บทที่11 ลุ่มหลงเสน่หา 1/1

บทที่11

ลุ่มหลงเสน่หา

"หยุดสักที" กอหญ้าข่มอารมณ์ไว้สุดใจ จิกมือที่ถูกหมัดไขว้หลังเพื่อระบายความเสียวที่เกิดขึ้นกับร่างกาย อัลฟ่ากำลังปลุกปั่นมันจนเธอแทบควบคุมตัวเองไม่ได้!

"ครางออกมา ชอบก็ไม่จำเป็นต้องบอกให้หยุด" ไม่พูดแค่ปากเปล่า แต่เขากลับบดขยี้เม็ดเสียวอมชมพู บดซ้ำ ๆ ควงนิ้วเข้าออกจากนิ้วเป็นสอง ชักเข้าออกเร้าอารมณ์กอหญ้าจนเธอหลับตาดิ้นเร่า จิกเกร็งจนไม่อาจทนไหว เขาเขี่ยขยี้ จวบจนเธอเกร็งกระตุกเสร็จซ้ำๆ คานิ้วเรียว

อ๊ะ!

เรือนร่างบางบิดเร้าอีกครั้ง ยามที่เขาสอดนิ้วกลับเข้าไป แม้ไม่ได้รุนแรงแต่ความเสียวที่เกิดขึ้นทำให้อัลฟ่ายิ้มพอใจกับน้ำที่แฉะเปื้อนมือ

"อยากมากแล้วสินะ" อัลฟ่ายังคงดูถูกเธอด้วยการกระทำ เขาก้มมองความงามตรงหน้า ขนอ่อนไรที่ปกปิดสิ่งสงวน ไม่ได้รกจนมองไม่เห็นความงามที่ซ่อนอยู่

กอหญ้าสวยแทบทุกกระเบียดนิ้ว…สวยจนเขาเองก็ยังห้ามใจไม่อยู่ จากคิดกลั่นแกล้งกลับเพิ่มระดับความอยากได้เธอมากขึ้น มากขึ้น…

"ไม่…" กอหญ้าส่ายหน้าปฏิเสธไปมาจนผมเผ้ายุ่งเต็มกรอบหน้า เธอมองกระทำของเขาผ่านน้ำตาที่เอ่อนอง ยิ่งตอนนี้มือหนากำลังถอดกางเกงลงเพียงครึ่งสะโพก ฟันสวยฉีกถุงยางที่เตรียมมาด้วยโดยเฉพาะ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวัง

เขาควักตัวตนที่แข็งแกร่งออกมาอวดสายตา กอหญ้าจึงเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อาจทนมองมันได้…

"ที่คุณทำมันเรียกว่าข่มขืน ถ้าฉันหนีออกไปได้ ฉันจะแจ้งตำรวจจับคุณ!" กอหญ้าเค้นเสียงขู่เขาเสียงเบา ดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตาเหม่อมองไปที่กำแพงห้อง

อัลฟ่าหัวเราะหนัก เขาเหยียดยิ้มร้าย เมื่อกอหญ้าคิดว่านี่คือการข่มขืนและคิดจะแจ้งจับเขา ทั้ง ๆ ที่เธอเดินเข้ามาหาเขาเอง สมยอมก้าวเข้ามาในห้องนี้เองแท้ ๆ

"ฮ่าๆๆๆ ก็เอาสิ แจ้งเลย แล้วเธอจะรู้ว่าอำนาจที่ฉันมี สามารถทำอะไรได้บ้าง!" ผู้หญิงที่ต้อยต่ำแบบเธอจะทำอะไรเขาได้!

อื้ออ…

อัลฟ่าเริ่มอ้าขาของกอหญ้าออก ทั้งที่เธอพยายามดิ้นรนและร้องห้าม ทั้งส่ายหน้าร้องไห้อย่างน่าสงสาร แต่คนอย่างอัลฟ่าเลือดเย็นกับคนที่อยากเกลียดมากพอ และวันนี้เขาไม่คิดใจอ่อนปรานีเธออีก

เมื่อความต้องการมันฝังลึก ฝังลึกลงในทุกค่ำคืนที่คิดถึงเธอ คิดถึงริมฝีปาก คิดถึงเรือนร่างของเธอ

