LOGINShare
ตอนที่ 26 ความรักคือสิ่งใด
Last Updated:
2025-02-15 11:00:30ในวันต่อมาหลินซีเวยยังคงปฏิบัติกับอู๋เยว่ชิงเหมือนเดิม ทั้งพูดจาไม่เข้าหู ปัดถ้วยโอสถกระเด็น และอีกสารพัดที่นึกอยากจะทำเพื่อให้อีกฝ่ายไปให้พ้นหน้า
ทว่า อู๋เยว่ชิงยังคงอดทนทำให้เขาตามที่นักพรตชราสั่งเอาไว้ไม่ขาดตกบกพร่องจนกระทั่งผ่านพ้นวันต้องห้าม
“องค์ชาย ทรงเป็นอย่างไรบ้าง” ฮองเฮาเข้ามาเยี่ยมบุตรชายทันทีที่พ้นฤกษ์ยาม เวลานี้สีหน้าของหลินซีเวยดีขึ้นเล็กน้อย นางจึงเชื่อว่าการทำพิธีแต่งงานกับอู๋เยว่ชิงจะช่วยปัดเป่าไอมารปีศาจจากองค์ชายสามได้
“ข้าไม่เป็นอันใด” เขาตอบอย่างขอไปที “รีบให้นางออกไปจากตำหนักของข้าได้แล้ว”
“เจ้าคงทำเช่นนั้นไม่ได้หรอกน้องสาม” ไท่จื่อส่ายหน้าแล้วอธิบายว่า “ท่านนักพรตบอกว่าดวงชะตาของพวกเจ้าผูกพันกัน เพราะมีนางอยู่ข้างกาย เจ้าจึงไม่ถูกไอมารปีศาจครอบงำ”
“เสี่ยวเยว่ชิงตั้งใจดูแลองค์ชายเป็นอย่างดี พ่อว่าไม่มีใครเหมาะสมกับเจ้าไปมากกว่านางอีกแล้ว” ฮ่องเต้พูดขึ้นมา สีหน้าพึงพอใจและกำลังคิดบางอย่างอยู่ “เจ้าและนางก็ถึงวัยออกเรือนทั้งคู่ แถมมีดวงชะตาสมพงศ์กัน วันใดที่เจ้าหายดีแล้ว ข้าจะจัดงานแต่งอย่างยิ่งใหญ่ให้สมเกียรติ”
“องค์ชายอย่าทรงคิดอันใดให้มากนักเลย พระวรกายขององค์ชายสำคัญที่สุด” ฮองเฮาทั้งกังวลและเป็นห่วงเขายิ่งกว่าสิ่งใด “เมื่อหายดีแล้วทรงประสงค์สิ่งใด แม่จะจัดการให้ทุกอย่าง”
หลินซีเวยมองหน้าอู๋เยว่ชิงพลางนึกถึงช่วงเวลาเจ็ดวันที่ผ่านมา เขาแอบเห็นนางหลบไปร้องไห้อยู่มุมหนึ่งเพราะถูกเขาต่อว่าและพ่นคำพูดเกลียดชังนาง
สีหน้าเศร้าสร้อยของนางดูจะเป็นเรื่องสนุกสำหรับเขาไม่น้อย ในเมื่อนางเสนอตัวเอง หลินซีเวยจึงอยากสงเคราะห์ความปรารถนาดีกลับให้
ปรารถนาดีที่ว่านางจะต้องเจ็บปวดที่ต้องอยู่กับเขาไปชั่วชีวิตหรือจนกว่าหัวใจของนางจะรับไม่ไหวแล้วเปิดโอกาสให้เขากำจัดนางในที่สุด
“เช่นนั้นย่อมได้” หลินซีเวยพยักหน้ารับปากว่าจะทำตามที่นักพรตสั่งโดยไม่ปริปากบอกว่าทำตรงกันข้ามต่างหาก
เมื่อฮ่องเต้และฮองเฮาได้ยินเช่นนั้นจึงรู้สึกเบาใจขึ้นมา ฝ่ายไท่จื่อแม้จะมองว่าน้องชายของตนยอมง่ายเกินไปแต่ก็ไม่ได้ติดใจอันใดนัก มีเพียงอู๋เยว่ชิงที่ยืนหนักใจกัดปากตัวเองจนเลือดซึม
วันแล้ววันเล่าผ่านไป อู๋เยว่ชิงยังคงดูแลหลินซีเวยตามที่รับปากเอาไว้เป็นอย่างดีแม้จะต้องอดทนกับคำพูดว่าร้ายต่าง ๆ นานาทุกวันทุกคืน
บางครั้งนางจะรู้สึกสลดหดหู่ใจเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้จงเกลียดจงชังนางไม่สิ้นสุด แต่นางเชื่อว่าวันหนึ่งถ้าเขาได้เห็นสิ่งที่นางพยายามทำให้เขาแล้ว หลินซีเวยอาจจะใจอ่อนลงบ้าง ไม่ต้องถึงขั้นรับนางเป็นคนรัก ขอเพียงแค่ไม่เบือนหน้าหนีนางก็พอใจมากแล้ว
ฝ่ายจอมมารเองก็คิดในใจว่าพลังป้องกันของนางคงจะถดถอยลงไปบ้างจึงได้แอบร่ายพลังมารใส่นางอยู่บ่อย ๆ และโดนพลังนั้นสะท้อนกลับมาอย่างเคย ลำบากอู๋เยว่ชิงต้องคอยดูแลประคบประหงมไม่ห่างอยู่แรมเดือน
“ข้าชังน้ำหน้าเจ้านัก ดื่มยาก็รสชาติแย่เต็มทน ยิ่งเห็นเจ้าก็ยิ่งรู้สึกอยากสำรอกมันออกมา” คำพูดของเขายังคงเป็นเช่นเดิมตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้
“ทรงประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ” คำพูดเหล่านี้ติดปากจนเป็นนิสัย อู๋เยว่ชิงมักโทษตัวเองอยู่เสมอ
