ตอนที่ 21 หาโอกาส

เจ็ดปีผ่านไป

เมืองไท่หยางจัดงานรื่นเริงเฉลิมฉลองประจำฤดูใบไม้ผลิ บรรยากาศระหว่างนี้จึงมีแต่ความสนุกสนานสดใส ใครต่อใครต่างรอคอยช่วงเวลาค่ำคืนเพื่อที่จะชมดอกไม้ไฟด้วยใจจดจ่อ

อู๋เยว่ชิงวัยเจ็ดขวบวิ่งหน้ายิ้มแป้นมาแต่ไกลร้องเรียกสหายคนสนิทที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน “องค์ชายเจ็ด คืนนี้ทรงมารอดูดอกไม้ไฟด้วยกันหรือไม่เพคะ”

หลินมู่หลง หรือองค์ชายเจ็ด น้องชายต่างมารดาของหลินซีเวยผู้ที่เกิดก่อนนางไม่กี่เดือนกลายมาเป็นเพื่อนรักรุ่นเดียวกันตั้งแต่แรกเกิดเพราะมีนิสัยหลายอย่างคล้ายคลึงกัน

“แน่นอนอยู่แล้ว ข้ารอเจ้ามาชวนอยู่พอดีเลย” เขายิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะยื่นขนมหวานที่นางชอบให้อย่างเป็นมิตร “ข้าแอบไปขอมาเพิ่มให้เจ้าเชียว รีบกินเร็วเข้า”

“องค์ชายทรงเลี้ยงหม่อมฉันให้เป็นหมูอยู่หรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงมองดวงตาสีน้ำตาล ท่าทีหยอกล้อทำให้เขาหัวเราะออกมา

“อืม... หมูน้อยแก้มแดง” หลินมู่หลงบีบแก้มกลมแดงระเรื่อของนางด้วยความมันเขี้ยว “ในเมื่อเจ้ากลัวเป็นหมู ข้าขอเก็บคืน”

องค์ชายเจ็ดทำท่าจะหยิบขนมกลับมา อู๋เยว่ชิงจึงรีบร้องห้ามทันควัน “ทรงประทานให้หม่อมฉันแล้ว ห้ามริบคืนสิเพคะ” คิ้วขมวดปากยู่และสีหน้าที่กลัวว่าจะไม่ได้กินของอร่อยอีกฉายชัดจนคนตรงหน้ายิ้มมุมปากเพราะเข้าใจนิสัยของนางเป็นอย่างดี

ไม่ไกลนักมีใครบางคนแอบยืนดูทั้งสองอยู่เพียงลำพัง ในใจกำลังคิดหาวิธีอย่างที่เคยทำแม้จะล้มเหลวมาเป็นร้อยครั้งแล้วก็ตาม

ครั้นเห็นว่าทั้งสองคนแยกย้ายกันแล้ว เขาจึงไม่รอช้าเดินดุ่ม ๆ ตามอู๋เยว่ชิงไปไม่ห่าง รอโอกาสที่นางอยู่ตามลำพัง

เด็กหญิงตัวน้อยเดินเลียบลำธารพลางมองดูปลาทองตัวเล็กที่แหวกว่ายใต้น้ำใสโดยไม่รู้เลยว่าข้างหลังนางกำลังมีเงาอาฆาตตามติดอยู่

จู่ ๆ ปลาตัวหนึ่งก็กระโดดขึ้นมาด้านบนทำให้ตัวอ้วนกลมของมันติดอยู่ที่ซอกหินจนขยับไปไหนไม่ได้ อู๋เยว่ชิงเห็นดังนั้นจึงค่อย ๆ เดินบนก้อนหินใหญ่ไปจนถึงกลางลำธารเพื่อช่วยแกะปลาตัวนั้นปล่อยลงไปในน้ำตามเดิม

นางค่อย ๆ นั่งลงบนก้อนหินแล้วยื่นมือเอื้อมไปจับตัวปลา เมื่อช่วยหนึ่งชีวิตน้อย ๆ ได้สำเร็จก็ยิ้มภูมิใจอยู่คนเดียว ในขณะที่ด้านหลังของนางใครบางคนกำลังย่องเข้าหาอย่างเงียบเชียบพลางถืออาวุธประจำกายอย่างดาบเขี้ยวอสูรเอาไว้ด้วย

