ตอนที่ 38 ปีศาจน้อย

“องค์ชายสาม ไม่ได้พบพระองค์มานาน พระวรกายแข็งแรงดีแล้วใช่หรือไม่” นักพรตผู้นั้นถามไถ่แล้วมองมารน้อยที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มไร้เดียงสา

หลินซีเวยท่าทางนอบน้อม “เรื่องครั้งนั้น ข้ารู้สึกขอบคุณท่านเป็นอย่างมาก เวลานี้อาการเจ็บป่วยไม่รู้สาเหตุจึงหายเป็นปลิดทิ้ง”

ชายชราถอนหายใจเฮือกใหญ่พึมพำว่า “ดีแล้ว” จากนั้นจึงยื่นมือมาหามารน้อยบ้าง อีนั่วผู้เป็นมิตรกับทุกคนจึงวางมือลงบนฝ่ามือของนักพรตชราอย่างไม่คิดระแวง

ครั้นคนตรงหน้าสัมผัสได้ว่าพลังมารแฝงอยู่ในแก่นวิญญาณจึงคิดไปว่าอาจจะเป็นผลทำให้อีนั่วต้องเจ็บป่วยเหมือนอย่างที่หลินซีเวยเคยประสบพบเจอ แต่พอได้ยินเสียงหง่าวดังมาจากด้านล่างจึงเข้าใจได้ว่าครั้งนี้คงจะไม่เกิดเหตุซ้ำรอยอย่างแน่นอน

“แมวน้อยตัวนี้มาจากที่ใดหรือ” เขาเอ่ยถามอู๋เยว่ชิงเพราะสัมผัสได้ถึงพลังบริสุทธิ์ราวกับเป็นสัตว์เทพในตำนาน

“จู่ ๆ ก็มาตอนที่ข้าอยู่ในท้องของเสด็จแม่ขอรับ” อีนั่วรีบตอบด้วยความตื่นเต้นยามที่มีผู้ใดก็ตามถามถึงแมวขาวที่ไม่เคยห่างกายเขา

“สวรรค์มาโปรด” เขาพยักหน้า ในใจยินดียิ่งนักแล้วบอกกับอู๋เยว่ชิงว่า “คงไม่ต้องกังวลเรื่องขององค์ชายน้อยแล้วกระมัง”

“จริงหรือเจ้าคะ” อู๋เยว่ชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางหันมองหน้าอู๋ฮูหยินด้วยความโล่งใจ

ไม่กี่วันก่อนหน้านั้น อู๋เยว่ชิงฝันถึงเหตุการณ์บางอย่างจึงรู้สึกกังวลใจจนไม่รู้จะทำอย่างไรจึงมาปรึกษามารดาของตนที่จวนแม่ทัพใหญ่ อู๋ฮูหยินได้ข่าวว่านักพรตชราที่เคยรักษาหลินซีเวยผ่านมาเมืองไท่หยางจึงพากันมาพบเขาเพื่อขอคำแนะนำ

ครั้นได้รับการยืนยันแล้วว่าอีนั่วจะไม่เป็นอันใดจึงรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกอย่างไรอย่างนั้น

ครึ่งเดือนต่อมา

อีนั่วกลับทรุดลงโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย อาการที่เขาเป็นเหมือนกับหลินซีเวยไม่มีผิด มารน้อยกำลังเจ็บปวดเพราะพลังมารก่อตัวในแก่นวิญญาณของเขา

อาการของบุตรชายทำให้อู๋เยว่ชิงร้อนรนแต่ทำได้เพียงแค่ดูแลเขาเหมือนอย่างที่เคยทำ ฮ่องเต้เมืองไท่หยางรีบรุดหน้ามาดูหลานชายด้วยความเป็นห่วงแล้วสั่งให้องครักษ์ไปตามนักพรตชราผู้นั้นกลับมายังวังหลวง

หลินซีเวยไม่เข้าใจว่าเหตุใดพลังมารจึงปะทุจนแม้แต่เขาเองก็ควบคุมไม่ได้ เวลานี้สายตากวาดมองหาเสี่ยวไป๋แต่กลับไม่พบแม้แต่เงาจึงส่งสัญญาณให้ลูกน้องปีศาจอย่างเฉินซือหยางออกตามหาอย่างเร่งด่วน

