เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 26 ความรักคือสิ่งใด
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-15 11:00:30ในวันต่อมาหลินซีเวยยังคงปฏิบัติกับอู๋เยว่ชิงเหมือนเดิม ทั้งพูดจาไม่เข้าหู ปัดถ้วยโอสถกระเด็น และอีกสารพัดที่นึกอยากจะทำเพื่อให้อีกฝ่ายไปให้พ้นหน้า
ทว่า อู๋เยว่ชิงยังคงอดทนทำให้เขาตามที่นักพรตชราสั่งเอาไว้ไม่ขาดตกบกพร่องจนกระทั่งผ่านพ้นวันต้องห้าม
“องค์ชาย ทรงเป็นอย่างไรบ้าง” ฮองเฮาเข้ามาเยี่ยมบุตรชายทันทีที่พ้นฤกษ์ยาม เวลานี้สีหน้าของหลินซีเวยดีขึ้นเล็กน้อย นางจึงเชื่อว่าการทำพิธีแต่งงานกับอู๋เยว่ชิงจะช่วยปัดเป่าไอมารปีศาจจากองค์ชายสามได้
“ข้าไม่เป็นอันใด” เขาตอบอย่างขอไปที “รีบให้นางออกไปจากตำหนักของข้าได้แล้ว”
“เจ้าคงทำเช่นนั้นไม่ได้หรอกน้องสาม” ไท่จื่อส่ายหน้าแล้วอธิบายว่า “ท่านนักพรตบอกว่าดวงชะตาของพวกเจ้าผูกพันกัน เพราะมีนางอยู่ข้างกาย เจ้าจึงไม่ถูกไอมารปีศาจครอบงำ”
“เสี่ยวเยว่ชิงตั้งใจดูแลองค์ชายเป็นอย่างดี พ่อว่าไม่มีใครเหมาะสมกับเจ้าไปมากกว่านางอีกแล้ว” ฮ่องเต้พูดขึ้นมา สีหน้าพึงพอใจและกำลังคิดบางอย่างอยู่ “เจ้าและนางก็ถึงวัยออกเรือนทั้งคู่ แถมมีดวงชะตาสมพงศ์กัน วันใดที่เจ้าหายดีแล้ว ข้าจะจัดงานแต่งอย่างยิ่งใหญ่ให้สมเกียรติ”
“องค์ชายอย่าทรงคิดอันใดให้มากนักเลย พระวรกายขององค์ชายสำคัญที่สุด” ฮองเฮาทั้งกังวลและเป็นห่วงเขายิ่งกว่าสิ่งใด “เมื่อหายดีแล้วทรงประสงค์สิ่งใด แม่จะจัดการให้ทุกอย่าง”
หลินซีเวยมองหน้าอู๋เยว่ชิงพลางนึกถึงช่วงเวลาเจ็ดวันที่ผ่านมา เขาแอบเห็นนางหลบไปร้องไห้อยู่มุมหนึ่งเพราะถูกเขาต่อว่าและพ่นคำพูดเกลียดชังนาง
สีหน้าเศร้าสร้อยของนางดูจะเป็นเรื่องสนุกสำหรับเขาไม่น้อย ในเมื่อนางเสนอตัวเอง หลินซีเวยจึงอยากสงเคราะห์ความปรารถนาดีกลับให้
ปรารถนาดีที่ว่านางจะต้องเจ็บปวดที่ต้องอยู่กับเขาไปชั่วชีวิตหรือจนกว่าหัวใจของนางจะรับไม่ไหวแล้วเปิดโอกาสให้เขากำจัดนางในที่สุด
“เช่นนั้นย่อมได้” หลินซีเวยพยักหน้ารับปากว่าจะทำตามที่นักพรตสั่งโดยไม่ปริปากบอกว่าทำตรงกันข้ามต่างหาก
เมื่อฮ่องเต้และฮองเฮาได้ยินเช่นนั้นจึงรู้สึกเบาใจขึ้นมา ฝ่ายไท่จื่อแม้จะมองว่าน้องชายของตนยอมง่ายเกินไปแต่ก็ไม่ได้ติดใจอันใดนัก มีเพียงอู๋เยว่ชิงที่ยืนหนักใจกัดปากตัวเองจนเลือดซึม
วันแล้ววันเล่าผ่านไป อู๋เยว่ชิงยังคงดูแลหลินซีเวยตามที่รับปากเอาไว้เป็นอย่างดีแม้จะต้องอดทนกับคำพูดว่าร้ายต่าง ๆ นานาทุกวันทุกคืน
บางครั้งนางจะรู้สึกสลดหดหู่ใจเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้จงเกลียดจงชังนางไม่สิ้นสุด แต่นางเชื่อว่าวันหนึ่งถ้าเขาได้เห็นสิ่งที่นางพยายามทำให้เขาแล้ว หลินซีเวยอาจจะใจอ่อนลงบ้าง ไม่ต้องถึงขั้นรับนางเป็นคนรัก ขอเพียงแค่ไม่เบือนหน้าหนีนางก็พอใจมากแล้ว
ฝ่ายจอมมารเองก็คิดในใจว่าพลังป้องกันของนางคงจะถดถอยลงไปบ้างจึงได้แอบร่ายพลังมารใส่นางอยู่บ่อย ๆ และโดนพลังนั้นสะท้อนกลับมาอย่างเคย ลำบากอู๋เยว่ชิงต้องคอยดูแลประคบประหงมไม่ห่างอยู่แรมเดือน
“ข้าชังน้ำหน้าเจ้านัก ดื่มยาก็รสชาติแย่เต็มทน ยิ่งเห็นเจ้าก็ยิ่งรู้สึกอยากสำรอกมันออกมา” คำพูดของเขายังคงเป็นเช่นเดิมตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้
“ทรงประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ” คำพูดเหล่านี้ติดปากจนเป็นนิสัย อู๋เยว่ชิงมักโทษตัวเองอยู่เสมอ
