ตอนที่ 27 ลองทำดี

เมื่อได้ยินดังนั้นหลินซีเวยจึงถามต่ออีกว่า “หากนางรักข้า ข้าควรทำเช่นไรให้นางรักจนยอมตายเพื่อข้าได้เล่า”

เรียวคิ้วของเฉินซือหยางขมวดชนกัน “ข้าเป็นปีศาจอาจจะไม่สามารถล่วงรู้ความรู้สึกของมนุษย์ได้แน่ชัด นายท่านลองอ่านหนังสือพวกนั้นดูเถิดขอรับ”

เขาชี้ไปที่ตู้ไม้มุมห้อง ในนั้นมีหนังสือเขียนเกี่ยวกับมนุษย์มากมายให้ค้นหา หลินซีเวยกวาดสายตามองแต่ไกลเพื่อเลือกหนังสือออกมาเล่มหนึ่ง

“ไม่เห็นจะมีอันใดน่าสนใจ” เขาส่ายหน้าแล้วร่ายพลังเผามันทิ้งอย่างไม่ใยดี

เฉินซือหยางคิดหนักกว่าเดิมแล้วบอกให้เจ้านายรออยู่ครู่หนึ่งก่อนกลับมาพร้อมหนังสือกองใหญ่ “นายท่านลองอ่านพวกนี้ดูก่อนขอรับ ข้าเห็นมนุษย์หลายคนชอบอ่านยิ่งนัก”

จอมมารผู้อ่อนต่อโลกสุ่มหยิบเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดอ่าน ในเวลาหนึ่งก้านธูปเขากลับอ่านหนังสือเล่มหนาได้จนจบเล่ม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จึงผุดขึ้นมาในทันทีแล้วหยิบหนังสือเล่มอื่น ๆ มาอ่านต่อโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

คืนนั้น จอมมารอ่านหนังสือกองพะเนินจนครบทุกเล่มโดยไม่หลับไม่นอนพลันได้ยินเสียงกุกกักเปิดประตูเบา ๆ จึงหันไปมองตามเสียงนั้น

“กลับมาแล้วหรือ” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยจนอู๋เยว่ชิงที่เพิ่งกลับจากจวนแม่ทัพรู้สึกแปลกใจ

“เพคะ” นางตอบรับเขา “องค์ชายยังไม่เข้าบรรทมอีกหรือ”

“ข้ารอเจ้าอยู่”

“ทรงรอหม่อมฉันหรือเพคะ” นางเลิกคิ้วเพราะได้ยินคำพูดและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน

“อืม...” เขาพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี หลินซีเวยรอนางเพราะตั้งใจว่าจะเล่นละครฉากใหญ่อย่างที่ได้ศึกษาในหนังสือของมนุษย์

“องค์ชาย พระองค์ทรงประชวรที่ใดหรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงกังวลใจจนเผลอแตะที่หน้าผากของเขา “พระวรกายไม่ร้อน ไม่มีไข้ ทรงเจ็บที่ใดหรือไม่”

“ทำอันใดของเจ้า” สีหน้าของเขางุนงงพลันนึกขึ้นมาได้ว่าต้องทำเช่นไร “ข้าเจ็บที่ตรงนี้ รู้สึกเหมือนมีเข็มนับร้อยทิ่มแทง”

“ตรงนี้หรือเพคะ” คิ้วสวยของนางขมวดชนกัน นางไม่อาจเก็บสีหน้าของความเป็นห่วงได้มิด “หม่อมฉันจะไปตามหมอหลวงมาดูพระอาการ องค์ชายทรงอดทนรอได้หรือไม่”

ครั้นอู๋เยว่ชิงหันหลังจะเดินไปตามหมอหลวงอย่างที่ว่าไว้ หลินซีเวยจึงคว้าข้อมือของนางแล้วเอ่ยกระซิบว่า “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าโรคของข้า หมอหลวงมิอาจรักษาให้หายได้”

“เช่นนั้นหม่อมฉันควรทำเช่นไรดีเพคะ”

