ตอนที่ 28 อธิษฐาน

ผ่านไปสามวันหลังจากนั้น ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองดีขึ้นจากแต่เดิมอยู่มาก แม้กระทั่งฮ่องเต้และฮองเฮายังรู้สึกแปลกใจที่จู่ ๆ บุตรชายเปลี่ยนไปมากเพียงนั้น

กระนั้นก็ทำให้พวกเขาทั้งคู่พอจะวางใจไปได้บ้างเพราะสุดท้ายแล้วการแต่งงานแก้เคล็ดในครั้งนี้ก็ไม่สูญเปล่า

แรกเริ่มที่พวกเขาได้ยินจากปากของอู๋ฮูหยินว่าบุตรสาวของนางแอบรักองค์ชายสามมานานแล้วก็ได้แต่คิดว่าอู๋เยว่ชิงช่างน่าสงสารที่ถูกบุตรชายของตนผลักไสไล่ส่ง

ยิ่งต้องให้นางช่วยผูกดวงชะตาเพื่อรักษาอาการของเขาแล้วก็ยังรู้สึกว่าละอายใจไม่น้อยที่ต้องขอให้ช่วยเช่นนี้ แต่อู๋เยว่ชิงกลับรับปากและบอกว่านางจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาอย่างสุดความสามารถ

คราวนี้ได้เห็นว่าความรักของนางได้รับการตอบแทนกลับมาบ้างแล้วจึงโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก

หากแต่เรื่องราวลับคมคมในนี้มีเพียงแค่ฝ่ายจอมมารเท่านั้นที่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพียงละครฉากหนึ่งที่สักวันหลินซีเวยจะหักหลังอู๋เยว่ชิงและสังหารนางอย่างเจ็บปวด

การถูกหักหลังจากคนที่รักและไว้ใจที่สุดจะเป็นอย่างไร หลินซีเวยแทบรอที่จะได้เห็นสีหน้าของนางในวันนั้นไม่ไหวแล้ว

นานวันผ่านไปอาการเจ็บป่วยขององค์ชายเหมือนจะหายดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่บางครั้งกลับอาเจียนเป็นเลือดโดยไม่รู้สาเหตุจนล้มป่วยต้องกลับมารักษาดูแลตั้งแต่ต้นอีกครั้งหนึ่ง

อู๋เยว่ชิงอดหลับอดนอนเพื่อดูแลเขาตลอดทั้งวันทั้งคืน ไม่เคยปริปากบ่น สีหน้าของนางกังวลใจเมื่อเห็นว่าหลินซีเวยกำลังทรมานกับโรคนั้น

“องค์ชาย พระองค์ทรงเจ็บมากหรือไม่เพคะ” นางเอ่ยปากกระซิบถามเบา ๆ เพราะเขาดื่มโอสถบรรเทาปวดแล้วเผลอหลับไป

น้ำตาของนางรินอาบแก้ม แอบร้องไห้ไม่มีเสียงเพราะสงสารคนตรงหน้าพลางเช็ดร่างกายที่ร้อนรุ่มดังไฟแผดเผาไปด้วย

ครั้นหลินซีเวยขยับตัวลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อใด นางก็จะอดทนไม่แสดงอาการอ่อนแอให้เขาเห็น ทั้งยังกระตือรือร้นปรนนิบัติคนที่นางรักเป็นอย่างดี

“เหนื่อยหรือไม่” หลินซีเวยถามนางกลับเพราะเห็นสีหน้าอ่อนล้าของนาง

“ไม่เหนื่อยเพคะ”

“ข้ามันใช้ไม่ได้เลย ทำให้เจ้าต้องลำบาก” มือข้างซ้ายพยายามเอื้อมแตะใบหน้าของอู๋เยว่ชิง หากแต่ไร้เรี่ยวแรง “ข้าไม่อยากรั้งเจ้า”

“ต่อให้พระองค์ทรงไล่หม่อมฉันเหมือนที่ผ่านมา หม่อมฉันก็จะไม่ไปไหนแต่จะอยู่ดูแลพระองค์ที่ตำหนักแห่งนี้” คำพูดของบุตรสาวแม่ทัพใหญ่จริงจัง แววตาแน่วแน่และเต็มไปด้วยความรัก

“พักผ่อนบ้างเถอะ หากเจ้าเป็นอันใดไปอีกคน ข้าจะทำเช่นไร” น้ำเสียงหลินซีเวยเจือปนความห่วงใย ดวงตาสีม่วงแดงอ่อนโยนยามมองคนตรงหน้า

“หม่อมฉัน...”

