ตอนที่ 17 ไว้ชีวิตศิษย์น้องด้วยเถิด

จื่อเถิงกลับมาที่สำนักดาราสวรรค์ ภาพทั้งหมดที่นางเห็นมีเพียงร่างไร้วิญญาณของศิษย์พี่ อาจารย์ ชาวบ้านนอนจมอยู่ในกองซากปรักหักพัง

นางพยายามประคองสติของตนเองเอาไว้แล้วสอดสายตาหาผู้รอดชีวิต ในใจนึกหวังว่าต้องมีคนที่นางช่วยได้สักคน

“สวรรค์โปรดเมตตา ข้าขอร้อง” จื่อเถิงอธิษฐานอ้อนวอนน้ำตาเอ่อล้นด้วยความเจ็บปวด

คนเหล่านั้นคือคนที่นางเติบโตมาพร้อมกันด้วยความรัก ความผูกพันและมิตรภาพ แต่เวลานี้กลับนอนแน่นิ่งไม่ขยับกาย ทั้งดวงตายังเบิกโพลง

“ศิษย์พี่” จื่อเถิงวิ่งไปหาคนผู้หนึ่ง สัมผัสได้ว่าเขายังคงมีลมหายใจอยู่ จึงร่ายพลังรักษาประคองชีวิตต่อเพียงนิดก็ยังดี พิษบาดแผลบนร่างโชกเลือดไม่ทรมานเท่าพลังที่กงจื่อเย่ฝังไว้ในร่าง รอให้จื่อเถิงได้เห็นกับตาจึงยั้งมือไว้ชีวิตศิษย์ผู้นี้เอาไว้

ก่อนที่จะบีบทำลายต่อหน้านางให้สาแก่ใจ

“ศะ... ศิษย์พี่” นางนิ่งอึ้งพูดไม่ออก

พลันได้ยินเสียงหัวเราะลั่นจากคนผู้หนึ่งที่อยู่ไม่ไกล จื่อเถิงจำได้ว่าเป็นเสียงของผู้ใด แต่บรรยากาศกลับไม่เหมือนเดิม

“อาจารย์เฉาหมิง” นางร้องเรียกอาจารย์ผู้อบรมสั่งสอนตั้งแต่เด็กด้วยสีหน้าสลดหดหู่

เฉาหมิงคุกเข่าสองข้างสภาพราวกับต้องลมเพียงนิดก็จะพัดปลิวหายไปจากที่แห่งนั้นได้ทันที จื่อเถิงไม่กล้าขยับตัวเข้าใกล้เขาเพราะเห็นว่าไอมารสีดำกำลังห้อมล้อมอยู่รอบตัว

ดวงตาคนตรงหน้าเปลี่ยนเป็นสีดำมืด เลือดสีแดงยังคงไหลเป็นทางออกจากทวารทั้งเก้า

“อาจารย์ ข้าขอโทษ” จื่อเถิงคร่ำครวญพรั่งพรูขอโทษที่ทำให้อาจารย์และทุกคนต้องเป็นเช่นนี้

“เป็นเพราะเจ้า จื่อเถิง” เฉาหมิงเอ่ยปากแสยะยิ้ม “เพราะเจ้าทำให้ทุกคนต้องตาย สลายกระทั่งแก่นวิญญาณ ดับสูญตลอดกาล” อาจารย์สำนักดาราสวรรค์หัวเราะลั่น

“...” นางนิ่งตะลึงงันที่ได้ยินเช่นนั้น ความรู้สึกยิ่งบาดลึกเข้าไปในใจ “ข้าผิดไปแล้ว ข้าขอโทษ อาจารย์ ให้ข้ารักษาท่านก่อน”

“รักษาแล้วอย่างไร ไม่เห็นหรือว่าไม่มีผู้ใดรอดชีวิตแล้ว” เฉาหมิงยังคงพร่ำพูดทำร้ายนางให้เจ็บปวด กระนั้น เขายังพยายามใช้พลังอันน้อยนิดต้านไอมารชั่วขณะ พูดกับศิษย์รักว่า “จื่อเถิง ไม่มีผู้ใดโทษเจ้า” น้ำเสียงอบอุ่นหวนกลับมาอีกครั้ง ความอ่อนโยนของเฉาหมิงยังคงเหมือนวันวาน

