ตอนที่ 20 ในที่สุด...

นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ หลินซีเวยพยายามตามหาวิญญาณของสวีลู่ชิงมาโดยตลอด แต่กลับไม่เจอร่องรอยที่สาวถึงนางได้เลย

จนกระทั่งวันหนึ่งที่ความรู้สึกนั้นชัดเจนยิ่งกว่าที่เคยเป็นมา หลินซีเวยรีบไปที่จวนของแม่ทัพใหญ่ในทันทีพลันได้ยินเสียงของหมอกำลังบอกอาการพะอืดพะอมของอู๋ฮูหยิน

“นางกำลังตั้งท้องขอรับ” หมอผู้นั้นบอกแม่ทัพใหญ่ “ข้าจะต้มสมุนไพรบำรุงครรภ์ไว้ให้ หากนางไม่อยากอาหาร อย่างน้อยก็ให้นางค่อย ๆ จิบยาลดอาการคลื่นไส้เถิด”

“เดี๋ยวก่อน เมื่อครู่ท่านพูดว่าอันใด” แม่ทัพใหญ่คิดว่าตนเองหูแว่ว “ฮูหยินของข้าท้องอย่างนั้นหรือ”

“ขอรับ อู๋ฮูหยินกำลังตั้งครรภ์” หมอยืนยันหนักแน่นว่าอาการที่นางกำลังประสบอยู่เป็นอาการของคนแพ้ท้องไม่มีผิด “แม่ทัพใหญ่ ท่านใจเย็น ๆ ก่อนดีหรือไม่ นางไม่เป็นอันใดมากหรอก แค่แพ้ท้องตามประสาเท่านั้นเอง”

“แพ้ท้องหรือ ข้าเป็นแทนได้หรือไม่ เห็นนางไม่ยอมกินข้าวปลาแล้วรู้สึกปวดใจยิ่งนัก” แม่ทัพอู๋มองหน้าหมอรอคำตอบ

“เรื่องนั้นมิใช่ว่าใครก็เป็นได้หรอก ข้ารู้ว่าท่านดีใจแต่...” เขากำลังจะพูดต่อพลันมีเสียงของหญิงผู้เป็นที่รักของแม่ทัพใหญ่เอ่ยปากเรียกสามีของตนเอง

“ข้ามาแล้ว ฮูหยินของข้า” น้ำเสียงของเขายามพูดกับฮูหยินเปลี่ยนไปจนหมอมองหน้าสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านนอกเรือน

“เรื่องปกติเจ้าค่ะ” สาวใช้นางหนึ่งบอกหมอผู้นั้นให้หายสงสัย

ช่วงเวลาแห่งความยินดีในจวนแม่ทัพใหญ่ ยังมีใครอีกคนที่ยินดีไม่แพ้ใคร หลินซีเวยยิ้มมุมปาก

“ปล่อยให้ข้ารอนานนักนะ สวีลู่ชิง”

ตกดึกคืนนั้น

หลินซีเวยแอบเข้าไปในห้องนอนของอู๋ฮูหยินแสยะยิ้มมองหน้าคนที่กำลังนอนหลับพริ้มไม่รู้เรื่อง มือของนางกุมหน้าท้องเอาไว้ราวกับต้องการปกป้องลูกน้อยแม้จะหลับไปแล้วก็ตาม

พลังมารค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในห้องนั้น ไอสีดำบีบอัดแน่นก่อนที่หลินซีเวยจะสั่งให้มันพุ่งทะลวงไปถึงทารกน้อยที่อยู่ในครรภ์ของอู๋ฮูหยิน

ทว่า พลังมารของเขากลับสะท้อนออกมาถูกตัวเขาเองจนกระเด็นเซไปด้านหลัง เขากระอักเลือดเปื้อนชุด สีหน้าเหยเกเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เจ็บปวดเช่นนี้มานานแล้ว

กระนั้นยังไม่วายร่ายพลังมารพุ่งใส่อู๋ฮูหยินอีกครั้งและผลลัพธ์ที่ได้กลับเป็นเช่นเดิม