ดังนั้นเวลาที่หลินซีเวยหลับเพราะฤทธิ์ยา นางจึงมักหาที่ว่างนั่งเขียนจดหมายไปหาหลินมู่หลงอยู่เสมอ คอยเล่าเรื่องราวระหว่างนางกับองค์ชายสามให้อีกฝ่ายฟัง
บางครั้งตอนที่ป้อนโอสถให้เขาอยู่ก็จะมีจดหมายจากหลินมู่หลงมาหา รอยยิ้มจึงผุดขึ้นมาบนใบหน้างามชั่วครู่
เนื้อความในจดหมายบอกให้นางอดทนและเชื่อว่าองค์ชายสามจะต้องยอมรับนางในสักวันหนึ่ง
“ยิ้มอันใดนักหนา” หลินซีเวยเอ่ยพึมพำเพราะเห็นนางอมยิ้มอยู่คนเดียว ท่าทางมีความสุขที่อ่านจดหมายฉบับนั้น
“จดหมายจากองค์ชายเจ็ดเพคะ” อู๋เยว่ชิงบอกเขาไปตามตรง
“น่ารำคาญ ไปให้พ้นหน้าข้า” เขาสบถไม่สบอารมณ์แล้วพลิกตัวเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“เพคะ” อู๋เยว่ชิงตอบเสียงอ่อยแล้วออกมาเดินเล่นนอกตำหนักชั่วคราว
สายตาของนางทอดมองดอกไม้ที่กำลังผลิบานในสวน สูดหายใจรับสายลมเย็นที่พัดผ่านพลางแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีครามที่มีกลุ่มก้อนเมฆบาง ๆ เคลื่อนคล้อยอย่างช้า ๆ
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ทำให้ไท่จื่อที่กำลังเดินมาหาอดเอ็นดูไปไม่ได้
“หนักใจถึงเพียงนั้นเชียวหรือ” เขาเอ่ยปากถามนาง
“เพคะ”
“น้องสามอาจจะดื้อไปหน่อย แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนที่เจ้าเกิดน่ะ เขาตื่นเต้นยิ่งกว่าใครเสียอีก” ไท่จื่อบอกเล่าสิ่งที่เขาเห็นในตอนนั้น “แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอันใดถึงได้มีทีท่าอย่างนั้นไปได้”
“หม่อมฉันไม่ดีตรงไหนหรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงหลุดปากถามเพราะจนใจ “เอ่อ หม่อมฉันไม่ได้จะชมตัวเองแต่ว่า...”
“เจ้าสมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว แต่น้องสามสิตาถั่วกระมัง” ไท่จื่อพยายามปลอบใจ
อู๋เยว่ชิงอมยิ้มบาง “ไท่จื่อทรงชมหม่อมฉันเกินไปแล้ว เอ่อ... หม่อมฉันต้องขอตัวก่อน ถึงเวลาที่องค์ชายต้องเสวยพระโอสถแล้วเพคะ”
“ได้สิ รีบไปเถอะ” ไท่จื่อพยักหน้าอนุญาตแล้วนางก็รีบเดินกลับตำหนักทันที
ครั้นมาถึงจึงได้เห็นว่าเจ้าของตำหนักกำลังทำหน้าบูดไม่พอใจดังเดิม “นึกว่าจะไปแล้วไปลับเสียอีก กลับมาทำไมกัน เบื่อหน้าเจ้าจะตาย”
“ถึงเวลาต้องเสวยพระโอสถแล้วเพคะ เรียบร้อยแล้วหม่อมฉันจะกลับจวนเสียหน่อย พระองค์จะได้ทรงประทับที่นี่อย่างสบายใจ” อู๋เยว่ชิงถือถ้วยโอสถเข้ามาใกล้กำลังจะหยิบยื่นให้
“ข้าดื่มเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง”
“เข้าใจแล้วเพคะ”
นางถอยห่างออกมาหนึ่งก้าว รอจนเขาดื่มยาถ้วยนั้นจนหมดแล้วเก็บข้าวของทุกอย่างให้เป็นระเบียบก่อนจะกลับจวนแม่ทัพอย่างที่ได้บอกเอาไว้ “หม่อมฉันจะรีบกลับมาเพคะ”
“ไม่ต้องกลับมายิ่งดี ข้าไม่ต้อนรับเจ้า”
“...” อู๋เยว่ชิงได้แต่ก้มหน้ามองพื้นเดินออกไปโดยไม่พูดสิ่งใดเพราะนางไม่อยากได้ยินคำพูดทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว
เมื่อเห็นว่านางเดินออกไปไกลแล้ว หลินซีเวยจึงเรียกลูกน้องของตนเองออกมา สั่งให้โจวเหวินหลงตามไปดูนางไม่ให้คลาดสายตาส่วนเฉินซือหยางให้รายงานเขามาว่าเรื่องที่สั่งตามหาไปถึงไหนแล้ว
“ข้าจะต้องทนอยู่กับนางไปอีกนานเท่าใดกัน”
“แต่ว่านายท่านก็สนุกไม่ใช่หรือขอรับ” เฉินซือหยางเอ่ยปาก “ข้าน้อยเห็นนางห่อเหี่ยวใจอยู่ทุกวันแต่นางกลับไม่ยอมไปจากนายท่าน”
