บทที่15 รับกรรมที่ไม่ได้ก่อ 1/1

บทที่15

รับกรรมที่ไม่ได้ก่อ

ตื้ด~

เสียงข้อความเข้าจากสมาร์ทโฟนของกอหญ้า เป็นเบอร์ของอัลฟ่า เขาปลดบล็อกเบอร์ของเธอแล้ว

[ไปรอที่เพนท์เฮ้าส์] อัลฟ่าบอกให้เธอไปรอเขาที่เพนท์เฮ้าส์ ความหวังสุดท้ายของเธอติดต่อกลับมาแล้ว กอหญ้าจึงรีบลงรถเมล์กลางคัน

[เฟย์ต้าจะไปรับ] ข้อความถูกส่งมาอีกครั้ง ทำให้กอหญ้าชะงักนิ่งทันทีที่ก้าวขาลงเหยียบบนพื้นฟุตบาท เฟย์ต้าจะมารับ แล้วเขาจะรู้ได้ไงว่าเธออยู่ที่ไหน กอหญ้ากำลังจะส่งข้อความกลับ

ปริ้น~

เสียงแตรของรถหรูสีดำดังขึ้นข้างกายของเธอ กอหญ้าหันหน้าไปมอง ก็เจอเข้ากับดวงหน้าคมคายของเฟย์ต้าที่ลดกระจกมองเธอ

“นายให้มารับครับ” เฟย์ต้าเอ่ยเพียงแค่นั้นก็ปิดกระจกขึ้นอีกครั้ง กอหญ้าขบเม้มริมฝีปาก แอบสงสัยที่เฟย์ต้ามารับเธอในทันทีที่อัลฟ่าส่งข้อความมา…

กอหญ้าสลัดความคิดออกไป เธอทำตามเขาอย่างว่าง่ายด้วยการขึ้นไปนั่งบนรถหรูของเฟย์ต้า เมื่อกอหญ้าขึ้นมานั่งบนรถแล้ว เฟย์ต้าจึงออกรถทันที

"คุณทำฉันกลัวนะคะ" กอหญ้าเอ่ยขึ้น กับสิ่งที่เธอสงสัย

"กลัว?" เฟย์ต้าเลิกคิ้วมองกอหญ้าที่นั่งอยู่ข้างกาย

"ก็...คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ มันไม่บังเอิญ…"

"ไม่มีคำว่าบังเอิญครับ" เฟย์ต้าแทรกขึ้น เขาบอกว่าไม่มีคำว่าบังเอิญ ดังนั้นเขาตั้งใจสินะ เขาตามติดเธอมาตลอดเลย…

"ฉันพอจะเข้าใจแล้วค่ะ" กอหญ้าเอนตัวพิงเบาะรถ กอดอกนั่งนิ่ง แววตาเริ่มจมสู่ความคิดอีกครั้ง

หากให้เดา อัลฟ่าคงให้เฟย์ต้าติดตามเธอมาตลอดแน่นอน เขารู้ทุกความเคลื่อนไหวของเธอ และเขาก็ตั้งใจให้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับครอบครัว ยังคงเหมือนเดิม

ไม่คิดที่จะช่วยอย่างที่ปากว่า!

เขาต้องการทำให้เธอทนทุกข์!

"ถึงแล้วครับ" เฟย์ต้าเรียกสติคนที่นั่งนิ่ง กอหญ้าตื่นจากภวังค์ จึงเอ่ยขอบคุณเขา

"ขอบคุณค่ะ" เฟย์ต้าเงียบพลางเอ่ยขึ้นก่อนที่กอหญ้าจะเปิดประตูรถ

“ถ้าไม่อยากให้นายหัวเสีย ชุดที่คุณหญ้าคลุมอยู่ตอนนี้ ทิ้งไว้บนรถเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้”

“อ่อ ค่ะขอบคุณค่ะ” กอหญ้าเองก็ชะงักที่เฟย์ต้าเตือนสติเธอ เธอจึงกล่าวขอบคุณเฟย์ต้า และถอดสูทของผู้ชายแปลกหน้าวางไว้บนเบาะรถ…

อัลฟ่าเขามาถึงก่อนแล้ว…

เพราะรถสปอร์ตหรูประจำตัวของเขาถูกจอดไว้ที่โรงรถ กอหญ้าจึงรีบเดินเข้าไปหาเขาในทันที

