ตอนที่ 33 แพ้ท้องแทน

คืนนั้น ข่าวคราวของชายาองค์ชายสามแพร่สะพัดไปทั่ววังหลวง ปีนี้นับว่ามีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามาจนใครหลายคนพากันขอบคุณสวรรค์

หลังจากหมอหลวงกลับออกไป หลินซีเวยยิ่งตัวติดกับอู๋เยว่ชิงไม่ห่างมากกว่าเดิม คอยประคบประหงมดูแลยิ่งกว่าไข่ในหิน

“หม่อมฉันดื่มเองได้เพคะ” นางรีบรับถ้วยยามาถือไว้เพราะเกรงใจคนตรงหน้าที่ไม่เคยต้องปรนนิบัติดูแลใครอย่างใกล้ชิดมาก่อน

“ข้าอยากดูแลเจ้าเหมือนครานั้นที่เจ้าดูแลข้า ไม่ได้หรือ” หลินซีเวยไม่ยอมปล่อยถ้วยยานั้น อู๋เยว่ชิงไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรจึงได้แต่ทำตามโดยปริยาย

เช้าวันต่อมาฮ่องเต้และฮองเอาจึงมาแสดงความยินดีกับทั้งสองคนพร้อมอวยพรให้สุขภาพร่างกายของอู๋เยว่ชิงและเด็กน้อยในท้องแข็งแรง ไร้โรคภัยเบียดเบียน

ไท่จื่อกับชายารวมถึงหลินมู่หลงและองค์หญิงสือหลิวก็มาพร้อมหน้ากัน หากแต่ปฏิกิริยาของหลินซีเวยดูแตกต่างไปจากตอนที่บิดาของเขามาเยี่ยมนัก

บุรุษใดนอกเหนือจากที่เขาคิดอย่าได้ย่างกรายเข้ามาใกล้นางเป็นอันขาด

“พี่สาม ข้าจะขอพบนางสักครู่ไม่ได้หรือ” หลินมู่หลงอยากพูดคุยกับสหายใจจะขาดแต่โดนขวางทางเอาไว้ตั้งแต่หน้าประตูตำหนักจันทรา

“ข้าจะบอกนางให้ว่าเจ้ามาเยี่ยม” องค์ชายสามกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไท่จื่อเองก็เช่นกัน ข้าจะบอกนางให้”

“น้องเจ็ด ข้าว่าวันนี้พวกเราคงไม่ได้เห็นหน้าเสี่ยวเยว่ชิงกระมัง มียามเฝ้าประตูอย่างแน่นหนาเช่นนี้” ไท่จื่อเอ่ยปากกระทบใครบางคนที่ยืนนิ่วหน้า

“อาการอย่างนี้ไม่ใช่แค่ตกไหน้ำส้มแล้ว น่าจะเป็นตกทะเลสาบน้ำส้มมากกว่ากระมัง” องค์หญิงสือหลิวหัวเราะลั่น “ถึงอย่างนั้นพวกข้าก็ขอแสดงความยินดีด้วย”

“ขอบคุณพวกท่าน แต่ว่าข้าขอตัวก่อน ปล่อยนางอยู่คนเดียวนานเกินไปไม่ดีนัก” หลินซีเวยพูดจบไม่รอให้คนที่เหลือเอ่ยลาตามธรรมเนียมก็รีบพุ่งเข้าไปในตำหนักแล้วนั่งลงข้างเตียงของอู๋เยว่ชิงทันที

“หิวหรือไม่ กระหายน้ำหรือไม่ หรือว่าเจ้าเจ็บที่ใดหรือไม่” เขาถามด้วยความเป็นห่วง

“หม่อมฉันไม่เป็นอะไรแล้วเพคะ” นางจับมือของเขาแล้วยกมาวางที่ท้อง

หลินซีเวยสัมผัสได้ว่าเจ้าก้อนที่อยู่ในท้องของชายากำลังเติบโตตามกาลเวลา ทั้งยังได้ยินเสียงของหัวใจเต้นอย่างชัดเจนพลางคิดในใจ ข้ากำลังมีลูกชายสินะ

ดวงตาสีม่วงแดงสอดประสานดวงตาคู่งามของคนตรงหน้า “ลูกชายของเราตั้งชื่อว่าอันใดดีเยว่ชิง”

