ตอนที่ 29 ความรู้สึกเปลี่ยนไป

หนึ่งเดือนผ่านไป

ราวกับว่ากำลังใจจากอู๋เยว่ชิงเป็นโอสถชั้นดี ร่างกายของหลินซีเวยจึงดีขึ้นเป็นลำดับแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง เวลานี้จึงพอที่จะเดินเล่นนอกตำหนักได้บ้างแล้ว

นับเป็นครั้งแรกที่เหล่าขันทีและนางในได้เห็นองค์ชายสามและชายาประทับอยู่ในสวนดอกไม้ สายตาทุกคู่เห็นพ้องต้องกันว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาราวกับคนรักกันก็มิปาน

การกระทำของหลินซีเวยไม่มีปิดบัง การแสดงออกของเขาทำให้หลายคนได้ตระหนักว่าองค์ชายสามผู้นี้ก็มีด้านที่อบอุ่นและอ่อนโยนเช่นกัน

“เทศกาลชมจันทร์ใกล้เข้ามาแล้ว เจ้าอยากไปเที่ยวชมหรือไม่เยว่ชิง” หลินซีเวยเอ่ยปากชวนนาง สีหน้าคาดคั้นหวังว่านางจะตอบรับคำขอ

“เพคะ” รอยยิ้มบางของนางถือเป็นคำตอบ อู๋เยว่ชิงไม่เคยปฏิเสธคำขอของเขาสักครั้ง

“เช่นนั้นเจ้าเตรียมตัวไว้ให้ดีเถิด” เขาบอกกล่าวอย่างมีเลศนัยพลางเอื้อมมือมากุมมือสองข้างของนางไว้ “ขอบคุณที่ดูแลข้ามาตลอด”

“หม่อมฉันเต็มใจเพคะ” อู๋เยว่ชิงยิ้มให้เขา “หม่อมฉันไม่หวังสิ่งใดไปมากกว่านี้แล้ว”

“เพราะรักข้าน่ะหรือ” หลินซีเวยหยอกล้อนางอย่างเคย

“เพคะ เพราะรักพระองค์”

“ข้าก็รักเจ้า เยว่ชิง” สีหน้าของหลินซีเวยจริงจังยามพูดคำนี้ พลางถามลองใจนางอีกหนึ่งอย่าง “หากข้าไม่ใช่คนดีอย่างที่เจ้าเห็น จะยังคงรักข้าอยู่อีกหรือไม่”

“...”

“สัญญากับข้า ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น เจ้าจะยังคงรักข้าไม่เปลี่ยนแปลง”

อู๋เยว่ชิงไม่รู้ว่าทำไมหลินซีเวยจึงอยากได้คำสัญญาเรื่องนี้มากถึงเพียงนั้น ทั้งที่การกระทำและคำพูดของนางตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ยังคงเป็นดังเดิม “สัญญาเพคะ”

หลินซีเวยโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้พลางประกบริมฝีปากอู๋เยว่ชิง สายตามองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย ถอนจุมพิตแล้วพูดว่า “ทำสัญญาเรียบร้อย”

อู๋เยว่ชิงถอนหายใจแล้วเป็นฝ่ายทำสัญญากลับคืนบ้างก่อนจะเขินจนหน้าแดงเพราะการกระทำของตนเอง เขาจึงโอบกอดนางเอาไว้หอมแก้มทางซ้ายทีขวาทีจนสติของอู๋เยว่ชิงแทบจะหลุดลอย

ไม่ไกลนักใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่ เฉินซือหยางถามสหายสัตว์อสูรว่า “นายท่านมีความรักหรือ”

“ไม่รู้สิ” เขาเองก็ไม่แน่ใจ

“การกระทำเช่นนั้น ไม่ใช่ความรักจะเรียกว่าอันใดเล่า” ปีศาจหนุ่มเข้าใจเป็นอย่างดีเพราะครั้งหนึ่งเขาเองก็เคยมีความรู้สึกอย่างนั้นมาก่อน “หนังสือในมือเจ้ามันคืออะไรกัน”

โจวเหวินหลงยื่นให้อีกฝ่ายดู สีหน้างุนงงไม่แพ้กัน “นายท่านจะดูภาพวังวสันต์พวกนี้ไปทำไม”

“อย่าบอกนะว่าคืนเทศกาลชมจันทร์นั่นนะ...” เฉินซือหยางคาดเดาว่าหลินซีเวยจะทำสิ่งใด

“อย่างที่เจ้าคิดนั่นแหละ หากไม่รักคงไม่ทำเช่นนี้หรอกกระมัง” โจวเหวินหลงยอมรับกลาย ๆ “ไม่แน่ว่านายท่านอาจจะเปลี่ยนใจไม่ทำตามแผนเดิมไปแล้วก็ได้”