“มาแล้ว? …มานั่งสิ ดื่มด้วยกัน ก่อนที่เราจะสนุกด้วยกัน” อัลฟ่าเหลือบมองเธอในขณะที่เขากำลังดื่มไวน์อยู่ เขายกแก้วไวน์เป็นเชิงเชื้อชวน…กอหญ้าจึงย่ำก้าวเข้าไปหาเขาอย่างมั่นคง

“หญ้าจะไม่สนุกกับคุณ ถ้าคุณไม่ตอบคำถามหญ้า” มาถึงก็ใส่อารมณ์เลย เห็นทีว่าสองวันที่เขาปล่อยให้เธอรับกรรมในสิ่งที่ตนเองก่อนั่น

คงจะทำให้เธอหัวเสียมากเลยสินะ…

“อะไรอีก!?” แต่เขาก็ยังแสร้งถาม เหมือนไม่รู้เรื่องอะไร ดวงหน้าคมคายของอัลฟ่ายังคงยียวนกวนอารมณ์ได้ดีเสมอ และดีเกินคาด…

“ที่หญ้าขอ คุณไม่ให้ตามสัญญา คุณไม่ทำตามที่พูด” หากเป็นแต่ก่อนเธอจะขึ้นเสียงใส่เขาแน่ จะตะคอกสาดคำถามถามเขา จะทำตัวเหมือนที่เขากระทำต่อเธอ

แต่ตอนนี้เธอทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะอัลฟ่ากุมทุกอย่างที่เธอรักเอาไว้ในมือ เธอไม่สามารถต่อกร ดื้อด้านพูดจาไม่ดีกับเขาได้ เธอกลัวว่าตนเองอาจจะทำให้เขาเกิดความไม่พอใจขึ้นมา

และคนที่จะลำบากที่สุด คือ พ่อ แม่ พี่สาว…ของเธอ ตัวประกันที่เขายึดถือครองเอาไว้เพื่อข่มขู่เธอ…

“แล้วไง?” อัลฟ่าแสยะยิ้มมุมปากเอียงคอเอ่ยถามเธอกวน ๆ กอหญ้าขมวดคิ้วที่เขาพูดออกมาแค่เพียงสั้น ๆ แบบนี้

“สรุปคุณจะไม่ช่วยหญ้าอย่างที่คุณเคยบอก?” ตอนนี้เธอรู้สึกโง่ เสียใจ ผิดหวัง เธอโดนเขาหลอก เธอยอมเสียทุกอย่างให้เขาไปจนหมดแล้ว แต่สุดท้ายเธอไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลย…

“…” อัลฟ่ายักไหล่ ยียวน จนเธอพยักหน้าเบา ๆ เข้าใจทุกอย่างผ่านการกระทำของเขา…

“ได้ค่ะ! งันเรื่องระหว่างเราจบลงแค่นี้ หญ้าจะไม่ยอมเป็นตุ๊กตาให้คุณอีก!” กอหญ้าหมุนตัวหันหลังกลับไปที่ประตูทันที

ในเมื่อมันไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว เธอก็ไม่มีอะไรที่จะต้องพูดกับเขาอีกเช่นกัน

ในเมื่ออัลฟ่าไม่คิดรักษาสัญญา เธอจะหาทางทำทุกอย่างให้มันดีขึ้นเอง…

“ถ้าเธอก้าวออกไปเพียงแค่ก้าวเดียว ทุกอย่างจะเลวร้ายมากกว่านี้แน่!”

กึก~

ขู่กันอีกแล้ว…

แต่เขาจะขู่เธอไม่ได้อีกแล้ว…

พึ่บ

ร่างบอบบางถูกกระชากให้กลับมาเผชิญหน้ากับเขา อัลฟ่าตามติดเธอมาตั้งแต่ตอนไหนเธอไม่อาจรู้ได้ พอเธอตัดสินใจที่จะก้าวต่อ ไม่สนใจในสิ่งที่เขาขู่ แขนบางก็ถูกกระชากเข้าไปแนบชิดกับหน้าอกแกร่งแล้ว!