“หืม...” อู๋เยว่ชิงหันขวับตามสัญชาตญาณเพราะรู้สึกว่าใครบางคนตามนางมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว จังหวะหันไปสบตากับดวงตาสีม่วงแดงนั้นทำให้อีกฝ่ายเลิ่กลั่กรีบเก็บอาวุธของตนโดยไม่รู้ตัวพลางถอยหลังไปเหยียบตะไคร่น้ำที่เกาะอยู่บนก้อนหินจนหงายหลัง

“องค์ชายสาม!!!” นางร้องเสียงหลงรีบเอื้อมมือคิดจะคว้าตัวคนตรงหน้าแต่ไม่ทันการ

ตู้ม!!!

หลินซีเวยถอนหายใจเป็นครั้งที่หนึ่งพันรู้ตัวดีว่าไม่อาจทำอะไรนางได้เลยพลางคิดในใจว่านางแอบเปลี่ยนชะตาของนางกับผู้ใดหรือไม่ เหตุใดเขาจึงทำร้ายนางไม่ได้ เพียงแค่คิดจะทำอย่างเมื่อครู่ นางยังมีโชคดีรู้ตัวก่อนเสียด้วยซ้ำ

“องค์ชาย ทรงบาดเจ็บที่ใดหรือไม่เพคะ” นางถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย สายตากวาดมองว่ามีเลือดออกตรงไหนหรือไม่แล้วรีบร้องเรียกทหารวังที่อยู่แถวนั้น ก่อนจะยื่นมือมาช่วยพยุงตัวเขาให้ลุกขึ้นยืนได้ง่าย ๆ

“ไม่ต้องมายุ่งกับข้า” หลินซีเวยพูดอย่างไม่ใยดีแล้วปัดมือนางทิ้งเพราะหงุดหงิดที่ทุกอย่างไม่เป็นดังใจ

“องค์ชาย...” ไม่ทันที่อู๋เยว่ชิงจะได้พูดอันใด เขาก็เบือนหน้าแล้วเดินหนีไปอีกทางทำราวกับเกลียดชังนาง

อู๋เยว่ชิงเศร้าสร้อยที่เห็นเขาเป็นเช่นนี้ ไม่ว่านางจะพยายามเข้าหาเขามากเท่าใดแต่เขาไม่เคยสนใจนางเลยสักครั้ง คิดในใจว่าองค์ชายผู้นี้เกลียดข้าถึงปานนั้นเชียวหรือ ข้าทำอันใดให้เขาไม่พอใจกันนะ

กระนั้น นางไม่เก็บมาคิดให้วุ่นวายใจมากนักเพราะคิดว่านางทำดีที่สุดแล้วและคืนนี้นางมีนัดกับองค์ชายเจ็ดจึงรีบกลับจวนเพื่อตระเตรียมข้าวของก่อนจะออกมาเที่ยวด้วยกัน

ตำหนักองค์ชายสาม

“นายท่าน ไม่พอใจอันใดหรือขอรับ” เฉินซือหยางถามไถ่เพราะเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์

“...” จอมมารน้อยไม่ตอบแต่เรียกพลังมารกลม ๆ มาหมุนเล่นคลายความขุ่นเคือง

“...” เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนไม่พูดสิ่งใด เขาจึงถอยหลังทีละนิดออกนอกตำหนักองค์ชายสามแล้วลอบถอนหายใจเพราะคิดว่าจะโดนอะไรบางอย่างเสียแล้ว

หลินซีเวยนอนก่ายหน้าผาก ขมวดคิ้วมองเพดานห้องบรรทม “ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าจะเอาตัวรอดไปได้จนถึงเมื่อใด อู๋เยว่ชิง”

ค่ำคืนนั้น

องค์ชายเจ็ดมาหาสหายรักตามนัดหมาย สีหน้ายิ้มแย้มยามได้เห็นนางแต่งกายด้วยอาภรณ์สีสันสดใส เขาโบกมือให้อีกฝ่ายเห็นแล้วรีบวิ่งไปหา