“เยว่ชิง เจ้าห่มผ้าให้ข้าตั้งหลายชั้นแต่ยังไม่อุ่นเท่ามีเจ้าอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมานอนบนเตียงกับข้าได้หรือไม่” หลินซีเวยเอ่ยปากเพราะรู้ว่าอย่างไรนางจะไม่ยอมพักผ่อนจนกว่าจะได้รู้ว่าตัวเขาอาการดีขึ้นบ้างแล้ว

การเอ่ยกับนางเช่นนั้นจึงคล้ายทำให้นางจำยอมต้องทำตามโดยไม่อาจหลีกเลี่ยง

ครั้นอู๋เยว่ชิงสอดตัวเข้ามาใต้ผ้าห่มหนาแล้ว หลินซีเวยจึงพลิกตะแคงตัวโอบกอดร่างบางมาแนบชิดตนเอง “ตัวเจ้าอุ่นยิ่งนัก” พูดจบพลางกระชับตัวนางแนบแน่นกว่าเดิม ปลายจมูกไล้เส้นผมของอีกฝ่าย ริมฝีปากจุมพิตหน้าผากของนางแผ่วเบาจนทำให้เจ้าตัวหน้าแดงระเรื่อและหลินซีเวยก็สัมผัสได้ว่าหัวใจของนางกำลังเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ

“นอนเถอะ ข้าง่วงแล้ว” เขากระซิบข้างหูพลันหลับตาลงแต่มือสองข้างยังคงโอบกอดนางเอาไว้

“...” อู๋เยว่ชิงซุกตัวเข้าในอ้อมแขนของคนตรงหน้าพยายามข่มตาหลับอย่างที่เขาบอก “หวังว่าพระองค์จะหายประชวรในเร็ววันเพคะ”

เช้าวันต่อมา

หลังจากตระเตรียมของทุกอย่างเพื่อดูแลหลินซีเวยเรียบร้อยแล้ว อู๋เยว่ชิงจึงรีบเดินทางไปที่วัดประจำวังหลวงเพื่อขอพรให้คนรักหายป่วย

คำขอเดียวของนางคือหวังจะให้เขาสุขภาพแข็งแรง อย่าได้ทรมานกับโรคภัยเช่นนี้อีกเลย

ครั้นลงมาจากวัดบนเนินเขาแล้ว นางจึงแวะไปหาครอบครัวที่จวนแม่ทัพใหญ่เพราะไม่ได้กลับมานานตั้งแต่อาการขององค์ชายสามแย่ลง

“เสี่ยวเยว่ชิง” เสียงของฮูหยินเรียกบุตรสาวของตนเอง “ซูบผอมไปหมดแล้ว”

“ท่านแม่” อู๋เยว่ชิงสวมกอดมารดา “ข้าคิดถึงท่านพ่อกับท่านแม่” สายตาของนางมองไปยังแม่ทัพใหญ่ราวกับว่ายังเป็นเด็กตัวน้อย ๆ ในวันวาน

“แม่รู้ว่าเจ้าเป็นห่วงองค์ชาย” นางลูบศีรษะบุตรสาวปลอบใจ “ขอเพียงเจ้าเข็มแข็ง ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น”

“ลูกพ่อทำได้อยู่แล้ว ใช่หรือไม่” แม่ทัพใหญ่ให้กำลังใจบุตรสาวของตนเองอย่างเช่นเคย

“เจ้าค่ะ” อู๋เยว่ชิงพยักหน้าแล้วสูดหายใจลึก ๆ “ข้าแวะไปที่วัดมา ขอพรให้ท่านพ่อกับท่านแม่ด้วย” พลันยื่นของมงคลที่นักพรตมอบให้กับทั้งสองคน “ปัดเป่ามารปีศาจไม่ให้ย่างกรายเข้าใกล้เจ้าค่ะ”

“พ่อกับแม่ไม่เป็นอันใดหรอก เจ้าน่าจะเก็บไว้ให้องค์ชายไม่ดีกว่าหรือ” แม่ทัพใหญ่เอ่ยปาก ตัวเขาเองก็เป็นห่วงหลินซีเวยไม่น้อยเพราะอย่างไรก็ถือว่าเป็นบุตรชายของสหายร่วมรบ ทั้งยังเป็นบุตรเขยของตนเองอีกด้วย

