บทที่5 ตอแย1/1

บทที่5

ตอแย

 

หลังจากที่ออดอ้อนพ่อแม่แล้ว กอหญ้าก็กลับเข้าห้องนอนของเธอ กอหญ้ากระโดดขึ้นเตียงนอน เปิดจอสมาร์ทโฟนเครื่องเก่าค้นหางานพาร์ทไทม์ที่ทำได้ช่วงเวลาเย็น ซึ่งงานที่น่าสนใจมาก ทำเพียงไม่กี่ชั่วโมงเป็นงานแจกใบปลิว ได้ค่าตอบแทนที่โอเคสำหรับเธอมากอยู่

กอหญ้าจึงลองลงทะเบียนสมัครงานไป และไม่นานสมาร์ทโฟนราคาถูกของเธอก็สั่นขึ้นด้วยเสียงเรียกเข้า

ครืดด~

นิ้วเรียวรีบกดรับทันที ไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้…

“สวัสดีค่ะ” 

“สวัสดีค่ะ คุณ 'กอหญ้า บรรทัดศร' ใช่มั้ยคะ” 

“ค่ะ” 

“เราจากสำนักงานแจกใบปลิวนะคะ เล็งเห็นความสามารถของคุณ สามารถมาสัมภาษณ์งานและเริ่มงานได้เลยมั้ยคะ” 

“ได้ค่ะ!” กอหญ้าตอบตกลงทันที เธอกระโดดบนที่นอนด้วยความตื่นเต้น วันนี้เธอได้งานทำในทันทีที่สมัคร ถือว่าดวงดีมากจริง ๆ น่ะเนี่ย…

กอหญ้ายิ้มกริ่ม วางสายแล้วจึงรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้เธออยู่ในชุดสุภาพเรียบร้อย กอหญ้ารวบผมมัดขึ้น สำรวจว่าตนโอเคแล้ว จึงรีบวิ่งลงบันไดไปหาพ่อกับแม่ทันที

“พ่อขาแม่ขา หนูได้งานแล้ว” กอหญ้าตะโกนบอกพ่อกับแม่ลั่นบ้านด้วยความดีใจ “วันนี้หนูกลับดึกๆ นะคะ” เรือนรองขมวดคิ้ว ลูกสาวเพิ่งขึ้นห้องไป กลับลงมาอีกทีก็จะไปทำงานแล้ว อะไรจะไวปานนั้น…

“อะไรกันยัยหญ้า ได้งานไวขนาดนั้นเชียว?” เรือนรองเอ่ยถามลูก ส่วนอดิศรไม่อยู่ เพิ่งออกไปซื้อของที่ตลาดเมื่อครู่…

“ค่าไวมากเลย แม่ดีใจกับหนูมั้ย" กอหญ้าดีใจกุมมือแม่กระโดดโลดเต้นเหมือนเด็ก เรือนรองส่ายหน้ากับความซนนี้ของลูกสาว

"ดีใจจ้ะ" เรือนรองบีบมือกอหญ้าเบา ๆตาม

"งันหนูไปก่อนนะคะ เดี๋ยวสาย” กอหญ้าว่า เธอไม่เห็นพ่อก็พอรู้ว่าพ่อคงไปตลาดแล้ว…

“ค่อยๆ ไป อย่ารีบหนักล่ะ” เรือนรองเอ่ยตามหลังกอหญ้าที่วิ่งหน้าตั้งออกจากบ้านไป เธอมองตามหลังลูกสาวพลางส่ายหน้า

 

“อ้าว… ยัยหญ้าจะไปไหน?” น้ำอิงมาถึงบ้านพอดี กอหญ้าจึงหยุดทักทายพี่สาว

“หวัดดีค่ะ หญ้าจะไปทำงานพาร์ทไทม์ค่ะ” 

“อ่อ…งานอะไร?” 

“แจกใบปลิวค่ะ หญ้าไปก่อนนะคะเดี๋ยวสาย” น้ำอิงยังไม่ทันที่จะซักไซ้ถามถึงงานเท่าไร น้องสาวตัวดีก็รีบวิ่งขอตัวออกจากไปบ้านไปเสียแล้ว

“อ้าว… เฮ้อ~ ยัยหญ้านะยัยหญ้า” น้ำอิงยิ้ม ๆ พลางส่ายหัวเดินเข้าไปในบ้านก็เห็นผู้เป็นแม่กำลังเตรียมน้ำขนมว่างให้กับเธอ

“กลับมาแล้วเหรอน้ำ มาแม่เตรียมน้ำกับขนมไว้ให้” 