“เพราะเหตุใดเล่า” หลินซีเวยรู้สึกสงสัยเป็นอย่างยิ่งเพราะไม่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์แม้เพียงนิด
“หากนางไม่โง่เง่าก็คงทนเพราะมีผลประโยชน์แอบแฝงกระมังขอรับ” ปีศาจหนุ่มหรี่ตาครุ่นคิดอีกครั้ง ทบทวนจากการจับตาดูนางมาเกือบเดือนแล้วบอกเจ้านายของตนว่า “นอกเหนือจากนี้อาจจะเป็นเพราะนางมีความรักให้นายท่านขอรับ”
“ความรัก...กับข้าน่ะหรือ” หลินซีเวยถามเสียงสูงไม่เข้าใจว่าความรู้สึกรักเป็นอย่างไร
“มนุษย์หลายคนหรือแม้แต่สัตว์อสูรและปีศาจอย่างพวกเราก็มักจะอดทนกับหลายสิ่งหลายอย่างเพราะความรักขอรับ” เขานึกถึงเรื่องของตัวเองในครั้งอดีต “เพื่อคนที่รักแล้ว พวกเราจึงยอมได้แม้จะต้องตาย”
“เฮอะ ไร้สาระ น่ารำคาญ” จอมมารไม่เข้าใจและไม่อยากรับรู้ “เจ้าจะบอกว่าหากนางรักข้านางก็ยอมตายเพื่อข้าได้อย่างนั้นหรือ”
“เป็นเช่นนั้นขอรับ”
“หากข้าบอกให้นางไปตายเล่า เจ้าว่านางจะยอมแต่โดยดีหรือไม่” ความคิดในหัวของจอมมารแล่นฉิว
เฉินซือหยางพยักหน้าแสยะยิ้มเพราะรู้ทัน “ลองดูไม่เสียหายหรอกขอรับ”
Related chapters
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 27 ลองทำดี
เมื่อได้ยินดังนั้นหลินซีเวยจึงถามต่ออีกว่า “หากนางรักข้า ข้าควรทำเช่นไรให้นางรักจนยอมตายเพื่อข้าได้เล่า”เรียวคิ้วของเฉินซือหยางขมวดชนกัน “ข้าเป็นปีศาจอาจจะไม่สามารถล่วงรู้ความรู้สึกของมนุษย์ได้แน่ชัด นายท่านลองอ่านหนังสือพวกนั้นดูเถิดขอรับ”เขาชี้ไปที่ตู้ไม้มุมห้อง ในนั้นมีหนังสือเขียนเกี่ยวกับมนุษย์มากมายให้ค้นหา หลินซีเวยกวาดสายตามองแต่ไกลเพื่อเลือกหนังสือออกมาเล่มหนึ่ง“ไม่เห็นจะมีอันใดน่าสนใจ” เขาส่ายหน้าแล้วร่ายพลังเผามันทิ้งอย่างไม่ใยดีเฉินซือหยางคิดหนักกว่าเดิมแล้วบอกให้เจ้านายรออยู่ครู่หนึ่งก่อนกลับมาพร้อมหนังสือกองใหญ่ “นายท่านลองอ่านพวกนี้ดูก่อนขอรับ ข้าเห็นมนุษย์หลายคนชอบอ่านยิ่งนัก”จอมมารผู้อ่อนต่อโลกสุ่มหยิบเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดอ่าน ในเวลาหนึ่งก้านธูปเขากลับอ่านหนังสือเล่มหนาได้จนจบเล่ม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จึงผุดขึ้นมาในทันทีแล้วหยิบหนังสือเล่มอื่น ๆ มาอ่านต่อโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างคืนนั้น จอมมารอ่านหนังสือกองพะเนินจนครบทุกเล่มโดยไม่หลับไม่นอนพลั
Last Updated : 2025-02-17มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 28 อธิษฐาน
ผ่านไปสามวันหลังจากนั้น ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองดีขึ้นจากแต่เดิมอยู่มาก แม้กระทั่งฮ่องเต้และฮองเฮายังรู้สึกแปลกใจที่จู่ ๆ บุตรชายเปลี่ยนไปมากเพียงนั้นกระนั้นก็ทำให้พวกเขาทั้งคู่พอจะวางใจไปได้บ้างเพราะสุดท้ายแล้วการแต่งงานแก้เคล็ดในครั้งนี้ก็ไม่สูญเปล่าแรกเริ่มที่พวกเขาได้ยินจากปากของอู๋ฮูหยินว่าบุตรสาวของนางแอบรักองค์ชายสามมานานแล้วก็ได้แต่คิดว่าอู๋เยว่ชิงช่างน่าสงสารที่ถูกบุตรชายของตนผลักไสไล่ส่งยิ่งต้องให้นางช่วยผูกดวงชะตาเพื่อรักษาอาการของเขาแล้วก็ยังรู้สึกว่าละอายใจไม่น้อยที่ต้องขอให้ช่วยเช่นนี้ แต่อู๋เยว่ชิงกลับรับปากและบอกว่านางจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาอย่างสุดความสามารถคราวนี้ได้เห็นว่าความรักของนางได้รับการตอบแทนกลับมาบ้างแล้วจึงโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอกหากแต่เรื่องราวลับคมคมในนี้มีเพียงแค่ฝ่ายจอมมารเท่านั้นที่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพียงละครฉากหนึ่งที่สักวันหลินซีเวยจะหักหลังอู๋เยว่ชิงและสังหารนางอย่างเจ็บปวดการถูกหักหลังจากคนที่รักและไว้ใจที่สุดจะเป็นอย่างไร หลินซีเวยแทบรอที่จะได้เห็นสี