หากหลินซีเวยเป็นอันใดไป เสี่ยวเยว่ชิงของเขาจะต้องเสียใจเหลือคณา

“ข้าเก็บขององค์ชายไว้แล้วเจ้าค่ะ” อู๋เยว่ชิงยิ้มให้ทั้งคู่ “ข้าไม่ค่อยได้กลับจวน ท่านพ่อท่านแม่ดูแลตัวเองดี ๆ นะเจ้าคะ”

“กังวลมากไปแล้วเสี่ยวเยว่ชิง แม่น่ะเป็นห่วงเจ้ามากกว่าอีก ดูสิเนี่ย ร่างกายผ่ายผอม ขอบตาดำคล้ำ แก้มตอบเพียงนี้ กลัวว่าจะทรุดไปอีกคนจริง ๆ” อู๋ฮูหยินลูบใบหน้าของบุตรสาว “วันนี้อยู่ทานข้าวที่บ้านสักมื้อดีหรือไม่ แม่จะทำอาหารที่เจ้าชอบให้ทาน เผื่อจะได้มีแรงขึ้นมาบ้าง”

“จริงหรือเจ้าคะ” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าที่แม้จะซูบเซียวไปบ้างแต่ยังคงงดงามเช่นเดิม “คิดถึงอาหารฝีมือท่านแม่จริง ๆ เลย”

อู๋เยว่ชิงจึงได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวเกือบสองชั่วยาม เติมพลังใจจากครอบครัวอันแสนอบอุ่นของนางจนพร้อมที่จะต่อสู้กับทุกปัญหาที่ถาโถมเข้ามา

ครั้นกลับมายังตำหนักจึงรีบเข้ามาดูอาการของหลินซีเวยทันที พอเห็นว่าเขายังคงนอนนิ่งจึงนั่งลงข้าง ๆ สายตามองใบหน้าของคนที่หลับใหลจนเผลอเอื้อมมือลูบใบหน้าของเขา

รอยยิ้มน้อย ๆ ของหลินซีเวยผุดขึ้นมา เขาจับมือข้างนั้นของอู๋เยว่ชิงแล้วจุมพิตที่ฝ่ามือ “รอเจ้าอยู่นาน วันนี้ทำอันใดมาบ้างหรือ เล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่”

“หม่อมฉันไปอธิษฐานขอพรให้พระองค์เพคะ” อู๋เยว่ชิงยื่นของมงคลขับไล่มารปีศาจให้หลินซีเวยดู

ในใจของจอมมารยักยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์เพราะของพรรค์นี้ไม่สามารถทำให้มารปีศาจระคายเคืองได้เลย แต่กลับเข้าใจความหวังดีของนางที่พยายามทำทุกทางเพื่อช่วยเหลือ เขาจึงรับของมงคลนั้นมาเก็บไว้กับตัวราวกับทำไปเพื่อให้นางสบายใจอย่างไรอย่างนั้น

“วันนี้พระอาการเป็นอย่างไรบ้างเพคะ”

“ดีขึ้นมากแล้ว คำอธิษฐานของเจ้าคงได้ผลดีกระมัง” น้ำเสียงหยอกล้อของเขาทำให้อู๋เยว่ชิงเลิกคิ้วเล็กน้อย

“เช่นนั้น หม่อมฉันจะไปอธิษฐานขอพรทุกวันเพคะ” นางคิดในใจว่าหากทำอย่างนั้นแล้วอาการของคนรักดีขึ้น นางจะทำอย่างที่บอกไว้

“แต่ถ้าเจ้าไปที่นั่นบ่อย ๆ เวลาที่ข้าจะได้อยู่กับเจ้าคงจะน้อยลง” ดวงตาสีม่วงแดงสบประสานอย่างอ่อนโยน “ท่านนักพรตเคยบอกไว้มิใช่หรือว่าขอเพียงเจ้าอยู่ข้างกายข้า อาการทุกอย่างจะดีขึ้นในเร็ววัน...ไม่ต้องไปที่ใด อยู่กับข้านะเยว่ชิง” น้ำเสียงออดอ้อนของหลินซีเวยทำให้นางใจอ่อนยวบ แพ้ทางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“พระองค์ทรงขอร้องเช่นนี้แล้วหม่อมฉันจะทำอย่างไรได้เล่าเพคะ” อาการเขินม้วนปิดไม่มิดจนอีกฝ่ายเผลออมยิ้มไปด้วย