ตอนที่ 26 ความรักคือสิ่งใด

ในวันต่อมาหลินซีเวยยังคงปฏิบัติกับอู๋เยว่ชิงเหมือนเดิม ทั้งพูดจาไม่เข้าหู ปัดถ้วยโอสถกระเด็น และอีกสารพัดที่นึกอยากจะทำเพื่อให้อีกฝ่ายไปให้พ้นหน้า

ทว่า อู๋เยว่ชิงยังคงอดทนทำให้เขาตามที่นักพรตชราสั่งเอาไว้ไม่ขาดตกบกพร่องจนกระทั่งผ่านพ้นวันต้องห้าม

“องค์ชาย ทรงเป็นอย่างไรบ้าง” ฮองเฮาเข้ามาเยี่ยมบุตรชายทันทีที่พ้นฤกษ์ยาม เวลานี้สีหน้าของหลินซีเวยดีขึ้นเล็กน้อย นางจึงเชื่อว่าการทำพิธีแต่งงานกับอู๋เยว่ชิงจะช่วยปัดเป่าไอมารปีศาจจากองค์ชายสามได้

“ข้าไม่เป็นอันใด” เขาตอบอย่างขอไปที “รีบให้นางออกไปจากตำหนักของข้าได้แล้ว”

“เจ้าคงทำเช่นนั้นไม่ได้หรอกน้องสาม” ไท่จื่อส่ายหน้าแล้วอธิบายว่า “ท่านนักพรตบอกว่าดวงชะตาของพวกเจ้าผูกพันกัน เพราะมีนางอยู่ข้างกาย เจ้าจึงไม่ถูกไอมารปีศาจครอบงำ”

“เสี่ยวเยว่ชิงตั้งใจดูแลองค์ชายเป็นอย่างดี พ่อว่าไม่มีใครเหมาะสมกับเจ้าไปมากกว่านางอีกแล้ว” ฮ่องเต้พูดขึ้นมา สีหน้าพึงพอใจและกำลังคิดบางอย่างอยู่ “เจ้าและนางก็ถึงวัยออกเรือนทั้งคู่ แถมมีดวงชะตาสมพงศ์กัน วันใดที่เจ้าหายดีแล้ว ข้าจะจัดงานแต่งอย่างยิ่งใหญ่ให้สมเกียรติ”

“องค์ชายอย่าทรงคิดอันใดให้มากนักเลย พระวรกายขององค์ชายสำคัญที่สุด” ฮองเฮาทั้งกังวลและเป็นห่วงเขายิ่งกว่าสิ่งใด “เมื่อหายดีแล้วทรงประสงค์สิ่งใด แม่จะจัดการให้ทุกอย่าง”

หลินซีเวยมองหน้าอู๋เยว่ชิงพลางนึกถึงช่วงเวลาเจ็ดวันที่ผ่านมา เขาแอบเห็นนางหลบไปร้องไห้อยู่มุมหนึ่งเพราะถูกเขาต่อว่าและพ่นคำพูดเกลียดชังนาง

สีหน้าเศร้าสร้อยของนางดูจะเป็นเรื่องสนุกสำหรับเขาไม่น้อย ในเมื่อนางเสนอตัวเอง หลินซีเวยจึงอยากสงเคราะห์ความปรารถนาดีกลับให้

ปรารถนาดีที่ว่านางจะต้องเจ็บปวดที่ต้องอยู่กับเขาไปชั่วชีวิตหรือจนกว่าหัวใจของนางจะรับไม่ไหวแล้วเปิดโอกาสให้เขากำจัดนางในที่สุด

“เช่นนั้นย่อมได้” หลินซีเวยพยักหน้ารับปากว่าจะทำตามที่นักพรตสั่งโดยไม่ปริปากบอกว่าทำตรงกันข้ามต่างหาก

เมื่อฮ่องเต้และฮองเฮาได้ยินเช่นนั้นจึงรู้สึกเบาใจขึ้นมา ฝ่ายไท่จื่อแม้จะมองว่าน้องชายของตนยอมง่ายเกินไปแต่ก็ไม่ได้ติดใจอันใดนัก มีเพียงอู๋เยว่ชิงที่ยืนหนักใจกัดปากตัวเองจนเลือดซึม

