ตอนที่ 35 สุสานเทพเซียน

วันต่อมา

หลังจากฮ่องเต้ฟ่านเจียรุ่ยหารือกับเหล่าขุนนางในท้องพระโรงร่วมกับองค์ชายและคณะทูตเกือบทั้งวันจึงได้เชิญชวนให้ทุกคนอยู่ร่วมงานต้อนรับในค่ำคืนนั้นด้วย

การแสดงร่ายรำจากสตรีงามดึงดูดใจคณะทูตต่างเมืองจนพากันพูดเป็นเสียงเดียวว่ายอดเยี่ยมยิ่งนัก นางกำนัลหลายร้อยคนนำเหล้าสุรารสเลิศที่หมักบ่มเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ รวมถึงอาหารพื้นเมืองประจำแคว้นทยอยออกมาวางบนโต๊ะยาวเพื่อรับรองแขก

บรรยากาศรื่นเริงเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเป็นกันเองเพราะคนในแคว้นอันซีต่างเป็นมิตรกันทั้งนั้น

หลินมู่หลงมองไปยังฮ่องเต้และบรรดาชายาสนมเอกของเขาแล้วยิ้มออกมา “หากข้ามีสนมมากมายเช่นนั้น สือหลิวคงจะทุบหลังข้าหักเป็นสองท่อนแน่ ๆ เลยพี่สาม”

“วันหนึ่งเจ้าต้องกลายเป็นฮ่องเต้เมืองหมิงเหวิน อย่างไรก็ต้องมีแต่งสนมเข้าตำหนัก นางจะห้ามเจ้าได้อย่างไร” คนเป็นพี่เลิกคิ้วตอบตามความจริง

“ข้ามั่นใจว่าวันใดที่นางขึ้นเป็นใหญ่แล้วต้องแอบแก้ธรรมเนียมประเพณีอย่างแน่นอน” องค์ชายเจ็ดรู้จักชายาของตนเป็นอย่างดี

“ตกลงเจ้าอยากจะมีสนมหรือไม่อยากมี” เขาเริ่มไม่เข้าใจจุดประสงค์ของน้องชาย

“ข้ารักนางเพียงผู้เดียว จะไปมีใครได้อีก ข้าเลยสนับสนุนให้นางแก้ธรรมเนียมนั้นอยู่เช่นกัน” หลินมู่หลงยิ้มกว้างพลางหัวเราะหน้าระรื่น

“พูดอะไรตั้งยืดยาว” หลินซีเวยส่ายหน้าเพราะครุ่นคิดจับใจความตั้งนาน

“ข้าเพียงแค่อยากหาเรื่องพูดคุยกับพี่สามเท่านั้น ทรงรู้หรือไม่ว่าตั้งแต่เกิดจนป่านนี้แล้วข้านับคำที่พูดกับท่านได้เพียงแค่ร้อยคำเองนะ” คนเป็นน้องเกิดอาการน้อยใจขึ้นมาทันที

“ข้าไม่มีเรื่องจะพูดกับเจ้า” หลินซีเวยตัดบทสนทนาอย่างเลือดเย็น

“เฮอะ...” หลินมู่หลงเบ้ปาก “แล้วเสด็จพี่จะแต่งสนมเพิ่มอีกหรือไม่”

“ข้าไม่สนใจสตรีอื่นใด” เขาตอบไปตามตรง “เมื่อใดข้าจะกลับเมืองไท่หยางได้เสียที”

“เพิ่งจะมาถึงได้ไม่นานก็จะรีบกลับแล้วหรือ” เสียงของฮ่องเต้ฟ่านเอ่ยถามพลางโบกมือให้นางกำนัลยกสุราของโปรดปรนนิบัติองค์ชายทั้งสอง “ดื่มฉลองกันหน่อยเถิด”

สตรีงามหลายคนแต่งกายด้วยอาภรณ์หลากสีเยื้องกรายเข้าหาองค์ชายทั้งสองอย่างจงใจ เล่นหูเล่นหาหว่านเสน่ห์ราวกับจะทำให้อีกฝ่ายต้องมนตร์

หลินมู่หลงยังคงบอกปัดอย่างสุภาพไปได้เพราะในใจนึกถึงแต่ชายาของตนจึงไม่อาจหลงระเริงไปกับความงามและเย้ายวนของพวกนางได้