ลมเย็นยามดึกพัดผ่านแก้มกลม ๆ ของอู๋เยว่ชิงจนแก้มแดงมากกว่าเดิม

“เจ้าหมูแก้มแดง หนาวหรือไม่” เขาเอ่ยปากถามขณะหันไปหานางกำนัลที่ตามมาด้วยแล้วขอผ้าผืนบางมาคลุมให้นาง “ใบไม้ผลิเพิ่งเวียนมา อากาศยามค่ำคืนจึงค่อนข้าวหนาว ห่มผ้านี่ไว้เจ้าจะได้ไม่จับไข้”

“ขอบพระทัยเพคะ” รอยยิ้มของนางทำให้เขาอดที่จะจับแก้มนุ่มนิ่มไม่ได้ “องค์ชาย แก้มหม่อมฉันมิใช่ซาลาเปานะเพคะ เหตุใดจึงชอบมาจับอยู่เรื่อย”

“นั่นน่ะสิ ข้านึกว่าเป็นซาลาเปาเสียอีก ข้าคงมองผิดมาตั้งนานสินะ” หลินมู่หลงยิ้มมุมปาก สนุกที่ได้แกล้งสหายของตนเองเหมือนในทุกครั้ง ก่อนจะหันไปเห็นคนอารมณ์บูดที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของลานดูดอกไม้ไฟ “เสด็จพี่”

อู๋เยว่ชิงหันไปมอง ไม่คิดว่าองค์ชายสามจะมาที่แห่งนี้ด้วยเพราะเขาดูเหมือนคนที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“ไปนั่งรอตรงโน้นกันเถอะ” หลินมู่หลงชวนนางไปศาลาไม้ตรงที่หลินซีเวยกำลังนั่งอยู่เพียงลำพัง

“จะดีหรือเพคะ” อู๋เยว่ชิงถามเขาเพราะกลัวว่าตนเองจะทำให้บรรยากาศชมดอกไม้ไฟกร่อย

“ไปเถอะ ข้าจะอยู่ข้างเจ้าเอง” เขาจับมือนางแล้วเดินไปที่ศาลาด้วยกัน สีหน้าของเขาไม่ได้เกรงกลัวพี่ชายที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ “เสด็จพี่ ไม่นึกว่าจะได้เห็นพระองค์เสด็จมาที่นี่”

เขายังคงเอ่ยปากทักทายตามปกติแม้ไม่เคยได้รับคำตอบจากพี่ชายเลยสักคำแต่กระนั้นเรื่องพวกนี้ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกลำบากใจอะไรมากมาย

เมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ไม่นานนักดอกไม้ไฟชุดแรกก็ทะยานขึ้นบนท้องฟ้ามืดสนิทยามค่ำคืน ประกายหลากสีราวกับดวงดาวกระจายเรืองรองเต็มผืนฟ้า

“ว้าว” อู๋เยว่ชิงไม่เคยพลาดช่วงเวลาดูดอกไม้ไฟเลยสักครั้ง รอยยิ้มตื่นเต้นจึงผุดขึ้นมาบนใบหน้า

“เฮอะ” คนที่นั่งอยู่ไม่ไกลรู้สึกไม่ชอบที่นางสนุกสนานกับอะไรไร้สาระ

ทว่า จริง ๆ แล้ว ไม่ว่าอู๋เยว่ชิงทำอะไรก็มักขัดหูขัดตาเขาไปหมดจนทำให้อารมณ์เดือดทุกครั้งที่เห็นหน้านาง ไม่พ้นร่ายพลังมารแล้วสั่งให้มันพุ่งทะลุหัวใจของนางอย่างไม่ใยดี

  

แค่ก แค่ก

พลังมารสะท้อนกลับมาหาเขาอย่างทุกครั้งราวกับว่าหากเขาทำให้นางเจ็บปวด ตัวเขาจะเป็นคนรับเคราะห์แทนอย่างไรอย่างนั้น

อู๋เยว่ชิงได้ยินเสียงคนกระแอมไออยู่ด้านหลังจึงหันมามองพลันเห็นเลือดที่ริมฝีปากและรอยแดงเปื้อนเสื้อผ้าของหลินซีเวย นางจึงรีบลุกวิ่งมาหาเขาด้วยความตกใจ “องค์ชาย เกิดอันใดขึ้นหรือเพคะ เหตุใดจึงมีเลือดไหลมากมายเพียงนี้”