ตอนที่ 37 เหตุใดไม่กอดข้าบ้าง

หลายวันต่อมา

บรรดาปู่ย่าตายายของอีนั่วมาหาหลานพร้อมของรับขวัญเต็มไม้เต็มมือ ทั้งกำไลหยก กำไลเงิน แผ่นทองคำ จี้ทองและอีกสารพัดจนกล่องของขวัญในตำหนักจันทรากองพะเนิน

ญาติสนิทมิตรสหายหลั่งไหลมาเยี่ยมเยียนไม่ขาดสาย แม้กระทั่งคนที่อยู่ไกลอย่างหลินมู่หลงยังส่งจดหมายมาแสดงความยินดีกับอู๋เยว่ชิง

เจ้าตัวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยามที่อ่านจดหมายทางไกลนั้น เรียกความอิจฉาเล็กน้อยจากเจ้าของตำหนักอย่างยิ่ง อู๋เยว่ชิงพลันรู้สึกได้ว่าสายตาใครบางคนมองนางมาตั้งแต่เมื่อครู่จึงค่อย ๆ หันกลับไป คลี่ยิ้มบางเรียกอีกฝ่ายเสียงหวาน “เสด็จพี่เพคะ”

หลินซีเวยได้ยินนางเรียกรีบเดินเข้ามาหา “เจ้าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วข้าจะปล่อยไปง่าย ๆ หรือ”

“ทรงก้มลงมาใกล้ ๆ หม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ” นางเอ่ยพึมพำจนเจ้าตัวได้ยินไม่ชัดจึงก้มลงตามที่บอก

อู๋เยว่ชิงเอื้อมมือโอบรอบคอของเขา โน้มให้อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้แล้วฝากจุมพิตหวานละมุน สายตาทั้งคู่มองคนตรงหน้าเนิ่นนาน

หลินซีเวยเลียริมฝีปากของตนเองทำหน้าเสียดายเล็กน้อยแล้วกระซิบแผ่วเบา “อีกครั้งได้หรือไม่”

ชายาคนโปรดกำลังตอบตกลงพลันได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากด้านนอกประตูเหมือนใครบางคนมาทางนี้ นางจึงเปลี่ยนใจส่ายหน้าดันอกเขาไว้แล้วบอกว่าเอาไว้คราวหลัง

สายตาเจ้าเล่ห์มองค้อนไม่ยอม ยักยิ้มมุมปากให้นางทีหนึ่งแล้วประกบริมฝีปากไล้เลียโดยไม่สนใจว่าใครจะเข้ามาเยี่ยมพวกเขาเวลานี้

หากแต่คนที่มาคือไท่จื่อและชายาพลันต้องรีบหันหลังกลับตำหนักของตนเองในทันที “เฮ้อ มาผิดเวลาเสียแล้ว” เขากล่าวกับชายาตนเองแล้วนึกอมยิ้มไม่เคยเห็นน้องชายมุมนั้นมาก่อนในชีวิต

“ผ่านมานานแล้ว หม่อมฉันก็ยังไม่คุ้นชินเพคะ”

“ข้าเข้าใจ” ไท่จื่อส่ายหน้า “เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้วล่ะ” ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินจูงมือกันอย่างอารมณ์ดี

องค์ชายสามและชายาช่วยกันเลี้ยงดูหลินอีนั่วเป็นอย่างดี คอยตระเตรียมทำทุกอย่างด้วยตนเองและข้าง ๆ ยังมีเสี่ยวไป๋คอยช่วยมารน้อยควบคุมพลังมารตลอดเวลา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลินซีเวย เขามักจะตื่นมาดูแลบุตรชายกลางดึกอยู่เสมอเพราะพลังมารของอีนั่วจะสำแดงฤทธิ์เดช ในขณะที่อู๋เยว่ชิงแทบจะไม่รู้สึกตัวเลย

หลายวันเข้า พ่อมือใหม่ก็เริ่มอดหลับอดนอนไปโดยปริยาย กว่าจะสอนให้อีนั่วควบคุมมันได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน สุดท้ายแล้วจึงฝากให้เสี่ยวไป๋คอยเฝ้าระวังเอาไว้แล้วหลับตาพักผ่อนตลอดทั้งคืน

