ตอนที่ 41 กำจัดเขาเสีย

หลินซีเวยหมดท่าไม่อาจโต้กลับเหล่าเซียนสำนักหานหลิ่งได้อีก ทั้งยังถูกตรึงด้วยผนึกเพื่อทำลายพลังมารปีศาจที่ควบคุมร่างเขาอยู่

“ท่านเซียน ช่วยเขาไม่ได้หรือ” ฮ่องเต้เอ่ยปากถามเพราะยังมีความหวังว่าจะได้บุตรชายกลับคืน หากแต่เหล่าเซียนกลับตอบว่า “พลังมารปีศาจหลอมรวมเข้าแก่นวิญญาณของเขาแล้วมิอาจถอดถอนได้เฉกเช่นคนทั่วไป หนทางเดียวที่จะหยุดหายนะในเมืองไท่หยางคือสังหารเขาไปพร้อมกับมัน”

“...” ทุกคนนิ่งเงียบ สายตามองปีศาจร้ายด้วยความหวาดกลัว เพียงแค่หนึ่งก้านธูป วังหลวงกลับนองเลือดราวกับมีสงครามครั้งใหญ่ หากคิดปล่อยไว้มีหวังทั้งเมืองไท่หยางคงกลายเป็นเมืองร้างไร้ผู้คนเป็นแน่

“ข้าไม่ได้ขอความเห็นพวกท่าน มาวันนี้เพื่อทำหน้าที่ของตนเอง มารปีศาจตนนี้ร้ายกาจนักหากปล่อยให้หลุดรอดไปได้คงทำลายผู้คนในเมืองอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วน” เขาอธิบายให้คนเหล่านั้นได้เห็นภาพว่าพลังที่ควบคุมมนุษย์ได้นั้นชั่วร้ายเพียงใด

ขณะที่ทุกคนเผลอไปชั่วครู่ พลังมารปีศาจดวงหนึ่งกลับล่องลอยเข้าหาฮ่องเต้เมืองไท่หยางบังคับร่างของเขาเอ่ยคำสั่งสุดท้าย “สังหารเขาเสีย”

ฮองเฮาไม่เชื่อหูตนเองที่ได้ยินเขาพูดอย่างนั้นแต่ไม่อาจทำอันใดได้เพราะประกาศิตของผู้ปกครองเมืองย่อมไม่มีใครกล้าขัด นางกำลังทำใจว่าบุตรชายของนางจากไปแล้ว สิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้คือมารร้ายที่ใช้ร่างเขาเท่านั้น

เมื่อได้คำสั่งของฮ่องเต้ เหล่าเซียนสำนักหานหลิ่งจึงร่วมมือเค้นพลังของตนเองเพื่อกำจัดหลินซีเวยในทันที

เขาทนทรมานพลังถูกพลังเซียนฉีกทิ้งร่างกายของตนเองจนกระอักเลือดออกมา ร่างมนุษย์ของหลินซีเวยไม่อาจทนไหวจนในที่สุดลมหายใจที่หลงเหลืออยู่ก็จางหายไป

แม่ทัพใหญ่เห็นหลินซีเวยสิ้นชีวิตต่อหน้าต่อตา เขามองไปที่ฮ่องเต้แล้วรู้สึกได้ว่าสหายร่วมรบมีอันใดแปลกไปในแววตาคู่นั้น มันเหมือนหลินซีเวย

ไม่ผิดเพี้ยนจึงคิดถึงบุตรสาวและหลานชายที่หลบซ่อนตัวในจวน จึงค่อย ๆ หลบออกไปจากที่แห่งนั้นแล้วตรงลิ่วกลับเรือนของตน

ทุกสิ่งเป็นดังที่เขาคาดเอาไว้เพราะฮ่องเต้ยังบอกพวกเซียนเหล่านั้นด้วยว่าอีนั่วคือต้นเหตุของโศกนาฏกรรมครั้งนี้

มารน้อยคือเป้าหมายต่อไปที่พวกเขาต้องชำระล้างเพื่อไม่ให้เกิดเหตุเศร้าโศกดังเช่นในวังหลวงอีกครั้ง

จวนแม่ทัพใหญ่

ผู้เป็นบิดามองหน้าลูกสาวกับหลานชายที่ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่องราวอันใด เชื่ออย่างสุดใจว่าอีนั่วไม่ใช่ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

“ท่านพ่อ เหตุใดจึงไม่เห็นเขากลับมาด้วย” อู๋เยว่ชิงถามทันทีที่ได้พบหน้าบิดา

“...”