วันนี้เธอครอบงำจิตใจของเขาไปแล้ว และไม่อาจหยุดมันกลางคันได้อีก…

มือหนารูดแก่นกายขึ้นลง พร้อมทั้งดันตัวตนของเขาลองเข้าไปสัมผัส มือหนาจับแก่นกายร้อนจ่อปากทาง ถูไถเรียกน้ำหวานและเร้าอารมณ์ร่างบางให้ยอมสยบตามใจเขา

…อยากจะรู้นัก ว่าผู้หญิงอย่างเธอมีดีอะไร และจะเด็ดสักแค่ไหนกันเชียว…

ไม่…

กอหญ้ารู้สึกว่าตอนนี้เธอสิ้นหวังจริง ๆ แล้ว… เธอหมดหวังที่จะหนีรอดไปจากสถานการณ์นี้ได้ อัลฟ่าคิดจะข่มเหงทำร้ายจิตใจเธอจริง ๆ …

อื้ออ…

กอหญ้าขมวดคิ้ว นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ยามที่แก่นกายอันแข็งแรงของเขาฝ่าความคับแน่นเข้ามา

"ไม่ เจ็บนะ หยุดนะ! อ๊ะ!" อัลฟ่าไม่สนใจคำขอร้องของเธอ เขาตั้งใจดันแก่นกายแท่งร้อนเข้าไปในช่องสวาทของเธอต่อ ความคับแน่น ตอดรัดทำให้เหงื่อใสไหลลงที่ขมับ

"รีแพร์มาคับขนาดนี้ ไอ้กายมันเสียเงินให้เธอไปทำมาเท่าไร?" กอหญ้าจ้องมองเขาอย่างขุ่นเคืองทั้งน้ำตา เขาคิดจะข่มเหงกันไม่พอ ยังดูถูกกันอีก!

คนอย่างเขา ไม่น่าเกิดมาเป็นคนเลยจริง ๆ!!

อ๊ะ!

"หญ้าไม่เคย ได้โปรด ปล่อย… อื้ออ~" กอหญ้าพยายามที่จะบอกเขา ทว่าอัลฟ่าไม่คิดเชื่อในสิ่งที่กอหญ้าพูดออกมา

ถ้าอยากให้เขาเชื่อ เขาต้องพิสูจน์มันด้วยตัวเอง…

"ถ้าคุณทำร้ายหญ้า หญ้าจะเกลียดคุณไปตลอดชีวิต!"

"อ่าา… งันก็เชิญเกลียดไปครับ"

ครืด~

เสียงเรียกเข้าสมาร์ทโฟนดังขึ้นเหมือนเสียงสวรรค์ที่ช่วยเหลือเธอ ซึ่งเรียกสติคนที่ตั้งใจรังแกกอหญ้าให้กลับมาเช่นกัน อัลฟ่าแอบหัวเสียที่มีคนมาขัดจังหวะ และไม่คิดที่จะรับสาย แต่รายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้เขาผละอยากจากกอหญ้าและกดรับสายในทันที

[กรี๊ดดด~]

โครม!

เพล้งง!

เสียงกรี๊ด ตามมาด้วยข้าวของแตกหัก ทำให้อัลฟ่าขมวดคิ้ว ไม่นานเสียงของแม่นมอุ่นก็เอ่ยเสียงตามสายมาติด ๆ

[นายน้อยรีบกลับมาค่ะ ตอนนี้คุณอันนาอาละวาดใหญ่แล้ว…]

[กรี๊ดดด~]

[ยัยอันใจเย็นใจๆ นะ ฟังแม่…โครม!!] เสียงแม่ที่พยายามห้ามน้องสาวยิ่งทำให้เขาเป็นห่วง

"ผมจะรีบกลับเดี๋ยวนี้!"

ติ้ด!

"วันนี้รอดตัวไปนะ" อัลฟ่าหันกลับมาจ้องกอหญ้าที่นอนหงาย และถูกเขามัดแขนไขว้หลังเอาไว้ พอเขารีบหยัดกายออกจากตัวเธอ กอหญ้ารีบนอนตะแคงข้าง พยายามปิดสิ่งสงวนไว้ราวกับไม่อยากให้เขาเห็น

แต่เขาได้เห็น ได้สัมผัสมันแล้ว และหากเขาต้องการ เธอก็ไม่รอดไปจากเงื้อมมือของเขาหรอก!

