ตอนที่ 34 ห่างไกลกัน

หนึ่งเดือนต่อมา ณ ตำหนักจันทรา

“เยว่ชิง เจ้าดูนี่สิ วันนี้ข้าสั่งให้คนนำดอกไม้ที่เจ้าชอบมาปลูกในสวน ถึงวันที่เจ้าคลอดเมื่อใด ดอกไม้พวกนี้คงจะบานสะพรั่งพอดี” หลินซีเวยเอ่ยปากบอกพลางกุมมืออู๋เยว่ชิงที่กำลังลูบท้องของตนเอง

“พระวรกายดีขึ้นแล้วหรือเพคะ ไม่กี่วันก่อนยังทรงพระอาเจียนอยู่เลย” นางยังคงนึกเป็นห่วงอาการแพ้ท้องแทนของหลินซีเวยเหมือนทุกครั้ง แต่คนข้าง ๆ ก็ยังตื่นเต้นกับการจะได้เป็นพ่อคนครั้งแรกจึงไม่สนใจร่างกายของตนเอง

“เจ้าอย่าได้กังวลเรื่องนั้นเลย เห็นเจ้ากับลูกสบายดี ข้าก็โล่งใจมากแล้ว” มือหนาลูบเรือนผมของนางอย่างแผ่วเบา “ข้ามีของขวัญอีกหนึ่งชิ้นให้เจ้า”

หลินซีเวยหยิบปิ่นหยกเขียวบริสุทธิ์ออกมาให้นางดู ตรงด้ามสลักคำว่า รักมั่นนิรันดร์ ก่อนจะปักปิ่นบนเรือนผมให้ชายาของตนเอง

“ขอบพระทัยเพคะ” อู๋เยว่ชิงยิ้มกว้างและรู้สึกขอบคุณความเอาใจใส่ดูแลของหลินซีเวยยิ่งนัก หนึ่งเดือนมานี้เขาตั้งหน้าตั้งตาทำทุกอย่างให้นางจนนางแทบไม่ต้องแตะต้องอันใดเลย แม้ว่าตัวเขาเองจะเผชิญกับอาการแพ้ท้องแทนอยู่ทุกวี่วัน

ไม่ว่าเมื่อใดที่ต้องการเรียกหา หลินซีเวยจะอยู่ตรงนั้นเสมอ

“ถึงเวลาดื่มสมุนไพรบำรุงร่างกายแล้ว” องค์ชายสามเอ่ยปากแล้วช้อนตัวอุ้มร่างบางเข้าตำหนักในทันที

ช่วงเวลาแห่งความสุขผ่านไปวันแล้ววันเล่า

หากแต่วันหนึ่งฮ่องเต้กลับมีรับสั่งให้องค์ชายสามออกเดินทางไปยังแคว้นอันซีเพื่อเป็นตัวแทนเจริญสัมพันธไมตรีกับดินแดนที่เต็มไปด้วยข้าวปลาอาหารอุดมสมบูรณ์

หลินซีเวยไม่อยากปล่อยให้พระชายาอยู่ในตำหนักเพียงคนเดียว แต่ไม่อาจขัดคำสั่งละทิ้งราชโองการได้จึงจำใจต้องแยกจากคนรักของตนเองเป็นการชั่วคราว

สีหน้าไม่สบอารมณ์ทำให้ขุนนางและข้าราชบริพารที่ติดตามไปด้วยกังวลใจเป็นอย่างมาก อู๋เยว่ชิงจึงรับหน้าที่เป็นตัวกลางปรับอารมณ์ของอีกฝ่ายให้เย็นขึ้นมาบ้างก็ยังดี

วันออกเดินทาง อู๋เยว่ชิงไม่ลืมให้ของแทนใจเพื่อที่เขาจะได้นึกถึงนางและอีนั่วยามไม่ได้พบหน้ากันตลอดสามสี่เดือน ถุงหอมสีม่วงแดงส่งกลิ่นหอมสมุนไพรลอยคลุ้ง

หลินซีเวยทำหน้าเศร้าพลางเชยคางของคนตรงหน้าขยับมาใกล้จนอู๋เยว่ชิงหลับตาปี๋เพราะคิดว่าเขากำลังจะประทับจุมพิตนางอย่างเคย แต่อีกฝ่ายกลับลองเชิงด้วยการปล่อยให้นางหลับตาอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งจนกระทั่งอู๋เยว่ชิงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาสบประสานดวงตาสีม่วงแดงของเขา

