ตอนที่ 22 พลังมารย้อนกลับ

ความหวังดีของอู๋เยว่ชิงยิ่งทำให้จอมมารน้อยรำคาญมากขึ้น เขาใช้แรงที่มีอยู่ผลักนางออกจนมือข้างซ้ายกระแทกกับก้อนหินแหลม

ทว่า อู๋เยว่ชิงไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อยแต่มือข้างซ้ายของหลินซีเวยกลับมีรอยบาดจากคมหินแหลมเป็นทางยาวจนได้เลือดเพิ่มขึ้นมาอีก

“องค์ชายทรงมีประชวรอีกแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ” เสียงตื่นตกใจของขันทีเอ่ยปากถามพลางสั่งให้นางกำนัลไปตามหมอหลวง

แม้ว่าทุกวันนี้พวกเขาจะเห็นว่าองค์ชายสามมักจะมีอาการเช่นนี้บ่อย ๆ แต่ก็กังวลทุกครั้งเพราะเป็นอาการที่หมอหลวงไม่อาจหาสาเหตุได้

เคราะห์ยังดีที่ดื่มยาสมุนไพรชั้นดีไปสองสามวัน ร่างกายขององค์ชายสามก็กลับมาเป็นปกติราวกับไม่เคยเจ็บป่วยใด ๆ มาก่อน

หลินซีเวยถอนหายใจอีกครั้งแล้วนั่งนิ่งบนเสลียงกลับตำหนักของตน บ่นพึมพำ “ทำไม่สำเร็จอีกแล้ว”

อู๋เยว่ชิงมองตามหลังด้วยความเป็นห่วงแล้วถามองค์ชายเจ็ดที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “องค์ชายสามทรงเป็นเช่นนี้มาตลอด ไม่มีอะไรช่วยพระองค์ได้เลยหรือเพคะ”

“อืม...” หลินมู่หลงเองก็กังวลใจไม่น้อยไปกว่ากันเพราะอาการขององค์ชายสามมักจะทำให้ฮ่องเต้และฮองเฮาไม่สบายใจ

ไม่ว่าจะตามหาหมอฝีมือดีหรือหมอเทวดามาจากที่ไหนก็ไม่มีผู้ใดสามารถรักษาอาการนี้ให้หายขาดได้เลย

“อย่ากังวลใจไปเลยเยว่ชิง เสด็จพี่มักจะเป็นเช่นนี้เสมอแต่ไม่กี่วันก็กลับมาแข็งแรงตามเดิมได้” เขาเอ่ยปากปลอบให้นางเบาใจ “เอาไว้พรุ่งนี้ ข้าพาเจ้าไปเยี่ยมดีหรือไม่”

“ทำได้จริงหรือเพคะ” นางจ้องหน้าเขารอคำตอบคิดในใจว่าถ้าไปกับองค์ชายเจ็ดคงไม่ถูกอีกฝ่ายไล่ออกมากระมัง

“ลองดูก่อนไม่เสียหาย” หลินมู่หลงไม่แน่ใจเช่นกันว่าไปเยี่ยมไข้พี่ชายแล้วจะเกิดอันใดหรือไม่ “ถ้าเสด็จพี่โกรธล่ะก็ ค่อยวิ่งให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน”

กลางดึกคืนนั้น

อู๋เยว่ชิงกำลังหลับฝันถึงเรื่องบางอย่าง ยามที่นางถูกพลังมารคิดทำร้าย ผนึกในวิญญาณจะสะเทือนเผยให้นางเห็นบางอย่างในอดีตที่เลือนราง

สวบ สวบ

หลินซีเวยแอบเข้ามาในห้องนอนของนางอีกครั้งแม้ว่าตอนนี้ร่างกายของตนเองจะบาดเจ็บ ดาบเขี้ยวอสูรถูกยกขึ้นสูง เขาง้างมือแล้วแทงลงมาที่ตรงหัวใจของนาง

ฉึก!!!

แค่ก แค่ก

ผลลัพธ์ของการลอบทำร้ายอู๋เยว่ชิงยังคงเป็นเช่นเดิม นางไม่ได้รับบาดแม้แต่น้อยและยังคงนอนหลับใหลไม่รู้สึกตัว ในขณะที่หลินซีเวยกระอักเลือดจนกระเด็นเปื้อนผ้าห่ม

“มารดามันเถอะ” เขาสบถไม่พอใจ ความพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมายังคงเหมือนเดิม เขาเอื้อมมือจับรอบคอของอู๋เยว่ชิงแล้วออกแรงบีบสุดกำลังแต่รอยแดงรูปนิ้วกลับโผล่ขึ้นที่ลำคอของเขาแทนที่

ครั้นรู้สึกว่าตนเองหายใจไม่ออกจึงเบามือลงแล้วยืนจ้องนางไม่วางตา “ข้าต้องทำเช่นไร”

พลังมารที่ไหลผ่านตัวอู๋เยว่ชิงทำให้นางเผลอละเมอพูดบางอย่าง “เจ้าไม่มีวัน...”