ขณะที่อีกคนนั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์ไล่คนที่คิดจะเข้าใกล้ได้โดยไม่ต้องเอ่ยปาก สายตาเยือกเย็นปรายมองบ่งบอกว่าหากเข้ามาใกล้อีกเพียงคืบอย่าหาว่าข้าไม่เตือนจนคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างหลินมู่หลงพลอยรู้สึกขนลุกซู่ไปด้วย

“เยว่ชิงคงจะดีใจน่าดูที่เสด็จพี่ไม่แตะต้องสตรีนางใดเลยระหว่างที่ห่างไกลกัน” องค์ชายเจ็ดอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเขา “เฮ้อ หากท่านตอบตกลงใจกับนางเร็วกว่านี้ ป่านนี้ลูกสามแล้วกระมัง”

“ข้าตอบช้าไปอย่างนั้นหรือ” เสียงระคนสงสัยเอ่ยถามคนนั่งข้าง

“ถ้าไม่ต้องแต่งงานแก้เคล็ดจนได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน พี่สามจะเปลี่ยนใจหรือไม่” เขายังคงนึกสงสัยมาทุกวันนี้ว่าเหตุใดคนที่รังเกียจนางถึงปานนั้นจึงพลิกอารมณ์จากหน้ามือเป็นหลังมือได้

“...” หลินซีเวยไม่ตอบเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าวันเช่นนี้จะมาถึง

จู่ ๆ ร่างกายของเขาก็เจ็บแปลบไปทั่วจึงพอได้รู้ว่าเวลานี้อีนั่วกำลังสำแดงฤทธิ์เดชอยู่ในท้องของอู๋เยว่ชิงจึงหลบออกจากงานเลี้ยงกลับมาที่เมืองไท่หยางในพริบตา

“มารน้อยอย่างเจ้ากำลังคิดสิ่งใดอยู่หรือ” เขาแนบหูตรงท้องของอู๋เยว่ชิงที่กำลังนอนหลับ “โชคดีนักที่พลังของเจ้าสะท้อนกลับมา มิเช่นนั้นแม่ของเจ้าคงจะเจ็บปวดนัก”

หลินซีเวยมองหน้านางด้วยความคิดถึงแล้วหอมหน้าผากแผ่วเบากลัวว่าจะทำให้นางตื่นก่อนจะนอนลงข้าง ๆ สายตาไล่เลี่ยริมฝีปากแต่ต้องอดใจเอาไว้ก่อน

เช้าวันต่อมา

โจวเหวินหลงรายงานความคืบหน้าตามคำสั่งของเจ้านายอย่างละเอียด “ข้าพบสุสานอันซีแล้วขอรับ”

หลินซีเวยยิ้มกว้างพึงพอใจยิ่งนักที่สุดท้ายแล้วเขาก็ตามหาทางเข้าสุสานเทพเซียนเจอเสียทีจึงไม่รอช้าเร่งไปยังปลายทาง

ประตูผ่านเข้าสุสานอันซีประดับด้วยดอกพลับพลึงสีขาวบานสะพรั่งไปทั่ว บรรยากาศภายในเงียบสงัดสมกับเป็นที่พักพิงวิญญาณ

ดวงไฟสีขาวเล็ก ๆ ลอยล่องฟุ้งเหนือมวลดอกไม้ กระพริบแสงแวววาวแจ่มชัดพลันสัมผัสได้ถึงไอมารปีศาจก็พากันแตกตื่นสั่นสะท้านทำตัวลีบแอบหลบอยู่ในกลีบดอกตูมที่ยังไม่ผลิบาน

ร่างกายของมารปีศาจอย่างเขารู้สึกถึงพลังเทพเซียนที่อัดแน่นราวกับจะขับไล่สิ่งแปลกปลอมที่รุกรานเข้ามาอย่างหนักหน่วงจนตัวเขาและลูกน้องมารปีศาจรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างคล้ายโดนทรมานไปด้วย

หากแต่หลินซีเวยยังคงยืนนิ่งไม่แสดงอาการใดเพราะสิ่งที่ตั้งใจจะทำยังไม่บรรลุความสำเร็จ เขาร่ายพลังมารดึงวิญญาณดวงหนึ่งที่หลบอยู่ไม่ไกลนักมาถามไถ่เรื่องบางอย่าง

ครั้นได้ยินคำตอบที่คลายความสงสัยได้แล้วจึงออกมาจากสุสานแห่งนั้นโดยไม่ลังเลก่อนจะพูดกับลูกน้องทั้งสองว่า “ถึงเวลากลับไปหาชายาของข้าแล้วล่ะ”