เจ้าตัวจึงฉวยโอกาสนั้นจุมพิตอย่างดูดดื่มเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะต้องจากกัน “ข้าคงคิดถึงเจ้ากับลูกนัก”

“...” นางไม่พูดอันใดแต่ยิ้มหวานจนตาหยีเป็นรูปจันทร์ครึ่งเสี้ยว

ครั้นเอ่ยร่ำลาจนพอใจกันทั้งสองฝ่ายแล้ว ขบวนเสด็จขององค์ชายสามจึงได้ฤกษ์เคลื่อนออกจากเมืองไท่หยาง

เมื่ออยู่ห่างกายกันเนิ่นนานเพียงนี้เป็นครั้งแรกก็ทำให้ทั้งคู่เหงาหงอยคิดถึงอีกฝ่ายไม่น้อยหน้ากัน หากแต่ฝั่งหลินซีเวยคงจะดีกว่านางอยู่เล็กน้อยเพราะไม่ว่าเขาต้องการกลับมาหานางเมื่อใดย่อมทำได้

เพียงแค่ร่ายพลังมาร กระดิกนิ้วเพียงเล็กน้อย หลินซีเวยก็สามารถเดินทางข้ามแคว้นได้ในพริบตา

เรื่องนี้ไม่อาจให้อู๋เยว่ชิงรับรู้ได้เป็นอันขาดจึงทำได้เพียงแอบดูนางโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว

ค่ำคืนดึกดื่น

หลินซีเวยมักจะปรากฏตัวแล้วเอนกายลงนอนข้างอู๋เยว่ชิงเหมือนอย่างเคย มีครั้งหนึ่งนางได้กลิ่นถุงหอมสมุนไพรที่เคยให้เขาจึงลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกจนเจ้าตัวต้องรีบร่ายพลังมารหายตัวไปก่อนถูกจับได้

เรื่องราชกิจเป็นเรื่องรอง หากว่างเว้นจากการเดินทางไกลอันแสนน่าเบื่อหน่าย เขามักจะทำตัวหลบซ่อนหลังต้นไม้เพื่อแอบดูชายาของตัวเองอยู่ร่ำไป

“เจ้าแอบยิ้มให้ผู้ใดน่ะ” เสียงพึมพำทำให้เฉินซือหยางมองหน้าโจวเหวินหลงเพื่อสื่อสารความในใจด้วยสายตา ตรงนั้นมีผู้ใดกันเล่า นางยิ้มให้ดอกไม้ก็ไม่ได้หรืออย่างไร นายท่านเป็นอันใดมากหรือไม่

หลังจากเร่งเดินทางมานานเกือบหนึ่งเดือน ขบวนเสด็จขององค์ชายสามจากเมืองไท่หยางจึงมาถึงใจกลางวังหลวงของแคว้นอันซีในที่สุด

ฮ่องเต้หนุ่มวัยยี่สิบห้าปีผู้มีดวงตาสีทองและผมเกล้าดำขลับออกมาต้อนรับคณะทูต

“ยินดียิ่งนักที่องค์ชายเสด็จมาเยือนแคว้นอันซีด้วยพระองค์เอง” ฟ่านเจียรุ่ยกล่าวกับเขาท่าทางเป็นมิตรแล้วผายมือไปที่ตำหนักรับรอง “เชิญองค์ชาย”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท” หลินซีเวยสีหน้าเรียบเฉย ไม่คิดทำสิ่งใดนอกเหนือจากคำสั่งของบิดาตนเอง ระหว่างทางบังเอิญพบกับหลินมู่หลงผู้เป็นตัวแทนเมืองหมิงเหวินโดยบังเอิญ

“พี่สาม เสด็จมาถึงเร็วยิ่งนัก” องค์ชายเจ็ดตื่นเต้นที่ได้เจอพระเชษฐาในที่แห่งนี้

เดิมทีรู้ข่าวมาบ้างว่าใครจะเป็นตัวแทนมาเจรจาข้อตกลงแต่ไม่นึกว่าองค์ชายสามจะยอมมาจริง ๆ และมาได้เร็วกว่ากำหนดการถึงสามอาทิตย์