“อย่ามายุ่งกับหญ้าอีก ถ้าคุณยังทำตามที่พูดไม่ได้ ที่หญ้ายอมคุณก็เพราะคุณบอกจะแก้ไขทุกอย่างให้ แต่ตอนนี้มันกลับแย่ลงกว่าเดิม หญ้ามีแต่เสียกับเสีย” เธอเงยหน้าที่สูงเพียงหน้าอกของเขาเอ่ยต่อว่าเขา ความน้อยใจที่มีต่อเขา ทำให้เธอหมดหวังและหมดศรัทธาในคำพูดของเขา เขาไม่ทำตามที่ตัวเองพูดออกมา

ทั้งที่เรียกร้องทุกอย่างไปจากเธอจนหมดแล้ว!

“ซึ่งมันก็สาสมกับสิ่งที่เมียน้อยอย่างเธอต้องเจอแล้วไง” น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา กอหญ้าจึงยิ้มและหลับตาลง

ตอนนี้เธอกำลังเจ็บที่หัวใจ เจ็บที่เขาเอาแต่พ่นเพียงคำพูดดูถูก ไม่ยอมชัดเจน

ไม่ยอมตอบว่าจะช่วยเธอจริง ๆ หรือเปล่า จะเลิกยุ่งกับคนในครอบครัวเธอหรือไม่! ตั้งแต่ต้นเขาปล่อยให้เธอคิดหวังไปเอง และปล่อยให้มันเป็นเพียงความคลุมเครืออยู่อย่างนั้น

หลอกให้เธอมอบกายให้เขา มอบทุกอย่างที่มี สุดท้ายก็หักหลังกัน ไม่ทำอะไรอย่างที่เคยรับปากเธอเอาไว้เลยสักเรื่อง!

“ใจเย็น ๆ สิ เรื่องของเรามันยังไม่เริ่มต้นเลย…” เมื่อเห็นกอหญ้าเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจ และหากยังแหย่เธอต่อไปเรื่อย ๆ เธออาจจะเริ่มต่อต้าน ดื้อด้านกับเขา

อัลฟ่าเหยียดยิ้ม…

กอหญ้าขบเม้มริมฝีปาก เขาบอกว่าเรื่องของเรามันยังไม่เริ่มต้น ขนาดไม่เริ่มเขายังทำเธอเจ็บแสบขนาดนี้ ถ้ามันเริ่มขึ้น จะไม่เจ็บกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้หรอกเหรอ!

อัลฟ่าเริ่มโน้มตัวลงมาคลอเคลียที่แก้มเนียนนุ่มของเธอ กอหญ้าคิดจะเบี่ยงตัวหลบหนี แต่กรงมือแกร่งกลับกระชับเรียวแขนบางดึงรั้งเธอเข้ามาใกล้ บีบแขนเรียวจนเธอเจ็บ

ซึ่งเป็นการเตือนเธอกลาย ๆ ว่าอย่าดื้อ

กอหญ้าจึงยืนนิ่ง ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจด้วยหัวใจที่แตกสลาย

“แล้วคิดจะเริ่มมันเมื่อไหร่!? …” กอหญ้าเอ่ยถามเขาอีกครั้ง ในขณะที่ริมฝีปากหนาไล้กระซิบสัมผัสไปตามผิวไหล่บางของเธอ เขากำลังสำรวจสัมผัสร่างกายของกอหญ้าอย่างลุ่มหลง…

สองวันที่เขาปล่อยให้เธอรับกรรม เธอจะรู้บ้างมั้ยว่าเขานึกคิดถึงแต่เธอ คิดถึงเรือนร่างที่เปลือยเปล่า คิดถึงทุกรอยสัมผัสที่เขาเฝ้ากกกอดเธอในทุกครั้ง ทุกครั้งที่ยามนอนร่วมรักกัน…

"วันนี้ไง ไม่งันฉันจะเรียกเธอมาเจอกันวันนี้เหรอ?"

"งันก็เริ่ม และจัดการทุกอย่างที่เคยพูดไปเสียที"

"ฉันทำมันแน่ แต่เธอต้องทำให้ฉันพอใจก่อน …วันนี้ดูท่าแล้ว เธอน่าจะดื้อด้านกับฉันอยู่ไม่น้อยนะ…"

พึ่บ!