“เหตุใดจึงคิดว่าเป็นชายหรือเพคะ”

“ความลับ” รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าหลินซีเวย “ข้าคิดชื่อหนึ่งได้ ไม่รู้ว่าเจ้าจะชอบหรือไม่”

“ไม่ว่าจะเป็นอะไร หม่อมฉันจะรับฟังเป็นอย่างดีเพคะ” นางไม่เคยคิดปฏิเสธอยู่แล้ว ยิ่งเห็นว่าเขาตื่นเต้นมากแค่ไหนที่นางตั้งครรภ์ก็อดเอ็นดูพ่อมือใหม่ไม่ได้

“ลูกของเรา ข้าจะตั้งชื่อให้เขาว่า อีนั่ว” สีหน้าของเขาราวกับภูมิใจในตนเองเป็นอย่างยิ่ง “เพราะว่าอีนั่วคือคำสัญญาจากข้าว่าจะรักเจ้าไปตลอดชีวิต ให้ลูกของเราเป็นพยาน”

“เสด็จพี่...” อู๋เยว่ชิงนึกไม่ถึงว่าเขาจะตั้งชื่อลูกด้วยความหมายเช่นนี้ “ถ้าอย่างนั้นอีนั่วก็จะเป็นคำสัญญาจากหม่อมฉันว่าจะรักพระองค์จนลมหายใจสุดท้ายเพคะ”

“ชีวิตนี้ข้าคงไม่ได้พบเจอใครเหมือนเจ้าอีกแล้ว” หลินซีเวยเอ่ยกระซิบพลางจุมพิตริมฝีปากคนตรงหน้าอย่างดูดดื่ม “พ่อรักแม่กับเจ้ามากนะอีนั่ว”

สองสามวันต่อมา

หลินมู่หลงมาเยี่ยมอู๋เยว่ชิงเป็นครั้งสุดท้ายเพราะต้องกลับเมืองหมิงเหวินกับองค์หญิงสือหลิว

“เดินทางปลอดภัยนะเพคะ หม่อมฉันจะเขียนจดหมายไปหาแล้วก็ดูแลองค์หญิงดี ๆ นะเพคะ” นางกล่าวกับสหายคนสำคัญ ในใจไม่อยากให้เขาไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองไกลถึงเพียงนั้นเลย

“เจ้าเองก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะเยว่ชิง” น้ำเสียงของหลินมู่หลงอบอุ่นเสมอแล้วมององค์ชายสาม

“ข้าต้องดูแลนางให้ดีอยู่แล้ว คิดฝากฝังนางไว้กับผู้ใดกัน” ในขณะที่คนยืนประคองอู๋เยว่ชิงปรายตามองพระอนุชาของตนเอง “รีบไปเถิด ขบวนรถรอเจ้าอยู่นานแล้ว”

“พี่สามเร่งข้าถึงเพียงนี้ ต้องขอตัวก่อนแล้วล่ะ” องค์ชายเจ็ดกล่าวลาแล้วขึ้นรถม้าพร้อมกับองค์หญิงสือหลิวพลางโบกมือให้อย่างเคย

“อย่าโบก ห้ามยิ้มด้วย” หลินซีเวยบอกชายาของตนเอง

“แล้วหม่อมฉันทำอันใดได้บ้างเล่าเพคะ” อู๋เยว่ชิงขมวดคิ้วรอฟังคำตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่ว่าจะยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ หรืออะไรก็ตาม เจ้าทำกับข้าได้เพียงคนเดียวเท่านั้น” ดวงตาสีม่วงแดงจริงจังขึ้นมาทันใด

“เฮ้อ...” คนเป็นชายาถอนหายใจยาว ๆ แล้วทำท่าขัดใจโบกมือให้องค์ชายเจ็ดโดยไม่สนใจเขา

“ชายาของข้า คืนนี้เจ้าอยากโดนลงโทษหรืออย่างไร” หลินซีเวยยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์เรียกเสียงหัวเราะจากอู๋เยว่ชิงได้เป็นอย่างดี “หมอหลวงสั่งงดเว้นจนกว่าจะถึงเวลาเพคะ เพราะฉะนั้นเสด็จพี่คงจะลงโทษหม่อมฉันไม่ได้หรอก”

อู๋เยว่ชิงคิดว่าตัวเองรอดพ้นจากการลงโทษของเขาไปแล้ว หากแต่ได้ยินอีกฝ่ายพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “วันใดที่หมอหลวงไม่ห้ามแล้ว ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้าไม่ให้ขาดแม้แต่นิดเดียว”

“...”

