ตามหาหัวใจ

ตอนที่11

ตามหาหัวใจ

          “ราเชน วันนี้ไม่ต้องเข้าโรงงาน มานั่งคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง อย่าให้พ่อต้องกลายเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องของลูกชายตัวเองเลย”

          ชาติชายมานั่งรอราเชนอยู่ที่โต๊ะอาหารตั้งแต่เช้า เพราะเขาอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว วันนี้เขาต้องรู้ความจริงทั้งหมดให้ได้

          “พ่อแน่ใจนะครับว่าพร้อมจะฟัง”

          ราเชนคิดมาตลอด ว่าบิดาของเขาไม่มีทางรับได้ที่เขาจะมีภรรยาเป็นแค่เพียงพนักงาน เขาจึงไม่คิดจะเล่าให้ฟัง

          “คงไม่มีอะไรทำให้พ่อทุกข์ใจ มากไปกว่าการที่พ่อต้องมาเห็นลูกเอาแต่เมาทุกวันแบบนี้”

          ชาติชายคิดอย่างที่พูดจริงๆ เพราะเขาทุกข์ใจมาหลายวันแล้วกับพฤติกรรมของลูกชาย วันนี้เขาจึงต้องการรู้เรื่องทั้งหมดเพื่อหาทางแก้ไข ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปกว่านี้

          ราเชนเล่าทุกเรื่องตั้งแต่ปัญหาระหว่างเขากับนิศาจนถึงที่เขาไปเจอแพทกำลังโดนดิวตบตีและเขาพาเธอมาอยู่ที่คอนโดแล้วได้มีความสัมพันธ์กัน จนในที่สุดตอนนี้เธอหนีเขาไปแล้ว

          “ถ้าคนทั้งโรงงานเขาไม่พูดกัน พ่อคงไม่มีทางได้รู้เรื่องจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

          ชาติชายตัดพ้อลูกชายด้วยความรู้สึกน้อยใจ แต่ตัวเขาเองคงจะลืมไป ว่าเขาตอกย้ำราเชนตลอดเรื่องพ่อของนิศา แล้วใครกันจะกล้าพูดความจริง

          “มันไม่มีประโยชน์แล้ว เขาทิ้งผมไป ผมคงจะไม่รักใครอีกแล้ว พอ...ไม่อยากเสียใจอีก”

          ราเชนหมดหวังเขาคิดแต่เพียงว่า แท้ที่จริงแล้วแพทไม่เคยรักเขา เธอแค่ต้องการที่พึ่งแล้ววันนี้เธอแข็งแกร่งพอ เขาจึงไม่มีความหมายกับเธออีกต่อไป

          “การที่เธอหนีไป ลูกยังไม่เคยคิดจะตามหาความจริง เอาแต่ดื่มให้เมา เมาแล้วก็นอน แบบนี้พ่อว่าลูกก็ยังรักเธอไม่มากพอ”

          คนเป็นพ่อมองลูกชายว่ายังเหมือนเด็กที่ไม่โต เพราะสิ่งที่ราเชนกำลังทำมันเป็นแค่การประชดเท่านั้น มันไม่ใช่เป็นการแสดงว่าราเชนรักหญิงสาวอย่างแท้จริง

          “แล้วพ่อคิดว่าผมต้องทำอย่างไร ผมไม่รู้จะไปหาความจริงจากไหน”

          “ก็จากปากของเธออย่างไรล่ะ” ชาติชายตอบกลับ

          ราเชนก้มหน้ามือทั้งสองข้างกำกันแน่น เพราะเขาไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนถึงจะได้เจอกับแพทอีกครั้ง

          “ผมไม่รู้ว่าจะไปหาเธอได้ที่ไหน”

          “ที่ลูกไม่รู้ เพราะลูกไม่มีสติ ความเมาทำให้สมองมันทำงานไม่ปกติ ตั้งสติลองคิดให้ดี ว่ามันมีทางไหนที่จะตามหาเธอได้”

          ชาติชายรู้ว่าหนทางคืออะไร แต่เขาต้องการให้ราเชนรู้จักที่จะคิดและขวนขวายพยายามเอง เพราะมันจะเป็นการพิสูจน์ว่า ลูกชายของเขารักผู้หญิงที่หนีไปจริงๆ

          ราเชนพยายามนั่งคิดทบทวน ว่าแพทจะหนีเขาไปที่ไหนได้บ้าง และเขาก็หาทางออกเจอ เธอคงต้องกลับบ้าน และที่อยู่ของเธอเขาสามารถหาได้จากฝ่ายบุคคล

          ตอนนี้ราเชนก็มีที่อยู่ของแพทอยู่ในมือ เขาจะเดินทางถึงสนามบินเชียงรายพรุ่งนี้เช้าและเช่ารถเพื่อขับไปยังหมู่บ้านของหญิงสาว

          ระหว่างทางที่ขับรถไป ราเชนถามหัวใจตัวเองไปตลอดทาง ถ้าเขารู้ว่าแพทหนีเขามาเพราะเธอไม่ได้รักเขาแล้ว เขาจะทำอย่างไรดี หรือถ้าเธอหนีมาเพราะตอนนี้เธอมีคนรักใหม่ เขาจะสามารถขับรถกลับได้ไหม

