ตอนที่ 23 สาสน์แต่งงาน

สิบเหมันต์ผันผ่านไป

ความสัมพันธ์ระหว่างอู๋เยว่ชิงและองค์ชายเจ็ดแน่นแฟ้นขึ้น สายตาของคนนอกต่างมองว่าพวกเขาเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก

“บุตรสาวเจ้าถึงวัยออกเรือนแล้ว ข้าเห็นว่านางสนิทสนมกับองค์ชายเจ็ดพอสมควร วันนี้จึงมาปรึกษา” ฮองเฮารับหน้าที่เป็นแม่สื่อให้อีกฝ่ายหนึ่ง

อู๋ฮูหยินขมวดคิ้วมีสีหน้าครุ่นคิดแล้วตอบสหายสนิทไปว่า “เรื่องของหัวใจ หม่อมฉันว่าปล่อยให้เด็ก ๆ เป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อนจะดีกว่า”

“กังวลเรื่องใดอยู่หรือ ข้านึกว่าเจ้าจะตอบตกลงทันทีที่ข้าเอ่ยปากเสียอีก” นางนึกสงสัยว่าเป็นเพราะเหตุใด

“หม่อมฉันไม่แน่ใจนัก” สายตาของนางมองไปที่บุตรสาว เวลานี้อู๋เยว่ชิงกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ศาลาอีกฝั่งหนึ่งอยู่เพียงลำพัง

ครั้นผ่านไปหนึ่งชั่วยาม อู๋เยว่ชิงจึงออกไปเดินเล่นทางสวนดอกไม้ฝั่งวังหลวงบ้างเหมือนเช่นเคย โดยไม่ลืมถือของฝากไปให้องค์ชายเจ็ดที่ตำหนักของเขา

บ่อยครั้งจึงมักสวนทางกับหลินซีเวย แม้นางจะยิ้มให้อีกฝ่ายหรือทำท่าเอ่ยปากทักทายแต่องค์ชายสามผู้เคร่งขรึมก็มักจะเบือนหน้าหนีอย่างไม่ใยดีทำให้นางรู้สึกเศร้าใจโดยไม่รู้ตัว

เมื่อมาถึงตำหนักของหลินมู่หลง เขาจึงปลอบใจนางยกใหญ่ ไม่นานนักรอยยิ้มสดใสของอู๋เยว่ชิงก็ผุดขึ้นมาตามเดิมราวกับลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่เพิ่งได้รับการปฏิบัติแย่ ๆ จากผู้ใดมาก่อน

“ขอบพระทัยเพคะ” นางรับภาพวาดที่เขาตั้งใจรังสรรค์อยู่หลายวันมาดูรายละเอียด สีหน้าชื่นชมของอู๋เยว่ชิงทำให้หลินมู่หลงอมยิ้มดีใจไม่น้อย นางบอกเขาว่า “สวยงามมากเพคะ”

“ข้าตั้งใจวาดเพื่อเจ้าโดยเฉพาะเลย เยว่ชิง” น้ำเสียงอบอุ่นของเขาแตกต่างจากใครบางคนอย่างเห็นได้ชัด

“ภาพวาดเช่นนี้ ทรงสอนหม่อมฉันได้หรือไม่” อู๋เยว่ชิงออดอ้อนคนตรงหน้าเพราะอยากเรียนรู้จากจิตรกรผู้มีพรสวรรค์มากที่สุดในเมืองไท่หยาง

“ข้าก็สอนเจ้ามาตลอดแต่ว่า...” องค์ชายเจ็ดได้ทีหยอกล้อนางพลางหยิบพู่กันยื่นให้คนตรงหน้า

“หม่อมฉันรู้เพคะว่าฝีมือเทียบไม่ได้ แต่ว่าทรงเบื่อที่จะสอนหม่อมฉันแล้วหรือ” อู๋เยว่ชิงหยิบพู่กันนั้นมาถือไว้ก่อนจะหันไปสบประสานดวงตาสีน้ำตาลอีกครั้งหนึ่ง

“เจ้าเห็นข้าเป็นคนเช่นนั้นหรือ” เขาเอื้อมมือมาจับมือข้างที่นางถือพู่กันเอาไว้ “ตั้งใจเรียนดี ๆ เล่า อย่าให้อาจารย์เสียชื่อ”