มือหนากระชากแขนบางให้ลุกขึ้นนั่ง เขาปลดเข็มขัดที่พันธนาการกอหญ้าเอาไว้ออก ก่อนจะก้มลงเก็บเสื้อผ้าที่เขาเป็นถอดโยนให้กับเธอ พลางเหลือบมองร่างบางที่ได้รับอิสระ มือบางรีบควานหาผ้าห่มขึ้นมาปิดบังร่างกายของตัวเอง

หึ…

แม้จะแอบเสียดาย แต่เขาก็ไม่อยากได้เธอมากขนาดนั้น!! คนที่บ้านสำคัญกว่า…

"เสียใจที่วันนี้ฉันมีธุระต้องไปจัดการ ไม่งันวันนี้ก็คงอยู่เคลม อยู่ช่วยเมียน้อยของน้องเขยหายคันสักยกสองยกแล้ว…" อัลฟ่าเอ่ยยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะจัดการกับตัวเอง สวมทุกอย่างตามปกติ ไม่ลืมเปิดกระเป๋าตังค์ โยนเศษเงินให้กับกอหญ้า

เป็นแบงก์เทาห้าใบ

"เลว! หญ้าไม่ต้องการ!"

"รับไปเถอะ ถือว่าให้ด้วยความเสน่หาลุ่มหลง" เขาพูดพร้อมรูดซิปมองหน้าหวานที่แดงฉ่ำไปทั้งแก้มจมูก อัลฟ่าติดประดุมที่ข้อมือเป็นขั้นสุดท้าย ก่อนจะเดินเข้าไปหากอหญ้า มองสบตากับเธอพร้อมล็อกท้ายทอยให้เชิดเงยขึ้นมองเขาอีกครั้ง

จุฟ

อัลฟ่าจุมพิศคนปากดีเสร็จ พลันผละกายมายืนนิ่งอยู่ขอบเตียงเช่นเดิม กอหญ้ามองเห็นเพียงรอยยิ้มแสนร้ายกาจ ก่อนที่เขาจะก้าวขายาว ๆ นั่นออกไปจากห้องพัก

"…"

ฟู่ว~ กอหญ้าหลับตารู้สึกโล่งใจที่ทุกอย่างจบลงแล้ว และเธอก็รอดจากเงื้อมมือของเขาแล้วเช่นกัน!

กอหญ้าก้มมองสภาพตัวเอง น้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง วันนี้อัลฟ่ารุนแรงกว่าทุกครั้ง ครั้งนี้เขาฝากรอยบอบช้ำไว้บนผิวกายของเธอด้วย สัมผัสหยาบคายของเขายังคงติดตรึง ยิ่งเห็นยิ่งคิดเธอยิ่งเจ็บปวด เจ็บที่เธอทำอะไรเขาไม่ได้เลย

หากไม่มีสายเข้าปานนี้เธอไม่รู้จะพบเจอกับอะไรบ้าง…

มือบางรีบเช็ดน้ำตาออกไปลวกๆ พยายามสวมใส่เสื้อผ้าให้เร็วที่สุด…

เมื่อเสร็จแล้วก็รีบออกจากห้องของอัลฟ่าทันที โดยไม่คิดเก็บเอาเงินที่เขาฟาดหัวเธอติดตัวมาด้วย

คฤหาสน์มาเวลลิน

"ฮื้ออ กรี๊ดดดด!!" เสียงกรีดร้องโวยวายดังขึ้นในคฤหาสน์มาเวลลิน เสียงกรี๊ด เสียงแก้วแตก ข้าวของถูกทิ้งลงพื้น ทำให้อัลฟ่าถอนหายใจลงหนักๆ มองน้องสาวที่ร้องห่มร้องไห้ อาละวาดจนชินอย่างเหนื่อยใจ

อารมณ์รุนแรง ขนาดแม่ยังเอาไม่อยู่!!

“มีอะไรอีก!” สุ้มเสียงเข้มดุกร้าว จนอันนาได้ยินถึงกับนิ่งงัน น้ำตาไหล ไม่กล้าที่จะอาละวาดต่อ!