สีหน้าไม่สบอารมณ์มองคนตรงหน้าพยายามคิดว่าเหตุใดเขาจึงฆ่านางไม่ได้ อีกทั้งพลังมารยังสะท้อนกลับมาหาตัวเองอีกพลางคิดในใจว่าร่างมนุษย์ที่ตนเองสวมรอยอยู่นั้นอ่อนแอเสียจริง

หลินซีเวยจึงได้แต่พักยกชั่วคราวแล้วกลับตำหนักของตน ร่างกายมนุษย์ที่บาดเจ็บทำให้ตัวเขาไม่อาจฟื้นสภาพขึ้นมาได้โดยง่าย

วันรุ่งขึ้น หมอหลวงในวังจึงวิ่งวุ่นกันตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อตรวจดูอาการและเตรียมยาสมุนไพรมารักษาเขา

คล้อยหลังผู้คนเหล่านั้น โจวเหวินหลงกับเฉินซือหยางก็เข้ามาด้านในห้องบรรทม

“นายท่าน อาการเป็นอย่างไรบ้างหรือขอรับ” โจวเหวินหลงเอ่ยปากถามตามปกติ

“เฮอะ” หลินซีเวยยิ้มมุมปาก “เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ เจ้ากลับมาว่าข้าอ่อนแออย่างนั้นหรือ”

“มิใช่เช่นนั้นขอรับ” สัตว์อสูรรีบปฏิเสธทันควันก่อนที่เจ้านายของตนจะเข้าใจผิด “หากนายท่านเป็นเช่นนี้ ข้าก็เกรงว่าพวกมารปีศาจตนอื่นรู้เข้าจะพากันยกโขยงมาสังหารนายท่านก็เท่านั้น”

กงจื่อเย่หัวเราะลั่นแล้วสั่งให้โจวเหวินหลงร่ายพลังมารใส่เขาเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าจอมมารผู้นี้มิได้ตกต่ำ

สัตว์อสูรทำตามที่เขาพูดอย่างว่าง่ายและได้รู้ในทันทีว่าคนตรงหน้ายังคงแข็งแกร่งกว่าผู้ใด “แล้วเหตุใดพลังของนายท่านจึงสะท้อนกลับ”

“ข้าให้เวลาพวกเจ้าไปสืบหาเรื่องนี้มากี่ปีแล้ว เหตุใดจึงไม่ได้เรื่อง”

“ข้า...” โจวเหวินหลงมองหน้าเขาสลับกับเฉินซือหยาง “ข้ายอมรับผิดขอรับ เรื่องนั้นไม่มีผู้ใดรู้ได้จริง ๆ นายท่านอาจจะต้องรอนางแล้วถามไถ่เอง”

หลินซีเวยไม่สบอารมณ์ยิ่งขึ้น เขารอมาตั้งห้าปีแล้วเหตุใดต้องรอต่อไปอีก ร่างกระจิริดของหลินซีเวยเองก็ขัดหูขัดตายิ่งนัก เขาอยากเป็นอิสระจากที่แห่งนี้แล้วจึงระบายความขุ่นข้องใจไปที่ลูกน้องทั้งสองของตนเองอย่างไม่ออมมือจนเกิดเสียงกระหึ่มลั่นราวกับฟ้าผ่าลงมาในวังหลวงก่อนจะไล่ทั้งคู่ออกไปให้พ้นสายตา

ครั้นได้อยู่เพียงลำพังก็นอนเอามือก่ายหน้าผากครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะสังหารนางเช่นไรดี พลันคิดวิธีการได้มากมายในหัวแล้วแอบเตรียมการไว้ให้พร้อม

ทุกวันทุกคืนจวนแม่ทัพใหญ่จึงมักจะมีเด็กน้อยคนหนึ่งแอบย่องเข้าไปข้างในอยู่ตลอดเวลาแต่พลังมารของเขากลับทำลายสวีลู่ชิงไม่ได้แม้แต่น้อย นางยังคงปลอดภัยอยู่ในครรภ์ของอู๋ฮูหยินดังเดิม

เมื่อพลังมารสะท้อนกลับมาโดนตนเองมากเข้า หลินซีเวย จึงจำใจต้องหยุดพักชั่วคราวเพื่อรักษาตนเองและหาวิธีใหม่ ๆ แต่กระนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงวันที่อู๋ฮูหยินใกล้คลอด