“เพคะ” นางพยักหน้าอมยิ้มเพราะรู้ดีว่าเขามักจะทำตามที่นางขออยู่เสมอ ทั้งใจอ่อนและอบอุ่นเกินกว่าผู้ใด

การกระทำของทั้งคู่อยู่ในสายตาของหลินซีเวยทั้งหมด แล้วแผนการของเขาจึงได้เริ่มต้นขึ้น ในเมื่อเขาไม่สามารถทำลายนางได้ด้วยพลังมารเพราะฉะนั้นวิธีการแยกนางจากคนที่รักจนนางตรอมใจตายอาจเป็นหนทางที่ดีก็เป็นได้

“มนุษย์นั้นอ่อนแอเพราะความรัก ไม่แน่ว่านางอาจจะเจ็บปวดจนพลังที่ปกป้องนางอยู่เสื่อมถอยขอรับ” โจวเหวินหลงเอ่ยปากย้ำอีกครั้งให้จอมมารเจ้าวางแผนมั่นใจ อย่างน้อยเขาก็หาหนทางมาเสนออยู่บ่อยครั้งเพื่อไม่ให้เจ้านายจับได้ว่างานที่มอบหมายไปยังไม่อาจได้คำตอบ

“ข้าทำตามที่เจ้าบอกก็จริง แต่ใช่ว่าข้าลืมที่สั่งให้เจ้าหาจุดอ่อนนาง” หลินซีเวยปรายหางตามองลูกน้องทั้งสอง พลังมารสีดำหมุนวนอยู่รอบมือของเขาราวกับข่มขู่

“ข้าจะรีบทำตามที่สั่งขอรับ” เฉินซือหยางพยักหน้าแล้วหายตัวไปจากที่นั่นก่อนจะโดนเจ้านายเลือดร้อนระบายอารมณ์พลางบ่นงุบงิบกับโจวเหวินหลงว่า “นอกจากนายท่านจะเป็นจอมมารผู้เหี้ยมโหดไร้เทียมทานแล้ว ยังคงต้องยกรางวัลจอมมารผู้มีความพยายามเป็นเลิศให้ด้วยกระมัง”

“ในเมื่อนางเป็นผู้ที่สามารถสังหารนายท่านได้ เป็นเจ้าจะปล่อยผ่านไปง่าย ๆ อย่างนั้นหรือ” โจวเหวินหลงหรี่ตามองคนข้างกาย “ครั้นจะให้พวกเราสังหารนางจนตายจากก็เกรงว่าร่องรอยของนางจะหายไปยามที่ต้องเกิดใหม่ คงใช้เวลานานเหมือนที่ผ่านมาอีก”

เฉินซือหยางเห็นด้วย หากไม่ใช่ว่านางมีอะไรบางอย่างผูกโยงกับเจ้านายของตนอย่างครั้งนี้แล้วล่ะก็คงจะไม่มีทางหานางเจอได้ง่าย ๆ แน่นอน “แล้วเจ้าว่านางจะเป็นทุกข์จนพลังอ่อนแอได้จริงหรือ”

“ทั้งเจ้าและข้าล้วนผ่านเรื่องราวพวกนั้นมานับไม่ถ้วน ลึก ๆ แล้วสัตว์อสูรกับปีศาจอย่างพวกเราก็ยังคงเจ็บปวดเพราะความรักได้มิใช่หรือ”

เฉินซือหยางนึกถึงวันวาน เมื่อสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปทำให้เขาเกิดบ้าคลั่งขึ้นมาจนถูกมารปีศาจกัดกิน “เวลานั้นนายท่านคงจะใช้พลังมารค่อย ๆ แทรกซึมเข้าไปในแก่นวิญญาณของนางแล้วบีบทำลายจนสลายไป”

“คงต้องเป็นเช่นนั้น” โจวเหวินหลงถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วกลายร่างเป็นมังกรดำบินหายไปในหมู่ก้อนเมฆ

จากนั้นไม่นาน ฮ่องเต้เมืองไท่หยางได้มีรับสั่งเรียกองค์ชายเจ็ดเข้าพบเพื่อหารือเกี่ยวกับกิจการบ้านเมืองตามคำยุยงของหลินซีเวยผู้เป็นโอรสคนโปรด

“เสด็จพ่อทรงหมายถึงอันใดหรือ” หลินมู่หลงทวนซ้ำเพราะคิดว่าได้ยินไม่ชัดและไม่เคยคาดมาก่อนว่าเขาจะต้องทำเช่นนั้นจริง ๆ