พลังมารก่อตัวหนักขึ้น ร่างกายของอีนั่วซีดเผือด มารน้อยส่งเสียงอู้อี้พยายามสู้กับมันและอดทนอย่างถึงที่สุด น้ำตาเอ่อไหลเพราะไม่อาจฝืนได้

อู๋เยว่ชิงกอดลูกน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน อธิษฐานในใจต่อสรวงสวรรค์ให้บรรเทาทุเลาความทรมาน

แก่นวิญญาณเทพดาราของอู๋เยว่ชิงค่อย ๆ แผ่ออกมาอย่างเจือจางโดยไม่รู้ตัว พลังเทพจึงไหลเวียนเข้าไปในร่างกายของมารน้อยทีละนิด

ลมหายใจของเขาจึงพอได้สงบขึ้นมาบ้าง แก้มสองข้างเริ่มมีเลือดฝาด คิ้วที่ขมวดเป็นปมเมื่อครู่คลายอย่างเห็นได้ชัด

“ขอบคุณสวรรค์”  อู๋เยว่ชิงเอ่ยพึมพำพลางปลอบโยนเขาด้วยเสียงกล่อมให้เด็กน้อยหลับใหลเพราะอีนั่วไม่ได้หลับอย่างเต็มอิ่มสองสามวันแล้ว

“เยว่ชิง เจ้าพักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะดูลูกต่อเอง” องค์ชายสามกุมมือชายา

“หม่อมฉันจะหลับลงได้อย่างไรเพคะ” น้ำตานางคลอเบ้าเพราะสงสารอีนั่ว

“หากเจ้าล้มป่วยอีกคนจะให้ข้าทำอย่างไร เสด็จพ่อส่งคนไปตามท่านนักพรตมาแล้ว รุ่งเช้าคงจะมีข่าวดี” เขาพยายามโน้มน้าวใจอู๋เยว่ชิงเพราะเห็นว่านางเองไม่ได้นอนมาสองสามวันเช่นกัน

แม้ตัวเขาจะต้องคอยกำราบพลังมารของอีนั่วจนเหนื่อยล้าแต่กลับทนไม่ได้เลยถ้าอู๋เยว่ชิงล้มป่วยไปด้วย “ขอร้องล่ะ ข้าเป็นห่วงเจ้ามากนะเยว่ชิง เอาอย่างนี้เถิด นอนพักสักสองชั่วยามแล้วค่อยตื่นมาดูลูกดีหรือไม่”

“...”

หลินซีเวยไม่คิดว่าคำพูดปากเปล่าจะได้ผล สายตาของนางมองอีนั่วไม่ยอมท่าเดียวจึงสั่งให้นางกำนัลนำสมุนไพรช่วยให้นอนหลับได้มาให้นางดื่ม

ผ่านไปไม่นานนักอู๋เยว่ชิงจึงผล็อยหลับด้วยความเหนื่อยล้า เวลานี้หลินซีเวยจึงเป็นฝ่ายดูแลมารน้อยต่อ ทั้งยังพยายามควบคุมพลังมารส่วนที่เหลือให้สงบอยู่เพียงลำพัง “โชคดีนักที่แม่ของเจ้าเป็นถึงเทพดารา ข้าผิดเองที่ช่วยเจ้าได้เท่านี้ อีนั่ว”

อีกฟากหนึ่งของเมืองไท่หยาง

เสี่ยวไป๋กำลังวิ่งหนีสัตว์ร้ายบางอย่างด้วยร่างโชกเลือดแสนอ่อนแอ เวลานี้กลับคืนร่างเดิมเป็นเสือขาวแต่ยังมิวายไม่อาจสู้กับฝ่ายตรงข้ามได้เพราะถูกลอบโจมตีโดยไม่รู้ตัว