กาลเวลาจากสามวันเป็นสามเดือน ผันผ่านสามเดือนเป็นสามปี ชีวิตสุขสันต์ของคนในตำหนักจันทรายังคงดำเนินต่อไปอย่างปกติสุข

เด็กชายตัวน้อยวิ่งหน้าตั้งมาหาผู้เป็นบิดาที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ในศาลาไม้กลางสวน เสียงหัวเราะของเขาเรียกรอยยิ้มจากหลินซีเวยเสมอ “อีนั่ว” น้ำเสียงเข้มเอ่ยเรียก

“เสด็จพ่อ” อีนั่วหายใจหอบเพราะวิ่งมาตั้งแต่อีกฟากหนึ่งของตำหนัก “เสด็จแม่ให้ลูกมา” เขายื่นถุงหอมปักลายสีฟ้าขาวให้หลินซีเวยดูแล้วรีบเก็บเอาไว้กับตัว

คนตรงหน้าเลิกคิ้วตอบบุตรชายไปด้วยความมันเขี้ยวว่า “เฮอะ พ่อก็มี” แล้วคว้านเอาถุงหอมที่อู๋เยว่ชิงเคยให้มาอวดต่อหน้าอีนั่วทันที “แล้วพ่อก็มีผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กด้วย แล้วก็มี...”

หลินซีเวยหยิบหลายอย่างที่ชายาของตนเคยให้ไว้เป็นของขวัญและของแทนใจมาให้อีนั่วดู จงใจทำหน้าบ่งบอกว่า “พ่อมีเยอะกว่าเจ้าอีก” แล้วหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี

มารน้อยเห็นเช่นนั้นเริ่มเบะปากคิ้วขมวดออกอาการไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงมีเพียงแค่ถุงหอมอย่างเดียว “เสด็จแม่ไม่รักข้าหรือ” พลันน้ำตาเอ่อคลอเบ้าสะอึกสะอื้นขึ้นมาทันที

“...” องค์ชายสามไม่ทันคิดไปเลยว่าการเกทับของเขานั้นจะส่งผลกับลูกอย่างไรบ้างจึงได้แต่นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

“ไม่จริงหรอก เสด็จแม่รักข้า” อีนั่วปาดน้ำตา แล้วทำมือวัดส่วนสูงของตัวเองกับหลินซีเวย “รอข้าตัวเท่าเสด็จพ่อก่อน ข้าอาจจะมีของที่เสด็จแม่ให้มากกว่าก็ได้”

คนได้ฟังคิ้วกระตุกอดอมยิ้มกับความคิดของบุตรชายไม่ได้ “อย่างนั้นหรือ”

หงึก หงึก มารน้อยพยักหน้าแล้วถามเขาอีกว่า “เสด็จแม่จะกลับมาเมื่อใดหรือ”

“สักสองสามวันกระมัง แม่ของเจ้าต้องไปช่วยท่านยายจัดการธุระบางอย่าง” เขาลูบศีรษะมารน้อย ดวงตาสีม่วงแดงจับจ้องดวงตาสีฟ้าของหลินอีนั่ว “ดวงตาเจ้าเหมือนนางมากจริง ๆ”

“นั่นเป็นส่วนที่ข้าชอบมากที่สุด” เขากระพริบตาปริบ ๆ ตอบด้วยน้ำเสียงใสซื่อ แววตาสะท้อนเป็นประกายจนหลินซีเวยคิดว่ากำลังมองดวงดาราบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

“ฟ้าเริ่มมืดแล้ว กลับตำหนักกันดีกว่า” เขาบอกบุตรชาย “เอาไว้พรุ่งนี้ไปหาแม่ของเจ้าดีหรือไม่ ข้าเองก็คิดถึงนางจนทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน”

หลินอีนั่วพยักหน้าเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งแล้ววิ่งกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข

เพียงแต่ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม จู่ ๆ เสี่ยวไป๋ก็รู้สึกได้ว่าพลังมารปะทุอยู่ในแก่นวิญญาณของหลินอีนั่ว มันขนลุกตั้ง หางชี้ ท่าทางหวาดระแวงวิ่งแจ้นเข้ามาในห้องบรรทมของอีนั่วอย่างระแวดระวัง

