ตอนที่ 24 ดวงชะตากำราบมาร

ครั้นได้ยินข่าวลือจากในวังหลวงว่าหลินมู่หลงจะต้องอภิเษกกับองค์หญิงต่างเมือง อู๋เยว่ชิงก็รีบวิ่งไปถามความจริงจากอีกฝ่ายในทันที

สายตาของใครบางคนที่แอบอยู่ด้านหลังต้นหลิวมองทั้งคู่ด้วยความเจ้าเล่ห์ ยิ่งเห็นว่านางร้องไห้ฟูมฟาย น้ำตานองหน้าก็ยิ่งสะใจจนอดไม่ได้ยิ้มร้ายออกมา

อู๋เยว่ชิงไม่มีโอกาสได้ทำใจมากกว่านั้นเพราะช่วงเวลาที่หลินมู่หลงจะต้องเดินทางไปยังเมืองหมิงเหวินมาถึงเร็วกว่าที่คาดเอาไว้มาก

“เหตุใดจะต้องเร่งไปถึงเพียงนี้ หม่อมฉันยังทำใจจากองค์ชายไปไม่ได้เลย” นางเม้มปากพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้เอ่อไหล

“ข้าสัญญาว่าจะเขียนจดหมายมาหาเจ้าบ่อย ๆ” องค์ชายเจ็ดสวมกอดนางปลอบโยนด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่ให้เวลานางได้ทำใจสักหน่อย “เห็นเจ้าร้องไห้เช่นนี้แล้ว ข้าควรทำอย่างไรดีเยว่ชิง”

“จะทำอย่างไรได้ รีบไปเสียทีสิ” เสียงของใครบางคนไม่สบอารมณ์ปรายตามองทั้งสองคนอยู่อีกมุมหนึ่งโดยไม่สนว่าบรรยากาศในที่แห่งนั้นกำลังเศร้าสร้อย

นับตั้งแต่หลินมู่หลงไม่อยู่ในวังหลวงแห่งนี้แล้ว อู๋เยว่ชิงมักจะอยู่เพียงลำพัง หน้าตาไร้รอยยิ้มสดใสอย่างเช่นเคยเพราะคิดถึงสหายอย่างเขามากนัก

ตั้งแต่เกิดจนโตไม่เคยมีสักวันที่ต้องห่างไกลกันเนิ่นนานถึงเพียงนี้ วันนี้นางจึงนั่งบรรจงเขียนจดหมายฉบับแรกเพื่อถามไถ่ข่าวคราวความเป็นอยู่ในเมืองหมิงเหวิน

กระดาษสีขาวถูกพับใส่ซองรูปดอกไม้สีชมพูเป็นอย่างดี หลังจากเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วอู๋เยว่ชิงจึงนำจดหมายนั้นไปส่งให้กองส่งสาร

หากแต่ว่าระหว่างทางเจอหลินซีเวยเสียก่อน ชายหนุ่มเดินเข้ามาขวางทางไม่พอยังปัดจดหมายที่นางตั้งใจเขียนตกพื้นดินพลางทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเหยียบจมดินจนเปรอะเปื้อนไปหมดแล้วเดินจากไปไม่กล่าวขอโทษตามนิสัย

ขันทีที่อยู่ข้างกายองค์ชายสามจึงได้แต่ทำหน้าขอร้องนางอย่าได้ถือสาแล้วรีบวิ่งตามเจ้านายของตนไปอีกทาง

อู๋เยว่ชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่มองตามหลังเขาตาละห้อย ไม่รู้ว่าเหตุใดจนป่านนี้แล้วเขายังปฏิบัติต่อนางเช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยน

ปกติแล้วเวลาที่นางเศร้าใจเพราะหลินซีเวยมักจะได้รับคำปลอบโยนจากองค์ชายเจ็ดอยู่เสมอ แต่เวลานี้กลับไม่มีเขาอยู่ข้างกายแล้วจึงต้องพยายามเข้มแข็งให้ได้ด้วยตัวเอง

“เสี่ยวเยว่ชิงเป็นอะไรไปหรือ” มารดาของนางถามเพราะเห็นสีหน้าของบุตรสาวห่อเหี่ยว “เจ้าบอกว่าจะไปส่งจดหมายหาองค์ชายมิใช่หรือ ตอนออกจากจวนก็อารมณ์ดีอยู่แท้ ๆ”

“ไม่มีอันใดหรอกเจ้าค่ะ” อู๋เยว่ชิงส่ายหน้า “ข้าขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะเจ้าคะ”

