ตอนที่ 42 แตกสลาย(TW18+)

Trigger Warning (TW 18+) = มีเนื้อหาหรือเหตุการณ์ที่อาจทำให้สะเทือนใจ

ห่างไปอีกเมืองหนึ่งไม่ไกลนัก รถม้าของอู๋เยว่ชิงหยุดพักอยู่ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ แถบชานเมือง นางพยายามรวบรวมสติของตนเองเอาไว้แล้วปกป้องอีนั่ว

“เสด็จแม่ เราอยู่ที่ใดกันหรือ” อีนั่วเอ่ยปากถามทันทีที่ลืมตาหลังจากนอนหลับยาวนาน “เสด็จพ่อเล่า...”

เมื่อถูกถามไถ่ถึงหลินซีเวย น้ำตาของนางก็เอ่อคลอแต่พยายามกลั้นใจเอาไว้ “พ่อของเจ้าจะรีบตามมา อีนั่วอย่าได้กังวลไปเลยนะ”

มารน้อยพยักหน้าแล้วซบเข้าอ้อมกอดของมารดาสัมผัสได้ถึงความกังวลใจของอู๋เยว่ชิง มือน้อย ๆ ลูบใบหน้าของนางราวกับต้องการปลอบประโลม

พวกเขาหยุดพักรอคนของแม่ทัพใหญ่ที่ส่งมานำทาง หากแต่จนแล้วจนรอดผ่านไปเกือบสามวันแล้วยังไม่มีผู้ใดโผล่มาให้เห็นแม้แต่เงา

อู๋เยว่ชิงหันไปบอกกับมารดา “ท่านแม่ ท่านรออยู่ที่ห้องกับอีนั่วก่อนได้หรือไม่ ข้าจะออกไปสืบหาข่าวคราว”

“อย่าเพิ่งไปเลย แม่ว่ารออีกสักนิดเถิด” อู๋ฮูหยินเป็นห่วงบุตรสาว รู้สึกได้ว่ามีอะไรผิดแปลกไปเพราะคนของสามีไม่เคยผิดนัดเนิ่นนานเพียงนี้

“เสบียงที่มีอยู่ใกล้จะหมดแล้ว อย่างไรลูกก็ต้องออกไปที่ตลาดอยู่ดี ท่านแม่วางใจเถอะเจ้าค่ะ ลูกจะรีบกลับมา” นางกุมมือของผู้เป็นมารดาและบุตรชายเอาไว้ “อีนั่ว อยู่กับท่านยาย อย่าดื้อนะลูก”

มารน้อยพยักหน้าเชื่อฟังเป็นอย่างดี สามวันมานี้ไม่มีออกอาการร้อนรนดั่งไฟเจ็บป่วยเหมือนเวลาที่อยู่ในวังหลวง อีนั่วกลับมาสดใสแข็งแรงเหมือนอย่างเคยจนนางพลอยโล่งใจจึงกล้าปล่อยให้อยู่กับอู๋ฮูหยินเพียงลำพัง

อู๋เยว่ชิงสวมชุดสีพื้นโพกผ้าปิดศีรษะพลางมองซ้ายมองขวาตลอดทาง ทั้งบ้านเรือน ผู้คน บรรยากาศรอบตัวดูปกติ นางแวะที่ร้านค้าเพื่อซื้อวัตถุดิบมาเตรียมทำอาหารที่บ้านแล้วหลบไปรอคนของแม่ทัพใหญ่ตรงจุดนัดพบในตลาดอย่างที่บิดาเคยบอกไว้

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม นางยังคงไม่เห็นร่องรอยของผู้ใดผ่านมาแถวนี้ ทั้งยังฟ้าเริ่มมืดค่ำจึงตัดสินใจกลับบ้านไปหาลูกน้อยและมารดาด้วยความผิดหวัง

เพราะหวังที่จะได้ข่าวของแม่ทัพใหญ่ ทั้งอยากสอบถามเรื่องของหลินซีเวยว่าแท้จริงแล้วเป็นอย่างไร แต่สุดท้ายกลับมามือเปล่าจนไม่รู้จะไปต่อ

อย่างไร คิดแต่เพียงว่าวันพรุ่งนี้นางคงต้องออกมารอที่จุดนัดหมายตั้งแต่รุ่งเช้าและหวังว่าจะได้ยินข่าวดีบ้าง

ทว่า ระหว่างทางเดินกลับมายังบ้านหลังเล็ก อู๋เยว่ชิงสังเกตเห็นว่าบ้านเรือนบริเวณนั้นเงียบสงัด มืดมนและวังเวงต่างจากตอนที่นางออกมา

เสียงหมาป่าหอนเกรียวจนขนลุกซู่เสียวสันหลังวาบ นางจำความรู้สึกนี้ได้ทันทีเพราะมันช่างเหมือนกับตอนที่เกิดเรื่องในวังหลวงไม่ผิดเพี้ยน