ดังนั้นเวลาที่หลินซีเวยหลับเพราะฤทธิ์ยา นางจึงมักหาที่ว่างนั่งเขียนจดหมายไปหาหลินมู่หลงอยู่เสมอ คอยเล่าเรื่องราวระหว่างนางกับองค์ชายสามให้อีกฝ่ายฟัง
บางครั้งตอนที่ป้อนโอสถให้เขาอยู่ก็จะมีจดหมายจากหลินมู่หลงมาหา รอยยิ้มจึงผุดขึ้นมาบนใบหน้างามชั่วครู่
เนื้อความในจดหมายบอกให้นางอดทนและเชื่อว่าองค์ชายสามจะต้องยอมรับนางในสักวันหนึ่ง
“ยิ้มอันใดนักหนา” หลินซีเวยเอ่ยพึมพำเพราะเห็นนางอมยิ้มอยู่คนเดียว ท่าทางมีความสุขที่อ่านจดหมายฉบับนั้น
“จดหมายจากองค์ชายเจ็ดเพคะ” อู๋เยว่ชิงบอกเขาไปตามตรง
“น่ารำคาญ ไปให้พ้นหน้าข้า” เขาสบถไม่สบอารมณ์แล้วพลิกตัวเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“เพคะ” อู๋เยว่ชิงตอบเสียงอ่อยแล้วออกมาเดินเล่นนอกตำหนักชั่วคราว
สายตาของนางทอดมองดอกไม้ที่กำลังผลิบานในสวน สูดหายใจรับสายลมเย็นที่พัดผ่านพลางแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีครามที่มีกลุ่มก้อนเมฆบาง ๆ เคลื่อนคล้อยอย่างช้า ๆ
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ทำให้ไท่จื่อที่กำลังเดินมาหาอดเอ็นดูไปไม่ได้
“หนักใจถึงเพียงนั้นเชียวหรือ” เขาเอ่ยปากถามนาง
“เพคะ”
“น้องสามอาจจะดื้อไปหน่อย แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนที่เจ้าเกิดน่ะ เขาตื่นเต้นยิ่งกว่าใครเสียอีก” ไท่จื่อบอกเล่าสิ่งที่เขาเห็นในตอนนั้น “แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอันใดถึงได้มีทีท่าอย่างนั้นไปได้”
“หม่อมฉันไม่ดีตรงไหนหรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงหลุดปากถามเพราะจนใจ “เอ่อ หม่อมฉันไม่ได้จะชมตัวเองแต่ว่า...”
“เจ้าสมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว แต่น้องสามสิตาถั่วกระมัง” ไท่จื่อพยายามปลอบใจ
อู๋เยว่ชิงอมยิ้มบาง “ไท่จื่อทรงชมหม่อมฉันเกินไปแล้ว เอ่อ... หม่อมฉันต้องขอตัวก่อน ถึงเวลาที่องค์ชายต้องเสวยพระโอสถแล้วเพคะ”
“ได้สิ รีบไปเถอะ” ไท่จื่อพยักหน้าอนุญาตแล้วนางก็รีบเดินกลับตำหนักทันที
ครั้นมาถึงจึงได้เห็นว่าเจ้าของตำหนักกำลังทำหน้าบูดไม่พอใจดังเดิม “นึกว่าจะไปแล้วไปลับเสียอีก กลับมาทำไมกัน เบื่อหน้าเจ้าจะตาย”
“ถึงเวลาต้องเสวยพระโอสถแล้วเพคะ เรียบร้อยแล้วหม่อมฉันจะกลับจวนเสียหน่อย พระองค์จะได้ทรงประทับที่นี่อย่างสบายใจ” อู๋เยว่ชิงถือถ้วยโอสถเข้ามาใกล้กำลังจะหยิบยื่นให้
“ข้าดื่มเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง”
“เข้าใจแล้วเพคะ”
นางถอยห่างออกมาหนึ่งก้าว รอจนเขาดื่มยาถ้วยนั้นจนหมดแล้วเก็บข้าวของทุกอย่างให้เป็นระเบียบก่อนจะกลับจวนแม่ทัพอย่างที่ได้บอกเอาไว้ “หม่อมฉันจะรีบกลับมาเพคะ”
“ไม่ต้องกลับมายิ่งดี ข้าไม่ต้อนรับเจ้า”
“...” อู๋เยว่ชิงได้แต่ก้มหน้ามองพื้นเดินออกไปโดยไม่พูดสิ่งใดเพราะนางไม่อยากได้ยินคำพูดทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว
เมื่อเห็นว่านางเดินออกไปไกลแล้ว หลินซีเวยจึงเรียกลูกน้องของตนเองออกมา สั่งให้โจวเหวินหลงตามไปดูนางไม่ให้คลาดสายตาส่วนเฉินซือหยางให้รายงานเขามาว่าเรื่องที่สั่งตามหาไปถึงไหนแล้ว
“ข้าจะต้องทนอยู่กับนางไปอีกนานเท่าใดกัน”
“แต่ว่านายท่านก็สนุกไม่ใช่หรือขอรับ” เฉินซือหยางเอ่ยปาก “ข้าน้อยเห็นนางห่อเหี่ยวใจอยู่ทุกวันแต่นางกลับไม่ยอมไปจากนายท่าน”
