ตอนที่ 19 ชาติภพที่สอง

ชีวิตในชาติที่สองของเทพดารากำลังเริ่มต้นใหม่ หากโชคชะตาของนางในครานี้ดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น นางจะเติบโตขึ้นมาเป็นอย่างดีท่ามกลางความรักของคนรอบตัว และเมื่อถึงวัยออกเรือนจะได้แต่งงานกับคนที่นางรักดังใจหมาย ครองคู่อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า ไม่มีเรื่องใดให้เศร้าเสียใจอย่างในชาติก่อน

เช้าสดใสวันหนึ่งฤดูใบไม้ผลิ

ผู้คนในจวนของท่านแม่ทัพกำลังวุ่นวายเดินเข้าเดินออกขวักไขว่เพราะอู๋ฮูหยินเจ็บท้องคลอดมาตั้งแต่หนึ่งชั่วยามที่ผ่านมา

สีหน้าของเขากังวลเป็นห่วงฮูหยินของตนเองจนทำตัวไม่ถูก

“แม่ทัพอู๋ใจเย็นก่อนเถิด” น้ำเสียงอบอุ่นของสตรีผู้หนึ่งกล่าวกับเขา นางเข้าใจเป็นอย่างดีว่าเจ้าตัวประหม่ากว่าผู้ใดเพราะนี่เป็นลูกคนแรกของเขากับสหายของนาง

“ดูเข้าสิ สีหน้าท่าทาง ใครเห็นต้องไม่เชื่อแน่ว่าคนผู้นี้คือแม่ทัพใหญ่เมืองไท่หยาง” บุรุษน่าเกรงขามอีกคนกล่าวด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี ก่อนจะเดินมาตบไหล่นักรบคู่ใจที่อยู่เคียงข้างกันมาเนิ่นนานจนกลายเป็นสหายรักที่ตายแทนกันได้

“...” แม่ทัพอู๋ถอนหายใจ สายตาจ้องมองเข้าไปยังห้องของฮูหยิน

“นางไม่เป็นอันใดหรอก หมอหลวงที่เก่งที่สุดก็อยู่ตรงนี้แล้ว เจ้าวางใจเถอะ” ฮ่องเต้เมืองไท่หยางยังคงพยายามปลอบใจคนข้าง ๆ ไม่หยุด แล้วหันไปมองลูกชายตัวน้อยวัยห้าขวบของตนเองพลางพูดว่า “หลินซีเวย ข้าเห็นเจ้างอแงจะตามมาด้วย อยากรู้เรื่องอันใดหรือ”

องค์ชายสามผู้มีดวงตาสีม่วงแดง เรือนผมยาวดำขลับหันมามองผู้เป็นบิดาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ลูกอยากเห็นหน้านางพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ”

“นางหรือ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าลูกของแม่ทัพอู๋เป็นหญิง” บิดาของเขาทำสีหน้างุนงง

“อืม... ลูกสัมผัสได้ว่าเป็นเช่นนั้น” องค์ชายสามลอบยิ้มมุมปาก สายตาแทบจ้องทะลุเข้าไปในห้องรอที่จะได้ยินเสียงร้องของเด็กคนนั้นเต็มทีพลางคิดในใจว่า

ครานี้ ข้าจะสังหารเจ้าให้จงได้ สวีลู่ชิง

“หากลูกแม่ทัพอู๋เป็นหญิงจริงดังที่เจ้าว่า ข้าจะให้เจ้าได้แต่งงานกับนางดีหรือไม่” ฮ่องเต้เมืองไท่หยางไม่รู้เลยว่าบุตรชายของตนเองตามติดถึงจวนแม่ทัพใหญ่เพราะมีจุดประสงค์ใดจึงคิดว่าเขาอาจรู้สึกผูกพันและมีโชคชะตาเกี่ยวดองกัน

ครั้นหลินซีเวยได้ยินก็หันขวับกลับมามองบิดาของตน ถามเสียงสูงไม่พอใจ “แต่งงานหรือ พร่ำพูดเรื่องไร้สาระอะไรของเจ้า”

สีหน้าเกรี้ยวกราดของเขาทำให้ผู้ใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นตกใจไม่น้อย พลันหลินซีเวยนึกได้แล้วถอนหายใจก่อนจะมีประกายแวบในดวงตาสีม่วงแดงของเขาครู่หนึ่งเพื่อลบความทรงจำเรื่องเมื่อครู่ไปเสีย

