บทที่17 เหมือนโดนฟันแล้วทิ้ง 1/1

บทที่17

เหมือนโดนฟันแล้วทิ้ง

มือหนาล็อกท้ายทอยกอหญ้าให้เงยรับจูบจากเขา อัลฟ่าจูบเธออย่างหิวกระหาย ตะกละตะกลาม ทั้งเขายังบดจูบจนเธอรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปาก มือบางพยายามผลักดันไปที่อกแกร่ง เพื่อประท้วงเขาให้รับรู้ว่า เธอเจ็บ…

หากทว่าในเวลาต่อมา ความเจ็บที่ริมฝีปากไม่อาจเท่าความเจ็บกลางกาย บัดนี้ถูกดันด้นสดเข้ามาจนสุดปลายด้าม อัลฟ่าที่ใช้แขนแกร่งประคองเรียวขาบาง เขาพาดมันไว้ที่แขนแกร่งข้างหนึ่ง เพื่อให้เข้าถึงตัวเธอได้ลึกที่สุด เท่าที่จะทำได้…

ปึก ปึก ปึก!

แรงกระแทกกระทั้นเริ่มขึ้นซ้ำ ๆเน้นและถี่ เขาใช้สิทธิ์ในการเป็นเจ้าของแสดงความไม่อ่อนโยน และไร้ปรานีต่อเธอ เพียงแค่เขากำลังเตือนเธอ

 หากเธอถือท่า ปากดี คิดต่อต้านเขาอีก จุดจบของเธอจะเป็นเช่นไร…

"ถ้าไม่อยากให้ฉันทำรุนแรงก็อย่าคิดขัดใจฉัน" สิ้นเสียงคำสั่ง ที่ออกคำสั่งลงมาเหนือหัว กอหญ้าแอบถอดถอนหายใจ

สุดท้ายแม้อยากจะทำตามใจตัวเองสักแค่ไหน เธอก็ต้องยอมสยบอยู่ใต้เท้าเขาอยู่ดี

บทรักถูกอัลฟ่าดำเนินเริ่มควบคุมซ้ำ ๆ นิ้วเรียวบดขยี้เม็ดเสียวของกอหญ้า อีกข้างกอบกุมอกอิ่ม ขยี้ยอดถัน ปลุกปั่นให้กอหญ้ารู้สึกเจ็บและเสียวซ่าน พร้อมร่วมรักไปกับเขา…

อื้ออ~

ร่างบางถูกพลิก หันตัวเข้ากับกำแพงในเวลาต่อมา ตามติดมาด้วยมือที่กำรอบลำคอออกแรงกระแทก กอหญ้านิ่วหน้าด้วยความเสียว อกแกร่งแนบชิดบดเบียดแผ่นหลัง ก้มจูบ ซุกไซ้ดมกลิ่นกายที่บนเรียวลาดไหล่บาง…

ปึก ปึก ปึก

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังระงมขึ้นทั่วทั้งห้องน้ำอีกครั้ง เสียงครางผละแผ่วเร้าอารมณ์คนที่กกกอดกระแทกอยู่ด้านหลัง อัลฟ่าสิ้นสุดความยับยั้งชั่งใจ เมื่อสิ่งสวยงาม ความสุขที่ล้นใจจากกอหญ้าปลุกเร้าอารมณ์ของเขาซ้ำ ๆ ซ้ำจนถึงสุดขีด

อ่าห์~

แรงมหาศาลจากกายแกร่งโหมกระหน่ำเร่งเร้า แรงกระแทกถี่พร้อมจังหวะที่สวนกายเข้าเป็นส่วนหนึ่งเร่งถี่จนกายแกร่งเกร็งกระตุก ปลดปล่อยสายธารขุ่นขาวพุ่งสู่ก้นมนเนียนละเอียดอ่อนจนหมดสิ้น

มือหนารูดชักตัวตนขึ้นลง รีดน้ำรักออกมาจนหมด

"หญ้าจะอาบเอง" เมื่อสุขสมอัลฟ่าคิดจะล้างตัวให้กับกอหญ้า แต่เธอปฏิเสธ

"ฉันจะทำให้" อัลฟ่าอยากใกล้ชิดกอหญ้า และอยากสัมผัสเธอในทุกทาง ฉะนั้นคนอย่างอัลฟ่ามีหรือจะยอม

เขาจัดการอาบล้างให้ทั้งเธอและตัวของเขาจนเสร็จ 

"แรงแทบจะไม่มียืนแล้ว ยังจะดื้อ" เขาต่อว่ากอหญ้า ร่างบอบบางอ่อนระทวยแทบไม่มีแรงยืนอย่างที่เขาว่าจริง ๆ

"ก็เพราะใครล่ะคะ" กอหญ้าอดจะต่อว่าเขาไม่ได้ ใครขอให้เขาเซ็กส์จัดขนาดนี้ล่ะ!