“เพราะเหตุใดเล่า” หลินซีเวยรู้สึกสงสัยเป็นอย่างยิ่งเพราะไม่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์แม้เพียงนิด
“หากนางไม่โง่เง่าก็คงทนเพราะมีผลประโยชน์แอบแฝงกระมังขอรับ” ปีศาจหนุ่มหรี่ตาครุ่นคิดอีกครั้ง ทบทวนจากการจับตาดูนางมาเกือบเดือนแล้วบอกเจ้านายของตนว่า “นอกเหนือจากนี้อาจจะเป็นเพราะนางมีความรักให้นายท่านขอรับ”
“ความรัก...กับข้าน่ะหรือ” หลินซีเวยถามเสียงสูงไม่เข้าใจว่าความรู้สึกรักเป็นอย่างไร
“มนุษย์หลายคนหรือแม้แต่สัตว์อสูรและปีศาจอย่างพวกเราก็มักจะอดทนกับหลายสิ่งหลายอย่างเพราะความรักขอรับ” เขานึกถึงเรื่องของตัวเองในครั้งอดีต “เพื่อคนที่รักแล้ว พวกเราจึงยอมได้แม้จะต้องตาย”
“เฮอะ ไร้สาระ น่ารำคาญ” จอมมารไม่เข้าใจและไม่อยากรับรู้ “เจ้าจะบอกว่าหากนางรักข้านางก็ยอมตายเพื่อข้าได้อย่างนั้นหรือ”
“เป็นเช่นนั้นขอรับ”
“หากข้าบอกให้นางไปตายเล่า เจ้าว่านางจะยอมแต่โดยดีหรือไม่” ความคิดในหัวของจอมมารแล่นฉิว
เฉินซือหยางพยักหน้าแสยะยิ้มเพราะรู้ทัน “ลองดูไม่เสียหายหรอกขอรับ”
บทที่เกี่ยวข้อง
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 27 ลองทำดี
เมื่อได้ยินดังนั้นหลินซีเวยจึงถามต่ออีกว่า “หากนางรักข้า ข้าควรทำเช่นไรให้นางรักจนยอมตายเพื่อข้าได้เล่า”เรียวคิ้วของเฉินซือหยางขมวดชนกัน “ข้าเป็นปีศาจอาจจะไม่สามารถล่วงรู้ความรู้สึกของมนุษย์ได้แน่ชัด นายท่านลองอ่านหนังสือพวกนั้นดูเถิดขอรับ”เขาชี้ไปที่ตู้ไม้มุมห้อง ในนั้นมีหนังสือเขียนเกี่ยวกับมนุษย์มากมายให้ค้นหา หลินซีเวยกวาดสายตามองแต่ไกลเพื่อเลือกหนังสือออกมาเล่มหนึ่ง“ไม่เห็นจะมีอันใดน่าสนใจ” เขาส่ายหน้าแล้วร่ายพลังเผามันทิ้งอย่างไม่ใยดีเฉินซือหยางคิดหนักกว่าเดิมแล้วบอกให้เจ้านายรออยู่ครู่หนึ่งก่อนกลับมาพร้อมหนังสือกองใหญ่ “นายท่านลองอ่านพวกนี้ดูก่อนขอรับ ข้าเห็นมนุษย์หลายคนชอบอ่านยิ่งนัก”จอมมารผู้อ่อนต่อโลกสุ่มหยิบเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดอ่าน ในเวลาหนึ่งก้านธูปเขากลับอ่านหนังสือเล่มหนาได้จนจบเล่ม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จึงผุดขึ้นมาในทันทีแล้วหยิบหนังสือเล่มอื่น ๆ มาอ่านต่อโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างคืนนั้น จอมมารอ่านหนังสือกองพะเนินจนครบทุกเล่มโดยไม่หลับไม่นอนพลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-17มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 28 อธิษฐาน
ผ่านไปสามวันหลังจากนั้น ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองดีขึ้นจากแต่เดิมอยู่มาก แม้กระทั่งฮ่องเต้และฮองเฮายังรู้สึกแปลกใจที่จู่ ๆ บุตรชายเปลี่ยนไปมากเพียงนั้นกระนั้นก็ทำให้พวกเขาทั้งคู่พอจะวางใจไปได้บ้างเพราะสุดท้ายแล้วการแต่งงานแก้เคล็ดในครั้งนี้ก็ไม่สูญเปล่าแรกเริ่มที่พวกเขาได้ยินจากปากของอู๋ฮูหยินว่าบุตรสาวของนางแอบรักองค์ชายสามมานานแล้วก็ได้แต่คิดว่าอู๋เยว่ชิงช่างน่าสงสารที่ถูกบุตรชายของตนผลักไสไล่ส่งยิ่งต้องให้นางช่วยผูกดวงชะตาเพื่อรักษาอาการของเขาแล้วก็ยังรู้สึกว่าละอายใจไม่น้อยที่ต้องขอให้ช่วยเช่นนี้ แต่อู๋เยว่ชิงกลับรับปากและบอกว่านางจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาอย่างสุดความสามารถคราวนี้ได้เห็นว่าความรักของนางได้รับการตอบแทนกลับมาบ้างแล้วจึงโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอกหากแต่เรื่องราวลับคมคมในนี้มีเพียงแค่ฝ่ายจอมมารเท่านั้นที่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพียงละครฉากหนึ่งที่สักวันหลินซีเวยจะหักหลังอู๋เยว่ชิงและสังหารนางอย่างเจ็บปวดการถูกหักหลังจากคนที่รักและไว้ใจที่สุดจะเป็นอย่างไร หลินซีเวยแทบรอที่จะได้เห็นสี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-19มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 29 ความรู้สึกเปลี่ยนไป
หนึ่งเดือนผ่านไปราวกับว่ากำลังใจจากอู๋เยว่ชิงเป็นโอสถชั้นดี ร่างกายของหลินซีเวยจึงดีขึ้นเป็นลำดับแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง เวลานี้จึงพอที่จะเดินเล่นนอกตำหนักได้บ้างแล้วนับเป็นครั้งแรกที่เหล่าขันทีและนางในได้เห็นองค์ชายสามและชายาประทับอยู่ในสวนดอกไม้ สายตาทุกคู่เห็นพ้องต้องกันว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาราวกับคนรักกันก็มิปานการกระทำของหลินซีเวยไม่มีปิดบัง การแสดงออกของเขาทำให้หลายคนได้ตระหนักว่าองค์ชายสามผู้นี้ก็มีด้านที่อบอุ่นและอ่อนโยนเช่นกัน“เทศกาลชมจันทร์ใกล้เข้ามาแล้ว เจ้าอยากไปเที่ยวชมหรือไม่เยว่ชิง” หลินซีเวยเอ่ยปากชวนนาง สีหน้าคาดคั้นหวังว่านางจะตอบรับคำขอ“เพคะ” รอยยิ้มบางของนางถือเป็นคำตอบ อู๋เยว่ชิงไม่เคยปฏิเสธคำขอของเขาสักครั้ง“เช่นนั้นเจ้าเตรียมตัวไว้ให้ดีเถิด” เขาบอกกล่าวอย่างมีเลศนัยพลางเอื้อมมือมากุมมือสองข้างของนางไว้ “ขอบคุณที่ดูแลข้ามาตลอด”“หม่อมฉันเต็มใจเพคะ” อู๋เยว่ชิงยิ้มให้เขา “หม่อมฉันไม่หวังสิ่งใดไปมากกว่านี้แ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-21มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 30 ปีศาจอย่างข้า
หลายวันต่อมาจู่ ๆ หลินซีเวยอารมณ์ดีนึกชวนอู๋เยว่ซินไปขอพรที่วัดบนเขา ทั้งสองจึงตระเตรียมข้าวของไปสักการะตามธรรมเนียม“เสด็จพี่ ทรงคิดถึงสิ่งใดอยู่หรือเพคะ” นางเอ่ยปากถามคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ หลินซีเวยหลับตาคิ้วขมวดราวกับครุ่นคิดบางอย่างพลันรอยยิ้มมุมปากเชิดขึ้นเพราะได้ยินนางเรียกเขาเช่นนั้น“ขอพรให้มีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นกับเราสองคนอย่างไรเล่า” เขากระซิบข้างหู “หากมีเจ้าตัวเล็กวิ่งเล่นอยู่ในตำหนักจันทราคงจะดีไม่น้อย”แก้มสองข้างของอู๋เยว่ชิงแดงระเรื่อรู้ดีว่าเขาหมายถึงสิ่งใด ครั้นนึกถึงช่วงเวลาที่จะทำให้เกิดเจ้าตัวเล็กอย่างที่ว่าก็ไม่วายเขินอายอยู่ร่ำไปจึงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เขาจะแกล้งนางไปมากกว่านี้หลังจากใช้เวลาอันสงบนิ่งบนเขาอยู่พักหนึ่ง เจ้าอาวาสประจำวัดก็เดินออกมาพบทั้งคู่ สายตามองหลินซีเวยราวกับค้นหาบางอย่างที่ซ่อนอยู่แล้วถอนหายใจฝ่ายองค์ชายสามเห็นดังนั้นรู้ดีว่าคนตรงหน้ามองเห็นไอมารจาง ๆ ในตัวเขาจึงกล่าวไม่ให้ผู้ใดคลางแคลงใจ มารโดยกำเนิดอย่างเขาไม่ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-23มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 31 หึงหวง