“ไม่แน่ว่าอีนั่วอาจจะมีน้องเพิ่มมาอีกสักคนสองคนก็เป็นได้” ร่างสูงพูดอย่างไม่อ้อมค้อม “น่าเสียดายจริง ๆ ที่วันนี้ข้ามิอาจลงโทษเจ้าได้”

“เสด็จพี่ล้อเล่นเกินไปแล้วเพคะ” อู๋เยว่ชิงภาวนาให้เขาเอ่ยกลับมาว่าหยอกล้อตามปกติ

ทว่า รอยยิ้มนั้นทำให้นางใจเต้นตึกตัก “เรื่องนี้ข้าไม่เคยล้อเล่นนะเยว่ชิง ในเมื่อเจ้าทำผิดสัญญา ข้าย่อมไม่อาจละเลย”

“หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ ต่อจากนี้ไปจะยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ หรืออะไรก็ตามกับพระองค์เพียงคนเดียว” ดวงตาสีฟ้ากระพริบปริบ ๆ อ้อนให้เขาใจอ่อน

“คิดว่าข้าจะยอมเจ้าหรือเยว่ชิง” หลินซีเวยยักคิ้ว

ร่างบางจึงเขย่งเท้าพลางโอบมือรอบคอของคนตรงหน้าแล้วจุมพิตนุ่มนวลแทนคำขอโทษ “ทรงยอมหม่อมฉันสักครั้งได้หรือไม่เพคะ”

หลินซีเวยจูบกลับอย่างโหยหาสัมผัสจากตัวนาง “เยว่ชิง ตัวเจ้ากลิ่นหอมหวานนัก ข้าจะอดใจได้อย่างไร”

“...” อู๋เยว่ชิงตะลึงนิ่งงันไปชั่วขณะที่จู่ ๆ ลิ้นเรียวชื้นของหลินซีเวยไล้อยู่ตรงลำคอของนาง ดูดโลมเลียราวกับว่านางเป็นของกินเสียอย่างนั้น

“หมอหลวงสั่งห้ามจริงหรือ”

“จริงสิเพคะ...”

ทันใดนั้น หลินซีเวยก็สัมผัสได้ถึงพลังมารเล็ก ๆ จากเจ้าก้อนในท้องของอู๋เยว่ชิงที่สะท้อนออกมาจนเจ็บแปลบเบา ๆ ทั่วร่างกายจึงได้แต่คิดในใจ เจ้าอย่าเพิ่งขัดพ่อจะได้หรือไม่ อยู่เฉย ๆ สักสองสามชั่วยามก็ได้

ทว่า เจ้าก้อนกลับไม่สนใจแผ่พลังมารปีศาจสะท้อนออกมาหาหลินซีเวยราวกับจะปกป้องมารดาของตน

เขาจึงหยุดเล้าโลมอู๋เยว่ชิงแต่เพียงเท่านี้แล้วพานางเข้าไปพักผ่อนในตำหนัก พลังจากเจ้าก้อนจึงเงียบสงบไปราวกับรู้ความ

นับตั้งแต่นั้นมา หลินซีเวยจึงคอยดูแลอู๋เยว่ชิงด้วยความตั้งใจ เพียงแต่ว่าไม่นานนักเขากลับรู้สึกตาลาย เวียนหัว คล้ายจะหน้ามืดตลอดเวลาจนต้องเรียกหมอหลวงมาตรวจอาการจึงพบว่าเขามีอาการแพ้ท้องแทนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

บางครั้งนึกอยากกินของหวาน หากแต่บางคราก็อดไม่ได้ที่จะอยู่ใกล้อู๋เยว่ชิงอย่างแนบชิดคิดอยากจะลิ้มรสนางอย่างเสือหิวโหย อ้างว่าทำเช่นนี้แล้วอาการแพ้ท้องแทนจะหายเป็นปลิดทิ้งจนอีนั่วต้องคอยห้ามปรามอยู่ร่ำไป