“นักพรตชราบอกว่าเพียงมีเจ้าอยู่ข้างกาย อาการของข้าจะเริ่มหายเป็นปลิดทิ้งมิใช่หรือ” ดวงตาสีม่วงแดงลึกลับมองตาคนตรงหน้ารอคำตอบของนาง “ดึกแล้ว อย่าออกไปที่ใดเลย”

เขาพูดแล้วส่งสายตาบอกให้อู๋เยว่ชิงขึ้นมาบนเตียง

“คืนนี้อากาศหนาวเย็น หากเจ้าไม่สบายจะทำเช่นไร” หลินซีเวยตบที่นอนเบา ๆ แล้วบอกอีกว่า “นอนตรงนี้เถอะ”

“องค์ชาย มารปีศาจเข้าสิงพระองค์หรือ” อู๋เยว่ชิงทนไม่ได้เพราะได้ยินคำเลี่ยนหู จึงคว้าอะไรบางอย่างออกมาแล้วแปะบนหน้าผากของหลินซีเวย

เสียงฝ่ามือกระทบกับหน้าผากของหลินซีเวยดังปั๊ก!

องค์ชายสามกรอกตามองอย่างคาดไม่ถึงเพราะสิ่งที่นางทำไม่มีบรรยายในหนังสือที่ได้อ่านตลอดทั้งวัน แต่กระนั้นยังคงรักษาระดับเสียงไม่ให้เกรี้ยวกราด “ทำอันใดของเจ้า”

เมื่อตอนกลับจวนอู๋เยว่ชิงบังเอิญได้ยันต์ไล่มารปีศาจมาจำนวนหนึ่ง นางจึงตั้งใจว่าจะเอามาติดที่ตำหนักแต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเห็นอาการที่แปลกประหลาดขององค์ชายผู้เย็นชากับนางอย่างสม่ำเสมอจนคิดว่าพลังมารปีศาจในร่างกายของเขาคงจะกำลังควบคุมให้เขาทำอะไรไม่เหมือนเดิม

อู๋เยว่ชิงตัดสินใจแปะยันต์นั้นกลางหน้าผากเพื่อไล่มันออกไป ทว่า องค์ชายกลับไม่แสดงอาการอื่นใดอย่างคนที่ถูกเข้าสิงจริง ๆ

“จู่ ๆ องค์ชายทรงทำดีกับหม่อมฉัน ก็เลยคิดไปว่าพระองค์โดนของ” นางอธิบายพลางค่อย ๆ แกะยันต์นั้นออกจากหน้าผากของเขา “ทรงประทานอภัยที่หม่อมฉันล่วงเกินด้วยเพคะ”

“เช่นนั้น เจ้าชอบอย่างใดมากกว่ากัน” เขาเอ่ยถามเพื่อจะได้เตรียมการแสดงได้ถูก “ดีกับเจ้าหรือร้ายกับเจ้า...”

“...”

“หรือว่ารักเจ้า” ดวงตาสีม่วงแดงสอดประสานแววตาของคนตรงหน้าที่กำลังเขินอายเพราะคำพูดสุดท้ายของเขา

“ขอแค่เพียงพระองค์ไม่ทรงเบือนพระพักตร์หนีก็ดีมากแล้วเพคะ”

“แค่นั้นคงไม่เพียงพอหรอก” เขากระซิบข้างหูของนาง ยิ่งได้เห็นทีท่าที่เหมือนกับหนังสือบรรยายยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่คิดในใจว่า มนุษย์นั้นหลอกง่ายเสียจริง

“...”

“ในเมื่อเจ้าแต่งงานกับข้าแล้ว เช่นนั้นเราสองคนควรมีความรู้สึกเช่นไรดีเล่า” เขาแกล้งถามเพื่อรอฟังคำตอบของนาง

“องค์ชาย มิได้ทรงถูกมารปีศาจเข้าสิงจริง ๆ หรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงถามให้แน่ใจ “หม่อมฉันไม่กล้าหวังจะได้รับความรักจากพระองค์หรอกเพคะ”

ใบหน้าของนางแดงระเรื่อพลางหลบสายตาไม่กล้ามองหลินซีเวยตรง ๆ

“เจ้ารักข้าหรือ อู๋เยว่ชิง”

“...”