หลังจากคุยกันสองคนเสร็จเรียบร้อย โจวเหวินหลงก็นำภาพวังวสันต์ไปให้หลินซีเวยตามคำสั่ง เมื่ออยู่ตามลำพัง จอมมารยิ้มมุมปากพลางมองภาพเหล่านั้น สีหน้าตั้งใจเรียนรู้ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง คาดหวังให้เทศกาลชมจันทร์มาถึงโดยเร็วเพราะแทบจะอดใจรอไม่ไหว

เทศกาลชมจันทร์

หลินซีเวยยิ้มแป้นรออู๋เยว่ชิงอยู่ที่ด้านนอกตำหนัก สีหน้าสดชื่นมีน้ำมีนวลทำให้นางโล่งใจที่ร่างกายของเขาไม่เจ็บป่วยอีกต่อไป แต่ไม่ได้รู้เลยว่าองค์ชายผู้นี้กำลังวางแผนอันใดอยู่

“พร้อมแล้วเพคะ” นางยื่นมือมาคล้องแขนของหลินซีเวยพลางมองหน้าเขา เอ่ยปากถามด้วยความสงสัย “องค์ชาย ทรงคิดสิ่งใดอยู่หรือเพคะ”

หลินซีเวยตื่นจากภวังค์ความคิดของตนเอง แล้วบอกนางกลับไปว่า “คิดว่าค่ำคืนนี้จะทำอย่างไรกับเจ้าดี เยว่ชิง” เสียงลมหายใจของเขาทำให้นางใจเต้นตึกตักหันขวับมองดวงตาสีม่วงแดงที่สะท้อนแสงจันทร์ยามค่ำคืน

“หม่อมฉันไม่อยากรู้” นางส่ายหน้าแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง “หม่อมฉันตกแต่งโคมของเราสองคนเอาไว้ เก็บอยู่ตรงด้านโน้นเพคะ”

“เวลานี้ข้ายอมเจ้าไปก่อนก็ได้เยว่ชิง” เขาพูดหยอกล้อนางเพราะยิ่งแกล้ง นางยิ่งทำตัวไม่ถูกและเขาก็มองว่าท่าทางของนาง น่ารักยิ่งนัก

คืนนั้น ทั้งสองคนเดินเล่นชมเทศกาลด้วยความสนุกสนาน รอยยิ้มของความสุขปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา หลินซีเวยถือโคมลอยลายดอกไม้ที่อู๋เยว่ชิงตั้งใจทำไว้ ค่อย ๆ จุดไฟด้านในแล้วหลับตาอธิษฐาน

เขาแอบลืมตาข้างหนึ่งมองคนข้าง ๆ ที่กำลังตั้งใจขอพรด้วยความจริงจังจนอยากรู้ว่านางคิดสิ่งใดอยู่

“เยว่ชิง เจ้าอธิษฐานว่าอันใดหรือ”

“ความลับเพคะ” นางยิ้มน้อย ๆ แล้วส่ายหน้า “แน่นอนว่าหม่อมฉันอธิษฐานให้พระองค์ด้วยเพคะ”

“ข้าก็เช่นกัน แต่คำอธิษฐานของข้าล้วนมีแต่เรื่องของเจ้าเพียงผู้เดียว” หลินซีเวยไม่ยอมน้อยหน้าจึงกล่าวออกไปอย่างนั้นกระตุ้นให้อู๋เยว่ชิงอยากรู้ว่าเขาขอพรอะไรไป

“ทรงบอกหม่อมฉันไม่ได้หรือ”

“ความลับ”

จากนั้นพวกเขาจึงค่อย ๆ ปล่อยให้โคมอธิษฐานลอยขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้างใหญ่ที่เวลานี้มีโคมหลายดวงส่องแสงระยิบระยับราวกับเป็นดวงดาว

ครั้นเดินเที่ยวชมจันทร์จนพึงพอใจแล้ว หลินซีเวยจึงพาอู๋เยว่ชิงกลับตำหนักด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม

มือข้างหนึ่งลูบใบหน้าของนางอย่างแผ่วเบา กระซิบข้างหูไม่มีเขินอายใด ๆ “ร่างกายของข้าดีขึ้นมากแล้ว คืนนี้ควรจะเป็นคืนแรกของเราทั้งคู่เสียที เจ้าคิดอย่างนั้นหรือไม่”