“ท่านพ่อ บอกข้ามาเถิด เกิดอันใดขึ้นหรือ เหตุใดเขาจึงไม่กลับมาด้วย...” นางขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตาเพราะเห็นเลือดเปื้อนเสื้อผ้าของแม่ทัพใหญ่ ในใจคิดว่าต้องมีเรื่องร้ายแรงจนเขาต้องรีบมาที่จวน

“องค์ชายสามสิ้นแล้ว” คำพูดของเขาเสียดแทงหัวใจของอู๋เยว่ชิงจนทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ไม่จริงใช่หรือไม่ ท่านพ่อ บอกข้าทีว่าไม่จริง” น้ำตาของนางเอ่อล้นไม่อยากจะเชื่อว่าหลินซีเวยจากไปแล้ว

“เสี่ยวเยว่ชิงฟังพ่อ” สีหน้าของเขาจริงจัง “เวลานี้เจ้าต้องรีบพาอีนั่วหนีไป หนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่”

“ท่านพี่ เกิดอันใดขึ้นกันแน่ ทำไมต้องให้ลูกหนีไปจากที่นี่” อู๋ฮูหยินถามผู้เป็นสามี

“พวกเขาคิดว่าอีนั่วเป็นต้นเหตุ เซียนพวกนั้นกำลังมาตามสังหารเขา” แม่ทัพใหญ่พูดพลางเก็บข้าวของให้บุตรสาว “เจ้าหนีไปเสีย ระหว่างทางจะมีคนของเราอยู่ เจ้าจำได้ใช่หรือไม่ว่าข้าเคยสอนว่าอันใด”

“...”

“เสี่ยวเยว่ชิง ฟังพ่อ!” เสียงตวาดเรียกอู๋เยว่ชิงให้ตื่นจากภวังค์ “พาอีนั่วหนีไป พ่อจะคอยรับมืออยู่ที่นี่ถ่วงเวลาให้เจ้า ฮูหยิน เจ้าไปกับลูกด้วย”

“ท่านพี่” นางอยากคัดค้านใจแทบขาดแต่ในเมื่อสามีตัดสินใจแล้วจึงไม่อาจขัดได้และนางคงปล่อยให้ลูกสาวหอบหลานหนีไปลำพังไม่ได้เช่นกัน “รักษาตัวด้วยนะเจ้าคะ”

อู๋เยว่ชิงกอดบิดาของตน “ท่านพ่อ รีบตามข้ามานะเจ้าคะ” แล้วอุ้มอีนั่วขึ้นรถม้าที่บิดาเตรียมเอาไว้ให้ “ท่านพ่อ รักษาตัวด้วยนะเจ้าคะ”

แม่ทัพใหญ่พยักหน้าคิดจะอยู่ในจวนถ่วงเวลาให้ได้มากที่สุด ตัวเขาไม่มีมารปีศาจสิงร่างอย่างไรเสียเหล่าเซียนคงไม่ทำอันใด

เขายืนมองรถม้าเคลื่อนไปข้างหน้าจนลับตาพลางสูดหายใจเฮือกใหญ่เตรียมรับมือกับเรื่องที่กำลังจะเกิดในกาลข้างหน้า

ไม่นานนักเซียนหานหลิ่งก็มาถึงจวนแม่ทัพใหญ่ พวกเขาสอดสายตามองไปรอบ ๆ ค้นหาพลังมารปีศาจที่หลงเหลืออยู่ แต่ไม่พบเจอต้นตอจึงเอ่ยปากถามเจ้าของจวน “เขาอยู่ที่ใด”