“...” ผู้เป็นมารดาเห็นบุตรสาวแสดงออกเช่นนั้นอดเป็นห่วงไม่ได้แต่ก็คิดไว้แล้วว่าอีกไม่นานนางก็จะกลับมาสดใสดังเดิม

หลังจากสั่งให้โจวเหวินหลงกับเฉินซือหยางไปเฝ้าสังเกตนางอยู่แรมเดือนจึงได้รับรายงานมาว่าเวลานี้ความรู้สึกของนางเปราะบางยิ่งนัก

“ข้าน้อยคิดว่าบุตรสาวแม่ทัพยังคงไม่หายโศกเศร้าขอรับ อาจจะเป็นฤกษ์งามยามดีให้นายท่านได้ลองสังหารนางอีกครั้ง” เฉินซือหยางกล่าว สีหน้าไม่ค่อยแน่ใจเท่าใดนักจึงหลบสายตาอีกฝ่าย

“พวกเจ้าแน่ใจหรือไม่” เขาถามย้ำ

“นายท่านอาจจะไม่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์นัก แต่ว่าพวกเขาย่อมอ่อนแอเพราะเรื่องเช่นนั้นไม่เคยเปลี่ยน” ลูกน้องอีกคนกล่าวเสริมให้จอมมารได้เข้าใจ “เมื่อครั้งที่นางเป็นเกิดเป็นจื่อเถิง การตายของคนในสำนักรวมถึงศิษย์น้องและศิษย์พี่ของนางก็ทำให้นางแตกสลายจนไม่อาจใช้ชีวิตยืนยาวได้ตามอายุขัยมิใช่หรือขอรับ”

คืนนั้น

เรือนของบุตรสาวแม่ทัพมีใครบางคนที่ไม่เคยละความพยายามสังหารนางตลอดสิบเจ็ดปีแอบเข้ามาในห้องนอนของนางอีกครั้งเพราะคิดว่าหัวใจดวงน้อย ๆ ของอู๋เยว่ชิงคงจะระทมทุกข์ที่ต้องพลัดพรากจากคนรัก อีกทั้งคนที่นางรักยังต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนไปแต่งงานกับองค์หญิงต่างเมืองอีก

เขาแสยะยิ้มมั่นใจว่าพลังป้องกันของนางจะต้องลดลงไปไม่น้อยจึงร่ายพลังมารลูกใหญ่หมายจะจัดการนางให้สลายสิ้นในคราวเดียวให้สาสมกับที่อดทนรอมาเนิ่นนาน

ไอสีดำคละคลุ้งพวยพุ่งใส่ร่างของอู๋เยว่ชิง ดวงตาของหลินซีเวยเบิกโตไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ได้ผลเพราะนางยังคงหลับใหลด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนเจ็บปวด

ในขณะที่เขารู้สึกได้ว่าแก่นวิญญาณของตนเองเดือดปุด ๆ ราวกับจะระเบิดแตกออกมา เลือดสีแดงในร่างของหลินซีเวยทะลักออกทางจมูกและปากของเขาในทันที

“นายท่าน!!!” ลูกน้องทั้งสองร้องตะโกนออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นภาพเช่นนั้นแล้วรีบพาตัวกลับตำหนักขององค์ชายสามอย่างเร่งด่วน

พวกเขาไม่นึกเลยว่าจะมีวันได้เห็นจอมมารร้องเจ็บปวดทุรนทุราย เสียงของเขาดังทะลุออกมานอกตำหนักจนเหล่าขันทีและองครักษ์แตกตื่น

แสงสว่างจากเทียนยามค่ำคืนถูกจุดทั่วทุกมุมของตำหนัก หมอหลวงและนางกำนัลวุ่นวายโกลาหลเพราะพระอาการขององค์ชายสามในครั้งนี้ดูหนักหนาสาหัสกว่าที่เคยเป็นมา

ความเจ็บป่วยขององค์ชายสามทำให้ฮ่องเต้และฮองเฮาเมืองไท่หยางกังวลเป็นอย่างมาก นอกจากจะเชิญหมอฝีมือเก่งกาจมาประจำในวังหลวงแล้ว ครั้งนี้ยังได้ส่งสาสน์เชิญนักพรตจากสำนักต่าง ๆ มาอีกด้วย

ในมุมมืดของห้องบรรทม โจวเหวินหลงมองหน้าสหายเลิ่กลั่กเพราะไม่คิดว่าจอมมารจะโดนพลังของตนเองโต้กลับรุนแรงถึงปานนั้น และนั่นหมายความว่าข้อสันนิษฐานที่เชื่อว่าอู๋เยว่ชิงจะอ่อนกำลังลงนั้นเป็นไปไม่ได้เลย

“ข้าไม่คิดเลยว่านายท่านจะไม่ออมแรง” เฉินซือหยางบอกคนข้าง ๆ “ในเมื่อจอมมารอ่อนแอเพียงนี้แล้ว พวกเรา...”