เสือขาวรู้สึกหงุดหงิดใจยิ่งนักที่ไม่อาจกลับไปหาเจ้านายของตนในเวลานี้ได้ มันทั้งกังวลและเป็นห่วงกลัวว่าจะทำตามหน้าที่ที่เทพดาราฝากฝังเอาไว้ไม่ได้

หากแต่ยามนี้สัตว์ร้ายตัวนั้นกลับกัดไม่ปล่อยจนมันต้องหาทางหนีเอาตัวรอดเพราะอย่างน้อยต้องกลับไปหาเจ้านายอีกสักครั้งให้ได้เพื่อถ่ายทอดสารความสำคัญที่ถูกผนึกเอาไว้

พลังมารปีศาจกลุ่มหนึ่งไล่ตามติดไม่ยอมรามือ พุ่งเข้าหาเสี่ยวไป๋อย่างรุนแรงจนร่างเสือขาวตัวใหญ่กระเด็นลอยไปไกล

สัตว์เทพคำรามดังก้องที่ตกเป็นรอง เลือดสีแดงฉานละเลงไปทั่วขนสีขาว ลมหายใจของมันรวยรินราวกับใกล้ถึงวาระสุดท้ายของชีวิต

ดวงตาของสัตว์อสูรที่ตัวใหญ่กว่าเสี่ยวไป๋สามเท่ากำลังจ้องมองกลับมาคิดอยากกลืนกินสัตว์เทพดับความกระหายเลือดเนื้อและวิญญาณ

เสียงหัวเราะร่วนของความชั่วร้ายในป่าแห่งนั้นกระหึ่มก้องสาปแช่งสัตว์เทพที่อ่อนแอ

เสือขาวไม่อาจทนรอให้ตัวเองเป็นเหยื่อของมารปีศาจได้จึงคิดสละกายเทพหลอกล่อตบตาสัตว์ร้ายพวกนั้นแม้เพียงครู่ แสงสว่างสีฟ้าขาวโอบล้อมร่างพลันระเบิดแสงนั้นกระจายจนพื้นที่บริเวณนั้นมีละอองประกายระยิบระยับ

จังหวะแสงจ้าปรากฏขึ้น แก่นวิญญาณของเสี่ยวไป๋ฉวยโอกาสหลุดออกไปจากป่าแห่งนั้นในพริบตา คิดหาหนทางฟื้นพลังเพื่อจะได้กลับไปปกป้องเจ้านายของตนเองในสักวันหนึ่ง

คลาดกันไม่ถึงหนึ่งก้านธูป เฉินซือหยางตามร่องรอยของเสี่ยวไป๋จนมาถึงจุดสุดท้ายที่มีการปะทะกัน เขากลับเห็นเพียงแต่ละอองพลังสัตว์เทพหลงเหลืออยู่จาง ๆ จึงเข้าใจไปว่าแมวน้อยตัวนั้นไม่อาจรอดชีวิต

“ผู้ใดกล้าทำเช่นนี้” เฉินซือหยางตวาดลั่น สายตาแดงก่ำเพราะสัมผัสได้ถึงพลังมารระดับชั้นเดียวกันกับตนเอง

ดวงตาสีแดงกวาดมองไปรอบ ๆ แต่กลับไม่เห็นมันผู้นั้นปรากฏตัวออกมา ไม่ทันจะได้สู้กับมันสักตั้ง สัตว์ร้ายที่หลบซ่อนตัวอยู่ก็หายแวบไปในพริบตา

เมื่อกลับมาตำหนักจันทรา เฉินซือหยางจึงได้แต่ยอมรับความผิดพลาดของตนเองที่ไม่สามารถช่วยเสี่ยวไป๋ได้ทันท่วงทีจนอีนั่วอาจจะมีอันตรายเพราะพลังมารปะทุในวันข้างหน้า

หลินซีเวยได้ยินข่าวเช่นนั้นก็ถอนหายใจแล้วโบกมือไม่สบอารมณ์ เขาไม่ได้ระบายความไม่พอใจอะไรใส่อีกฝ่าย สายตายังคงจับจ้องอีนั่วและชายารักพลางพูดว่า “ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ข้าจะปกป้องเจ้ากับลูก”