กอหญ้าทำสีหน้าเง้างอนอัลฟ่าที่เขาเอาแต่ใจกับเธอ อัลฟ่าจึงแสยะยิ้มร้ายชอบใจ ก่อนจะช้อนตัวอุ้มกอหญ้าขึ้นมาแนบอกอย่างอ่อนโยน มือบางรีบคล้องคอแกร่งไว้ทันที กายแกร่งเปลือยเปล่าก้าวเดินตรงไปยังเตียงนอน วางเรือนร่างบางบอบบางนอนลงบนที่นอนหนานุ่ม  

"วันนี้ ฉันจะเอาเธอจนคลานกลับบ้านไม่ได้เลย" เขาไม่ได้หยอกล้อ เธอรู้ และรู้ว่าเขาทำมันจริง ๆแน่ เพราะตอนนี้ อัลฟ่ากำลังตามติดขึ้นมากกกอดคร่อมเธอ

อื้ออ~

บทรักพิศวาสเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง อัลฟ่าจูบซับ ดูดดึงลิ้นเรียวของกอหญ้า เล้าโลมให้เธอคล้อยตาม และสุดท้ายเขาก็ทำมันได้สำเร็จ แม้จะเหนื่อยกาย พยายามปฏิเสธเท่าใด

แต่สุดท้ายเธอก็ถูกอัลฟ่าลวงล่อให้หลงมัวเมา และคล้อยตามเขาในที่สุด…

กอหญ้านอนคว่ำหลับตานิ่วหน้า มือบางจิกกำผ้าปูที่นอน หมอนนุ่ม เปลี่ยนแรงไปตามจังหวะที่รุนแรงกระแทกกระทั้นเธอจากทางด้านหลัง

กอหญ้ามองนาฬิกาซ้ำ ๆ มองแล้วมองเล่า ตั้งแต่ห้าทุ่มจนตอนนี้บอกเวลาตีสองแล้ว แต่ร่างกายของเธอยังไม่ได้รับอิสระ จมูกคม ริมฝีปากหนากำลังจูบไล้เลียลงบนผิวบางของเธอบนแผ่นหลังเนียน ทุกสัมผัสทำให้เธอรู้สึกขนลุกขนชัน เสียวซ่าน…

มือหนารวบเอวบางเข้ามา กึ่งก้นมนขอเธอให้รับกับลิ้นเรียว เขากดจูบซับมุดเข้าไปในช่องสวาท ดูดกลืนกินเธออย่างไม่รู้สึกเบื่อ และไม่นึกคิดรังเกียจ

กลับเป็นอยากจูบ อยากสัมผัส อยากดูดกลืนความอ่อนนุ่มของเธอซ้ำ ๆเสียมากกว่า…

ลิ้นเรียวสากยังคงระรัวลงที่ส่วนกลางอ่อนนุ่ม ร่างบางดิ้นเร่าด้วยความเสียวซ้ำ ๆ ทุกสัมผัสจากอัลฟ่าทำให้เธอแทบคลั่ง ยิ่งลงลิ้นรัวเร็ว ความช่ำชองของเขาที่กระทำ ไม่นานก็ช่วยให้เธอถึงฝั่งฝันได้อย่างง่ายดายและหลายครั้งแล้วในวันนี้

พึ่บ!

กอหญ้าล้มตัวนอนลงบนเตียงนุ่มอย่างหมดแรง เหงื่อไคลไหลผุดซึมจนร่างกายวาวเงางาม อัลฟ่ามองมันอย่างหลงใหล และเริ่มสอด ด้นสดแทรกกลางกายผสานเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง…

เนื่องจากพรุ่งนี้คือวันหยุดของเขา อัลฟ่าจึงต้องการใช้เวลาที่ว่างนี้อยู่กับกอหญ้า และนึกคิดสำรวจชิมความหวานของเธอให้ทั่วทั้งร่างกายในวันนี้ทั้งคืนเท่าที่เขาจะรู้สึกเหนื่อย 

เขาต้องการตีตราทุกตารางนิ้วของกอหญ้าให้เป็นของเขาทั้งหมด! จนไม่สามารถมีใครกล้าที่จะซ้ำรอยเขาได้อีก