เรือนร่างบอบบางถูกผลักจนนอนหงายอยู่บนโซฟา “ดื่มมั้ย?” เขาถามเธออีกครั้ง เพื่อที่เธอจะได้ผ่อนคลาย

“ไม่” ดื่มไปก็แค่นั้น เธอก็ยังคงเดิม ยังคงจดจำและรู้สึกถึงทุกสัมผัสของเขา…

“งันก็ตามใจ…” ร่างสูงโน้มตัวลง หวังจะกลืนกินร่างบางที่เขาโหยหามาตลอดเวลา ต้นขาแกร่งแยกเรียวขาบางให้ออกจากกัน เขาหยัดกายนั่งมองเธอแล้วก็ยกยิ้ม

เธอยังคงอยู่ครบชุด นิ้วเรียวยาวเกลี่ยลงที่ดวงหน้าหวานแผ่วเบา

“ต่อจากนี้ หลังช่วงเย็นไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน เธอต้องมาหาฉันที่เพนท์เฮ้าส์ มาทำกับข้าว ทานข้าวกับฉัน ปรนนิบัติฉันทุกอย่างที่ฉันต้องการ หลังจากนั้นเธอจะไปไหนก็ไป แต่เวลาที่ฉันต้องการ คือห้าโมงเย็นจนถึงเที่ยงคืน”

“ค่ะ…” แม้จะยากในการขออนุญาตพ่อกับแม่ และเธอไม่มีทางให้เลือกมากนัก ดังนั้นเธออาจจะต้องโกหกพวกท่าน…

“งานที่ทำอยู่ ก็เลิกมันทุกอย่างซะ ส่วนร้านข้าวแกงของพ่อกับแม่เธอฉันจะจัดการให้ แต่เรื่องอื้อฉาวของเธอฉันมอบให้เป็นบทลงโทษไม่แก้ข่าว ต่อไปแค่ทำหน้าที่ของเล่นให้ดี แค่อยู่กับฉัน ข้างกายฉัน ปรนนิบัติฉันให้ดี อย่าริอาจไปยุ่งกับไอ้กายอีกก็พอ ถ้าทำได้ ฉันจะให้เธอทุกอย่างที่ต้องการ…” ยังไงซะ! เธอก็เป็นผู้หญิงของเขา และยังเสียความบริสุทธิ์ให้กับเขา จะดูแลด้วยเงินให้ดีหน่อยคงไม่ลำบากอะไร

“แล้วพี่สาวของหญ้า…" เขาไม่พูดถึงพี่สาวของเธอเลย วันก่อนเขาก็บอกว่าจะเอาทั้งเธอทั้งพี่ ครั้งนี้เขาต้องชัดเจนกับเธอ ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ตกลงกับข้อเสนอพวกนี้ของเขา!

"ฉันจะไม่ยุ่งกับพี่สาวของเธอ ไม่ว่าจะกรณีไหนก็ตาม …แต่ถ้าพี่สาวของเธอมายุ่งกับฉันเองก็ช่วยไม่ได้นะ" กอหญ้าส่ายหน้า พี่สาวมุ่งมั่นเข้าหาอัลฟ่าขนาดนั้น ย่อมต้องเข้าไปยุ่งกับเขาก่อนแน่นอน

"อย่ายุ่ง ถือว่าสงสารหญ้าได้มั้ย อย่างน้อยพี่น้ำก็พี่สาวหญ้า อย่าให้ต้องใช้ผู้ชายคนเดียวกันเลย" อัลฟ่าแสยะยิ้ม เขาเองก็ไม่ได้สนใจน้ำอิงเท่าไหร่ ที่แสร้งตีสนิทก็เพื่อใช้เป็นหมากกวนประสาทกอหญ้าเท่านั้น

"ได้! ฉันจะทำตามที่เธอขอ"

"…" กอหญ้าเงยมองเขานิ่ง ๆ ในใจคิดทบทวนซ้ำ ๆ ว่าจะเชื่อใจเขาได้แค่ไหน แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอจะลองเสี่ยงเดิมพันกับเขาดูอีกครั้งก็แล้วกัน…

"ถือว่าดีลมั้ย?"

