ตอนที่ 36 ลูกพ่อ... อยากมีน้องสาวหรือไม่

ผ่านไปสามเดือน

อู๋เยว่ชิงรับรู้ได้ว่าลูกน้อยในท้องกำลังอารมณ์ดีเพราะได้ออกมาเดินเล่นในสวนดอกไม้ข้างนอกบ้างหลังจากต้องอุดอู้อยู่ในตำหนักหลายวันเพราะนางต้องคอยดูแลหลินซีเวยที่จู่ ๆ ก็เจ็บออดแอดขึ้นมา

“เจ็บมากหรือไม่เพคะ” อู๋เยว่ชิงถามไถ่อาการของเขาด้วยความเป็นห่วง หลายวันมานี้ใบหน้าของหลินซีเวยซีดเผือดไปมากนัก นางนึกว่าอาการแพ้ท้องจะหายไปแล้วแต่เขากลับเป็นหนักกว่าเดิมจนได้

“อย่ากังวลเลย ยิ่งเจ้าทำหน้าขมวดคิ้วชนกันอย่างนี้แล้วเดี๋ยวอีนั่วจะพลอยเป็นห่วงเจ้าไปอีกคน” องค์ชายสามลูบใบหน้านางแผ่วเบาพลางจิ้มนิ้วยืดคิ้วที่ขมวดเป็นปมออกแล้วบอกคนตรงหน้าว่า “เจ้านั่งเล่นกับลูกอยู่ตรงนี้สักพักหนึ่งเถอะ ข้าขอไปนอนงีบรออยู่ข้างในตำหนัก”

“หม่อมฉัน...” อู๋เยว่ชิงคิดจะตามไปดูแลเขาด้วยแต่อีนั่วน้อยคงไม่ยอมพลันดิ้นดุ๊กดิ๊กจนหลินซีเวยสังเกตได้จึงบอกกับนางว่า “หากเจ้าเอาแต่อยู่ในตำหนัก อีนั่วอาจจะอารมณ์ไม่ดีนะ ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงข้ามากนัก”

เจ้าก้อนน้อยราวกับได้ยินสิ่งที่บิดาพูด พลังมารที่สะท้อนกลับมาหาหลินซีเวยจึงเจือจางลงทำให้ความเจ็บปวดลดทอนบ้างเล็กน้อย

ครั้นปล่อยให้แม่ลูกได้นั่งเล่นสูดอากาศยามเช้าในสวนดอกไม้แล้ว หลินซีเวยก็เอนตัวลงนอนพยายามกัดฟันสู้กับพลังมารของอีนั่วอยู่เพียงลำพัง

ความทรมานของเขายังคงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่หลินซีเวยไม่ปริปากบอกอู๋เยว่ชิงว่าอาการเจ็บป่วยของเขาเกิดขึ้นเพราะอีนั่ว เขาไม่สามารถบอกได้เลยว่าเด็กน้อยในท้องของนางคือครึ่งมนุษย์ครึ่งมาร

ยิ่งถึงเวลาที่นางใกล้คลอด พลังมารยิ่งทวีความรุนแรงจนหลินซีเวยไม่อาจทำอันใดได้นอกจากนอนหลับอยู่ในภวังค์ด้วยความเจ็บปวด

แต่แล้ววันหนึ่งอู๋เยว่ชิงกลับอุ้มแมวสีขาวตัวน้อยติดมือมาด้วย แรกเริ่มแมวน้อยตัวนั้นค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้นางเพื่อทำความคุ้นเคยอยู่พักหนึ่ง

อู๋เยว่ชิงปล่อยตัวตามสบายเพราะเอ็นดูมัน นางลูบหัวลูบคางของมันราวกับเคยเลี้ยงสัตว์เช่นนี้มาก่อน

หากความทรงจำยามเป็นเทพดารายังคงอยู่ อู๋เยว่ชิงคงจะระลึกได้ว่าแมวขาวน้อยตัวนี้แท้จริงแล้วคือสิงโตขาวซึ่งเป็นสัตว์เทพคู่ใจของนางนามว่า “เสี่ยวไป๋”