ย้อนกลับไปเมื่อห้าปีก่อน

หลังจากที่จื่อเถิงหลอมรวมพลังและวิญญาณเพื่อผนึกเมล็ดพันธุ์ต้นไม้แห่งชีวิตดวงที่สองในแก่นวิญญาณของจอมมาร

เรียบร้อยแล้ว ร่างเซียนของนางก็สลายหายไปในทันที

กงจื่อเย่จับหน้าอกของตนเอง บริเวณที่มีแสงสีขาวพวยพุ่งทะลุผ่านนั้นไร้ริ้วรอย ทั้งยังไม่รู้สึกเจ็บอันใด ทว่า เขาจำสัมผัสนั้นได้เป็นอย่างดีเพราะความรู้สึกกลับเหมือนตอนที่เทพสงครามทำกับเขาตอนอยู่ภพสวรรค์ไม่ผิดเพี้ยน

“นางทำอันใดกับร่างกายของข้า” เสียงเกรี้ยวกราดของเขาดังลั่นไปทั่ว สายตามองไปที่ลูกน้องของตนเองราวกับต้องการคำตอบ หากแต่พวกเขาเองก็จนใจไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น

“ข้าจะรีบหาทางตรวจดูให้เร็วที่สุดขอรับ” โจวเหวินหลงเอ่ยปากบอกเจ้านายของตน

เพียงแต่ไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น จู่ ๆ ร่างของกงจื่อเย่ก็ถูกพลังบางอย่างดึงกระชากอย่างรุนแรงหายวับไปจากตรงนั้นในพริบตา

“นายท่าน!!!” โจวเหวินหลงกับเฉินซือหยางตะโกนเรียกจอมมารพร้อมกันแล้วรีบตามร่องรอยที่เหลืออยู่ไปทันที

พรึ่บ!!!

กงจื่อเย่กระพริบตาปริบ ๆ สีหน้างงงวยของเขากำลังจ้องมองดูคนมากหน้าหลายตาที่กำลังมะรุมมะตุ้มจับตัวเขาอยู่ น่ารำคาญ เสียงนั้นดังขึ้นในใจ

เขายื่นมือออกมาคิดจะร่ายพลังสังหารคนพวกนั้นเสียที่บังอาจมาแตะต้องตัวจอมมาร แต่มือนั้นกลับโดนสตรีสูงวัยผู้หนึ่งจับเอาไว้ก่อน พร้อมเสียงตะโกนดังก้องของขันทีที่ยืนอยู่ข้างนอก “พระโอรสประสูติแล้วพ่ะย่ะค่ะ” พลันใครบางคนเปิดประตูผลัวะเข้ามาข้างในด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ลูกพ่อ!!!” เขาเอ็นดูเด็กคนนี้เป็นอย่างยิ่งจึงจับพวงแก้มน้อย ๆ สีแดงระเรื่อแล้วสังเกตได้ว่า “ดวงตาสีม่วงแดงของเจ้าเหมือนใครกันหนอ”

“...” กงจื่อเย่ขมวดคิ้วพยายามคิดอย่างหนักว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับตัวเขา ทำไมเจ้ามนุษย์ผู้นี้ถึงได้อุ้มไปไหนมาไหนได้

พลันเสียงกระซิบคุ้นเคยจึงดังขึ้น “นายท่าน เหตุใดจึงกลายเป็นเด็กทารกไปได้เล่าขอรับ” เฉินซือหยางตะลึงงันเมื่อเห็นกงจื่อเย่ในร่างนั้น

จอมมารอันดับหนึ่งในใต้หล้าได้ยินดังนั้นจึงดิ้นดุ๊กดิ๊กในอ้อมแขนของฮ่องเต้เมืองไท่หยาง

“หลินซีเวย เพิ่งเกิดไม่ทันไรก็มีแรงเยอะถึงเพียงนี้เชียวหรือ” เสียงหัวเราะปลื้มใจของเขาดังลั่น “สมแล้วที่เป็นลูกชายของข้า เอาล่ะ ไปหาแม่ของเจ้าด้วยกันดีกว่า นางอยากเห็นเจ้าแทบใจจะขาด”

“นี่มันเรื่องอันใดกัน” เขาถามลูกน้องของตนแต่ในใจคิดจะสังหารคนไม่เจียมตนเพราะมาแตะต้องจอมมารผู้ยิ่งใหญ่

วิ้ง วิ้ง

คิ้วจอมมารน้อยแรกเกิดเลิกขึ้นด้วยความสงสัยเพราะสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่คุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง “เป็นนางไม่ผิดแน่”

