ตอนที่ 25 แก้เคล็ด

สายตาของทุกคนหันไปมองอู๋เยว่ชิงอย่างพร้อมเพรียงกัน นึกสงสัยว่าเหตุใดนางจึงมีดวงชะตากำราบมาร ครั้นเมื่อฟังสิ่งที่นักพรตชรากล่าวแล้วจึงเข้าใจในที่สุด

แม้วิธีแก้เคล็ดนั้นจะไม่ถูกใจหลินซีเวยแต่เวลานี้เขาไม่มีแรงมากพอที่จะคัดค้านสิ่งใด ทั้งยังไม่สามารถใช้พลังมารบังคับคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นหรือโน้มน้าวตามใจตัวเองได้เพราะเสี่ยงที่นักพรตจะจับได้ในทันทีว่าตัวเขาคือจอมมารที่แฝงอยู่ในร่างของมนุษย์

การโดนกำจัดไม่ได้ยุ่งยากหรือลำบากจอมมารนัก อย่างไรเสียเขาสามารถฟื้นคืนขึ้นมาใหม่ทุกครั้งที่พลังมารมากพออยู่แล้ว แต่เป็นเพราะเกรงว่าจะตามหาตัวผู้มีดวงกำราบมารไม่ทันการจนส่งผลเสียต่อตัวเขาเองมากกว่าจึงต้องยั้งมือเอาไว้แล้วค่อยหาทางแก้ในคราวหลัง

“ท่านนักพรตหมายความให้ข้าน้อยแต่งงานกับองค์ชายสามหรือเจ้าคะ” อู๋เยว่ชิงไม่เชื่อหูตนเอง สายตาของนางเหลือบมองหลินซีเวยที่หลับนิ่งอยู่บนเตียง

เมื่อนักพรตชราพยักหน้า ฮองเฮาจึงเดินมากุมมืออู๋เยว่ชิงไว้พลางขอร้องให้ช่วยบุตรชายของนาง ไม่ว่าจวนแม่ทัพต้องการสิ่งใด นางจะหามาให้ทั้งหมดเพื่อเป็นการตอบแทน

“เสี่ยวเยว่ชิง ได้โปรดช่วยองค์ชายด้วย” น้ำตาหยดใสคลอเบ้ารอฟังคำตอบจากคนตรงหน้า “ไม่ว่าสิ่งใด ข้ายกให้เจ้าได้ทั้งหมด ช่วยเขาด้วยเถิด”

ครั้นฮองเฮาจะนั่งลงคุกเข่าอ้อนวอน อู๋เยว่ชิงจึงรีบประคองร่างบางของนางเอาไว้แล้วเอ่ยปากว่า “หากทำเช่นนี้แล้วสามารถช่วยองค์ชายได้ หม่อมฉันยินดีเพคะ”

กระนั้น เหล่าขันทีและนางกำนัลต่างอยากรู้ว่าบุตรสาวแม่ทัพใหญ่ต้องการสิ่งใดเป็นเครื่องตอบแทน ไท่จื่อสังเกตเห็นได้ว่าบรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงสั่งตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเสีย

“เรื่องในตำหนักองค์ชายสาม อย่าให้ถึงหูเหล่าขุนนางเป็นอันขาด มิเช่นนั้นแล้ว ข้าจะสั่งลงโทษให้สาสม”

ฮ่องเต้มองหน้าบุตรชายคนโตแล้วพยักหน้าก่อนจะส่งคนไปเรียกแม่ทัพใหญ่และฮูหยินมาปรึกษาหารือกับนักพรตชรา

คล้อยหลังคนทั้งหมด โจวเหวินหลงโผล่หน้ามาหาเจ้านายของตนพลันได้รับคำสั่งว่าให้ติดตามพวกเขาแล้วมารายงานอย่างละเอียด

ในห้องบรรทมจึงมีเพียงแค่หลินซีเวยและเฉินซือหยางอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

“นายท่านจะทำอย่างไรต่อหรือ” ลูกน้องปีศาจถามผู้เป็นนาย “นายท่านจะแต่งงานกับนางจริงหรือขอรับ”