Last Updated : 2025-02-19มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 29 ความรู้สึกเปลี่ยนไป
หนึ่งเดือนผ่านไปราวกับว่ากำลังใจจากอู๋เยว่ชิงเป็นโอสถชั้นดี ร่างกายของหลินซีเวยจึงดีขึ้นเป็นลำดับแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง เวลานี้จึงพอที่จะเดินเล่นนอกตำหนักได้บ้างแล้วนับเป็นครั้งแรกที่เหล่าขันทีและนางในได้เห็นองค์ชายสามและชายาประทับอยู่ในสวนดอกไม้ สายตาทุกคู่เห็นพ้องต้องกันว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาราวกับคนรักกันก็มิปานการกระทำของหลินซีเวยไม่มีปิดบัง การแสดงออกของเขาทำให้หลายคนได้ตระหนักว่าองค์ชายสามผู้นี้ก็มีด้านที่อบอุ่นและอ่อนโยนเช่นกัน“เทศกาลชมจันทร์ใกล้เข้ามาแล้ว เจ้าอยากไปเที่ยวชมหรือไม่เยว่ชิง” หลินซีเวยเอ่ยปากชวนนาง สีหน้าคาดคั้นหวังว่านางจะตอบรับคำขอ“เพคะ” รอยยิ้มบางของนางถือเป็นคำตอบ อู๋เยว่ชิงไม่เคยปฏิเสธคำขอของเขาสักครั้ง“เช่นนั้นเจ้าเตรียมตัวไว้ให้ดีเถิด” เขาบอกกล่าวอย่างมีเลศนัยพลางเอื้อมมือมากุมมือสองข้างของนางไว้ “ขอบคุณที่ดูแลข้ามาตลอด”“หม่อมฉันเต็มใจเพคะ” อู๋เยว่ชิงยิ้มให้เขา “หม่อมฉันไม่หวังสิ่งใดไปมากกว่านี้แ
Last Updated : 2025-02-21มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 30 ปีศาจอย่างข้า
หลายวันต่อมาจู่ ๆ หลินซีเวยอารมณ์ดีนึกชวนอู๋เยว่ซินไปขอพรที่วัดบนเขา ทั้งสองจึงตระเตรียมข้าวของไปสักการะตามธรรมเนียม“เสด็จพี่ ทรงคิดถึงสิ่งใดอยู่หรือเพคะ” นางเอ่ยปากถามคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ หลินซีเวยหลับตาคิ้วขมวดราวกับครุ่นคิดบางอย่างพลันรอยยิ้มมุมปากเชิดขึ้นเพราะได้ยินนางเรียกเขาเช่นนั้น“ขอพรให้มีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นกับเราสองคนอย่างไรเล่า” เขากระซิบข้างหู “หากมีเจ้าตัวเล็กวิ่งเล่นอยู่ในตำหนักจันทราคงจะดีไม่น้อย”แก้มสองข้างของอู๋เยว่ชิงแดงระเรื่อรู้ดีว่าเขาหมายถึงสิ่งใด ครั้นนึกถึงช่วงเวลาที่จะทำให้เกิดเจ้าตัวเล็กอย่างที่ว่าก็ไม่วายเขินอายอยู่ร่ำไปจึงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เขาจะแกล้งนางไปมากกว่านี้หลังจากใช้เวลาอันสงบนิ่งบนเขาอยู่พักหนึ่ง เจ้าอาวาสประจำวัดก็เดินออกมาพบทั้งคู่ สายตามองหลินซีเวยราวกับค้นหาบางอย่างที่ซ่อนอยู่แล้วถอนหายใจฝ่ายองค์ชายสามเห็นดังนั้นรู้ดีว่าคนตรงหน้ามองเห็นไอมารจาง ๆ ในตัวเขาจึงกล่าวไม่ให้ผู้ใดคลางแคลงใจ มารโดยกำเนิดอย่างเขาไม่ว
Last Updated : 2025-02-23มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 31 หึงหวง