“เจ้าจำองค์หญิงสือหลิวได้หรือไม่” เขากล่าวนำก่อนจะเข้าเรื่อง “นางเคยมาที่วังหลวงกับพระสนมเมืองหมิงเหวินเมื่อวัยเยาว์”

“จำได้พ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายเจ็ดไม่เคยลืมเด็กน้อยในวันนั้นเพราะนางคือรักแรกของเขา

การปกครองของราชวงศ์เมืองหมิงเหวินไม่เหมือนกับเมืองอื่น ๆ ที่แห่งนั้นสตรีสามารถขึ้นเป็นใหญ่เหนือผู้ใดได้หากนางมีความสามารถในการนำทัพออกรบ

องค์หญิงสือหลิวจึงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ที่มีสิทธิ์ครองบัลลังก์ แต่ฮ่องเต้เมืองหมิงเหวินมีเงื่อนไขว่านางจะต้องอภิเษกก่อนวันขึ้นครองราชย์

“ข้าเพิ่งได้รับสาสน์จากฮ่องเต้เมืองหมิงเหวิน” ผู้เป็นบิดาทำหน้าหนักใจอยู่ครู่หนึ่งเพราะรู้ดีว่าองค์ชายเจ็ดมีใจให้ผู้ใด “องค์หญิงต้องการอภิเษกกับเจ้าเพียงผู้เดียว”

ฮ่องเต้มิได้คาดหวังว่าบุตรชายของตนต้องตอบรับเพราะไม่เคยต้องบังคับใจของลูกคนใด แม้ว่าฝั่งนั้นจะเป็นเมืองที่เก่งกาจด้านการรบเพียงใด แต่เขาก็พร้อมจะปฏิเสธหากบุตรชายไม่ตกลง

“ลูกจะแต่งกับองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ” หลินมู่หลงตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าหากไม่ชอบพอ เจ้าจะปฏิเสธไปย่อมได้” ฮ่องเต้ไม่คาดคิดมาก่อนว่าองค์ชายเจ็ดจะตอบตกลงอย่างง่ายดายเพียงนี้ ไม่แม้แต่จะขอเวลาคิดทบทวนเสียด้วยซ้ำ

“เสด็จพ่อ ลูกมีอะไรจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายเจ็ดเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฮ่องเต้เมืองไท่หยางฟัง คนเป็นพ่อได้แต่ตกใจที่ตนเองและฮองเฮาเดาผิดไปทั้งหมด

“เป็นเช่นนั้นหรือ” น้ำเสียงไม่แน่ใจของฮ่องเต้ทำให้หลินมู่หลงอมยิ้ม

“พ่ะย่ะค่ะ” รอยยิ้มบางประดับบนใบหน้าหล่อเหลา ความสุขล้นปรี่ไม่คิดว่าจะได้ยินข่าวดีเร็วเช่นนี้พลางคิดในใจ ไม่นึกว่าเจ้าจะจำสัญญาระหว่างเราได้ องค์หญิงสือหลิว

สัญญาเมื่อวัยเยาว์ตอนที่ทั้งคู่พบกันครั้งแรก องค์หญิงเมืองหมิงเหวินไล่ตามองค์ชายเจ็ดอย่างไม่ลดละเพียงเพื่อบอกว่าเขาคือผู้ชายที่นางจองตัวเอาไว้

เวลานั้นหลินมู่หลงถึงกับหลุดหัวเราะออกมาไม่คิดว่าองค์หญิงจากต่างแดนจะมีทีท่าแก่นแก้วและไม่ปิดบังความรู้สึกของตนเองอย่างสตรีชั้นสูงในเมืองไท่หยาง

“องค์ชาย ทรงรับปากกับหม่อมฉันเร็วเข้า อย่าทรงอภิเษกกับผู้ใดนะเพคะ” สีหน้าจริงจังของนางทำให้เขาต้องรีบรับปากโดยเร็ว

“อืม กระหม่อมจะรอจนกว่าจะถึงวันนั้นพ่ะย่ะค่ะองค์หญิง” เขาตอบรับพลางยื่นของขวัญชิ้นสำคัญให้นางในวันที่ทั้งคู่ต้องแยกจากกันไปทำหน้าที่ของตน