เขาประคบประหงมดูแลจื่อเถิงด้วยความทะนุถนอมราวกับนางเป็นคนสำคัญของเขาไม่แพ้หยางซีอวิ๋นและอาจารย์คนอื่น ๆ

ครั้นเห็นนางกำลังจมดิ่งในมหาสมุทรแห่งความสูญเสียจึงรู้ได้ว่าด่านเคราะห์ของนางครั้งนี้หนักหนาเกินกว่าจะรับไหว สิ่งที่นางต้องเผชิญทั้งหมดในชาตินี้ไม่ควรเป็นเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย

หากแต่เป็นเพราะจอมมารเข้ามายุ่งเกี่ยวกับโชคชะตาของนาง จื่อเถิงจึงประสบพบเคราะห์ไม่อาจหลีกเลี่ยง

“จื่อเถิง ฟังอาจารย์ให้ดี” เฉาหมิงกลั้นใจสยบความเจ็บปวดทั่วร่างเป็นครั้งสุดท้าย “ทุกคนมีหน้าที่ของตน ไม่มีผู้ใดกล่าวโทษเจ้า”

“...” นางสะอึกสะอื้นพยักหน้ารับรู้คำพูดของเขา

“ข้าดีใจที่ครั้งหนึ่งมีวาสนาได้เป็นอาจารย์ของเจ้า” เขาเอื้อมมือมาลูบศีรษะของนางแผ่วเบา “จื่อเถิง...”

นางรอฟังคำพูดของเขาใจจดใจจ่อ แต่คนตรงหน้าไม่อาจกล่าวอันใดได้อีกต่อไป ไอมารปีศาจที่แฝงตัวอยู่นานแล้วพุ่งทะลุออกมาจากร่างของเขา

เลือดสีแดงสาดกระเซ็นเปื้อนอาภรณ์สีขาว จื่อเถิงกรีดร้องดังก้อง รีบประคองร่างเฉาหมิงสติหลุดลอย “อาจารย์!!!”

จื่อเถิงไม่ได้รู้เลยว่าจอมมารเป็นคนสั่งการพลังที่ไหลเวียนอยู่ในร่างเฉาหมิง เขายืนดูนางเงียบ ๆ มาตั้งแต่ตอนที่นางมาถึงสำนักเซียนแล้ว

ข้าง ๆ กันมีโจวเหวินหลงจับอิงฮวาเอาไว้ ปิดปากมัดมือไม่ให้นางส่งเสียงใด ๆ ร้องเตือนผู้เป็นศิษย์พี่

กงจื่อเย่แสยะยิ้มพึงพอใจ “ชอบหรือไม่ ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าเป็นพิเศษเลยนะ” น้ำเสียงจอมมารยียวนทับถมความรู้สึกของจื่อเถิงให้มืดมน “ยังเหลืออีกคนนะ กว่าจะหาตัวเจอลูกน้องข้าต้องเหนื่อยมากเลยทีเดียว”

คนตรงหน้าคล้ายไม่รับรู้สิ่งใดไปชั่วขณะ จอมมารจึงเปิดปากอิงฮวาให้เสียงร้องเรียกหาเตือนสติจื่อเถิง

อิงฮวานิ่งเงียบเม้มปากแน่นไม่ยอมทำตาม พลางดิ้นรนกระเสือกกระสนหนีจากการควบคุมของมังกรดำสุดกำลัง

“เฮอะ อย่าทำตัวน่าเบื่อได้หรือไม่” ดวงตาสีม่วงแดงของกงจื่อเย่จ้องอิงฮวากดดันให้นางเรียกศิษย์พี่ “ไม่เจ็บตัว ไม่ได้เลยสินะ”

เขาร่ายพลังมารแล้วสะบัดมือบังคับให้มันวิ่งทะลุร่างอิงฮวา

“...”