“วันนี้เธอคงเหนื่อยหน่อยนะ” อัลฟ่าเตือนในขณะที่เขาโน้มตัวลงมาสัมผัสจูบซับที่ข้างหู ไล่ลงมาที่ลำคอขาวอย่างลุ่มหลงในความหอมหวาน

กอหญ้าเอียงคอเล็กน้อยเพื่อให้เขาได้ขบเม้ม จูบซับมันอย่างสะดวก เธอหลับตาซึมซับการกระทำของอัลฟ่าอยู่อย่างนั้น  มือบางจิกเกร็งลงบนที่นอนจนยับยู่ยี่ รู้ตัวอีกที ความเสียวยังไม่ทันได้จางหาย แก่นกายใหญ่โตของอัลฟ่าก็พลันกระแทกเข้ามาอีกครั้ง

มือหนาจับกดท้ายทอยของเธอเข้ากับที่นอน เริ่มผสานต่อด้วยแรงกระแทกซ้ำ ๆ และเร็ว ถี่

อัลฟ่ากระแทกเธอซ้ำ ๆจวบจนร่างบางเกร็งกระตุกเสร็จสม ตามมาด้วยกายแกร่งที่เกร็งกระตุกตาม เสียงครางและเสียงเนื้อหนังที่กระทบกันดับลง ซึ่งตอนนี้มีเพียงเสียงหอบหายใจแรงที่ดังก้องอยู่ข้างริมหู…

เป็นเวลาเนิ่นนาน กอหญ้าถึงได้รู้สึกว่าเขาพลิกตัวนอนหงายไปอีกฝั่งแล้ว กอหญ้าจึงหลับตาปล่อยตัวเองเปลือยเปล่าเช่นนั้นอย่างเหนื่อยอ่อน…

ในที่สุดทุกอย่างก็จบสิ้นลงสักที…

กอหญ้านอนพักหายใจเข้าปอด แอบฟังเสียงของคนข้างกายที่เงียบนิ่งไป แต่เขายังไม่ไปไหน…

เดิมทีเขาจะออกจากห้องไปทันทีที่ปลดปล่อยเสร็จ กอหญ้าเม้มริมฝีปาก เฝ้ารอเวลา จวบจนเขาพลิกกายยวบลงบนเตียง ตอนนั้นหัวใจเธอเต้นแรงคิดว่าเขากำลังจะออกจากห้อง และเธอจะได้รับอิสระกลับบ้านเสียที…

กอหญ้าหลับตานิ่ง คล้ายว่าเธอหลับไปแล้ว ทว่าอัลฟ่าไม่มีท่าทีที่จะลงจากเตียง จนกระทั่งเขากลับพลิกตัวมากกกอดเธอเสียอย่างนั้น

ริมฝีปากบางเม้มลง อัลฟ่าจึงรู้ว่าเธอยังไม่หลับ เธอแสร้งหลับเพื่อหลอกเขา คงคิดหาทางหนีกลับบ้านเหมือนทุกคืนสินะ!

เธอไม่รู้หรอกว่าเขารู้สึกหงุดหงิดแค่ไหน ที่ในทุก ๆค่ำคืน เธอกลับบ้านโดยไม่คิดค้างคืนอยู่กับเขาทั้งที่เขาอนุญาต

เวลาที่เขาตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน แล้วต้องมารับรู้ว่าเธอกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

เธอไม่รู้หรอกว่าเขารู้สึกอย่างไร…

ผู้หญิงทุกคนต่างต้องการให้เขาสนใจ ค้างคืนด้วย แต่กลับกอหญ้าแม้เขาจะให้โอกาสนั้นกับเธอ เธอไม่เคยคว้ามันเอาไว้เลย!

“ยังไม่นอน?” เขาเอ่ยถามเธอเสียงเรียบนิ่งในความเงียบสงบในค่ำคืนมืดมิด

“…” กอหญ้าเงียบไม่ตอบ ยังคงพยายามหลับตาแสร้งหลับ อัลฟ่าจึงยกยิ้มมุมปาก

“สงสัยฉันต้องจัดอีกสักรอบสินะ เธอจะได้ไม่มีแรงหนีฉันกลับบ้าน” แก่นกายแนบชิดที่ก้นมนทันทีที่พูดจบ กอหญ้าจึงรีบพลิกตัวหันกายเข้าไปหาเขาทันที

“พอค่ะ หญ้าเหนื่อยแล้ว และจะไม่หนีกลับบ้านด้วย” กอหญ้ายื่นปากใส่เขาเล็กน้อย ไม่อยากให้เขาทำตามที่พูดออกมาจริง ๆ