หลินซีเวยสั่งให้ขบวนเสด็จเตรียมพร้อมในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยามพลางนับถอยหลังที่จะได้เจออู๋เยว่ชิงและอีนั่วด้วยหัวใจที่พองโต

อีกฟากฝั่งหนึ่งในเมืองไท่หยาง

อู๋เยว่ชิงถือโอกาสกลับจวนแม่ทัพใหญ่เพราะบิดามารดาบ่นว่าอยากเห็นหน้าบุตรสาวเพียงคนเดียว 

อู๋ฮูหยินทำอาหารบำรุงครรภ์ให้บุตรสาวหลากหลายอย่าง ครั้นเห็นว่าเจริญอาหารดีก็หายเป็นห่วงกลัวว่าจะแพ้ท้องจนไม่นึกอยากอันใด

“ใครเล่าจะไปนึกว่าองค์ชายจะเป็นเช่นนั้นแทนเจ้า” ผู้เป็นมารดาลูบศีรษะของนางด้วยความเอ็นดู

“ข้าเองก็ไม่คิดเจ้าค่ะ” อู๋เยว่ชิงลูบท้องพลันรู้สึกได้ว่าอีนั่วกำลังดิ้น “อ๊ะ ท่านแม่” นางตาโตมองหน้ามารดาเพราะรู้สึกเช่นนี้ได้เป็นครั้งแรก

“เจ้าก้อนของยาย” นางยิ้มกว้างพลางสะกิดแขนของสามีตนที่มัวแต่ยิ้มปริ่มเพราะอีกไม่นานจะได้เห็นหน้าหลาน

“เสด็จพี่กลับมาคงจะดีใจไม่น้อย” นางคิดถึงหลินซีเวย อยากให้เขากลับมาโดยเร็ว

“อดใจรออีกหน่อยเถิด พ่อได้ยินมาว่าขบวนเสด็จกำลังเคลื่อนผ่านหุบเขาแนวชายแดนแคว้นอันซีแล้ว” แม่ทัพใหญ่เพิ่งจะพูดคุยกับฮ่องเต้มาจึงพอรู้บ้างว่าเวลานี้หลินซีเวยอยู่ที่ใด

“จริงหรือเจ้าคะ” ใบหน้ายิ้มแป้นทำให้คนเป็นพ่ออดเอ็นดูไม่ได้

ภาพของทั้งสามคนอยู่ในสายตาของหลินซีเวยมาตั้งแต่เมื่อครู่ เขาพึมพำเมื่อได้เห็นว่านางอยากเจอเขามากเพียงใด “ในเมื่อเจ้าคิดถึงข้ามากปานนั้น คงต้องเร่งการเดินทางให้เร็วขึ้นกว่าเดิมเสียแล้ว”

หลินซีเวยไม่พูดเปล่า เขาตัดสินใจไม่ร่วมเดินทางกับขบวนคณะทูตแต่กลับทำทีควบม้าเพื่อเร่งเดินทางกลับเมืองไท่หยาง

ครั้นห่างจากขบวนคณะทูตแล้วจึงใช้พลังมารหายตัวกลับมาตำหนักจันทราในพริบตาพลางนั่งรอชายากลับจากจวนแม่ทัพใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ

“นายท่านกลับมาเร็วเพียงนี้ไม่มีผู้ใดสงสัยหรือ” ลูกน้องปีศาจถามขึ้นมาหลังจากตามเจ้านายกลับตำหนัก

“ข้าฝากเจ้าจัดการเรื่องนั้นด้วยก็แล้วกัน” หลินซีเวยอารมณ์ดีจนไม่อยากคิดสิ่งอื่นใด ก่อนจะไล่ลูกน้องทั้งสองคน “ไปได้แล้ว”

“ขอรับ” โจวเหวินหลงและเฉินซือหยางพยักหน้าแล้วหายตัวไปจากที่นั่น ในใจกำลังคิดหนักว่าควรต้องทำอย่างไรหากมีคนสงสัยเรื่องของเจ้านายจึงปรึกษากัน

“เอาไว้ถึงตอนนั้นค่อยคิดเถอะ” โจวเหวินหลงส่ายหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“อืม” ปีศาจหนุ่มไม่รู้จะพูดอันใดเพราะจนปัญญา คร้านจะกังวลเรื่องที่ยังมาไม่ถึง

ในขณะที่ตัวต้นเหตุยิ้มหน้าระรื่นเมื่อได้เห็นชายาของตนเองกำลังเดินกลับมาที่ตำหนักจากไกล ๆ พลันรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดนาง “คิดถึงเจ้ายิ่งนัก”