ผ่านไปสองเดือนฮ่องเต้เมืองไท่หยางได้จัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองการอภิเษกขององค์ชายสามกับบุตรสาวแม่ทัพอย่างยิ่งใหญ่เพื่อแสดงความยินดีกับทั้งคู่อย่างเป็นทางการเจ็ดวันเจ็ดคืนนอกจากนั้นยังเป็นการจัดงานรื่นเริงอวยพรให้องค์ชายสามมีร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรงอีกด้วยวังหลวงถูกประดับตกแต่งด้วยผ้าหลากสีสัน ห้อยโยงระย้าสวยงาม ทั้งยังมีโคมไฟลวดลายต่าง ๆ ห้อยไว้อยู่ทุกหนแห่ง ยามค่ำคืนดวงไฟนั้นจะส่องแสงสว่างสะท้อนภาพบนกระดาษที่ใช้ทำโคมไฟสิ่งที่ทำให้อู๋เยว่ชิงตื่นเต้นมากที่สุดคือการมาเยือนของหลินมู่หลงสหายรักของนางที่เดินทางกลับมายังเมืองไท่หยางพร้อมชายาของตนครั้นได้พบหน้ากัน อู๋เยว่ชิงจึงอดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งไปหาเขาด้วยความคิดถึง รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นมา ทั้งยังท่าทางสนิทสนมระหว่างคนทั้งคู่ก็ทำให้ใครบางคนนิ่วหน้าในทันที“องค์หญิงสือหลิว ยินดีด้วยเพคะ” อู๋เยว่ชิงกล่าวกับนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเป็นกันเองก่อนหน้านี้ได้อ่านจดหมายจากองค์ชายเจ็ดจึงพอได้รู้แล้วว่าองค์หญิงสือหลิวกำลังทรงพระครรภ์ นางจึงพลอยดีใจ
Last Updated : 2025-02-25มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 32 ท้อง
เสด็จพี่ เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่ได้หรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงถามหลินซีเวยทันทีที่เห็นหน้า“นั่นสิพี่สาม วังหลวงออกจะกว้างใหญ่ บังเอิญจริง ๆ ที่ได้เห็นท่านที่นี่” หลินมู่หลงพูดเบา ๆ แต่อีกฝ่ายกลับตอบว่า “บังเอิญอย่างยิ่งที่มืดค่ำป่านนี้แล้วเจ้ายังไม่กลับตำหนักของตนแต่มาอยู่กับนาง”“พระพักตร์ไม่สบอารมณ์ พระสุรเสียงหงุดหงิด ท่าทางฉุนเฉียว” เสียงขององค์หญิงสือหลิวลอยมาแต่ไกลพลางมองคนของตนเองราวกับจะบอกว่า “เห็นไหมเล่า เป็นอย่างที่ข้าบอกจริง ๆ ด้วย”“เป็นอย่างไรหรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงถามนางบ้าง“การกระทำเช่นนี้ องค์ชายสามคงจะตกไหน้ำส้มกระมัง” องค์หญิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา แล้วหันไปบอกกับหลินมู่หลงว่า “เราสองคนขอตัวกลับกันก่อนดีกว่า” แล้วคล้องแขนดึงคนข้าง ๆ ไปทันที“เอ่อ...” หลินมู่หลงกำลังจะเอ่ยปากแต่ทำได้แค่ยกมือโบกลาอู๋เยว่ชิงเท่านั้นดวงตาสีม่วงแดงของหลินซีเวยขุ่นเคืองไม่น้อยจนอู๋เยว่ชิงนึกถึงคำที่องค์หญิงบอกเมื่อครู่ “เสด็
Last Updated : 2025-02-27มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 33 แพ้ท้องแทน
คืนนั้น ข่าวคราวของชายาองค์ชายสามแพร่สะพัดไปทั่ววังหลวง ปีนี้นับว่ามีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามาจนใครหลายคนพากันขอบคุณสวรรค์หลังจากหมอหลวงกลับออกไป หลินซีเวยยิ่งตัวติดกับอู๋เยว่ชิงไม่ห่างมากกว่าเดิม คอยประคบประหงมดูแลยิ่งกว่าไข่ในหิน“หม่อมฉันดื่มเองได้เพคะ” นางรีบรับถ้วยยามาถือไว้เพราะเกรงใจคนตรงหน้าที่ไม่เคยต้องปรนนิบัติดูแลใครอย่างใกล้ชิดมาก่อน“ข้าอยากดูแลเจ้าเหมือนครานั้นที่เจ้าดูแลข้า ไม่ได้หรือ” หลินซีเวยไม่ยอมปล่อยถ้วยยานั้น อู๋เยว่ชิงไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรจึงได้แต่ทำตามโดยปริยายเช้าวันต่อมาฮ่องเต้และฮองเอาจึงมาแสดงความยินดีกับทั้งสองคนพร้อมอวยพรให้สุขภาพร่างกายของอู๋เยว่ชิงและเด็กน้อยในท้องแข็งแรง ไร้โรคภัยเบียดเบียนไท่จื่อกับชายารวมถึงหลินมู่หลงและองค์หญิงสือหลิวก็มาพร้อมหน้ากัน หากแต่ปฏิกิริยาของหลินซีเวยดูแตกต่างไปจากตอนที่บิดาของเขามาเยี่ยมนักบุรุษใดนอกเหนือจากที่เขาคิดอย่าได้ย่างกรายเข้ามาใกล้นางเป็นอันขาด“พี่สาม ข้าจะขอพบนางสักครู่ไม่ได้หรือ” หลินม