ยังดีที่เธอรอบคอบ ส่งข้อความบอกพ่อกับแม่แล้วว่าวันนี้อาจจะไม่กลับบ้าน

“งันก็นอนเถอะ” อัลฟ่าเอ่ยทั้งยังคลอเคลียที่หน้าผากมน และเลื่อนขึ้นไปสูดดมกลิ่นหอมของเรือนผมนุ่มลื่นของเธอ ส่วนมือหนาก็กระชับกอดเธอให้เธอซุกซบในอ้อมอกของเขา

ความอบอุ่น อ้อมกอดของเขา ทำให้กอหญ้าเกลียดความรู้สึกที่มีอยู่ในตอนนี้ เธอไม่ชอบที่หัวใจตัวเองมักจะอ่อนไหวเพียงแค่ได้สัมผัสความอบอุ่นจากเขาแบบนี้

ไม่ชอบเลยที่หัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำยามที่ได้ใกล้ชิดเขาเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น เธอเกลียดตัวเองที่ไม่เคยนึกรังเกียจอ้อมกอดของอัลฟ่าเลยจริงๆสักที

เธอเกลียดตัวเองจริง ๆ …

ตีสี่…

ครึ้มมม~~

เสียงฟ้าร้องในช่วงเช้ามืดดังขึ้นมาเป็นระยะ ๆ ปลุกให้ร่างบางที่กำลังหลับสบายให้ตื่นขึ้น เธอรู้สึกถึงสัมผัสบนเรือนร่างของตัวเอง และมันทำให้เธอรู้สึกเสียวซ่านตรงความอวบอิ่มกลางกาย สิ่งที่ถูกใครบางคนรบกวนกระทำ ลักหลับอยู่นั้น ก็คือ อัลฟ่า…

อื้ออ~

กอหญ้าหลับตา เริ่มหายใจติดขัดหอบแรง เมื่อรู้สึกถึงการดูดกลืนเม็ดเสียวของเธอ เปลือกตาค่อย ๆลืมตามองคนที่กำลังมุดอยู่กลางกายของเธอ

เรือนผมน้ำตาลเข้มกำลังมุดดูดชิมน้ำหวานยามเช้าอย่างเอร็ดอร่อย…

“พอแล้ว…อ๊ะ” ปากบอกว่าพอ แต่ร่างกายของเธอกลับย้อนแย้งแอ่นกายเข้าหาเขาซ้ำ ๆ ลมหายใจเริ่มติดขัดเพราะความเสียว เมื่อเขาทั้งบดขยี้ ทั้งดูดดึงเม็ดเสียวของเธอซ้ำ ๆอย่างช่ำชอง ดูดดึงสัมผัส จวบจนมือบางจิกเกร็ง ร่างบางเกร็งกระตุกคาริมฝีปากหนา…

มือบางขยำลงที่ผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อระบายความสุขที่ได้รับจากอัลฟ่า… 

กอหญ้าเสร็จสมแล้ว ดวงหน้าคมจึงได้เลื่อนขึ้นมาบดจูบเธอต่อ ใช้มือหนาลูบไล้ บีบเคล้นไปทั่วร่างกายของกอหญ้าอย่างลุ่มหลง

อกอิ่ม ยอดถันก็พลันถูกริมฝีปากหนาดูดดึง ขบเม้มจนเกิดรอยแดงช้ำ ซึ่งรอยที่เขาเป็นคนทำเหล่านี้ เขาพึงพอใจกับมันมาก…

เพราะเช้ามืดฝนตก อากาศเย็นๆ ทำให้เขามีอารมณ์ตั้งแต่เช้า และยิ่งวันนี้เป็นวันหยุดเขาเองก็ต้องการใช้เวลาอยู่กับกอหญ้าทั้งวัน อยากให้เธออยู่ข้างกายเขาตลอดวันหยุดในสองวันนี้

ซ่า~

เสียงฝนตกเทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย เสียงน้ำฝนที่กระทบพื้นซีเมนต์ สู้กับเสียงครางของกอหญ้าที่กำลังผสานเสียงกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ อัลฟ่ากระแทกกระทั้นเข้าหากอหญ้า ร่างบางสั่นสะท้านกระเพื่อมล่อสายตา