วันแล้ววันเล่าผ่านไป อู๋เยว่ชิงยังคงดูแลหลินซีเวยตามที่รับปากเอาไว้เป็นอย่างดีแม้จะต้องอดทนกับคำพูดว่าร้ายต่าง ๆ นานาทุกวันทุกคืน

บางครั้งนางจะรู้สึกสลดหดหู่ใจเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้จงเกลียดจงชังนางไม่สิ้นสุด แต่นางเชื่อว่าวันหนึ่งถ้าเขาได้เห็นสิ่งที่นางพยายามทำให้เขาแล้ว หลินซีเวยอาจจะใจอ่อนลงบ้าง ไม่ต้องถึงขั้นรับนางเป็นคนรัก ขอเพียงแค่ไม่เบือนหน้าหนีนางก็พอใจมากแล้ว

ฝ่ายจอมมารเองก็คิดในใจว่าพลังป้องกันของนางคงจะถดถอยลงไปบ้างจึงได้แอบร่ายพลังมารใส่นางอยู่บ่อย ๆ และโดนพลังนั้นสะท้อนกลับมาอย่างเคย ลำบากอู๋เยว่ชิงต้องคอยดูแลประคบประหงมไม่ห่างอยู่แรมเดือน

“ข้าชังน้ำหน้าเจ้านัก ดื่มยาก็รสชาติแย่เต็มทน ยิ่งเห็นเจ้าก็ยิ่งรู้สึกอยากสำรอกมันออกมา” คำพูดของเขายังคงเป็นเช่นเดิมตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้

“ทรงประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ” คำพูดเหล่านี้ติดปากจนเป็นนิสัย อู๋เยว่ชิงมักโทษตัวเองอยู่เสมอ

ดังนั้นเวลาที่หลินซีเวยหลับเพราะฤทธิ์ยา นางจึงมักหาที่ว่างนั่งเขียนจดหมายไปหาหลินมู่หลงอยู่เสมอ คอยเล่าเรื่องราวระหว่างนางกับองค์ชายสามให้อีกฝ่ายฟัง

บางครั้งตอนที่ป้อนโอสถให้เขาอยู่ก็จะมีจดหมายจากหลินมู่หลงมาหา รอยยิ้มจึงผุดขึ้นมาบนใบหน้างามชั่วครู่

เนื้อความในจดหมายบอกให้นางอดทนและเชื่อว่าองค์ชายสามจะต้องยอมรับนางในสักวันหนึ่ง

“ยิ้มอันใดนักหนา” หลินซีเวยเอ่ยพึมพำเพราะเห็นนางอมยิ้มอยู่คนเดียว ท่าทางมีความสุขที่อ่านจดหมายฉบับนั้น

“จดหมายจากองค์ชายเจ็ดเพคะ” อู๋เยว่ชิงบอกเขาไปตามตรง

“น่ารำคาญ ไปให้พ้นหน้าข้า” เขาสบถไม่สบอารมณ์แล้วพลิกตัวเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“เพคะ” อู๋เยว่ชิงตอบเสียงอ่อยแล้วออกมาเดินเล่นนอกตำหนักชั่วคราว

สายตาของนางทอดมองดอกไม้ที่กำลังผลิบานในสวน สูดหายใจรับสายลมเย็นที่พัดผ่านพลางแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีครามที่มีกลุ่มก้อนเมฆบาง ๆ เคลื่อนคล้อยอย่างช้า ๆ

เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ทำให้ไท่จื่อที่กำลังเดินมาหาอดเอ็นดูไปไม่ได้

“หนักใจถึงเพียงนั้นเชียวหรือ” เขาเอ่ยปากถามนาง

“เพคะ”

“น้องสามอาจจะดื้อไปหน่อย แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนที่เจ้าเกิดน่ะ เขาตื่นเต้นยิ่งกว่าใครเสียอีก” ไท่จื่อบอกเล่าสิ่งที่เขาเห็นในตอนนั้น “แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอันใดถึงได้มีทีท่าอย่างนั้นไปได้”

“หม่อมฉันไม่ดีตรงไหนหรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงหลุดปากถามเพราะจนใจ “เอ่อ หม่อมฉันไม่ได้จะชมตัวเองแต่ว่า...”