“ข้ามีทางเลือกอื่นเรอะ” น้ำเสียงหงุดหงิดดังก้อง

“ลองดูก็ไม่เสียหายนี่ขอรับ เจ้าของร่างเดิมอาจจะเป็นเนื้อคู่ในชาตินี้ของนาง แต่พอนายท่านเข้ามายุ่งเกี่ยวโชคชะตาของนางจึงเปลี่ยนไป พอได้มาแต่งกับคนที่ไม่ได้รักแถมยังถูกรังเกียจก็ไม่ต่างกับว่านายท่านจะได้อยู่บั่นทอนจิตใจของนางไปเรื่อย ๆ ทุกวันหรอกหรือ ถึงจะไม่ได้ผลอะไรมากนักแต่ก็น่าสนุกไม่น้อย”

จอมมารได้แต่คิดในใจว่าร่างกายของหลินซีเวยทำอะไรไม่เคยได้ดั่งใจเลยและทำไมเขาจึงต้องมาติดอยู่ในร่างนี้ด้วยก็ไม่รู้ เวลานี้เจ็บร่างกายจนขยับตัวไม่ไหวจึงได้แต่นอนนิ่งอยู่บนเตียง

“พวกมนุษย์ช่างน่าเบื่อหน่าย” เขาบ่นพึมพำแล้วผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยาสมุนไพรหลากหลายชนิดที่หมอหลวงสกัดผสมกัน

เมื่อทางฝั่งผู้ใหญ่ตกลงเรื่องงานอภิเษกเสร็จเรียบร้อย ฮ่องเต้เมืองไท่หยางมีรับสั่งให้จัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อมภายในสามวัน ไม่นานนักวังหลวงจึงประดับประดาไปด้วยสีแดงสำหรับงานมงคล

นักพรตชราเลือกฤกษ์ทำพิธีช่วงยามเหม่าเพราะเป็นช่วงที่มารปีศาจอ่อนกำลังมากที่สุดเพื่อให้งานอภิเษกแก้เคล็ดผ่านไปได้ด้วยดี

อู๋เยว่ชิงสวมชุดเจ้าสาวสีแดงเดินมาพร้อมกับบิดาของนางด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย สายตาทอดมองไปยังเตียงในห้องบรรทมขององค์ชายสามที่เวลานี้ไร้สิ้นเรี่ยวแรง

หลินซีเวยสวมอาภรณ์สีเดียวกันลืมตาสบประสานดวงตาสีฟ้าของเจ้าสาวแล้วย่นคิ้วขมวดจนทำให้นางต้องลอบถอนหายใจไปครั้งใหญ่ก่อนจะเดินไปข้างเตียงแล้วนอนลงเคียงข้างกายของเขา

“สองมือสอดประสาน” นักพรตกล่าวให้อู๋เยว่ชิงจับมือของเจ้าบ่าวเอาไว้แล้วเริ่มสวดมนต์ทำพิธีด้วยสีหน้าจริงจัง

หากแต่องค์ชายสามผู้ดื้อดึงกรอกตามองคนข้างกาย “อย่ามาแตะต้องตัวข้านะ”

“แต่ว่าท่านนักพรตบอกว่า...”

“อย่าเอามือน่ารังเกียจมาแตะต้อง” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเขาทำให้พยานงานพิธีกังวลใจไม่แพ้กัน

ทว่า นักพรตชราไม่ฟังคำของเขา “งานพิธีจะเริ่มแล้ว หากเลยฤกษ์ยามครั้งนี้ไปอาจต้องรออีกนาน เวลานั้นพระวรกายขององค์ชายคงทนพิษมารปีศาจไม่ไหว”

หลินซีเวยคิดในใจ ข้าเป็นถึงจอมมารเหตุใดจึงจะทนไม่ไหว

เมื่ออู๋เยว่ชิงได้ยินดังนั้นไม่รอช้าจับมืออีกฝ่ายไว้แน่น ความตั้งใจที่จะช่วยเหลือองค์ชายสามแน่วแน่ “หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์ไม่พอพระทัยแต่ว่าทรงอดทนเพียงหนึ่งก้านธูปได้หรือไม่เพคะ”