อัลฟ่าไม่เคยอดทนกับสิ่งนี้ได้เลยสักครั้ง มันล่อลวงให้เขาครอบครองได้ทุกครั้ง ที่สั่นกระเพื่อมไปมาตามแรงโยก ดวงหน้าคมคายโน้มลงไปจูบ ขบเม้มบนผิวบางเนินอกอิ่ม ละเลียดใช้ฟันกัดลงบนเม็ดทับทิมสีหวานเบา ๆปลุกความเสียวซ่านตรงส่วนกลางให้กอหญ้าไม่น้อย

ริมฝีปากหนาดูดกลืนยอดถันขยี้อีกข้างจนร่างบางบิดจนเสียว…

กอหญ้าโอบกอดกายแกร่ง ซึ่งอัลฟ่าไม่เคยปฏิเสธหรือผลักไสเธอ และยิ่งกอหญ้าสัมผัสเขา มันยิ่งทำให้เขาต้องการเธอมากขึ้น ปลุกปั่นอารมณ์เขาให้ต้องการเธอมากยิ่งขึ้นไปอีก

นี่คือสิ่งเดียวที่กอหญ้ามอบให้เขาได้แค่เพียงคนเดียว

เขาไม่เคยมีความรู้สึกนี้กับใคร นอกจากเธอ…

แรงอัดตอกส่วนล่างยังคงเร่งถี่ขึ้นตามอารมณ์ ตอกอัดเข้าจนเธอจุกซ้ำๆ ด้วยความเคยชิน อัลฟ่ากระแทกแก่นกายอัดตอกเธอซ้ำ ยามที่ตอนนี้เธอพลิกตัวมาอยู่บนตักของเขา

ร่างบางที่ควบขี่อัลฟ่า เกาะไหล่จิกเล็บลงบนเรียวไหล่แกร่ง ทำให้อัลฟ่ายิ่งเกิดอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ตอกเธอกลับไปพร้อมจังหวะที่เธอเองก็โหมเขย่มบนกายของเขา 

จังหวะที่เร่งถี่ ทั้งริมฝีปากหนา ที่เฝ้าบดจูบแลกลิ้นกันพัวพันกับเธอ กอหญ้ารู้สึกน้ำลายที่ไหลแปดเปื้อนจากจูบพัวพัน มือหนาจับเอวบางแน่นจวนใกล้เสร็จ

อัลฟ่าพลิกกายบางนอนหงาย กระแทกเข้าหาสองสามครั้ง จวบจนร่างแกร่งเริ่มเกร็งกระตุก รีบดึงแก่นกายออกมา ชักรูด บีบรีดสายธารขาวขุ่นปลดปล่อย ฉีดพุ่งที่ปากทางช่องรักหวานฉ่ำของกอหญ้า จนหยาดเยิ้มไปด้วยคราบน้ำรักและน้ำกามที่เกิดจากเขา

กอหญ้าผ่อนลมหายใจลง เมื่อบทรักพิศวาสจบลง เธอหลับตานิ่งๆ วินาทีต่อมาก็รู้สึกถึงกายแกร่งที่ทาบทามล้มลงบนตัวของเธอ นัวเนียเธอต่อที่ซอกคอ

“คุณจะไม่ป้องกันอีกแล้วใช่มั้ย” ตั้งแต่เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา อัลฟ่าใช้ถุงยางแค่ไม่กี่ครั้ง หลังๆมาเขาก็ไม่คิดใช้มันอีกเลย

เธอกังวลว่า หากวันหนึ่งพลาดขึ้นมา จะเป็นเธอเองที่ลำบาก…

“ก็ป้องกันอยู่ทุกวัน…” เขาไม่ป้องกันตรงไหน ปล่อยนอกทุกครั้งที่เอากันเสร็จ อัลฟ่าคิดในใจ ไม่ลืมนัวเนียผิวกายเนียนนุ่มแสนหอมหวานของกอหญ้าต่อ

“โดยไม่ใช้ถุงยางเนี่ยนะคะ” กอหญ้ามองเขาอย่างหงุดหงิดใจ ถึงการปล่อยนอกที่เขาคิดว่าป้องกันได้ แต่มันก็มีโอกาสพลาดได้เสมอเช่นกัน

“พูดมากน่า ถึงฉันจะสดไม่ป้องกัน แต่สิ่งหนึ่งที่เธอควรรู้เอาไว้ ฉันจะไม่มีวันพลาดปล่อยตัวจนทำผู้หญิงอย่างเธอท้องหรอกนะ” สิ้นคำพูดที่ทำร้ายหัวใจกัน กอหญ้าก็พยักหน้าเข้าใจ แอบมีแววตาที่สั่นเล็กน้อย กับคำพูดของเขา

“หญ้าก็ขอให้คุณไม่พลาด…” เมื่อเขายืนกรานที่จะไม่ป้องกัน ดังนั้นเธอก็ควรป้องกันเอง!

