ตอนที่ 31 หึงหวง

ผ่านไปสองเดือน

ฮ่องเต้เมืองไท่หยางได้จัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองการอภิเษกขององค์ชายสามกับบุตรสาวแม่ทัพอย่างยิ่งใหญ่เพื่อแสดงความยินดีกับทั้งคู่อย่างเป็นทางการเจ็ดวันเจ็ดคืน

นอกจากนั้นยังเป็นการจัดงานรื่นเริงอวยพรให้องค์ชายสามมีร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรงอีกด้วย

วังหลวงถูกประดับตกแต่งด้วยผ้าหลากสีสัน ห้อยโยงระย้าสวยงาม ทั้งยังมีโคมไฟลวดลายต่าง ๆ ห้อยไว้อยู่ทุกหนแห่ง ยามค่ำคืนดวงไฟนั้นจะส่องแสงสว่างสะท้อนภาพบนกระดาษที่ใช้ทำโคมไฟ

สิ่งที่ทำให้อู๋เยว่ชิงตื่นเต้นมากที่สุดคือการมาเยือนของหลินมู่หลงสหายรักของนางที่เดินทางกลับมายังเมืองไท่หยางพร้อมชายาของตน

ครั้นได้พบหน้ากัน อู๋เยว่ชิงจึงอดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งไปหาเขาด้วยความคิดถึง รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นมา ทั้งยังท่าทางสนิทสนมระหว่างคนทั้งคู่ก็ทำให้ใครบางคนนิ่วหน้าในทันที

“องค์หญิงสือหลิว ยินดีด้วยเพคะ” อู๋เยว่ชิงกล่าวกับนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเป็นกันเอง

ก่อนหน้านี้ได้อ่านจดหมายจากองค์ชายเจ็ดจึงพอได้รู้แล้วว่าองค์หญิงสือหลิวกำลังทรงพระครรภ์ นางจึงพลอยดีใจไปด้วยที่ครอบครัวของหลินมู่หลงเป็นไปอย่างที่เขาคาดหวังเอาไว้

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” หลินมู่หลงลูบเรือนผมของนาง

“สบายดีอย่างมากเลยเพคะ” อู๋เยว่ชิงยิ้มกว้างพลางหันไปมองหลินซีเวยที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง “เหตุใดจึงทำหน้าบูดถึงเพียงนั้นนะ” เสียงเอ่ยพึมพำของนางทำให้องค์ชายเจ็ดจำต้องหันหน้าไปมองด้วยเช่นกัน

“มิใช่ว่าเป็นอย่างนี้อยู่ตลอดหรือ” เขากล่าวตามความรู้สึกของตัวเอง แต่ไหนแต่ไรมาก็มักจะเห็นองค์ชายสามหน้าบึ้งตึงเสมอ

“หามิได้เพคะ เสด็จพี่... องค์ชายสามมิได้เป็นอย่างที่พระองค์กล่าวแล้ว หรือว่าจะทรงมีพระประชวรที่ใดอีก หม่อมฉันขอตัวไปดูก่อนนะเพคะ” อู๋เยว่ชิงพูดเสร็จก็รีบวิ่งกลับไปหาหลินซีเวยทันที

“น่าเป็นห่วงจริง ๆ” หลินมู่หลงส่ายหน้าแล้วมองชายาของตัวเองพลันได้สายตาเอ็นดูกลับมา “เจ้ามองข้าแล้วยิ้มอย่างนั้นหมายความว่าอะไรหรือ”

“จริง ๆ เลย พวกท่านทั้งคู่ไม่รู้จริงหรือ” องค์หญิงสือหลิวล้อเลียนเขา “ไม่ใช่แค่พวกท่านสองคนแต่รวมถึงองค์ชายสามก็ด้วย”

“เจ้ารู้อะไรมาเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่”

“ไม่บอกหรอก” องค์หญิงสือหลิวเบือนหน้าหนีแล้วรีบเดินไปอีกทางหนึ่งทิ้งให้ฝ่ายหลินมู่หลงต้องวิ่งตามพลางอ้อนวอนถามสิ่งที่นางรู้มา

“บอกไปก็ไม่สนุก ไม่บอกดีกว่า”