          ราเชนอดแปลกใจตัวเองไม่ได้ ว่าทำเขาถึงคิดแต่เรื่องร้ายๆ หัวใจของเขามันคิดเหตุผลที่ดีกว่านี้ไม่ออกเลยจริงๆ

          นับจากที่หญิงสาวหนีเขามาก็เกือบจะครบสามเดือนแล้ว เขาเมาทุกวันเพื่อให้แต่ละวันผ่านไปให้เร็วที่สุด หัวใจของชายหนุ่มมันเต้นแรงขึ้น เมื่อเห็นป้ายชื่อหมู่บ้านของหญิงสาวตามข้อมูลที่ฝ่ายบุคคลให้มา

         “บ้านปลูกติดๆกันไปหมด จะรู้ไหมนี่ว่าหลังไหน”

          ราเชนมองไปรอบๆหมู่บ้าน เขาขับรถสำรวจก่อนหนึ่งรอบ ก่อนที่จะตั้งใจสังเกตจริงๆ

          “นึกออกแล้ว”

          ราเชนอุทานด้วยความดีใจ เขาจำได้ว่าแพทเคยส่งรูปบ้าน ที่พ่อของเธอปรับปรุงใหม่ มาให้เขาดู ชายหนุ่มจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เพื่อมองหาบ้านที่มีลักษณะหมือนกัน

          การมองหาพร้อมกับการขับรถไปด้วย ไม่ใช่เรื่องง่ายราเชนจึงจอดรถที่ลานวัดของหมู่บ้านและใช้การเดินเท้าแทน

          ด้วยร่างกายที่อ่อนแอจากการดื่มเหล้าติดต่อกันมาหลายเดือน ทำให้ราเชนรู้สึกเหนื่อยมากเวลาที่ต้องเดินขึ้นลงเนิน เพราะหมู่บ้านนี้อยู่บนภูเขา พื้นที่จึงมีทั้งสูงและลาดชันลงมา

         ราเชนไม่กล้าถามผู้คนที่เดินสวนทางกลับเขาไปมา เพราะกลัวว่า ถ้าหยญิงสาวรู้ตัวจะหนีเขาไปก่อน เขาจึงเลือกที่จะเดินดูไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะเหนื่อยก็ตาม

          เดินมาเกือบครึ่งหมูบ้านแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่พบกับบ้านที่มีลักษณะใกล้เคียงกับบ้านในรูปถ่าย ด้วยความเหนื่อย ราเชนจึงตั้งใจจะนั่งกินข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งเล็กๆที่อยู่ข้างหน้าไปหน่อย

          “เอาอะไรคะ”

          แม่ค้ามองหน้าก็รู้ว่าลูกค้าไม่ใช่คนที่นี่ เธอจึงถามด้วยภาษากลางแต่ก็ยังติดสำเนียงเหนืออยู่

          “ข้าวผัดไข่ครับ ”

          ราเชนชอบกินข้าวผัดไข่ก็เพราะแพทที่ชอบทำให้เขากิน ปกติแล้วเขาไม่ชอบกินข้าวผัด เพราะรู้สึกว่ามันดูเหมือนเอาอะไรมาคลุกใส่กันไม่น่ากิน

          “เอ้า ! ท้องใหญ่แล้วยังมาเดินอีกเดี๋ยวก็ล้มไป”

          เสียงแม้ค้าตะโกนทักใครสักคนเป็นภาษาพื้นเมือง แต่ราเชนก็พอฟังออกว่าแปลว่าอะไร

          “อยากกินข้าวผัดไข่ แต่วันนี้ขี้เกลียดทำ เลยเดินมาซื้อดีกว่า จะได้ออกกำลังกายด้วย”

          น้ำเสียงที่ตอบถึงแม้จะเป็นภาษาเหนือ แต่ราเชนจำได้ดีว่ามันคือเสียงของผู้หญิงที่เขามาตามหา

          ชายหนุ่มรวบรวมสติ เขากำลังจะได้เจอกับเธอ มันเหมือนฝันไป ราเชนค่อยๆลุกยืนและหันหลังกลับไปมองด้านหลังด้วยหัวใจที่เต้นแรง

          “แพท”

         หญิงสาวในชุดคลุมท้องหันมาตามเสียงเรียกทันที เธอทั้งตกใจ ดีใจ ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร จึงได้แต่มองสบตาและยืนตัวแข็งอยู่แบบนั้น

          “ผมคิดถึงคุณ ทำไมคุณหนีผมมาแบบนี้”

          หญิงสาวยกมือขึ้นมาปิดปากราเชนก่อนที่เขาจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ เพราะตอนนี้ทั้งคู่ยืนอยู่ที่ร้าน ที่เป็นจุดศูนย์กลางของหมูบ้าน แพทยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเธอ

          “ข้าวทั้งสองอย่างใส่กล่องเลยนะคะ”

          หญิงสาวหันมาสั่งแม่ค้า เพราะต้องการรีบพาราเชนกลับไปคุยกันที่บ้านขืนอยู่ตรงนี้นานๆ มีหวังเขาคงไม่หยุดพูดแน่ๆ