“...” ครั้นได้ยินคำพูดเชิญชวน อู๋เยว่ชิงขนลุกซู่ในพริบตา

“ข้ารอวันนี้มานานแล้ว เจ้าจะปฏิเสธข้าหรือเยว่ชิง” หลินซีเวยได้ทีโน้มน้าวใจนาง สีหน้าอ้อนวอนพร้อมคำหวานที่พรั่งพรูและสัมผัสเล้าโลมดึงดูดให้คนตรงหน้าไม่อาจขยับกายหนีได้

หลินซีเวยทำทีราวชำนาญอาจเป็นเพราะสองสามวันที่ผ่านมาศึกษาเรื่องเหล่านี้จากภาพวาดวังวสันต์จนจำได้ทุกท่วงท่าแล้วกระมัง มือไม้สองข้างของเขาจึงคอยจะลูบไล้ร่างบางจนอ่อนระทวยอยู่ร่ำไป

ริมฝีปากหลินซีเวยค่อย ๆ สัมผัสใบหน้า ใบหู ลำคอ ไล่ต่ำลงมาเรื่อย ๆ เสียงลมหายใจของเขาราวกับตั้งใจยั่วยวนให้อู๋เยว่ชิงหลงกล

ครั้นจุดอ่อนไหวโดนโลมเลียนางจึงไม่อาจกลั้นเสียงของตนเองเอาไว้ได้ ใบหน้าจึงแดงแปร๊ดเพราะเขินอายโดยไม่รู้ตัว

หลินซีเวยหัวเราะเบา ๆ เพราะความไร้เดียงสาของนางพลางโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เอ่ยปากบอกว่า “ครั้งแรกของเจ้า ข้าจะทำอย่างอ่อนโยน”

พลันเสื้อผ้าอาภรณ์ของนางถูกคลี่ถอดทีละชิ้น จังหวะรุกเร้าของหลินซีเวยทำใจนางเต้นรัวจนแทบลืมหายใจ อีกฝ่ายเห็นดังนั้นจึงจุมพิตริมฝีปากบาง สอดเรียวลิ้นตวัดโพรงอุ่นด้านในอย่างดูดดื่ม ขณะที่มือหนาสอดใส่ด้านล่างทำให้นางคุ้นชินก่อนจะเคลื่อนส่วนนั้นเข้าหานางทีละนิด

หลินซีเวยจับสะโพกของคนตรงหน้าแนบชิดไม่เว้นช่องว่าง โยกขยับเป็นจังหวะอย่างช้า ๆ

หากแต่เห็นสีหน้าของอู๋เยว่ชิงแล้วเกิดอดใจไม่ได้เร่งจังหวะให้เร็วถี่ขึ้น ยิ่งส่วนนั้นครูดผนังเนื้อด้านในก็ยิ่งรัดแน่นจนเขารู้สึกเสียวซ่านไปด้วย

“องค์ชาย... อือ” อู๋เยว่ชิงเม้มปากกลั้นเสียงเอาไว้ หากแต่หลินซีเวยพูดหยอกล้อนางอย่างเคยชิน “ข้าอยากได้ยินเสียงของเจ้า ได้หรือไม่”

“...”

“เยว่ชิง รู้สึกหรือไม่ว่าร่างกายของเราสอดประสานแนบแน่นเพียงใด” หลินซีเวยไม่หยุดขยับขณะที่พูดเล้าโลม สายตาหวานเยิ้มมองนางด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ เขาตั้งใจทำเสียงครางยามที่กระแทกเข้ามาในแต่ละครั้งพลางเรียกชื่อนางไม่หยุด

“ซี...”

“หืม” รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าเจ้าของชื่อนั้น รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ พอเห็นนางไม่ยอมเรียกชื่อของตนสักทีจึงแกล้งสอดใส่ลึกขึ้นแล้วแตะส่วนอ่อนไหวที่สุดของนาง

“ซี... ซีเวย”

“ไม่ได้ยินเลย”

“ซีเวย... ตรงนั้นไม่ได้นะ” นางเสียวซ่านจนทนแทบไม่ไหวแต่อีกฝ่ายกลับหยอกเย้าแกล้งนางสีหน้าระรื่นก่อนจะพูดให้อู๋เยว่ชิงหน้าแดงมากกว่าที่เป็นอยู่ “ข้าจะทำกับเจ้าเช่นนี้ทุกคืนจนกว่าจะได้พยานรักของเราสองคน เยว่ชิง”