“ชายาของข้า บอกมาเถอะนะ” หลังจากตามอ้อนวอนอยู่นาน พระชายาของเขาจึงใจอ่อนยอมบอกสิ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นได้ให้อีกฝ่ายฟัง

“จริงหรือ” สีหน้าของหลินมู่หลงดูคล้ายจะไม่เชื่อ

“ลองพิสูจน์ดูเอาเถอะหากพระองค์ไม่เชื่อ” องค์หญิงเลิกคิ้วท้าทายพระสวามี นางยิ้มมุมปากคิดแผนได้หนึ่งอย่างและโน้มน้าวใจคนข้าง ๆ ให้ยอมทำตามได้อย่างง่ายดาย

เย็นวันนั้น

หลินมู่หลงจึงชวนอู๋เยว่ชิงออกไปเที่ยวตลาดในเมืองกันเพียงสองคน อ้างว่าอยากซื้อของขวัญมาให้พระชายาแต่กลัวว่าตนเองจะเลือกได้ไม่ดีจึงอยากให้นางไปช่วย แน่นอนว่าสหายคนสนิทต้องยอมช่วยอย่างเต็มใจ

เมื่อได้อยู่กันลำพังสองคน บรรยากาศรอบข้างจึงทำให้เหมือนได้ย้อนกลับไปในวันวานที่ทั้งคู่ได้เที่ยวเล่นในเยาว์วัย

“ตอนกลางวัน พี่สามเป็นอันใดมากหรือไม่” องค์ชายเจ็ดถามไถ่

“ไม่มีอะไรเลยเพคะ” นางตอบด้วยสีหน้าสบายใจ

“แล้วเหตุใดสีพระพักตร์จึงเป็นอย่างนั้นได้”

“เสด็จพี่...องค์ชายตรัสว่าไม่มีอะไรจริง ๆ เพคะ” อู๋เยว่ชิงถามเขาแล้วแต่อีกฝ่ายกลับบอกว่าสบายดี

“เจ้าน่ะจะเรียกองค์ชายหรือเสด็จพี่ก็เลือกเอาสักอย่างเถอะ” เขาลูบศีรษะของนางที่ทำตัวไม่ถูก

“หม่อมฉันยังไม่ชินนี่” ร่างบางเม้มปากคิ้วขมวดแล้วเปลี่ยนเรื่อง “องค์หญิงโปรดสิ่งใดเป็นพิเศษหรือไม่ น้ำหอม เครื่องประดับ ผ้าไหม”

“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่านางมิใช่องค์หญิงทั่วไป” หลินมู่หลงพูดถึงชายาของตนเองพลันยิ้มบาง

“องค์ชายตรัสว่าจะซื้อของขวัญให้ คงไม่ได้หมายถึงว่าจะเป็นพวกมีด ดาบอะไรทำนองนั้นใช่หรือไม่” อู๋เยว่ชิงมองหน้าเขารอคำตอบ “ของขวัญเชียวนะเพคะ แล้วหม่อมฉันจะช่วยเลือกได้อย่างไร”

“นางชอบมีดดาบ ขืนข้าซื้อดอกไม้น้ำหอมไปให้ นางจะได้งอนข้าน่ะสิ”

“แต่ว่าทั้งมีดแล้วก็ดาบที่องค์หญิงสะสมไว้ก็มีเต็มคลังอาวุธแล้ว ลองเลือกของขวัญอย่างอื่นดูเถิดเพคะ อีกอย่างองค์ชายทรงตั้งพระทัยซื้อให้เป็นของขวัญชิ้นสำคัญ พระชายาไม่มีทางกริ้วหรอก” อู๋เยว่ชิงโน้มน้าวใจเขาแล้วชวนเข้าไปดูร้านเครื่องประดับอย่างไม่รีรอ

ทั้งคู่ช่วยกันดูของชิ้นโน้นชิ้นนี้อยู่นานสองนานจนในที่สุดก็สะดุดตาปิ่นสีแดงทับทิมลายดอกโบตั๋นอันหนึ่ง

“ข้าว่าปิ่นนี้งามนัก” หลินมู่หลงหยิบมาให้นางพินิจพิจารณา

“อืม งดงามมากเพคะ”

ครั้นเห็นพ้องต้องกันแล้ว ของขวัญชิ้นพิเศษนอกเหนือจากมีดและดาบจึงถูกจัดวางใส่กล่องไม้ลายฉลุเตรียมนำไปมอบให้เจ้าของด้วยความยินดี

ทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลยว่าด้านหลังไม่ไกลนักมีสายตาคู่หนึ่งของหลินซีเวยมองตามมาตั้งแต่ออกจากวังหลวงจนกระทั่งถึงเวลานี้

“นายท่านไอมารปีศาจคลุ้งไปหมดแล้วขอรับ” เฉินซือหยางบอกคนข้างกายให้รู้ตัวแต่กลับโดนสายตาเยือกเย็นมองกลับมาแทนแล้วสะบัดหน้าหนีไปจับตามองอู๋เยว่ชิงกับใครอีกคนต่อ

ปีศาจหนุ่มหันขวับไปมองโจวเหวินหลงบ้างแต่อีกฝ่ายยักไหล่ทำไม่รู้ไม่ชี้ ใครเล่าจะเข้าใจอารมณ์ของจอมมาร ในเมื่อที่ผ่านมาก็ไม่มีใครเคยเดาความรู้สึกของเขาได้ออก

อู๋เยว่ชิงและหลินมู่หลงพูดคุยกันไปพลางระหว่างกลับมายังวังหลวง จู่ ๆ หลินมู่หลงจับมือสองข้างของนางขึ้นมาเอ่ยปาก “ตอนที่ข้าได้ข่าวว่าพี่สามเปลี่ยนไปมากเพียงใด ข้ายินดีกับเจ้าจากใจจริง หวังว่าจากนี้เจ้าและพี่สามจะได้ครองคู่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไปนะเยว่ชิง”

“ขอบพระทัยเพคะ” นางยิ้มกว้าง สีหน้าเปี่ยมความสุข “หม่อมฉันก็หวังว่าพระองค์กับองค์หญิงจะมีความสุขเช่นกัน” นางพูดจบแล้วเผลอลืมตัวกอดเขาเหมือนอย่างที่เคยทำก่อนจะผละตัวออกมา “หม่อมฉันลืมไปเพคะ” พร้อมยิ้มแห้งแต่กลับเรียกเสียงหัวเราะจากคนตรงหน้าได้อย่างดี “ถ้าพี่สามอยู่ตรงนี้ด้วย ข้าไม่โดนสับเป็นชิ้น ๆ เลยหรือ”

“เฮอะ สับได้ก็ดีสิ ข้าจะสับให้ละเอียดเลยทีเดียว” เสียงของหลินซีเวยดังขึ้น ไอมารปีศาจเดือดปุด ๆ จนลูกน้องต้องคอยห้ามปราม

“ร่างกายนายท่านเพิ่งจะหายดีไม่ใช่หรือขอรับ จะร่ายพลังมารใส่นางอีกหรือ” เฉินซือหยางโน้มน้าวใจเขา

“ใครบอกว่าข้าจะทำอะไรนาง ข้าจะจัดการเจ้านั่นต่างหาก” องค์ชายสามกระฟัดกระเฟียดไม่สบอารมณ์ “บังอาจมายุ่งกับเมียข้า ส่วนนาง เหตุใดถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพียงนั้น คุยอะไรกันสนุกสนานมากหรืออย่างไร”

“นายท่านใจเย็น ๆ ก่อนเถิด” แม้โจวเหวินหลงจะสงสัยในความรู้สึกของเจ้านายไปบ้างแต่กลับคล้อยตามไปไม่น้อย “สิ่งที่นายท่านเห็นก็เป็นเพียงเรื่องของสหายสองคนปฏิบัติต่อกันเท่านั้น”

สายตาปานสายฟ้ามองเฉือนโจวเหวินหลงในพริบตา “นางแต่งงานแล้ว สามีนางก็ยืนอยู่ตรงนี้”

“แต่พวกเขาไม่เห็นนายท่านนี่ขอรับ” สัตว์อสูรแย้งทันทีแล้วเอ่ยต่อ “หากนายท่านหึงหวงมากนัก สู้ปรากฏตัวให้พวกเขาเห็นไม่ดีกว่าหรือ”

ไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบดี ร่างของหลินซีเวยก็เดินห่างออกไปตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ได้ พลันองค์ชายเจ็ดจึงรู้สึกว่ามีพลังอาฆาตบางอย่างกำลังลอยเข้ามาใกล้