“เฮอะ เจ้าเด็กไม่รักดี” หลินซีเวยพึมพำมองหน้าพระอนุชา

“เหตุใดจึงกล่าวเช่นนั้น” คนตรงหน้าขมวดคิ้วครุ่นคิดว่าตนทำผิดอันใด

“เจ้ากล้าปล่อยให้ชายาที่ทรงพระครรภ์อยู่ตำหนักคนเดียวอย่างนั้นหรือ” น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ทำหลินมู่หลงนึกอยากย้อนถามเขาบ้าง

องค์หญิงสือหลิวแข็งแกร่งที่สุดในเมืองหมิงเหวิน ใครกันจะกล้าทำอันใดนาง ถึงเวลานี้ท้องจะเริ่มโตแต่นางยังเที่ยววิ่งวุ่นทั่ววังหลวงจนฮ่องเต้และฮองเฮาปวดหัวไปตาม ๆ กัน

“อู๋เยว่ชิงเป็นอย่างไรบ้างหรือ ข้าเขียนจดหมายถามไถ่อาการของนางแต่ไม่ยักจะเห็นนางตอบกลับมาสักครา” องค์ชายเจ็ดคิดในใจรู้คำตอบเป็นอย่างดี พี่สามคงไม่ยอมให้นางเห็นจดหมายของข้าแน่เลย

“ข้าดูแลนางดีปานนั้นย่อมต้องสุขสบายอยู่แล้ว” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏที่มุมปากของหลินซีเวย พูดแล้วก็คิดถึง วันนี้ข้าต้องรีบเจรจาธุระงานการให้เสร็จจะได้รีบไปหานาง

“อืม” หลินมู่หลงพยักหน้าแล้วหันไปหาฮ่องเต้ฟ่าน “อยู่กันพร้อมหน้าเช่นนี้ เราทั้งสามพูดคุยธุระไปเลยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นย่อมได้” ฮ่องเต้พยักหน้าให้ขันทีนางกำนัลตระเตรียมข้าวของรับรองให้พร้อม

การถกเถียงเรื่องราวสำคัญของแคว้นอันซี เมืองไท่หยางและเมืองหมิงเหวินผ่านไปได้ด้วยดี ฮ่องเต้ฟ่านเจียรุ่ยยินดีอย่าง

มากที่มีเมืองมิตรสหายอย่างทั้งสองคอยอยู่เคียงข้างกัน

เมืองหนึ่งอาจหาญการรบ อีกเมืองเก่งกาจด้านค้าขาย ส่วนแคว้นอันซีมีขุมทรัพย์ธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์ นับว่าผูกมิตรกันแล้วย่อมต้องพาแผ่นดินมั่งคั่ง ราษฎรผาสุกเป็นแน่

หลังจากนั้นหลินซีเวยจึงรีบปลีกตัวออกมาก่อนจะร่ายพลังมารหายตัวกลับตำหนักจันทราอย่างทันท่วงที

เวลานั้นอู๋เยว่ชิงกำลังนั่งมองท้องฟ้าอยู่เพียงลำพัง สายตาเหม่อลอยจนไม่รู้ตัวเลยว่าใครบางคนมองนางอยู่ทางข้างหลัง

“อีนั่ว เจ้าหลับไปแล้วหรือ” นางพูดกับเจ้าก้อนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ทว่า คนที่หลบอยู่ด้านหลังกลับรู้สึกว่าพลังมารจากอีนั่วกำลังสะท้อนกลับมา

“นายท่าน เป็นอันใดไปหรือขอรับ” โจวเหวินหลงเห็นเจ้านายมีเลือดเปื้อนที่มุมปากจึงถามไถ่ “หรือว่าพลังจากมารน้อยสะท้อนหรือ”

“อืม” เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วจัดการควบคุมพลังนั้นแต่กลับกลายเป็นว่าพลังมารของอีนั่วไม่ยอมสงบอย่างที่เขาต้องการ

“ร้ายกาจนักเจ้าตัวเล็ก” แม้จะเจ็บปวดไปทั่วร่างแต่กลับยิ้มมุมปากด้วยความภูมิใจว่าอีนั่วสมกับเป็นมารน้อยที่สืบเลือดเนื้อเชื้อไขจากเขายิ่งนัก