สร้างความไว้วางใจ

8

สร้างความไว้วางใจ

          ร้านอาหารใกล้ตึกของบริษัท เป็นร้านโปรดของ       เขมกร เพราะอยู่ใกล้ อาหารรสชาติอร่อย เขาจึงชอบมากินที่นี่ถ้าไม่ได้ออกนอกพื้นที่ไปไหน

         “ร้านนี้เหรอคะที่พี่เขมชอบ” ปาลิดาแปลกใจ

          “ใช่ พี่ชอบอะไรที่ดูสบายๆ ง่ายๆ”

          “รวมถึงผู้หญิงด้วยไหมคะ ที่ว่าชอบง่ายๆ”

          เขมกรหันมาจ้องตา สาวสวยเลขาส่วนตัวคนใหม่ นอกจากหน้าตาที่ดูจะถูกใจแล้ว คารมที่ดูจะทันเขาแบบนี้ ยิ่งน่าเอาชนะนัก

          “ถ้าเป็นผู้หญิง พี่ก็ชอบแบบไม่ง่ายและก็ไม่อยากจนเกินไป ถ้ายิ่งหน้าตาดี หุ่นดี ดีกรีนักเรียนนอก แบบนี้ยิ่งถูกใจเลย”

          สายตาเจ้าชู้จับจ้องมาที่ใบหน้ารูปไข่ของปาลิดา ที่มองสบตาชายหนุ่มอย่างไม่ลดละเหมือนกัน

          “ถ้าอย่างนั้นลิดาก็ใช่เลย” หญิงสาวเสนอตัว

          “อย่าพูดเล่นกับพี่นะ เดี๋ยวพี่เดินหน้าจีบจริง แล้วจะมาเล่นตัวทีหลังไม่ได้นะแบบนี้”

          เขมกรถูกใจปาลิดาตั้งแต่แรกเห็นแล้ว แต่เขาไม่กล้าเดินหน้าจีบ เพราะกลัวจะโดนผู้เป็นพ่อเล่นงานเอา ถ้าเขาเกิดแค่เล่นๆกับหญิงสาวขึ้นมา

          ตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนใจ เพราะอีกฝ่ายก็ดูจะทอดสะพานให้เขาเสียด้วย

          “อร่อยจริงๆด้วย พี่เขมนี่ลิ้นถึงจริงๆนะคะ”

          “อะไรนะ!...”

         เขมกรตกใจ ในคำพูดของปาลิดา เพราะเธอไม่ใช่แค่ใช้คำที่ฟังดูสองแง่สองง่าม แต่หญิงสาวกลับใช้ลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองอย่างยั่วยวน

          “ลิดาหมายถึง พี่เขมนี้รสนิยมเรื่องอาหารใช้ได้เลยค่ะ”

          “อ่อ..พี่ก็ตกใจหมดเลย นึกว่าแค่มองหน้าพี่ แล้วรู้ลึกไปถึงลิ้นพี่เลย”

          ปาลิดาไม่ตอบโต้อะไรต่อ เธอเดินนำเขากลับที่รถ เพื่อเตรียมกลับไปยังบริษัท

          เมื่อเธอได้หยอดเสน่ห์ให้เขาไปแล้ว บ่ายนี้เธอจะหลอกถามเขา เกี่ยวกับความผิดปกติของรายการสั่งซื้อของที่มันดูซ้ำซ้อนผิดปกติ

          “พี่เขมคะ กล่องที่เราใช้ในการใส่ผลิตภัณฑ์ เพื่อส่งออก เราสั่งมาสำเร็จหรือสั่งวัตถุดิบมาผลิตเองคะ”

          ปาลิดาเริ่มเข้าเรื่อง เมื่อประตูห้องปิดสนิท และ     เขมกรเริ่มหยิบเอกสารขึ้นมาทำงาน

          “เราสั่งมาแบบสำเร็จรูปนะ เพราะเราผลิตเองไม่คุ้มต้นทุน เห็นคุณพ่อของพี่เคยบอกว่าเราเลิกผลิตมาเป็นสิบปีแล้วนะ เพราะท่านทำหน้าที่เลือกและสั่งกล่อง ให้คุณอาตั้งแต่ท่านเพิ่งมาถือหุ้นแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์”

          ธรรมสรณ์บอกเล่าข้อมูลทั้งหมดให้ลูกชายรับรู้ ย้อนหลังไปตั้งแต่วันแรกที่เขา เข้ามาถือหุ้นกับเพื่อน เพราะเขาไม่ใช่แค่เพียงให้ลูกชายเข้ามาช่วยงาน แต่เขาต้องการให้เขมกร เข้ามาสะสางอะไรบางอย่างในบริษัทที่เพื่อนเขารักมันที่สุด