อู๋เยว่ชิงตั้งชื่อให้แมวน้อยด้วยชื่อเดียวกับที่เคยตั้งให้เจ้าสิงโตขาว

เสี่ยวไป๋คลอเคลียนางอย่างสนิทคุ้นเคยแล้วเข้าใกล้อีนั่วที่อยู่ในท้องของนางทีละนิดก่อนจะเอาแก้มถูไถเบา ๆ พร้อมปล่อยพลังสัตว์เทพให้อีนั่วสงบอารมณ์

การกระทำของเสี่ยวไป๋ส่งผลให้หลินซีเวยรู้สึกตัวได้ว่ามีพลังเทพเข้าใกล้ตำหนักจันทราจึงรีบออกมาดูให้เห็นกับตา

ทั้งคู่จ้องหน้ากันอยู่พักหนึ่ง เสี่ยวไป๋รู้ความว่าคนตรงหน้าคือจอมมารแต่เขากลับเป็นพ่อของลูกในท้องเจ้านายตนเองจึงสับสนใจไม่น้อย

อาการหางชี้ขนตั้งจึงปรากฏขึ้นพร้อมจะปกป้องเจ้านายและลูกของนาง

“เสด็จพี่” เสียงเรียกของอู๋เยว่ชิงทำให้แมวน้อยงุนงง หากแต่นางอุ้มมันขึ้นมากอดไว้กับตัว “หม่อมฉันเจอแมวน้อยอยู่ในตำหนักเราเพคะ”

หลินซีเวยทำท่าไม่ไว้วางใจเสี่ยวไป๋ แววตากวาดมองรอบตัวอู๋เยว่ชิงจึงได้เห็นว่าพลังเทพของเสี่ยวไป๋กำลังช่วยอีนั่วควบคุมพลังของตนเองจึงทำท่าปล่อยผ่านไม่เอาความกับผู้มาเยือน

“เจ้าอยากเลี้ยงมันหรือ” เขาถามอู๋เยว่ชิง

“ทรงรู้ได้อย่างไรว่าหม่อมฉันอยากเลี้ยงเพคะ”

“เจ้าอุ้มมันมาให้ข้าดู ทั้งยังเอ็นดูมันเพียงนั้น ไม่ต้องรอเจ้าเอ่ยปากข้าย่อมรู้ว่าเจ้าอยากทำอันใด” เขาเดินมาหานางใกล้ ๆ “ตามใจเจ้าเถิด”

หลินซีเวยอนุญาตเพราะเห็นว่าเสี่ยวไป๋พอมีประโยชน์อยู่บ้าง แต่ก็ยังคงกังวลเล็กน้อยหากมันทำท่าเป็นปรปักษ์กับมารอย่างเขา “อย่าดื้อนักเล่า เสี่ยวไป๋”

นับตั้งแต่นั้นมา เสี่ยวไป๋จึงกลายเป็นผู้มาช่วยหลินซีเวยไปโดยปริยายเพราะยามที่มีแมวน้อยตัวนี้อยู่ด้วย อีนั่วจะสามารถควบคุมพลังมารของตนเองไว้ได้และเขาก็ไม่ต้องเจ็บปวดทรมานอีกต่อไป

แม้แต่วันที่ต้องคลอดเจ้าก้อนในค่ำคืนหนึ่ง อู๋เยว่ชิงแทบจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ ราวกับนางมียาวิเศษอย่างไรอย่างนั้นเพราะมีพลังสัตว์เทพคอยหล่อเลี้ยงอยู่เสมอ

สุดท้ายแล้ว มารน้อยอีนั่วก็ได้ถือกำเนิดขึ้นมาท่ามกลางความปลื้มปีติของผู้เป็นพ่อแม่และคนในครอบครัวทั้งสอง

เด็กชายตัวน้อยร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง มีดวงตาสีฟ้าเหมือนอู๋เยว่ชิงและเรือนผมสีดำคล้ายหลินซีเวย ใบหน้าขาวผ่องเหมือนผู้เป็นพ่อเต็มสิบส่วน