"ค่ะ …ตอนนี้คุณต้องการอะไร หญ้าทำให้ได้ทั้งนั้น ขอเพียงอย่าแตะต้องครอบครัวของหญ้าก็พอ” เธอย้ำในสิ่งที่เธอต้องการเพียงอย่างเดียวอีกครั้ง

อัลฟ่ายิ้มมุมปาก แววตาที่ดูร้ายกาจ มองมาที่เธอนิ่ง ๆ หัวใจของเธอรู้สึกวูบวาบไปทั่วท้องน้อย…

ริมฝีปากหนาเริ่มโน้มลงมาบดจูบเธอแผ่วเบา มือหนาเลื่อนเข้าไปใต้สาบเสื้อที่ชื้นเล็กน้อยของเธอ กอบกุมอกอิ่มที่มีบราปิดบังเอาไว้ ตอนนี้กอหญ้าทำได้เพียงหลับตานิ่ง ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสที่เสียววาบวามของอัลฟ่า…

กอหญ้ารู้สึกได้ถึงสัมผัสของนิ้วเรียวที่เกี่ยวบราลงใต้ราวนมของเธอ พร้อมกับขาเรียวอ่อนของเธอที่ตอนนี้ถูกเขายกขึ้น พร้อมกับปลดซิป

อัลฟ่าถอดถอนกางเกงขายาวซีดของเธอออกไปจนเหลือเพียงแพนตี้ตัวน้อย

มือหนาลูบไล้ไปตามเรียวขาบาง จูบซับและส่งสายตามองเธออย่างยั่วยวน ลิ้นสากเลียลงบนต้นขาของเธอ เขากดขบเม้มเพียงเล็กน้อยก็เรียกรอยช้ำแดงให้เธอได้แล้ว…

ยิ่งเขาเป็นฝ่ายสบตาเธอก่อน เขากลับถูกสายตากลมโตของกอหญ้าราวสะกดจิต เธอดูดดึงชักจูงให้เขาต้องการเธอมากขึ้น…

สายตาคมเฝ้ามองเรือนร่าง ดวงหน้าหวาน ริมฝีปากบางอวบอิ่มของเธอราวกับต้องมนต์

มือหนาวางลงบนขาเรียว ประคองให้โอบรอบที่เอวสอบ สำรวจไล้หน้าท้องแบนราบด้วยนิ้วเรียว และเลื่อนลงมากดลงที่เม็ดเสียวผ่านแพนตี้น้อยตัวบาง

อัลฟ่าบดขยี้อยู่อย่างนั้น จนเรียกน้ำเยิ้มไหลเฉิ่มออกมา ทุกอย่างที่เป็นกอหญ้าทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวตนเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา…

กอหญ้าเองก็เฝ้ามองการกระทำของเขา ที่กระทำสัมผัสต่อร่างกายของเธอ ความเขินอายลึก ๆ ทำให้กอหญ้าเลือกที่จะใช้มือปิดบังใบหน้าและเบือนหน้าหนีไม่อยากมองในสิ่งที่เขากำลังทำ…

อื้ออ~

อัลฟ่าเริ่มเล้าโลมบดขยี้เม็ดเสียวของเธอ ริมฝีปากบางเผยอครวญครางสั่นระริกออกมาอย่างลืมตัว มือหนาซึ่งไม่เคยต้องมานั่งเล้าโลมให้กับใคร

กลับนึกอยากสัมผัส ค่อย ๆ สำรวจเล้าโลมให้กับกอหญ้าเพื่อความต้องการของตัวเอง

มือหนาดึงมือที่ปิดหน้าของเธอออก ยามที่ได้สบตากับเธออีกครั้ง ลมหายใจของเขาก็ติดขัด

ร่างกายของกอหญ้ากำลังดึงดูดเขา ยอดถันที่กระเพื่อมไปตามแรงหายใจ กำลังล่อลวงให้เขาโน้มลงไปครอบครองมัน…

ทั้งที่ก่อนหน้านั้น เขาที่เผลอทำไป…

ใช่ว่าวันนี้คิดจะทำมันอีก!

กอหญ้าคือสิ่งหนึ่งที่ทำให้ทุกอย่างอยู่เหนือการควบคุมของเขา

พอได้สัมผัสเรือนร่างของเธอ ได้เริ่มบทรัก

ทุกอย่างที่คิดจะไม่ทำ กลับทำเพียงเพราะหักห้ามหัวใจตัวเองไม่อยู่…

กอหญ้าทำให้เขาต้องการเธอ ทำให้อยากได้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อต้องห่างกัน

และครั้งนี้เธอก็ยังคงเก่งกาจเช่นเดิม ที่สามารถทำให้คนอย่างเขาต้องการสัมผัสเธอทั้งเรือนร่างเช่นนี้…

“เธอเป็นของเล่นของฉัน กอหญ้า…” สิ้นเสียงราวกระซิบ จ้องมองเธอด้วยแววตาที่ลุกวาวไปด้วยความหวงแหน

