ตอนที่ 30 ปีศาจอย่างข้า

หลายวันต่อมา

จู่ ๆ หลินซีเวยอารมณ์ดีนึกชวนอู๋เยว่ซินไปขอพรที่วัดบนเขา ทั้งสองจึงตระเตรียมข้าวของไปสักการะตามธรรมเนียม

“เสด็จพี่ ทรงคิดถึงสิ่งใดอยู่หรือเพคะ” นางเอ่ยปากถามคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ หลินซีเวยหลับตาคิ้วขมวดราวกับครุ่นคิดบางอย่างพลันรอยยิ้มมุมปากเชิดขึ้นเพราะได้ยินนางเรียกเขาเช่นนั้น

“ขอพรให้มีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นกับเราสองคนอย่างไรเล่า” เขากระซิบข้างหู “หากมีเจ้าตัวเล็กวิ่งเล่นอยู่ในตำหนักจันทราคงจะดีไม่น้อย”

แก้มสองข้างของอู๋เยว่ชิงแดงระเรื่อรู้ดีว่าเขาหมายถึงสิ่งใด ครั้นนึกถึงช่วงเวลาที่จะทำให้เกิดเจ้าตัวเล็กอย่างที่ว่าก็ไม่วายเขินอายอยู่ร่ำไปจึงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เขาจะแกล้งนางไปมากกว่านี้

หลังจากใช้เวลาอันสงบนิ่งบนเขาอยู่พักหนึ่ง เจ้าอาวาสประจำวัดก็เดินออกมาพบทั้งคู่ สายตามองหลินซีเวยราวกับค้นหาบางอย่างที่ซ่อนอยู่แล้วถอนหายใจ

ฝ่ายองค์ชายสามเห็นดังนั้นรู้ดีว่าคนตรงหน้ามองเห็นไอมารจาง ๆ ในตัวเขาจึงกล่าวไม่ให้ผู้ใดคลางแคลงใจ มารโดยกำเนิดอย่างเขาไม่ว่าอย่างไรก็มิอาจลบตัวตนเดิมได้ เพียงแต่เวลานี้กำลังพยายามใช้ชีวิตและเรียนรู้เฉกเช่นผู้อื่นจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีผู้ใดมาขัดขวางความสงบสุขของตนเอง

“ร่างกายของข้าคงยังไม่หายดีใช่หรือไม่” หลินซีเวยเบี่ยงเบนประเด็นเพราะรู้ว่าเจ้าอาวาสมองว่าไอมารปีศาจพวกนี้เพียงแค่ทำให้ร่างกายของเขาเจ็บป่วยหาใช่เป็นต้นตอของความชั่วร้ายทั้งปวง

“อืม ยังคงมีอยู่บ้าง” เจ้าอาวาสยื่นถุงปัดรังควานให้เขาด้วยความหวังดีทั้งยังบอกอีกว่าจะคอยสวดมนต์ขอพรให้องค์ชายสามหายประชวรโดยเร็ววัน

หลินซีเวยเลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะพลังของมันทำให้เขารู้สึกจั๊กจี้อย่างบอกไม่ถูก หากเป็นมารปีศาจระดับล่างคงจะทนไม่ได้จนต้องหนีหายไปในพริบตา

“ขอบคุณท่านเจ้าอาวาสยิ่งนัก” กระนั้นเขายังคงน้อมรับของสิ่งนั้นมาแล้วฝากให้อู๋เยว่ชิงเก็บไว้กับตัว “เพียงเจ้าอยู่ข้างกายข้าทุกเมื่อเชื่อวันก็เหมือนกับข้าได้พกของวิเศษนั้นแล้ว”

หลินซีเวยชิงเอ่ยปากก่อนเพราะรู้ว่านางคงนึกสงสัย คล้อยหลังพระรูปนั้นจึงฉวยโอกาสหอมแก้มนางไปหนึ่งทีอย่างอารมณ์ดีพลางจับมือร่างบางเอ่ยว่า “ไปที่จวนแม่ทัพใหญ่เถอะ”

นับว่าเป็นครั้งแรกที่องค์ชายสามแห่งเมืองไท่หยางได้กลับมาที่จวนแม่ทัพใหญ่อย่างเข้าตามตรอกออกทางประตูและในฐานะบุตรเขย

แม่ทัพใหญ่และฮูหยินต่างยินดีปรีดาต้อนรับทั้งคู่ยกใหญ่สั่งให้คนงานบ่าวรับใช้เตรียมสำรับอาหาร ตกแต่งบ้านช่องราวกับมีงานเลี้ยงใหญ่ในรอบปี

“ท่านพ่อ ท่านแม่” น้ำเสียงสดใสของอู๋เยว่ชิงเรียกรอยยิ้มจากผู้เป็นบิดามารดาเหมือนอย่างเคย

“องค์ชายสาม” แม่ทัพใหญ่ทำความเคารพแล้วผายมือเชิญให้เขานั่งที่ทางฝั่งซ้ายก่อนจะโบกมือสั่งให้คนนำชุดน้ำชาอย่างดีเข้ามาถวาย

แววตาของอู๋เยว่ชิงเป็นประกายจนคนเป็นแม่อดอมยิ้มไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้วบุตรสาวของนางก็ได้สมหวังในความรักเสียที

“แม่ทัพใหญ่ ฮูหยิน ต้องขออภัยด้วยที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนพวกท่านบ้าง” หลินซีเวยก้มหน้ารับผิด

“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพใหญ่รีบกล่าวปฏิเสธ “องค์ชายทรงมีพระประชวร เรื่องอื่นใดนั้นมิได้สำคัญเลย”

“เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้น แต่ข้ายังทำให้บุตรสาวของท่านลำบากดูแลทั้งวันทั้งคืน ช่วงนั้นนางซูบผอมไปมาก ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ” องค์ชายสามยังคิดว่าตนเองเป็นต้นเหตุให้อู๋เยว่ชิงต้องดูแลเขาจนเจ็บป่วยอยู่พักหนึ่ง

“อย่าทรงกังวลพระทัยเลยเพคะ” อู๋ฮูหยินรีบเอ่ยปาก “สามีเจ็บไข้ได้ป่วย อย่างไรคนเป็นภรรยาย่อมต้องดูแลปรนนิบัติ นับเป็นเรื่องปกติเพคะ”

“เพราะอย่างนั้นข้าถึงได้รู้สึกขอบคุณนางยิ่งนัก” สายตาอ่อนโยนมองอู๋เยว่ชิงอย่างมีความนัย “หากมีสิ่งใดที่ข้าจะตอบแทนนางได้ ย่อมไม่ลังเลที่จะทำอย่างแน่นอน”

มือหนากุมมืออีกฝ่ายไว้แล้วไล้หลังมือของนางแผ่วเบาเหมือนอย่างเคย แม่ทัพใหญ่และฮูหยินจึงได้เห็นกับตาว่าสิ่งที่บุตรสาวพูดนั้นไม่ผิดเพี้ยนแม้เพียงนิด

เวลานี้องค์ชายสามคงมอบใจให้นางอย่างที่เคยนึกฝัน เท่านี้คนเป็นบิดามารดาก็รู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่มอบความสุขให้บุตรสาวของตนแล้ว

ตลอดเวลาที่อยู่ในจวนแม่ทัพใหญ่ หลินซีเวยไม่เคยปล่อยให้อู๋เยว่ชิงห่างกายแม้แต่น้อย ไม่แขนซ้ายก็แขนขวามักจะคอยโอบร่างบางของนางเอาไว้อย่างกับกลัวว่าจะถูกลมพัดปลิว

ทั้งคำพูดคำจาหวานลื่นหูที่ไม่มีใครเคยได้ยินมาก่อนก็พลันทำให้พวกเขาลบความคิดที่ว่าก่อนแต่งงานนั้นองค์ชายสามเคยปฏิบัติกับนางอย่างไร

หลังจากอยู่เล่นในจวนของตนเองจนหนำใจแล้ว อู๋เยว่ชิงจึงบอกลาบิดามารดาแล้วกลับตำหนักจันทรากับหลินซีเวย ระหว่างทางอีกฝ่ายมักจะหยอกเย้าชวนดูนกดูไม้กระหนุงกระหนิงราวกับเป็นคู่รักข้าวใหม่ปลามัน

ครั้นมาถึงตำหนักหลินซีเวยก็รีบไล่ขันทีนางกำนัลที่ตามมาให้ออกไปข้างนอกพลางสั่งองครักษ์ประจำกายเฝ้าประตูอย่าให้ผู้ใดเข้ามารบกวนเวลาพักผ่อน

“ทรงคิดจะทำอันใดเพคะ” อู๋เยว่ชิงถอยหลังห่างออกไปสามก้าว สายตาและท่าทางระแวงเล็กน้อย

“เจ้ากำลังคิดว่าข้าจะทำอันใด” คนถูกถามเลิกคิ้วยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ “ชายาของข้ากำลังคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วหรือ”

“ไม่ได้คิดสิ่งใดเลยเพคะ” นางส่ายหน้าไม่ยอมรับที่ถูกจับได้

สีหน้าของหลินซีเวยเวลานี้ไม่ว่าใครก็ต้องคิดไปทางนั้น แต่เขากลับต้องการให้นางสารภาพออกมาเอง

“ข้ารู้สึกน้อยใจจริง ๆ ที่เจ้าไม่ได้คิดเหมือนกับข้า” องค์ชายสามเดินเข้ามาใกล้ร่างบางพลางโอบรอบเอวไว้ “เมื่อตอนกลางวันขอพรไปแล้ว หากจะทำให้พรนั้นเป็นจริงก็ต้องลงมือทำ เจ้าไม่คิดเช่นนั้นหรือ”

“พรอันใดหรือ มิได้ขอให้มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นกับเราสองคนหรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงนึกถึงคำพูดของเขาตอนที่อยู่วัดบนเขา

“อืม ข้าขอพรเพิ่มอีกอย่างหนึ่ง” เขาโน้มใบหน้าลงมาหานาง ปลายจมูกไล้แก้มนวลแดงระเรื่ออย่างตั้งใจแล้วกระซิบเบา ๆ “ลูกของเราหากเป็นหญิงขอให้งดงามเหมือนเจ้าและหากเป็นชายก็ขอให้กล้าหาญเหมือนเจ้าเช่นกัน”

“...” หัวใจของอู๋เยว่ชิงเต้นตึกตักจนอีกฝ่ายรู้สึกได้

“คืนนี้อยู่กับข้าได้หรือไม่เยว่ชิง” เสียงออดอ้อนเอ่ยถาม ลมหายใจรดต้นคอเรียวระหงพลันสัมผัสจากริมฝีปากของหลินซีเวยประทับแนบแน่น

“เสด็จพี่...” แม้จะผ่านค่ำคืนร้อนแรงมาหลายครั้งแล้วแต่อู๋เยว่ชิงก็ยังไม่ชินเพราะทุกครั้งอีกฝ่ายมักจะมีลูกเล่นใหม่ ๆ มาออดอ้อนนางเสมอ

ดูท่าว่าวันนี้หลินซีเวยคงจะหยิบเอาตัวอย่างจากหนังสือภาพวังวสันต์เล่มเจ็ดออกมาทดลองกับนางเหมือนอย่างเคย คนเจ้าเล่ห์ลอบยิ้มอารมณ์เบิกบานใจปิดไม่มิด