หลินซีเวยเลิกคิ้วขยับเข้าไปใกล้เพราะได้ยินเสียงพึมพำแล้วตั้งใจฟังคำพูดของนาง

“เจ้าไม่มีวัน...” นางยังคงละเมอพูดคำนี้วนไปวนมาจนอีกฝ่ายเกิดโมโหเพราะอยากรู้ว่านางหมายถึงสิ่งใดจึงเผลอบีบข้อมือเล็ก ๆ อีกครั้งและผลยังเป็นเช่นเดิม อู๋เยว่ชิงไม่รับรู้สิ่งใดทั้งสิ้น นางหันตะแคงกอดหมอนข้างแล้วหลับต่ออย่างสบายใจ

จอมมารน้อยจึงได้แต่จำใจหายตัวกลับมาที่ตำหนักของตนเองเพราะร่างกายบอบช้ำ เสียงกุกกักโครมครามในห้องบรรทมทำให้ขันทีที่เฝ้าอยู่ข้างนอกรีบวิ่งเข้ามาดู

“องค์ชาย เหตุใดจึงมีพระโลหิตเปื้อนพระวรกายอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เขาสั่งให้ตามหมอหลวงมาอย่างเร่งด่วน

ข่าวคราวว่าองค์ชายสามประชวรแพร่กระจายในวังหลวงอีกครั้ง วันรุ่งขึ้นฮ่องเต้และฮองเฮาจึงมาเยี่ยมเยียนเขาถึงตำหนัก

“ลูกแม่ เจ็บมากหรือไม่” ฮองเฮาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง นางไม่เคยทำใจได้เลยยามเห็นเขาต้องเป็นเช่นนี้

“...” หลินซีเวยไม่ตอบสิ่งใดจึงทำให้นางคิดไปว่าบุตรชายของตนคงจะเจ็บหนักจนไม่มีเรี่ยวแรงจึงสั่งให้นำสมุนไพรหายากมาสกัดให้เขากินอย่างต่อเนื่อง

เรื่องราวของหลินซีเวยจึงถูกวังหลวงบันทึกว่าเป็นองค์ชายที่พระวรกายอ่อนแอและหาสาเหตุของโรคที่แท้จริงไม่ได้

นอกจากเรื่องนี้ ส่วนอื่น ๆ นั้นยังถูกบันทึกไว้อีกว่าเป็นผู้ที่ไม่มีความสนใจในบัลลังก์ ราชการบ้านเมืองหรือกิจการใด ๆ ทั้งสิ้น และทุกสิ่งล้วนแล้วแต่ได้รับการอนุโลมเพราะร่างกายที่ไม่แข็งแรงของเขา

ผ่านไปหนึ่งก้านธูป อู๋เยว่ชิงและองค์ชายเจ็ดมาที่ตำหนักของหลินซีเวย พวกเขาค่อย ๆ ย่องเข้าไปใกล้ห้องบรรทม ครั้นเห็นหมอหลวงวิ่งวุ่นนำโอสถไปถวายก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้มากกว่านี้

เวลานั้นไท่จื่อกำลังมาหาพระอนุชาพอดีจึงถือโอกาสพาทั้งสองคนเข้าไปข้างในด้วยกัน “ถวายบังคม เสด็จพ่อเสด็จแม่”

“...”

“ลูกเห็นทั้งสองคนยืนลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่นานแล้วจึงพาเข้ามาด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ไท่จื่อบอกกับบิดามารดาของตน

หลินซีเวยเห็นหน้าของอู๋เยว่ชิงผู้เป็นต้นเหตุให้ตนเองต้องกระอักเลือดอยู่บ่อยครั้งจึงเบือนหน้าหนี ท่าทางรังเกียจของเขาปิดไม่มิด

ฮ่องเต้เมืองไท่หยางถึงกับกุมขมับไม่คิดว่าบุตรชายของตนเองจะทำนิสัยแข็งกระด้างเช่นนี้ “เหตุใดจึงเป็นอย่างนี้ไปได้ ตอนที่น้องเกิดเจ้าก็เอาแต่เทียวไปเยี่ยมเยียนอยู่เสมอมิใช่หรือ”

ไปฆ่าน่ะสิ แต่ฆ่าไม่ได้เสียที ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด ข้าชังน้ำหน้านางยิ่งนัก หลินซีเวยตอบคำถามของบิดาในใจ