“และตราบนานเท่านานที่ฉันต้องการให้เธออยู่…” มือหนายกขาเรียวบางโอบรอบเอวสอบ ผละกายเพื่อให้แท่งร้อนได้สัมผัสความอ่อนนุ่มตรงหน้า

อื้ออ~

เสียงครวญครางเสียวซ่านดังขึ้นยามที่ตัวตนของเขาเริ่มถูไถที่กลีบบางและหยอกล้อทักทายเธอที่กลางกายโพรงสาวช่องสวาทหวานฉ่ำ

เสียงลมหายใจที่ร้อนแรงด้วยไฟปรารถนา ความเร่าร้อนปะทุ ถูกปลุกปั่นขึ้นมาอย่างต่อเนื่องพลุ่งพล่าน

อื้ออ~

ริมฝีปากบางขบแน่น เมื่อเขาหยอกล้อกับปุ่มเม็ดเสียวของเธอจนเกร็จกระตุกเสร็จสม เพียงไม่นานกายแกร่งแท่งร้อนก็พลันสอดผสานเข้ามาในกายของเธอ…

ทุกอย่างวนกลับไปในคืนแรกที่เธอเสียสิ่งสำคัญให้กับเขา และมันจะเป็นเช่นนี้ตราบจนเขาเบื่อหน่าย

อัลฟ่ากักขังเธอด้วยความผิดที่เธอไม่ได้ก่อ และเธอก็ยอมรับความผิดนั้นอย่างเต็มใจ

จะโทษใครได้… หากไม่ใช่เพราะตัวเธอที่มันโง่งม รับความผิดทั้งหมดนี้ไว้กับตัวเอง…

อ๊ะ~

ความเจ็บปวดยังคงมีอยู่บ้างในตอนแรก ทว่ายิ่งนานไปความปวดร้าวคล้ายร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ กลับกลายเป็นความเร่าร้อน เสียวซ่านจนเธอเองก็ต้องการมันเช่นเดียวกันกับเขา…

ความเสียวซ่าน ความปรารถนาที่แสนแรงกล้า ทำให้บทรักที่ทั้งสองได้ทำร่วมกันร้อนแรงดังไฟพิศวาสแผดเผา ร่างสูงที่ขับเคลื่อนเหนือกายของกอหญ้า เหยียดยิ้มขึ้นอย่างพอใจ เมื่อการตอบสนองของเธอเริ่มเก่งกาจยอมร่วมมือกับเขา

ต่างจากวันแรกโดยสิ้นเชิง…

มือหนาเลื่อนขึ้นไปกุมลำคอของเธอ พร้อมกับออกแรงควบขี่เธออย่างสุขใจ ยิ่งยามที่ได้กระแทกกระทั้นตอกอัดเข้าไปในกายของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ เขายิ่งรู้สึกถูกใจและไม่อาจอิ่มเอมภายในครั้งเดียว…

ติดกลิ่น ติดใจคนที่ขึ้นชื่อว่าเมียน้อยของน้องเขยไปเสียแล้วสินะ…

อัลฟ่า…

พึ่บ!

ร่างบางถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ยามที่เขาถอนถอดตัวตนออกไป ร่างสูงเพียงดึงกางเกงที่เขาลดเพียงครึ่งสะโพกขึ้นมารูดซิปดังเดิม เสื้อเชิตสีดำไม่ได้ถูกถอดออกแต่อย่างใด เขาปลดเพียงกระดุมเผยซิกแพ็ค โชว์หน้าอกแกร่งเพื่อสัมผัสเนื้อกายอ่อนนุ่มของกอหญ้าเพียงเท่านั้น

ซึ่งสภาพของกอหญ้าในตอนนี้ ไม่ได้แตกต่างจากเขาสักเท่าไร เธอมีเสื้อยืดติดกายเพียงแต่ถูกเขาถลกขึ้นเหนือเนินอก ส่วนล่างมีเพียงแพนตี้ ที่ตอนนี้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม หลังจากที่ถูกเขาดึงเบี่ยงมันออกเพื่อสอดผสาน

สภาพเธอในตอนนี้ ดูอ่อนแอและยังคงน่ารังแกเหมือนเช่นเดิม …

เพราะสายตาของเขาจับจ้วงเธอ กอหญ้าจึงดึงหมอนอิงของโซฟามาปิดบังใบหน้า เธอไม่อยากแม้จะมองหน้าเขา ไม่อยากเห็นสายตาที่ดูถูกเย้ยยันกันแบบนั้น