“ขอบคุณค่ะแม่” น้ำอิงนั่งลงบนเก้าอี้พลางนั่งทานขนมอบที่แม่ทำให้

“อร่อยเหมือนเดิม” เรือนรองยิ้ม พลางนั่งลงข้าง ๆ กับลูกสาว เธอมักจะชอบมองเด็ก ๆ นั่งทานขนมว่างที่เธอทำ ซึ่งเธอทำแบบนี้มาเนิ่นนานตั้งแต่ลูก ๆ ยังเล็ก ๆ จนตอนนี้โตเป็นสาว เธอก็ยังทำมันจนติดเป็นนิสัยไปเสียแล้ว

“แล้วพ่อล่ะคะ” น้ำอิงถามทั้งที่เคี้ยวขนมในปากจนแก้มป่อง

“ออกไปซื้อของน่ะ เดี๋ยวก็กลับ” 

“แล้วยัยหญ้าละคะ คิดยังไงหางานทำ ที่ร้านมีปัญหาหรือเปล่า ถ้ามีแม่บอกน้ำได้นะคะ” 

“ไม่มีหรอกจ้ะ น้องสาวลูกน่ะ อยากทำงานพาร์ทไทม์ช่วงเย็น เห็นว่าไม่นานเดี๋ยวก็ลาออกแล้ว…” 

“อ่อ ค่ะ แต่ถ้ามีปัญหาอย่าเก็บกันนะคะ ให้น้ำช่วยพ่อกับแม่บ้าง” น้ำอิงยิ้มมองแม่บุญธรรมที่ชุบเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็กด้วยความรัก เรือนรองจึงลูบหัวลูกสาวคนโตของเธออย่างปลอบโยน

“ไม่มีหรอกจ้ะ ถ้ามี แม่จะบอกเรานะ” ตอนนี้ร้านไม่ใช่ว่าจะถึงขั้นวิกฤต เธอกับสามียังประคับประคองต่อไปได้ อีกอย่างยัยหญ้าก็ช่วย ดังนั้นเรื่องนี้เธอจึงยังไม่อยากรบกวนน้ำอิง น้ำอิงเป็นนางแบบก็จริงแต่ก็ต้องมีเงินไว้เพื่อตัวเอง เธอจึงยังไม่คิดรบกวนหยิบยืมเงินของลูก

“ค่ะ งันน้ำไปพักผ่อนก่อนนะคะ” 

"จ้ะ” น้ำเก็บจานขนมที่เธอทานหมดไปล้างและเก็บเข้าที่ ก่อนจะขึ้นห้องทิ้งเรือนรองที่นั่งยิ้มมีความสุขกับการที่เห็นความสำเร็จของลูกสาว และเป็นเด็กดีตามที่เธอต้องการ

 

ทางด้านกอหญ้ามาถึงสำนักงานแล้ว งานแรกของเธอคือการแจกใบปลิวที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง กอหญ้าได้เดินทางมาถึงที่หน้าห้างแล้ว เธอก็พยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆเพื่อให้กำลังใจตัวเองในงานแรกของเธอ เธอจะทำให้ดีที่สุด! ดวงหน้าหวานเงยมองตึกสูงตั้งตระหง่านตรงหน้าแล้วยิ้มให้กำลังใจตัวเองทันที

ฮึบ!

ไฟท์ติ้ง!!

การแจกใบปลิวครั้งนี้มีเพียงสามร้อยใบ และต้องแจกให้หมดในเวลาสามชั่วโมง ค่าตอบแทน สามร้อยบาทต่อวัน หากแจกไม่หมดหักตามที่คงเหลือ 

กอหญ้าคิดว่าตัวเองทำได้… 

“สู้ๆ” ไม่หมิ่นเงินน้อย ไม่คอยวาสนา แค่ลงมือทำ เธอก็จะได้เงินแล้ว!

ร่างบอบบางมุ่งตรงเข้าไปในห้างสรรพสินค้าอย่างมุ่งมั่น จากนั้นจึงเริ่มแจกใบปลิวของคลินิกเสริมความงามที่เปิดอยู่ในห้างแห่งนี้

กอหญ้าเดินแจกใบปลิวทั้งมีคนรับและไม่รับ ซึ่งมันทำให้ใบปลิวเหลือเยอะกว่าที่คาดการณ์เอาไว้!

ถ้าเธอแจกแบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่! 

กอหญ้าตัดสินใจที่จะกลับไปที่หน้าห้างอีกครั้ง เพราะยามเย็นลูกค้ามักเดินจะเล่นกันอยู่หน้าห้างกันมากมาย ตอนนี้แหละที่เธอจะมีโอกาสแจกใบปลิวให้เสร็จภายในเวลาที่กำหนด!