อู๋เยว่ชิงเห็นเขาเป็นดังนั้นจึงรู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูกพลางจับชายเสื้อขององค์ชายเจ็ดแล้วกระซิบบอกว่า “กลับกันดีกว่าเพคะ หม่อมฉันอยู่ที่นี่ไปอาจทำให้พระอาการขององค์ชายสามแย่ลงก็ได้”

หลินมู่หลงจับมือของนางเอาไว้พลางบีบเบา ๆ เพื่อปลอบใจอย่างที่เคยทำมาตลอดแล้วเอ่ยขอตัวกลับตำหนักของตนเอง

ฮ่องเต้มองท่าทางของบุตรชายแล้วเลิกคิ้ว “เจ้าเจ็ดดูจะสนิทสนมกับนางมากเกินไปเสียแล้ว”

“พวกเขาเกิดห่างกันไม่กี่เดือน ย่อมสนิทสนมกันได้ง่ายดายเพคะ” ฮองเฮาคิดเห็นเช่นนั้น อย่างไรนางก็เอ็นดูทั้งสองคนมาตั้งนานแล้ว “มิได้ทรงคิดอย่างที่หม่อมฉันคิดใช่หรือไม่เพคะ”

“เอ๋ เหตุใดเจ้ารู้ทันอีกเล่า” เขายิ้มมุมปาก “ก็ในเมื่อเจ้าสามไม่สนใจนางแล้วนี่”

“ฝ่าบาท ลูกบาดเจ็บอยู่นะเพคะ อย่าตรัสเรื่องพวกนั้นเวลานี้เลย” นางส่ายหน้าแล้วหันมาดูหลินซีเวย “ลูกแม่ พักผ่อนเถิด หวังว่าพระองค์จะดีขึ้นในเร็ววัน”

หนึ่งชั่วยามต่อมา

โจวเหวินหลงและเฉินซือหยางจึงปรากฏตัวตามคำสั่งของ

เจ้านาย สีหน้ากังวลเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าเขากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

“นายท่าน พวกข้ามาแล้วขอรับ” โจวเหวินหลงโค้งคำนับอย่างเคยแล้วรอฟังคำสั่ง

หลินซีเวยได้ยินผู้เป็นบิดาพูดเช่นนั้นรู้สึกสงสัยว่าเขาคิดสิ่งใดอยู่จึงถามลูกน้องของตนเอง

“ข้าได้ยินฮ่องเต้พูดว่าหากเด็กน้อยทั้งสองเติบใหญ่แล้วยังคงมีใจให้กันอย่างเช่นทุกวันนี้จะจัดงานอภิเษกให้ขอรับ” มังกรดำอธิบายให้เจ้านายของตนเองฟัง

“มีใจให้กันอย่างนั้นหรือ เจ้าพวกนั้นอายุเพียงแค่เจ็ดขวบจะไปคิดเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไร” เดิมทีหลินซีเวยไม่เข้าใจความรู้สึกใด ๆ ของมนุษย์อยู่แล้วแต่ก็อ่านหนังสือเพื่อเรียนรู้ความเป็นไปเกี่ยวกับชีวิตที่แสนเปราะบางมามากเช่นกัน

ความคิดอันแสนบรรเจิดจึงผุดขึ้นมาในใจของเขา “ข้าเคยอ่านตำราเล่มหนึ่งที่พูดถึงความรัก”

“ความรักหรือ...” เฉินซือหยางมองหน้าสหายพลางกระซิบถามเขา “นายท่านมีความรู้สึกแล้วหรือ”

“เป็นไปไม่ได้หรอก นายท่านมิได้มีต้นกำเนิดแบบพวกเรา” โจวเหวินหลงแย้งเพราะรู้ดีว่าในใจของจอมมารว่างเปล่ายิ่งกว่าสิ่งใดในใต้หล้า

“ในเมื่อข้าทำลายนางจากภายนอกไม่ได้ เช่นนั้นข้าทำลายนางจากภายในก็ย่อมได้มิใช่หรือ” น้ำเสียงของเขาดูตื่นเต้นเมื่อค้นพบวิธีการใหม่

“นายท่านหมายถึงสิ่งใดหรือขอรับ” เฉินซือหยางยังคงตามคำพูดของเขาไม่ทัน แต่เดิมเจ้านายผู้นี้ก็คิดแปลกกว่าผู้อื่น ผ่านไปเนิ่นนานเขาก็ยังไม่รู้ใจสักเท่าใดนัก

ทว่า หลินซีเวยไม่ตอบสิ่งใดได้แต่ยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์