“ไม่อยู่แล้ว” แม่ทัพใหญ่ตอบสั้น ๆ

“ท่านบอกมาดี ๆ เถิด เมื่อครู่ข้าพูดไปแล้วมิใช่หรือว่า พลังมารในร่างของเขาเป็นอันตรายต่อผู้อื่น” เซียนคนหนึ่งโน้มน้าวใจเขาให้บอกความจริง

“ข้าไม่รู้ว่านางหนีไปที่ใด ตอนข้ากลับมาในจวนแห่งนี้ก็ไม่มีผู้ใดอยู่แล้ว”

เวลานั้นพวกเขาไม่รู้เลยว่าในวังหลวงกำลังเกิดเรื่องโกลาหลขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้มันทวีความรุนแรงขึ้นมากกว่าเท่าตัว

เพลิงลุกโหมกระหน่ำจนคนจากจวนแม่ทัพใหญ่สามารถมองเห็นได้ชัด

จู่ ๆ พลังมารปีศาจที่เหนือกว่าก็พุ่งมาหาเซียนสำนักหานหลิ่งจากทุกทิศทาง

อ๊าก!!!

พวกเขาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดที่ถูกพลังนั้นบีบอวัยวะภายในร่างกายจนอาเจียนเลือดกองใหญ่ สีหน้าเหยเกซีดเผือดพยายามประคองสติของตนเองเอาไว้เพื่อต้านพลังมารที่จู่โจมเข้ามาไม่รามือ

แม่ทัพใหญ่ถอยหลังประชิดกำแพง มือถือดาบคู่กายเอาไว้ รอบข้างมีทหารยามอารักขายืนเรียงแถวพร้อมประจันหน้าสู้

“ท่านแม่ทัพ ทำอย่างไรดีขอรับ” ลูกน้องคนหนึ่งถามเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ

หากแต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น ในเมื่อกำจัดพลังมารที่ฝังตัวหลินซีเวยไปแล้วก็ควรจะจบสิ้นที่ตรงนั้น อีนั่วไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าเช่นนั้นเกิดอันใดขึ้นกันแน่

เหตุใดวังหลวงจึงลุกเป็นไฟ เหตุใดเซียนที่มีวิชาแกร่งกล้ายังต่อกรไม่ได้

เขาไม่เคยนึกกลัวสิ่งใดมาก่อน ศัตรูต่างแคว้นต่างดินแดน เขาเคยปะทะมานับไม่ถ้วนเพื่อปกป้องชาวเมืองไท่หยาง แต่วันนี้กลับไม่รู้ตัวว่ากำลังสู้อยู่กับอันใด ดาบที่ถืออยู่ในมือจะต้านทานพลังมารปีศาจที่ไร้รูปร่างได้อย่างไร

เวลานี้มืดแปดด้านไปหมด ความคิดในหัวแน่นตื้อ

จู่ ๆ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นปลุกเขาให้ได้สติ

“ปล่อยให้รอนานถึงเพียงนี้ หวังว่าจะไม่โกรธเคืองกัน” น้ำเสียงเยือกเย็นกล่าวกับแม่ทัพใหญ่

พลันร่างกายของเซียนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งถูกบีบจนร่างสลายเลือดสาดกระเซ็น เสียงหัวเราะของผู้ที่มาใหม่ก้องไปทั่วบริเวณจนคนที่เหลืออยู่ขาสั่นไม่อาจขยับ

“เหตุใด...” แม่ทัพใหญ่เกิดความสงสัยขึ้นมาทันที คำถามที่ไม่จบประโยคดีของเขาไม่มีคำตอบและคนถามก็ไม่อาจอยู่ฟังได้อีกต่อไป

พลังมารแกร่งกล้าพุ่งทะลุร่างแม่ทัพใหญ่และลูกน้องโดยไม่ปรานี กัดกินพลังชีวิตดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่างราวกับต้องการช่วงชิงสิ่งเหล่านั้นมาเพิ่มพูนพลังของตนเอง

มันผู้นั้นแสยะยิ้มอย่างเลือดเย็นพลางมองภาพตรงหน้า ดวงตาของแม่ทัพใหญ่จ้องมองมันไม่ลดละ พึมพำเบา ๆ ก่อนจะหมดลมหายใจ “ขอร้อง... อย่าทำอันใด...กับ...นาง”