“ได้พ่อมาหมดเลย” อู๋เยว่ชิงพึมพำเมื่อได้เห็นอีนั่วเป็นครั้งแรก

คนที่ยืนข้าง ๆ กลับยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานที่ตนเอง “ข้าตั้งใจทำเพียงนั้นนี่นา” คำพูดของเขาทำให้อู๋เยว่ชิงหน้าแดงเขินอาย เขาเอ่ยปากปลอบใจนางว่า “อย่างน้อยดวงตาของลูกก็เหมือนเจ้า สีฟ้าสดใสงดงามยิ่งนัก”

ดวงตาคู่นั้นมองหน้าหลินซีเวยราวกับมีความนัยหลายอย่าง หากแต่คนเป็นพ่อคิดอยากทักทายบุตรชายของตนเองตามอย่างมารปีศาจจึงร่ายพลังเล็กน้อยให้อีกฝ่ายรับรู้

เสี่ยวไป๋สัมผัสได้ถึงพลังนั้นจึงร้องหง่าวพร้อมกระโดดเข้ามาขวางทางหลินซีเวยเอาไว้ ขณะที่อีนั่วปล่อยพลังมารเล็ก ๆ สะท้อนกลับไปหาหลินซีเวยด้วยสัญชาตญาณจนเสี่ยวไป๋ต้องรีบเปลี่ยนฝั่งหันมาควบคุมพลังของมารน้อยแรกเกิดทันที

สัตว์เทพจำแลงอิงแอบชนแก้มถูไถมารน้อยให้หยุดร่ายพลังมารก่อนจะขดตัวนอนอยู่ข้างกัน

หลินซีเวยยิ้มมุมปากถูกใจยิ่งนักจนอู๋เยว่ชิงจึงเอ่ยปากบอกเขา “อีนั่วคงอยากให้อุ้ม ทรงลองดูสักนิดดีหรือไม่”

“อุ้มหรือ อย่างไรเล่า” เขาทำหน้าเลิ่กลั่กเพราะไม่รู้ว่าจะต้องอุ้มเด็กตัวกระจิริดอย่างไรจนอู๋เยว่ชิงนึกขำ

นางจึงค่อย ๆ สอนให้เขารู้ทีละอย่างแล้วลองอุ้มอีนั่วเป็นครั้งแรก

ครั้นได้อยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อแล้ว มารน้อยจึงยิ้มแป้นจนเห็นเหงือกสีชมพู แววตาสดใสราวดวงดาวทอประกายก่อนจะเอื้อมมือกลม ๆ น้อย ๆ ขึ้นสัมผัสใบหน้าของหลินซีเวย

หากแต่เจ้าตัวเผลอครู่เดียว มือน้อย ๆ นั่นก็ฉวยจับผมดำยาวของหลินซีเวยก่อนจะดึงม้วนแล้วหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างมีความสุข

“แสบใช่เล่น” เขาส่ายหน้านึกอยากจะจิ้มหน้าผากบุตรชายของตนด้วยความมันเขี้ยว แล้วถามมารน้อยลอย ๆ ว่า “อีนั่ว เจ้าอยากมีน้องสาวหรือไม่”

อู๋เยว่ชิงได้ยินเช่นนั้นรีบหยิบผ้ามาคลุมโปงหลบสายตาของหลินซีเวยทันที ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินสิ่งใดทั้งนั้น

“เยว่ชิง ชายาของข้า” เสียงออดอ้อนของหลินซีเวยดังเข้ามาใกล้ “เยว่ชิง มีอีกสักคน สองคนสามคนไม่ได้หรือ”

“...”

“เมียจ๋า” หลินซีเวยไม่ยอมแพ้ แต่คำเรียกขานของเขาทำให้อีกฝ่ายขนลุกโดยไม่รู้ตัว แน่วแน่ไม่ยอมโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มเป็นอันขาด

ฝ่ายอีนั่วราวกับรับรู้ได้ว่าบิดากำลังหยอกล้อมารดาจึงพลอยมีความสุขไปด้วย