ผ่านไปสองเดือนฮ่องเต้เมืองไท่หยางได้จัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองการอภิเษกขององค์ชายสามกับบุตรสาวแม่ทัพอย่างยิ่งใหญ่เพื่อแสดงความยินดีกับทั้งคู่อย่างเป็นทางการเจ็ดวันเจ็ดคืนนอกจากนั้นยังเป็นการจัดงานรื่นเริงอวยพรให้องค์ชายสามมีร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรงอีกด้วยวังหลวงถูกประดับตกแต่งด้วยผ้าหลากสีสัน ห้อยโยงระย้าสวยงาม ทั้งยังมีโคมไฟลวดลายต่าง ๆ ห้อยไว้อยู่ทุกหนแห่ง ยามค่ำคืนดวงไฟนั้นจะส่องแสงสว่างสะท้อนภาพบนกระดาษที่ใช้ทำโคมไฟสิ่งที่ทำให้อู๋เยว่ชิงตื่นเต้นมากที่สุดคือการมาเยือนของหลินมู่หลงสหายรักของนางที่เดินทางกลับมายังเมืองไท่หยางพร้อมชายาของตนครั้นได้พบหน้ากัน อู๋เยว่ชิงจึงอดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งไปหาเขาด้วยความคิดถึง รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นมา ทั้งยังท่าทางสนิทสนมระหว่างคนทั้งคู่ก็ทำให้ใครบางคนนิ่วหน้าในทันที“องค์หญิงสือหลิว ยินดีด้วยเพคะ” อู๋เยว่ชิงกล่าวกับนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเป็นกันเองก่อนหน้านี้ได้อ่านจดหมายจากองค์ชายเจ็ดจึงพอได้รู้แล้วว่าองค์หญิงสือหลิวกำลังทรงพระครรภ์ นางจึงพลอยดีใจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 32 ท้อง
เสด็จพี่ เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่ได้หรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงถามหลินซีเวยทันทีที่เห็นหน้า“นั่นสิพี่สาม วังหลวงออกจะกว้างใหญ่ บังเอิญจริง ๆ ที่ได้เห็นท่านที่นี่” หลินมู่หลงพูดเบา ๆ แต่อีกฝ่ายกลับตอบว่า “บังเอิญอย่างยิ่งที่มืดค่ำป่านนี้แล้วเจ้ายังไม่กลับตำหนักของตนแต่มาอยู่กับนาง”“พระพักตร์ไม่สบอารมณ์ พระสุรเสียงหงุดหงิด ท่าทางฉุนเฉียว” เสียงขององค์หญิงสือหลิวลอยมาแต่ไกลพลางมองคนของตนเองราวกับจะบอกว่า “เห็นไหมเล่า เป็นอย่างที่ข้าบอกจริง ๆ ด้วย”“เป็นอย่างไรหรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงถามนางบ้าง“การกระทำเช่นนี้ องค์ชายสามคงจะตกไหน้ำส้มกระมัง” องค์หญิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา แล้วหันไปบอกกับหลินมู่หลงว่า “เราสองคนขอตัวกลับกันก่อนดีกว่า” แล้วคล้องแขนดึงคนข้าง ๆ ไปทันที“เอ่อ...” หลินมู่หลงกำลังจะเอ่ยปากแต่ทำได้แค่ยกมือโบกลาอู๋เยว่ชิงเท่านั้นดวงตาสีม่วงแดงของหลินซีเวยขุ่นเคืองไม่น้อยจนอู๋เยว่ชิงนึกถึงคำที่องค์หญิงบอกเมื่อครู่ “เสด็
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 33 แพ้ท้องแทน
คืนนั้น ข่าวคราวของชายาองค์ชายสามแพร่สะพัดไปทั่ววังหลวง ปีนี้นับว่ามีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามาจนใครหลายคนพากันขอบคุณสวรรค์หลังจากหมอหลวงกลับออกไป หลินซีเวยยิ่งตัวติดกับอู๋เยว่ชิงไม่ห่างมากกว่าเดิม คอยประคบประหงมดูแลยิ่งกว่าไข่ในหิน“หม่อมฉันดื่มเองได้เพคะ” นางรีบรับถ้วยยามาถือไว้เพราะเกรงใจคนตรงหน้าที่ไม่เคยต้องปรนนิบัติดูแลใครอย่างใกล้ชิดมาก่อน“ข้าอยากดูแลเจ้าเหมือนครานั้นที่เจ้าดูแลข้า ไม่ได้หรือ” หลินซีเวยไม่ยอมปล่อยถ้วยยานั้น อู๋เยว่ชิงไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรจึงได้แต่ทำตามโดยปริยายเช้าวันต่อมาฮ่องเต้และฮองเอาจึงมาแสดงความยินดีกับทั้งสองคนพร้อมอวยพรให้สุขภาพร่างกายของอู๋เยว่ชิงและเด็กน้อยในท้องแข็งแรง ไร้โรคภัยเบียดเบียนไท่จื่อกับชายารวมถึงหลินมู่หลงและองค์หญิงสือหลิวก็มาพร้อมหน้ากัน หากแต่ปฏิกิริยาของหลินซีเวยดูแตกต่างไปจากตอนที่บิดาของเขามาเยี่ยมนักบุรุษใดนอกเหนือจากที่เขาคิดอย่าได้ย่างกรายเข้ามาใกล้นางเป็นอันขาด“พี่สาม ข้าจะขอพบนางสักครู่ไม่ได้หรือ” หลินม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-01มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 34 ห่างไกลกัน