อู๋เยว่ชิงนึกถึงอีนั่ว กลัวจนสุดใจว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นจึงรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตกลับไปยังบ้านหลังเดิม

ยิ่งเข้าใกล้สถานที่แห่งนั้น กลิ่นเลือดยิ่งเข้มข้นจนน่าสะอิดสะเอียน สีหน้าของนางซีดเผือด ภาวนาให้ไม่มีเรื่องราวใด ๆ เกิดขึ้นระหว่างที่นางไม่อยู่

ทว่า พอเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ นางจึงเห็นว่ามีร่างไร้วิญญาณของชาวบ้านที่ให้ความช่วยเหลือครอบครัวของนางนอนจมกองเลือดรายทาง ดวงตาเบิกโพลงราวกับกลัวจนสุดขีด

อู๋เยว่ชิงเร่งฝีเท้า ตัวสั่นกลัว น้ำตาร่วงเผาะไม่อาจกลั้นจนมาถึงหน้าบ้านของตนเอง ประตูถูกผลักอย่างแรงจนกระทบขอบเสียงดังปัง

ภาพที่เห็นทำให้นางแน่นิ่งไปชั่วขณะ อู๋ฮูหยินนอนหงายเลือดท่วม เพียงแต่ไม่ทันจะได้อาลัยอาวรณ์ให้กับมารดา

หางตาของนางเห็นภาพจาง ๆ อยู่ตรงมุมหนึ่งของห้องพร้อมเสียงเรียกที่คุ้นเคยของอีนั่ว “เสด็จแม่...” เสียงนั้นแผ่วเบาไร้เรี่ยวแรง

อู๋เยว่ชิงหันไปมองตามเสียงพลันได้เห็นว่าบุตรชายกำลังถูกใครบางคนบีบลำคอเล็ก ๆ ยกขึ้นสูงจากพื้น นางยกขาก้าวได้เพียงหนึ่งก้าวคิดจะรีบช่วยอีนั่วออกมาแต่ความเร็วกลับสู้คนผู้นั้นไม่ได้

กร๊อบ!!! เสียงกระดูกคอของมารน้อยหักเป็นสองท่อน

ดวงตาสีฟ้าของอู๋เยว่ชิงเบิกโตตะลึงงัน กรีดร้องลั่นแทบบ้า น้ำตาไหลพรากมิอาจกั้นได้อีกต่อไป

“...”

“...”

“...”

แล้วทันใดนั้นคนที่สังหารอีนั่วก็หัวเราะลั่นก่อนจะโยนร่างไร้วิญญาณมาทางนาง

“อีนั่ว...อีนั่ว” อู๋เยว่ชิงไม่สนใจว่านางอาจจะเป็นรายต่อไป นางอังมือที่ปลายจมูกของเขา ก้มลงเอาหูแนบอกฟังเสียงหัวใจ หากแต่ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

เวลานี้แววตาเศร้าโศกมองคนที่จากไปด้วยความเจ็บปวด อุ้มร่างของเขาขึ้นมากอดแนบอก “ลูกแม่...อีนั่ว แม่อยู่ตรงนี้แล้ว เจ้าอย่าเพิ่งจากแม่ไป”

เสียงร้องไห้คร่ำครวญดังก้อง สายตามองไปยังอู๋ฮูหยิน หัวใจของนางเจ็บแปลบเหลือคณา

เสียงฝีเท้าของคนอีกผู้หนึ่งเดินเข้าหานางพลันถุงหอมสีม่วงแดงร่วงหล่นลงมาตรงหน้า อู๋เยว่ชิงจำได้ทันทีว่าเป็นของผู้ใด นางจึงเงยหน้ามองคนผู้นั้น

“...” ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้าหาเจ้าตัวจนไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำใดได้ ทั้งสับสน สงสัย โศกเศร้า เจ็บปวด

คนผู้นั้นยื่นมือข้างที่บีบคออีนั่ว มือที่เปื้อนเลือดของเขาโอบแก้มอู๋เยว่ชิงพลางแสยะยิ้มแววตาชั่วร้าย กระซิบพึมพำกับคนตรงหน้า “ชายาของข้า เหตุใดจึงร้องไห้เช่นนี้เล่า”

“...”