กอหญ้านอนนิ่งไม่ขยับตัว รอเพียงอัลฟ่าลุกออกไปจากกายของเธอ…

“ข้างนอกฝนตก เธอก็พักที่ห้องนั่นไปก่อนก็แล้วกัน” ห้องที่เขาตั้งใจมอบให้เธอตั้งแต่นี้เป็นต้นไป…

“…” เมื่อเธอยังคงเงียบ เขาจึงตัดสินใจลุกขึ้น หยัดกายยืนอยู่ข้างโซฟา มองเธอเพียงครู่ จากนั้นจึงหมุนกายกลับเข้าไปในห้อง เพื่ออาบน้ำ กำจัดคราบไคลเหงื่อคาวสวาทที่ทำให้เหนียวตัว

แกร็ก~

เสียงปิดประตูดังขึ้น กอหญ้าถึงได้หยัดกายลุกขึ้นนั่ง ความเจ็บแสบยังคงชัดเจนบนผิวกายของเธอ รอยช้ำที่เขาสร้างไว้ให้ มีมากกว่าวันก่อน ๆ ความแสบที่เกิดขึ้นตามอกอิ่ม ต้นขาอ่อน ทำให้เธอสัมผัสได้ถึงรอยช้ำเหล่านั้น

มือบางสัมผัสลงเบาๆ ที่หัวใจ หัวใจที่เต้นแรงจนรู้สึกหน่วงลึกอยู่ภายใน…

กอหญ้าหลับตาบางเบา สูดลมหายใจเรียกเรี่ยวแรงให้กลับมาดังเดิม เธอลุกขึ้นเก็บกางเกงยีนเก่าๆ ที่อัลฟ่าเป็นคนถอดมันออกไปกลับมาสวมอีกครั้งหนึ่ง จัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองจนคิดว่าเรียบร้อยแล้ว มือบางจึงเปิดแอปออนไลน์เรียกรถรับส่งมารับกลับบ้านเหมือนเฉกเช่นเดิม…

ถึงฝนจะตกหนักแค่ไหน เธอก็จะไม่ค้างอยู่ที่นี่แน่นอน ให้ตายยังไงก็ไม่ หน้าที่ของเธอเป็นแค่ของเล่นบำเรอกามให้กับเขา ส่วนเขาก็เป็นเพียงเจ้าของเท่านั้น…

เราไม่ได้รักกันเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว…

ไม่สิ… เขาไม่ได้รักเธอ มีเพียงแค่เธอฝ่ายเดียวที่รักเขา

ดังนั้นเธอจึงไม่ควรค้างคืนอยู่กับเขาให้ผูกพันจิตใจ…

"คุณกอหญ้าจะกลับ ให้ผมไปส่ง…"

"ไม่เป็นไรค่ะ หญ้าเรียกรถมารับแล้ว ขอแค่ร่มก็พอ" เฟย์ต้าจัดการหยิบร่มให้กับกอหญ้า เธอยกยิ้มขอบคุณเพียงแค่นั้น พลันย่ำเท้ากางร่มเดินออกไปที่หน้าเพนท์เฮ้าส์ของอัลฟ่าทันที

กอหญ้าเดินออกไปจากเพนท์เฮ้าของอัลฟ่าไปอย่างเชื่องช้า ความเจ็บบวมที่ริมฝีปากยังกระจ่างชัด ความเจ็บแสบและความเสียวยังคงรู้สึกได้ถึงกลางกายที่เขากระทำย่ำยีเธอไปเมื่อครู่

ทุกสัมผัสยังคงติดฝั่งแน่นจนแทบไม่มีแรงเดิน แต่เธอก็พยายามที่ไม่ล้มลง ยังคงเดินหน้าฝ่าสายฝนที่โปรยปรายลงมา ไปจนถึงหน้าเพนท์เฮ้าส์

รถที่เรียกมาถึงพอดี เธอจึงไม่รอช้าที่จะก้าวขึ้นไปนั่ง เมื่อรถเคลื่อนตัว กอหญ้าจึงทำได้เพียงหลับตานิ่ง ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาประจานความอ่อนแอของตนเองเงียบ ๆ …