Last Updated : 2025-03-01มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 34 ห่างไกลกัน
หนึ่งเดือนต่อมา ณ ตำหนักจันทรา“เยว่ชิง เจ้าดูนี่สิ วันนี้ข้าสั่งให้คนนำดอกไม้ที่เจ้าชอบมาปลูกในสวน ถึงวันที่เจ้าคลอดเมื่อใด ดอกไม้พวกนี้คงจะบานสะพรั่งพอดี” หลินซีเวยเอ่ยปากบอกพลางกุมมืออู๋เยว่ชิงที่กำลังลูบท้องของตนเอง“พระวรกายดีขึ้นแล้วหรือเพคะ ไม่กี่วันก่อนยังทรงพระอาเจียนอยู่เลย” นางยังคงนึกเป็นห่วงอาการแพ้ท้องแทนของหลินซีเวยเหมือนทุกครั้ง แต่คนข้าง ๆ ก็ยังตื่นเต้นกับการจะได้เป็นพ่อคนครั้งแรกจึงไม่สนใจร่างกายของตนเอง“เจ้าอย่าได้กังวลเรื่องนั้นเลย เห็นเจ้ากับลูกสบายดี ข้าก็โล่งใจมากแล้ว” มือหนาลูบเรือนผมของนางอย่างแผ่วเบา “ข้ามีของขวัญอีกหนึ่งชิ้นให้เจ้า”หลินซีเวยหยิบปิ่นหยกเขียวบริสุทธิ์ออกมาให้นางดู ตรงด้ามสลักคำว่า รักมั่นนิรันดร์ ก่อนจะปักปิ่นบนเรือนผมให้ชายาของตนเอง“ขอบพระทัยเพคะ” อู๋เยว่ชิงยิ้มกว้างและรู้สึกขอบคุณความเอาใจใส่ดูแลของหลินซีเวยยิ่งนัก หนึ่งเดือนมานี้เขาตั้งหน้าตั้งตาทำทุกอย่างให้นางจนนางแทบไม่ต้องแตะต้องอันใดเลย แม
Last Updated : 2025-03-03
Latest chapter
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 44 เมล็ดพันธุ์หยั่งรากในใจ(จบเล่ม1)
หลังจากที่เมล็ดพันธุ์ถูกฝังในแก่นวิญญาณของจอมมารเรียบร้อยแล้ว ความทรงจำที่อู๋เยว่ชิงมีต่อเขาในฐานะคนรักของหลินซีเวยจึงพรั่งพรูเข้าหาสวีลู่ชิงใช้พลังเทพบรรพกาลทำให้เขารับความรู้สึกของนางแม้จะยืนยาวได้ไม่ถึงหนึ่งลมหายใจแต่ก็พอทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบชั่วขณะความรักของนางที่เขาบอกว่าเป็นเรื่องลวงหลอก ดูเหมือนจอมมารจะสัมผัสได้ว่านางเอ่ยความจริงจากก้นบึ้งในใจ แต่มันกลับทำได้แค่เพียงสะกิดความรู้สึกแล้วจางหายไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยนางไม่ได้หวังอันใดไปมากกว่านี้ ขอแค่ให้เขาได้รับรู้บ้างเผื่อจอมมารจะรู้สำนึกว่าได้ทำอันใดลงไปแม้สวีลู่ชิงจะไม่รู้ว่าเมล็ดพันธุ์ดวงสุดท้ายที่แตกร้าวจะทำให้ดวงอื่น ๆ ที่เคยถูกฝังในร่างจอมมารปริแตกหยั่งรากลึกก่อนเวลาอันควรจนความรู้สึกทั้งปวงก่อตัวขึ้นใน
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 43 ความทรงจำหวนกลับ
หากแต่ผลที่ได้ไม่เป็นอย่างคาดคิดเพราะพลังมารที่เขาส่งออกไปสะท้อนกลับเข้าหาตัวเหมือนอย่างเคยกงจื่อเย่ชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ “เหตุใดจึงฆ่าเจ้าไม่ได้!!!”เขาเชื่อว่าเมล็ดพันธุ์ของชาตินี้ที่อยู่ในแก่นวิญญาณของนางต้องได้รับความเสียหายจนปริแตกแล้วจึงได้ลงมือ แต่กลับทำอันใดนางไม่ได้เลยแม้แต่น้อยครั้นลองร่ายพลังมารใส่อู๋เยว่ชิงอีกครั้ง พลังรุนแรงนั้นยังคงสะท้อนกลับมาหาเขาไม่เคยเปลี่ยนกงจื่อเย่กระอักเลือดออกมากองใหญ่ คิ้วขมวดเป็นปม เอ่ยถามนางด้วยความสงสัย “ที่ผ่านมาเจ้าไม่ได้รักข้าหรือ”นั่นเพราะเขาเข้าใจมาโดยตลอดว่าความรักมักจะทำให้มนุษย์อ่อนแอ ยิ่งรักมากเท่าใดยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น หากถูกคนท