“เราเกลียดกันขนาดนี้ เธอคงไม่คิดว่าฉันจะลดตัวลงไปอยากมีลูกกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเมียน้อยอย่างเธอหรอกนะ!” กอหญ้าขบเม้มริมฝีปากลงทันที พยายามกักเก็บความเสียใจเอาไว้ให้ลึกสุดใจ

“หญ้าไม่เคยคิดหรอกค่ะ แค่อยากเตือนเท่านั้นว่าหากไม่ป้องกัน มันมีโอกาสพลาด…!” เธอเจ็บที่เขาบอกไม่อยากมีลูกกับเธอ แต่ในความเป็นจริงเธอเองก็ไม่ควรคิดเสียใจ

เพราะทั้งชีวิตนี้ เธอไม่ควรมีแม้แต่ความคิดที่จะมีลูกกับเขา ชีวิตของเธอไม่ควรพัวพันกับเขาไปมากกว่านี้…

“งันก็วางใจเถอะ ฉันไม่มีวันพลาด!” แต่เธอไม่วางใจ และเธอก็ไม่อยากทะเลาะกับเขาเพราะเรื่องนี้ จึงทำได้เพียงเบือนหน้าหนี

ทว่าแรงดันที่เริ่มสอดผสานเข้ามากลางกายได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ทำให้เธอหันกลับมาจ้องมองเขาด้วยสายตาขวาง…

“ขอโทษนะ เช้าๆแบบนี้ น้องชายฉันมันขันไม่ยอมหยุดเลย” สมกับเป็นวันหยุดของเขา เพราะอัลฟ่าใช้งานเธอจนเกือบเช้า กว่าจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ร่างกายของเธอก็ระบมช้ำไปทั้งตัว!!

เช้าวันต่อมา…

กอหญ้าตื่นก่อนอัลฟ่า… วันนี้อัลฟ่าไม่กลับห้องของเขาเหมือนเช่นทุกครั้ง เขานอนกกกอดเธอแทบทั้งคืนจนถึงช่วงเช้ามืด 

ตอนนี้ร่างแกร่งนอนคว่ำหันหน้าไปอีกทาง เธอจึงหยัดกายเอนพิงหัวเตียงรู้สึกระบมที่กลางกายอยู่ไม่น้อย จึงคิดนั่งปรับร่างกายสักพักแล้วค่อยกลับบ้าน เธอแอบมองเขานิ่ง ๆ ไม่คิดปลุกให้ตื่น

เธอไม่อยากให้เขาตื่น เพราะเธออยากกลับบ้านแล้ว…

กอหญ้ากวาดขาลงจากเตียงนอน เข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดเดิม เธอตัดสินใจทำกับข้าวไว้ให้อัลฟ่าด้วยเมนูง่าย ๆ นั่นก็คือข้าวต้ม  ที่เธอทำกับข้าวไว้ให้เขา ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงหรอกนะ ทำไปก็เพื่อชดเชยความผิดที่เธอหนีกลับบ้านก่อนเวลาก็เท่านั้น

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว กอหญ้าก็ก้าวออกจากเพนท์เฮ้าส์ของอัลฟ่าในเวลาหกโมงเช้า…

กอหญ้าเดินเข้าปากซอยตามทางเดินไปยังบ้านของเธอเหมือนเช่นเคย จวบจนเท้าบางหยุดยืนอยู่หน้าร้าน พ่อแม่เปิดร้านแล้ว และลูกค้ากำลังทยอยกันกลับมาทานอาหารที่ร้านข้าวแกงของพ่อกับแม่เหมือนเดิมแล้ว

กอหญ้ายืนยิ้มดีใจ สุดท้ายร้านอาหารของพ่อกับแม่ก็กลับมาคึกคักเช่นเดิมเสียที…

แม้ว่าทุกอย่างจะต้องแลกกับความสุขทั้งหมดของเธอ…

ไม่เป็นไร ไม่นานหรอก ไม่นาน…

“กลับมาแล้วเหรอลูก เมามากมั้ย?” เรือนรองถามลูกสาวที่กลับบ้านมาในสภาพเดิมของเมื่อวาน

“นิดหน่อยค่ะ หนูไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาช่วยพ่อกับแม่นะ” เธอโกหกพ่อกับแม่ว่าเจอเพื่อนสมัยเรียนเลยไปนั่งดื่มเม้าส์มอยนิดหน่อยที่หอ และอาจจะกลับเช้า พ่อกับแม่รับรู้จึงอนุญาตให้เธอค้างกับเพื่อน