"ช่วยแม่พูดหน่อยเถอะ ปวดหัวมากแล้วตอนนี้!" ฮาน่าเดินไปนั่งที่โซฟา โดยมีแม่นมอุ่นอยู่ๆ ข้าง ถือยาให้ดม

รู้สึกโล่งใจที่อัลฟ่ากลับมาช่วยกำราบน้องสาวแสนเอาแต่ใจคนนี้

อันนาร้องไห้แต่เดินเข้าไปหาพี่ชาย และฟ้องเขาทันที “พี่กายจะหย่ากับหนู ได้ยินมั้ยพี่ฟ่า พี่กายจะหย่ากับหนู! ฮื้ออ~” อันนาร้องไห้ กอดแขนพี่ชาย เธอพยายามทำตามที่พี่ใหญ่สั่งสอนให้ใจเย็นลงบ้าง แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถทำตามได้อีก!

ใจเย็นบ้าอะไร โดนสามีขอหย่าแบบนี้เธอใจเย็นไม่ลงแล้ว!

“ทำไมมันถึงขอหย่า!” อัลฟ่าเอ่ยถาม กอหญ้าบอกว่าเธอเลิกกับไอ้กายแล้ว แต่ทำไมมันถึงขั้นขอหย่ากับอันนาแบบนี้! จู่ๆ ก็พลันนึกถึงเรือนร่างบางของกอหญ้าขึ้นมา

…กอหญ้าสวยขนาดนั้น ไม่แปลกที่ไอ้กายมันจะติดใจจนขอหย่ากับอันนา และเลือกเธอ!

“ก็คงอยากไปกกยัยนั่น พี่ต้องจัดการให้นานะ มันจะแย่งคนของนาไป! พี่เห็นมั้ย! ว่ามันร้ายแค่ไหน!”

“ก็ปล่อยมันไป มันอยากหย่าก็ปล่อย และหย่ากับมันซะ!” คนไม่รักยื้อให้ตายมันก็ไปอยู่ดี น้องสาวเขานี่แหละที่จะเจ็บปวด

“ไม่ได้!! นารักพี่กายได้ยินมั้ย พี่จะให้นาหย่ากับเขาได้ยังไง ฮื้ออ~” อันนากระแทกเท้าร้องไห้เหมือนเด็ก

“แล้วจะให้พี่ทำไง กอหญ้าพี่ก็ให้คนตามติดตลอดเวลา เธอแทบไม่ไปเจอคนของน้องเลยนะ” หรือว่าที่ไอ้กายจะหย่ากับน้องสาวของเขา มันคิดจะกลับไปหากอหญ้าโดยไร้พันธะ…

มือหนากำมือแน่นทันทีที่คิดถึงข้อนี้ได้

“ไม่รู้แหละ! ที่พี่กายขอหย่าก็เป็นเพราะมันแน่นอน! ครั้งนี้พี่แค่จัดการให้มันหายไปเลยได้มั้ย ฆ่ามันซะ!”

“และพี่จะฆ่าไอ้กายด้วย!” เพราะต้นเหตุก็คือมัน มันคนเดียวไอ้กาย! มันทำให้ทุกอย่างยุ่งเหยิงไปหมด ทั้งน้องเขาและตัวเขา!

…เห็นทีหมากที่เขาเพิ่งเก็บได้ จะต้องลงกระดานแล้วสินะ!

“พี่!!”

“พี่จะจัดการกอหญ้าให้ ครั้งนี้เธอจะไม่ไปยุ่งกับคนของน้องอีก แต่น้องต้องหย่ากับไอ้กายทันที!” เมื่ออยากหย่าเขาก็จะทำให้มันได้หย่าสมใจ และมันจะไม่ได้ใครเลย ทั้งอันนาและกอหญ้า!

“ทำไมพี่ถึงใจร้ายกับนาแบบนี้” เธอไม่มีวันหย่ากับกาศิต

“พี่รักนา แต่เพราะไอ้สารเลวที่ทำร้ายจิตใจน้องพี่ซ้ำๆ ทำให้น้องตัดพ้อว่าพี่ใจร้ายกับน้องเนี่ยนะ!” อัลฟาฟ่าตะคอกถามน้องสาว อยากดึงสติที่หน้ามืดตามัวรักจนไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้!