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 42 แตกสลาย(TW18+)
Trigger Warning (TW 18+) = มีเนื้อหาหรือเหตุการณ์ที่อาจทำให้สะเทือนใจห่างไปอีกเมืองหนึ่งไม่ไกลนักรถม้าของอู๋เยว่ชิงหยุดพักอยู่ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ แถบชานเมือง นางพยายามรวบรวมสติของตนเองเอาไว้แล้วปกป้องอีนั่ว“เสด็จแม่ เราอยู่ที่ใดกันหรือ” อีนั่วเอ่ยปากถามทันทีที่ลืมตาหลังจากนอนหลับยาวนาน “เสด็จพ่อเล่า...”เมื่อถูกถามไถ่ถึงหลินซีเวย น้ำตาของนางก็เอ่อคลอแต่พยายามกลั้นใจเอาไว้ “พ่อของเจ้าจะรีบตามมา อีนั่วอย่าได้กังวลไปเลยนะ”มารน้อยพยักหน้าแล้วซบเข้าอ้อมกอดของมารดาสัมผัสได้ถึงความกังวลใจของอู๋เยว่ชิง มือน้อย ๆ ลูบใบหน้าของนางราวกับต้องการปลอบประโลมพวกเขาหย
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 41 กำจัดเขาเสีย
หลินซีเวยหมดท่าไม่อาจโต้กลับเหล่าเซียนสำนักหานหลิ่งได้อีกทั้งยังถูกตรึงด้วยผนึกเพื่อทำลายพลังมารปีศาจที่ควบคุมร่างเขาอยู่“ท่านเซียน ช่วยเขาไม่ได้หรือ” ฮ่องเต้เอ่ยปากถามเพราะยังมีความหวังว่าจะได้บุตรชายกลับคืน หากแต่เหล่าเซียนกลับตอบว่า “พลังมารปีศาจหลอมรวมเข้าแก่นวิญญาณของเขาแล้วมิอาจถอดถอนได้เฉกเช่นคนทั่วไป หนทางเดียวที่จะหยุดหายนะในเมืองไท่หยางคือสังหารเขาไปพร้อมกับมัน”“...” ทุกคนนิ่งเงียบ สายตามองปีศาจร้ายด้วยความหวาดกลัว เพียงแค่หนึ่งก้านธูป วังหลวงกลับนองเลือดราวกับมีสงครามครั้งใหญ่ หากคิดปล่อยไว้มีหวังทั้งเมืองไท่หยางคงกลายเป็นเมืองร้างไร้ผู้คนเป็นแน่“ข้าไม่ได้ขอความเห็นพวกท่าน มาวันนี้เพื่อทำหน้าที่ของตนเอง มารปีศาจตนนี้ร้ายกาจนักหากปล่อยให้หลุดรอดไปได้คงทำลายผู้คนในเมืองอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วน&r
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 40 โกลาหล
หลินซีเวยสัมผัสได้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วเขาจึงปลุกให้อู๋เยว่ชิงตื่นจากหลับฝัน เสียงอึกทึกครึกโครมดังมาถึงตำหนักจันทราจนทำให้นางอกสั่นขวัญแขวนไปด้วยดวงตาสีฟ้ามองอีนั่วที่กำลังหลับแล้วสบตากับหลินซีเวย “ไม่จริงใช่หรือไม่เพคะ ไม่ใช่ฝีมือของลูก”เขาส่ายหน้าปิดบังความจริง “อย่ากังวลไปเลย ลูกเราไม่มีทางทำอันใดเช่นนั้นได้หรอก เชื่อข้าเถอะนะเยว่ชิง”“เพคะ หม่อมฉันเชื่อ ไม่ว่าอย่างไรอีนั่วก็เป็นลูกของเรา ไม่มีทางเป็นมารปีศาจอย่างแน่นอน”ใบหน้าของหลินซีเวยซีดเผือดเพราะพลังมารของอีนั่ว เขาจึงหลบหน้าชายาตนเองเพราะไม่อยากให้เป็นห่วงก่อนจะอุ้มอีนั่วขึ้นมา “เยว่ชิง วังหลวงคงไม่ปลอดภัยแล้ว เรารีบหนีออกไปหลบอยู่ที่จวนแม่ทัพใหญ่สักพักเถิด”
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 39 มารปีศาจอาละวาด
เช้าวันต่อมาองครักษ์ส่งข่าวให้ทุกคนในวังหลวงได้รับรู้ว่านักพรตชราผู้นั้นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ความสิ้นหวังจึงมาเยือนคนในตำหนักจันทรายิ่งนักอู๋เยว่ชิงกอดอีนั่วเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเพราะนางสัมผัสได้ว่ายามที่อีนั่วอยู่กับนาง อาการทรมานจะไม่แสดงออกมา หากแต่เมื่อใดที่นางเผลอหลับใหล พลังมารของอีนั่วกลับปะทุขึ้นมาทีละนิดจนมิอาจกลั้นนับวันยิ่งควบคุมไม่ได้ อู๋เยว่ชิงอดนอนฝืนตัวเองดูแลอีนั่วจนหลินซีเวยรู้สึกเป็นห่วงนางไม่แพ้กัน แต่เขากลับโทษตัวเองที่ทำอันใดเพื่อช่วยคนที่เขารักทั้งสองคนไม่ได้เลย“หม่อมฉันไม่เป็นอันใดเพคะ” นางลูบใบหน้าซูบเซียวของหลินซีเวยทั้งที่มือของนางแทบไม่มีแรงเหลือเขาแนบใบหน้ากับฝ่ามืออบอุ่นนั้น สายตาห่วงใยฉายชัดแต่ก็จำต้องแอบให้นางดื่มสมุนไพรเพื่อพัก