หนึ่งเดือนต่อมา ณ ตำหนักจันทรา“เยว่ชิง เจ้าดูนี่สิ วันนี้ข้าสั่งให้คนนำดอกไม้ที่เจ้าชอบมาปลูกในสวน ถึงวันที่เจ้าคลอดเมื่อใด ดอกไม้พวกนี้คงจะบานสะพรั่งพอดี” หลินซีเวยเอ่ยปากบอกพลางกุมมืออู๋เยว่ชิงที่กำลังลูบท้องของตนเอง“พระวรกายดีขึ้นแล้วหรือเพคะ ไม่กี่วันก่อนยังทรงพระอาเจียนอยู่เลย” นางยังคงนึกเป็นห่วงอาการแพ้ท้องแทนของหลินซีเวยเหมือนทุกครั้ง แต่คนข้าง ๆ ก็ยังตื่นเต้นกับการจะได้เป็นพ่อคนครั้งแรกจึงไม่สนใจร่างกายของตนเอง“เจ้าอย่าได้กังวลเรื่องนั้นเลย เห็นเจ้ากับลูกสบายดี ข้าก็โล่งใจมากแล้ว” มือหนาลูบเรือนผมของนางอย่างแผ่วเบา “ข้ามีของขวัญอีกหนึ่งชิ้นให้เจ้า”หลินซีเวยหยิบปิ่นหยกเขียวบริสุทธิ์ออกมาให้นางดู ตรงด้ามสลักคำว่า รักมั่นนิรันดร์ ก่อนจะปักปิ่นบนเรือนผมให้ชายาของตนเอง“ขอบพระทัยเพคะ” อู๋เยว่ชิงยิ้มกว้างและรู้สึกขอบคุณความเอาใจใส่ดูแลของหลินซีเวยยิ่งนัก หนึ่งเดือนมานี้เขาตั้งหน้าตั้งตาทำทุกอย่างให้นางจนนางแทบไม่ต้องแตะต้องอันใดเลย แม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-03
บทล่าสุด
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 55 จอมมารยังคงเจ้าเล่ห์
บ้านหลังเล็กของมารน้อยเมื่อทั้งสองฝ่ายตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำอย่างไรต่อไปจึงร่างสัญญาสงบศึกชั่วคราวเพราะต้องการดูลาดเลาสถานการณ์ที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นจริงบ้านหลังเล็กที่เคยอยู่กันเพียงสองคน เวลานี้มีหลังอื่นผุดขึ้นมาอยู่ใกล้ ๆ กันอีกสามสี่หลังจนแทบจะกลายเป็นหมู่บ้านที่มีทั้งมารและเทพอยู่ร่วมกันอย่างสันติต้นท้อรายรอบกำลังผลิดอกสีชมพูบานสะพรั่งเหมือนภาพวาด อีนั่วจึงตั้งชื่อหมู่บ้านของเขาว่าหมู่บ้านดอกท้อ ในใจคิดอยากอยู่ที่แห่งนี้อย่างสงบตลอดไปพลังของอีนั่วถูกกลบซ่อนเอาไว้ไม่ให้มารปีศาจตนอื่นรู้ รอบเขตบ้านจึงมีม่านศักดิ์สิทธิ์ของเทพวายุห้อมล้อมอยู่ด้วย“เจ้าจะทำเช่นนั้นไม่ได้ พวกข้าอึดอัด” หลิวอิง
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 54 คนละครึ่งทาง
สวีลู่ชิงและพี่ชายรอข่าวคราวจากเสี่ยวไป๋อยู่นอกเขตแดนมารนางเดินวนไปวนมาด้วยความกังวลกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับอีนั่วจนแทบอยากจะฝ่าเข้าไปในภพมารเพื่อตามหาเขาด้วยตัวเอง“นั่งลงก่อนเถิด เจ้าเดินไปเดินมาจนข้าตาลายแล้ว” สวีต้าเฟิงส่ายหน้าพลางบ่นพึมพำ“ข้าเป็นห่วงเขา” นางเอ่ยตามตรง ใจหนึ่งรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอกับมารน้อยครั้งแรกแต่อีกใจกลับสัมผัสความรู้สึกคุ้นเคยได้อย่างบอกไม่ถูกช่วงเวลาเพียงเสี้ยวหนึ่ง เสี่ยวไป๋ส่งสัญญาณบางอย่างกลับมาหาผู้เป็นเจ้านายบอกให้รู้ว่ากำลังมาถึง รอยยิ้มบางจึงผุดขึ้นมาด้วยความยินดีพลันเงาดำตะคุ่มปรากฏด้านหลังเขตแดนภพมาร“สวีลู่ชิง ถอยออกมา” เทพวายุดึงร่างน้องสาวให้ออกห่างเพราะกลัวจะมีอันตราย “เจ้าอย่าเพิ่งวู่วาม จงอย่าล
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 53 ฝากดูแลลูก