กงจื่อเย่รู้สึกได้ว่าแก่นวิญญาณของสวีลู่ชิงลอยล่องอยู่ในที่แห่งนี้ แต่เมื่อใช้พลังมารสำรวจรอบ ๆ แล้วกลับไม่พบเจอราวกับว่าวิญญาณนั้นกำลังหลบซ่อนตัวเองจากเขา

“เฮอะ เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก” เขาสบถด้วยความมั่นใจว่าในไม่ช้าเขาจะกำจัดนางได้อย่างแน่นอน

ขณะนั้น ร่างเล็ก ๆ ก็ถูกเปลี่ยนมือจากชายฉกรรจ์ไปสู่อ้อมกอดของหญิงผู้หนึ่ง นางโอบอุ้มเขาอย่างอ่อนโยนเอ่ยพึมพำแล้วหอมแก้มหนึ่งฟอด

ดวงตาของจอมมารเบิกโต “นางมนุษย์ผู้นี้ กล้าดีอย่างไรมาทำเช่นนี้กับข้า” พลังมารก้อนเล็ก ๆ ในมือก่อตัวขึ้นพร้อมจะกวาดล้างทุกสิ่งที่เข้ามาวุ่นวายกับเขา

วิ้ง วิ้ง

“เฮอะ” กงจื่อเย่แสยะยิ้ม “ไปตามหาตัวนางมาให้ได้ก่อนที่

ข้าจะหมดความอดทน” เขาไม่แน่ใจว่าวิญญาณของสวีลู่ชิงที่วนเวียนแถวนี้จะทำอันใดกับเขาอีกถ้าเขาฆ่าทุกคนที่นี่

กงจื่อเย่รู้สึกว่าอย่างน้อยต้องสะสางสิ่งที่น่าสงสัยไปทีละเรื่องก็ยังไม่สายเกินไป

“ชายาข้า เจ้าเห็นหรือไม่ลูกของเราน่ารักน่าชังยิ่งนัก” ผู้เป็นสามีพูดกับภรรยาของตน

“เพคะ” นางลูบพวงแก้มแล้วยิ้มให้โอรสของตน

“เสด็จพ่อ เสด็จแม่” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กผู้ชายวัยสี่ขวบดังมาแต่ไกลเพราะตื่นเต้นที่จะได้เห็นอนุชาของตนเอง

“ไท่จื่อ ระวังจะหกล้มด้วยเพคะ” นางกำนัลร้องห้ามเสียงแหลมแต่ไม่อาจหยุดการกระทำขององค์รัชทายาทได้

“น้องชายของข้าอยู่ที่ใดหรือ” เขาถามขันทีที่รับใช้ฮ่องเต้ สายตามองไปรอบตัว

“ทรงประทับอยู่กับฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ” เขาตอบแล้วผายมือนำทางไท่จื่อตัวน้อยเข้าไปด้านใน

“ไท่จื่อ” มารดาของเขาพึมพำ “หลินซีเวย พระอนุชาของพระองค์”

“ซีเวยหรือ นามเพราะยิ่งนัก” นิ้วชี้ของไท่จื่อจิ้มแก้มขององค์ชายหลินซีเวยหรือจอมมารกงจื่อเย่สองสามที “ข้ามีน้องชายแล้ว”

องค์รัชทายาทดีใจเป็นอย่างยิ่งที่มีน้องชายแท้ ๆ เหมือนกับองค์ชายคนอื่น ๆ บ้างเพราะอยู่คนเดียวรู้สึกเหงาใจนัก เขาคิดหลายสิ่งหลายอย่างในหัวว่าจะทำอะไรกับน้องชายของตนเองดี

ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังเบ้ปากพยายามข่มใจตนอย่างเต็มทีไม่ให้เผลอพลั้งมือสังหารเด็กน้อยผู้นี้พลันคิดได้ว่าใช้พลังมารควบคุมความคิดของมนุษย์ให้ทำตามที่เขาต้องการดูจะเป็นทางเลือกที่ดีไม่น้อย

หลินซีเวยจึงร่ายพลังมารควบคุมทุกคนนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชีวิตในวังหลวงของเขาจึงเต็มไปด้วยความราบรื่น อยากได้อะไรย่อมได้ และไม่มีใครหน้าไหนกล้าขัดคำสั่งของเขา กลายเป็นองค์ชายที่มีแต่คนเอาใจไปโดยปริยาย