ตอนที่ 32 ท้อง

เสด็จพี่ เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่ได้หรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงถามหลินซีเวยทันทีที่เห็นหน้า

“นั่นสิพี่สาม วังหลวงออกจะกว้างใหญ่ บังเอิญจริง ๆ ที่ได้เห็นท่านที่นี่” หลินมู่หลงพูดเบา ๆ แต่อีกฝ่ายกลับตอบว่า “บังเอิญอย่างยิ่งที่มืดค่ำป่านนี้แล้วเจ้ายังไม่กลับตำหนักของตนแต่มาอยู่กับนาง”

“พระพักตร์ไม่สบอารมณ์ พระสุรเสียงหงุดหงิด ท่าทางฉุนเฉียว” เสียงขององค์หญิงสือหลิวลอยมาแต่ไกลพลางมองคนของตนเองราวกับจะบอกว่า “เห็นไหมเล่า เป็นอย่างที่ข้าบอกจริง ๆ ด้วย”

“เป็นอย่างไรหรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงถามนางบ้าง

“การกระทำเช่นนี้ องค์ชายสามคงจะตกไหน้ำส้มกระมัง” องค์หญิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา แล้วหันไปบอกกับหลินมู่หลงว่า “เราสองคนขอตัวกลับกันก่อนดีกว่า” แล้วคล้องแขนดึงคนข้าง ๆ ไปทันที

“เอ่อ...” หลินมู่หลงกำลังจะเอ่ยปากแต่ทำได้แค่ยกมือโบกลาอู๋เยว่ชิงเท่านั้น

ดวงตาสีม่วงแดงของหลินซีเวยขุ่นเคืองไม่น้อยจนอู๋เยว่ชิงนึกถึงคำที่องค์หญิงบอกเมื่อครู่ “เสด็จพี่ทรงหึงหวงหรือเพคะ”

“หึงหวงคืออันใด” เขาถามกลับราวกับไม่เข้าใจความหมาย

“เสด็จพี่ไม่ชอบที่เห็นข้าอยู่กับองค์ชายเจ็ดใช่หรือไม่” นางทำตาโต สบตาอีกฝ่ายไม่หลบหนีเพื่อแสดงความจริงใจ “เราสองคนเป็นเพียงสหายที่สนิทกันเท่านั้นเพคะ”

“เฮอะ เมื่อก่อนเจ้าก็เอาแต่เที่ยวเล่นกับเขา” หลินซีเวยย้อนความในอดีตที่ผ่านมา “ไม่ว่าข้าจะเดินไปที่ใดก็มักเห็นเจ้าสองคนอยู่ด้วยกันตลอดเวลา สหายสนิทอะไรกัน ผู้ใดเห็นก็ย่อมคิดว่าพวกเจ้ามีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ไม่นับตอนที่เจ้าเจ็ดต้องแต่งงานกับองค์หญิงสือหลิว ข้าเห็นเจ้าร้องไห้ฟูมฟายอยู่คนเดียว พอไม่มีเจ้านั่นอยู่ด้วย เจ้าก็เอาแต่นั่งหงอยเหงาเพียงลำพัง”

อู๋เยว่ชิงไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าหลินซีเวยจะตามติดชีวิตและเก็บรายละเอียดทุกอย่างที่ผ่านมาได้หมดจด

“หึงจริง ๆ ด้วยสินะเพคะ” นางยิ้มแป้น สูดหายใจเข้าลึก ๆ เตรียมอธิบาย “ถ้าหากเวลานั้นเสด็จพี่ยอมรับหม่อมฉัน คนที่จะได้อยู่เคียงข้างหม่อมฉันคงจะเป็นเสด็จพี่ไม่ใช่องค์ชายเจ็ด ตอนที่เขาต้องแต่งงาน หม่อมฉันก็ร้องไห้ดีใจที่สหายจะได้มีครอบครัว ได้อยู่กับคนที่รักมานาน”

“...” หลินซีเวยกำลังตั้งใจฟังจนคิ้วขมวดชนกัน

“แล้วที่หม่อมฉันร้องไห้บ่อย ๆ ต่อหน้าเขาก็เพราะไปปรึกษาเรื่องเสด็จพี่นั่นแหละ เอาแต่ผลักไส ไล่หนี เบือนหน้า ไม่ยอม...” นางไม่ทันจะได้พูดจบประโยคดี คนตรงหน้าคล้ายรู้สึกตัวว่าทำอะไรโดยไม่คิดถึงจิตใจของนางมากเพียงนี้จึงโอบกอดร่างบางอย่างอ่อนโยนโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว

“ข้าขอโทษ เยว่ชิง” น้ำเสียงแผ่วเบาสำนึกผิดพรั่งพรูออกมา “ต่อไปนี้ข้าจะไม่ทำเช่นนั้นกับเจ้าอีกแล้ว ยกโทษให้ข้าเถอะนะ”

“หม่อมฉันไม่เคยนึกโกรธเลยเพคะ” อู๋เยว่ชิงกอดเขาให้แน่นขึ้น “เพราะหม่อมฉันรักพระองค์มาก รักมาตลอด”

“รักมาตลอด ตั้งแต่เมื่อใดกัน”

“เหมือนชะตาลิขิตไว้ รู้ตัวอีกทีก็ไม่เคยคิดจะรักผู้ใดแล้ว” แก้มของนางแดงระเรื่อ “เพราะฉะนั้น อย่าทรงกังวลพระทัยเรื่องระหว่างหม่อมฉันกับองค์ชายเจ็ดเลยเพคะ”

“เท่านั้นไม่พอหรอก เวลานี้เจ้าเป็นชายาของข้า ห้ามเข้าใกล้ผู้ใดอีกเป็นอันขาด” น้ำเสียงขึงขังทำให้นางแปลกใจเล็กน้อย

“ถ้าหากมีเรื่องจะปรึกษา...”