“ไม่พอใช่หรือไม่ ข้ามีเวลาเล่นกับเจ้าอีกนาน” กงจื่อเย่สะบัดมือไปมาเพื่อบังคับพลังของตนเองให้เป็นดังใจ จนสุดท้ายแล้วอิงฮวาไม่อาจทนได้อีกต่อไป

อ๊าก!!!

จื่อเถิงจำเสียงศิษย์น้องได้หันขวับกลับมา รีบตะโกนบอกจอมมารว่า “ปล่อยนางไปเถิด ข้าขอร้อง”

กงจื่อเย่เลิกคิ้ว “ต้องไม่ใช่อย่างนี้สิ จะให้เหลือรอดคนเดียวอยู่ที่นี่ได้เช่นไร คงเหงาน่าดู”

“ข้าขอร้อง ปล่อยนางไป” จื่อเถิงร่ำไห้ตาแดงก่ำ ศิษย์น้องที่นางตั้งใจซ่อนไว้ แน่ใจเป็นอย่างยิ่งว่าลูกน้องจอมมารจะหาตัวไม่พบ เวลานี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้า บาดเจ็บเจียนตายไปอีกคน

“ปล่อยนางไปแล้วเจ้าจะให้สิ่งใดตอบแทนข้า” จอมมารถามด้วยความสงสัย รอฟังคำตอบจากอีกฝ่าย

“เจ้าอยากได้สิ่งใด ข้าให้ได้ทุกอย่าง เพราะฉะนั้น ปล่อยนางไปเถิด” พลังเซียนสายหนึ่งถูกร่ายออกมาจากจื่อเถิง ล่องลอยไปที่อิงฮวาเพื่อรักษานาง แต่กลับถูกโจวเหวินหลงทำลายสิ้น “ปล่อยนางไปเถิด”

“เช่นนั้น ข้าขอชีวิตเจ้าจะได้หรือไม่” กงจื่อเย่ไม่พูดอ้อมค้อม “ข้าอยากได้ชีวิตของเจ้า”

จอมมารคิดแต่เพียงว่าจะตามสังหารนางจนกว่าแก่นวิญญาณเทพดาราจะแตกสลาย หากนางถูกพลังมารตามติดทุกครั้งที่เวียนว่ายตายเกิด พลังชีวิตจะอ่อนแอลงจนท้ายที่สุดดับสูญไม่มีวันฟื้นคืน และเท่านี้จะไม่มีผู้ใดทำลายเขาได้อีก

“ได้สิ” คำพูดของนางทำให้กงจื่อเย่แปลกใจ

จื่อเถิงตอบตกลงเพราะนางรู้จุดจบของตัวเองเป็นอย่างดี ชีวิตของนางมีไว้เพื่อผนึกเมล็ดพันธุ์ดวงที่สอง

“แม้แต่มนุษย์ก็เจ้าเล่ห์เป็นด้วยหรือ” กงจื่อเย่หันไปถามโจวเหวินหลงและเฉินซือหยางที่ยืนอยู่ข้างกัน

“จิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง คาดเดาสิ่งใดมิได้” มังกรดำอธิบายให้เจ้านายของตนฟัง

“ช่างเถิด ไม่ว่าเล่ห์กลใด ข้าจะมิตกหลุมพราง” เขามั่นหน้าเพราะคิดว่าไม่มีสิ่งใดทำอันตรายเขาได้

แรกเริ่มคิดว่าเทพดาราคงจะเก่งกาจจนผู้คนภพสวรรค์ฝากความหวังเอาไว้ แต่พอมาเจอตัวจริงแล้วกลับคิดว่านางก็แค่ลูกไก่ในกำมือเท่านั้น

กระนั้น เขาก็ยังอยากรู้ว่านางวางแผนอันใดไว้อีกจึงกล้าแลกชีวิตของตนกับคนที่ไม่ใช่แม้แต่พี่น้องคลานตามกันมาอย่างอิงฮวา

จังหวะที่จื่อเดินเข้ามาใกล้พวกเขา กงจื่อเย่จึงร่ายพลังมารดึงกระบี่เซียนที่ตกอยู่ข้างหน้ามาถือไว้ ก่อนจะตวัดปลายกระบี่เฉือนลำคอเรียวของอิงฮวาต่อหน้าจื่อเถิง