"…พี่" เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดให้พี่เข้าใจแบบนั้น

“หยุดเพ้อถึงมันได้แล้วนา มันไม่ได้รักนาเลย ถ้ามันรักมันไม่ขอหย่ากับนาหรอก น้องควรตาสว่างได้แล้ว น้องพี่ควรเจอคนที่ดีกว่านี้"

"…ฮื้ออ" พี่ชายเตือนสติจนคิดตาม ใช่สิ! ถ้าเขารักเธอเขาจะไม่มีวันมีคนอื่น จะไม่มีวันนอกใจมีเมียน้อย และขอหย่ากับเธอแบบนี้

"ในเมื่อมันอยากหย่าก็ปล่อยให้มันหย่าไป แต่มันจะไม่มีวันสมหวังกับสิ่งที่มันต้องการ”

“พี่หมายความว่าไงคะ?” อันนาเงยมองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ

“กอหญ้าเป็นคนของพี่ มันจะไม่มีทางสมหวังได้กลับไปรักกับกอหญ้าหยามหน้าน้องแน่” อันนาเริ่มสงบสติอารมณ์เมื่อเริ่มคิดได้

“…ก็ขอให้พี่ไม่ปล่อยยัยนั่นไปสมสู่ สมหวังกับสามีน้องก็แล้วกัน!” แน่นอนว่าไม่มีทาง! เมื่อมันอยากจะหย่ากับน้องสาวเพื่อไปรักกับกอหญ้า

เขานี่แหละ! ที่จะพรากกอหญ้าออกจากอกมัน!

จะทำให้มันเสียใจไม่ต่างจากน้องสาวของเขา!

“อดีตสามี เราต้องพูดแบบนี้ …แต่ถ้าเราไม่รับปากพี่ว่าจะยอมหย่ากับมัน พี่ก็จะไม่ช่วยเรา” อันนากำหมัดแน่น เธอเลือกทางไหนได้ล่ะ สามีก็ขอหย่า ขอให้พี่ชายช่วยก็บังคับให้เธอยอมหย่า

อย่างน้อยถ้าเธอยอมหย่า ชายชั่วหญิงเลวนั่นก็ต้องไม่สมหวังได้อยู่ด้วยกันเช่นเดียวกัน

เธอจะไม่ยอมให้พวกมันสมหวัง ไปสมสู่อยู่ด้วยกัน และเธอต้องกลายเป็นคนที่เจ็บที่สุด! เธอยอมเลือกข้อแรก ยอมหย่าและทำให้พวกมันฉิบหายอยู่ด้วยกันไม่ได้ ไม่มีวันสมหวังยังจะสาแก่ใจเธอมากกว่า!

ยังไงตอนนี้สามีของเธอก็ไม่รักเธอเท่ากับอีนั่น!

“ค่ะ นายอมหย่า แค่พี่ช่วยนาก็พอ”

“ดี! นาควรกลับมารักตัวเองได้แล้ว อย่าปล่อยให้คนเลวแบบนั้นมาทำร้ายได้อีก เพราะนาไม่ได้เจ็บเพียงแค่คนเดียว พี่เองก็เจ็บ แม่เราก็เจ็บ” อันนาเบะปากร้องไห้ทันที ก่อนจะกอดพี่ชายของเธอแนบแน่น มองไปยังแม่ที่นั่งมองเธออยู่เช่นกัน

เมื่อสงบสติอารมณ์ได้จึงก้าวเดินไปหาแม่ ก้มกราบขอโทษที่ทำให้แม่คิดมาก เสียใจกับการกระทำของเธอ

เพราะตาบอดรักคนผิด ทำให้คนในครอบครัวที่รักเธอเสียใจ ต่อไปเธอจะไม่สนใจกาศิตอีก!

หลังจากที่ปลอบอันนาได้ สลายเหตุการณ์ความวุ่นวายให้กลับมาสงบอีกครั้ง อัลฟ่าก็เริ่มสั่งงานกับเฟย์ต้าทันที

ตั้งแต่วันนี้เขาจะบีบให้กอหญ้าซมซานคลานเข่าเข้ามาข้อร้องอ้อนวอน! ยอมมอบชีวิตให้เขาบดขยี้ เหยียบย่ำเธอจนแหลกละเอียดเป็นผุยผง

และสยบอยู่ใต้เท้าเขาจนตราบชั่วทั้งชีวิตของเธอ!