเข้าไปหาเขา น้ำตาไหลเป็นทางและบอกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา อัลฟ่าขมวดคิ้ว เขากำลังโกรธที่เธอแอบนัดกับกาศิตระหว่างทางเข้าซอย เขาสวนกับรถของมัน หากเขาไม่ตามเธอมา ก็คงโง่โดนเธอหลอกอยู่แบบนี้!

"เธ..." เขากำลังจะต่อว่าเธอ แต่สีหน้า ดวงตาที่มีน้ำตาไหลรินทำให้ชะงัก ยิ่งประโยคที่เธอเอ่ยออกมา ทำให้เขาอึ้งไปไม่น้อย

“คุณอันนาได้รับบาดเจ็บอยู่ตรงนั้นค่ะ ฉันเรียกรถพยาบาลแล้ว…”

“นา!” สิ่งที่กอหญ้าพูดออกมา ทำให้อัลฟ่าไม่คิดสนใจกอหญ้าอีก เขาเดินไปข้างหน้าไปที่ร่างของน้องสาวของเขาที่นอนเจ็บอยู่ด้วยหัวใจสลาย

น้ำตามาเฟียไหลรินลงมา เขาไม่เคยเห็นอันนาอยู่ในสภาพแบบนี้มาก่อน เพราะไอ้กายและกอหญ้า ที่ทำให้น้องสาวของเขาที่เฝ้าทะนุถนอมมาอย่างดี ต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้!

“ไม่เป็นไรนะพี่มาแล้ว พี่จะพาเราไปหาหมอ” อัลฟ่าบอกอันนาเสียงสั่น

“พี่ฟ่า นาเจ็บ เจ็บมาก เจ็บจนอยากนอนหลับ…” อันนาเอ่ยเสียงสั่นร้องไห้

“ไม่ เราจะไม่หลับ ไม่หลับเด็ดขาด!” หัวใจแกร่งสะเทือนไม่น้อย เมื่อเห็นความอ่อนแอของอันนาเช่นนี้

“พี่ชาย…” มือบางยับจับมือพี่ชายของตัวเองแน่น อันนาไม่สามารถทำตามที่พี่ชายบอกได้เลย เธออยากบอกเขาแต่ตอนนี้ทุกอย่างบนร่างกายมันหนักอึ้ง จนเธอไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้เลย

“ขะ ขอโทษ พะ พี่นะ ที่นา มะมันดื้อดึง ดะ ดื้อดึงที่จะแต่งงาน กะ กับคนอย่างพี่กาย!” น้ำเสียงขาดห้วงเพราะความเจ็บปวด

“ไม่เลย พี่ขอแค่เราไม่เป็นไร เรื่องไอ้กายพี่จะจัดการมันเอง!” อันนาขมวดคิ้วเจ็บปวดเธอไม่มีแรงที่จะพูดอะไรออกไปอีกแล้ว มองเพียงสายฝนที่เทกระหน่ำ มองพี่ชายที่แสนดีกำลังบดบังสายฝนให้กับเธอ ก่อนที่ทุกอย่างจะพร่าเลือนและมืดดับไป…

“ไม่! นา นาฟื้นสิ!” มือหนาสั่นเทาที่น้องสาวของเขาสลบไปแล้ว ไม่นานเสียงรถฉุกเฉินก็ดังขึ้น บุรุษพยาบาลรีบเข้ามาดูผู้ได้รับบาดเจ็บก่อนที่จะพาขึ้นรถส่งต่อไปที่โรงพยาบาลทันที

อัลฟ่าหยัดกายหรี่ตามองร่างเล็กที่สั่นเทาอยู่ตรงหน้า ก็เข้าไปกระชากเธอเข้ามาเขย่าจนเรือนร่างบอบบางสั่นคลอน

“ไอ้กายมันไปไหน บอกมา ว่ามันไปไหน!” กอหญ้าเริ่มร้องไห้กับความรุนแรงของอัลฟ่า เธอมองอัลฟ่าที่เกรี้ยวกราด ร้องไห้เสียใจ กอหญ้าทั้งกลัวและรู้สึกสงสารอัลฟ่ามาก

และเหมือนว่าตอนนี้เขาจะเสียใจจนสิ้นสติไปแล้ว!

“ขะ เขาหนีไปแล้ว…” กอหญ้าก้มหน้าบอกเขาเสียงเบา

“…ไอ้สารเลวเอ๊ย!!!” อัลฟ่าตะคอกลั่นจนกอหญ้าหลับตาแน่นด้วยความกลัว สายตาคมมองกอหญ้า อย่างคับแค้นใจ และก็แค้นไอ้บ้าสารเลวนั่นด้วย!

คนที่ทำอันนาเจ็บมันต้องเจ็บกว่าเป็นล้านเท่า!

“เธอต้องไปกับฉัน ต่อไปนี้เธอต้องชดใช้ทุกอย่างให้กับอันนา!” อัลฟ่าตะคอกใส่หน้ากอหญ้าจนเธอตกใจร้องไห้กลัวท่ามกลางสายฝน

ปึก!