อ๊าก!

ไม่ทันจะได้พูดจบร่างกายของเฉินซือหยางก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน พลันรู้สึกได้ว่าดวงตาสีม่วงแดงกำลังจ้องมองตนเองอยู่

โจวเหวินหลงเข้าใจสถานการณ์มาโดยตลอดจึงเอ่ยปากพึมพำไปว่า “ไม่รู้ว่าข้าเคยบอกเจ้าแล้วหรือไม่ แต่พลังของนายท่านแฝงอยู่ในแก่นวิญญาณพวกเราตั้งแต่วันแรกที่ได้พบเจอกันแล้ว เราถึงได้เป็นทาสผู้ซื่อสัตย์อยู่ทุกวันนี้อย่างไรเล่า”

“เรื่องนั้นใช่ว่าจะไม่รู้” เฉินซือหยางนิ่วหน้า

“แล้วอีกเรื่องล่ะ รู้หรือไม่ว่าต่อให้นายท่านสลายแต่หากแก่นวิญญาณมารยังคงอยู่ พวกเราก็ยังต้องเป็นทาสรับใช้อยู่ดี” สัตว์อสูรจำได้อย่างขึ้นใจว่าเขาไม่มีทางหลุดพ้นเงื้อมมือจอมมารผู้นี้ได้

“ไม่ต้องย้ำ ข้าก็จำได้” ปีศาจหนุ่มพยักหน้าเบา ๆ พลางก้มตัวงอ “นายท่าน ข้าสำนึกผิดแล้วขอรับ”

เช้าวันต่อมา

กรุ๊ง กริ๊ง

จู่ ๆ เสียงกระดิ่งจากนักพรตดังเข้ามาข้างในห้องทำให้ลูกน้องจอมมารทั้งสองรีบเผ่นหนีไม่ลาเจ้านาย

ใครกันมายุ่งวุ่นวายกับข้าไม่เลิก หลินซีเวยคิดในใจ อยากร่ายพลังมารกำจัดคนผู้นั้นไปเสียติดอยู่อย่างเดียวตรงที่เวลานี้ร่างกายของเขาอ่อนแอ ไม่ควรเสี่ยงใช้พลังมารเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง

“อืม...” ชายชราในชุดนักพรตสีน้ำตาลเข้มเดินช้า ๆ ตรวจตรารอบห้องอย่างถี่ถ้วนแล้วบอกกับฮ่องเต้ว่า “รอบห้องมีไอมารปีศาจจาง ๆ อีกทั้งพระวรกายขององค์ชายสามราวกับถูกมนต์สะกด”

“ผู้ใดกล้าทำเช่นนั้น” ฮองเฮาได้ยินเพียงเท่านั้นก็ไม่พอใจอย่างยิ่งที่มีใครกล้ามาทำร้ายบุตรคนโปรดของนาง

“เรื่องนั้นมิรู้ได้” นักพรตชราส่ายหน้าพลางสั่งให้ลูกศิษย์จุดกำยานขับไล่ไอมารปีศาจ “ร่างกายนี้ค่อย ๆ ถูกกัดกิน หากไม่รีบแก้ไขแก้เคล็ด ชีวิตคงอยู่ไม่พ้นสามปี”

“พวกข้าต้องทำอย่างไรจึงจะช่วยเขาได้หรือ” ผู้เป็นมารดาห่วงยิ่งนัก ก้มลงคุกเข่าอ้อนวอนนักพรตชรา

“พอจะมีทางแก้อยู่บ้าง ข้าสัมผัสได้ว่าในวังหลวงแห่งนี้มีดวงชะตาของผู้กำจัดเภทภัยปรากฏขึ้นมา หากนางได้อยู่เคียงข้างเขา อาการที่องค์ชายสามประสบพบเจอจะค่อย ๆ หายเป็นปลิดทิ้ง”

“ผู้ใดกันหรือ” น้ำเสียงของไท่จื่อถามไถ่นักพรตผู้นั้นขณะกำลังเดินเข้ามาพร้อมบุตรสาวแม่ทัพใหญ่

“นางอยู่ตรงนี้แล้ว หญิงสาวผู้มีดวงชะตากำราบมารปีศาจ” สิ้นเสียงของนักพรตชรา หลินซีเวยแสยะยิ้มในทันที