หลินซีเวยจึงดีใจมากเป็นพิเศษคิดในใจว่าครั้งนี้อาจสังหารได้ดังใจ

“องค์ชายเสด็จมาที่นี่ด้วยหรือเพคะ หม่อมฉัน...” อู๋ฮูหยินแปลกใจที่เห็นหลินซีเวยในวันนี้

“ไม่มาสิน่าแปลก” น้ำเสียงของฮองเฮาผู้เป็นมารดาหลินซีเวยพูดกับสหายรักของตน “เขาก็เอาแต่วนเวียนอยู่ข้างเจ้ามาตั้งนานแล้วมิใช่หรือ ดูสิ ลูกของเจ้าเป็นหญิงดังที่เขาบอกจริงด้วย”

ฮองเฮายิ้มอย่างอ่อนโยนพลางมองหน้าของเด็กทารกคนนั้น “เจ้าเคยบอกว่าหากเป็นหญิงจะตั้งชื่อนางว่าเยว่ชิงใช่หรือไม่”

“เพคะ อู๋เยว่ชิง” ฮูหยินพยักหน้าแล้วยิ้มให้สหายของนางที่จำเรื่องราวที่เคยพูดกันในวันวานได้

“องค์ชายทรงอยากดูนางใกล้ ๆ หรือไม่เพคะ” ฮูหยินเอ่ยปากถามหลินซีเวยที่กำลังยืนจ้องเด็กน้อยตัวกลม ๆ ในห่อผ้าไม่วางตา สีหน้าดีใจของเขาปิดไม่มิดที่จะได้จบเรื่องราวน่าอึดอัดเช่นนี้ลงเสียทีแต่ผู้อื่นกลับคิดว่าเขาดีใจที่ได้เห็นอู๋เยว่ชิง

เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้เด็กทารก รอยยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์มีเลศนัยก่อนจะยื่นมือไปจับมือน้อย ๆ ของนางพลันพลังมารก่อตัวขึ้นอย่างเรียบง่าย

ทว่า อู๋เยว่ชิงมองเขาตาปริบ ๆ แล้วหัวเราะน้อย ๆ ตามประสาเด็กแรกเกิด แล้วพลังมารนั้นกลับสะท้อนมาที่ตัวเขาอีกครั้ง

มือของอู๋เยว่ชิงจับนิ้วชี้อีกฝ่ายไว้แน่นจนเจ้าตัวขมวดคิ้ว “ปล่อยข้านะ”

“องค์ชาย น้องคงชอบพระองค์มากน่าดูจึงได้จับมือไม่ยอมปล่อยเช่นนี้” ฮองเฮายิ้มแป้นมองหน้าคนทั้งสอง “เสด็จพ่อของพระองค์ตรัสว่าหากนางเป็นหญิงจะให้องค์ชายแต่งงานกับนางมิใช่หรือ”

“แต่งงาน ฝ่าบาทตรัสเช่นนั้นหรือเพคะ” อู๋ฮูหยินหลุดปากถามด้วยความตกใจ

“อืม ไม่มีผู้ใดเหมาะสมไปมากกว่านี้อีกแล้ว” ฮองเฮาลูบศีรษะของบุตรชายแผ่วเบาโดยไม่รู้เลยว่าองค์ชายสามกำลังกัดฟันที่ได้ยินเรื่องเดิมเป็นครั้งที่สอง

หลินซีเวยครุ่นคิดขณะที่สายตายังมองอู๋เยว่ชิงตลอดเวลา รอยยิ้มของเด็กน้อยที่มอบให้เขาไม่ได้ทำให้ใจที่ว่างเปล่าของจอมมารสั่นสะเทือน

โชคชะตาของเทพดาราเปลี่ยนผันไปอีกครั้ง ชีวิตเรียบง่ายอย่างที่สวรรค์ลิขิตไว้คงไม่ย้อนกลับมา เวลานี้มีจอมมารคอยก่อกวนทุกวิถีทาง เด็กน้อยไม่รู้ตัวเลยว่านับจากนี้ไปชีวิตในชาติที่สองจะต้องเกี่ยวพันกับหลินซีเวยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้