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 38 ปีศาจน้อย
“องค์ชายสาม ไม่ได้พบพระองค์มานานพระวรกายแข็งแรงดีแล้วใช่หรือไม่” นักพรตผู้นั้นถามไถ่แล้วมองมารน้อยที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มไร้เดียงสาหลินซีเวยท่าทางนอบน้อม “เรื่องครั้งนั้น ข้ารู้สึกขอบคุณท่านเป็นอย่างมาก เวลานี้อาการเจ็บป่วยไม่รู้สาเหตุจึงหายเป็นปลิดทิ้ง”ชายชราถอนหายใจเฮือกใหญ่พึมพำว่า “ดีแล้ว” จากนั้นจึงยื่นมือมาหามารน้อยบ้าง อีนั่วผู้เป็นมิตรกับทุกคนจึงวางมือลงบนฝ่ามือของนักพรตชราอย่างไม่คิดระแวงครั้นคนตรงหน้าสัมผัสได้ว่าพลังมารแฝงอยู่ในแก่นวิญญาณจึงคิดไปว่าอาจจะเป็นผลทำให้อีนั่วต้องเจ็บป่วยเหมือนอย่างที่หลินซีเวยเคยประสบพบเจอ แต่พอได้ยินเสียงหง่าวดังมาจากด้านล่างจึงเข้าใจได้ว่าครั้งนี้คงจะไม่เกิดเหตุซ้ำรอยอย่างแน่นอน“แมวน้อยตัวนี้มาจากที่ใดหรือ” เขาเอ่ยถามอู๋เยว่ชิงเพราะสัมผัสไ
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 37 เหตุใดไม่กอดข้าบ้าง
หลายวันต่อมาบรรดาปู่ย่าตายายของอีนั่วมาหาหลานพร้อมของรับขวัญเต็มไม้เต็มมือ ทั้งกำไลหยก กำไลเงิน แผ่นทองคำ จี้ทองและอีกสารพัดจนกล่องของขวัญในตำหนักจันทรากองพะเนินญาติสนิทมิตรสหายหลั่งไหลมาเยี่ยมเยียนไม่ขาดสาย แม้กระทั่งคนที่อยู่ไกลอย่างหลินมู่หลงยังส่งจดหมายมาแสดงความยินดีกับอู๋เยว่ชิงเจ้าตัวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยามที่อ่านจดหมายทางไกลนั้น เรียกความอิจฉาเล็กน้อยจากเจ้าของตำหนักอย่างยิ่ง อู๋เยว่ชิงพลันรู้สึกได้ว่าสายตาใครบางคนมองนางมาตั้งแต่เมื่อครู่จึงค่อย ๆ หันกลับไป คลี่ยิ้มบางเรียกอีกฝ่ายเสียงหวาน “เสด็จพี่เพคะ”หลินซีเวยได้ยินนางเรียกรีบเดินเข้ามาหา “เจ้าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วข้าจะปล่อยไปง่าย ๆ หรือ”“ทรงก้มลงมาใกล้ ๆ หม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ”
มารเร้นกายดับแสงดารา ตอนที่ 36 ลูกพ่อ... อยากมีน้องสาวหรือไม่
ผ่านไปสามเดือนอู๋เยว่ชิงรับรู้ได้ว่าลูกน้อยในท้องกำลังอารมณ์ดีเพราะได้ออกมาเดินเล่นในสวนดอกไม้ข้างนอกบ้างหลังจากต้องอุดอู้อยู่ในตำหนักหลายวันเพราะนางต้องคอยดูแลหลินซีเวยที่จู่ ๆ ก็เจ็บออดแอดขึ้นมา“เจ็บมากหรือไม่เพคะ” อู๋เยว่ชิงถามไถ่อาการของเขาด้วยความเป็นห่วง หลายวันมานี้ใบหน้าของหลินซีเวยซีดเผือดไปมากนัก นางนึกว่าอาการแพ้ท้องจะหายไปแล้วแต่เขากลับเป็นหนักกว่าเดิมจนได้“อย่ากังวลเลย ยิ่งเจ้าทำหน้าขมวดคิ้วชนกันอย่างนี้แล้วเดี๋ยวอีนั่วจะพลอยเป็นห่วงเจ้าไปอีกคน” องค์ชายสามลูบใบหน้านางแผ่วเบาพลางจิ้มนิ้วยืดคิ้วที่ขมวดเป็นปมออกแล้วบอกคนตรงหน้าว่า “เจ้านั่งเล่นกับลูกอยู่ตรงนี้สักพักหนึ่งเถอะ ข้าขอไปนอนงีบรออยู่ข้างในตำหนัก”“หม่อมฉัน...” อู๋เยว่ชิงคิดจะตามไปดูแลเขาด้วยแต่อีนั่วน้อยคงไม่ยอม