          ในเมื่อเราไม่ได้ผลิตเอง ดังนั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องสั่งซื้อวัตถุดิบเข้ามา จากรายการ คนที่สั่งและจ่ายเงินคือพ่อของเธอเอง เธอจำลายเซ็นในใบสั่งของและใบเสร็จได้

          เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปาลิดาขอตัวออกไปคุยข้างนอก เพราะปลายสายที่โทรมาคืออัสมาแม่เลี้ยงของเธอ

          “เป็นอย่างไรบ้างหนูลิดา น้าอยู่ทางนี้ได้แต่นอนมองรูปคุณพ่อของหนูร้องไห้ทุกวัน ท่านคงยังไม่ไปไหน ถ้าไอ้เพื่อนชั่วมันยังไม่ได้รับกรรม”

          อัสมาส่งเสียงตามสายมาด้วยอารมณ์ที่แสนเศร้า คำพูดของเธอเหมือนเชื้อไฟที่ถูกเหวี่ยงเข้ามาในกองเพลิง

          “ไม่นานหรอกค่ะ ลิดาจะเอาบริษัทกลับคืนมาให้ได้ ถึงวันนั้นลิดาไม่ทิ้งให้คุณน้าต้องลำบากแน่”

          กว่าจะจบบทสนทนาก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง คนที่พูดส่วนมากก็คืออัสมา เธอต้องการรู้ว่าตอนนี้ ปาลิดารู้เรื่องราวในบริษัทมากแค่ไหน

          “คุณพ่อคะ ลิดาจะเอาทุกอย่างที่เป็นของเรากลับคืนมาให้ได้”

          เมื่อวางสายไฟแค้นในตัวเธอ ถูกจุดให้ติดไฟขึ้นมาอีกรอบ

          การที่จะเอาหุ้นทั้งหมดของบริษัทคืน อาศัยแค่เงินเดือนและกำไรจากบริษัทตามที่เธอถือหุ้นไว้ อีกยี่สิบปีก็ไม่มีทางได้คืน แค่จะใช้หนี้เพื่อจะเอาบ้านกับที่ดินของแม่คืนยังดูไม่มีความหวังเอาเสียเลย

          “ทำไมหน้าดูเครียดๆ”

          เขมกรทักเมื่อเห็นใบหน้า ที่เคยยิ้มแย้มกลับคิ้วขมวดกัน แถมดวงตาคู่สวยยังดูแดงเหมือนผ่านการร้องไห้มา

          “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ลิดาแค่คุยกับเพื่อน แล้วก็คิดถึงคุณพ่อขึ้นมา”

          “มีอะไรก็บอกพี่ได้นะ คนกันเองทั้งนั้น”

          เขมกรส่งยิ้มหวานให้ปาลิดา ก่อนที่เขาจะก้มหน้าตั้งใจดูเอกสารตรงหน้าต่อ

          จิตใจของหญิงสาวผู้ต้องการแก้แค้นไม่มีอารมณ์ในกาศึกษาเอกสารแล้ว

          จากตอนแรกที่คิดว่าภารกิจแรก เธอจะหาสาเหตุที่ทำให้พ่อเธอต้องเครียดจนเมาแบบนั้น เป็นจริงตามที่     อัสมาบอกไหม แต่ตอนนี้ เธอกลับต้องการได้บ้าน ที่ดิน และหุ้นของบริษัทคืน อย่างน้อยพ่อของเธอคงนอนตายตาหลับ

          เวลาผ่านไปรวดเร็วมาก วันนี้ปาลิดาพบเจอความผิดปกติแค่เรื่องของการสั่งซื้อวัตถุดิบที่ไม่จำเป็น แต่มันก็เป็นลายเซ็นของพ่อเธอทั้งนั้น พรุ่งนี้เธอคงต้องตั้งใจศึกษารายละเอียด พร้อมกับหาทางเอาทุกอย่างคืนให้ได้

         “ไป กลับกันเถอะ ” เขมกรเก็บเอกสารบนโต๊ะเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

          “ลิดาอยากแวะซื้อของ พาไปร้านเครื่องเขียนหน่อยได้ไหมคะพี่เขม”

          แค่ขอปกติชายหนุ่มก็พาเธอไปอยู่แล้ว แต่นี่หญิงสาวตรงหน้ากลับใช้น้ำเสียงออดอ้อน สายตาที่ดูทอดสะพานมองเขาขนาดนี้ มีเหรอที่คนอย่างเขมกรจะไม่คิดอะไร