“บังอาจนัก” เขาถลึงตามองนางก่อนจะหยุดนิ่งไปชั่วครู่เพราะพลังเซียนเจือจางของนักพรตชราทำให้หลินซีเวยต้องใช้สมาธิควบคุมพลังมารในแก่นวิญญาณของตนเองไม่ให้ประทุออกมา

ผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วยาม พิธีอภิเษกแก้เคล็ดจึงผ่านไปได้ด้วยดีส่วนจอมมารในร่างมนุษย์กลับทุลักทุเลเหงื่อแตกพลั่กจนใครหลายคนคิดว่าอาการของเขากำเริบขึ้นมาอีกครั้ง

หลังจากนั้นนักพรตจึงสั่งห้ามคู่บ่าวสาวออกนอกห้องหอเป็นเวลาเจ็ดวันเจ็ดคืนเพื่อผูกดวงชะตาให้แน่นแฟ้นและไม่ให้ผู้ใดเข้าไปยุ่งเกี่ยวในช่วงเวลานั้น

เจ้าสาวมือใหม่จึงได้เริ่มทำหน้าที่ของตนทันที นางกำนัลแนะนำที่ทาง ข้าวของเครื่องใช้ในตำหนักให้อู๋เยว่ชิงได้รู้แล้วออกมานอกรัศมีแผ่นยันต์ที่นักพรตชราติดไว้ด้านนอก

“เอ่อคือ...” อู๋เยว่ชิงอ้ำอึ้ง ในมืออุ้มอ่างน้ำเล็ก ๆ พลางถือผ้าสะอาดมาเพื่อเช็ดตัวให้เขา

หากแต่นางเพิ่งจะเคยทำเช่นนี้เป็นครั้งแรกจึงทำตัวไม่ถูกและไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ตรงไหนเพราะเจ้าบ่าวกำลังมองหน้านางอย่างไม่สบอารมณ์โดยใช้สายตาสั่งห้ามเข้าใกล้โดยเด็ดขาด

“หมอหลวงกำชับว่าพระองค์ต้องเสวยพระโอสถสี่เวลา หม่อมฉันอาจจะต้องโผล่หน้ามาให้พระองค์ทรงรู้สึกไม่พอพระทัยบ้าง ยิ่งทรงหายประชวรโดยเร็ว ก็จะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าหม่อมฉันแล้ว” นางพยายามอธิบายโน้มน้าวใจเจ้าของตำหนักที่ตั้งแง่ไม่ยอมลูกเดียว

ครั้นพูดจบจึงขยับเข้ามาใกล้ พยายามประคองหลินซีเวยไว้แล้วหยิบถ้วยโอสถมาป้อนแต่อีกฝ่ายกลับปัดทิ้งจนน้ำกระจายเปื้อนเสื้อผ้าของเขา

ความรังเกียจจากแววตาฉายชัดว่าไม่อยากให้นางเข้ามาใกล้ เขาถึงกับเผลอร่ายพลังมารใส่นางทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันอาจจะย้อนกลับมาหาตัวเอง

แค่ก แค่ก

หลินซีเวยกระอักเลือดได้แต่หงุดหงิดอยู่คนเดียวเพราะยิ่งร่างกายนี้บาดเจ็บเขาก็ยิ่งทำอะไรไม่สะดวก คราวนี้แม้จะอยากผลักนางยังทำได้ยาก ถ้าเปิดปากพูดเมื่อใดเลือดในกายก็ทำท่าจะกระอักออกมาทุกเมื่อจึงได้แต่นิ่งงันยอมรับการปรนนิบัติจากนางไปโดยปริยาย