หลังจากกงจื่อเย่สูญสิ้นไปทัพมารที่กำลังบุกสวรรค์ครานี้จึงแตกพ่ายเพราะไร้ผู้นำถูกกองทัพสวรรค์ขับไล่กลับภพมารในเวลาไม่นานเหล่าเทพเซียนต่างพากันโห่ร้องยินดีเพราะภัยคุกคามถูกกำจัดแล้ว หากแต่เทพอาวุโสและเทพชั้นสูงบางคนยังคงไม่อาจวางใจได้มากนักแต่ถึงอย่างนั้นแล้วก็พอจะโล่งใจได้บ้างว่าหลายพันปีต่อจากนี้สามภพคงจะสงบสุขราบรื่น และหากถึงเวลาที่จอมมารฟื้นคืนกลับมา ตอนนั้นพวกเขาคงหาวิธีรับมือได้บ้างแล้วตำหนักเทพดารามีแขกเข้าเยี่ยมไม่ขาดสายเพราะได้ยินเรื่องราวปากต่อปากจึงมาถามไถ่ด้วยตนเอง สวีลู่ชิงจึงบอกพวกเขาแต่เพียงว่า “มารผู้นั้นคงกลับใจกระมัง แต่ข้าไม่รู้หรอกว่าเป็นเพราะอันใด”นางกล่าวเช่นนั้นเพราะไม่รู้จริง ๆ แม้กงจื่อเย่จะจากไปแล้วแต่ความทรงจำที่ขาดหายไปก็ยังไม่กลับคืนมา
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 52 สัญญาได้หรือไม่
เทพเซียนที่ยืนอยู่รายรอบมองหน้ากันด้วยความงุนงงครั้นจะพุ่งตัวเข้าไปดึงจอมมารออกมาจากที่นั่นก็ทำไม่ได้เพราะรังแต่จะเสี่ยงชีวิตของตัวเองไปด้วยคราวแรกก็คิดว่าเขาเข้ามาขัดขวางไม่ให้นางทำภารกิจสำเร็จ แต่ไป ๆ มา ๆ กลับได้เห็นว่าจอมมารกำลังใช้ร่างกายตัวเองเป็นเกราะกำบังและรับอสนีบาตแต่เพียงผู้เดียว“สวีต้าเฟิง นี่มันเรื่องอันใดกัน” หนึ่งในเทพอาวุโสถามเขาเพราะเพิ่งมาถึง“ข้าก็ไม่รู้ขอรับ” เขาไม่อาจตอบคำถามนั้นได้เพราะไม่คิดว่าเรื่องราวตรงหน้าจะกลับตาลปัตรได้ขนาดนั้น“แต่ถ้าปล่อยเอาไว้แล้วจะจัดการจอมมารได้อย่างไร เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือว่าเทพดาราจะต้องเป็นผู้รับทัณฑ์สวรรค์ ไม่ได้การแล้ว ข้าต้องรีบเข้าไปห้าม”เทพอาวุโสส่ายหน้าหนักใจ ช่วงท
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 51 อย่าผลักไสข้า
เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้นคนเป็นพี่ชายอย่างสวีต้าเฟิงแทบทำอาวุธหลุดมือ ในใจนึกโกรธเกรี้ยวที่จอมมารเจ้าเล่ห์พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง“เจ้าอย่ามาพูดซี้ซั้ว” เทพวายุกำอาวุธประจำกายไว้แน่น “กล้าพูดใส่ร้ายให้น้องสาวข้ามีมลทิน เห็นทีคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่”กงจื่อเย่ไม่ยอมน้อยหน้าเพราะทุกสิ่งที่พูดออกไปเป็นความจริงจึงยืนยันว่า “ข้าคือสามีที่ถูกต้องตามประเพณีในด่านเคราะห์ชาติที่สองของนาง” ใจจริงเขาอยากจะพูดต่อด้วยซ้ำไปว่ามีพยานรักหนึ่งคนที่มีดวงตาสีฟ้างดงามเหมือนกับนางแต่เพื่อความปลอดภัยของมารน้อย เขาจึงต้องเก็บเรื่องนี้เอาไว้ต่อไป“เฮอะ” เทพปฐพีแสยะยิ้ม “ก็แค่ด่านเคราะห์ เจ้าจะมายึดถือเช่นนั้นได้อย่างไร” เขาถามออกไปแต่ในใจเริ่มคิดแล้วว่าถ้าเขาได้ตัวภรรยากลับไปแล้วเรื่องราวสงครามของจอมมา
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 50 บุกสวรรค์ตามหาภรรยา
สายใยระหว่างแม่ลูกที่ถักทอในแก่นวิญญาณมารน้อยทำให้เขารู้ว่าเวลานี้นางหายไปอยู่ในที่แสนไกล ถึงอย่างนั้นก็ยังคงหวังลึก ๆ และนั่งรอมารดาอยู่ที่เดิมทว่า ผ่านไปวันแล้ววันเล่า ในใจของอีนั่วเศร้าหมองและคิดถึงนางยิ่งนักจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ไม่เกรงกลัวว่าจะมีอันตรายใด ๆ เกิดขึ้นกับตัวเองพลันใช้พลังมารหายตัวเข้าสู่แดนสวรรค์ในพริบตาอีนั่วรีบพุ่งไปที่ตำหนักเทพดาราในทันที ไม่ข้องแวะที่ใดเพราะห่วงว่าจะมีใครสังเกตเห็นตัวตนมารปีศาจ คอยแอบอยู่ในมุมมืด พรางตัวราวกับเป็นอากาศ แล้วกวาดสายตามองหามารดา“ท่านแม่...” เขาเผลอเรียกออกไปแบบนั้นอย่างเคยแต่หยุดชะงักไปเพราะรู้สึกได้ว่าหญิงสาวตรงหน้ามีอะไรแปลกไปจากเดิม นางกำลังหัวเราะและยิ้มให้คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่รู้สึกตัวเลยว่าเลือดเนื้อเชื้อไขตัวน้อย ๆ รอนางเพียงลำพัง