“เจ้าสมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว แต่น้องสามสิตาถั่วกระมัง” ไท่จื่อพยายามปลอบใจ

อู๋เยว่ชิงอมยิ้มบาง “ไท่จื่อทรงชมหม่อมฉันเกินไปแล้ว เอ่อ... หม่อมฉันต้องขอตัวก่อน ถึงเวลาที่องค์ชายต้องเสวยพระโอสถแล้วเพคะ”

“ได้สิ รีบไปเถอะ” ไท่จื่อพยักหน้าอนุญาตแล้วนางก็รีบเดินกลับตำหนักทันที

ครั้นมาถึงจึงได้เห็นว่าเจ้าของตำหนักกำลังทำหน้าบูดไม่พอใจดังเดิม “นึกว่าจะไปแล้วไปลับเสียอีก กลับมาทำไมกัน เบื่อหน้าเจ้าจะตาย”

“ถึงเวลาต้องเสวยพระโอสถแล้วเพคะ เรียบร้อยแล้วหม่อมฉันจะกลับจวนเสียหน่อย พระองค์จะได้ทรงประทับที่นี่อย่างสบายใจ” อู๋เยว่ชิงถือถ้วยโอสถเข้ามาใกล้กำลังจะหยิบยื่นให้

“ข้าดื่มเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง”

“เข้าใจแล้วเพคะ”

นางถอยห่างออกมาหนึ่งก้าว รอจนเขาดื่มยาถ้วยนั้นจนหมดแล้วเก็บข้าวของทุกอย่างให้เป็นระเบียบก่อนจะกลับจวนแม่ทัพอย่างที่ได้บอกเอาไว้ “หม่อมฉันจะรีบกลับมาเพคะ”

“ไม่ต้องกลับมายิ่งดี ข้าไม่ต้อนรับเจ้า”

“...” อู๋เยว่ชิงได้แต่ก้มหน้ามองพื้นเดินออกไปโดยไม่พูดสิ่งใดเพราะนางไม่อยากได้ยินคำพูดทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว

เมื่อเห็นว่านางเดินออกไปไกลแล้ว หลินซีเวยจึงเรียกลูกน้องของตนเองออกมา สั่งให้โจวเหวินหลงตามไปดูนางไม่ให้คลาดสายตาส่วนเฉินซือหยางให้รายงานเขามาว่าเรื่องที่สั่งตามหาไปถึงไหนแล้ว

“ข้าจะต้องทนอยู่กับนางไปอีกนานเท่าใดกัน”

“แต่ว่านายท่านก็สนุกไม่ใช่หรือขอรับ” เฉินซือหยางเอ่ยปาก “ข้าน้อยเห็นนางห่อเหี่ยวใจอยู่ทุกวันแต่นางกลับไม่ยอมไปจากนายท่าน”

“เพราะเหตุใดเล่า” หลินซีเวยรู้สึกสงสัยเป็นอย่างยิ่งเพราะไม่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์แม้เพียงนิด

“หากนางไม่โง่เง่าก็คงทนเพราะมีผลประโยชน์แอบแฝงกระมังขอรับ” ปีศาจหนุ่มหรี่ตาครุ่นคิดอีกครั้ง ทบทวนจากการจับตาดูนางมาเกือบเดือนแล้วบอกเจ้านายของตนว่า “นอกเหนือจากนี้อาจจะเป็นเพราะนางมีความรักให้นายท่านขอรับ”

“ความรัก...กับข้าน่ะหรือ” หลินซีเวยถามเสียงสูงไม่เข้าใจว่าความรู้สึกรักเป็นอย่างไร

“มนุษย์หลายคนหรือแม้แต่สัตว์อสูรและปีศาจอย่างพวกเราก็มักจะอดทนกับหลายสิ่งหลายอย่างเพราะความรักขอรับ” เขานึกถึงเรื่องของตัวเองในครั้งอดีต “เพื่อคนที่รักแล้ว พวกเราจึงยอมได้แม้จะต้องตาย”

“เฮอะ ไร้สาระ น่ารำคาญ” จอมมารไม่เข้าใจและไม่อยากรับรู้ “เจ้าจะบอกว่าหากนางรักข้านางก็ยอมตายเพื่อข้าได้อย่างนั้นหรือ”

“เป็นเช่นนั้นขอรับ”

“หากข้าบอกให้นางไปตายเล่า เจ้าว่านางจะยอมแต่โดยดีหรือไม่” ความคิดในหัวของจอมมารแล่นฉิว

เฉินซือหยางพยักหน้าแสยะยิ้มเพราะรู้ทัน “ลองดูไม่เสียหายหรอกขอรับ”