“จ้ะลูก” เรือนรองยิ้ม กอหญ้าจึงก้าวเข้าไปในบ้าน พอขึ้นมาชั้นบนก็เจอเข้ากับน้ำอิง

“ช่วงนี้กลับดึกนะ วันนี้ก็กลับเช้า” น้ำอิงถามไถ่

“หญ้าทำงานร้านอาหารค่ะ เลยกลับดึก ส่วนเมื่อคืนเจอเพื่อนเลยต่อนิดหน่อย”

“อืม ไปไหนดึกดื่นก็ดูแลตัวเองดีๆแล้วกัน” น้ำอิงเอ่ยขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

“แล้วพี่ล่ะคะ เลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้นหรือยัง” กอหญ้าเอ่ยถามเสียงเบา

“เลิกแล้ว ไม่เห็นเหรอว่าเขาไม่ยอมหย่ากับคุณอันนาน่ะ หึ! ถ้าพี่ยอมกลับไป เขาคงไม่กลับไปหาเมียบ้าของเขาหรอก!” แอบเฟลนิดหน่อยที่พอเธอปฏิเสธว่าไม่ไปต่อกับเขา ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ และใช้กอหญ้ามาเป็นข้ออ้างในการโล๊ะทิ้ง กาศิตยอมเลิกยุ่งกับเธอ

หึ! แต่ใครจะคิดล่ะว่าเขาจะวิ่งแจ้นกลับไปง้อเมีย จนเกิดข่าวฟ้องร้องหย่าขึ้นมาแบบนี้…

"พี่ไม่ควรพูดแบบนี้กับคุณอันนา" กอหญ้าไม่คิดว่าพี่สาวจะพูดแบบนี้

"ไม่พูดแล้วก็ได้ ยังไงซะอันนาก็น้องสาวว่าที่สามีของพี่อย่างคุณอัลฟ่า" กอหญ้าชะงักกึกกับชื่อของอัลฟ่า แถมพี่ยังเรียกเขาเป็น ว่าที่สามี หมายความว่ายังไง!?

"พี่ยังไม่เลิกยุ่งกับเขา?" กอหญ้าถาม แววตาสั่นระริกไปด้วยความขุ่นเคือง ไหนเขาบอกจะไม่ยุ่งกับพี่สาวของเธอ!

"ก็ยัง… แม้เขาจะไม่ติดต่อมาเหมือนก่อน แต่เขายังให้งานพี่ ก็ถือว่าเขาไม่ได้เกลียดหรือโกรธพี่"

"…"

"พี่ว่าเขาสนใจพี่ และพี่จะต้องเข้าหาเขาให้มากกว่านี้"

"ไม่ได้!" กอหญ้าลืมตัว ขึ้นเสียงห้ามพี่สาว น้ำอิงเลิกคิ้วสงสัยทันที

"ทำไมถึงไม่ได้ เขาไม่ได้เกลียดพี่เหมือนหญ้าสักหน่อย"

"พี่บอกเขาอันตรายเองนะคะ" กอหญ้าไม่เข้าใจทั้งที่พี่บอกว่าอัลฟ่าอันตราย ห้ามไม่ให้เธอเข้าไปยุ่งกับเขา แต่พี่กลับเข้าไปยุ่งกับเขาเสียเอง

อัลฟ่าอันตรายขนาดนั้น…

เขาไม่ใช่คนดี พี่สาวของเธอควรเจอคนที่ดีกว่านี้!

"พี่เตือนเรา ไม่ได้เตือนพี่สักหน่อย! เขาไม่ได้เข้าใจว่าพี่ทำร้ายครอบครัวน้องสาวของเขาเหมือนหญ้า เขาไม่ทำอะไรพี่หรอกนะ ที่พี่ไม่ให้หญ้าเข้าไปยุ่งก็เพราะเขาเข้าใจผิด และเกลียดหญ้า ซึ่งเขาต้องทำร้ายหญ้าแน่หากคุณกายยังไม่เลิกยุ่งกับพี่"

"…" อึ้งจนหาเสียงไม่เจอ เมื่อพี่สาวพูดเรื่องนี้ออกมาหน้าตาเฉย ไม่มีความละอายใจ ทั้งที่ทุกอย่างเป็นน้ำอิงที่ก่อมันขึ้นมา