“สามวันผันผ่านจำหน้าสามีของเจ้าไม่ได้แล้วหรือ” ใบหน้าคุ้นเคย น้ำเสียงอ่อนโยนที่นางเคยได้ยินเรียกสติที่แตกกระเจิงกลับมา

อู๋เยว่ชิงกอดอีนั่วไว้แน่น “เจ้าเป็นผู้ใด มารปีศาจจากแห่งหนไหนถึงได้มาเลียนแบบเสด็จพี่”

คำพูดของนางเรียกเสียงหัวเราะจากคนผู้นั้น ดวงตาสีม่วงแดงจ้องกลับไม่วางตา “มารปีศาจหน้าไหนจะกล้ามาเลียนแบบผู้ปกครองมารปีศาจทั้งปวงอย่างข้า”

“เจ้ามิใช่เสด็จพี่ของข้า เลิกตลบตะแลงเสแสร้งเสียที” อู๋เยว่ชิงกล่าวไม่นึกเกรงกลัวเขาอีกต่อไป

“ร่วมเรียงเคียงหมอนกันมาตั้งสามปีแต่กลับทำเหมือนจำข้าไม่ได้ น้อยใจยิ่งนัก” เขาเอ่ยพลางทำสีหน้าตามอารมณ์ความรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ “ชายาของข้า เยว่ชิง ของขวัญชิ้นใหญ่ที่ข้าเตรียมไว้ให้ถูกใจหรือไม่”

“...”

“เจ้าไม่รู้หรือว่าข้ารอวันนี้มานานเท่าใดแล้ว ต้องแกล้งทำเป็นรักเจ้า ความรู้สึกนั้น... มันช่างน่าขยะแขยงเสียเหลือเกิน” หลินซีเวยพรั่งพรูสิ่งที่คิดวางแผนมาเนิ่นนานให้นางได้รับรู้ “เนื้อตัวอันน่ารังเกียจของเจ้า แค่คิดว่าจะต้องสัมผัสก็สะอิดสะเอียน ยิ่งอาศัยร่วมวันร่วมคืน ยิ่งคลื่นไส้จนอยากสำรอกออกมาให้ได้ แต่ข้าอดทนเก่งใช่หรือไม่ ดูสิ เจ้าเชื่อข้าสนิทใจจนยอมทุกอย่างเลยนี่”

“...”

“อืม ตอนที่เจ้าหนีมาที่นี่ ข้าจัดการให้หมดแล้วนะ คนในวังหลวง พ่อของเจ้า เมืองไท่หยาง อ้อ เซียนสำนักหานหลิ่งก็ด้วย ถึงจะรู้สึกขอบคุณพวกมันอยู่บ้างก็เถอะที่ช่วยให้ข้าหลุดพ้นจากร่างมนุษย์ของหลินซีเวยมาได้”

“ท่านพ่อ...” นางพึมพำน้ำตาเอ่อคลออีกครั้ง

“ข้าจัดการให้สาสมกับที่เป็นบิดาของเจ้าเลยล่ะ” จอมมารแสยะยิ้ม “ตอนที่เขารู้ว่าข้าเป็นผู้ใดก็ทำหน้าเหมือนเจ้าเวลานี้เลย น่าขันยิ่งนัก”

สติของอู๋เยว่ชิงเลือนลาง “ร่างมนุษย์ของหลินซีเวย...”

“อืม เป็นเพราะเจ้า ข้าถึงได้มาติดอยู่ในร่างเขาตั้งแต่กำเนิด น่ารำคาญจริง ๆ” เจ้าตัวนิ่วหน้าแต่กลับรู้สึกอารมณ์ดีที่ครานี้กลับสู่ร่างมารต้นกำเนิดของตัวเองแล้ว

อู๋เยว่ชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในเมื่อไม่มีใครหลงเหลืออยู่แล้ว นางจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม “เจ้าอยากฆ่าข้าหรือ”

“อยากสิ ข้ารอวันนี้มาตั้งนาน”

“เช่นนั้นจะรอช้าอยู่ทำไม ตัวข้าก็อยู่ตรงนี้แล้ว” นางหลับตาลงไม่นึกถึงสิ่งใดอีกต่อไป

จอมมารยิ้มแสยะพลางเลิกคิ้ว นึกถึงคำเล่าขานที่ได้ยินมาจากดวงวิญญาณของเทพเซียนในสุสานอันซี

เมื่อใดที่เมล็ดพันธุ์ต้นไม้แห่งชีวิตปริแตก ไม่ว่าจะเทพเซียนหรือจอมมาร ความรู้สึกทั้งเจ็ดถาโถมโหมกระหน่ำในคราวเดียวจะทำให้แก่นวิญญาณของพวกเขาอ่อนแอ

แม้พลังน้อยนิด ดาบกระบี่ของมนุษย์ก็สามารถคร่าชีวิตอมตะให้แหลกสลายไปตลอดกาล

มือหนาของจอมมารบีบลำคอเรียวระหงของนาง ในใจคิดว่าถึงเวลาสะสางเสียที พลังมารหนักหน่วงก่อตัวขึ้น เขาไม่มีวันปล่อยโอกาสนี้ไปอย่างแน่นอน