ตอนที่ 18 เมล็ดพันธุ์ดวงที่สอง

จื่อเถิงชะงักงัน ร้องลั่นรีบวิ่งเข้ามาหาอิงฮวา แต่ถูกพลังมารของอีกฝ่ายซัดกระเด็นไปคนละทาง

“ไม่นะ อิงฮวา” นางพยายามยันตัวลุกขึ้น “ศิษย์พี่จะรีบรักษาเจ้าเดี๋ยวนี้ อดทนก่อนนะอิงฮวา”

“รักษาอันใดกัน ไม่เห็นหรือว่านางไม่หายใจแล้ว” จอมมารหัวเราะลั่น เอ่ยปากชมคนตรงหน้า “เวลานี้ภาพของเจ้าช่างงดงามมากทีเดียว แต่ช้าก่อน นางยังเหลือแก่นวิญญาณอยู่ตรงนี้นี่”

จอมมารล้อเล่นกับความรู้สึกของนาง ยกมือข้างหนึ่งร่ายพลังมารดึงแก่นวิญญาณของอิงฮวาออกมาจากร่างไร้ลมหายใจ ยิ้มเจ้าเล่ห์กระตุ้นให้จื่อเถิงจิตใจบอบช้ำ

เท่านั้นยังคงไม่เพียงพอ จอมมารยังพรากแก่นวิญญาณของศิษย์และอาจารย์คนอื่น ๆ มาด้วย คิดจะทำลายทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับผู้มีโชคชะตากำราบมารอย่างนาง

บางทีจื่อเถิงอาจจะเจ็บช้ำจนไม่คิดเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป

ความสะเทือนใจทำให้ผนึกเทพดาราปริแตก ความทรงจำเดิมยามเป็นสวีลู่ชิงหลั่งไหลเข้ามาพร้อมพลังดั้งเดิมของนาง แสงสีฟ้าขาวพุ่งโจมตีกงจื่อเย่อย่างจังรั้งไม่ให้เขาทำลายแก่นวิญญาณของผู้อื่นตามใจชอบ

จื่อเถิงสับสนกับภาพที่นางเห็นเวลานี้ หากแต่ค่อย ๆ ซึมซับแล้วยอมรับมันได้ในที่สุด

นางคือเทพสวรรค์จุติ เทพดาราผู้มีหน้าที่ฝังเมล็ดพันธุ์เพื่อทำลายจอมมาร แสงสีทองลอยล่องแตกออกเป็นดวงเล็ก ๆ คล้ายละอองดาวกระจายรอบตัวสวีลู่ชิง

พลังเทพล้นหลามทำให้โจวเหวินหลงและเฉินซือหยางเผลอถอยหลังหนีไปหนึ่งก้าวด้วยสัญชาตญาณ กระนั้นแสงสีทองดวงเล็กเหล่านั้นไม่ได้ถูกร่ายมาเพื่อกำจัดมารปีศาจ

สวีลู่ชิงให้พวกมันนำทางแก่นวิญญาณของผู้วายชนม์หลบหนีจากความโหดร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ต่างหาก

“กงจื่อเย่” นางเอ่ยปากเรียกชื่อของจอมมารเป็นครั้งแรก อารมณ์ความรู้สึกที่มีในยามเป็นจื่อเถิงหายสิ้น เหลือไว้แต่เพียงความเย็นชาที่แสดงผ่านแววตาคู่นั้น

ความทรงจำของสวีลู่ชิงถูกเปิดออก กลับกันความรู้สึกของจื่อเถิงถูกผนึกไว้แทนที่

ยามนี้นางจึงพร้อมปะทะกับความชั่วร้ายตรงหน้าโดยไม่ต้องพะวงกังวลกับสิ่งใดอีกแล้ว เพราะหน้าที่อย่างเดียวที่หลงเหลืออยู่คือผนึกเมล็ดพันธุ์เพื่อทำให้กงจื่อเย่อ่อนกำลังลง

จากนั้นจึงสลายร่างเซียนจื่อเถิงเพื่อถือกำเนิดใหม่ในชาติสุดท้าย

ตราเทพสวรรค์สีทองปรากฏขึ้นที่กลางหน้าผากพร้อมกับอักขระโบราณซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเทพดารา

จอมมารจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยแต่ยังคงมีท่าทีสบาย ไร้ซึ่งความกังวล “สวีลู่ชิงอย่างนั้นหรือ”

คนตรงหน้าหรี่ตามองดูศัตรูคู่แค้นพลางยิ้มมุมปาก “สนุกมากหรือไม่ที่ได้ทำลายชีวิตของผู้คนรอบตัวจื่อเถิงมากมายเพียงนั้น”

“อืม” เขายักคิ้ว

“ไม่ว่าอย่างไร เจ้าคงไม่มีสำนึกกลับตัวกลับใจชดใช้โทษบาปที่กระทำใช่หรือไม่” สวีลู่ชิงยังคงถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย

“สำนึกผิดหรือ กลับตัวกลับใจหรือ” กงจื่อเย่ขมวดคิ้วทำทีไม่รู้ว่านางกำลังพูดถึงสิ่งใด “มารปีศาจอย่างข้าไม่มีอันใดให้เสียใจ”

เทพดาราถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ฟังคำตอบ

“อ้อ แต่ข้ามีที่เสียดายอยู่เช่นกัน” กงจื่อเย่ยิ้มกว้าง “ข้าปล่อยให้เจ้ายืนพล่ามทำทีเป็นเทพผดุงความยุติธรรมนานเกินไปแล้ว”

“ในเมื่อรอมานานแล้ว ก็จงรอต่อไปอีกสักนิดเถิด” สวีลู่ชิงเอ่ยปากชวนอีกฝ่ายพูดคุยถ่วงเวลา

เทพสวรรค์หลายคนเตือนนางแล้วว่าจอมมารตนนี้เกิดจากโคลนตม ไร้อารมณ์ความรู้สึกใด ๆ รับรู้ได้แค่เพียงความชั่วร้ายเลวทรามเหมือนกับสิ่งที่ก่อให้เขากำเนิดขึ้นมา

ยิ่งปล่อยให้กาลเวลาผันผ่านไปเท่าใด จอมมารผู้นี้จะยิ่งทวีความร้ายกาจมากขึ้น เมื่อถึงเวลานั้นแม้แต่เมล็ดพันธุ์ต้นไม้แห่งชีวิต อสนีบาตสิบเก้าครั้ง หรืออาวุธเทพบรรพกาลก็คงหยุดยั้งเขาไม่ได้

กาลข้างหน้าสามภพคงถึงจุดวิปริต มารปีศาจแลสัตว์อสูรเพ่นพ่านราวกับเป็นบ้านของตนเอง

ขณะนั้น สวีลู่ชิงร่ายพลังเทพหลอมรวมเมล็ดพันธุ์กับแก่นวิญญาณของนาง อีกไม่นานจะถึงเวลาที่ต้องสะสางความแค้นระหว่างนางกับเขาเสียที

“เหตุใดจึงไม่มีน้ำตา” กงจื่อเย่เอ่ยปาก

คนที่เขาเห็นเมื่อครู่ยังร้องไห้ปานจะขาดใจตายอยู่หยก ๆ ตอนนี้กลับนิ่งเฉยราวกับตัดขาดความรู้สึกทั้งหมดไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น “หากเป็นเช่นนี้ก็ไม่สนุกสักเท่าใด”

“อยากสนุกนัก เหตุใดไม่ลองมีน้ำตาเองดูเล่า จะต้องพึ่งผู้อื่นทำไมกัน จอมมารอย่างเจ้าเก่งนักไม่ใช่หรือ” เทพดาราประชันฝีปากกับมารไร้หัวใจ

“เจ้ากับพี่ชายของเจ้าเหมือนกันไม่มีผิด ข้าบอกเขาเอาไว้แล้วล่ะว่าจะไม่ปล่อยให้เจ้าได้ตายสบาย” กงจื่อเย่แสยะยิ้ม

“...” นางนิ่งเงียบรอดูว่าเขาจะพูดอันใดต่อ พลางตั้งสมาธิกับการหลอมรวมอย่างใจจดใจจ่อ