ตอนนี้ก็เท่ากับว่าน้ำอิง โยนบาปเหล่านั้นให้เธอรับทั้งหมด…

"แต่เขาเป็นคนไม่ดี และคนระดับเขาจะลดตัวลงมาสนใจพวกเราเหรอคะ" กอหญ้าอยากให้พี่ตาสว่าง ว่าเขาไม่มีวันสนใจพวกเรา สถานะ ฐานะของครอบครัว อัลฟ่าไม่มีวันลดตัวมายุ่งเกี่ยวด้วยแน่ ๆ

อย่างมากก็เป็นได้แค่ของเล่นแบบเธอ…

"ช่างพี่เถอะน่า เอาเวลาไปจัดการเรื่องของตัวเองเถอะ!" น้ำอิงคิดตาม ใช่! ฐานะของเธออาจไม่เหมาะสมหรือคู่ควรกับอัลฟ่าอย่างที่น้องพูด แต่เธออยากได้เขา ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องลองก่อน!

“…" กอหญ้าอ้าปากค้าง เธอมองพี่สาวอย่างผิดหวัง เป็นอีกครั้งที่ไม่สามารถดึงพี่กลับมาได้ กอหญ้าจึงพยักหน้ารับ และขอเข้าห้องนอน

"โอเคค่ะ ต่อไปหญ้าจะไม่ยุ่งเรื่องของพี่อีก หญ้าขอตัวเข้าห้องก่อนค่ะ" กอหญ้าก้าวออกไปจากตรงที่ยืนอยู่เมื่อครู่อย่างเชื่องช้า สมองอื้อไปหมดเมื่อถูกพี่สาวขึ้นเสียงว่าใส่แบบนี้…

น้ำอิงกำหมัดแน่น แม้จะรู้สึกว่าตนเองพูดแรงไป แต่เธอไม่คิดขอโทษ ทำได้เพียงกระแทกเท้าลงไปข้างล่างเพื่อเตรียมตัวไปทำงานทันที

ครืดด~

กอหญ้าปิดประตูห้องลง เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้น มือบางรีบล้วงสมาร์ทโฟนที่พ่อซื้อให้ใหม่ขึ้นมารับสาย

เป็นเบอร์ของอัลฟ่า

“ค่ะ”

[หนีกลับ!] น้ำเสียงที่ดังขึ้นตามสาย ได้ฟังก็รู้ว่ากำลังโมโห กอหญ้าจึงพยายามพูดดี ๆ ออดอ้อนเขา

“หญ้ารีบมาช่วยพ่อกับแม่ขายของค่ะ แล้วหญ้าก็ทำข้าวต้มให้คุณไว้แล้วด้วย อย่าโกรธหญ้าเลยนะคะ”

“อย่าทำดีเพื่อหวังผล วันหยุดของฉัน ฉันก็ต้องการเล่นของเล่นอย่างเธอให้คุ้มนะ!” อัลฟ่าคล้ายจะไม่ใจอ่อนกับเธอ กอหญ้าจึงถอนหายใจลงอย่างเหนื่อยหน่วงใจ

“งันร้านปิด หญ้าจะรีบกลับค่ะ” น้ำเสียงดูเนือยๆตอบกลับ ทำให้อัลฟ่าขมวดคิ้ว

เป็นอะไรไปอีก…

“ก็ได้… อย่าให้ฉันต้องรอนานก็แล้วกัน” อัลฟ่าน้ำเสียงอ่อนลง เพราะเขารู้สึกว่ากอหญ้ากำลังหนักใจ หรือไม่สบายใจอะไรบางอย่าง จึงไม่อยากขึ้นเสียงแล้วชวนทะเลาะอีก

"ค่ะ… หญ้าจะรีบกลับ…"

ติ้ด…

กอหญ้าวางสายไปแล้ว อัลฟ่าจึงนั่งมองมือถือของเขาที่ถูกตัดสายไปนิ่งงัน รู้สึก…

เดี๋ยวสิ! ทำไมเขาต้องมานั่งรู้สึกเป็นห่วงเธอด้วยเนี่ย!

ทั้ง ๆที่เธอเป็นคนทำให้เขาโมโห เธอหายไปก่อนที่เขาจะตื่น ทั้งที่เขานอนค้างคืนกับเธอเป็นครั้งแรก ทั้งที่เขาไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยสักครั้ง

หวังว่าตื่นขึ้นมาจะพบเจอเธอเป็นคนแรก แต่เธอกลับหายไป แอบหนีเขากลับบ้าน ปล่อยให้เขานอนคนเดียวเพียงลำพัง!

ไม่รู้หรือไง!? ว่ามันเหมือนโดนฟันแล้วทิ้งน่ะ!!