“หากไม่รักข้า เช่นนั้นมีเหตุอันใดต้องทนดูแลข้า เจ้าต้องการสิ่งใด” คำถามของหลินซีเวยไม่ทำให้นางต้องคิดนานนัก

“หม่อมฉันไม่ได้ต้องการสิ่งใดนอกจากหวังว่าพระองค์จะทรงหายประชวรโดยเร็ววันเพคะ”

“แค่นั้นน่ะหรือ” น้ำเสียงของเขาเหมือนผิดหวังเล็กน้อยจนอู๋เยว่ชิงสีหน้าเลิ่กลั่ก

“นอกจากนั้นก็เป็นเพราะหม่อมฉัน...” นางหยุดไปครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อบอกความรู้สึกของตนเอง “รักพระองค์เพคะ”

หลินซีเวยหัวเราะลั่นเพราะทุกอย่างเข้าแผนของตัวเอง “รักมากเพียงใดหรือ อู๋เยว่ชิง”

“มากกว่าตัวหม่อมฉันเพคะ” หัวใจของนางเต้นรัว ท่าทางเขินอายราวกับว่าเพิ่งเคยสารภาพรักใครเป็นครั้งแรกจึงทำให้จอมมารเจ้าเล่ห์ยิ้มมุมปากเพราะแผนหลอกให้นางรักเข้าทางพอดิบพอดีโดยที่ไม่ต้องพยายามอันใดมาก

อีกไม่นาน ข้าจะให้เจ้าได้รู้ซึ้งถึงความทรมาน อู๋เยว่ชิง เขาคิดในใจแล้วดึงให้นางเอนตัวลงนอนที่ฝั่งข้างกาย

หญิงสาวกลั้นใจแล้วรีบหยิบผ้ามาปูคั่นกลางเอาไว้ “คืนนี้หม่อมฉันยังไม่พร้อมเพคะ”

“พร้อมอันใด” หลินซีเวยเอียงคอ “เจ้าคิดว่าข้าจะทำอันใดกับเจ้า”

“คือเรื่องนั้น...”

คิ้วหนาขมวดเป็นปมพยายามเข้าใจความคิดของมนุษย์ตรงหน้า “เรื่องใด...อ้อ เรื่องที่สามีกับภรรยาจะทำร่วมกันน่ะหรือ”

“เพคะ” แก้มสองข้างของอู๋เยว่ชิงแดงเป็นลูกตำลึง

“ไม่นึกว่าเจ้าก็คิดเรื่องเช่นนี้เหมือนคนอื่นเขา แต่ว่าข้าน่ะยังไม่หายป่วยไข้คงจะทำอย่างนั้นกับเจ้าเวลานี้ไม่ได้หรอก” หลินซีเวยมีข้ออ้างอีกมากมายที่จะไม่แตะต้องนางเพราะแค่เล่นละครหยอดคำหวานก็แทบจะคลื่นไส้อาเจียนด้วยความรังเกียจเกินทน

“องค์ชาย แค่พระองค์ทรงปฏิบัติกับหม่อมฉันอย่างดีในเวลานี้ หม่อมฉันก็ไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้วเพคะ” ความสุขเล็ก ๆ ที่รอคอยมาเนิ่นนานเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของอู๋เยว่ชิง

บุตรสาวแม่ทัพเฝ้ามองแต่เพียงองค์ชายสามมาโดยตลอด ไม่ว่าจะโดนดูถูก คำกล่าวเหยียดหยาม การกระทำกลั่นแกล้งจากหลินซีเวย นางยังคงมองเขาเช่นเดิมไม่เปลี่ยนราวกับว่าโชคชะตาลิขิตให้นางเป็นฝ่ายเฝ้ามองรอความรักจากเขาอยู่ฝ่ายเดียว

หากแต่วันนี้ อู๋เยว่ชิงรู้สึกว่าในที่สุดรักข้างเดียวของนางได้สมหวังเป็นจริงแล้ว “ขอบพระทัยเพคะองค์ชาย” น้ำตากลมใสเอ่อคลอดวงตากลมโตงดงามเพราะความรู้สึกยินดีเปี่ยมล้น