ร่างบางถูกกระชากโยนเข้าไปในรถสปอร์ตหรู ก่อนที่เขาจะขึ้นรถขับตามรถพยาบาลไป กอหญ้าขบเม้มริมฝีปากแน่นเธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปในตอนนี้

เธอกลัวว่าหากเธอพูดไป เขาอาจจะโกรธและอาจจะฆ่าเธอได้…

ดังนั้นตอนนี้เธอควรเงียบ และรอให้เขาใจเย็นลงก่อน แล้วค่อยเคลียร์กันทีหลัง…

โรงพยาบาล

อัลฟ่าไม่พูดกับกอหญ้าเพียงสักคำเดียวตั้งแต่อยู่บนรถ เขาให้เธอตามติดแต่ไม่ได้พูดคุย ตอนนี้เขากำลังคิดที่จะจัดการกับเธออยู่ ยังไงตอนนี้น้องสาวของเขาสำคัญมากที่สุด!

ร่างบางเดินตามอัลฟ่าเงียบ ๆ เธอพบเพียงความห่วงใย ความเครียด ความโกรธแค้น ผ่านแววตาคม ทุกครั้งแววตาดวงนี้จะมีเพียงความเคร่งขรึม ไม่เคยเผยความในใจมากมายแบบในวันนี้

เขากำลังคิดหนักและคงห่วงน้องสาวคนเดียวมาก แววตาแดงก่ำเพราะผ่านการร้องไห้ ทำให้กอหญ้านึกถึงย้อนกลับไปตอนที่นั่งอยู่บนรถด้วยกัน อัลฟ่าเงียบแต่น้ำตาของเขาซึมอยู่ตลอดเวลา แม้จะไม่ได้ร้องไห้หนัก แต่ทุกอย่างกับฉายชัดว่าเขาเจ็บแทนน้องสาว และกำลังเสียใจมากแค่ไหน

… มากจนเธอเอง ก็อยากเจ็บแทนเขา

ทั้งที่เขาคอยทำร้ายหัวใจเธอ แต่เธอกลับไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้…

กอหญ้าน้ำตาซึมเสียใจที่เห็นอัลฟ่าอยู่ในสภาพนี้ เธอเผลอลืมตัวเอื้อมมือไปกุมมือหนาอย่างปลอบโยน แต่อัลฟ่ากลับสะบัดมือเธอทิ้งไป หันกลับมามองเธอด้วยดวงตาที่มืดดำขุ่นเคือง

“คิดว่าทำแบบนี้ จะทดแทนสิ่งที่เธอทำกับน้องสาวฉันได้มั้ย?”

“…” กอหญ้ามองเขาด้วยแววตาสั่นระริกเสียใจ ขบเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อเขาถามกลับมาเช่นนี้

“ไม่ได้ หญ้ารู้ว่ามันไม่ได้…”

“หึ! งันก็อย่าแสร้งเสียใจร้องไห้ ทั้งที่กำลังสาปแช่งน้องสาวของฉันให้ตาย!” อัลฟ่าตราดใส่กอหญ้าด้วยความโกรธทั้งหมดที่มีในใจ

“หญ้าเปล่าคิดนะคะ…” เธอพยายามบอกเขาว่าเธอไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสักนิด แต่ดูเหมือนว่าอัลฟ่าจะโกรธจนไม่สามารถมองเธอในแง่ดีได้อีกแล้ว… กอหญ้าแอบจิกเล็บลงบนฝ่ามือตัวเองเพื่อกลั้นความเจ็บปวด เธอนั่งสบตามองอัลฟ่าอย่างเสียใจ

“…เธอทำให้น้องฉันต้องเป็นแบบนี้ จำเอาไว้ว่าที่เป็นมันเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอกับไอ้สารเลวนั่น! พวกเธอทำให้ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้!”

“…” กอหญ้าเงียบ 

ทุกอย่างเป็นเพราะพี่สาวของเธอและคนเลวคนนั้น!

สิ่งที่อัลฟ่าทำกับเธอมันก็สาสมแล้ว…

ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความผิดที่ยากจะแก้ไข…

“หญ้าขอโทษ” และเธอทำได้เพียงเอ่ยคำขอโทษซ้ำ ๆแบบนี้…

“พูดอะไรที่มันมากกว่าคำขอโทษได้มั้ย!” อัลฟ่าจ้องมองถามคนที่เอาแต่ร้องไห้ เอ่ยคำขอโทษ เขาฟังมามากพอ จนเบื่อแล้ว!

“ขอโทษนะคะ ญาติคุณอันนา มาเวลลินใช่มั้ยคะ?” พยาบาลสาวเอ่ยถามสองคนที่นั่งจ้องหน้ากันอย่างฟาดฟัน ซึ่งเต็มไปด้วยแรงโทสะที่รุกโชนไปด้วยไฟ

“ครับ…”

“คุณหมอเชิญค่ะ” อัลฟ่ารีบพยักหน้า ก่อนจะหันไปหากอหญ้าที่นั่งนิ่งมองเขาอยู่เช่นกัน

“อย่าคิดหนีความผิดกลับบ้านไปก่อนล่ะ เพราะถ้าฉันกลับมาไม่เจอเธอ มีตามถึงบ้านแน่!”

“หญ้าไม่หนีหรอกค่ะ…” กอหญ้าให้คำมั่น ก่อนที่อัลฟ่าจะก้าวเดินจากไปพร้อมกับพยาบาลสาว