“ไม่ว่าชาติหน้าเจ้าจะเกิดเป็นผู้ใด ข้าจะทำลายคนที่อยู่รอบตัวเจ้าให้สิ้น เหมือนอย่างที่ข้าเพิ่งทำไป” ทันทีที่พูดจบ จู่ ๆ สายฟ้าจากสวรรค์ก็ผ่าลงมาระหว่างพวกเขาทั้งคู่จนลูกน้องจอมมารทั้งสองสะดุ้งเฮือกโดยไม่รู้ตัว

“ไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นหรอก กงจื่อเย่” สวีลู่ชิงกล่าวพึมพำ

จังหวะนั้นกงจื่อเย่ไม่พูดพร่ำทำเพลงอีกต่อไป เขาร่ายพลังมารทั้งหมดพุ่งโจมตีเทพดาราไม่ยั้งมือ ทั้งยังสั่งให้ลูกน้องทั้งสองเข้าประกบปิดหนทางห้ามนางหนีหลุดรอดไปได้โดยเด็ดขาด

มารปีศาจทั้งสามร่วมมือกันสังหารเทพดาราหนึ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ในแดนมนุษย์ จึงถูกพลังเทพบรรพกาลที่อยู่ในร่างของสวีลู่ชิงซัดกลับเข้าอย่างจังจนลอยลิ่ว

“เฮ้อ ตายยากตายเย็นเหลือเกิน” จอมมารบ่นอุบไร้ความอดทน “ไม่อยากตามศิษย์พี่กับอาจารย์ของเจ้าไปที่ปรโลกด้วยกันหรือ”

“เจ้าน่ะสิที่เป็นฝ่ายต้องไป” สวีลู่ชิงบังคับพลังบริสุทธิ์โต้ตอบทันควันไม่ให้กงจื่อเย่ตั้งตัว “ไม่สิ ข้าจะทำให้แน่ใจว่าเจ้าจะไม่มีทางฟื้นขึ้นมาอีก ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน”

“ลำพังแค่เจ้าคนเดียวจะสู้อะไรข้าได้”

กงจื่อเย่เปิดภพมารเรียกกองทัพของตนเองขึ้นมาสู่แดนมนุษย์อีกครั้ง ไม่ใช่ว่ากลัวสู้ไม่ได้ แต่เพื่อทำลายทุกสิ่งทุกอย่างให้สาบสูญไปพร้อมกันต่างหาก

“กงจื่อเย่” ดวงตาสีฟ้าจ้องมองเขาอย่างมีความนัย “เจ้าดูถูกความเสียสละของทุกคนเกินไปแล้ว” พลางยิ้มเจ้าเล่ห์

แก่นวิญญาณส่วนหนึ่งของเทพดาราถูกหลอมรวมกับเมล็ดพันธุ์ จอมมารเห็นรอยยิ้มของสวีลู่ชิงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างเซียนจื่อเถิงจะกลายเป็นอากาศธาตุ

แสงสีขาวสว่างจ้าลอยพุ่งทะลุร่างมารของเขาจนเซไปข้างหลัง

“นางทำอันใดกับข้า” กงจื่อเย่พึมพำ รู้สึกเหมือนอย่างตอนที่เทพสงครามทำอะไรบางอย่างกับร่างเขาไม่มีผิดเพี้ยน และเวลานี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าสิ่งที่ทั้งคู่ทำจะส่งผลอันใดในกาลข้างหน้า

“นายท่าน” ลูกน้องทั้งสองหันมามองเจ้านายเป็นตาเดียว “นางหายไปแล้วขอรับ” เฉินซือหยางตะโกนบอกเขาพลางตรวจสอบร่องรอยพลังและวิญญาณที่เหลืออยู่

“สวีลู่ชิง!!!” จอมมารเจ็บใจยิ่งนักที่ไม่อาจสังหารนางได้ตามใจ “อย่าคิดว่าจะหนีข้าพ้น สวีลู่ชิง!!!” กงจื่อเย่ตะโกนก้องหวังจะให้นางรับรู้ “ข้าจะทำลายคนที่เจ้ารักให้หมด เจ้าคอยดูเอาเถิด”