“องค์ชาย ทรงประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วยที่ล่วงเกิน” นางกล่าวกับเขาแล้วหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน ค่อย ๆ ซับเหงื่อตรงลำคอ สายตาเลื่อนลงมองรอยเปื้อนจากยาบนเสื้อผ้าที่คนตรงหน้าสวมใส่ “เอ่อคือ... ท่านนักพรตห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้ามา หม่อมฉันเลยต้อง... ต้องดูแลพระองค์ทุกอย่าง คือว่า... หม่อมฉันอาจจะไม่ถนัดแต่ว่าจะทำให้ดีที่สุดเพคะ”

“...” สายตาไม่พอใจจ้องมองนางแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทางหนึ่งตัดใจยอมแพ้ไปสักเรื่องแล้วค่อยคิดหาทางเอาคืนให้หนักกว่าเท่าตัว

ท่าทีของอู๋เยว่ชิงสมเป็นมือใหม่ นางไม่เคยต้องดูแลบุรุษใดอย่างใกล้ชิดเช่นนี้มาก่อน ใบหน้าจึงแดงระเรื่อเขินอายไม่น้อยแล้วค่อย ๆ ปลดผ้าที่ผูกกันออกทีละนิด บางครั้งถึงกับลืมหายใจกว่าจะเช็ดตัวของเจ้าบ่าวตั้งแต่หัวจรดเท้าเรียบร้อยก็กินเวลาไปเสียนาน

วันทั้งวันอู๋เยว่ชิงจะโผล่มาให้เขาเห็นหน้าก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายต้องดื่มโอสถ เช็ดตัว หรือทำอะไรที่จำเป็นเท่านั้น นอกเหนือจากเรื่องเหล่านี้แล้ว นางก็ได้แต่นั่งอยู่ในส่วนรับรองที่อยู่ข้างกันมีเพียงฉากกั้นระหว่างคนทั้งสอง

เมื่อองค์ชายสามเสวยพระโอสถรอบก่อนบรรทมเรียบร้อยแล้ว อู๋เยว่ชิงจึงเดินมาที่ข้างเตียงตามคำสั่งของนักพรตว่าเจ็ดคืนนี้ต้องนอนร่วมเตียงกันเสมือนบ่าวสาวเข้าห้องหอ

ทว่า หลินซีเวยกลับบอกว่า “ลงไปนอนข้างล่าง”

“พระองค์ทรงมีรับสั่งให้หม่อมฉันนอนพื้นหรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงไม่คาดหวังว่าเขาจะยอมให้นอนข้างกายแต่ก็ไม่คิดว่าจะต้องนอนบนพื้นเช่นนี้

“เจ้ามิใช่ภรรยาข้าจริง ๆ เสียหน่อย เหตุใดจึงสำคัญตัว”

“หม่อมฉันเพียงทำตามที่ท่านนักพรตกำชับเอาไว้”

“ทำไม่ได้ก็ออกไป แค่เห็นหน้าเจ้าข้าก็อยากสำรอกโอสถออกมาอยู่แล้ว ถ้าต้องนอนกับเจ้าร่างกายข้าคงจะทรุดในเร็ววัน” หลินซีเวยฮึดฮัดไม่พอใจ

เจ้าสาวผู้นี้จึงไม่มีทางเลือกจำใจต้องนอนกับพื้นอย่างที่เขาสั่งจริง ๆ “หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ” นางเดินไปหยิบเครื่องนอนอีกชุดหนึ่งมาปูบนพื้นแล้วเอ่ยปากบอกคนหน้าบึ้งว่า “ขอให้พระองค์หายประชวรในเร็ววันเพคะ หากประสงค์สิ่งใด หม่อมฉันยินดีรับใช้”

“เฮอะ ไปให้พ้นหน้าข้าเสียที” เขาเอ่ยปากทันควัน

“เรื่องนั้นหม่อมฉันทำให้พระองค์ได้เพคะ แต่ต้องหลังจากที่หายประชวรเสียก่อน ทางที่ดีพระองค์ทรงรีบเข้าบรรทมพักผ่อนพระวรกายดีกว่า” อู๋เยว่ชิงพูดแล้วก็ดับไฟในตะเกียงเข้านอนโดยไม่สนคนดื้อดึง