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 49 มารน้อยหวนกลับ
วันหนึ่งในฤดูฝนเสียงฟ้าร้องคำรามก้องไปทั่วบริเวณเป็นเวลาเกือบสองชั่วยาม พื้นดินรอบบ้านเปียกแฉะกลายเป็นโคลนและมีแอ่งน้ำเล็ก ๆ เกิดขึ้นหลายแห่งทุ่งดอกไม้สีเหลืองพัดไหวตามสายฝนลมพัดในเวลานั้นราวกับเริงระบำแม้อู๋เยว่ชิงจะถูกพลังของอีนั่วปกปิดเรื่องบางอย่างเอาไว้ แต่นางที่เป็นถึงเทพดาราย่อมเฉลียวใจได้ในบางครั้งว่าทุกสิ่งมันแปลกเกินไป อายุที่เพิ่มมากขึ้นในทุกวัน ไม่มีมนุษย์ผู้ใดหรอกจะอายุยืนร้อยปีแต่เนื้อหนังร่างกายและใบหน้ายังคงเหมือนวันวานไม่เปลี่ยนแปลงโดยเฉพาะอีนั่ว ร้อยปีผ่านมาแล้วเขายังคงเหมือนเด็กอายุเจ็ดขวบไม่มีผิดสายตาที่ล่องลอยราวกับจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้บุตรชายสังเกตได้ในพริบตา เขาเอียงคอเล็กน้อยก่อนที่พลังมารจาง ๆ ค่อย ๆ เคลื่อนผ่านไปหาอู๋เยว่ชิง
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 48 ตามหาทุกหนแห่ง
นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมากงจื่อเย่ออกเดินทางตามหาร่องรอยของอู๋เยว่ชิงทุกหนแห่ง ยามคิดถึงหรือเหนื่อยล้าหัวใจมักจะหยิบถุงหอมและปิ่นปักผมที่เคยมอบให้นางมาดูเขาเริ่มฟื้นฟูตำหนักจันทราให้เป็นเหมือนเดิมแล้วใช้เป็นสถานที่พักผ่อนยามค่ำคืน กลิ่นอายเก่า ๆ หวนกลับมาทุกครั้งจนเขานึกอยากย้อนวันเวลากลับไป“เจ้าอยู่ที่ใดหรือเยว่ชิง” จอมมารกวาดสายตามองไปรอบตำหนักที่เวลานี้เริ่มมีต้นไม้ดอกไม้ผลิบานตามฤดู “ดอกไม้งดงามปานนี้แล้ว เจ้าไม่อยากเห็นหรือ”คำถามของเขาไม่มีเสียงตอบกลับมา ความว่างเปล่าเกาะกุมหัวใจจนทรมานในเมื่อตามหาทุกหนทุกแห่งแล้วยังไม่พบเจอ คงจะเหลือเพียงสถานที่สุดท้าย หากเสี้ยววิญญาณของนางยังคงอยู่ บางทีนางอาจจะยังอยู่ที่แห่งนั้น
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 47 โกรธ
นับตั้งแต่นั้นมากงจื่อเย่จึงไม่ออกไปที่ไหนอีกติดอยู่ในภพมารเพื่อกระทำบางอย่างด้วยความตั้งใจจนไม่รู้ตัวว่าเวลาล่วงเลยไปมากเท่าใดแล้วเมื่อผู้ปกครองละเว้นหน้าที่ ความวุ่นวายในภพมารจึงเริ่มบังเกิดทีละส่วน หากแต่ลูกน้องทั้งสามยังคงใช้อำนาจของเขาคอยจัดการได้อยู่แม้จะแลกมาด้วยความเหนื่อยเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวก็ตามครั้งนี้เช่นเดียวกัน ไอมารปีศาจชั่วร้ายก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง เดิมทีกงจื่อเย่จะคอยดูดซับพลังพวกนั้นมาเป็นอาหารของตนเองแต่เวลานี้สิ่งที่เขาให้ความสนใจอยู่เหนือสิ่งอื่นใด พวกปีศาจและสัตว์อสูรจึงได้ทีฉกฉวยมันมาเป็นของตัวเองจึงทำให้มีพละกำลังที่เพิ่มมากขึ้นแต่บางขณะ ไอมารปีศาจที่แข็งแกร่งย่อมปกป้องตัวเองให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของพวกเดียวกันและเป็นฝ่ายกัดกินมารปีศาจพวกนั้นแทนที่จนสามารถหล่อหลอมรูปลักษณ์สร้างตัวตนขึ้นมาได้&n