“มีอะไรก็พูดกับข้า...” เขาเอ่ยปากห้ามทันที “ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว อย่าได้มองหาผู้ใดเลยเยว่ชิง” จู่ ๆ น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนมาเป็นออดอ้อน “สัญญาได้หรือไม่”

“สัญญาเพคะ” นางรับปากให้เขาได้โล่งใจ

ครั้นปรับความเข้าใจกันได้แล้ว หลินซีเวยไม่รอช้าอุ้มนางขึ้นมา “แต่อย่างไรวันนี้ต้องลงโทษเจ้าเสียหน่อย”

“หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ ทรงอภัยโทษให้หม่อมฉันได้หรือไม่”

“เรื่องนี้ร้ายแรงนัก ข้าจำเป็นต้องลงโทษเจ้าจริง ๆ ชายาของข้าผู้นี้จะได้ไม่ลืมสัญญา” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏพร้อมสายตาลึกล้ำมีความนัย

หลังจากนั้นทั้งสองจึงได้ใช้เวลายามค่ำคืนร่วมกันอย่างเร่าร้อนเฉกเช่นทุกคืนที่ผ่านมา

คืนสุดท้ายของวันเฉลิมฉลอง

หลินซีเวยพาอู๋เยว่ชิงมาที่ศาลากลางสวนกว้าง สถานที่เดิมที่พวกเขามักจะมารอดูดอกไม้ไฟในทุก ๆ ปี หากแต่ว่าปีนี้พิเศษกว่าปีไหน ๆ เพราะครั้งนี้หลินซีเวยไม่ยอมปล่อยให้ชายาของตนเองต้องอยู่ห่างจากสายตา

นางนั่งพิงไหล่ของเขาพลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้า “ในที่สุดหม่อมฉันก็ได้นั่งดูดอกไม้ไฟกับพระองค์”

หลินซีเวยไม่ตอบอันใดเพียงแค่หันหน้ามอง จุมพิตหน้าผากของนางแล้วโอบไหล่เอาไว้

ดอกไม้ไฟค่อย ๆ พุ่งขึ้นมาบนท้องฟ้าทีละนิดก่อนจะกระจายเป็นวงหลากสีสัน บางดวงเหมือนละอองดาวสีทองที่กำลังร่วงโปรยจากสวรรค์

ทว่า เวลาผ่านไปไม่นานนัก อู๋เยว่ชิงกลับรู้สึกไม่สบายตัวขึ้นมาทันที ใบหน้างามซีดเผือด เหงื่อเม็ดเล็กผุดตรงขมับไรผม

“เยว่ชิง!” หลินซีเวยเรียกนางสีหน้าตระหนกกังวล “ตามหมอมา!!!” เขาตะโกนบอกเหล่าขันทีแล้วช้อนตัวชายารักกลับตำหนักจันทราทันที

อู๋เยว่ชิงเอามือกุมท้อง ตัวขดงอราวกับเจ็บปวดเหลือหลาย อีกทั้งพยายามอดทนอดกลั้นเอาไว้

“เยว่ชิง...” เขาเห็นท่าทางของนางเช่นนั้นแล้วก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย

ความทรมานค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของหลินซีเวยจนเขาสงสัยว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ในร่างกายของนาง

ในเมื่อเขาไม่ได้ร่ายพลังมารแล้วเหตุใดความทรมานจากสิ่งนั้นจึงสะท้อนกลับมาหาเขา

หมอหลวงรีบวิ่งแจ้นมาตรวจอาการชายาขององค์ชายสามในพริบตา สีหน้าเคร่งเครียด เหงื่อแตกพลั่กไปหมด

“องค์ชาย ทรงรอข้างนอกเถิดพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงกล่าวกับเขาพลางหยิบเครื่องมือออกมาวางไว้

“ข้าจะอยู่กับนาง เจ้ารีบตรวจไป” หลินซีเวยอยากรู้ว่าความเจ็บปวดที่เขากำลังได้รับนั้นเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่

เวลานั้นอู๋เยว่ชิงกลับค่อย ๆ ลูบท้องเบา ๆ ราวกับรู้ว่าร่างกายตัวเองมีอันใดแปลกไปพลางมองหน้าหมอหลวงที่กำลังตรวจชีพจรให้นาง

“องค์ชาย...” หมอหลวงหันมาหาเขา “พระชายาทรงพระครรภ์พ่ะย่ะค่ะ”

“...”

หลินซีเวยนิ่งงันไปชั่วขณะ “เจ้าบอกว่าอันใด”

“พระชายาทรงพระครรภ์พ่ะย่ะค่ะ” สีหน้าหมอหลวงเลิ่กลั่กเพราะกลัวปฏิกิริยาขององค์ชายสาม

ทว่าผลที่ได้กลับตรงกันข้าม หลินซีเวยยิ้มกว้างแล้วมองหน้าอู๋เยว่ชิง “เจ้าท้องลูกของข้าแล้ว เยว่ชิง”

คำพูดนั้นราวกับทำให้เด็กในท้องรับรู้ว่าผู้ใดเป็นบิดา พลังมารที่ไม่อาจควบคุมใก่อตัวขึ้นจนมันสะท้อนความเจ็บปวดมายังหลินซีเวยเพียงผู้เดียว

ในขณะที่อู๋เยว่ชิงลูบท้องอย่างแผ่วเบา “ลูกแม่เป็นเด็กดีนะ” นางพูดเพียงเท่านั้นพลังมารที่สะท้อนออกมาก็สงบนิ่งขึ้นจนหลินซีเวยยักยิ้มคิดในใจว่า เชื่อฟังแม่ของเจ้าดีเหลือเกิน