แมวน้อยมองซ้ายทีขวาทีหาสิ่งที่ผิดปกติที่นับวันยิ่งแปลกประหลาดแต่ไม่อาจหาสาเหตุต้นตอได้เจอจึงทำได้เพียงแค่ช่วยอีนั่วทุเลาพลังมารยามที่เขาไม่รู้สึกตัว

เช้าวันต่อมา

สองพ่อลูกจึงแอบไปหาอู๋เยว่ชิงที่วัดบนเขาโดยไม่บอกกล่าวให้นางรู้ล่วงหน้า วันนี้จึงเป็นครั้งแรกที่อีนั่วได้มายังสถานที่แห่งนี้

หลินซีเวยไม่นึกกังวลใจหากต้องพาบุตรชายมายังเขตศักดิ์สิทธิ์เพราะพลังมารยามตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าจะอ่อนแอลงอีกทั้งมีเสี่ยวไป๋เดินอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่างกายจึงไม่รู้สึกเดือดร้อนใจอันใด

“เสด็จแม่” เสียงสดใสของอีนั่วตะโกนก้องเมื่อเห็นสตรีนางหนึ่งยืนอยู่ใต้ร่มไม้ “เสด็จแม่”

อู๋เยว่ชิงหันมองต้นเสียงพลันยิ้มบางไม่นึกว่าจะได้พบเจอทั้งคู่ นางนั่งลงกางแขนออกรออีนั่ววิ่งมาหาแล้วกอดบุตรชายตัวน้อยเอาไว้

“คิดถึงข้าหรือไม่” มารน้อยทำตาโตใสแป๋วรอคำตอบ “ข้าคิดถึงพระองค์มากเลย”

เพิ่งจะห่างกันเพียงแค่วันเดียว อีนั่วกลับออดอ้อนนางมากถึงเพียงนี้ คนเป็นแม่จึงรู้สึกเอ็นดูยิ่งนัก

เสียงกระแอมไอของใครอีกคนดังขึ้นมา สายตาถามออดอ้อน เหตุใดจึงไม่กอดข้าบ้าง ไม่คิดถึงข้าเลยหรือ อู๋เยว่ชิงจึงอุ้มอีนั่วขึ้นมาแล้วเดินไปหาเขา “คิดถึงสิเพคะ”

นางตอบอย่างกับเดาความในใจของอีกฝ่ายได้หลังจากอยู่ร่วมเรียงเคียงหมอนมานานถึงสามปี “คิดถึงทั้งสองคนเลย” แล้วหอมแก้มมารน้อยหนึ่งฟอดให้ชื่นใจ

หลินซีเวยยิ้มเจ้าเล่ห์สั่งให้อีนั่วปิดหูของตนเองไว้แล้วเอามือปิดตาอีนั่วอีกที จากนั้นจึงหันมองหน้าชายาพร้อมจุมพิตริมฝีปากคนรักอย่างดูดดื่มไม่ยอมปล่อยจนมารน้อยร้องลั่น “เสด็จพ่อข้ามองไม่เห็น ท่านทำอะไรกับเสด็จแม่”

“...” หลินซีเวยไม่ยอมตอบทั้งยังไม่ยอมถอนจุมพิตนั้นราวกับต้องการแกล้งทั้งอู๋เยว่ชิงและอีนั่วในเวลาเดียวกัน

สองมือของนางไม่ว่างเพราะอุ้มบุตรชายอยู่ หากแต่คนตรงหน้ากลับไม่ยอมหยุดแต่เพียงเท่านั้น อู๋เยว่ชิงรู้ทันจึงห้ามเขาด้วยกัดริมฝีปากเล็กน้อยสร้างความแปลกใจให้หลินซีเวยได้เป็นอย่างดี เขาจึงตวัดปลายลิ้นดูดกลืนนางอีกสองสามครั้งก่อนจะยอมทำตาม

เวลานั้น

นักพรตชราที่เคยทำนายทายทักหลินซีเวยเดินออกมาพร้อมอู๋ฮูหยินจับสังเกตได้ถึงพลังมารจาง ๆ จากตัวบุตรของทั้งคู่ สีหน้าของเขาจึงวิตกกังวลอีกครั้งราวกับเรื่องราวเดิม ๆ กำลังจะหวนกลับมา